Psyche
alle pijlers
De psychosebus
woensdag 1 april 2009 om 20:05
Ik kom net terug van een vakantie in Suriname en ik las de krant van 25 maart jl. over de zgn psychosebus en ik schrok daar best wel van en ik kreeg ook een beetje hoop van binnen. Zou er dan eindelijk erkenning komen voor mensen met een psychose ipv al die vreselijke reacties die ik de afgelopen jaren heb gehad en dan vooral van de politie.
De politie is er voor de veiligheid van de burgers en dat begrijp ik best, maar als ik in een herbeleving zit van mijn vreselijk traumatische gebeurtenissen, dan zie ik ze niet echt als helpers, maar als veroordelaars. Aan de ene kant begrijp ik dat wel, want als ik in een herbeleving zit, ben ik ook echt niet te handhaven. Ik ben dan doods- en doodsbang en ik zie dingen en hoor dingen die er niet zijn en dat is vreselijk.
Ik heb dan constant het gevoel dat ik word bedreigd en dat mensen mij willen vermoorden. Dat heeft te maken met het feit dat mijn geliefde ex na 3 jaar bij mij in huis te hebben gewoond en mij 3 jaar door zijn traumatische ervaringen het leven zuur heeft gemaakt, ervandoor is gegaan vanwege drugssmokkel en dat zijn lieve vriendjes verlvolgens het verlies van het geld op mij wilden verhalen. Daar ben ik dus gek van geworden en niet zo'n beetje ook.
In het begin vond ik hem zielig, getraumatiseerd, zo zag ik hem, hij kwam uit Algerije en ik dacht: ik geef hem een veilig huis, dan komt het wel goed. Die keuze heb ik toendertijd ook gemaakt omdat ik zelf vroeger geen veilig thuis had gehad en ik me daar ook erg onbegrepen in voelde, zeker omdat ik toendertijd 25 jaar was en ik heel veel moeite had om een echte, vaste relatie aan te gaan, wat ik nog nooit eerder had gedaan, uit angst en om niet begrepen te worden in mijn wonden en traumatische ervaringen die ik al had.
Vanwege mijn traumatische ervaringen heb ik het heel erg veel in het geloof gezocht, maar helaas waren de mensen uit de kerk ook niet bij machte om mij te helpen, hoewel ik dat altijd erg jammer heb gevonden, want ze hadden wel altijd een grote mond over bevrijding, genezing etc. God zou alles oplossen en ik geloofde daar heilig in, maar toen mijn angst- en afwijzingsklachten erger werden, ben ik uit de kerk gestapt en stond ik dus open voor een (slechte) moeilijke relatie die bovendien erg veel van 1 kant kwam.
Toen ik mijn ex Y. tegenkwam, toen was ik in een desolate toestand. Ik zag het leven niet meer zitten, ik voelde me vreselijk en Y. zou me wel helpen en daar klampte ik me aan vast. Niet wetende dat hij zelf een illegaal was en achteraf kwamen bij mij dus de vreselijke ideeen boven dat hij het allemaal in scene had gezet en dat heeft me heel erg wantrouwend gemaakt.
Maar goed, ik ga verder niet uitweiden, maar ik wens dat meer mensen zouden begrijpen hoe een mens zich voelt in een psychose. De bus stond er maar 1 dag en ging daarna helaas naar het buitenland. Ik wens niemand een psychose toe, hoor, begrijp me niet verkeerd, een mens moet toch alles verwerken, met of zonder hulp, maar bij een psychose heb je echt het gevoel dat je dood gaat, dat het einde nabij is.
De politie is er voor de veiligheid van de burgers en dat begrijp ik best, maar als ik in een herbeleving zit van mijn vreselijk traumatische gebeurtenissen, dan zie ik ze niet echt als helpers, maar als veroordelaars. Aan de ene kant begrijp ik dat wel, want als ik in een herbeleving zit, ben ik ook echt niet te handhaven. Ik ben dan doods- en doodsbang en ik zie dingen en hoor dingen die er niet zijn en dat is vreselijk.
Ik heb dan constant het gevoel dat ik word bedreigd en dat mensen mij willen vermoorden. Dat heeft te maken met het feit dat mijn geliefde ex na 3 jaar bij mij in huis te hebben gewoond en mij 3 jaar door zijn traumatische ervaringen het leven zuur heeft gemaakt, ervandoor is gegaan vanwege drugssmokkel en dat zijn lieve vriendjes verlvolgens het verlies van het geld op mij wilden verhalen. Daar ben ik dus gek van geworden en niet zo'n beetje ook.
In het begin vond ik hem zielig, getraumatiseerd, zo zag ik hem, hij kwam uit Algerije en ik dacht: ik geef hem een veilig huis, dan komt het wel goed. Die keuze heb ik toendertijd ook gemaakt omdat ik zelf vroeger geen veilig thuis had gehad en ik me daar ook erg onbegrepen in voelde, zeker omdat ik toendertijd 25 jaar was en ik heel veel moeite had om een echte, vaste relatie aan te gaan, wat ik nog nooit eerder had gedaan, uit angst en om niet begrepen te worden in mijn wonden en traumatische ervaringen die ik al had.
Vanwege mijn traumatische ervaringen heb ik het heel erg veel in het geloof gezocht, maar helaas waren de mensen uit de kerk ook niet bij machte om mij te helpen, hoewel ik dat altijd erg jammer heb gevonden, want ze hadden wel altijd een grote mond over bevrijding, genezing etc. God zou alles oplossen en ik geloofde daar heilig in, maar toen mijn angst- en afwijzingsklachten erger werden, ben ik uit de kerk gestapt en stond ik dus open voor een (slechte) moeilijke relatie die bovendien erg veel van 1 kant kwam.
Toen ik mijn ex Y. tegenkwam, toen was ik in een desolate toestand. Ik zag het leven niet meer zitten, ik voelde me vreselijk en Y. zou me wel helpen en daar klampte ik me aan vast. Niet wetende dat hij zelf een illegaal was en achteraf kwamen bij mij dus de vreselijke ideeen boven dat hij het allemaal in scene had gezet en dat heeft me heel erg wantrouwend gemaakt.
Maar goed, ik ga verder niet uitweiden, maar ik wens dat meer mensen zouden begrijpen hoe een mens zich voelt in een psychose. De bus stond er maar 1 dag en ging daarna helaas naar het buitenland. Ik wens niemand een psychose toe, hoor, begrijp me niet verkeerd, een mens moet toch alles verwerken, met of zonder hulp, maar bij een psychose heb je echt het gevoel dat je dood gaat, dat het einde nabij is.
woensdag 1 april 2009 om 20:13
Wat ontzettend rot voor je dat je last hebt van psychoses! Het lijkt me super eng om een psychose te hebben, een soort hel op aarde... Wat lullig en ontzettend raar dat sommige mensen daar naar op reageren.
Mag ik vragen hoe het komt dat je die psychose hebt gekregen? Ben je schizofreen of is er een andere oorzaak?
Mag ik vragen hoe het komt dat je die psychose hebt gekregen? Ben je schizofreen of is er een andere oorzaak?
woensdag 1 april 2009 om 20:29
Hallo Josefientje,
Ik las laatst inderdaad ook iets over de psychosebus. Lijkt me een goed project om mensen die onbekend zijn met psychoses te laten ervaren hoe het is.
Mijn broer is schizofreen en heeft meerdere psychoses gehad. Hij slikt antipsychotica en antidepressiva. Vaak gaat het goed met hem, soms steken zijn wanen en negatieve gedachten de kop op.
Had graag een bezoek aan de psychosebus gebracht maar hij stond helaas niet hier in de buurt. Had het graag beter willen begrijpen. Want voor mijn broer is het erg lastig om uit te leggen wat hij ziet, hoort en meemaakt tijdens een psychose en voor mij is het moeilijk te bevatten wat hij ervaart.
Word jij begeleid door een psychiater of een therapeut en gebruik je medicijnen? Goede begeleiding en de juiste medicatie zijn erg belangrijk. Mocht je deze niet hebben, dan wil ik je op het hart drukken wel professionele hulp te zoeken.
Heel veel sterkte. Goed dat je hier je verhaal hebt gedaan.
Ik las laatst inderdaad ook iets over de psychosebus. Lijkt me een goed project om mensen die onbekend zijn met psychoses te laten ervaren hoe het is.
Mijn broer is schizofreen en heeft meerdere psychoses gehad. Hij slikt antipsychotica en antidepressiva. Vaak gaat het goed met hem, soms steken zijn wanen en negatieve gedachten de kop op.
Had graag een bezoek aan de psychosebus gebracht maar hij stond helaas niet hier in de buurt. Had het graag beter willen begrijpen. Want voor mijn broer is het erg lastig om uit te leggen wat hij ziet, hoort en meemaakt tijdens een psychose en voor mij is het moeilijk te bevatten wat hij ervaart.
Word jij begeleid door een psychiater of een therapeut en gebruik je medicijnen? Goede begeleiding en de juiste medicatie zijn erg belangrijk. Mocht je deze niet hebben, dan wil ik je op het hart drukken wel professionele hulp te zoeken.
Heel veel sterkte. Goed dat je hier je verhaal hebt gedaan.
woensdag 1 april 2009 om 20:55
quote:CHOCOlaiLA schreef op 01 april 2009 @ 20:13:
Wat ontzettend rot voor je dat je last hebt van psychoses! Het lijkt me super eng om een psychose te hebben, een soort hel op aarde... Wat lullig en ontzettend raar dat sommige mensen daar naar op reageren.
Mag ik vragen hoe het komt dat je die psychose hebt gekregen? Ben je schizofreen of is er een andere oorzaak?
Ik denk dat mijn psychose het resultaat was van een scala aan gebeurtenissen. In de eerste plaats ben ik vroeger emotioneel verwaarloosd, erg streng opgevoed zonder ruimte en liefde, met veel wetten en regels. Dus ik heb niet goed met mijn emoties om kunnen gaan, ik stopte ze ahw weg, ook mijn angsten toen mijn vader me om niets bont en blauw sloeg. Mijn moeder kwam uit een streng christelijk gezin, ze had ook last van hyperventilatie, maar ze kon vooral heel erg slecht voor zichzelf opkomen en ze pikte alles van mijn vader, zijn woedebuien, zijn afreageren op mij, het slaan en misschien ook de verkrachtingen, dat weet ik niet zeker. Mijn moeder was altijd erg stil en in zichzelf gekeerd, geen sterke vrouw, ik denk dat ze ook last had van een persoonlijkheidsstoornis door haar jeugd waar ze ook erg streng is opgevoed, ze was het jongste kind en ze werd altijd erg klein gehouden. Daarnaast heeft ze alleen huishoudschool gehad en moest ze op haar veertiende al werken in een soort weeshuis.
Dat heeft haar ontwikkeling en haarzelf geen goed gedaan en ze had ook niet veel gelegenheid mannen te ontmoeten, mijn vader was haar 2e vriendje.
Ze zijn vroeg getrouwd en kregen natuurlijk vroeg kinderen, zo gaat dat als je geen voorbehoedsmiddelen gebruikt en kinderen ziet als een geschenk van God die je niet mag weigeren, los van het feit of je er nu aan toe was of niet, daar werd niet over nagedacht. Ik was het derde kind van mijn ouders. Ik leerde zoals gezegd niet met mijn emoties om te gaan, hield ze voor mezelf, want niemand vroeg me iets, ik overleefde. Ook over mijn angsten praatte ik niet, waardoor ik op mijn dertiende vreselijke huilbuien kreeg. Ik wilde niet volwassen worden, was doodsbang voor de hemel en de eeuwigheid, ik weet niet waarom, waarschijnlijk door mijn overgeestelijke opvoeding, zelfs mijn vader was onder de indruk van die buien, hij dacht dat God met me bezig was, hoe blind kunnen mensen zijn.
Ik dwaal geloof ik een beetje af, je vroeg me hoe ik aan die psychose kwam, ik heb dat geloof ik wel een beetje verteld, want anders ga ik mijn hele levensverhaal vertellen, hoe interessant die ook is, dan is dit forum te kort, maar ik vind het wel leuk en het doet me wel goed dat iemand interesse heeft voor mijn verhaal, dat ben ik dus niet echt gewend. Afwijzing en onbegrip is de story of my life en ik voelde me door de politie altijd erg onbegrepen als ik mezelf weer eens niet onder controle had. Ik werd dan zo bang voor mijn huidige vriend, want die vergeleek ik met mijn vader en met mijn ex en dan vroeg ik of ie op wilde stappen en dat deed hij dan niet en dan belde ik de politie, maar die begreep er soms gewoon niets van. Ik zag mijn vriend als de vijand, ging door het lint, was doods- en doodsbang dat ie me iets wilde aandoen wat ik niet wilde, want dat was ik gewend.
Daardoor heb ik toen altijd gedacht dat ik vroeger sexueel misbruikt was en daar ben ik nog steeds niet uit. Ik heb in ieder geval weinig tot totaal geen ruimte gehad voor mezelf. Mijn vaders wil was wet, hij bepaalde alles en dat was best wel eng en ook best wel een enge combinatie: een overdreven dominante, autoritaire vader en een overdreven nederige, altijd en eeuwig ja-knikkende moeder, dat moest op een gegeven moment wel fout gaan en dat ging het dan ook. Mijn ouders hebben ook jarenlang bji een psychiater gelopen, maar pillen zijn helaas niet de oplossing, daar ben ik allang achter. Ze hebben allebei een persoonlijkheidsstoornis, maar dat is een breed begrip, je moet zelf willen en kunnen veranderen, wil je daar wat aan doen.
Ik zag een persoonlijkheidsstoornis altijd als iets wat negatief was voor de maatschappij, een tbs-er of zo. Ik was op een gegeven moment ook zo ver dat ik erg agressief was geworden, zeker na die periode met mijn ex. Ik had de neiging om mensen te vermoorden, dus ik had ook in het tbs-circuit terecht kunnen komen, maar God zij dank bestaat er goede hulpverlening waar je in terecht kan komen en een heleboel mensen functioneren gewoon door met hun ps, maar ik kon dat niet meer, ik ben heel erg had aan mezelf gaan werken, je kan dus de banden van vroeger verbreken en kiezen voor een nieuw leven en dat vind ik echt heel erg mooi aan het begrip therapie. Je zit daar met z'n 20-en gewoon keihard te vechten voor een leefbaar leven en je begrijpt dat er dan heel wat gebeurt en niet altijd de goede dingen. Er zijn mensen die in therapie zitten en die gewoon niet willen en kunnen veranderen, die het wel best vinden. Zulk soort mensen had ik ook in de groep, die vast bleven houden aan schijnheilig, sociaal aangepast gedrag en daar kotste ik nu zo van, want ik wist dat dit gedrag de vlag was die de lading dekte van binnen, maar in mijn groep vonden ze mij te heftig, maar ik wilde veranderen, ik had geen zin om het geld van de overheid nodeloos op te willen maken en jaren en jaren in therapie te zitten en niet te veranderen. Ik wist wat ik wilde veranderen, maar in de kliniek kreeg ik niet echt veel hulp. Sommigen waren zo duf van de medicijnen, die waren nog niet eens therapierijp en ik wel.
Voordat ik opgenomen was, slikte ik totaal geen medicijnen, ik was daar op tegen, later heb ik lichte medicijnen gebruikt, maar in die kliniek waar ik zat, zat van alles. Bij borderline stoppen ze gewoon alles bij elkaar. ER waren mensen die altijd en eeuwig in een crisis zaten, mensen die zelfmoord pleegden en dat vond ik wel moeilijk. Ik heb heel erg veel steun gehad van mijn huidige vriend, anders had ik het misschien niet volgehouden, de therapie duurt niet voor niets 18 maanden, terwijl de andere therapieen 13 maanden duurde, daar zat ik eerst en toen ben ik overgegaan naar de borderline-afdeling. Ze zeiden altijd dat ik er ergens tussenin zat, dat ik natuurlijk makkelijk gezegd, maar ik sneed mezelf nooit en ik was ook niet verslaafd, dus ik moest best wennen aan de borderline-mensen.
Wat ontzettend rot voor je dat je last hebt van psychoses! Het lijkt me super eng om een psychose te hebben, een soort hel op aarde... Wat lullig en ontzettend raar dat sommige mensen daar naar op reageren.
Mag ik vragen hoe het komt dat je die psychose hebt gekregen? Ben je schizofreen of is er een andere oorzaak?
Ik denk dat mijn psychose het resultaat was van een scala aan gebeurtenissen. In de eerste plaats ben ik vroeger emotioneel verwaarloosd, erg streng opgevoed zonder ruimte en liefde, met veel wetten en regels. Dus ik heb niet goed met mijn emoties om kunnen gaan, ik stopte ze ahw weg, ook mijn angsten toen mijn vader me om niets bont en blauw sloeg. Mijn moeder kwam uit een streng christelijk gezin, ze had ook last van hyperventilatie, maar ze kon vooral heel erg slecht voor zichzelf opkomen en ze pikte alles van mijn vader, zijn woedebuien, zijn afreageren op mij, het slaan en misschien ook de verkrachtingen, dat weet ik niet zeker. Mijn moeder was altijd erg stil en in zichzelf gekeerd, geen sterke vrouw, ik denk dat ze ook last had van een persoonlijkheidsstoornis door haar jeugd waar ze ook erg streng is opgevoed, ze was het jongste kind en ze werd altijd erg klein gehouden. Daarnaast heeft ze alleen huishoudschool gehad en moest ze op haar veertiende al werken in een soort weeshuis.
Dat heeft haar ontwikkeling en haarzelf geen goed gedaan en ze had ook niet veel gelegenheid mannen te ontmoeten, mijn vader was haar 2e vriendje.
Ze zijn vroeg getrouwd en kregen natuurlijk vroeg kinderen, zo gaat dat als je geen voorbehoedsmiddelen gebruikt en kinderen ziet als een geschenk van God die je niet mag weigeren, los van het feit of je er nu aan toe was of niet, daar werd niet over nagedacht. Ik was het derde kind van mijn ouders. Ik leerde zoals gezegd niet met mijn emoties om te gaan, hield ze voor mezelf, want niemand vroeg me iets, ik overleefde. Ook over mijn angsten praatte ik niet, waardoor ik op mijn dertiende vreselijke huilbuien kreeg. Ik wilde niet volwassen worden, was doodsbang voor de hemel en de eeuwigheid, ik weet niet waarom, waarschijnlijk door mijn overgeestelijke opvoeding, zelfs mijn vader was onder de indruk van die buien, hij dacht dat God met me bezig was, hoe blind kunnen mensen zijn.
Ik dwaal geloof ik een beetje af, je vroeg me hoe ik aan die psychose kwam, ik heb dat geloof ik wel een beetje verteld, want anders ga ik mijn hele levensverhaal vertellen, hoe interessant die ook is, dan is dit forum te kort, maar ik vind het wel leuk en het doet me wel goed dat iemand interesse heeft voor mijn verhaal, dat ben ik dus niet echt gewend. Afwijzing en onbegrip is de story of my life en ik voelde me door de politie altijd erg onbegrepen als ik mezelf weer eens niet onder controle had. Ik werd dan zo bang voor mijn huidige vriend, want die vergeleek ik met mijn vader en met mijn ex en dan vroeg ik of ie op wilde stappen en dat deed hij dan niet en dan belde ik de politie, maar die begreep er soms gewoon niets van. Ik zag mijn vriend als de vijand, ging door het lint, was doods- en doodsbang dat ie me iets wilde aandoen wat ik niet wilde, want dat was ik gewend.
Daardoor heb ik toen altijd gedacht dat ik vroeger sexueel misbruikt was en daar ben ik nog steeds niet uit. Ik heb in ieder geval weinig tot totaal geen ruimte gehad voor mezelf. Mijn vaders wil was wet, hij bepaalde alles en dat was best wel eng en ook best wel een enge combinatie: een overdreven dominante, autoritaire vader en een overdreven nederige, altijd en eeuwig ja-knikkende moeder, dat moest op een gegeven moment wel fout gaan en dat ging het dan ook. Mijn ouders hebben ook jarenlang bji een psychiater gelopen, maar pillen zijn helaas niet de oplossing, daar ben ik allang achter. Ze hebben allebei een persoonlijkheidsstoornis, maar dat is een breed begrip, je moet zelf willen en kunnen veranderen, wil je daar wat aan doen.
Ik zag een persoonlijkheidsstoornis altijd als iets wat negatief was voor de maatschappij, een tbs-er of zo. Ik was op een gegeven moment ook zo ver dat ik erg agressief was geworden, zeker na die periode met mijn ex. Ik had de neiging om mensen te vermoorden, dus ik had ook in het tbs-circuit terecht kunnen komen, maar God zij dank bestaat er goede hulpverlening waar je in terecht kan komen en een heleboel mensen functioneren gewoon door met hun ps, maar ik kon dat niet meer, ik ben heel erg had aan mezelf gaan werken, je kan dus de banden van vroeger verbreken en kiezen voor een nieuw leven en dat vind ik echt heel erg mooi aan het begrip therapie. Je zit daar met z'n 20-en gewoon keihard te vechten voor een leefbaar leven en je begrijpt dat er dan heel wat gebeurt en niet altijd de goede dingen. Er zijn mensen die in therapie zitten en die gewoon niet willen en kunnen veranderen, die het wel best vinden. Zulk soort mensen had ik ook in de groep, die vast bleven houden aan schijnheilig, sociaal aangepast gedrag en daar kotste ik nu zo van, want ik wist dat dit gedrag de vlag was die de lading dekte van binnen, maar in mijn groep vonden ze mij te heftig, maar ik wilde veranderen, ik had geen zin om het geld van de overheid nodeloos op te willen maken en jaren en jaren in therapie te zitten en niet te veranderen. Ik wist wat ik wilde veranderen, maar in de kliniek kreeg ik niet echt veel hulp. Sommigen waren zo duf van de medicijnen, die waren nog niet eens therapierijp en ik wel.
Voordat ik opgenomen was, slikte ik totaal geen medicijnen, ik was daar op tegen, later heb ik lichte medicijnen gebruikt, maar in die kliniek waar ik zat, zat van alles. Bij borderline stoppen ze gewoon alles bij elkaar. ER waren mensen die altijd en eeuwig in een crisis zaten, mensen die zelfmoord pleegden en dat vond ik wel moeilijk. Ik heb heel erg veel steun gehad van mijn huidige vriend, anders had ik het misschien niet volgehouden, de therapie duurt niet voor niets 18 maanden, terwijl de andere therapieen 13 maanden duurde, daar zat ik eerst en toen ben ik overgegaan naar de borderline-afdeling. Ze zeiden altijd dat ik er ergens tussenin zat, dat ik natuurlijk makkelijk gezegd, maar ik sneed mezelf nooit en ik was ook niet verslaafd, dus ik moest best wennen aan de borderline-mensen.
woensdag 1 april 2009 om 21:04
woensdag 1 april 2009 om 21:06
quote:fladder schreef op 01 april 2009 @ 21:04:
Wat een verhaal, Josefientje. Ik las dit topic toevallig en ik wilde je even laten weten dat ik erg veel bewondering voor je heb.
Wat een kracht om hier bovenop te komen en wat heb je dit mooi verwoord! Echt heel indrukwekkend.
Ik wens je alles goeds toe voor de toekomst!Dank je Fladder, ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Wat een verhaal, Josefientje. Ik las dit topic toevallig en ik wilde je even laten weten dat ik erg veel bewondering voor je heb.
Wat een kracht om hier bovenop te komen en wat heb je dit mooi verwoord! Echt heel indrukwekkend.
Ik wens je alles goeds toe voor de toekomst!Dank je Fladder, ik krijg er tranen van in mijn ogen.
woensdag 1 april 2009 om 21:12
woensdag 1 april 2009 om 21:25
Ik vind het ook erg knap dat je je verhaal zo helder weet te vertellen! Vreselijk dat je er dit soort dingen aan overhoudt, aan de stoornissen van een ander als het ware. Niet eerlijk, maarja je zit er mee en ik vind dat je er goed mee omgaat!
Ik ben in die psychosebus geweest, heb nl. in de psychiatrie gewerkt en hij stond daar een paar dagen op het terrein, ik weet er wel het een en ander vanaf dus. Het was in die bus toch niet helemaal over te brengen, kan ook niet, zoals het in het echt is. Maar ik kan me zo voorstellen dat als je alle bedreigingen en enge dingen die je ziet als echt ervaart, je doodsangsten moet uitstaan! Jammer dat er op zo'n moment dan agenten zijn die denken 'stel je niet zo aan en doe ff normaal' want je doet t natuurlijk niet expres! Ze gedragen zich inderdaad soms als veroordelaars, ze denken misschien ook dat hun woorden toch niet blijven hangen omdat je op dat moment 'van lotje bent' maar niets is minder waar. Gelukkig heb je een vriend die je steunt!
Erg knap dat je je zo in die therapie gestort hebt en er gemotiveerd voor gegaan bent! En dat je alle borderliners om je heen hebt kunnen handelen, lijkt me ook niet makkelijk.
Wat op mijn oude werk werd gedaan is trouwens dat een deel van het politiekorps eens een dagje mee ging draaien in de psych. Dat kweekt wat begrip. Misschien een idee om eens aan te kaarten bij je therapeut, als je er echt mee zit?
Heel veel sterkte!
Ik ben in die psychosebus geweest, heb nl. in de psychiatrie gewerkt en hij stond daar een paar dagen op het terrein, ik weet er wel het een en ander vanaf dus. Het was in die bus toch niet helemaal over te brengen, kan ook niet, zoals het in het echt is. Maar ik kan me zo voorstellen dat als je alle bedreigingen en enge dingen die je ziet als echt ervaart, je doodsangsten moet uitstaan! Jammer dat er op zo'n moment dan agenten zijn die denken 'stel je niet zo aan en doe ff normaal' want je doet t natuurlijk niet expres! Ze gedragen zich inderdaad soms als veroordelaars, ze denken misschien ook dat hun woorden toch niet blijven hangen omdat je op dat moment 'van lotje bent' maar niets is minder waar. Gelukkig heb je een vriend die je steunt!
Erg knap dat je je zo in die therapie gestort hebt en er gemotiveerd voor gegaan bent! En dat je alle borderliners om je heen hebt kunnen handelen, lijkt me ook niet makkelijk.
Wat op mijn oude werk werd gedaan is trouwens dat een deel van het politiekorps eens een dagje mee ging draaien in de psych. Dat kweekt wat begrip. Misschien een idee om eens aan te kaarten bij je therapeut, als je er echt mee zit?
Heel veel sterkte!
donderdag 2 april 2009 om 16:59
