Psyche
alle pijlers
Cold feet (en dan niet de serie)
zaterdag 14 februari 2009 om 00:12
Hallo!
Met mijn 27 jaar zit ik in een spannende levensfase. Alles gaat in principe prima; ik ben bijna afgestudeerd, woon in het centrum van een prachtige studentenstad en heb (sinds een maand of 9) een lief vriendje met wie het allemaal goed gaat. Ik merk echter wel dat ik behoorlijke 'cold feet' heb voor de periode die nu onvermijdelijk vóór me ligt; namelijk die van het definitief afsluiten van het studentenleven, het zoeken van een baan, het zoeken van een behoorlijk huis, het nadenken over/plannen van trouwen, kinderen, et cetera.
Het klinkt misschien raar, maar ergens zie ik behoorlijk op tegen het 'afscheid' van mijn huidige leven. Het klinkt ongetwijfeld vreselijk dramatisch, maar licht controlfreakerig als ik ben, voelt deze tijd redelijk unheimisch. Het gesprek dat ik de afgelopen avond met mijn vriendje had over 'later', heeft me er eerlijk gezegd niet rustiger op gemaakt; het komt erop neer dat hij, als hij is afgestudeerd, het niet zou schuwen om in een totaal andere (onbekende) stad naar een baan te gaan solliciteren en eventueel te gaan wonen. Nogmaals: het zal allemaal wellicht een beetje dramatisch klinken, maar ook die mogelijkheid draagt bij aan het gevoel dat *dingen zoals ik ze gewend ben* op hun einde lopen.
Ik heb het gevoel dat er gepresteerd moet gaan worden en dat er onvermijdelijk knopen doorgehakt moeten worden. Ook het idee dat keuzes die ik nú maak een relatief grote invloed op de rest van mijn leven zullen hebben, maakt me behoorlijk onrustig.
Zijn er mensen die dit herkennen, of ben ik onvolwassen en moet ik me niet aanstellen?
Met mijn 27 jaar zit ik in een spannende levensfase. Alles gaat in principe prima; ik ben bijna afgestudeerd, woon in het centrum van een prachtige studentenstad en heb (sinds een maand of 9) een lief vriendje met wie het allemaal goed gaat. Ik merk echter wel dat ik behoorlijke 'cold feet' heb voor de periode die nu onvermijdelijk vóór me ligt; namelijk die van het definitief afsluiten van het studentenleven, het zoeken van een baan, het zoeken van een behoorlijk huis, het nadenken over/plannen van trouwen, kinderen, et cetera.
Het klinkt misschien raar, maar ergens zie ik behoorlijk op tegen het 'afscheid' van mijn huidige leven. Het klinkt ongetwijfeld vreselijk dramatisch, maar licht controlfreakerig als ik ben, voelt deze tijd redelijk unheimisch. Het gesprek dat ik de afgelopen avond met mijn vriendje had over 'later', heeft me er eerlijk gezegd niet rustiger op gemaakt; het komt erop neer dat hij, als hij is afgestudeerd, het niet zou schuwen om in een totaal andere (onbekende) stad naar een baan te gaan solliciteren en eventueel te gaan wonen. Nogmaals: het zal allemaal wellicht een beetje dramatisch klinken, maar ook die mogelijkheid draagt bij aan het gevoel dat *dingen zoals ik ze gewend ben* op hun einde lopen.
Ik heb het gevoel dat er gepresteerd moet gaan worden en dat er onvermijdelijk knopen doorgehakt moeten worden. Ook het idee dat keuzes die ik nú maak een relatief grote invloed op de rest van mijn leven zullen hebben, maakt me behoorlijk onrustig.
Zijn er mensen die dit herkennen, of ben ik onvolwassen en moet ik me niet aanstellen?
zaterdag 14 februari 2009 om 00:25
Nee ik herken het wel, over een tijdje staat mijn leven ook flink te veranderen en het liefst zou ik die keuzes en veranderingen nog even uitstellen. Ik ben 'gesettled' in mijn huidige leven, het voelt goed en ik weet wat voor rol ik heb, in mijn eigen leven, maar ook op school en bij vrienden. Straks verandert mijn leven, ik ben voor het eerst geen leerling/scholier/student meer. Moet gaan werken en een leven op gaan bouwen. Die verantwoordelijkheid is een stuk zwaarder dan de voornaamste verantwoordelijkheid die ik nu heb; elke 3 maanden zorgen dat ik voldoendes haal.
Het is niet zo raar denk ik, dat ik me zo voel, en dat jij je zo voelt. Je leven verandert al heftig en die onzekerheid van je vriend erbij draagt maakt het niet simpeler. Wanneer je voorheen een keuze moest maken, (voor een opleiding bijv) dan kon het je toekomst vertragen, maar nu bepaalt het echt wat je de komende jaren doet.
Dit gevoel zal je denk ik nog wel even houden, tenminste, ik verwacht het bij mezelf wel. Pas als ik alle antwoorden heb, kan ik weer rusten. Tot die tijd probeer ik het dan ook maar op me af te laten komen, niet teveel over nadenken want dan maak ik mezelf gek
En in de tussentijd wel genieten van het nu!
Het is niet zo raar denk ik, dat ik me zo voel, en dat jij je zo voelt. Je leven verandert al heftig en die onzekerheid van je vriend erbij draagt maakt het niet simpeler. Wanneer je voorheen een keuze moest maken, (voor een opleiding bijv) dan kon het je toekomst vertragen, maar nu bepaalt het echt wat je de komende jaren doet.
Dit gevoel zal je denk ik nog wel even houden, tenminste, ik verwacht het bij mezelf wel. Pas als ik alle antwoorden heb, kan ik weer rusten. Tot die tijd probeer ik het dan ook maar op me af te laten komen, niet teveel over nadenken want dan maak ik mezelf gek
En in de tussentijd wel genieten van het nu!
zaterdag 14 februari 2009 om 00:45
@ Puccini: ah gelukkig, dan ben ik in elk geval niet de enige Het is inderdaad wat je zegt: ook mijn verantwoordelijkheden waren tot nu toe beperkt tot het halen van voldoendes, mijn bijbaan en verder...? Tja, verder ben ik tot nu toe eigenlijk een kindje-zonder-zorgen geweest. Ik prijs me meer dan gelukkig met liefhebbende ouders en een vrolijke jeugd en studententijd, maar misschien dat de 'nervositeit' wat betreft de toekomst juist mede daardoor wordt vergroot. Dan moet ik het immers helemaal zelf gaan doen en heb ik geen vangnet meer. Ik kan niet meer ongestraft dingen verklooien, uitstellen of 'wel zien wat het wordt'. Het klinkt verwend, ik weet het.
Overigens is het niet zo dat ik geen verantwoordelijkheidsgevoel heb; verre van dat. Ik vind het fijn om mijn zaakjes op orde te hebben en trek al wit weg als ik 'ns een enkele keer een betalingsherinnering in de bus krijg. Maar ik ben zo bang dat het straks allemaal zo véél wordt allemaal en stiekem ook dat ik helemaal geen tijd heb om ongegeneerd een halve doordeweekse dag aan mezelf te besteden
Het is inderdaad wat je zegt: ook mijn verantwoordelijkheden waren tot nu toe beperkt tot het halen van voldoendes, mijn bijbaan en verder...? Tja, verder ben ik tot nu toe eigenlijk een kindje-zonder-zorgen geweest. Ik prijs me meer dan gelukkig met liefhebbende ouders en een vrolijke jeugd en studententijd, maar misschien dat de 'nervositeit' wat betreft de toekomst juist mede daardoor wordt vergroot. Dan moet ik het immers helemaal zelf gaan doen en heb ik geen vangnet meer. Ik kan niet meer ongestraft dingen verklooien, uitstellen of 'wel zien wat het wordt'. Het klinkt verwend, ik weet het. Overigens is het niet zo dat ik geen verantwoordelijkheidsgevoel heb; verre van dat. Ik vind het fijn om mijn zaakjes op orde te hebben en trek al wit weg als ik 'ns een enkele keer een betalingsherinnering in de bus krijg. Maar ik ben zo bang dat het straks allemaal zo véél wordt allemaal en stiekem ook dat ik helemaal geen tijd heb om ongegeneerd een halve doordeweekse dag aan mezelf te besteden
zaterdag 14 februari 2009 om 09:18
Heey,
Heel herkenbaar dit!
Alleen dan 2,5 jaar geleden toen ik afgestudeerd was... En ik kan je geruststellen: tot nu toe valt het voor mij allemaal wel mee. Je hebt altijd de keus wat je wilt doen. Doordat je een bepaalde opleiding hebt gedaan, zit je niet per se vast aan een bepaalde toekomst. Ik werk bijvoorbeeld bij een adviesbureau waar nog best een studentikoos sfeertje hangt. Nog steeds een beetje hetzelfde gevoel als toen ik studeerde alleen krijg ik er nu voor betaald
Maar goed, ik heb ook heel lang dat gevoel gehad dat als ik een beslissing nam, dat ik er gelijk de rest van mijn leven aan vast zat. Daar voelde ik me toen ook vrij shit over en wilde het liefst de tijd terugdraaien. Nu ben ik wel op zoek naar een andere baan én waarschijnlijk ga ik volgend jaar een deeltijdstudie doen. Vaak kun je nog veel kanten op!
Gewoon doen wat je leuk vindt!
Heel herkenbaar dit!
Alleen dan 2,5 jaar geleden toen ik afgestudeerd was... En ik kan je geruststellen: tot nu toe valt het voor mij allemaal wel mee. Je hebt altijd de keus wat je wilt doen. Doordat je een bepaalde opleiding hebt gedaan, zit je niet per se vast aan een bepaalde toekomst. Ik werk bijvoorbeeld bij een adviesbureau waar nog best een studentikoos sfeertje hangt. Nog steeds een beetje hetzelfde gevoel als toen ik studeerde alleen krijg ik er nu voor betaald
Maar goed, ik heb ook heel lang dat gevoel gehad dat als ik een beslissing nam, dat ik er gelijk de rest van mijn leven aan vast zat. Daar voelde ik me toen ook vrij shit over en wilde het liefst de tijd terugdraaien. Nu ben ik wel op zoek naar een andere baan én waarschijnlijk ga ik volgend jaar een deeltijdstudie doen. Vaak kun je nog veel kanten op!
Gewoon doen wat je leuk vindt!
zaterdag 14 februari 2009 om 09:44
Jazeker, hier nog een voor wie het herkenbaar is.
Ik heb dan ook meerdere propedeutische jaren gedaan voor ik de knoop heb doorgehakt en een studie werkelijk heb afgemaakt. Na afstuderen raakte ik in een dip omdat het werkende leven voor de deur stond
En toen die tijd eenmaal daar was, ontdekte ik dat het werkelijk zo was zoals ik me had voorgesteld: stramien 7 uur wekker, opstaan, douchen, ontbijten, naar kantoor, zelfde hoofden en muren, computer, telefoon, pauze, in de rij staan voor je eten, kijken en bekeken worden in de bedrijfskantine, etc, 5 uur klaar, half 6 thuis, eten, journaal, kiezen tussen tijd voor jezelf of sociaal zijn, slapen en weer hetzelfde. Dat heb ik 5 jaar gedaan en ik werd er echt niet gelukkig van. Ik groeide in functie, werd leidinggevend, loononderhandelingen liepen gesmeerd, maar het leuk vinden....? Nee. Ik werd er heel recalcitrant van
Absoluut niet mijn ding. Dus ben ik gaan zoeken wat ik kon gaan doen dat me het meest deed denken aan mijn studententijd, dat veel vrije tijd oplevert (ik wil en heb veel meer nodig dan een halve dag per week voor mezelf) en dat mij zou voorzien in mijn grootste hobby: reizen.
Ben gaan solliciteren bij de KLM en werk nu als stewardess. Ik ben nu zo'n 20 dagen per maand vrij, heb genoeg tijd voor een cursus/deeltijdstudie/workshops, m'n sociale leven, etc. Volgend jaar ga ik freelance er iets bij doen en zelfs dan houd ik nog steeds zeeën van tijd over om te kunnen doen wat ik wil. En zo wil ik het graag Het leven is kort genoeg en ik wil zelf beslissen wat ik ermee doe
Inmiddels ben ik mid-30, sta op het punt te gaan samenwonen en mijn voeten zijn nu kouder dan ooit tevoren.
Als ik serieus nadenk over trouwen dan doet dat niet zo heel veel met me, maar als het over kinderen gaat (en vriendlief zou er graag 2 of meer willen...) dan krijg ik het letterlijk benauwd.
In het verleden heb ik wel vaker beslissingen genomen die misschien niet zo doordacht waren en daarvan probeer ik mezelf nu te behoeden en vooral bij de grote, belangrijke beslissingen. Ik droom er soms zelfs over
Of je hier iets aan hebt? Waarschijnlijk niet, maar ik begrijp je dus wel
Ik heb dan ook meerdere propedeutische jaren gedaan voor ik de knoop heb doorgehakt en een studie werkelijk heb afgemaakt. Na afstuderen raakte ik in een dip omdat het werkende leven voor de deur stond
En toen die tijd eenmaal daar was, ontdekte ik dat het werkelijk zo was zoals ik me had voorgesteld: stramien 7 uur wekker, opstaan, douchen, ontbijten, naar kantoor, zelfde hoofden en muren, computer, telefoon, pauze, in de rij staan voor je eten, kijken en bekeken worden in de bedrijfskantine, etc, 5 uur klaar, half 6 thuis, eten, journaal, kiezen tussen tijd voor jezelf of sociaal zijn, slapen en weer hetzelfde. Dat heb ik 5 jaar gedaan en ik werd er echt niet gelukkig van. Ik groeide in functie, werd leidinggevend, loononderhandelingen liepen gesmeerd, maar het leuk vinden....? Nee. Ik werd er heel recalcitrant van
Absoluut niet mijn ding. Dus ben ik gaan zoeken wat ik kon gaan doen dat me het meest deed denken aan mijn studententijd, dat veel vrije tijd oplevert (ik wil en heb veel meer nodig dan een halve dag per week voor mezelf) en dat mij zou voorzien in mijn grootste hobby: reizen.
Ben gaan solliciteren bij de KLM en werk nu als stewardess. Ik ben nu zo'n 20 dagen per maand vrij, heb genoeg tijd voor een cursus/deeltijdstudie/workshops, m'n sociale leven, etc. Volgend jaar ga ik freelance er iets bij doen en zelfs dan houd ik nog steeds zeeën van tijd over om te kunnen doen wat ik wil. En zo wil ik het graag Het leven is kort genoeg en ik wil zelf beslissen wat ik ermee doe
Inmiddels ben ik mid-30, sta op het punt te gaan samenwonen en mijn voeten zijn nu kouder dan ooit tevoren.
Als ik serieus nadenk over trouwen dan doet dat niet zo heel veel met me, maar als het over kinderen gaat (en vriendlief zou er graag 2 of meer willen...) dan krijg ik het letterlijk benauwd.
In het verleden heb ik wel vaker beslissingen genomen die misschien niet zo doordacht waren en daarvan probeer ik mezelf nu te behoeden en vooral bij de grote, belangrijke beslissingen. Ik droom er soms zelfs over
Of je hier iets aan hebt? Waarschijnlijk niet, maar ik begrijp je dus wel
zaterdag 14 februari 2009 om 09:44
Och ja... heel herkenbaar....
Ik heb tijdens mijn studie (10 jaar geleden) altijd alle tentamens in een keer gehaald. Maar aan het einde heb ik mijn hakken in het zand gezet en anderhalf jaar over een scriptie gedaan. Ervan overtuigd dat mijn leven over was als ik eenmaal zou moeten werken.
En geloof me... het was niet over... het werd eigenlijk misschien wel leuker... Zou niet meer terug hoeven naar studententijd.
Maak je geen zorgen... zet die stap... en het is normaal dat je cold feet hebt.
Ik heb tijdens mijn studie (10 jaar geleden) altijd alle tentamens in een keer gehaald. Maar aan het einde heb ik mijn hakken in het zand gezet en anderhalf jaar over een scriptie gedaan. Ervan overtuigd dat mijn leven over was als ik eenmaal zou moeten werken.
En geloof me... het was niet over... het werd eigenlijk misschien wel leuker... Zou niet meer terug hoeven naar studententijd.
Maak je geen zorgen... zet die stap... en het is normaal dat je cold feet hebt.
zaterdag 14 februari 2009 om 12:59
Wat een fijne (lees: geruststellende) reacties! Tja, ik weet ook wel dat ik dingen een beetje kan dramatiseren en dat ik natuurlijk altijd keuzes blijf houden. Het klinkt misschien heel stom, maar bij Baby te huur (dat programma waarin stellen voor het eerst kunnen "oefenen" met het hebben van een kind) zei één van die jongens op een gegeven moment iets als: 'Ik vind het heel moeilijk dat ik nu de hele tijd met iemand anders dan met mezelf bezig moet zijn, en dat ik niet meer zo lang kan slapen als ik zelf wil.' Ik vond dit pijnlijk herkenbaar, haha.
Ik heb ook hetzelfde als wat Lizzl heeft; ik denk dat ik relatief veel tijd voor mezelf nodig en heb dit ook altijd als een prioriteit gezien. Niet dat ik dan een daadwerkelijke activiteit heb, maar juist het beetje lezen, tv kijken, door de stad wandelen, winkeltjes kijken, etc. is voor mij een absolute 'must'. Ik denk dat ik ook bang ben dat ik deze tijd niet meer echt zal hebben als ik eenmaal aan het werk ben (laat staan wanneer er kinderen komen), of dat ik me in allerlei rare bochten zal moeten wringen om een uurtje voor mezelf te hebben.
Ik heb ook hetzelfde als wat Lizzl heeft; ik denk dat ik relatief veel tijd voor mezelf nodig en heb dit ook altijd als een prioriteit gezien. Niet dat ik dan een daadwerkelijke activiteit heb, maar juist het beetje lezen, tv kijken, door de stad wandelen, winkeltjes kijken, etc. is voor mij een absolute 'must'. Ik denk dat ik ook bang ben dat ik deze tijd niet meer echt zal hebben als ik eenmaal aan het werk ben (laat staan wanneer er kinderen komen), of dat ik me in allerlei rare bochten zal moeten wringen om een uurtje voor mezelf te hebben.
zaterdag 14 februari 2009 om 14:22
ik vond het gaan werken juist heerlijk (en het geld verdienen is ook heerlijk). Wat je straks gaat dsoen hoef je echt niet je hele leven te gaan doen, geloof me, je blijft groeien in alles wat je doet. Doe in elk geval overwegend dingen die je leuk vindt!
en kinderen? er komt vast een dag dat je ze wilt, zomaar ineens zonder reden. En komt die dag er niet, dan niet, is toch ook goed.
Het klinkt een beetje alsof je wilt gaan leven zoals er (in jouw ogen) door anderen verwacht wordt dat je gaat leven. Niets is minder waar, alleen jij bepaald hoe het verder loopt!
succes en enjoy it!
en kinderen? er komt vast een dag dat je ze wilt, zomaar ineens zonder reden. En komt die dag er niet, dan niet, is toch ook goed.
Het klinkt een beetje alsof je wilt gaan leven zoals er (in jouw ogen) door anderen verwacht wordt dat je gaat leven. Niets is minder waar, alleen jij bepaald hoe het verder loopt!
succes en enjoy it!
zaterdag 14 februari 2009 om 15:44
Heel herkenbaar!
Ik had ook flink de zenuwen in mn afstudeerjaar.
Achteraf valt het me meer dan mee.
Gevoelsmatig heb ik nu namelijk minder verantwoordelijkheden. Als ik klaar ben met werk, ben ik ook echt klaar. Toen ik studeerde was er altijd nog zat te doen, een opdracht afmaken, leren weet ik het wat.
Ook de financiele zorgen zijn stukken minder dan toen.
Heb ook niet echt het idee dat ik nou heel veel 'volwassener' geworden ben sindsdien. Maar het zal er aan liggen hoe je je zelf blijft gedragen.
Als jij veel behoefte hebt aan tijd voor jezelf, dan zoek je straks dus een baan waarin je niet fulltime werkt.
Juist met je werk kan je nadenken over hoe je je leven in zou willen richten, wat je leuk vind, en kijken of je daar een baan bij kan vinden.
Bij studeren zit je toch vast aan je school.
Gewoon stap voor stap gaan, en ondertussen blijven genieten!
Ik had ook flink de zenuwen in mn afstudeerjaar.
Achteraf valt het me meer dan mee.
Gevoelsmatig heb ik nu namelijk minder verantwoordelijkheden. Als ik klaar ben met werk, ben ik ook echt klaar. Toen ik studeerde was er altijd nog zat te doen, een opdracht afmaken, leren weet ik het wat.
Ook de financiele zorgen zijn stukken minder dan toen.
Heb ook niet echt het idee dat ik nou heel veel 'volwassener' geworden ben sindsdien. Maar het zal er aan liggen hoe je je zelf blijft gedragen.
Als jij veel behoefte hebt aan tijd voor jezelf, dan zoek je straks dus een baan waarin je niet fulltime werkt.
Juist met je werk kan je nadenken over hoe je je leven in zou willen richten, wat je leuk vind, en kijken of je daar een baan bij kan vinden.
Bij studeren zit je toch vast aan je school.
Gewoon stap voor stap gaan, en ondertussen blijven genieten!
zondag 15 februari 2009 om 11:46
Heel herkenbaar allemaal! Mag a.s. vrijdag mijn diploma op gaan halen en dan begint het "echte" leven. Tenminste, dat gevoel heb ik er bij. Werk nu nog maar 20 uur in de week voor iets waarvoor ik niet eens gestudeerd zou hoeven hebben en absoluut niet in mijn richting ligt. Maar ik heb tenminste werk.
Zeg ook steeds tegen mezelf dat ik niet gemaakt ben om volwassen te worden, 40 uur in de week werken...geen seconde tijd voor jezelf want oja...het huishouden moet ook nog!
Ben sinds 1,5 maand weer vrijgezel dus dat is even enorm wennen. Ben verhuist in een voor mij wat onbekende stad (en dat terwijl ik er een jaar op kamers heb gewoond tijdens één van mijn stages) en mijn vrienden wonen door heel Nederland, maar geen één in deze stad!
Opeens komen alle vaste lasten bij mij terecht, papa en mama en de ib-groep betalen niets meer! It's creeping me out! krijg er gewoon rillingen van als ik eraan denk dat dit nog 40 jaar duurt....
Zeg ook steeds tegen mezelf dat ik niet gemaakt ben om volwassen te worden, 40 uur in de week werken...geen seconde tijd voor jezelf want oja...het huishouden moet ook nog!
Ben sinds 1,5 maand weer vrijgezel dus dat is even enorm wennen. Ben verhuist in een voor mij wat onbekende stad (en dat terwijl ik er een jaar op kamers heb gewoond tijdens één van mijn stages) en mijn vrienden wonen door heel Nederland, maar geen één in deze stad!
Opeens komen alle vaste lasten bij mij terecht, papa en mama en de ib-groep betalen niets meer! It's creeping me out! krijg er gewoon rillingen van als ik eraan denk dat dit nog 40 jaar duurt....
maandag 16 februari 2009 om 00:22
@ mywickedlife: Jee ja, dat klinkt ook wel als een hoop veranderingen bij elkaar! Een verhuizing (ook nog naar een onbekende stad) en het verbreken van je relatie is niet niks, zeker niet gecombineerd met elkaar... Dat lijkt me inderdaad ook erg moeilijk hoor: ergens heen verhuizen waar je je vrienden niet dicht bij je hebt. Het is één van de mogelijke toekomstscenario's die ik het meest vrees; min of meer 'noodgedwongen' (vanwege je werk, of dat van je partner) moeten verhuizen naar een plek die je totaal niet kent en waar je vrienden & familie ver vandaan wonen. Ik denk dat ik het vrij slecht zou trekken om te beseffen dat ik niet even gauw koffie kan drinken met iemand of gewoon even langs kan gaan bij een vriend of bij m'n ouders. Dat je daar in het 'werkende leven' wat minder tijd voor hebt, oké, maar de mogelijkheid is er tenminste. Soms vraag ik me echt af hoe andere mensen dat doen, maar goed. Waarom ben jij verhuisd naar die stad; ook werk, of iets anders?
En geld, tja... ook daar maak ik me wel 'ns zorgen over inderdaad. Ik heb een forse studieschuld en nu weet ik wel dat je pas begint met aflossen als je bent afgestudeerd en dan nog naar draagkracht (en maximaal 15 jaar), maar godallemachtig, het is zo véél. Ik ben (word) door mijn ouders altijd best verwend qua financiële steun , maar dat houdt ook een keer op natuurlijk.
Bluh, even spuien hoor... Ik vind het in elk geval al fijn dat er meer mensen in mijn schuitje zitten en zich 'zorgen' maken over dezelfde zaken! Thanx ladies!
En geld, tja... ook daar maak ik me wel 'ns zorgen over inderdaad. Ik heb een forse studieschuld en nu weet ik wel dat je pas begint met aflossen als je bent afgestudeerd en dan nog naar draagkracht (en maximaal 15 jaar), maar godallemachtig, het is zo véél. Ik ben (word) door mijn ouders altijd best verwend qua financiële steun , maar dat houdt ook een keer op natuurlijk.
Bluh, even spuien hoor... Ik vind het in elk geval al fijn dat er meer mensen in mijn schuitje zitten en zich 'zorgen' maken over dezelfde zaken! Thanx ladies!
