Psyche
alle pijlers
C-PTSS
vrijdag 10 maart 2017 om 13:19
Goed... even mijzelf weer bij elkaar geraapt. Had al een heel stuk geschreven. Ik raak een verkeerde knop aan en weg tekst... PFFFF
Hallo,
Ik ben een vrouw van 47 jaar en heb sinds vorig jaar oktober de diagnose Complexe PTSS en een depressie. in mijn jeugd een heleboel meer gemaakt en ook daarna... verkeerde keuze in mannen, dodelijk ongeval, lichamelijk en psychisch mishandeld.... genoeg dus...
Ik ben sinds oktober ook in therapie. Eerst stabiliseren met Vroeger en verder. Daarna met EMDR. Ik ben altijd heel sterk naar voren gekomen en had ook altijd wel een mondje klaar. Ben daardoor ook veel weg gestuurd bij psychologen met de zin van "u bent een hele sterke vrouw en u weet heel goed van u wilt, we begrijpen niet zo goed wat u hier komt doen". Wat als gevolg had dat ik bij mezelf dacht "stel je niet aan en hop je rug rechten en verder". Alles komt eruit nu....
Het lijkt wel of ik een magneet ben voor problemen. en het komt nu dubbel zo hard binnen. Heb ook vaak de gedachten om me auto tegen een boom te knallen en hopen dat ik van alles af ben. Echter heb ik de moed niet eens om dit te doen.
Zoals iedere werkende heb je je aan regels te houden. Die regels kom ik ook keurig na. Echter heb ik een bedrijfsarts van lik me vestje... Ik moest me hele verhaal opnieuw gaan vertellen. Zeggen wat ik in het dagelijkse leven doe. Enz. Ik heb hem erop moeten wijzen dat in mijn dossier al een verslag van mijn behandelaars zit. Ook heb ik een machtiging getekend en wel aan hem geven zodat hij info kan opvragen hoe de behandeling nu loopt. Ik vertel hem dat ik al sinds oktober geen auto rij. Dat openbaar vervoer voor mij voelt of ik de Mount Everest moet beklimmen. Desondanks vind hij dat ik deel kan gaan nemen aan het re-integratie plan. Overigens mijn man is met me mee gegaan omdat ik dit a prettiger vind en b ik geen auto rij. Overigens deze BA staat heel slecht aangeschreven bij een site. weet ff de naam niet. Hij scoort 2.1 van de 10. Te erg eigenlijk hoe jij mensen behandeld.
Nu moet ik een stappenplan maken van hoeveel en waar en hoe lang ik wil werken. Ehuuu Tricky... Ik werk als regiobeheer in de catering. Dus veel in de auto en op verschillende locaties. Merendeel zit in Amsterdam. Ik woon er een 25 kilometer vandaan. En heb geen idee hoe ik dit moet oplossen.
Mijn emoties die ik maar steeds niet onder controle krijg en zeker nu niet, bestaan uit verdrietig en boos tot het agressieve toe. Aangezien dat ik heel veel triggers heb weet ik niet zo goed of dit wel een goed plan is. Ik hou van me werk hoor maar ben zo bang om mensen of te kwetsen of dat ik helemaal uit me stekker ga... Ik zie zoveel spoken op de weg...
Is er iemand die een vergelijkbare situatie heeft of gehad heeft.
Dit schrijven kost me al heel veel energie. Ook omdat ik momenteel erg onrustig ben, rillerig, koud zweet, overal spierpijn druk op de borst door verkeerd ademhalen. Echt ik zie en weet het allemaal niet meer. Waardeloos....
Hallo,
Ik ben een vrouw van 47 jaar en heb sinds vorig jaar oktober de diagnose Complexe PTSS en een depressie. in mijn jeugd een heleboel meer gemaakt en ook daarna... verkeerde keuze in mannen, dodelijk ongeval, lichamelijk en psychisch mishandeld.... genoeg dus...
Ik ben sinds oktober ook in therapie. Eerst stabiliseren met Vroeger en verder. Daarna met EMDR. Ik ben altijd heel sterk naar voren gekomen en had ook altijd wel een mondje klaar. Ben daardoor ook veel weg gestuurd bij psychologen met de zin van "u bent een hele sterke vrouw en u weet heel goed van u wilt, we begrijpen niet zo goed wat u hier komt doen". Wat als gevolg had dat ik bij mezelf dacht "stel je niet aan en hop je rug rechten en verder". Alles komt eruit nu....
Het lijkt wel of ik een magneet ben voor problemen. en het komt nu dubbel zo hard binnen. Heb ook vaak de gedachten om me auto tegen een boom te knallen en hopen dat ik van alles af ben. Echter heb ik de moed niet eens om dit te doen.
Zoals iedere werkende heb je je aan regels te houden. Die regels kom ik ook keurig na. Echter heb ik een bedrijfsarts van lik me vestje... Ik moest me hele verhaal opnieuw gaan vertellen. Zeggen wat ik in het dagelijkse leven doe. Enz. Ik heb hem erop moeten wijzen dat in mijn dossier al een verslag van mijn behandelaars zit. Ook heb ik een machtiging getekend en wel aan hem geven zodat hij info kan opvragen hoe de behandeling nu loopt. Ik vertel hem dat ik al sinds oktober geen auto rij. Dat openbaar vervoer voor mij voelt of ik de Mount Everest moet beklimmen. Desondanks vind hij dat ik deel kan gaan nemen aan het re-integratie plan. Overigens mijn man is met me mee gegaan omdat ik dit a prettiger vind en b ik geen auto rij. Overigens deze BA staat heel slecht aangeschreven bij een site. weet ff de naam niet. Hij scoort 2.1 van de 10. Te erg eigenlijk hoe jij mensen behandeld.
Nu moet ik een stappenplan maken van hoeveel en waar en hoe lang ik wil werken. Ehuuu Tricky... Ik werk als regiobeheer in de catering. Dus veel in de auto en op verschillende locaties. Merendeel zit in Amsterdam. Ik woon er een 25 kilometer vandaan. En heb geen idee hoe ik dit moet oplossen.
Mijn emoties die ik maar steeds niet onder controle krijg en zeker nu niet, bestaan uit verdrietig en boos tot het agressieve toe. Aangezien dat ik heel veel triggers heb weet ik niet zo goed of dit wel een goed plan is. Ik hou van me werk hoor maar ben zo bang om mensen of te kwetsen of dat ik helemaal uit me stekker ga... Ik zie zoveel spoken op de weg...
Is er iemand die een vergelijkbare situatie heeft of gehad heeft.
Dit schrijven kost me al heel veel energie. Ook omdat ik momenteel erg onrustig ben, rillerig, koud zweet, overal spierpijn druk op de borst door verkeerd ademhalen. Echt ik zie en weet het allemaal niet meer. Waardeloos....
vrijdag 10 maart 2017 om 13:28
Ik heb je OP gelezen, klinkt heftig veel sterkte.
Ik vraag me wel af wat je bedoeling is van dit topic? Het staat namelijk op de psyche pijler en ook je titel lijkt dat te bevestigen. Is dat ook waar je het over wilt hebben?
Of wil je meer ondersteuning van wat meer praktische aard voor tips over hoe om te gaan met je arboarts en wat je rechten en plichten zijn?
Ik vraag me wel af wat je bedoeling is van dit topic? Het staat namelijk op de psyche pijler en ook je titel lijkt dat te bevestigen. Is dat ook waar je het over wilt hebben?
Of wil je meer ondersteuning van wat meer praktische aard voor tips over hoe om te gaan met je arboarts en wat je rechten en plichten zijn?
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 10 maart 2017 om 23:52
Beste TO, ik ben sinds een tijdje hersteld van een c-ptss. (had nooit gedacht dat ik er vanaf kon komen, maar het kan dus!)
Ik herken de emotie wisselingen die moeilijk onder controle te houden zijn.
Ik zelf had gewoonweg zoveel spanning in mijn lichaam, doordat ik langdurig triggers ervaarde(ervoer?) en die triggers dan weer gelijk onderdrukte. Als er bijvoorbeeld op straat getoeterd werd, schrok ik daar zo van, dat ik dan tranen in mijn ogen had. Allemaal door die spanning.
Ik heb een jaar lang wekelijks therapie gehad (eenmalig ook emdr). Door de beelden en gedachten, binnen de veiligheid van de therapie, toe te laten, heeft de spanning af kunnen nemen.
Doordat ik voorheen het nooit toe liet om echt naar die beelden of naar die nare gedachten te kijken, bleven die momenten op een soort van piek-spanning staan; helemaal bovenaan. Maar ik liet nooit toe om ook de afzwakking te ervaren. Omdat ik te bang was om langer maar die beelden of gedachten te blijven kijken.
Hoe voelt het voor je bij je therapeut? Kun je helemaal eerlijk zijn in de therapie? Voel je je gehoord en begrepen?
Er bestaat hier op het forum een heel fijn topic waar je mee kan lezen of schrijven. Ik zoek 'm zo even voor je op.
Hier is het:
klik
Dit is het tweede deel. Er bestaat dus ook een eerste deel.
Ik herken de emotie wisselingen die moeilijk onder controle te houden zijn.
Ik zelf had gewoonweg zoveel spanning in mijn lichaam, doordat ik langdurig triggers ervaarde(ervoer?) en die triggers dan weer gelijk onderdrukte. Als er bijvoorbeeld op straat getoeterd werd, schrok ik daar zo van, dat ik dan tranen in mijn ogen had. Allemaal door die spanning.
Ik heb een jaar lang wekelijks therapie gehad (eenmalig ook emdr). Door de beelden en gedachten, binnen de veiligheid van de therapie, toe te laten, heeft de spanning af kunnen nemen.
Doordat ik voorheen het nooit toe liet om echt naar die beelden of naar die nare gedachten te kijken, bleven die momenten op een soort van piek-spanning staan; helemaal bovenaan. Maar ik liet nooit toe om ook de afzwakking te ervaren. Omdat ik te bang was om langer maar die beelden of gedachten te blijven kijken.
Hoe voelt het voor je bij je therapeut? Kun je helemaal eerlijk zijn in de therapie? Voel je je gehoord en begrepen?
Er bestaat hier op het forum een heel fijn topic waar je mee kan lezen of schrijven. Ik zoek 'm zo even voor je op.
Hier is het:
klik
Dit is het tweede deel. Er bestaat dus ook een eerste deel.
