Psyche
alle pijlers
Burn-out
maandag 13 april 2009 om 11:10
Lieve meiden,
Lang heb ik getwijfeld of ik een onderwerp op het forum zou plaatsen, maar aangezien ik nu echt even de "weg" kwijt ben. Ongeveer een maand geleden ben ik via de bedrijfsmaatschappelijk werkster terecht gekomen bij een psycholoog, die vastgesteld heeft dat ik een burn-out heb. Ergens in mijn achterhoofd wist ik het wel, gezien de klachten die ik had. Vermoeidheid, vallen, duizeligheid, braakneigingen na werktijd en in stressperiodes. De burn-out is denk ik erin geslopen nadat ik mijn HAVO diploma heb gehaald. Ik heb namelijk een hersenbloeding gehad bij geboorte waardoor ik een minder ontwikkelde linkerlichaamshelft heb, ik vrij stevig ben etc. Ik heb hiermee veel problemen gehad tijdens mijn mbo, hbo en universitaire studies. Ik ben zeg maar continue over mijn grenzen heen gegaan. Nu ben ik drie jaar aan het werk en heb ik een vast contract, een mooi appartement, een geweldige familie. Maar sinds ik een jaar geleden van werkplek ben verandert binnen hetzelfde bedrijf is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik kan niet goed opschieten met hele agressieve/ assertieve collega's, kan niet goed klanten te woord staan die heel dominant zijn; kan heel emotioneel zijn om verschillende dingen. Totdat ik dus enige weken geleden op het werk instortte en ik niet meer kon stoppen met huilen. Diezelfde week ben ik nog naar mijn psycholoog en huisarts gegaan en heb ik antidepressiva voorgeschreven gekregen. Op zich maakt me dit rustig maar ik heb het niet over de neveneffecten, enorm trillen, enorm transpireren, moeite hebben met lopen, niet scherp kunnen zien. Ik gebruik nu het middel Cymbalta. Inmiddels ben ik nu ook vorige week bij de bedrijfsarts geweest die aangegeven heet dat ik halve dagen moet gaan werken en op woensdagen verplicht vrij ben om bij te tanken. Elke dag dat ik naar het werk ga vind ik moeilijk, ik heb vanwege mijn perfectionisme de neiging om 8 uren in de te werken 4 uren te stoppen, waardoor ik gefrustreerd raak als ik dingen niet af krijg en ik dan niet meer weet wat ik moet doen. Mijn leidinggevende geef aan wel begrip te hebben voor het verhaal maar probeert me ook met zachte dwang te sturen naar het effctiever afronden van mijn taken. Elke keer als we het erover hebben op kantoor krijg ik hyperventilatie aanvallen en huilbuien er komt dan niets meer fatsoenlijks uit. Ik heb het gevoel dat ik geen controle heb meer over mijn lichaam, s nachts slaap ik niet meer ondanks de lage dosering slaapmiddel van de huisarts, overdag ben ik alleen maar slap en tril ik enorm en pieker ik over van alles en nog wat. Ik heb het idee dat ik niets meer los kan laten en dat ik nergens meer "controle" over heb. Ik heb daarnaast ook een "rare" tik ontwikkelt ik draag een bril, en ik heb nu opeens heel veel pijn bij het dragen van een bril waardoor ik regelmatig naar de opticien ga om hem te stellen (lees minimaal 2 keer per week) en ik heb het gevoel dat ze me daar ook als een "perfectionist" cq freak zien... Ik probeer overigens wel te wandelen en te sporten (zoals eerder door jullie geadviseerd) maar toch gaat het niet meer ik wet niet meer wat ik moet doen... Iedereen in mijn omgeving weet dat ik niet lekker in mijn vel zit en dat ik medicijnen slik maar niemand weet eigenlijk hoe vrmoeid en kapot ik eigenlijk ben. Sorry voor het extreem verwarrende verhaal maar ik schrijf het stukje echt vanuit mijn hart... Kunnen jullie advies geven wat ik het beste kan doen?
Alvast bedankt voor het "luisterend" oor...
Groeten,
Jocelein
Lang heb ik getwijfeld of ik een onderwerp op het forum zou plaatsen, maar aangezien ik nu echt even de "weg" kwijt ben. Ongeveer een maand geleden ben ik via de bedrijfsmaatschappelijk werkster terecht gekomen bij een psycholoog, die vastgesteld heeft dat ik een burn-out heb. Ergens in mijn achterhoofd wist ik het wel, gezien de klachten die ik had. Vermoeidheid, vallen, duizeligheid, braakneigingen na werktijd en in stressperiodes. De burn-out is denk ik erin geslopen nadat ik mijn HAVO diploma heb gehaald. Ik heb namelijk een hersenbloeding gehad bij geboorte waardoor ik een minder ontwikkelde linkerlichaamshelft heb, ik vrij stevig ben etc. Ik heb hiermee veel problemen gehad tijdens mijn mbo, hbo en universitaire studies. Ik ben zeg maar continue over mijn grenzen heen gegaan. Nu ben ik drie jaar aan het werk en heb ik een vast contract, een mooi appartement, een geweldige familie. Maar sinds ik een jaar geleden van werkplek ben verandert binnen hetzelfde bedrijf is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Ik kan niet goed opschieten met hele agressieve/ assertieve collega's, kan niet goed klanten te woord staan die heel dominant zijn; kan heel emotioneel zijn om verschillende dingen. Totdat ik dus enige weken geleden op het werk instortte en ik niet meer kon stoppen met huilen. Diezelfde week ben ik nog naar mijn psycholoog en huisarts gegaan en heb ik antidepressiva voorgeschreven gekregen. Op zich maakt me dit rustig maar ik heb het niet over de neveneffecten, enorm trillen, enorm transpireren, moeite hebben met lopen, niet scherp kunnen zien. Ik gebruik nu het middel Cymbalta. Inmiddels ben ik nu ook vorige week bij de bedrijfsarts geweest die aangegeven heet dat ik halve dagen moet gaan werken en op woensdagen verplicht vrij ben om bij te tanken. Elke dag dat ik naar het werk ga vind ik moeilijk, ik heb vanwege mijn perfectionisme de neiging om 8 uren in de te werken 4 uren te stoppen, waardoor ik gefrustreerd raak als ik dingen niet af krijg en ik dan niet meer weet wat ik moet doen. Mijn leidinggevende geef aan wel begrip te hebben voor het verhaal maar probeert me ook met zachte dwang te sturen naar het effctiever afronden van mijn taken. Elke keer als we het erover hebben op kantoor krijg ik hyperventilatie aanvallen en huilbuien er komt dan niets meer fatsoenlijks uit. Ik heb het gevoel dat ik geen controle heb meer over mijn lichaam, s nachts slaap ik niet meer ondanks de lage dosering slaapmiddel van de huisarts, overdag ben ik alleen maar slap en tril ik enorm en pieker ik over van alles en nog wat. Ik heb het idee dat ik niets meer los kan laten en dat ik nergens meer "controle" over heb. Ik heb daarnaast ook een "rare" tik ontwikkelt ik draag een bril, en ik heb nu opeens heel veel pijn bij het dragen van een bril waardoor ik regelmatig naar de opticien ga om hem te stellen (lees minimaal 2 keer per week) en ik heb het gevoel dat ze me daar ook als een "perfectionist" cq freak zien... Ik probeer overigens wel te wandelen en te sporten (zoals eerder door jullie geadviseerd) maar toch gaat het niet meer ik wet niet meer wat ik moet doen... Iedereen in mijn omgeving weet dat ik niet lekker in mijn vel zit en dat ik medicijnen slik maar niemand weet eigenlijk hoe vrmoeid en kapot ik eigenlijk ben. Sorry voor het extreem verwarrende verhaal maar ik schrijf het stukje echt vanuit mijn hart... Kunnen jullie advies geven wat ik het beste kan doen?
Alvast bedankt voor het "luisterend" oor...
Groeten,
Jocelein
anoniem_84272 wijzigde dit bericht op 13-04-2009 11:53
Reden: naam
Reden: naam
% gewijzigd
maandag 13 april 2009 om 11:33
Echt niet verwarrend geschreven hoor, maar juist heel duidelijk, én herkenbaar.
Ik denk dat je heel erg lang op je tenen hebt gelopen en dat het nu niet meer gaat. Misschien is het tijd om te gaan onderzoeken wat echt bij je past en wat je echt aankunt. Volgens mij kun je hier wel hulp bij gebruiken. Heeft je huisarts je niet doorverwezen naar een hulpverlener? Dit is niet op te lossen met alleen maar medicijnen, dat is slechts symptoombestrijding.
Heel veel sterkte, zorg goed voor jezelf. Als je mij een advies zou vragen, zou ik zeggen: neem je klachten serieus, neem jezelf heel serieus en laat je niet pushen door je leidinggevende. Wat heb jij nu nodig?
Liefs en sterkte!
Ik denk dat je heel erg lang op je tenen hebt gelopen en dat het nu niet meer gaat. Misschien is het tijd om te gaan onderzoeken wat echt bij je past en wat je echt aankunt. Volgens mij kun je hier wel hulp bij gebruiken. Heeft je huisarts je niet doorverwezen naar een hulpverlener? Dit is niet op te lossen met alleen maar medicijnen, dat is slechts symptoombestrijding.
Heel veel sterkte, zorg goed voor jezelf. Als je mij een advies zou vragen, zou ik zeggen: neem je klachten serieus, neem jezelf heel serieus en laat je niet pushen door je leidinggevende. Wat heb jij nu nodig?
Liefs en sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 13 april 2009 om 11:50
Je hebt een maand geleden de diagnose burn out gekregen en bent nu alweer aan het werk. Ik vind het snel hoor!
Als ik je stukje zo lees vind ik dat je een heldere kijk hebt op je problemen en gedrag.
Een burn out is niet zomaar over. Dat je net als nu in de put zit hoort erbij. Je zelf accepteren en leren functioneren binnen je mogelijkheden in plaats van je zelf steeds over de grens te duwen gaat niet vanzelf. Vaak gaat het er ook niet om dat je minder doet, of op een lager niveau, maar dat je ze op een andere manier moet leren doen. Alleen al ontspanning kan een groot gevoel van controle verlies geven, als je niet (meer) goed weet hoe je daar mee om gaat. Mijn beste tip? Geef jezelf de tijd. En accepteer dat je niet goed in je vel zit.
(En natuurlijk moet je proberen om te sporten, en om de haverklap bij de opticien staan is inderdaad een beetje afwijkend, )
Als ik je stukje zo lees vind ik dat je een heldere kijk hebt op je problemen en gedrag.
Een burn out is niet zomaar over. Dat je net als nu in de put zit hoort erbij. Je zelf accepteren en leren functioneren binnen je mogelijkheden in plaats van je zelf steeds over de grens te duwen gaat niet vanzelf. Vaak gaat het er ook niet om dat je minder doet, of op een lager niveau, maar dat je ze op een andere manier moet leren doen. Alleen al ontspanning kan een groot gevoel van controle verlies geven, als je niet (meer) goed weet hoe je daar mee om gaat. Mijn beste tip? Geef jezelf de tijd. En accepteer dat je niet goed in je vel zit.
(En natuurlijk moet je proberen om te sporten, en om de haverklap bij de opticien staan is inderdaad een beetje afwijkend, )
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 13 april 2009 om 17:34
Ik wil graag reageren, omdat ik ook een burn-out heb. Op zich is het helemaal niet verkeerd om aan het werk te zijn (dat doe ik ook gedeeltelijk). Het zorgt ervoor dat je in je ritme blijft, contacten houdt en dergelijke). Ik lees in je verhaal dat je je leidinggevende niet echt mee hebt. Ik ben er ook "maar" vier uur per dag en in het begin wilde ik ook alles afwerken en het moest er ook nog perfect uitzien. Maar dat gaat nu eenmaal niet. Ik heb gelukkig een LG die hier heel goed mee omgaat en we hebben hele duidelijke afspraken kunnen maken, zodat mijn LG en ik tevreden zijn. Hij zegt ook eerlijk dat hij allang blij is dat ik er voor een gedeelte ben. Het gaat erom dat jij bij je LG ook duidelijke grenzen moet stellen. Lukt het niet met je LG, dan zou ik met de bedrijfsarts gaan overleggen, want op deze manier wordt het alleen maar erger en krijg je geen rust in de tent.
donderdag 16 april 2009 om 09:31
Ik vind wel dat je wel heel snel en heel veel weer aan het werk moet hoor! Ik heb zelf een burnout doorgemaakt en ben na 6 weken thuis zitten weer begonnen met 2x2 uurtjes werken en dat was maar net vol te houden. Het hele proces heeft zo'n 9 maanden geduurd en heeft me ontzettend veel energie gekost.
Ik vind je verhaal helemaal niet vaag, maar juist heel herkenbaar. Ik herken veel van je symptomen, alleen het slechte slapen had ik niet.
Mijn HA schreef ook een AD voor, maar daar reageerde ik zo heftig op dat ik er na 1 pil mee gestopt ben. Loodzwaar vond ik het. Ik ben nu sinds een jaar weer volledig aan het werk(3 dagen in de week) en het gaat goed. Maar toch word ik nog dagelijks geconfronteerd met het gebeurde. Ik ben erg op mijn hoede en probeer mijn grenzen goed te bewaken. Alhoewel ik dat niet gemakkelijk vind.
Je bedrijfsarts heeft volgens mij een adviserende rol. Misschien dat je beter met de psycholoog kunt bespreken wat wenselijk is tav het aantal te uren werken? Ik ben het er me eens dat het goed is om bij het arbeidsproces betrokken te blijven, maar wel op een gepaste manier. En ik denk echt dat dit voor jou nu nog te veel is.
Een goede tip is denk ik ook(hoe moeilijk het ook is! Ik weet er alles van!): om te accepteren dat de situatie nu zo is als hij is....pas dan kan echt goed herstel beginnen.
Ik heb drie maanden er tegen gevochten om vervolgens tot het inzicht te komen, dat dit probleem niet opgelost gaat worden in twee weken tijd. Toen dat kwartje viel, kon ik beginnen met herstellen.
Herstellen gaat overigens met vallen en opstaan. En ik ben niet meer dezelfde persoon als voorheen.
Heel veel sterkte, wees lief voor jezelf!
Josje
Ik vind je verhaal helemaal niet vaag, maar juist heel herkenbaar. Ik herken veel van je symptomen, alleen het slechte slapen had ik niet.
Mijn HA schreef ook een AD voor, maar daar reageerde ik zo heftig op dat ik er na 1 pil mee gestopt ben. Loodzwaar vond ik het. Ik ben nu sinds een jaar weer volledig aan het werk(3 dagen in de week) en het gaat goed. Maar toch word ik nog dagelijks geconfronteerd met het gebeurde. Ik ben erg op mijn hoede en probeer mijn grenzen goed te bewaken. Alhoewel ik dat niet gemakkelijk vind.
Je bedrijfsarts heeft volgens mij een adviserende rol. Misschien dat je beter met de psycholoog kunt bespreken wat wenselijk is tav het aantal te uren werken? Ik ben het er me eens dat het goed is om bij het arbeidsproces betrokken te blijven, maar wel op een gepaste manier. En ik denk echt dat dit voor jou nu nog te veel is.
Een goede tip is denk ik ook(hoe moeilijk het ook is! Ik weet er alles van!): om te accepteren dat de situatie nu zo is als hij is....pas dan kan echt goed herstel beginnen.
Ik heb drie maanden er tegen gevochten om vervolgens tot het inzicht te komen, dat dit probleem niet opgelost gaat worden in twee weken tijd. Toen dat kwartje viel, kon ik beginnen met herstellen.
Herstellen gaat overigens met vallen en opstaan. En ik ben niet meer dezelfde persoon als voorheen.
Heel veel sterkte, wees lief voor jezelf!
Josje
