Psyche
alle pijlers
Burn out?
vrijdag 23 juli 2021 om 09:03
Hoi allemaal,
Ik ben al jarenlang een stiekeme meelezer maar voel nu toch wel erg de behoefte om een eigen topic aan te maken om van me af te schrijven en ervaringen uit te wisselen.
Het gaat namelijk niet zo goed. Ik had al langere tijd in de gaten dat het eigenlijk allemaal te veel voor me is; mijn werk ervaar ik als erg intensief, we zitten midden in een verbouwing die een hoop zorgen met zich meebrengt, mijn vriend die al lange tijd niet lekker in zijn vel zit waardoor lange tijd veel op mijn schouders terecht is gekomen. Heb zo vaak gedacht dat ik zo enorm blij ben geen kinderen te hebben, zou echt niet weten hoe ik dat ook nog allemaal voor elkaar zou moeten krijgen.
De kern is denk ik dat mijn verantwoordelijkheidsgevoel enorm groot is. Op mijn werk wil ik alles tot in de puntjes voor elkaar hebben, het geeft me stress als er te veel losse eindjes zijn. En mijn werk hangt nu juist eigenlijk van losse eindjes aan elkaar. Het is nooit klaar. En zo voelt het ook in mijn hoofd, altijd maar door, door, door, daarna kan ik pas uitrusten. En ja, dat moment is er eigenlijk vrijwel nooit. Mijn werk is gedeeltelijk thuis, dus ik neem het ook nog eens letterlijk en figuurlijk mee naar huis.
En thuis is het op dit moment ook wel een zooitje. We hebben nu twee huizen en pendelen steeds op en neer om in het nieuwe huis de verbouwing voor elkaar zien te krijgen. Natuurlijk gaat daar dan ook van alles in mis en loopt het enorm uit. Dat weet je van te voren, dat het zo werkt. Maar toch, het komt er wel weer bij.
Mijn vriend heeft een erg moeilijke tijd achter de rug waardoor zijn belastbaarheid een paar jaar heel laag is geweest. Hij was erg snel overprikkelt, kon zich niet focussen en op veel momenten niet in staat om een gesprek te voeren. Het gaat nu iets beter met hem maar maak me ook wel zorgen dat het weer de verkeerde kant uitgaat nu het met mij niet lekker gaat.
Vanaf vorige week kreeg ik ineens te maken met best pittige lichamelijke klachten. Enorme druk op de borst, verhoogde hartslag en overal vage pijntjes. Ook viel me op dat ik echt een zeef ben, ik kan me heel moeilijk focussen en ben gewoon echt moe. Heb vooral zin in echt dagen lang helemaal niets!
Dus op naar de huisarts. Alles verteld. Geen officiële diagnose burn out maar alles wijst er wel op dat het daar tegenaan zit. Of al is.
Ik heb binnenkort ook gesprek met de POH, vooral om verder te kijken wat ik nou verder wil op werkgebied. En eigenlijk weet ik dat al. Stoppen en echt iets totaal anders gaan doen. Maar wat dan? Echt geen idee! En daarbij vind ik het echt heel lastig om mijn werk los te laten. Ik heb ook fijn werk waar ik voldoening uit kan halen, het is werk wat voor mij enorm uitdagend is en waarbij ik eigenlijk constant uit mijn comfort zone moet stappen. En dat is best een hele tijd gelukt, maar nu gewoon echt niet meer. Als ik er kritisch naar kijk past mijn werk echt totaal niet bij mijn persoonlijkheid en push ik mezelf al lange tijd te hard. Nu is het over het randje gegaan.
Ik heb gesprek gehad op mijn werk en ga nu een aantal taken afstoten. Ook volgt binnenkort een gesprek met het management. Dat vind ik spannend, weet niet zo goed wat ik kan verwachten. Eigenlijk zou ik het liefst mijn werk rustig willen afbouwen de komende tijd waarna ik het met een geruster hart kan loslaten. Geen idee of zoiets mogelijk is maar ik ga dat in ieder geval wel bespreekbaar maken.
Zomaar per direct stoppen voelt echt niet goed. Te abrupt, heb toch veel opgebouwd door de jaren heen.
Tja, en wat wil ik met dit topic. Ik denk dat ik het fijn vind om het proces met jullie te delen en jullie verhalen en ervaringen te horen. Ook ben ik wel benieuwd of er meer mensen zijn met burn out klachten die zo'n mega pijn op de borst en hartkloppingen hebben . Is echt een naar gevoel, voelt als een soort spierpijn. Gelukkig ben ik niet angstig aangelegd, want je zou zo kunnen denken dat er echt lichamelijk iets niet aan de haak is.
Dus.. Ik ben benieuwd! In ieder geval is het al fijn om dit allemaal eens op te schrijven
Ik ben al jarenlang een stiekeme meelezer maar voel nu toch wel erg de behoefte om een eigen topic aan te maken om van me af te schrijven en ervaringen uit te wisselen.
Het gaat namelijk niet zo goed. Ik had al langere tijd in de gaten dat het eigenlijk allemaal te veel voor me is; mijn werk ervaar ik als erg intensief, we zitten midden in een verbouwing die een hoop zorgen met zich meebrengt, mijn vriend die al lange tijd niet lekker in zijn vel zit waardoor lange tijd veel op mijn schouders terecht is gekomen. Heb zo vaak gedacht dat ik zo enorm blij ben geen kinderen te hebben, zou echt niet weten hoe ik dat ook nog allemaal voor elkaar zou moeten krijgen.
De kern is denk ik dat mijn verantwoordelijkheidsgevoel enorm groot is. Op mijn werk wil ik alles tot in de puntjes voor elkaar hebben, het geeft me stress als er te veel losse eindjes zijn. En mijn werk hangt nu juist eigenlijk van losse eindjes aan elkaar. Het is nooit klaar. En zo voelt het ook in mijn hoofd, altijd maar door, door, door, daarna kan ik pas uitrusten. En ja, dat moment is er eigenlijk vrijwel nooit. Mijn werk is gedeeltelijk thuis, dus ik neem het ook nog eens letterlijk en figuurlijk mee naar huis.
En thuis is het op dit moment ook wel een zooitje. We hebben nu twee huizen en pendelen steeds op en neer om in het nieuwe huis de verbouwing voor elkaar zien te krijgen. Natuurlijk gaat daar dan ook van alles in mis en loopt het enorm uit. Dat weet je van te voren, dat het zo werkt. Maar toch, het komt er wel weer bij.
Mijn vriend heeft een erg moeilijke tijd achter de rug waardoor zijn belastbaarheid een paar jaar heel laag is geweest. Hij was erg snel overprikkelt, kon zich niet focussen en op veel momenten niet in staat om een gesprek te voeren. Het gaat nu iets beter met hem maar maak me ook wel zorgen dat het weer de verkeerde kant uitgaat nu het met mij niet lekker gaat.
Vanaf vorige week kreeg ik ineens te maken met best pittige lichamelijke klachten. Enorme druk op de borst, verhoogde hartslag en overal vage pijntjes. Ook viel me op dat ik echt een zeef ben, ik kan me heel moeilijk focussen en ben gewoon echt moe. Heb vooral zin in echt dagen lang helemaal niets!
Dus op naar de huisarts. Alles verteld. Geen officiële diagnose burn out maar alles wijst er wel op dat het daar tegenaan zit. Of al is.
Ik heb binnenkort ook gesprek met de POH, vooral om verder te kijken wat ik nou verder wil op werkgebied. En eigenlijk weet ik dat al. Stoppen en echt iets totaal anders gaan doen. Maar wat dan? Echt geen idee! En daarbij vind ik het echt heel lastig om mijn werk los te laten. Ik heb ook fijn werk waar ik voldoening uit kan halen, het is werk wat voor mij enorm uitdagend is en waarbij ik eigenlijk constant uit mijn comfort zone moet stappen. En dat is best een hele tijd gelukt, maar nu gewoon echt niet meer. Als ik er kritisch naar kijk past mijn werk echt totaal niet bij mijn persoonlijkheid en push ik mezelf al lange tijd te hard. Nu is het over het randje gegaan.
Ik heb gesprek gehad op mijn werk en ga nu een aantal taken afstoten. Ook volgt binnenkort een gesprek met het management. Dat vind ik spannend, weet niet zo goed wat ik kan verwachten. Eigenlijk zou ik het liefst mijn werk rustig willen afbouwen de komende tijd waarna ik het met een geruster hart kan loslaten. Geen idee of zoiets mogelijk is maar ik ga dat in ieder geval wel bespreekbaar maken.
Zomaar per direct stoppen voelt echt niet goed. Te abrupt, heb toch veel opgebouwd door de jaren heen.
Tja, en wat wil ik met dit topic. Ik denk dat ik het fijn vind om het proces met jullie te delen en jullie verhalen en ervaringen te horen. Ook ben ik wel benieuwd of er meer mensen zijn met burn out klachten die zo'n mega pijn op de borst en hartkloppingen hebben . Is echt een naar gevoel, voelt als een soort spierpijn. Gelukkig ben ik niet angstig aangelegd, want je zou zo kunnen denken dat er echt lichamelijk iets niet aan de haak is.
Dus.. Ik ben benieuwd! In ieder geval is het al fijn om dit allemaal eens op te schrijven
vrijdag 23 juli 2021 om 09:33
Wat goed dat je naar de dokter bent gegaan. Doe je verder nog iets aan sport/meditatie/wandelen oid om je te ontspannen?
Ik heb ook last van pijn op mijn borst. Dit komt vooral door stress en komt in aanvallen die tot een paar uur kunnen duren. Bij mij komt dit door chronische hyperventilatie; ik adem standaard vanuit mijn borst en niet vanuit mijn buik zoals zou moeten. Sowieso is de lijst aan klachten die daarbij passen enorm. Misschien interessant voor jou om daar eens naar te kijken. Bij mij heeft het erg verband met stress en spanning. Als ik stress heb ga ik hoger ademen en verkrampt ook de boel in mijn nek/borstgebied.
Je zou voor de zekerheid kunnen navragen bij de dokter of het je hart kan zijn. Bij mij vroeg ze toen of ik de pijn in rust of bij activiteit had. Pijn op de borst bij activiteit duidt op iets bij het hart en bij rust niet of zo goed als niet. Wel fijn voor jezelf om het uitgesloten te hebben dat het iets met je hart is.
Ik herken veel van je persoonlijke eigenschappen en die hebben mij ook problemen gegeven. Rust en leren ontspannen was het enige wat echt hielp uiteindelijk. Ik hoop dat je je snel wat beter voelt!
Ik heb ook last van pijn op mijn borst. Dit komt vooral door stress en komt in aanvallen die tot een paar uur kunnen duren. Bij mij komt dit door chronische hyperventilatie; ik adem standaard vanuit mijn borst en niet vanuit mijn buik zoals zou moeten. Sowieso is de lijst aan klachten die daarbij passen enorm. Misschien interessant voor jou om daar eens naar te kijken. Bij mij heeft het erg verband met stress en spanning. Als ik stress heb ga ik hoger ademen en verkrampt ook de boel in mijn nek/borstgebied.
Je zou voor de zekerheid kunnen navragen bij de dokter of het je hart kan zijn. Bij mij vroeg ze toen of ik de pijn in rust of bij activiteit had. Pijn op de borst bij activiteit duidt op iets bij het hart en bij rust niet of zo goed als niet. Wel fijn voor jezelf om het uitgesloten te hebben dat het iets met je hart is.
Ik herken veel van je persoonlijke eigenschappen en die hebben mij ook problemen gegeven. Rust en leren ontspannen was het enige wat echt hielp uiteindelijk. Ik hoop dat je je snel wat beter voelt!
The only difference between me and a madman is that I’m not mad
vrijdag 23 juli 2021 om 10:33
Je bent heel goed bezig.
Misschien heb je het niet door, maar je hebt al wat belangrijke en lastige stappen gezet.
Je hebt om hulp gevraagd bij de huisarts en je hebt voor jezelf helder dat je een andere weg in wil slaan op werkgebied.
Ik herken je verhaal qua werk wel. Ik doe ook werk wat ik ontzettend leuk en uitdagend vindt, maar tegelijkertijd ligt het wat verder af van mijn karakter. Dat wil zeggen dat ik mezelf dagelijks behoorlijk buiten mijn comfortzone moet pushen.
Ook dat gaat dus gek genoeg wennen, maar met vlagen wordt het mij ook wel eens te veel.
Net als jij, weet ik niet goed wat ik dan wel zou willen en kunnen.
Dit werk voelt als een veilige haven, maar tegelijkertijd ook helemaal niet.
Heel tegenstrijdig.
Ergens voel ik ook dat er een punt gaat komen dat ik voor mezelf ga kiezen, al betekent dat financieel misschien stappen terug doen.
Tot die tijd hoop ik nog steeds dat ik blijf bij leren en het wellicht makkelijker te dragen wordt.
Succes de komende tijd, ik ga je topic volgen
Misschien heb je het niet door, maar je hebt al wat belangrijke en lastige stappen gezet.
Je hebt om hulp gevraagd bij de huisarts en je hebt voor jezelf helder dat je een andere weg in wil slaan op werkgebied.
Ik herken je verhaal qua werk wel. Ik doe ook werk wat ik ontzettend leuk en uitdagend vindt, maar tegelijkertijd ligt het wat verder af van mijn karakter. Dat wil zeggen dat ik mezelf dagelijks behoorlijk buiten mijn comfortzone moet pushen.
Ook dat gaat dus gek genoeg wennen, maar met vlagen wordt het mij ook wel eens te veel.
Net als jij, weet ik niet goed wat ik dan wel zou willen en kunnen.
Dit werk voelt als een veilige haven, maar tegelijkertijd ook helemaal niet.
Heel tegenstrijdig.
Ergens voel ik ook dat er een punt gaat komen dat ik voor mezelf ga kiezen, al betekent dat financieel misschien stappen terug doen.
Tot die tijd hoop ik nog steeds dat ik blijf bij leren en het wellicht makkelijker te dragen wordt.
Succes de komende tijd, ik ga je topic volgen
Vergeet niet genoeg taart te eten
vrijdag 23 juli 2021 om 11:12
Wat goed dat je doorhebt dat je wat moet veranderen! Nu komt het lastige: als je te lang zo doorgaat en niet goed voor jezelf zorgt, krijg je inderdaad een burnout en dan komt een evt nieuwe baan dus ook vast veel later. Dus los van een andere baan moet je nu ook al dingen doen. Het eerste dat je hebt gedaan is echt een hele goede: naar de POH gaan. Vertel haar ook van je klachten, wellicht heeft zij tips of kan ze je doorverwijzen naar iemand die je kan helpen.
Daarnaast kun je bellen naar je arboarts - los van dat je een andere baan zou willen, wil jouw huidige werkgever namelijk echt niet dat je ziek wordt. Vaak heeft de arboarts (of de organisatie daarvan) ook een mogelijkheid voor iets van een burnout-preventie spreekuur oid. Hierbij moet je wel vragen waarvan de werkgever melding krijgt; van zo'n eerste telefoongesprek (als je belt om te vragen of zoiets als een burnout-preventie-iets mogelijk is, en van welke dingen de werkgever melding krijgt) krijgt je werkgever niets te horen maar van sommige dingen wel, dus dat is handig om over na te denken.
En verder: probeer goed voor jezelf te zorgen! Wees lief voor jezelf, ga op tijd naar bed, eet gezond maar ook lekker, beweeg en neem pauzes (echte pauzes, dus niet nog op de plee op je telefoon gaan zitten klooien want dan ratelt je hoofd evengoed door; even een wandelingetje werkt bv veel beter), en doe ook leuke dingen naast de verbouwing. En dat hoeft niet heel uitgebreid te zijn he, even een kopje thee in het zonnetje is ook lief zijn voor jezelf.
Heel veel succes met onderscheiden welke weg je in wil slaan, en heel veel sterkte met alle stress!
Daarnaast kun je bellen naar je arboarts - los van dat je een andere baan zou willen, wil jouw huidige werkgever namelijk echt niet dat je ziek wordt. Vaak heeft de arboarts (of de organisatie daarvan) ook een mogelijkheid voor iets van een burnout-preventie spreekuur oid. Hierbij moet je wel vragen waarvan de werkgever melding krijgt; van zo'n eerste telefoongesprek (als je belt om te vragen of zoiets als een burnout-preventie-iets mogelijk is, en van welke dingen de werkgever melding krijgt) krijgt je werkgever niets te horen maar van sommige dingen wel, dus dat is handig om over na te denken.
En verder: probeer goed voor jezelf te zorgen! Wees lief voor jezelf, ga op tijd naar bed, eet gezond maar ook lekker, beweeg en neem pauzes (echte pauzes, dus niet nog op de plee op je telefoon gaan zitten klooien want dan ratelt je hoofd evengoed door; even een wandelingetje werkt bv veel beter), en doe ook leuke dingen naast de verbouwing. En dat hoeft niet heel uitgebreid te zijn he, even een kopje thee in het zonnetje is ook lief zijn voor jezelf.
Heel veel succes met onderscheiden welke weg je in wil slaan, en heel veel sterkte met alle stress!
vrijdag 23 juli 2021 om 21:28
Wat een ontzettend fijne reacties van jullie, doet me echt goed om wat herkenning te lezen. Ook al is het natuurlijk ook niet goed om deze klachten uit eigen ervaring te herkennen!
@Dali, even reageren op jouw bericht. Wat vervelend dat jij ook zoveel last hebt van pijn op de borst. Ik linkte het zelf ook meteen aan stress/spanning waardoor je hoger in je ademhaling gaat zitten en onbewust je spieren aanspant. Logisch dat dat pijn gaat doet. Wat ik zo verbazend vond, is dat het zomaar ineens op kwam zetten. Echt van de één op de andere dag. De huisarts heeft ook mijn longen en hartslag beluisterd en mijn ribben gevoeld. Ook zit de pijn vooral rechts, dus over mijn hart maak ik me gelukkig echt geen zorgen. Heb jij al lang last van de chronische hyperventilatie? Zo klinkt het wel, anders zou het niet chronisch zijn natuurlijk..
Als ik erop let kan ik best goed door mijn buik ademen. Ik mediteer ook regelmatig en dan gaat het goed. Maar in periodes van stress is het heel lastig daaraan te blijven denken en gaat het snel mis.
Ontspanning is dus echt belangrijk, maar ik vind het zo moeilijk om daaraan toe te geven! Vandaag was ook echt grotendeels een rotdag. Voor het huis een hoop geregel en mijn vriend wilde persee plantjes kopen voor in de tuin. Niet echt prioriteit nummer 1, maar oké. Normaal vind ik het tuincentrum leuk en ik houd van planten, bloemen en groen. Maar nu.. Echt 3 miljard keuzes, al die verschillende bloemetjes, die moet in de schaduw maar dan weer op die bodem, en de andere in de zon maar weer een andere bodem, en.. Aargghh! Ik merkte dat ik het echt Totaal niet meer overzag en het liefste ter plekke in janken was uitgebarsten. Ik kon ook echt niet meer kiezen, geen idee waar te beginnen. Echt zo stom, het gaat over een paar rottige plantjes. Ik herkende mezelf bijna niet meer. En daarna moesten ze natuurlijk ook nog geplant worden.
Mijn vriend zei al, ik doe het wel, ga jij maar lekker in de schaduw zitten. Maar dat kan ik dus echt niet, het voelt zo lullig om hem dat alleen te laten doen. En het stomme is, ik wil zeker weten dat het 'goed' gebeurt op 'mijn manier'. Best belachelijk als ik erop terugkijk, want hij kan het ook echt wel prima. En hoe belangrijk is het nou allemaal. In mijn hoofd wordt momenteel gewoon alles heel erg groot.
Dus ontspanning.
Ik heb komend weekend een groepsles body balance staan. Doe ik met tussenpozen al jaren en is erg fijn en ontspannend. Hopelijk lukt dat met de pijn, maar ik ga het zeker proberen en waar nodig even een tandje minder intensief.
Verder mediteer ik. Niet dagelijks, maar wel regelmatig en eens per week in groepsverband. Ook heel fijn en leerzaam en kan ik echt iedereen aanraden. Ook daar heb ik mijn verhaal gedeeld, was heel fijn want dan krijg je weer input vanuit een hele andere invalshoek. In de les stond de vraag 'Wat voel ik?' centraal. Alleen maar dat jezelf afvragen, dat is al genoeg. Dan voel je waar de spanning zit. Super goed om vaker bij stil te staan. En ook tijdens de les: alles verandert. Niet alleen ik, maar ook de ruimte en alles en iedereen is constant in beweging, hoe klein die beweging ook is. Je moet em alleen maar opmerken om er iets mee te kunnen doen.
Jeetje, dit wordt een heel verhaal zeg! En ik ga een beetje alle kanten op. Merk wel dat ik het heel fijn vindt om alles even onder woorden te brengen.
@Unicorntje, ik herken ook echt wel wat jij zegt. Over dat het jezelf pushen in je werk went. En ook dat het oncomfortabele juist tegelijkertijd comfortabel is, alleen maar omdat je het kent. Maar dus eigenlijk niet omdat je het ook echt comfortabel vindt! Op die manier kun je het heel lang volhouden, en het gaat inderdaad met vlagen. Het hele gedoe rondom het huis heeft er ook echt voor gezorgd dat ik het werk ook niet meer trek. Twee levensgebieden, werk en thuis, in chaos. Dat is echt te veel. Ik kan zowel thuis als tijdens mijn werk niet opladen en dat is wel wat nodig is. Dus daarom denk ik goed om op het werk een stapje terug te doen. En thuis tussen alle chaos door op zoek te gaan naar momenten van ontspanning.
@Krokusvm, bedankt voor je praktische tips. Die neem ik zeker mee voor een later moment. Maar merk dat mijn hoofd dat er nog even niet bij kan/wil hebben. Ik ga ook echt een beetje in paniekmodus als er ineens nog iets extra's bijkomt. Maar wel belangrijk natuurlijk om dingen als contact met de arboarts zorgvuldig aan te pakken.
Vanochtend leek het ook even mis te gaan met de afspraak die ik wilde maken met het management. Ik stond ineens al op 1 dag per week ziekgemeld terwijl ik in overleg wilde kijken welke taken ik ga afstoten. Ik was echt even goed pissig en ben er meteen achteraan gaan bellen. Is nu weer rechtgetrokken. Over anderhalve week gesprek en in de tussentijd ga ik wat minder oppakken (twee taken overdragen komende week). Dan daarna evalueren en dan weer kijken hoe verder. Ik ben blij dat er er zich een beetje een plan lijkt te vormen.
Ik zit nu ook te denken, ik kan vrij moeilijk beknopt en to te point formuleren. Ben echt hele teksten aan het produceren hier. Misschien wel een goede weergave van dat puinhoofd van mij, te uitgebreid, misschien wel te veel uitleg willen geven, mezelf verantwoorden. Dat kost natuurlijk ook allemaal veel energie! Dus nu weer met een kopje thee op de bank. Er komt net ook één van de katten aangelopen dus dat komt goed uit!
@Dali, even reageren op jouw bericht. Wat vervelend dat jij ook zoveel last hebt van pijn op de borst. Ik linkte het zelf ook meteen aan stress/spanning waardoor je hoger in je ademhaling gaat zitten en onbewust je spieren aanspant. Logisch dat dat pijn gaat doet. Wat ik zo verbazend vond, is dat het zomaar ineens op kwam zetten. Echt van de één op de andere dag. De huisarts heeft ook mijn longen en hartslag beluisterd en mijn ribben gevoeld. Ook zit de pijn vooral rechts, dus over mijn hart maak ik me gelukkig echt geen zorgen. Heb jij al lang last van de chronische hyperventilatie? Zo klinkt het wel, anders zou het niet chronisch zijn natuurlijk..
Als ik erop let kan ik best goed door mijn buik ademen. Ik mediteer ook regelmatig en dan gaat het goed. Maar in periodes van stress is het heel lastig daaraan te blijven denken en gaat het snel mis.
Ontspanning is dus echt belangrijk, maar ik vind het zo moeilijk om daaraan toe te geven! Vandaag was ook echt grotendeels een rotdag. Voor het huis een hoop geregel en mijn vriend wilde persee plantjes kopen voor in de tuin. Niet echt prioriteit nummer 1, maar oké. Normaal vind ik het tuincentrum leuk en ik houd van planten, bloemen en groen. Maar nu.. Echt 3 miljard keuzes, al die verschillende bloemetjes, die moet in de schaduw maar dan weer op die bodem, en de andere in de zon maar weer een andere bodem, en.. Aargghh! Ik merkte dat ik het echt Totaal niet meer overzag en het liefste ter plekke in janken was uitgebarsten. Ik kon ook echt niet meer kiezen, geen idee waar te beginnen. Echt zo stom, het gaat over een paar rottige plantjes. Ik herkende mezelf bijna niet meer. En daarna moesten ze natuurlijk ook nog geplant worden.
Mijn vriend zei al, ik doe het wel, ga jij maar lekker in de schaduw zitten. Maar dat kan ik dus echt niet, het voelt zo lullig om hem dat alleen te laten doen. En het stomme is, ik wil zeker weten dat het 'goed' gebeurt op 'mijn manier'. Best belachelijk als ik erop terugkijk, want hij kan het ook echt wel prima. En hoe belangrijk is het nou allemaal. In mijn hoofd wordt momenteel gewoon alles heel erg groot.
Dus ontspanning.
Ik heb komend weekend een groepsles body balance staan. Doe ik met tussenpozen al jaren en is erg fijn en ontspannend. Hopelijk lukt dat met de pijn, maar ik ga het zeker proberen en waar nodig even een tandje minder intensief.
Verder mediteer ik. Niet dagelijks, maar wel regelmatig en eens per week in groepsverband. Ook heel fijn en leerzaam en kan ik echt iedereen aanraden. Ook daar heb ik mijn verhaal gedeeld, was heel fijn want dan krijg je weer input vanuit een hele andere invalshoek. In de les stond de vraag 'Wat voel ik?' centraal. Alleen maar dat jezelf afvragen, dat is al genoeg. Dan voel je waar de spanning zit. Super goed om vaker bij stil te staan. En ook tijdens de les: alles verandert. Niet alleen ik, maar ook de ruimte en alles en iedereen is constant in beweging, hoe klein die beweging ook is. Je moet em alleen maar opmerken om er iets mee te kunnen doen.
Jeetje, dit wordt een heel verhaal zeg! En ik ga een beetje alle kanten op. Merk wel dat ik het heel fijn vindt om alles even onder woorden te brengen.
@Unicorntje, ik herken ook echt wel wat jij zegt. Over dat het jezelf pushen in je werk went. En ook dat het oncomfortabele juist tegelijkertijd comfortabel is, alleen maar omdat je het kent. Maar dus eigenlijk niet omdat je het ook echt comfortabel vindt! Op die manier kun je het heel lang volhouden, en het gaat inderdaad met vlagen. Het hele gedoe rondom het huis heeft er ook echt voor gezorgd dat ik het werk ook niet meer trek. Twee levensgebieden, werk en thuis, in chaos. Dat is echt te veel. Ik kan zowel thuis als tijdens mijn werk niet opladen en dat is wel wat nodig is. Dus daarom denk ik goed om op het werk een stapje terug te doen. En thuis tussen alle chaos door op zoek te gaan naar momenten van ontspanning.
@Krokusvm, bedankt voor je praktische tips. Die neem ik zeker mee voor een later moment. Maar merk dat mijn hoofd dat er nog even niet bij kan/wil hebben. Ik ga ook echt een beetje in paniekmodus als er ineens nog iets extra's bijkomt. Maar wel belangrijk natuurlijk om dingen als contact met de arboarts zorgvuldig aan te pakken.
Vanochtend leek het ook even mis te gaan met de afspraak die ik wilde maken met het management. Ik stond ineens al op 1 dag per week ziekgemeld terwijl ik in overleg wilde kijken welke taken ik ga afstoten. Ik was echt even goed pissig en ben er meteen achteraan gaan bellen. Is nu weer rechtgetrokken. Over anderhalve week gesprek en in de tussentijd ga ik wat minder oppakken (twee taken overdragen komende week). Dan daarna evalueren en dan weer kijken hoe verder. Ik ben blij dat er er zich een beetje een plan lijkt te vormen.
Ik zit nu ook te denken, ik kan vrij moeilijk beknopt en to te point formuleren. Ben echt hele teksten aan het produceren hier. Misschien wel een goede weergave van dat puinhoofd van mij, te uitgebreid, misschien wel te veel uitleg willen geven, mezelf verantwoorden. Dat kost natuurlijk ook allemaal veel energie! Dus nu weer met een kopje thee op de bank. Er komt net ook één van de katten aangelopen dus dat komt goed uit!
vrijdag 23 juli 2021 om 21:36
maandag 26 juli 2021 om 09:26
je hoeft ook gewoon naar niemand te reageren he marea, het gaat om jóuw welzijn. En als je voorziet dat iets teveel gaat worden (het tuincentrum is idd echt de hel als je hoofd overloopt, had van de week nog zo'n soort ervaring toen ik een kraamcadeautje wilde uitzoeken bij de hema en ik kwam er gewoon niet uit 
en je kunt er niet onderuit dan kun je misschien ook vooraf bedenken hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Dus bv: ik ga wel mee, maar daarna ga ik eerst een uur theedrinken voor ik weer andere dingen doe. En proberen dingen wél aan je vriend over te laten - vraag jezelf af hoe erg het is als het een keer niet 'goed' staat. Dat kun je dus ook vooraf voorbereiden, want op zo'n moment kun je dat natuurlijk niet relativeren. Je zou het ook kunnen zien als een experiment, hoe erg vind je het in de praktijk en is het dan de moeite om je er wel mee te bemoeien of kost het uiteindelijk minder moeite om het niet te doen en te accepteren als het niet goed is? Ik had dat met de was vouwen, mijn man doet dat ook niet helemaal 'goed' maar het was wel heel fijn als 'ie hielp. Dus toen heb ik bedacht: als ik wil dat 'ie helpt moet ik geen commentaar leveren, anders denkt 'ie doe het zelf maar. En die paar dingen waarvan het me genoeg kan schelen of het goed is opgevouwen (mijn eigen kleren en dingen die anders bv niet goed in het kastje passen) die vouw ik tijdens het opruimen (want dat doe ik) gewoon nog even zelf opnieuw op. Dus misschien kun je met plantjes of andere dingen ook zo kijken, wat vind je echt belangrijk en wat kun je laten en dan is het maar iets anders dan jij had bedacht? Als je dat vooraf bedenkt (veel dingen zijn ook terugkerend dus dan kun je ze wel herkennen) dan hoeft het niet 'in the heat of the moment' en dat scheelt weer.
En nu dus níet reageren op deze post, als je er iets aan hebt fijn en anders laat je het lekker liggen, maar je mag je de energie besparen om een antwoord te tikken en dan kun je die lekker ergens anders voor gebruiken.
en je kunt er niet onderuit dan kun je misschien ook vooraf bedenken hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Dus bv: ik ga wel mee, maar daarna ga ik eerst een uur theedrinken voor ik weer andere dingen doe. En proberen dingen wél aan je vriend over te laten - vraag jezelf af hoe erg het is als het een keer niet 'goed' staat. Dat kun je dus ook vooraf voorbereiden, want op zo'n moment kun je dat natuurlijk niet relativeren. Je zou het ook kunnen zien als een experiment, hoe erg vind je het in de praktijk en is het dan de moeite om je er wel mee te bemoeien of kost het uiteindelijk minder moeite om het niet te doen en te accepteren als het niet goed is? Ik had dat met de was vouwen, mijn man doet dat ook niet helemaal 'goed' maar het was wel heel fijn als 'ie hielp. Dus toen heb ik bedacht: als ik wil dat 'ie helpt moet ik geen commentaar leveren, anders denkt 'ie doe het zelf maar. En die paar dingen waarvan het me genoeg kan schelen of het goed is opgevouwen (mijn eigen kleren en dingen die anders bv niet goed in het kastje passen) die vouw ik tijdens het opruimen (want dat doe ik) gewoon nog even zelf opnieuw op. Dus misschien kun je met plantjes of andere dingen ook zo kijken, wat vind je echt belangrijk en wat kun je laten en dan is het maar iets anders dan jij had bedacht? Als je dat vooraf bedenkt (veel dingen zijn ook terugkerend dus dan kun je ze wel herkennen) dan hoeft het niet 'in the heat of the moment' en dat scheelt weer.En nu dus níet reageren op deze post, als je er iets aan hebt fijn en anders laat je het lekker liggen, maar je mag je de energie besparen om een antwoord te tikken en dan kun je die lekker ergens anders voor gebruiken
.
woensdag 28 juli 2021 om 08:21
Ojee, als ik niet mag reageren op posts is dit topic wel heel snel klaar denk ik! Ik vind het juist fijn om wel te reageren, daarom heb ik mijn verhaal hier ook gedeeld en ben ik blij met de reacties. Maar snap absoluut je punt hoor! Ik 'moet' het mezelf niet gaan opleggen en het als een druk gaan ervaren, en dat gebeurt nu vaak wel. Ik vind je was opvouw verhaal hilarisch herkenbaar. Ik pas al langere tijd dezelfde methodiek toe als jij 
Hier gaat het redelijk. Ik heb gisteren twee werktaken afgestoten. Dat voelt goed. Lichamelijke klachten zijn er nog wel maar wat minder intens. Afgelopen weekend een heerlijke les body balance gedaan, deed me echt goed.
Vandaag ben ik vrij en heb best een lange to do lijst. Uitdaging voor mezelf is om niet alles van die lijst nu te moeten doen (een paar dingen voor het huis moeten wel echt zodat de klusmannen ook weer verder kunnen). En ook momenten van ontspanning. Dat vind ik best lastig want ik heb vaak het gevoel dat ik pas echt kan ontspannen als ik eerst alle moet-dingen heb gedaan. Ik ben me er van bewust dat dat geen handige mindset is. Mijn vriend kan gerust languit op de bank gaan liggen als de vieze vaat nog op tafel staat. Ik heb dan zoiets van eerst die vaat en dan relaxen. Maar voordat je alles gedaan hebt is er weer zo weinig relaxtijd over.. Daar moet ik wat mee denk ik! Is dat herkenbaar voor iemand?
Voor alle reageerders:
Hier gaat het redelijk. Ik heb gisteren twee werktaken afgestoten. Dat voelt goed. Lichamelijke klachten zijn er nog wel maar wat minder intens. Afgelopen weekend een heerlijke les body balance gedaan, deed me echt goed.
Vandaag ben ik vrij en heb best een lange to do lijst. Uitdaging voor mezelf is om niet alles van die lijst nu te moeten doen (een paar dingen voor het huis moeten wel echt zodat de klusmannen ook weer verder kunnen). En ook momenten van ontspanning. Dat vind ik best lastig want ik heb vaak het gevoel dat ik pas echt kan ontspannen als ik eerst alle moet-dingen heb gedaan. Ik ben me er van bewust dat dat geen handige mindset is. Mijn vriend kan gerust languit op de bank gaan liggen als de vieze vaat nog op tafel staat. Ik heb dan zoiets van eerst die vaat en dan relaxen. Maar voordat je alles gedaan hebt is er weer zo weinig relaxtijd over.. Daar moet ik wat mee denk ik! Is dat herkenbaar voor iemand?
Voor alle reageerders:
dinsdag 9 november 2021 om 20:15
Een hele tijd geleden dat ik in dit topic geschreven heb, maar voelde ineens de behoefte alles even terug te lezen. Best wel interessant eigenlijk! Mijn hoofd ging echt alle kanten op zeg, jeetje, schrik er eigenlijk wel van.
Een update!
Na heel wat ups en downs merk ik nu dat ik toch wat meer rust in mijn hoofd heb. Dat komt vooral doordat ik de keuze heb gemaakt om te stoppen met mijn huidige werk. Eind december is mijn laatste werkdag! Leef er echt naar toe en voelt ontzettend als de juiste keuze. Ik ben hier echt veel te lang mee doorgegaan.
Ook ben ik gedeeltelijk ziekgemeld en werk ik nu dus minder uren. Dat gaat eigenlijk precies net, het zou niet meer moeten zijn op dit moment. Ben nog veel moe, met momenten nog druk op de borst (wel veel minder dan voorheen gelukkig) en standaard hoofdpijn tijdens/na iedere werkdag.
Vanmorgen had ik een enorm rotgesprek met de bedrijfsarts. Zij was van mening dat ik voordat ik uit dienst ga maar 'even' weer op moet bouwen naar mijn contracturen. Want 70% van de werknemers met mijn klachten kunnen dat, dus zo moet het. Ik had echt zoiets van WAT?! Ben ook echt behoorlijk uit mijn slof geschoten, en heb duidelijk gemaakt dat dit voor mij echt geen haalbare kaart is. Ik heb niks aan de getalletjes van 'wat hoort' en heb de laatste tijd juist best goed contact met mijn gevoel en ken steeds beter mijn grenzen. Nu opbouwen hoort daar dus niet bij. Ben stiekem super trots dat ik dit zo duidelijk heb aangegeven, ook al werd dit helaas wel keihard in de wind geslagen.
Ben van plan binnen de organisatie neer te leggen hoe dit aan te pakken, want kan hier absoluut niet achterstaan. Wil namelijk ook nog enigzins fit uit dienst gaan en niet totaal gesloopt!
Na afronding van mijn huidige baan wil ik echt even pas op de plaats maken (heb nog geen concrete nieuwe baan, wel een aantal opties). Gelukkig is dat financieel geen probleem. Echt even tijd voor mezelf nemen, uitrusten en dan geleidelijk weer de dingen oppakken. Heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen!
Een update!
Na heel wat ups en downs merk ik nu dat ik toch wat meer rust in mijn hoofd heb. Dat komt vooral doordat ik de keuze heb gemaakt om te stoppen met mijn huidige werk. Eind december is mijn laatste werkdag! Leef er echt naar toe en voelt ontzettend als de juiste keuze. Ik ben hier echt veel te lang mee doorgegaan.
Ook ben ik gedeeltelijk ziekgemeld en werk ik nu dus minder uren. Dat gaat eigenlijk precies net, het zou niet meer moeten zijn op dit moment. Ben nog veel moe, met momenten nog druk op de borst (wel veel minder dan voorheen gelukkig) en standaard hoofdpijn tijdens/na iedere werkdag.
Vanmorgen had ik een enorm rotgesprek met de bedrijfsarts. Zij was van mening dat ik voordat ik uit dienst ga maar 'even' weer op moet bouwen naar mijn contracturen. Want 70% van de werknemers met mijn klachten kunnen dat, dus zo moet het. Ik had echt zoiets van WAT?! Ben ook echt behoorlijk uit mijn slof geschoten, en heb duidelijk gemaakt dat dit voor mij echt geen haalbare kaart is. Ik heb niks aan de getalletjes van 'wat hoort' en heb de laatste tijd juist best goed contact met mijn gevoel en ken steeds beter mijn grenzen. Nu opbouwen hoort daar dus niet bij. Ben stiekem super trots dat ik dit zo duidelijk heb aangegeven, ook al werd dit helaas wel keihard in de wind geslagen.
Ben van plan binnen de organisatie neer te leggen hoe dit aan te pakken, want kan hier absoluut niet achterstaan. Wil namelijk ook nog enigzins fit uit dienst gaan en niet totaal gesloopt!
Na afronding van mijn huidige baan wil ik echt even pas op de plaats maken (heb nog geen concrete nieuwe baan, wel een aantal opties). Gelukkig is dat financieel geen probleem. Echt even tijd voor mezelf nemen, uitrusten en dan geleidelijk weer de dingen oppakken. Heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen!
