Psyche
alle pijlers
Burnout vader, tips?
donderdag 15 oktober 2020 om 03:10
Ik wilde gisterenavond even iets ophalen bij mijn ouders. Trof daar mijn vader aan, over de rooie, huilend aan de telefoon met de directeur van zijn bedrijf. Mijn vader heeft een aantal jaar geleden een burnout gehad, en hij gaf aan weer helemaal terug bij af te zijn. Mijn moeder kwam ook beneden, zij wist nog van niks. We hebben met elkaar gepraat, en mijn vader heeft een paniekaanval gehad op kantoor, waarna hij naar huis is gegaan. Hij heeft meteen een afspraak gemaakt bij de huisarts, dus hij krijgt hulp.
Ik ben er echter heel erg van geschrokken. Ik voel me naar en machteloos en wil hem zo graag helpen en hem dingen uit handen nemen. Ik weet dat hij zelf 'beter' moet worden hoor, maar zijn er tips van ervaringsdeskundigen? Iets wat jij fijn vond of fijn had gevonden als je dochter dat voor je deed?
Ik ben er echter heel erg van geschrokken. Ik voel me naar en machteloos en wil hem zo graag helpen en hem dingen uit handen nemen. Ik weet dat hij zelf 'beter' moet worden hoor, maar zijn er tips van ervaringsdeskundigen? Iets wat jij fijn vond of fijn had gevonden als je dochter dat voor je deed?
donderdag 15 oktober 2020 om 03:34
donderdag 15 oktober 2020 om 06:39
Een dubbele burn-out komt vaker voor. Er is een levensstijl die ziek maakt en zodra we iets beter worden gaan we terug naar die oude levensstijl. In de ijdele hoop op een andere uitkomst?
Bij mij lag het aan het niet kunnen zien en stellen van eigen grenzen, door overtuigingen (van anderen) die ik mijzelf had opgelegd. Bij de eerste burn-out had ik alleen aan de oppervlakte wat veranderd. Door de tweede burn out moest ik de diepe in om erachter te komen waarom ik opnieuw gruwelijk vast liep.
Meditatie en therapie heeft mij geholpen om MIJzelf te leren kennen. Om oude overtuigingen en patronen los te laten. Veel daarvan had ik er met de paplepel binnengekregen.
Bij mij lag het aan het niet kunnen zien en stellen van eigen grenzen, door overtuigingen (van anderen) die ik mijzelf had opgelegd. Bij de eerste burn-out had ik alleen aan de oppervlakte wat veranderd. Door de tweede burn out moest ik de diepe in om erachter te komen waarom ik opnieuw gruwelijk vast liep.
Meditatie en therapie heeft mij geholpen om MIJzelf te leren kennen. Om oude overtuigingen en patronen los te laten. Veel daarvan had ik er met de paplepel binnengekregen.
donderdag 15 oktober 2020 om 07:51
Misschien kun je een mp3 speler (of mobiel met spotify-playlist) vullen met zijn favoriete muziek van vroeger (en daarbij bijvoorbeeld wat meditatie/ontspanningsmuziek). Dat waardeerde mijn moeder in ieder geval destijds heel erg toen ze uit de running was vanwege een operatie.
Verder blijven praten over hoe het gaat als hij dat zelf aangeeft daar behoefte aan te hebben, acceptatie (dat het even niet meer gaat) is denk ik het begin van herstel.
Sterkte gewenst voor je pa!
Verder blijven praten over hoe het gaat als hij dat zelf aangeeft daar behoefte aan te hebben, acceptatie (dat het even niet meer gaat) is denk ik het begin van herstel.
Sterkte gewenst voor je pa!
donderdag 15 oktober 2020 om 08:05
Dit is voor mij enorm herkenbaar. De diepte in inderdaad.dansenindewind schreef: ↑15-10-2020 06:39Een dubbele burn-out komt vaker voor. Er is een levensstijl die ziek maakt en zodra we iets beter worden gaan we terug naar die oude levensstijl. In de ijdele hoop op een andere uitkomst?
Bij mij lag het aan het niet kunnen zien en stellen van eigen grenzen, door overtuigingen (van anderen) die ik mijzelf had opgelegd. Bij de eerste burn-out had ik alleen aan de oppervlakte wat veranderd. Door de tweede burn out moest ik de diepe in om erachter te komen waarom ik opnieuw gruwelijk vast liep.
Meditatie en therapie heeft mij geholpen om MIJzelf te leren kennen. Om oude overtuigingen en patronen los te laten. Veel daarvan had ik er met de paplepel binnengekregen.
Maar; eerst rust, rust, rust. Hij moet uit het acute moment komen. Dus een aantal weken niks en wel alvast op de wachtlijst voor mentale hulp. Ook even goed kijken naar verzekeringen het komende jaar, zodat de psycholoog van keuze zo goed mogelijk vergoed wordt.
Veel succes en sterkte. Het is de stille epidemie van deze tijd.
donderdag 15 oktober 2020 om 08:07
Praktisch iedereen wil gerespecteerd, gewaardeerd en geliefd worden en dan vooral om wat ze *zijn*; niet om wat ze doen. Dus niet omdat hij zo goed jouw gootsteen kan repareren of de kinderen verwennen maar om (bijvoorbeeld) zijn glimlachje, zijn ogen en zijn aanwezigheid.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 15 oktober 2020 om 08:10
Bied ik elk geval een luisterend oor. Misschien kun je je ouders ook praktisch wat ontlasten, door ze te helpen met bijvoorbeeld huishoudelijke klusjes of regeldingen (samen online boodschappen bestellen, met je moeder het huis schoonmaken, de auto wegbrengen voor de apk, de tuin winterklaar maken..) om de druk voor je moeder wat te verlichten.
donderdag 15 oktober 2020 om 08:46
Inderdaad, niets verwachten en wel aanbieden. En praat er met hem over wanneer hij zelf aangeeft dit te willen, of het zelf eerst vragen 'heb je behoefte om even te praten?' Soms is er gewoon geen behoefte om er over te praten en als je dan door blijft gaan kan het averechts werken. Niets forceren, en als je hierover gesprekken met hem voert ook gewoon op een normale, volwassen (zij het natuurlijk wel begripvolle) manier.
Ik weet hoe het is. Heel veel sterkte
Ik weet hoe het is. Heel veel sterkte
Nee heb je, ja kun je krijgen.
donderdag 15 oktober 2020 om 08:51
Neem je moeder eens wat vaker mee naar buiten om te gaan wandelen. Er is nu niet veel mogelijk vanwege corona, maar voor haar is het ook zwaar om de hele dag met je vader binnen te zitten. En let goed op jouw eigen grenzen. Jij kunt de problemen van je ouders niet oplossen, hoogstens een luisterend oor bieden.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
donderdag 15 oktober 2020 om 09:42
Bij mij hielp het juist om met de burn out te gaan wandelen. Ja het kostte veel energie, maar binnen kon ik de ellende niet van me afzetten. Als mijn man vroeg mag ik een kopje thee barste ik al in tranen uit want dat lukte niet. Met wandelen in de natuur raakte ik afgeleid door dingen om me heen zoals vogeltjes of bloemen en nu de paddenstoelen. Niet bij iedereen werkt het hetzelfde, en een wandeling hoeft ook geen uur te duren he, want bij mij was het in het begin van de burn out vooral belangrijk dat ik niets moest. Misschien kun je voorstellen wat te helpen door bijvoorbeeld boodschappen te doen? Hem een lief kaartje sturen.
Vergeef me dat ik schreeuw wat ik niet weet en dat ik zwijg over wat helder is, dat ik nooit zeg wat ik bedoel en dingen roep die ik niet voel.
donderdag 15 oktober 2020 om 10:40
Sterkte TO. Het is verdrietig om je vader zo te zien.
Ik zit momenteel thuis met soortgelijke klachten dus ik ben een soort van ervaringsdeskundige. Ik ben je vader natuurlijk niet, maar dit vind ik momenteel fijn:
- de natuur in gaan
- bewegen (wat je maar wilt en fysiek aan kunt, ik ga graag hardlopen maar wandelen of fietsen kan natuurlijk ook)
- contact met mensen van wie ik houd, hoeft niet face to face te zijn, appen of bellen vind ik ook fijn. En dan juist om het ook over dagelijkse dingen of hobbies te hebben, dat leidt af
- hulp bij praktische zaken als boodschappen doen (vond ik in het begin niet te doen dus vraag zeker of je op dit vlak iets kunt betekenen)
Vraag ook vooral waar je vader (en je moeder) behoefte aan hebben. Ieder mens is weer anders. En vergeet je zelf niet: natuurlijk wil je helpen maar zorg ervoor dat je je grenzen goed blijft aangeven.
Sterkte, met mij gaat het na een paar weken rust beter, ik hoop dat dat op termijn ook voor je vader geldt.
Ik zit momenteel thuis met soortgelijke klachten dus ik ben een soort van ervaringsdeskundige. Ik ben je vader natuurlijk niet, maar dit vind ik momenteel fijn:
- de natuur in gaan
- bewegen (wat je maar wilt en fysiek aan kunt, ik ga graag hardlopen maar wandelen of fietsen kan natuurlijk ook)
- contact met mensen van wie ik houd, hoeft niet face to face te zijn, appen of bellen vind ik ook fijn. En dan juist om het ook over dagelijkse dingen of hobbies te hebben, dat leidt af
- hulp bij praktische zaken als boodschappen doen (vond ik in het begin niet te doen dus vraag zeker of je op dit vlak iets kunt betekenen)
Vraag ook vooral waar je vader (en je moeder) behoefte aan hebben. Ieder mens is weer anders. En vergeet je zelf niet: natuurlijk wil je helpen maar zorg ervoor dat je je grenzen goed blijft aangeven.
Sterkte, met mij gaat het na een paar weken rust beter, ik hoop dat dat op termijn ook voor je vader geldt.
