Psyche
alle pijlers
Delier
maandag 15 mei 2023 om 00:46
Mijn moeder is een ouwe taaie. Dik in de tachtig, weduwe, meer meegemaakt in haar leven dan tien anderen bij elkaar. COPD, Alzheimer, hartpatiënt, ex-kankerpatiënt en diabeet. Altijd positief, en haar zin in het leven is weer helemaal terug sinds ze in het verzorgingstehuis woont. Ik hoop zo dat ze nog een aantal jaar "in vrijheid" (haar woorden, mijn vader was een vreselijke man) mag doorbrengen.
Een paar dagen geleden is ze opgenomen omdat ze heel erg benauwd was. Hele dag op de SEH, nu ligt ze geïsoleerd want ze heeft COVID. En een longembolie. Het is niet de eerste keer, ze heeft al heel vaak in het ziekenhuis gelegen. Maargoed, ze is dus een ouwe taaie. En zaterdag ging het alweer stukken beter.
Maar ik ben bang. Ze heeft een delier (ook al vaker gehad), maar vanmiddag kon ze heel kalm vertellen wat ze vanmorgen voelde en dacht te zien. Ze wist dat het niet echt was. De zaalarts is bij haar geweest (helaas heb ik hem niet gesproken, want zondag). Vanavond belde ze me en hebben we een uur zitten kletsen. Bij haar de gebruikelijke "warrigheid", die bij de Alzheimer hoort dus. Maar om kwart over elf belde ze me weer, om te zeggen dat het buiten keihard sneeuwde, en dat ze dat heel bijzonder vond in de lente. Ik vind het zo erg voor haar. Ze ligt daar maar alleen, wordt wel af en toe gecheckt, maar ik weet dat ze in een delier ineens heel bang kan worden. En de alarmknop snapt ze niet.
Enerzijds steek ik mijn kop in het zand. Ze wordt heus weer beter denk ik dan. Anderzijds heb ik een onderbuikgevoel dat ik niet kan negeren. Het is te ernstig, ze gaat het niet redden. En dat terwijl ze nu eindelijk gelukkig is.
Ik zit maar een beetje op het forum, want slapen gaat toch niet lukken. Wilde gewoon mijn verhaal ff kwijt.
Een paar dagen geleden is ze opgenomen omdat ze heel erg benauwd was. Hele dag op de SEH, nu ligt ze geïsoleerd want ze heeft COVID. En een longembolie. Het is niet de eerste keer, ze heeft al heel vaak in het ziekenhuis gelegen. Maargoed, ze is dus een ouwe taaie. En zaterdag ging het alweer stukken beter.
Maar ik ben bang. Ze heeft een delier (ook al vaker gehad), maar vanmiddag kon ze heel kalm vertellen wat ze vanmorgen voelde en dacht te zien. Ze wist dat het niet echt was. De zaalarts is bij haar geweest (helaas heb ik hem niet gesproken, want zondag). Vanavond belde ze me en hebben we een uur zitten kletsen. Bij haar de gebruikelijke "warrigheid", die bij de Alzheimer hoort dus. Maar om kwart over elf belde ze me weer, om te zeggen dat het buiten keihard sneeuwde, en dat ze dat heel bijzonder vond in de lente. Ik vind het zo erg voor haar. Ze ligt daar maar alleen, wordt wel af en toe gecheckt, maar ik weet dat ze in een delier ineens heel bang kan worden. En de alarmknop snapt ze niet.
Enerzijds steek ik mijn kop in het zand. Ze wordt heus weer beter denk ik dan. Anderzijds heb ik een onderbuikgevoel dat ik niet kan negeren. Het is te ernstig, ze gaat het niet redden. En dat terwijl ze nu eindelijk gelukkig is.
Ik zit maar een beetje op het forum, want slapen gaat toch niet lukken. Wilde gewoon mijn verhaal ff kwijt.
donderdag 18 mei 2023 om 11:07
Klopt. Achteraf hebben we om andere redenen zijn patiëntendossier opgevraagd en daaruit blijkt ook dat ze hem goed in de gaten hielden. Dus dat is nu een geruststellende gedachte. Maar op het moment zelf kon de communicatie naar de familie toe veel beter.Grumpywoman schreef: ↑16-05-2023 01:19Vind het wel erg, die laconieke houding. Ze moeten er alert op zijn en de patient extra in de gaten houden, daar zijn zelfs protocollen voor. Zij zien het dagelijks, maar jij als naaste schrikt je helemaal rot.
Strekte nogmaals!
zaterdag 20 mei 2023 om 22:48
Mijn vader stapte gewoon 's ochtends uit bed, verwijderde alle slangetjes en trok zn kleren aan, belde mijn moeder dat ze hem op mocht komen halen omdat ie naar huis mocht. Mn moeder belde vervolgens de afdeling en daar hadden ze niet eens door dat ie was afgetaaid... Hij mocht absoluut niet uit bed, maar hij stond al klaar bij de hoofdingang. Vond en vind ik erg kwalijkFairway schreef: ↑15-05-2023 15:21In het ziekenhuis deden ze er ook heel laconiek over. 'Meneer is een beetje verward', terwijl mijn anders altijd zo heldere en rationele vader er van overtuigd was dat mensen in zijn kamer...nou ja, ik ga het allemaal niet herhalen. Onze zorgen werden weggewuifd 'meneer heeft goed geslapen'.
Ze zien het natuurlijk veel vaker in een ziekenhuis, voor hen is het niets nieuws, maar in het begin wist ik helemaal niet wat ik er mee aan moest. Ik had nog nooit van het fenomeen delier gehoord en had mijn vader veel beter kunnen ondersteunen als het ziekenhuis er wat proactiever in was geweest.
Maar goed, je hebt hier niet heel veel aan anders dan misschien wat medeleven en herkenning.
.
zondag 21 mei 2023 om 01:06
Ik heb lang in een ziekenhuis gewerkt, op meerdere verpleegafdelingen. Het is ondoenlijk om iedere 5 minuten bij iemand te gaan kijken.Mia schreef: ↑20-05-2023 22:48Mijn vader stapte gewoon 's ochtends uit bed, verwijderde alle slangetjes en trok zn kleren aan, belde mijn moeder dat ze hem op mocht komen halen omdat ie naar huis mocht. Mn moeder belde vervolgens de afdeling en daar hadden ze niet eens door dat ie was afgetaaid... Hij mocht absoluut niet uit bed, maar hij stond al klaar bij de hoofdingang. Vond en vind ik erg kwalijk
.
In avonddiensten werkten we met 4 verpleegkundigen op 39 patiënten. In de nachten waren we met 2 verpleegkundigen.
Er is mij ook wel eens iemand ontglipt en dat is echt vreselijk. Ik ging om de 10 minuten kijken (wat eigenlijk ook al bijna niet te doen was), maar het was hem gelukt om de afdeling af te gaan.
Mensen die mobiel zijn hou je niet zomaar tegen en je kunt ze gewoon niet 24 uur per dag in de gaten houden.
Ik begrijp volkomen dat men dit kwalijk vindt. Toch is er weinig oor voor de andere kant van het verhaal....
Hoe gaat het inmiddels met je moeder TO?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
