Psyche
alle pijlers
De hoop aan het verliezen
donderdag 15 oktober 2020 om 01:57
Corona heeft veel verandert in ons leven. Ik heb altijd volwassen willen zijn omdat ik dan eindelijk mijn eigen leven in mocht richten en zelf kon bepalen, mezelf gelukkig kon maken. Ik heb altijd hoop gehad in de toekomst. Maar ik begin mijn hoop te verliezen.
Voor de eerste 3/4 maanden van de intelligente lock down heb ik ontkend dat al mijn onderdrukte gevoelens omhoogkwamen. In mijn ogen had ik er al mee gedeald, vooral omdat ik had verwacht dat het nemen van een tussenjaar na een verkeerde studiekeuze en even niet studeren, mij zou helpen te helen. Maar het enige wat het heeft gedaan is op het nippertje een burn-out voorkomen. In combinatie met nog niet zolang de pil gebruiken had ik erg veel last van mijn emoties en heb ik weken mijn bed niet uit kunnen komen. Ik moest er dus mee dealen.
Ik ben erachter gekomen dat ik ontzettend onzeker ben over mezelf, over wie ik ben. Sinds de basisschool heb ik mijzelf altijd moeten veranderen. In de ogen van een ander was ik hard en bot. Ik ben altijd zo erg gepest om wie ik was. En als het dan niet erg genoeg was kreeg ik thuis hetzelfde te horen, tot de dag van vandaag; ‘als je niet verandert zal er niemand van je houden’, ‘als je zo blijft zal je nooit trouwen’. En vervolgens verlies ik aan het begin van de zomervakantie na 10 jaar mijn beste vriendin.
Ik denk altijd aan het geluk en het welzijn van een ander, maar nooit aan mijn eigen welzijn en geluk. Ik kan een ander niet vragen om aan mij te denken, maar ik weet ook niet hoe ik het zelf moet doen. Ik kan onvoorwaardelijk van iemand houden, maar weet niet hoe ik onvoorwaardelijk van mezelf kan houden en vind het ook zo moeilijk om liefde te accepteren. Ik heb mij altijd afgevraagd wat er mis met mij is, nog steeds. Ik doe al maanden mijn best om van mezelf te leren houden, om mezelf weer gelukkig te maken, mezelf het waard te vinden, de negatieve gedachtes uit te zetten en mezelf niet te blijven straffen voor de fouten die ik heb gemaakt, maar het lukt niet.
Ik zie amper vriendinnen, de studie is weer begonnen, sport minimaal 3 keer in de week omdat ik het mentaal ook echt nodig heb en sta op het punt de bijbaan die ik net heb alweer te verliezen. Ik heb momenten dat ik het gevoel heb dat het wel oké gaat en na een paar weken stort ik weer helemaal in. Het gepieker gaat maar door en ik blijf mezelf naar beneden halen. Ik mis het hebben van sociale contacten, maar weet niet hoe ik daar aan moet komen in een tijd waar zoveel dicht is.
Ik kan er met niemand over praten en wil dit eigenlijk ook met niemand bespreken. Ik wil niet toegeven dat ik ongelukkig ben, dat ik het tegenwoordig niet erg vind om mezelf te isoleren en dagen in bed te liggen ondanks dat ik een extravert persoon ben. Dat ik voel dat er iets mis met mij is, dat het niet makkelijk is om van mij te houden, dat ik amper vriendinnen heb, dat ik mezelf de hele tijd aan het straffen ben en mij afgewezen voel. Dat ik van de persoon die nooit huilt, ben veranderd naar de persoon die zo snel geraakt wordt, om alles kan huilen en niet stopt. Terwijl ik met mijn vriendinnen zo sociaal en aanwezig ben, alsof alle sociale energie eruit moet.
Ik weet niet wat mijn doel is met dit vage verhaal. Ik weet niet of dit überhaupt te volgen of te begrijpen valt. Ik denk dat ik op zoek ben naar een beetje hoop. In deze tijd zitten we veel thuis en bijbanen zijn niet te vinden nu. Ik weet niet hoe ik weer grip krijg op mijn leven, hoe ik mij weer gelukkig kan voelen, hoe ik van mezelf kan houden. Ik wil geen hulp zoeken, want ik wil niet horen dat ik overdrijf. Ik heb zolang nagedacht en dingen weggestreept in dit ellendig lange verhaal. Ik denk dat ik hoop op een beetje gehoor, op een antwoord, een tip, herkenning, een bevestiging. Op een klein sprankje hoop.
Voor de eerste 3/4 maanden van de intelligente lock down heb ik ontkend dat al mijn onderdrukte gevoelens omhoogkwamen. In mijn ogen had ik er al mee gedeald, vooral omdat ik had verwacht dat het nemen van een tussenjaar na een verkeerde studiekeuze en even niet studeren, mij zou helpen te helen. Maar het enige wat het heeft gedaan is op het nippertje een burn-out voorkomen. In combinatie met nog niet zolang de pil gebruiken had ik erg veel last van mijn emoties en heb ik weken mijn bed niet uit kunnen komen. Ik moest er dus mee dealen.
Ik ben erachter gekomen dat ik ontzettend onzeker ben over mezelf, over wie ik ben. Sinds de basisschool heb ik mijzelf altijd moeten veranderen. In de ogen van een ander was ik hard en bot. Ik ben altijd zo erg gepest om wie ik was. En als het dan niet erg genoeg was kreeg ik thuis hetzelfde te horen, tot de dag van vandaag; ‘als je niet verandert zal er niemand van je houden’, ‘als je zo blijft zal je nooit trouwen’. En vervolgens verlies ik aan het begin van de zomervakantie na 10 jaar mijn beste vriendin.
Ik denk altijd aan het geluk en het welzijn van een ander, maar nooit aan mijn eigen welzijn en geluk. Ik kan een ander niet vragen om aan mij te denken, maar ik weet ook niet hoe ik het zelf moet doen. Ik kan onvoorwaardelijk van iemand houden, maar weet niet hoe ik onvoorwaardelijk van mezelf kan houden en vind het ook zo moeilijk om liefde te accepteren. Ik heb mij altijd afgevraagd wat er mis met mij is, nog steeds. Ik doe al maanden mijn best om van mezelf te leren houden, om mezelf weer gelukkig te maken, mezelf het waard te vinden, de negatieve gedachtes uit te zetten en mezelf niet te blijven straffen voor de fouten die ik heb gemaakt, maar het lukt niet.
Ik zie amper vriendinnen, de studie is weer begonnen, sport minimaal 3 keer in de week omdat ik het mentaal ook echt nodig heb en sta op het punt de bijbaan die ik net heb alweer te verliezen. Ik heb momenten dat ik het gevoel heb dat het wel oké gaat en na een paar weken stort ik weer helemaal in. Het gepieker gaat maar door en ik blijf mezelf naar beneden halen. Ik mis het hebben van sociale contacten, maar weet niet hoe ik daar aan moet komen in een tijd waar zoveel dicht is.
Ik kan er met niemand over praten en wil dit eigenlijk ook met niemand bespreken. Ik wil niet toegeven dat ik ongelukkig ben, dat ik het tegenwoordig niet erg vind om mezelf te isoleren en dagen in bed te liggen ondanks dat ik een extravert persoon ben. Dat ik voel dat er iets mis met mij is, dat het niet makkelijk is om van mij te houden, dat ik amper vriendinnen heb, dat ik mezelf de hele tijd aan het straffen ben en mij afgewezen voel. Dat ik van de persoon die nooit huilt, ben veranderd naar de persoon die zo snel geraakt wordt, om alles kan huilen en niet stopt. Terwijl ik met mijn vriendinnen zo sociaal en aanwezig ben, alsof alle sociale energie eruit moet.
Ik weet niet wat mijn doel is met dit vage verhaal. Ik weet niet of dit überhaupt te volgen of te begrijpen valt. Ik denk dat ik op zoek ben naar een beetje hoop. In deze tijd zitten we veel thuis en bijbanen zijn niet te vinden nu. Ik weet niet hoe ik weer grip krijg op mijn leven, hoe ik mij weer gelukkig kan voelen, hoe ik van mezelf kan houden. Ik wil geen hulp zoeken, want ik wil niet horen dat ik overdrijf. Ik heb zolang nagedacht en dingen weggestreept in dit ellendig lange verhaal. Ik denk dat ik hoop op een beetje gehoor, op een antwoord, een tip, herkenning, een bevestiging. Op een klein sprankje hoop.
donderdag 15 oktober 2020 om 09:27
Wat vervelend, TO. En ook deels herkenbaar.
Het is enorm kut en eindeloos vermoeiend om zo de hele tijd in je eigen hoofd te zitten en jezelf allerlei leefregels op te leggen. Daar ben ik zelf ook bekend mee. Ik ben zelf van mening dat de basis van gelukkig zijn in jezelf zit, dat je blij moet leren zijn met wie je bent en hoe je bent. Dat is het allerbelangrijkste. Je eigen mening en wensen durven uit en volgen, ondanks wat een ander daarvan vind of zegt. Er zijn genoeg mensen die je waarderen voor wie je bent, en als ze dat niet doen dan is dat hun probleem (binnen een gezond kader).
Je geeft aan dat de coronasituatie de katalysator is, maar dat de basisproblematiek met jezelf en hoe je met jezelf leeft te maken heeft.
Het enige dat ik je kan aanraden is dat het wel echt belangrijk is om aan jezelf te durven toegeven dat het even niet zo goed met je gaat, dat je je niet goed voelt en dat de tijd rijp is voor erkenning naar jezelf van deze gevoelens. Dat is heel moeilijk, want je bent daar eigenlijk te trots voor, je wil je niet laten kennen want je hebt je altijd wel gered. Maar toegeven dat het niet gaat zoals het zou moeten gaan, is juist een teken van intrinsieke kracht.
Je hoeft niet acuut naar een psycholoog te rennen, maar misschien kun je een vriend(in) in vertrouwen nemen, of hier online op een forum op je eigen tempo je verhaal doen, tot je comfortabel bent met het uitspreken en vertellen aan andere mensen. Daarna kun je, als je wil, een stap zetten tot hulp of ondersteuning zoeken.
Een toevoeging: ik lees dat je aangeeft geen hulp te willen zoeken, want je wil niet horen dat je overdrijft. Als je hulp gaat zoeken, zul je NOOIT te horen krijgen dat je overdrijft. Echt niet. Dat is namelijk niet de essentie van hulpverlening. Als je deze optie bij voorbaat het raam uit gooit, doe je jezelf enorm tekort.
Het is enorm kut en eindeloos vermoeiend om zo de hele tijd in je eigen hoofd te zitten en jezelf allerlei leefregels op te leggen. Daar ben ik zelf ook bekend mee. Ik ben zelf van mening dat de basis van gelukkig zijn in jezelf zit, dat je blij moet leren zijn met wie je bent en hoe je bent. Dat is het allerbelangrijkste. Je eigen mening en wensen durven uit en volgen, ondanks wat een ander daarvan vind of zegt. Er zijn genoeg mensen die je waarderen voor wie je bent, en als ze dat niet doen dan is dat hun probleem (binnen een gezond kader).
Je geeft aan dat de coronasituatie de katalysator is, maar dat de basisproblematiek met jezelf en hoe je met jezelf leeft te maken heeft.
Het enige dat ik je kan aanraden is dat het wel echt belangrijk is om aan jezelf te durven toegeven dat het even niet zo goed met je gaat, dat je je niet goed voelt en dat de tijd rijp is voor erkenning naar jezelf van deze gevoelens. Dat is heel moeilijk, want je bent daar eigenlijk te trots voor, je wil je niet laten kennen want je hebt je altijd wel gered. Maar toegeven dat het niet gaat zoals het zou moeten gaan, is juist een teken van intrinsieke kracht.
Je hoeft niet acuut naar een psycholoog te rennen, maar misschien kun je een vriend(in) in vertrouwen nemen, of hier online op een forum op je eigen tempo je verhaal doen, tot je comfortabel bent met het uitspreken en vertellen aan andere mensen. Daarna kun je, als je wil, een stap zetten tot hulp of ondersteuning zoeken.
Een toevoeging: ik lees dat je aangeeft geen hulp te willen zoeken, want je wil niet horen dat je overdrijft. Als je hulp gaat zoeken, zul je NOOIT te horen krijgen dat je overdrijft. Echt niet. Dat is namelijk niet de essentie van hulpverlening. Als je deze optie bij voorbaat het raam uit gooit, doe je jezelf enorm tekort.
