Psyche
alle pijlers
De wil om te leven...
vrijdag 7 september 2007 om 07:04
Hallo allemaal!
In mijn omgeving zijn er de laatste tijd een aantal mensen op jonge leeftijd overleden. Allemaal mensen die vol in het leven stonden en er van genoten.
Afgelopen week ook weer te horen gekregen dat iemand van 32 waarschijnlijk kanker heeft en dat het er niet erg hoopvol uitziet.
Ik trek me dit heel erg aan. In de eerste plaats natuurlijk omdat ik dit vreselijk vind voor die mensen en hun omgeving, maar dan stiekum bekruipt mij de volgende gedachte:
Waarom ik niet?
Ik vind het leven niets aan. Ben momenteel niet zwaar depressief (ben ik wel geweest), maar heb dus ook nergens plezier in. Ik doe wel vaak alsof, omdat men dat van mij 'verwacht', maar het liefst zou ik er gewoon niet meer zijn. Zelfs hier op het forum open ik redelijk luchtige topics over bikini's. fatboys en iPod, maar eigenlijk denk ik tegelijkertijd: wat maakt het uit, ik wil er niet eens zijn...
Ik ben te 'laf' (is niet het goede woord, maar kan niets anders bedenken) om zelf uit het leven te stappen. Ik durf het gewoon niet en ik weet dat ik mijn familie (moeder, zusje, heb ver geen gezin/relatie) daar gewoon heel veel pijn mee zou doen.
Mijn gedacht is dus vaak (hoe erg het ook is) dat een fatale ziekte voor mij een soort verlossing zou zijn. En iedere keer is het ieand die die 'verlossing' wel krijgt en ik niet. Het is haast een soort irrationele jalouzie, waardoor ik me een nog slechter mens voel, dan dat ik normaal al doe.
Herkend iemand zich hierin? Ik kan me voorstellen dat dt soort gedachten op anderen heel vreemd/egoistisch of wat dan ook kunnen overkomen, maar de laatste tijd heb ik ze wel vaker en ik weet niet goed hoe ik er mee moet omgaan.
Heeft iemand tips over hoe ik dit anders kan zien?
In mijn omgeving zijn er de laatste tijd een aantal mensen op jonge leeftijd overleden. Allemaal mensen die vol in het leven stonden en er van genoten.
Afgelopen week ook weer te horen gekregen dat iemand van 32 waarschijnlijk kanker heeft en dat het er niet erg hoopvol uitziet.
Ik trek me dit heel erg aan. In de eerste plaats natuurlijk omdat ik dit vreselijk vind voor die mensen en hun omgeving, maar dan stiekum bekruipt mij de volgende gedachte:
Waarom ik niet?
Ik vind het leven niets aan. Ben momenteel niet zwaar depressief (ben ik wel geweest), maar heb dus ook nergens plezier in. Ik doe wel vaak alsof, omdat men dat van mij 'verwacht', maar het liefst zou ik er gewoon niet meer zijn. Zelfs hier op het forum open ik redelijk luchtige topics over bikini's. fatboys en iPod, maar eigenlijk denk ik tegelijkertijd: wat maakt het uit, ik wil er niet eens zijn...
Ik ben te 'laf' (is niet het goede woord, maar kan niets anders bedenken) om zelf uit het leven te stappen. Ik durf het gewoon niet en ik weet dat ik mijn familie (moeder, zusje, heb ver geen gezin/relatie) daar gewoon heel veel pijn mee zou doen.
Mijn gedacht is dus vaak (hoe erg het ook is) dat een fatale ziekte voor mij een soort verlossing zou zijn. En iedere keer is het ieand die die 'verlossing' wel krijgt en ik niet. Het is haast een soort irrationele jalouzie, waardoor ik me een nog slechter mens voel, dan dat ik normaal al doe.
Herkend iemand zich hierin? Ik kan me voorstellen dat dt soort gedachten op anderen heel vreemd/egoistisch of wat dan ook kunnen overkomen, maar de laatste tijd heb ik ze wel vaker en ik weet niet goed hoe ik er mee moet omgaan.
Heeft iemand tips over hoe ik dit anders kan zien?
vrijdag 7 september 2007 om 08:09
Beetje rare tip misschien maar ik herken die gevoelens wel een beetje. Meer in de zin van geen nut in het leven zien (wakker worden, eten, werken, rekeningen betalen, boodschappen doen, eten slapen)
Maar als ik dan 's avonds in bed lig kan ik wel eens heel ver gaan met mijn gedachtes. Dan bedenk ik hoe mijn begrafenis zou zijn, best wel tot in detail zeg maar. Beetje raar misschien maar goed. Als ik dan zo aan het verzinnen ben word ik op een gegeven moment zo verdrietig dat ik denk neee ik wil niet dood, ik wil leven!
En dan denk ik wel eens: o nu ik wil leven ga ik vast snel dood aan een erge ziekte, en lig ik vervolgens daar weer over te piekeren!
(dus ik weet eigenlijk niet wat nu beter is)
Maar als ik dan 's avonds in bed lig kan ik wel eens heel ver gaan met mijn gedachtes. Dan bedenk ik hoe mijn begrafenis zou zijn, best wel tot in detail zeg maar. Beetje raar misschien maar goed. Als ik dan zo aan het verzinnen ben word ik op een gegeven moment zo verdrietig dat ik denk neee ik wil niet dood, ik wil leven!
En dan denk ik wel eens: o nu ik wil leven ga ik vast snel dood aan een erge ziekte, en lig ik vervolgens daar weer over te piekeren!
(dus ik weet eigenlijk niet wat nu beter is)
vrijdag 7 september 2007 om 08:29
Ik herken die gevoelens wel van toen ik depressief was. Maar bij het verdwijnen van de depressie gingen ook die gevoelens weg.
Misschien zou je deel 1 en deel 2 van het topic van Mimsey (mijn man heeft kanker) moeten lezen. Daarin beschrijft ze heel mooi, duidelijk maar ozo verdrietig hoe het is als je man kanker heeft. 3 jaar lang vechten tegen die ziekte. Het hele pijnlijke traject heeft ze dagelijks beschreven. Haar topic is voortgekomen van het topic van Romilda, haar man had een hersentumor en zij heeft ook als een soort dagboek beschreven wat die ziekte allemaal heeft gedaan, qua pijn en verdriet. De man van Romilda is dacht ik in mei overleden, de man van Mimsey 2 weken geleden.
Wellicht als je dat leest dat je oprecht blij bent dat je niet een erge ziekte hebt. Want lezen dat iemand overleden is, dan zie en merk je niet wat voor pijnlijk traject eraan vooraf is gegaan.
Misschien zou je deel 1 en deel 2 van het topic van Mimsey (mijn man heeft kanker) moeten lezen. Daarin beschrijft ze heel mooi, duidelijk maar ozo verdrietig hoe het is als je man kanker heeft. 3 jaar lang vechten tegen die ziekte. Het hele pijnlijke traject heeft ze dagelijks beschreven. Haar topic is voortgekomen van het topic van Romilda, haar man had een hersentumor en zij heeft ook als een soort dagboek beschreven wat die ziekte allemaal heeft gedaan, qua pijn en verdriet. De man van Romilda is dacht ik in mei overleden, de man van Mimsey 2 weken geleden.
Wellicht als je dat leest dat je oprecht blij bent dat je niet een erge ziekte hebt. Want lezen dat iemand overleden is, dan zie en merk je niet wat voor pijnlijk traject eraan vooraf is gegaan.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 7 september 2007 om 09:22
Ik ben zelf ook depressief geweest dus ik herken de gevoelens. Niet zozeer dat ik jaloers was op anderen maar dat de dood me zeer aanlokkelijk leek. Daar ga je idd vreemd van denken dus ik snap jouw redenatie wel.
Wat doe je nu tegen je depressie? Misschien heb je iets aan het boek Veronica besluit te sterven van Paulo Coelho.
Wat doe je nu tegen je depressie? Misschien heb je iets aan het boek Veronica besluit te sterven van Paulo Coelho.
vrijdag 7 september 2007 om 09:31
Ik denk dat je je erop verkijkt wat een fatale ziekte inhoudt. Dat is niet dat je er ineens pijnloos niet meer bent, en dat het allemaal over is. Maar dat je door je ziekte nog minder energie hebt om te leven dan je nu al hebt. Dat je voortdurend misselijk bent, of doodmoe, of pijn hebt.
Dus dat je vaak denkt: ik wil er niet zijn, en het is wel mooi geweest, dat herken ik wel. Maar een ziekte hebben, dat heb ik mezelf echt nog nooit toegewenst.
Het vervelende van een depressie is, dat je heel makkelijk weer in dezelfde negatieve denktrant vervalt, ook als je eigenlijk niet meer depressief bent. Daar moet je echt actief wat aan gaan doen, hoor. Bijvoorbeeld: elke dag tenminste 1 ding verzinnen dat wel leuk was. Al is het maar een lekker kopje koffie. Of: telkens als je in de spiegel kijkt naar jezelf lachen. In het begin is dat moeilijk, maar je moet proberen dat het een soort routine wordt. Net als je negatieve gedachten nu een routine zijn
Heb je hulp?
Dus dat je vaak denkt: ik wil er niet zijn, en het is wel mooi geweest, dat herken ik wel. Maar een ziekte hebben, dat heb ik mezelf echt nog nooit toegewenst.
Het vervelende van een depressie is, dat je heel makkelijk weer in dezelfde negatieve denktrant vervalt, ook als je eigenlijk niet meer depressief bent. Daar moet je echt actief wat aan gaan doen, hoor. Bijvoorbeeld: elke dag tenminste 1 ding verzinnen dat wel leuk was. Al is het maar een lekker kopje koffie. Of: telkens als je in de spiegel kijkt naar jezelf lachen. In het begin is dat moeilijk, maar je moet proberen dat het een soort routine wordt. Net als je negatieve gedachten nu een routine zijn
Heb je hulp?
vrijdag 7 september 2007 om 09:54
lieve sagitario
ten eerste vind ik het heel dapper van je om zo eerlijk te zijn. jezelf volkomen nutteloos voelen is niet iets nieuws en is wellicht een beetje een probleem aan het worden in de individualistische maatschappij. Inderdaad, we staan op eten wat gaan naar ons werk hebben eten wat tv en slapen, we consumeren er op los en daarbij moet je no
ten eerste vind ik het heel dapper van je om zo eerlijk te zijn. jezelf volkomen nutteloos voelen is niet iets nieuws en is wellicht een beetje een probleem aan het worden in de individualistische maatschappij. Inderdaad, we staan op eten wat gaan naar ons werk hebben eten wat tv en slapen, we consumeren er op los en daarbij moet je no
vrijdag 7 september 2007 om 10:09
lieve sagitario
ten eerste vind ik het heel dapper van je om zo eerlijk te zijn. jezelf volkomen nutteloos voelen is niet iets nieuws en is wellicht een beetje een probleem aan het worden in de individualistische maatschappij. Inderdaad, we staan op eten wat gaan naar ons werk hebben eten wat tv en slapen, we consumeren er op los en daarbij moet je nog aan een beeld voldoen. het frootste sociale groepsgevoel lijkt er m tegenwoordig in te zitten wat je aantrekt en in wat voor soort groepje je hoort. en nog we kleden ons zoals het hoort we gedragen ons netjes en nog zijn we vaak eenzaam en zien we gewoon de lol er niet van in.
veel mensen zeggen dan idd van joh, de zon schijnt soms en geniet van de kleine dingen etc. maar dat heb je waarschijnlijk allemaal al eens geprobeerd. echt depressief ben je misschien niet eens. het is meer een soort van fatalistiesch gevoel? vroeger hadden vrouwen allerlij nuttige taken zoals het cntrant runnen van het huishouden en sociale leven.
de enige tip die ik je kan geven is om jezelf inderdaad nuttig te gaan maken. ga mensen bezoeken in het ziekenhuis, word vrijwilliger in de kinderopvang, ga 'savonds oude vrouwtjes boodschappen brengen, kijk eens bij de jeugd soos bij jou in de buurt of je daar kunt helpen. het is misschien raar in het begin maar na een paar keer verhalen voorlezen aan kinderen in een ziekenhuis, wil je niet meer stoppen. je hebt nut en je bent nodig hier. je moet jezelf alleen wel nuttig maken.
en misschien heb je inderdaad wel een vakantie nodig. kijk eens hoe prachtig perfect onze wereld is gecreerd, en jij bent daar onderdeel van. mooi toch?
Romilda en mimsey2 wat hartverscheurend...
vrijdag 7 september 2007 om 11:19
Mijn eerste reactie is er één van boosheid, want ik heb beide ouders aan kanker verloren (ben zelf nu 37) en mijn oudere zus gaat ook aan kanker overlijden, want die heeft ook een ongeneeslijke vorm van kanker.
Mijn tweede gevoel is medelijden met jou. Je moet je zelf wel heel naar voelen om te denken dat een terminale ziekte een gemakkelijke manier is om van de aarde te verdwijnen. You wish!
Ik denk dat je beter therapie kunt overwegen om te kijken wat je van je leven kunt maken. Er is zoveel moois te zien en te beleven. Ondanks de pijn en het verdriet dat hier ook op aarde bestaat. Er is liefde, natuurschoon, ontroerende dingen, imponerende dingen, zoveel dingen die je kunnen raken als je ervoor open staat.
Ik wens je veel wijsheid en sterkte en hoop dat je ook eens van het leven kunt genieten.
Mijn tweede gevoel is medelijden met jou. Je moet je zelf wel heel naar voelen om te denken dat een terminale ziekte een gemakkelijke manier is om van de aarde te verdwijnen. You wish!
Ik denk dat je beter therapie kunt overwegen om te kijken wat je van je leven kunt maken. Er is zoveel moois te zien en te beleven. Ondanks de pijn en het verdriet dat hier ook op aarde bestaat. Er is liefde, natuurschoon, ontroerende dingen, imponerende dingen, zoveel dingen die je kunnen raken als je ervoor open staat.
Ik wens je veel wijsheid en sterkte en hoop dat je ook eens van het leven kunt genieten.
vrijdag 7 september 2007 om 12:41
Hoi,
Ik denk hier ook wel eens over na.
Het nut of nutteloze van mijn bestaan.
Hierdoor kom ik dan vaak op de volgende gedachte, die heb ik hier geloof ik nog niet gelezen.
Ik leef op dit moment mijn (niet al te makkelijke) leven, maar er is voor mij absoluut geen reden om er de brui aan te geven.
Ik ga mijn gangetje wel, zolang als het duren mag.
Om nou te zeggen dat ik erg van het leven geniet, nou nee.
Op dit moment niet echt.
Maar ik hoop wel dat daar verandering in komt.
Ik hoop dat ik nog heel lang gezond mag blijven.
Op mijn leeftijd heb ik op medisch gebied nog niets te klagen gehad. (even afkloppen...)
Ik vind dat ik daar weer wél enorm mee bof.
Ik heb altijd een ontzettende bewondering voor mensen die door kanker of een andere ernstige ziekte getroffen worden, voor de manier waarop ze in het leven staan, terwijl er toch een kans is dat ze het moeten loslaten.
Velen hebben dan een enorme vechtlust en positieve kijk op de afloop van de ziekte. Ik denk zeker dat dat bij sommigen bijdraagt aan hun genezing.
Ik zeg niet dat dat altijd zo is, daarmee beledig ik de mensen die ook keihard knokten, maar het uiteindelijk niet gered hebben.
Net of ze niet graag genoeg wilden, of ze niet hard genoeg hun best gedaan hebben om positief te blijven. Het is vaak zo oneerlijk.
Romilda en Mimsey werden hier al eerder genoemd.
Dat is het punt, dat van een positieve instelling, waar ik angstig van kan worden.
Ik sta altijd vrij sceptisch ten opzichte van veel dingen.
Ik ben bang dat als ik op een dag te horen zou krijgen dat ik kanker had, ik meteen de moed op zou geven.
Dat ik niet genoeg vechtlust zou hebben om mezelf op de been te houden. Dat ik het zomaar zou laten gaan allemaal.
Dat de wil om te leven dan niet sterk genoeg aanwezig is.
Daar denk ik wel eens over na.
Perel.
Ik denk hier ook wel eens over na.
Het nut of nutteloze van mijn bestaan.
Hierdoor kom ik dan vaak op de volgende gedachte, die heb ik hier geloof ik nog niet gelezen.
Ik leef op dit moment mijn (niet al te makkelijke) leven, maar er is voor mij absoluut geen reden om er de brui aan te geven.
Ik ga mijn gangetje wel, zolang als het duren mag.
Om nou te zeggen dat ik erg van het leven geniet, nou nee.
Op dit moment niet echt.
Maar ik hoop wel dat daar verandering in komt.
Ik hoop dat ik nog heel lang gezond mag blijven.
Op mijn leeftijd heb ik op medisch gebied nog niets te klagen gehad. (even afkloppen...)
Ik vind dat ik daar weer wél enorm mee bof.
Ik heb altijd een ontzettende bewondering voor mensen die door kanker of een andere ernstige ziekte getroffen worden, voor de manier waarop ze in het leven staan, terwijl er toch een kans is dat ze het moeten loslaten.
Velen hebben dan een enorme vechtlust en positieve kijk op de afloop van de ziekte. Ik denk zeker dat dat bij sommigen bijdraagt aan hun genezing.
Ik zeg niet dat dat altijd zo is, daarmee beledig ik de mensen die ook keihard knokten, maar het uiteindelijk niet gered hebben.
Net of ze niet graag genoeg wilden, of ze niet hard genoeg hun best gedaan hebben om positief te blijven. Het is vaak zo oneerlijk.
Romilda en Mimsey werden hier al eerder genoemd.
Dat is het punt, dat van een positieve instelling, waar ik angstig van kan worden.
Ik sta altijd vrij sceptisch ten opzichte van veel dingen.
Ik ben bang dat als ik op een dag te horen zou krijgen dat ik kanker had, ik meteen de moed op zou geven.
Dat ik niet genoeg vechtlust zou hebben om mezelf op de been te houden. Dat ik het zomaar zou laten gaan allemaal.
Dat de wil om te leven dan niet sterk genoeg aanwezig is.
Daar denk ik wel eens over na.
Perel.
vrijdag 7 september 2007 om 13:16
Wat een verdriet Pinksterbloempje. Ik ben wel heel blij voor je dat je het leven los daarvan nog steeds zo kan waarderen en ervan kan genieten. Dat is zo grappig aan levensvreugde, het heeft niets met de omstandigheden te maken waarin je leeft, het is er gewoon.
Een hele grote knuffel voor jou en voor Perel.
Een hele grote knuffel voor jou en voor Perel.
vrijdag 7 september 2007 om 13:24
Dat ben ik totaal niet met je eens. Levensvreugde is er niet standaard en vaak ook niet grappig. Je moet het zoeken, nog verder zoeken, struinen, worstelen, proberen te vinden, er voor open stellen, ervan proberen te genieten, het vast te houden, vechten ervoor.
Maar levensgeluk en levensvreugde, het is niet iets wat gewoon voor je deur staat. Sommige mogen er in baden, andere even aan ruiken, voor sommige is het simpelweg niet weggelegd. En in ons Nederland is het soms zoeken om het te vinden.
Maar dat het er GEWOON is, nou nee. Niet voor iedereen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 7 september 2007 om 13:30
Ik ben het met je eens dat je ervoor moet vechten. Ik heb jarenlang in een zwart hol doorgebracht van depressie, kan niet zeggen dat er toen veel levensvreugde was. Maar toen ik eenmaal mijn weg naar boven had doorgeworsteld was het er. En het is nooit meer weggegaan ondanks dat mijn leven sindsdien nog wel een paar keer in elkaar gestort is.
Ik begrijp helemaal wat je zegt, en ik bedoelde ook niet dat het makkelijk is. Maar wanneer je het eenmaal veroverd hebt kan er vanalles gebeuren, in essentie gaat die liefde voor het leven en het gevoel dat het hoe dan ook zinvol is niet meer weg. Iig dat is mijn ervaring, misschien heb ik gewoon veel geluk gehad.
Ik begrijp helemaal wat je zegt, en ik bedoelde ook niet dat het makkelijk is. Maar wanneer je het eenmaal veroverd hebt kan er vanalles gebeuren, in essentie gaat die liefde voor het leven en het gevoel dat het hoe dan ook zinvol is niet meer weg. Iig dat is mijn ervaring, misschien heb ik gewoon veel geluk gehad.
vrijdag 7 september 2007 om 18:32
Wow, wat een hoop reacties!
Ik wil het eerst even op me in laten werken en dan inhoudelijk verder reageren, maar ik wil wel even 2 dingen kwijt:
1. Ik bedoel met een ziekte krijgen en dan sterven dat ik niet denk dat dat een makkelijke/pijnloze uitweg is. Ik heb mijn vader door een zeldzame ziekte verloren toen ik 17 was, hield de hand van mijn oma vast toen die haar laatste adem na helse jaren (eindelijk) uitblies, ik heb van dichtbij het ziektebed van een ander familielid meegemaakt. Ik weet dus heus wel dat het niet een simpele weg is. Wat dat betreft zou ik "liever" met 200km per uur tegen een boom rijden en ervan zijn. Ik weet wat de lijdensweg is, vooral voor de nabestaanden.
2. Ik bedoelde het meer in de zin dat het voor mijn moeder en zus misschien makkelijker te accepteren zou zijn dat ik door een ziekte zou overlijden dan door mijn eigen keuze. Een ziekte overkomt je, er zelf een eind aan maken is een bewuste keuze waar je nabestaanden nog meer verdriet, kwaadheid en andere negatieve geveoelens mee opzadelt.
Kortgezegd: ik voel het nu alsof ik het niet erg zou vinden als mij iets fataals zou overkomen. Ik noemde in mijn eerste posting een fatale ziekte, maar een ongeluk of iets anders waar ik zelf niet voor kies zou ook als een "verlossing" voelen.
Ik ben niet zo goed in het formuleren van mijn gedachten, dus ik hoop dat het duidelijk overkomt.
Ik heb ook wel overwogen om weer naar een psycholoog te gaan, maar dat laat mijn financiele situatie nu niet toe (verzekeraar dekt maar een deel van de kosten).
Toch nog weer een lange reactie geworden.
Ik hoop dat er meer mensen zullen reageren en ik ga het ook echt allemaal lezen, maar ik vind het erg heavy om de andere inzichten in me op te nemen en zal dus (nog) niet veel reageren. Het kan zelfs gebeuren dat ik pas over 3 weken weer reageer, want ik ga maandagavond op vakantie en heb daar geen beschikking over internet. Wat ik wel zeker ga doen is alle reacties uitprinten (als ik uit kan vinden hoe dat werkt) en ze meenemen op vakantie en dan rustig mijn gedachten op een rijtje zetten met al jullie adviezen.
Dus nogmaals: ik ontvang heel graag nieuwe inzichten hierover die me kunnen helpen de lol van het leven weer in te zien.
Allemaal alvast van harte bedankt!
Ik wil het eerst even op me in laten werken en dan inhoudelijk verder reageren, maar ik wil wel even 2 dingen kwijt:
1. Ik bedoel met een ziekte krijgen en dan sterven dat ik niet denk dat dat een makkelijke/pijnloze uitweg is. Ik heb mijn vader door een zeldzame ziekte verloren toen ik 17 was, hield de hand van mijn oma vast toen die haar laatste adem na helse jaren (eindelijk) uitblies, ik heb van dichtbij het ziektebed van een ander familielid meegemaakt. Ik weet dus heus wel dat het niet een simpele weg is. Wat dat betreft zou ik "liever" met 200km per uur tegen een boom rijden en ervan zijn. Ik weet wat de lijdensweg is, vooral voor de nabestaanden.
2. Ik bedoelde het meer in de zin dat het voor mijn moeder en zus misschien makkelijker te accepteren zou zijn dat ik door een ziekte zou overlijden dan door mijn eigen keuze. Een ziekte overkomt je, er zelf een eind aan maken is een bewuste keuze waar je nabestaanden nog meer verdriet, kwaadheid en andere negatieve geveoelens mee opzadelt.
Kortgezegd: ik voel het nu alsof ik het niet erg zou vinden als mij iets fataals zou overkomen. Ik noemde in mijn eerste posting een fatale ziekte, maar een ongeluk of iets anders waar ik zelf niet voor kies zou ook als een "verlossing" voelen.
Ik ben niet zo goed in het formuleren van mijn gedachten, dus ik hoop dat het duidelijk overkomt.
Ik heb ook wel overwogen om weer naar een psycholoog te gaan, maar dat laat mijn financiele situatie nu niet toe (verzekeraar dekt maar een deel van de kosten).
Toch nog weer een lange reactie geworden.
Ik hoop dat er meer mensen zullen reageren en ik ga het ook echt allemaal lezen, maar ik vind het erg heavy om de andere inzichten in me op te nemen en zal dus (nog) niet veel reageren. Het kan zelfs gebeuren dat ik pas over 3 weken weer reageer, want ik ga maandagavond op vakantie en heb daar geen beschikking over internet. Wat ik wel zeker ga doen is alle reacties uitprinten (als ik uit kan vinden hoe dat werkt) en ze meenemen op vakantie en dan rustig mijn gedachten op een rijtje zetten met al jullie adviezen.
Dus nogmaals: ik ontvang heel graag nieuwe inzichten hierover die me kunnen helpen de lol van het leven weer in te zien.
Allemaal alvast van harte bedankt!
vrijdag 7 september 2007 om 21:16
Wat ik me af zit te vragen is of je genoeg uitdagingen creeert en aanpakt. Nadenkt over de dromen die je ooit had en wat je daar nu mee zou kunnen doen. Sleur en vanzelfsprekendheid kunnen je heel mat maken.
Voelen dat je leeft zit er denk ik deels in dat je ook daadwerkelijk leeft. Elke dag iets doet of bedenkt wat het de moeite waard maakt. Maar dat is heel sterk mijn gevoel, misschien ligt dat voor jou heel anders.
Iets anders wat ik zelf heb gemerkt is dat de energie die je stopt in negatieve gedachten en gewoonten in en over jezelf ook gestopt kan worden in positieve dingen buiten jezelf. Wat iemand anders al zei, bijv vrijwillerswerk. Of zoals ik zelf heb gedaan, bewust gaan kijken wat ik voor anderen om mij heen kon doen. Niet om hen te helpen maar gewoon simpelweg om liefde en oprechte aandacht te geven aangezien ik dat zelf ook fijn vind om te krijgen. Contacten kunnen daardoor een nieuwe en dieper rakende dimensie krijgen.
Het zijn maar wat ideeen, misschien heb je er wat aan
.
Voelen dat je leeft zit er denk ik deels in dat je ook daadwerkelijk leeft. Elke dag iets doet of bedenkt wat het de moeite waard maakt. Maar dat is heel sterk mijn gevoel, misschien ligt dat voor jou heel anders.
Iets anders wat ik zelf heb gemerkt is dat de energie die je stopt in negatieve gedachten en gewoonten in en over jezelf ook gestopt kan worden in positieve dingen buiten jezelf. Wat iemand anders al zei, bijv vrijwillerswerk. Of zoals ik zelf heb gedaan, bewust gaan kijken wat ik voor anderen om mij heen kon doen. Niet om hen te helpen maar gewoon simpelweg om liefde en oprechte aandacht te geven aangezien ik dat zelf ook fijn vind om te krijgen. Contacten kunnen daardoor een nieuwe en dieper rakende dimensie krijgen.
Het zijn maar wat ideeen, misschien heb je er wat aan
.
vrijdag 7 september 2007 om 22:16
vrijdag 7 september 2007 om 22:36
Dit bericht (geen oplossing voor depressie, maar wel een bevestiging hoe serieus het is, en dat het meer "impact" heeft dan astma, suikerziekte, artritis en angina(keelonsteking?) samen) staat op de site van de bbc:
Depression Leads to Worst Health
Depression Leads to Worst Health
