Psyche
alle pijlers
Communicatieproblemen en mezelf snel afgewezen voelen
zondag 4 oktober 2020 om 20:13
Man en ik zijn ongewenst kinderloos. Dat is niet wat we ooit verwacht hadden, maar soit. Het is zoals het is en we hebben ermee leren dealen. Ik merk dat ik de laatste tijd op loop over hoe dat het wel hebben van kinderen ervoor zorgt dat mensen naar elkaar toe trekken.
Allereerst: ik begrijp absoluut dat het hebben van kinderen iemands leven kan verrijken en ik ben ook niet iemand die anderen niets gunt of het moeilijk vindt ergens te komen omdat anderen wel kinderen hebben gekregen en ik niet.
Ik merk wel dat familiebanden veranderen. Ik heb een zus en zij heeft wel een kind. Mijn ouders trekken daar enorm naar toe. Heel fijn en absoluut begrijpelijk. Het is ook een hartstikke leuk nichtje en ik ben ook gek op mijn nichtje. Echter moet al het contact richting mijn ouders vanuit mij komen. Ze komen zo goed als nooit bij ons langs en dat vinden ze dan ook vrij ver (half uurtje met de auto), ze bellen en appen bijna nooit. Als ik niets laat weten hoor ik zo weken niets van ze. Ik ben dan zo iemand die dan maar weer belt, appt of langs gaat. Dat lijken ze ook wel vanzelfsprekend te vinden.
En op zich vind ik het niet erg dat de verhouding van langs gaan niet helemaal in balans is, maar ik vind het wel vervelend dat het lijkt alsof er weinig interesse is.
Ik merk dat ik daar in mijn hoofd een probleem van maak. En wellicht maak ik het groter dan het is. Ik ben altijd al een beetje het buitenbeentje geweest en dat heb ik altijd vervelend gevonden.
Er is weinig diepgaande communicatie tussen ons. Dat is niet om mijn ouders te beschuldigen van iets, totaal niet. Maar vanuit huis uit heb ik niet echt geleerd om goed te communiceren en daar heb ik last van. Zelf zijn ze natuurlijk ook gewoon een product van hun opvoeding, dus ik neem ze niets kwalijk.
Ik vind het moeilijk om echt met mijn ouders te praten over mijn gevoelens en problemen. Meestal blijft het oppervlakkig en als ik probeer de diepte in te gaan komen er vaak standaard antwoorden terug. Het ligt ook aan mij hoor; ik vind het heel moeilijk om de stap te zetten om het echt ergens over te hebben, het voelt niet natuurlijk en heb vroeger altijd een beetje het idee gekregen dat je je groot moet houden en dat de buitenwereld er niets van merkt als er iets aan de hand is.
Ik merk dat ik soms ook sneller geïrriteerd reageer naar mijn ouders als ze niet reageren zoals ik hoop of verwacht. Ik weet dat dat mijn probleem is. Ik ga er dan in met de verkeerde verwachtingen. Maar hoe pak ik dat aan?
Ik durf mijn hand wel in eigen boezem te steken: ik ben ook niet altijd de gemakkelijkste en ik voel me best snel aangevallen bij mijn familie. Ik vind dat lastig want ik zou best wel volwassener willen reageren en ik baal ervan dat mij dat meestal niet lukt.
Mijn ouders en zus zijn het tegenovergestelde van hoe ik ben. Vroeger zeiden ze vaak dat ik moeilijk was en overal een probleem van maakte en gewoon 'leuk' mee moest doen met de rest en niet zo verlegen moest doen.
Hierdoor heb ik wel een beetje het idee gekregen dat ik niet goed ben zoals ik ben. Maar toch zit ik in een conflict: ik weet namelijk zeker dat mijn ouders veel van me hielden en houden en alles met de beste bedoelingen gedaan hebben. Ze hoopten waarschijnlijk dat ik uit mijn schulp zou kruipen.
Al met al mis ik gewoon de communicatie en mijn probleem is ook dat ik me teveel aantrek van wat ze vinden of zeggen en me snel aangevallen en afgewezen voel door ze.. Ik heb jaren geleden geloof ik zoiets weleens ter sprake gebracht en dan krijg ik te horen dat ze soms niets durven vragen of doen omdat ik altijd zo snel boos word.
Daar hebben ze ergens wel een punt en dat vind ik heel erg want ik ben helemaal niet zo en mensen buiten mijn familie kunnen zich niet voorstellen dat ik zo kan zijn. Ik wil ook helemaal niet snel geïrriteerd reageren op hen, maar het zit er zo ingesleten. Ik wil het graag veranderen. Maar hoe?
Een heel verhaal, wellicht hier en daar wat onsamenhangend, maar ik had de behoefte even van me af te schrijven. Ik wil graag aan mezelf werken maar vind het lastig.
Allereerst: ik begrijp absoluut dat het hebben van kinderen iemands leven kan verrijken en ik ben ook niet iemand die anderen niets gunt of het moeilijk vindt ergens te komen omdat anderen wel kinderen hebben gekregen en ik niet.
Ik merk wel dat familiebanden veranderen. Ik heb een zus en zij heeft wel een kind. Mijn ouders trekken daar enorm naar toe. Heel fijn en absoluut begrijpelijk. Het is ook een hartstikke leuk nichtje en ik ben ook gek op mijn nichtje. Echter moet al het contact richting mijn ouders vanuit mij komen. Ze komen zo goed als nooit bij ons langs en dat vinden ze dan ook vrij ver (half uurtje met de auto), ze bellen en appen bijna nooit. Als ik niets laat weten hoor ik zo weken niets van ze. Ik ben dan zo iemand die dan maar weer belt, appt of langs gaat. Dat lijken ze ook wel vanzelfsprekend te vinden.
En op zich vind ik het niet erg dat de verhouding van langs gaan niet helemaal in balans is, maar ik vind het wel vervelend dat het lijkt alsof er weinig interesse is.
Ik merk dat ik daar in mijn hoofd een probleem van maak. En wellicht maak ik het groter dan het is. Ik ben altijd al een beetje het buitenbeentje geweest en dat heb ik altijd vervelend gevonden.
Er is weinig diepgaande communicatie tussen ons. Dat is niet om mijn ouders te beschuldigen van iets, totaal niet. Maar vanuit huis uit heb ik niet echt geleerd om goed te communiceren en daar heb ik last van. Zelf zijn ze natuurlijk ook gewoon een product van hun opvoeding, dus ik neem ze niets kwalijk.
Ik vind het moeilijk om echt met mijn ouders te praten over mijn gevoelens en problemen. Meestal blijft het oppervlakkig en als ik probeer de diepte in te gaan komen er vaak standaard antwoorden terug. Het ligt ook aan mij hoor; ik vind het heel moeilijk om de stap te zetten om het echt ergens over te hebben, het voelt niet natuurlijk en heb vroeger altijd een beetje het idee gekregen dat je je groot moet houden en dat de buitenwereld er niets van merkt als er iets aan de hand is.
Ik merk dat ik soms ook sneller geïrriteerd reageer naar mijn ouders als ze niet reageren zoals ik hoop of verwacht. Ik weet dat dat mijn probleem is. Ik ga er dan in met de verkeerde verwachtingen. Maar hoe pak ik dat aan?
Ik durf mijn hand wel in eigen boezem te steken: ik ben ook niet altijd de gemakkelijkste en ik voel me best snel aangevallen bij mijn familie. Ik vind dat lastig want ik zou best wel volwassener willen reageren en ik baal ervan dat mij dat meestal niet lukt.
Mijn ouders en zus zijn het tegenovergestelde van hoe ik ben. Vroeger zeiden ze vaak dat ik moeilijk was en overal een probleem van maakte en gewoon 'leuk' mee moest doen met de rest en niet zo verlegen moest doen.
Hierdoor heb ik wel een beetje het idee gekregen dat ik niet goed ben zoals ik ben. Maar toch zit ik in een conflict: ik weet namelijk zeker dat mijn ouders veel van me hielden en houden en alles met de beste bedoelingen gedaan hebben. Ze hoopten waarschijnlijk dat ik uit mijn schulp zou kruipen.
Al met al mis ik gewoon de communicatie en mijn probleem is ook dat ik me teveel aantrek van wat ze vinden of zeggen en me snel aangevallen en afgewezen voel door ze.. Ik heb jaren geleden geloof ik zoiets weleens ter sprake gebracht en dan krijg ik te horen dat ze soms niets durven vragen of doen omdat ik altijd zo snel boos word.
Daar hebben ze ergens wel een punt en dat vind ik heel erg want ik ben helemaal niet zo en mensen buiten mijn familie kunnen zich niet voorstellen dat ik zo kan zijn. Ik wil ook helemaal niet snel geïrriteerd reageren op hen, maar het zit er zo ingesleten. Ik wil het graag veranderen. Maar hoe?
Een heel verhaal, wellicht hier en daar wat onsamenhangend, maar ik had de behoefte even van me af te schrijven. Ik wil graag aan mezelf werken maar vind het lastig.
zondag 4 oktober 2020 om 21:31
Ik betwijfel of het ooit zal veranderen. Ouders (en familie) krijg je, die heb je niet voor het uitkiezen. En daar gaat het in de basis al mis, want ouders en andere familieleden heb je te respecteren en moet je schijnbaar ook maar leuk vinden.
De band die ik met mijn ouders had en heb is vergelijkbaar gecompliceerd. Ik heb door de jaren heen een bepaald van ze gekregen en volgens mij wijkt dat beeld sterk af van de buitenwereld. Maar ligt dat aan mij, mijn ouders of ligt dat aan de buitenwereld? Iedereen ziet mijn vader bijvoorbeeld als de joviale goedzak die altijd voor je klaarstaat, terwijl ik gewoon een hielenlikker zie die zichzelf overal een weg naar boven likt omdat hij op sociaal gebied compleet gefaald heeft. Ik heb hem bijvoorbeeld ook niet op Facebook, want ik zou compleet gek worden van de posts die hij liked.
Nee, ik vind het goed zo. De tijd dat ik - net als jou - krampachtig iets in stand probeerde te houden wat er niet meer is, heb ik gehad. Ik betwijfel of datgene er ooit is geweest.
zondag 4 oktober 2020 om 21:32
Het klinkt misschien cliché of gemakkelijk van mijn kant, maar ga eens met een professionele hulpverlener praten.
Vanuit je jeugd heb je bepaalde denk patronen aangeleerd. Ook al weet je nu (oppervlakkig) wel e.e.a. te verklaren, maar dat doorbreekt jouw denk en doe patronen niet.
Daarnaast heb je ook een soort van rouw te verwerken, omdat jullie geen kinderen kunnen krijgen. Daar mag bij stil gestaan worden. En heeft echt niets te maken met een ander iets wel of niet gunnen.
Als je zelf wat meer inzichten krijgt en wat handvatten toegereikt krijgt, leer je daar misschien anders mee om te gaan. Begrijp je bepaalde dingen beter. En kan je eventueel een keer met je ouders om tafel zitten bij jouw hulpverlening.
Vanuit je jeugd heb je bepaalde denk patronen aangeleerd. Ook al weet je nu (oppervlakkig) wel e.e.a. te verklaren, maar dat doorbreekt jouw denk en doe patronen niet.
Daarnaast heb je ook een soort van rouw te verwerken, omdat jullie geen kinderen kunnen krijgen. Daar mag bij stil gestaan worden. En heeft echt niets te maken met een ander iets wel of niet gunnen.
Als je zelf wat meer inzichten krijgt en wat handvatten toegereikt krijgt, leer je daar misschien anders mee om te gaan. Begrijp je bepaalde dingen beter. En kan je eventueel een keer met je ouders om tafel zitten bij jouw hulpverlening.
dinsdag 6 oktober 2020 om 13:54
Als ik jou was zou ik beginnen bij jezelf. Ik denk dat professionele begeleiding inderdaad goed is. Je zou zaken kunnen bespreken als:
- hoe komt dat dat ik me zo snel aangevallen voel? Kan ik dat herleiden naar iets uit mijn jeugd? En is dat nu ook nog waar?
- hoe zorg ik dat ik me minder snel aangevallen voel?
- hoe kan ik positiever communiceren, van het positieve uitgaan?
-als ik ergens mee zit, hoe breng ik dat op de juiste manier (niet bagatelliseren, want als iets voor jou een probleem is dan mag dat er zijn, maar ook niet te zwaar maken, want dat kan de andere partij afschrikken)
..Ik denk dat als jij bovenstaande helder hebt, kortom je denk ik iets positiever in het leven staat, je minder snel aangevallen voelt, je daarvan bij je ouders ook een positief effect zult merken. Kortom ben jij positief en open, dan zullen zij dat ook zijn.
Gevoelens, ze voelen, benoemen, en dan ook nog uiten en ernaar handelen: dat is best moeilijk. Ik denk dat het reel is dat je ouders daar niet heel veel in zullen veranderen. Voor jezelf is het denk ik wel goed om te kijken of je iets meer wilt met je gevoelens:
- heb je ze
- kan je ze benoemen (voor jezelf)
- kan je ze benoemen en uiten (naar een ander - dat vraagt ook om je kwetsbaar op te stellen!)
- kan je en durf je ernaar te handelen.
Mijn persoonlijke mening is dat dit allemaal best lastig is, en moed vergt, maar dat het ontzettend veel voldoening geeft als je op de juiste manier met je gevoelens kan omgaan.
Voor jou: heb je echt verwerkt dat jullie geen kinderen kunnen krijgen? Of is er nog wat werk aan de winkel? (Ik wil je geen probleem aanpraten, maar het is belangrijk hier eerlijk tegenover jezelf te zijn - dat jullie definitief geen kinderen gaan krijgen is niet zomaar iets).
Tot slot nog even over het feit dat je ouders meer naar je zus trekken met je nichtje. Probeer toch neutraal te benoemen wat jij zou willen, zonder in beschuldigingen te vervallen.
Het is wellicht ook goed te realiseren dat dit ook zo gaat bij broers en zussen die allen kinderen hebben -vaak voelt het ene gezin zich meer ' benadeeld' door gezamenlijke ouders ten opzichte van het andere gezin.
Denk aan:
" mijn ouders komen veel vaker bij de kinderen van mijn broer'
" mijn zus vraagt veel vaker om hulp aan mijn ouders en elke keer komen mijn ouders weer opdraven:
" mijn ouders videobellen veel vaker met mijn neefjes en nichtjes dan met mijn kinderen"
etc...
Kortom, er is overal wel gedoe als er kleinkinderen in het spel zijn -misschien biedt dat een schrale troost
- hoe komt dat dat ik me zo snel aangevallen voel? Kan ik dat herleiden naar iets uit mijn jeugd? En is dat nu ook nog waar?
- hoe zorg ik dat ik me minder snel aangevallen voel?
- hoe kan ik positiever communiceren, van het positieve uitgaan?
-als ik ergens mee zit, hoe breng ik dat op de juiste manier (niet bagatelliseren, want als iets voor jou een probleem is dan mag dat er zijn, maar ook niet te zwaar maken, want dat kan de andere partij afschrikken)
..Ik denk dat als jij bovenstaande helder hebt, kortom je denk ik iets positiever in het leven staat, je minder snel aangevallen voelt, je daarvan bij je ouders ook een positief effect zult merken. Kortom ben jij positief en open, dan zullen zij dat ook zijn.
Gevoelens, ze voelen, benoemen, en dan ook nog uiten en ernaar handelen: dat is best moeilijk. Ik denk dat het reel is dat je ouders daar niet heel veel in zullen veranderen. Voor jezelf is het denk ik wel goed om te kijken of je iets meer wilt met je gevoelens:
- heb je ze
- kan je ze benoemen (voor jezelf)
- kan je ze benoemen en uiten (naar een ander - dat vraagt ook om je kwetsbaar op te stellen!)
- kan je en durf je ernaar te handelen.
Mijn persoonlijke mening is dat dit allemaal best lastig is, en moed vergt, maar dat het ontzettend veel voldoening geeft als je op de juiste manier met je gevoelens kan omgaan.
Voor jou: heb je echt verwerkt dat jullie geen kinderen kunnen krijgen? Of is er nog wat werk aan de winkel? (Ik wil je geen probleem aanpraten, maar het is belangrijk hier eerlijk tegenover jezelf te zijn - dat jullie definitief geen kinderen gaan krijgen is niet zomaar iets).
Tot slot nog even over het feit dat je ouders meer naar je zus trekken met je nichtje. Probeer toch neutraal te benoemen wat jij zou willen, zonder in beschuldigingen te vervallen.
Het is wellicht ook goed te realiseren dat dit ook zo gaat bij broers en zussen die allen kinderen hebben -vaak voelt het ene gezin zich meer ' benadeeld' door gezamenlijke ouders ten opzichte van het andere gezin.
Denk aan:
" mijn ouders komen veel vaker bij de kinderen van mijn broer'
" mijn zus vraagt veel vaker om hulp aan mijn ouders en elke keer komen mijn ouders weer opdraven:
" mijn ouders videobellen veel vaker met mijn neefjes en nichtjes dan met mijn kinderen"
etc...
Kortom, er is overal wel gedoe als er kleinkinderen in het spel zijn -misschien biedt dat een schrale troost
dinsdag 6 oktober 2020 om 14:03
Wat naar allemaal. Dat ouders soms meer naar hun kind met kleinkinderen toetrekken is helaas iets wat vaker gebeurt. Je kunt hier iets over lezen op het bewust kindvrij topic. Het voelt heel naar en oneerlijk, en vaak hebben ze het niet in de gaten, maar leuk is het niet.
Waarom wil jij zo graag over diepere gevoelens praten terwijl je ouders dat niet doen of kunnen? Ik zou dit los laten, dit is trekken aan een dood paard. Wat er niet is, is er niet.
Waarom wil jij zo graag over diepere gevoelens praten terwijl je ouders dat niet doen of kunnen? Ik zou dit los laten, dit is trekken aan een dood paard. Wat er niet is, is er niet.
dinsdag 6 oktober 2020 om 14:14
Ik denk dat veel ouders lastig over gevoel kunnen praten. Is ook de generatie denk ik.
Mijn eigen ouders konden het niet goed, mijn schoonouders al helemaal niet. Zodra het persoonlijk wordt, lachten ze het weg of veranderen ze van onderwerp.
Ik laat het maar zo. Je kan niet alles hebben. Zij staan vooral in praktische zin veel klaar voor hun kinderen en dat is ook wat waard.
Vriendinnen geven hetzelfde aan. Gevoelens, daar kunnen ook hun ouders niet veel mee. Bij tegenslag is vaak de reactie: kom op, even doorzetten" . Even flink zijn. Het komt wel goed.
Mijn eigen ouders konden het niet goed, mijn schoonouders al helemaal niet. Zodra het persoonlijk wordt, lachten ze het weg of veranderen ze van onderwerp.
Ik laat het maar zo. Je kan niet alles hebben. Zij staan vooral in praktische zin veel klaar voor hun kinderen en dat is ook wat waard.
Vriendinnen geven hetzelfde aan. Gevoelens, daar kunnen ook hun ouders niet veel mee. Bij tegenslag is vaak de reactie: kom op, even doorzetten" . Even flink zijn. Het komt wel goed.
