De weg kwijt....

Na lang twijfelen heb ik dan toch een account aangemaakt en ga ik hier mijn verhaal opschrijven. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Mijn leven staat al jaren op pauze om het zo maar te zeggen en de spreekwoordelijke schop onder m’n kont helpt af en toe wel maar dan zak ik weer in.
Bij het begin beginnen dan maar….Als klein meisje was ik enorm verlegen. Ik durfde niet te praten, niks te vragen, als iemand naar me keek ging ik al huilen. Mijn moeder was mijn alles, met mijn vader heb ik nooit een band gehad. Hij was alcoholist en altijd ziek, zwak of misselijk. Zat altijd en eeuwig depressief thuis.
Mijn moeder mocht van hem niet werken en zij en ik waren dan ook altijd samen.
Toen ik een jaar of 4/5 was en tussen mijn ouders in sliep deed mijn vader zijn hand in mijn broek op m’n geslachtsdelen. Hier ben ik enorm van geschrokken,dit gebeurde vaker en ik had niet het lef om zijn hand weg te duwen. Wel ben ik ervan overtuigd dat hij sliep.

Pas jaren later heb ik dit aan mijn moeder verteld. Zij heeft later met een grote knuffelbeer een test gedaan en hij deed hetzelfde. Een jaar later zijn ze gescheiden. Ik was toen 11. De scheiding was voor mij een opluchting, geen spanningen meer.

Rond mijn 12e ging ik puberen en dat ging van kwaad tot erger. Ik was brutaal, agressief, vol woede en had een bloedhekel aan mijn moeder die in mijn ogen zwak was. Zwak dat ze niet eerder tegen m’n vader in is gegaan en nu kon ze ook nog eens een keer niet op tegen mij. Uiteindelijk ging ik ook niet meer naar school. Op mijn 15e helemaal niet meer en ik moest naar een zeer moeilijk opvoedbare kinderen school. Hier kreeg ik de keuze, of dagelijks naar school of naar een boerderij in Frankrijk in the middle of nowhere waar meerdere moeilijke gevallen als ik zaten. Ik koos het laatste.

De man die deze jongeren opving was enorm charismatisch. Achteraf gezien een enorme narcist. Ik had een enorm probleem met mannen toen ik daar kwam maar toch heeft hij mijn vertrouwen snel gewonnen. Om daarna te manipuleren, negeren en te zorgen dat ik alles deed voor zijn “liefde”. Waaronder sexuele handelingen. Ik was toen 15 hij 45.

Toen ik 16 en een half was ben ik daar weer weg gegaan en allerlei soorten baantjes als receptioniste aangenomen in Nederland. Dit jaren gedaan en uiteindelijk in het toerisme in Frankrijk terecht gekomen. Mijn ex leren kennen, 15 jaar geleden. Op het moment dat ik in een relatie zat stopte ik geleidelijk aan met werken. Werd ik weer bozer, wilde ik de controle over hem houden. Deze relatie is stuk gelopen omdat ik na 5 jaar opeens alles zat was en als een puber losging, mijn huidige vriend leerde kennen en met hem vreemdging. Me direct in deze nieuwe relatie gestort om weer vanaf het begin te beginnen. In het begin gaat het goed, hoewel ik me erg aangepast heb aan hem in het begin in de hoop dat hij me leuker zou vinden. Maar langzaamaan wederom gestopt met werken en me laten verzorgen. Zo noem ik het maar.

Na een paar jaar een eigen bedrijf begonnen, want voor een baas werken had ik altijd al problemen mee maar ook dit zakt iedere x weer in.

Ik zit nu al zeker 5 jaar in therapie. Er is ADHD vastgesteld, ik heb medicatie, anti depressiva…en nog is mijn leven een zooitje. Ik ben niet gelukkig…het lukt me niet om te doen en om uberhaupt toe te geven aan mezelf wat IK wil. Ik volg…neem geen verantwoordelijkheid en maak geen eigen keuzes.

Nu begint het verhaal weer van vooraf aan…..ik heb een meisjeleren kennen en ben vreemd gegaan met haar. Nu twijfel ik ook nog of ik niet meer lesbisch blijk te zijn dan hetero…wat me niet zou verbazen gezien mijn verleden. Ik heb me in bed nog nooit zo mezelf gevoeld met iemand.

Mijn vriend is hiervan op de hoogte en wederom nieuwe therapie, allebei afzonderlijk en relatie therapie.

Ik kan niet meer….ik blijf zoeken naar waar het nou vandaan komt dat ik zo ben. Maar maakt dat nou wat uit? Ik wil zó graag onafhankelijk zijn…..Ik wil niet meer afhankelijk van een man zijn. Waarom doe ik dit toch iedere keer weer.
Ik ben door de pijnen van mijn trauma’s heen gegaan…ik doe alles wat de psychologen willen en toch…ik kom er maar niet. Ben ik narcistisch geworden en vind ik dat een man voor me moet zorgen omdat dat nooit gedaan is?

Wat kan ik nog doen…? Ander soort therapie? Ik weet het gewoon niet meer…. Excuus voor het lange verhaal...ik moest het even kwijt.

Ik ben inmiddels bijna 40...jong ja dat wel maar niet piepjong meer..

Ik ken genoeg mensen...kom ook vaak in contact met nieuwe mensen, dat is het probleem niet zo. Inderdaad...ik zou een poos alleen moeten zijn. Ben ik het helemaal mee eens. Doodsbang ben ik daarvoor. Ervan overtuigd dat ik het in mijn eentje niet red...

Zelf heb ik weleens geopperd aan alle therapeuten dat er gezocht zou moeten worden naar een persoonlijkheidsstoornis maar verder dan ADHD zijn we nooit gekomen.