Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
donderdag 29 april 2010 om 21:03
woensdag 5 mei 2010 om 21:20
Don't let anyone be a priority in your life when you're just an option in theirs - zo waar, maar oh zo moeilijk te realiseren. Ons contact is zo fijn maar ook zo slopend voor me.. Hij hoeft me niet op handen te dragen, ik hoef hem niet elke dag te zien of te spreken of wat dan ook. Maar soms zou ik gewoon willen voelen dat ik er óók toe doe voor hem..
woensdag 5 mei 2010 om 22:12
Ik voel me erg alleen. Mijn relatie is alweer bijna een jaar geleden verbroken en ik heb daarna niemand meer ontmoet met wie ik het zo fijn had en die mij zo goed begreep.
De mannen waarmee ik de laatste maanden heb gedate, lieten het ook opeens afweten, net op het moment dat ik dacht dat het leuk begon te worden, steeds na een aantal dates, nadat ze mij gezegd hadden gevoelens voor mij te hebben enz.. Ik vraag me af wanneer ik weer iemand tegenkom waarmee ik me verbonden voel.
De mannen waarmee ik de laatste maanden heb gedate, lieten het ook opeens afweten, net op het moment dat ik dacht dat het leuk begon te worden, steeds na een aantal dates, nadat ze mij gezegd hadden gevoelens voor mij te hebben enz.. Ik vraag me af wanneer ik weer iemand tegenkom waarmee ik me verbonden voel.
donderdag 6 mei 2010 om 17:01
Ik biecht op dat ik er even helemaal doorheen zit. Ik wil gewoon een LEUK onbezorgd leventje met vrienden die ik voor 100% kan vertrouwen, die mij gewoon leuk vinden om wie ik ben, bij wie ik mijn verhaal ten alle tijde kwijt kan, die voor me klaar staat enz. enz. Maar helaas lukt het me niet. Het lijkt wel of ik een soort muur om me heen heb, bang om gekwetst te worden. Ik ben het wel gewend om alleen te zijn en me alleen te voelen - kan af en toe ook best lekker zijn. Maar af en toe is het gewoon ontzettend kut, en krijg ik er zelfs buikpijn van. Pff als m'n hoofd weer vol zit met 1000 gedachten, als ik me weer depri voel dan moet ik dat altijd maar alleen zien door te komen, wachten tot het overgaat...
Moraal van het verhaal: heb je lieve vrienden, wees er blij mee en ben er zuinig op.
Moraal van het verhaal: heb je lieve vrienden, wees er blij mee en ben er zuinig op.
donderdag 6 mei 2010 om 17:12
quote:Vivabiecht schreef op 28 april 2010 @ 12:43:
En ik baal zo vreselijk van het feit dat mijn grote liefde niets meer laat horen, en ik baal dat ikzelf ook geen contact meer met hem opneem. En ik baal vooral dat hij mijn nummer 2 is en niet mijn nummer 1 .
God wat herkenbaar.... Vooral dat hij niet nummer 1 kan zijn.
voor jou.
En ik baal zo vreselijk van het feit dat mijn grote liefde niets meer laat horen, en ik baal dat ikzelf ook geen contact meer met hem opneem. En ik baal vooral dat hij mijn nummer 2 is en niet mijn nummer 1 .
God wat herkenbaar.... Vooral dat hij niet nummer 1 kan zijn.
voor jou.
donderdag 6 mei 2010 om 17:26
ik baal zo ontzettend van het werk van mijn man.. hij heeft niet door hoe hij voor het karretje wordt gespannen en momenteel zijn werkdagen van minimaal 16 uur meer regel dan uitzondering.
Hij vindt de functie hartstikke leuk alleen is het een beetje jammer dat hij voor deze baan ook nog eens 2,5 uur per dag moet reizen ( tenzij er files zijn, dan is het nog meer)
Het gevolg is dat wij compleet langs elkaar heen leven en hij ons kind vaak alleen in de weekenden zit. Financieel zijn we er nou ook niet bakken op vooruit gegaan en dus voelt het voor mij echt als een stukje misbruik.
Enerzijds is hij het met me eens, maar om meer salaris durft hij niet te vragen. Hij is niet zo assertief. En de werktijden neemt hij voor lief omdat dit nou eenmaal bij zijn functie hoort zegt hij. Als ik aangeef dat hij zo verwachtingen wekt die hem uiteindelijk de kop gaan kosten.
Daarbij vind ik het ook bloedirritant dat hij bijvoorbeeld aangeeft om om 17.30 weg te rijden ( dan is hij dus pas om 19.00 thuis als het meezit) maar dan vervolgens pas om 18.15 weg rijdt.
Het voelt alsof zijn werk op nr 1 staat, er dan een lange tijd niets komt, dan ons zoontje, dan weer een lange tijd niets en ik daar nog ergens onderaan bungel... en daar kan ik slecht tegen.
Hij vindt de functie hartstikke leuk alleen is het een beetje jammer dat hij voor deze baan ook nog eens 2,5 uur per dag moet reizen ( tenzij er files zijn, dan is het nog meer)
Het gevolg is dat wij compleet langs elkaar heen leven en hij ons kind vaak alleen in de weekenden zit. Financieel zijn we er nou ook niet bakken op vooruit gegaan en dus voelt het voor mij echt als een stukje misbruik.
Enerzijds is hij het met me eens, maar om meer salaris durft hij niet te vragen. Hij is niet zo assertief. En de werktijden neemt hij voor lief omdat dit nou eenmaal bij zijn functie hoort zegt hij. Als ik aangeef dat hij zo verwachtingen wekt die hem uiteindelijk de kop gaan kosten.
Daarbij vind ik het ook bloedirritant dat hij bijvoorbeeld aangeeft om om 17.30 weg te rijden ( dan is hij dus pas om 19.00 thuis als het meezit) maar dan vervolgens pas om 18.15 weg rijdt.
Het voelt alsof zijn werk op nr 1 staat, er dan een lange tijd niets komt, dan ons zoontje, dan weer een lange tijd niets en ik daar nog ergens onderaan bungel... en daar kan ik slecht tegen.
donderdag 6 mei 2010 om 19:58
Ik biecht op dat ik twee weken geleden ben aangerand door mijn collega. En ik denk dathet mijn eigen schuld is. Hij is 25 en ik 23 en ik flirt altijd wel een beetje met hem. Nu waren we laatst toevallig alleen op kantoor (begin van de avond) en toen ik terugkwam van de wc had hij de ramen + lamellen dicht. Voor ik het wist zoende hij me en had hij mijn broek los. Ik bleef Nee en Stop zeggen en k heb hem zelfs geslagen, maar hij is doorgegaan. Tussen mijn borsten stootte hij tot ie klaarkwam. Ik vind het heel erg. Niemand weet het.
Vroeger ben ik misbruikt als 9jarig meisje en ik heb er heel lang over gedaan om mijn verhaal aan mijn vriend te vertellen. Ik voel me sinds een jaar eindelijk sterk en on-top-of-the-world en in 1 klap sta ik weer te shaken bij iedereen die een hand op mijn schouder legt. Bah..
Vroeger ben ik misbruikt als 9jarig meisje en ik heb er heel lang over gedaan om mijn verhaal aan mijn vriend te vertellen. Ik voel me sinds een jaar eindelijk sterk en on-top-of-the-world en in 1 klap sta ik weer te shaken bij iedereen die een hand op mijn schouder legt. Bah..
donderdag 6 mei 2010 om 20:04
quote:Vivabiecht schreef op 06 mei 2010 @ 19:58:
Ik biecht op dat ik twee weken geleden ben aangerand door mijn collega. En ik denk dathet mijn eigen schuld is. Hij is 25 en ik 23 en ik flirt altijd wel een beetje met hem. Nu waren we laatst toevallig alleen op kantoor (begin van de avond) en toen ik terugkwam van de wc had hij de ramen + lamellen dicht. Voor ik het wist zoende hij me en had hij mijn broek los. Ik bleef Nee en Stop zeggen en k heb hem zelfs geslagen, maar hij is doorgegaan. Tussen mijn borsten stootte hij tot ie klaarkwam. Ik vind het heel erg. Niemand weet het.
Het is niet jouw schuld. Hoe hard je ook met hem geflirt hebt.
Hoe moeilijk het ook is, hiervan moet je aangifte doen. Stel je werkgever ook op de hoogte, dit is een geval van zeer ongewenste seksuele handelingen en daar hoort je baas iets van te weten.
Sterkte!! Het lijkt me heel erg!!!!
Ik biecht op dat ik twee weken geleden ben aangerand door mijn collega. En ik denk dathet mijn eigen schuld is. Hij is 25 en ik 23 en ik flirt altijd wel een beetje met hem. Nu waren we laatst toevallig alleen op kantoor (begin van de avond) en toen ik terugkwam van de wc had hij de ramen + lamellen dicht. Voor ik het wist zoende hij me en had hij mijn broek los. Ik bleef Nee en Stop zeggen en k heb hem zelfs geslagen, maar hij is doorgegaan. Tussen mijn borsten stootte hij tot ie klaarkwam. Ik vind het heel erg. Niemand weet het.
Het is niet jouw schuld. Hoe hard je ook met hem geflirt hebt.
Hoe moeilijk het ook is, hiervan moet je aangifte doen. Stel je werkgever ook op de hoogte, dit is een geval van zeer ongewenste seksuele handelingen en daar hoort je baas iets van te weten.
Sterkte!! Het lijkt me heel erg!!!!
donderdag 6 mei 2010 om 20:25
Ik biecht op dat ik heel erg ongelukkig en eenzaam ben en ik aan niemand vertel hoe vreselijk ik me echt voel. Ik heb een baby van een paar maanden oud en voel me diep diep ongelukkig. Ik dacht eetstoornisvrij te zijn, maar sinds een paar dagen geef ik weer over. Ik heb het gevoel alle controle over mijn leven kwijt te zijn. Ik voel me vies,lelijk, dom en een slechte moeder.
donderdag 6 mei 2010 om 20:53
Anderhalf jaar geleden was ik gelukkig, ik die nog nooit geluk had gekend bevond me ineens in de Zevende Hemel, eindelijk was er iemand die er voor mij was, om mij gaf mij van me zelf liet houden leerde trots op mezelf te zijn. Dat hij nooit helemaal van mij kon zijn nam ik voor lief ik was zó gelukkig, te vreden met wat hij me gaf meer hoefde ik niet van dit leven enkel van hem mogen houden was genoeg. 6 maanden mocht ik in de hemel doorbrengen om daarna terecht te komen in de hel die nu mijn leven is. Maanden vecht ik huil ik bid ik dat de pijn maar minder mag worden, dat er nooit een ander als hij komt heb ik allang geaccepteerd, dat ik gestraft word voor het houden van een getrouwde man ook. De pijn die het doet hem te verliezen is bijna ondragelijk, ik had gehoopt, gedacht dat het na een jaar alleen zijn minder zou worden maar ze worden enkel groter en dieper, en heel eerlijk gezegd weet ik niet hoelang ik dit nog aan kan....
donderdag 6 mei 2010 om 21:15
vrijdag 7 mei 2010 om 12:42
Ik heb een afschuwelijke droom gehad, vannacht.
Ik droomde namelijk dat ik een kindje seksueel misbruikte (en daar in mijn droom ook opgewonden van werd). En nu vraag ik me af, waarom ik dat droom? Ik zou het in real life nooit doen! Waarom droom ik het dan?
Nou weet ik dat je niet kan bepalen wat je droomt, maar toch voel ik me zo enorm rot over deze droom.
Ik droomde namelijk dat ik een kindje seksueel misbruikte (en daar in mijn droom ook opgewonden van werd). En nu vraag ik me af, waarom ik dat droom? Ik zou het in real life nooit doen! Waarom droom ik het dan?
Nou weet ik dat je niet kan bepalen wat je droomt, maar toch voel ik me zo enorm rot over deze droom.
vrijdag 7 mei 2010 om 13:17
quote:Vivabiecht schreef op 06 mei 2010 @ 19:58:
Ik biecht op dat ik twee weken geleden ben aangerand door mijn collega. En ik denk dathet mijn eigen schuld is. Hij is 25 en ik 23 en ik flirt altijd wel een beetje met hem. Nu waren we laatst toevallig alleen op kantoor (begin van de avond) en toen ik terugkwam van de wc had hij de ramen + lamellen dicht. Voor ik het wist zoende hij me en had hij mijn broek los. Ik bleef Nee en Stop zeggen en k heb hem zelfs geslagen, maar hij is doorgegaan. Tussen mijn borsten stootte hij tot ie klaarkwam. Ik vind het heel erg. Niemand weet het.
Vroeger ben ik misbruikt als 9jarig meisje en ik heb er heel lang over gedaan om mijn verhaal aan mijn vriend te vertellen. Ik voel me sinds een jaar eindelijk sterk en on-top-of-the-world en in 1 klap sta ik weer te shaken bij iedereen die een hand op mijn schouder legt. Bah..Het is niet iet jouw schuld!!! Ga meteen aangifte bij de politie doen. Sterkte
Ik biecht op dat ik twee weken geleden ben aangerand door mijn collega. En ik denk dathet mijn eigen schuld is. Hij is 25 en ik 23 en ik flirt altijd wel een beetje met hem. Nu waren we laatst toevallig alleen op kantoor (begin van de avond) en toen ik terugkwam van de wc had hij de ramen + lamellen dicht. Voor ik het wist zoende hij me en had hij mijn broek los. Ik bleef Nee en Stop zeggen en k heb hem zelfs geslagen, maar hij is doorgegaan. Tussen mijn borsten stootte hij tot ie klaarkwam. Ik vind het heel erg. Niemand weet het.
Vroeger ben ik misbruikt als 9jarig meisje en ik heb er heel lang over gedaan om mijn verhaal aan mijn vriend te vertellen. Ik voel me sinds een jaar eindelijk sterk en on-top-of-the-world en in 1 klap sta ik weer te shaken bij iedereen die een hand op mijn schouder legt. Bah..Het is niet iet jouw schuld!!! Ga meteen aangifte bij de politie doen. Sterkte
zondag 9 mei 2010 om 09:35
En dan is het moederdag... Ik biecht op dat ik het grootste deel van de tijd baal van mijn moederschap. Het vreet energie. Ik heb een makkelijk kind en een moeilijk kind. Met de moeilijke vind ik het tegenwoordig steeds moeilijker om om te gaan. Ik ben moe van de dagelijkse strijd om pietluttigheden. Ik vind hem ook vaak gewoon irritant en kan dat niet altijd verbergen. Het ene moment is hij echt poeslief, het andere zo enorm onredelijk. Als we ruzie hebben, zeg ik dingen die ik niet zou moeten, gewoon uit frustratie. Ik laat me door hem uitlokken, terwijl ik erboven zou moeten staan. Ik heb hulp gezocht voor hem, maar niets heeft echt geholpen, want er is geen duidelijke diagnose.
Hij is gebaat bij veel structuur, maar structuur is nu weer iets dat ik heel moeilijk vind. Ik ben een ramp in het huishouden, wat onrust brengt. Ik ben een ramp in voornemens, wat onrust brengt.
Daarbij vlucht ik te veel in mijn virtuele wereld. In plaats van wat te gaan doen, zit ik uren achter de meest onzinnige topics. Het lijkt of er niets uit mijn handen komt verder. Ga ik wel wat anders doen, of iets leuks met mijn kinderen, loop ik weer op een nare manier tegen zoon op. Dat maakt me moedeloos en slaat mijn enthousiasme weer helemaal dood.
Eigenlijk voel ik me gewoon vrij mislukt als moeder en als volwassene.
Hij is gebaat bij veel structuur, maar structuur is nu weer iets dat ik heel moeilijk vind. Ik ben een ramp in het huishouden, wat onrust brengt. Ik ben een ramp in voornemens, wat onrust brengt.
Daarbij vlucht ik te veel in mijn virtuele wereld. In plaats van wat te gaan doen, zit ik uren achter de meest onzinnige topics. Het lijkt of er niets uit mijn handen komt verder. Ga ik wel wat anders doen, of iets leuks met mijn kinderen, loop ik weer op een nare manier tegen zoon op. Dat maakt me moedeloos en slaat mijn enthousiasme weer helemaal dood.
Eigenlijk voel ik me gewoon vrij mislukt als moeder en als volwassene.
zondag 9 mei 2010 om 13:10
quote:Vivabiecht schreef op 06 mei 2010 @ 20:53:
Anderhalf jaar geleden was ik gelukkig, ik die nog nooit geluk had gekend bevond me ineens in de Zevende Hemel, eindelijk was er iemand die er voor mij was, om mij gaf mij van me zelf liet houden leerde trots op mezelf te zijn. Dat hij nooit helemaal van mij kon zijn nam ik voor lief ik was zó gelukkig, te vreden met wat hij me gaf meer hoefde ik niet van dit leven enkel van hem mogen houden was genoeg. 6 maanden mocht ik in de hemel doorbrengen om daarna terecht te komen in de hel die nu mijn leven is. Maanden vecht ik huil ik bid ik dat de pijn maar minder mag worden, dat er nooit een ander als hij komt heb ik allang geaccepteerd, dat ik gestraft word voor het houden van een getrouwde man ook. De pijn die het doet hem te verliezen is bijna ondragelijk, ik had gehoopt, gedacht dat het na een jaar alleen zijn minder zou worden maar ze worden enkel groter en dieper, en heel eerlijk gezegd weet ik niet hoelang ik dit nog aan kan....Ik weet niet of je dit nog leest.
Je houdt nog steeds van hem en daar kan/mag je nog steeds van genieten ook al zie je hem niet meer.
Niemand kan in de toekomst kijken, dus ook jij niet.
Misschien mag je nog eens zo van iemand houden en hij van jou. Misschien is de volgende wél vrij.
Anderhalf jaar geleden was ik gelukkig, ik die nog nooit geluk had gekend bevond me ineens in de Zevende Hemel, eindelijk was er iemand die er voor mij was, om mij gaf mij van me zelf liet houden leerde trots op mezelf te zijn. Dat hij nooit helemaal van mij kon zijn nam ik voor lief ik was zó gelukkig, te vreden met wat hij me gaf meer hoefde ik niet van dit leven enkel van hem mogen houden was genoeg. 6 maanden mocht ik in de hemel doorbrengen om daarna terecht te komen in de hel die nu mijn leven is. Maanden vecht ik huil ik bid ik dat de pijn maar minder mag worden, dat er nooit een ander als hij komt heb ik allang geaccepteerd, dat ik gestraft word voor het houden van een getrouwde man ook. De pijn die het doet hem te verliezen is bijna ondragelijk, ik had gehoopt, gedacht dat het na een jaar alleen zijn minder zou worden maar ze worden enkel groter en dieper, en heel eerlijk gezegd weet ik niet hoelang ik dit nog aan kan....Ik weet niet of je dit nog leest.
Je houdt nog steeds van hem en daar kan/mag je nog steeds van genieten ook al zie je hem niet meer.
Niemand kan in de toekomst kijken, dus ook jij niet.
Misschien mag je nog eens zo van iemand houden en hij van jou. Misschien is de volgende wél vrij.
\'Ach, en als ik wat minder wil internetten, dan zet ik gewoon een gewas in dat wat langzamer groeit!\'
zondag 9 mei 2010 om 13:52
quote:Vivabiecht schreef op 09 mei 2010 @ 09:35:
En dan is het moederdag... Ik biecht op dat ik het grootste deel van de tijd baal van mijn moederschap. Het vreet energie. Ik heb een makkelijk kind en een moeilijk kind. Met de moeilijke vind ik het tegenwoordig steeds moeilijker om om te gaan. Ik ben moe van de dagelijkse strijd om pietluttigheden. Ik vind hem ook vaak gewoon irritant en kan dat niet altijd verbergen. Het ene moment is hij echt poeslief, het andere zo enorm onredelijk. Als we ruzie hebben, zeg ik dingen die ik niet zou moeten, gewoon uit frustratie. Ik laat me door hem uitlokken, terwijl ik erboven zou moeten staan. Ik heb hulp gezocht voor hem, maar niets heeft echt geholpen, want er is geen duidelijke diagnose.
Hij is gebaat bij veel structuur, maar structuur is nu weer iets dat ik heel moeilijk vind. Ik ben een ramp in het huishouden, wat onrust brengt. Ik ben een ramp in voornemens, wat onrust brengt.
Daarbij vlucht ik te veel in mijn virtuele wereld. In plaats van wat te gaan doen, zit ik uren achter de meest onzinnige topics. Het lijkt of er niets uit mijn handen komt verder. Ga ik wel wat anders doen, of iets leuks met mijn kinderen, loop ik weer op een nare manier tegen zoon op. Dat maakt me moedeloos en slaat mijn enthousiasme weer helemaal dood.
Eigenlijk voel ik me gewoon vrij mislukt als moeder en als volwassene.Ik herken wel een stuk van wat je schrijft. Ik heb 2 zoons, 1 is erg pittig. Laat me ook veel te veel uitlokken door hem. Hij is nu 3. Wij krijgen nu LPH, dat is licht pedagogische hulpverlening. Gedurende een keer of 10 komt er iemand meekijken hoe het gaat. Erg prettig. Hoe oud is je kind? Wat bij mij helpt is realiseren dat hij niet degene is die bij zichzelf kan denken "hoe ik me nu gedraag, dat is niet zo leuk, laat ik me eens anders opstellen". Die gedachte moet bij mij vandaan komen. Ik had vandaag ook weer een confrontatie met het kereltje. Dan is hij zo ontzettend druk! Vanmiddag gaan we naar een feestje en ik weet gewoon dat hij dan over the top druk wordt. Zodanig dat ik me ga storen. Ik hoop dat het je lukt structuur te vinden en houden. Je kind kan er namelijk in veel gevallen niets aan doen.
En dan is het moederdag... Ik biecht op dat ik het grootste deel van de tijd baal van mijn moederschap. Het vreet energie. Ik heb een makkelijk kind en een moeilijk kind. Met de moeilijke vind ik het tegenwoordig steeds moeilijker om om te gaan. Ik ben moe van de dagelijkse strijd om pietluttigheden. Ik vind hem ook vaak gewoon irritant en kan dat niet altijd verbergen. Het ene moment is hij echt poeslief, het andere zo enorm onredelijk. Als we ruzie hebben, zeg ik dingen die ik niet zou moeten, gewoon uit frustratie. Ik laat me door hem uitlokken, terwijl ik erboven zou moeten staan. Ik heb hulp gezocht voor hem, maar niets heeft echt geholpen, want er is geen duidelijke diagnose.
Hij is gebaat bij veel structuur, maar structuur is nu weer iets dat ik heel moeilijk vind. Ik ben een ramp in het huishouden, wat onrust brengt. Ik ben een ramp in voornemens, wat onrust brengt.
Daarbij vlucht ik te veel in mijn virtuele wereld. In plaats van wat te gaan doen, zit ik uren achter de meest onzinnige topics. Het lijkt of er niets uit mijn handen komt verder. Ga ik wel wat anders doen, of iets leuks met mijn kinderen, loop ik weer op een nare manier tegen zoon op. Dat maakt me moedeloos en slaat mijn enthousiasme weer helemaal dood.
Eigenlijk voel ik me gewoon vrij mislukt als moeder en als volwassene.Ik herken wel een stuk van wat je schrijft. Ik heb 2 zoons, 1 is erg pittig. Laat me ook veel te veel uitlokken door hem. Hij is nu 3. Wij krijgen nu LPH, dat is licht pedagogische hulpverlening. Gedurende een keer of 10 komt er iemand meekijken hoe het gaat. Erg prettig. Hoe oud is je kind? Wat bij mij helpt is realiseren dat hij niet degene is die bij zichzelf kan denken "hoe ik me nu gedraag, dat is niet zo leuk, laat ik me eens anders opstellen". Die gedachte moet bij mij vandaan komen. Ik had vandaag ook weer een confrontatie met het kereltje. Dan is hij zo ontzettend druk! Vanmiddag gaan we naar een feestje en ik weet gewoon dat hij dan over the top druk wordt. Zodanig dat ik me ga storen. Ik hoop dat het je lukt structuur te vinden en houden. Je kind kan er namelijk in veel gevallen niets aan doen.
zondag 9 mei 2010 om 14:14
zondag 9 mei 2010 om 14:28
Ik biecht op dat ik nog maar 2 maanden met mijn vriend ben maar al over kinderen na denk met hem. Ik wil dat hij de vader van mijn kinderen wordt, samen trouwen en oud worden met elkaar. Hij heeft dit uitgesproken naar mij (behalve trouwen heeft hij niks mee) maar dit natuurlijk pas over een aantal jaar wil hij met kinderen beginnen. Dit wil ik verstandelijk ook maar mijn gevoel wil NU al kinderen en dat terwijl we beide pas 21 zijn. Hij heeft aangegeven dat mocht ik per ongeluk zwanger raken hij eerst erg zou schrikken maar het uiteindelijk zeker wel welkom is.
Dan kijk ik naar mijn pil die er niet uitnodigend uitziet en slik hem weer. Gelukkig ben ik niet een typ die met de pil zou stoppen zonder overleg dus neem ik hem braaf weer in en denk ik bij mezelf heb geduld en wacht nog een paar jaar een kind heeft een recht in een rotsvaste relatie tussen de ouders geboren te worden. (want mijn relatie is immers nog heel erg pril, maar behoorlijk serieus vanaf het moment dat wij elkaar ontmoette)
Dan kijk ik naar mijn pil die er niet uitnodigend uitziet en slik hem weer. Gelukkig ben ik niet een typ die met de pil zou stoppen zonder overleg dus neem ik hem braaf weer in en denk ik bij mezelf heb geduld en wacht nog een paar jaar een kind heeft een recht in een rotsvaste relatie tussen de ouders geboren te worden. (want mijn relatie is immers nog heel erg pril, maar behoorlijk serieus vanaf het moment dat wij elkaar ontmoette)
zondag 9 mei 2010 om 21:56
Ik zit dus ongeveer in hetzelfde schuitje.
Wij zijn al wel een stuk langer samen nu 4 jaar en zo'n 2 maanden. We hebben het al vaak over trouwen (dat hoeft niet zo nodig van hem), samenwonen en kinderen krijgen. Ik ben 21 en hij is (pas) 19 en we wonen nog samen bij mijn ouders. We zijn al echt bezig om samen een huisje te vinden in onze woonplaats, maar de wachtlijsten zijn hier ellelang. We hebben het er ook over gehad dat we minimaal 2 slaapkamers willen alvast voor een later kinderkamer. Maar het is realistisch zeker nog een jaar wachten tot we echt in aanmerking komen, en nog 2 jaar tot we ook huursubsidie krijgen.
Ondertussen is zijn broer vorig jaar getrouwd en hebben net een dochter gekregen, ook mijn beste vriendin is getrouwd en hebben een dochter.
Nu begint het bij mij echt te kriebelen, ik heb stiekem in mijn hoofd onze hele bruiloft al gepland, begin er met hem ook wel eens over, maar hij wilt wachten tot we in ieder geval eerst samenwonen in ons eige huisje. Wat mijn verstand ook helemaal terecht vind. Maar dat duurt nog zo lang.
Daarnaast heb ik dus ook de babykriebels. We hebben altijd gezegt dat als het door de pil heen gebeurt dan komt het, en nu ben ik soms bijna teleurgesteld als ik weer ongesteld ben. Terwijl ik gewoon weet dat het helemaal niet verstandig is om nu aan kinderen te beginnen. Ik zou ook nooit zogenaamd expres de pil vergeten, en op het moment dat ik hem wel vergeet hou ik me netjes aan de voorgeschreven regels.
Maar ik word langzaam echt geobserdeerd door samenwonen,trouwen en kinderen krijgen.
Wij zijn al wel een stuk langer samen nu 4 jaar en zo'n 2 maanden. We hebben het al vaak over trouwen (dat hoeft niet zo nodig van hem), samenwonen en kinderen krijgen. Ik ben 21 en hij is (pas) 19 en we wonen nog samen bij mijn ouders. We zijn al echt bezig om samen een huisje te vinden in onze woonplaats, maar de wachtlijsten zijn hier ellelang. We hebben het er ook over gehad dat we minimaal 2 slaapkamers willen alvast voor een later kinderkamer. Maar het is realistisch zeker nog een jaar wachten tot we echt in aanmerking komen, en nog 2 jaar tot we ook huursubsidie krijgen.
Ondertussen is zijn broer vorig jaar getrouwd en hebben net een dochter gekregen, ook mijn beste vriendin is getrouwd en hebben een dochter.
Nu begint het bij mij echt te kriebelen, ik heb stiekem in mijn hoofd onze hele bruiloft al gepland, begin er met hem ook wel eens over, maar hij wilt wachten tot we in ieder geval eerst samenwonen in ons eige huisje. Wat mijn verstand ook helemaal terecht vind. Maar dat duurt nog zo lang.
Daarnaast heb ik dus ook de babykriebels. We hebben altijd gezegt dat als het door de pil heen gebeurt dan komt het, en nu ben ik soms bijna teleurgesteld als ik weer ongesteld ben. Terwijl ik gewoon weet dat het helemaal niet verstandig is om nu aan kinderen te beginnen. Ik zou ook nooit zogenaamd expres de pil vergeten, en op het moment dat ik hem wel vergeet hou ik me netjes aan de voorgeschreven regels.
Maar ik word langzaam echt geobserdeerd door samenwonen,trouwen en kinderen krijgen.
zondag 9 mei 2010 om 23:25
quote:HansHier schreef op 07 mei 2010 @ 13:17:
[...]
Het is niet iet jouw schuld!!! Ga meteen aangifte bij de politie doen. SterkteMaar als ik dat doe dan is hij zijn baan kwijt en krijgt de organisatie een slechte naam, toch ? En als hij alles ontkent en zegt dat ik er zelf om heb gevraagd, geloven ze hem dan niet? En dan ben ik mijn baan kwijt. Ik weet echt niet meer zo goed wat ik nu moet.
[...]
Het is niet iet jouw schuld!!! Ga meteen aangifte bij de politie doen. SterkteMaar als ik dat doe dan is hij zijn baan kwijt en krijgt de organisatie een slechte naam, toch ? En als hij alles ontkent en zegt dat ik er zelf om heb gevraagd, geloven ze hem dan niet? En dan ben ik mijn baan kwijt. Ik weet echt niet meer zo goed wat ik nu moet.
