Burnout en voel me zo down

14-04-2022 13:05 12 berichten
Alle reacties Link kopieren
Al twee jaar bezig met burn out. Ups en downs, maar het lukt op het moment niet echt. Zit weer thuis. Nu langere tijd, ga afscheid nemen van mijn werk, het lukt me gewoon niet.
Stress dus van contract wat getekend moet worden. Verder gister een dag met de kids op pad geweest en het is weer helemaal op. Voel me zo down.
Binnenkort meivakantie, kinderen gaan naar ex, maar hebben geen zin erin. Zijn dus lastig, huilen snel en liggen s nachts wakker.
Ik zou de tijd voor mezelf kunnen gebruiken. Heb nog wel redelijk spaarcentjes en wil best wat uitgeven, maar kom er niet uit wat ik nou wil. Schuif nu van bank binnen naar bank in de tuin, prima zonnetje, maar ik baal.

Wil weer energie hebben, het gezellig hebben, opgewekt zijn en gun mijn kinderen een leuke vakantie ipv dat ze er nu al tegenop zien en helemaal van het padje terugkomen.

Wat ik hiermee wil, ik weet het niet. Van me afschrijven, misschien iemand die nog een tip heeft?
Alle reacties Link kopieren
Accepteer je het wel? Of ben je al twee jaar aan het vechten? Dat is het eerste wat in me op komt.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb niet een tip om van een burnout af te komen.

Wel een tip voor een momentje van zelfzorg.
Als de kinderen bij ex zijn,
laat dan een masseur langskomen bij jou thuis.
Een massage is geen wondermiddel,
maar het helpt wel om je (een beetje) meer fit en ontspannen te voelen.

Is je huis rommelig of vies?
Huur hulp in.
'Durf te antwoorden' is één van de leukste topics op het forum.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
Alle reacties Link kopieren
Geen tips, wel een knuffel!

Heb je iemand in je omgeving die je ergens bij kan helpen? Heb je afleiding? Energie om überhaupt iets te doen?
Alle reacties Link kopieren
Heb je professionele hulp?
Ik ben ongeveer een jaar geleden ook volledig tegen de vlakte gegaan door een burn-out en was zonder professionele hulp nooit gekomen waar ik nu ben. Ik ben hierdoor op het punt gekomen dat ik 90% van de tijd 'blij' ben dat het me is overkomen en zie vooral hoe ik niet meer langer door had moeten willen op dezelfde voet. Maar daar heb ik echt een lange, zware weg voor af gelegd, onder begeleiding van een psycholoog en medicatie. En om die hulp te accepteren en vertrouwen moest ik de nodige drempels over.
Hoe oud zijn je kinderen? En hebben ze gegronde redenen om niet naar hun vader te willen? Zo niet, gaan ze gewoon naar papa toe en jij gaat dan niet zitten piekeren over hoe ze het daar hebben, maar een plan maken dat alleen maar om jouw herstel draait.
Dikke knuffel en veel succes. Ook jij kunt dit!
Alle reacties Link kopieren
Dank jullie wel. Of ik het accepteer? Ik denk het inmiddels wel. Hou er rekening mee dat als ik de ene dag wat doe dat ik de volgende dag moet bijkomen. Niet dat het leuk is, voel me gelijk zo rot, daar baal ik best van.
Heb een coach gehad en loop nog bij een haptonoom. Dat is goed / zinnig, maar geen grote stappen vooruit.

Thuis is best ingewikkeld, moeizame scheiding gehad en een ex die nog steeds na 6 jaar aan het boksen is en rare dingen doet. Ik kan de kinderen wel invoelen dat ze niet willen, maar daar is nu niets aan te doen. Er zijn rechtszaken genoeg geweest. Blijft wel dat ik het verdrietig voor ze vindt. Vaak kan ik me er overheen zetten maar vandaag dus lastig.
Maakt dus ook dat ik vermoed dat medicatie niet alles gaat helpen al sta ik op het punt toch de huisarts een bezoekje te brengen.
Heb eigenlijk gewoon te hard mijn best gedaan afgelopen maanden. Alles gegeven om te integreren en dat is mislukt. Dat doet pijn.
Het is ook volle maan, dat helpt ook niet echt.

Ik heb weer afleiding. Kinderen zijn weer uit school en ben in de tuin bezig gegaan.
Alle reacties Link kopieren
funnymiss schreef:
14-04-2022 15:23
Heb je professionele hulp?
Ik ben ongeveer een jaar geleden ook volledig tegen de vlakte gegaan door een burn-out en was zonder professionele hulp nooit gekomen waar ik nu ben. Ik ben hierdoor op het punt gekomen dat ik 90% van de tijd 'blij' ben dat het me is overkomen en zie vooral hoe ik niet meer langer door had moeten willen op dezelfde voet. Maar daar heb ik echt een lange, zware weg voor af gelegd, onder begeleiding van een psycholoog en medicatie. En om die hulp te accepteren en vertrouwen moest ik de nodige drempels over.
Hoe oud zijn je kinderen? En hebben ze gegronde redenen om niet naar hun vader te willen? Zo niet, gaan ze gewoon naar papa toe en jij gaat dan niet zitten piekeren over hoe ze het daar hebben, maar een plan maken dat alleen maar om jouw herstel draait.
Dikke knuffel en veel succes. Ook jij kunt dit!
Wat merkte jij van medicatie? Wat hielp het jou?
Alle reacties Link kopieren
Appeltaartmetrozijn schreef:
14-04-2022 16:11
Wat merkte jij van medicatie? Wat hielp het jou?
Ik ben rustiger (had veel paniekaanvallen), pieker minder en ben veel minder down/depressief.
De eerste weken, tijdens het opbouwen, waren wel superrot door de bijwerkingen, maar ben nu heeeel blij dat ik toen heb doorgezet.
Ik slik ze nog steeds (nu 8 maanden) en stoppen is echt nog een helelangetermijnplan. Wel blijf ik, mede daardoor, trouw naar de psycholoog gaan.
Alle reacties Link kopieren
Een bezoek aan je huisarts lijkt me geen overbodige luxe. Niet perse voor medicatie, als wel voor professionele hulp. Als de haptonoom niet voldoende helpt (dat kun jij zelf inschatten) dan is op zoek gaan naar andere hulp wellicht een optie.
Alle reacties Link kopieren
Zou het kunnen dat het je beangstigt dat je nu afscheid moet gaan nemen van je baan?

Je verhaal is nogal algemeen. Heb je al inzichten in het ontstaan van je burnout en de destructieve relatie waar je uit komt/deels nog in zit?

Wat bedoel je met je ex is aan het boksen?
Alle reacties Link kopieren
Afscheid nemen van mijn werk is wel definitief. Ik vind het niet zozeer beangstigend, maar wel confronterend dat het me dus echt niet lukt. Een gevoel van falen. Het is ook nog niet helemaal rond, dat geeft best wel stress.

Met mijn ex is veel gedoe geweest en nu is het best rustig. Er is inmiddels acceptatie dat hij ze regelmatig een dag later terug brengt, geen fatsoenlijk taalgebruik heeft en overal tegen is.
Eerder piekerde ik me suf, raakte het me meer en zat ik er echt mee. Haal er nu mijn schouders over op en raak ervoor er niet dag en nacht mee bezig te zijn.

Verder toch wel erg druk geweest met integreren, goed m'n best gedaan terug te gaan naar een werkplek die me eigenlijk niet meer paste.

Dus ja, ik kan er wel beter mee omgaan en sta een stuk verder dan eerst. Tis nu even spannend en dat sloopt, voel me dus rot en baal des te harder.
Alle reacties Link kopieren
Je bent waarschijnlijk over je eigen grenzen gegaan (om het voor anderen goed te doen?).

Ik vind het best logisch dat je je even teruggezet voelt nu reïntegreren niet gelukt is, en dat je er stress van hebt dat het nog niet rond is.

Dan voel je je ook gewoon compleet leeg en daar word je triest van. Je bent voor je gevoel even teruggezet misschien.

Niet elk gevoel hoeft direct opgelost of weg, als je ermee kan zijn is dat vaak al voldoende om ook weer andere gevoelens te ervaren. En als je uitgeput bent mag je best even balen en uitrusten, je pakt straks de draad wel weer op.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven