Psyche
alle pijlers
depersonalisatie
woensdag 12 november 2008 om 12:13
Ik ben pas bij mijn psycholoog geweest en nu blijkt dat waar ik o.a. wel eens last van heb depersonalisatie heet.
Ik krijg ineens het gevoel "wie ben ik" of weet niet wie ik ben (een heel vreemd gevoel) net of ik er even niet ben ofzo. Net of ik even uit mijn lichaam ga.
Ik heb een angst hiervoor dus als het me overkomt dan word ik echt angstig. Het voelt heel naar.
Herkent iemand dit en kan je hier nog van af komen?
Ik heb veel meegemaakt en nu ook nog veel stress in privesituatie.
Ik heb niet het idee dat ik meerdere persoonlijkheden heb.
Wel kan ik snel in mezelf gekeerd zijn en dan ook antwoord geven. Dus ik zeg gewoon ja of nee op dingen die mijn vriend zegt. Ik luister dan slecht.
Ik ben niet seksueel misbruikt wel geestelijk mishandeld in mijn jeugd.
Weet er ook nog weinig van vandaar dat ik in therapie ben gegaan. Ik wil eigenlijk het verleden niet meer herbeleven maar het een plaatsje geven en me richten op het heden.
Wat ik ook heb is dat ik me bijvoorbeeld moeilijk een houding weet te geven tegenover mensen met wie ik jaren geleden omging. Net of ik niet meer weet hoe ik toen was. Misschien komt het ook doordat ik me vaak vrolijker voordeed dan dat ik eigenlijk van binnen was.
Ik vind het zo raar en denk echt dat ik de enige ben die dit heeft.
Ben verder gewoon erg onzeker en vertrouw mensen niet snel meer.
Ik heb wel eens aan Borderline gedacht maar herken lang niet alles daarvan.
Ik hoop wat herkenning te vinden.
Ik krijg ineens het gevoel "wie ben ik" of weet niet wie ik ben (een heel vreemd gevoel) net of ik er even niet ben ofzo. Net of ik even uit mijn lichaam ga.
Ik heb een angst hiervoor dus als het me overkomt dan word ik echt angstig. Het voelt heel naar.
Herkent iemand dit en kan je hier nog van af komen?
Ik heb veel meegemaakt en nu ook nog veel stress in privesituatie.
Ik heb niet het idee dat ik meerdere persoonlijkheden heb.
Wel kan ik snel in mezelf gekeerd zijn en dan ook antwoord geven. Dus ik zeg gewoon ja of nee op dingen die mijn vriend zegt. Ik luister dan slecht.
Ik ben niet seksueel misbruikt wel geestelijk mishandeld in mijn jeugd.
Weet er ook nog weinig van vandaar dat ik in therapie ben gegaan. Ik wil eigenlijk het verleden niet meer herbeleven maar het een plaatsje geven en me richten op het heden.
Wat ik ook heb is dat ik me bijvoorbeeld moeilijk een houding weet te geven tegenover mensen met wie ik jaren geleden omging. Net of ik niet meer weet hoe ik toen was. Misschien komt het ook doordat ik me vaak vrolijker voordeed dan dat ik eigenlijk van binnen was.
Ik vind het zo raar en denk echt dat ik de enige ben die dit heeft.
Ben verder gewoon erg onzeker en vertrouw mensen niet snel meer.
Ik heb wel eens aan Borderline gedacht maar herken lang niet alles daarvan.
Ik hoop wat herkenning te vinden.
woensdag 12 november 2008 om 13:32
Ik herken het. Het is een trucje van de geest om met situaties om te kunnen gaan die eigenlijk niet te dragen zijn. Ik ontwikkelde het op mijn 16e, in een periode van mishandeling, Ik kende het woord depersonalisatie toen nog niet, ik vond het vooral handig . Op moeilijke momenten was ik "pleite", dan leek het alsof ik van een grote afstand, vanachter glas naar mezelf keek.
Ik ben er rond mijn 30e vanaf geraakt.
Ik ben er rond mijn 30e vanaf geraakt.
woensdag 12 november 2008 om 13:34
Hoi,
Ik herken je verhaal wel ik heb last van derealisatie,
ga volgende week naar de psych.
Ben er zelf achtergekomen door googelen heb aan mijn huisarts niks gehad. Ik heb er nu 2 jaar last van soms weken achter elkaar.
Ik heb last van duizelingen en een druk op mijn hoofd, het gevoel alsof ik elk moment weg kan vallen heel eng.
En vooral het gevoel alsof ik in een film zit alsof alles om mij heen niet echt is, alsof ik in een luchtbel zit. Het is heel moeilijk uit te leggen. Ik ben op zulke momenten angstig voor mijn omgeving en zie de wereld heel anders.
Ik heb het vooral als ik met nieuwe mensen contact heb (dates met mannen) of als ik met een groep mensen ben, maar ook gewoon als ik met vrienden in de kroeg ben of waar dan ook.
Het gevoel overvalt me steeds ineens.
Als ik alleen ben heb ik nergens last van.
Dacht ook echt dat ik gek werd of dood ging, maar gelukkig weet ik nu dat er meer mensen last van hebben en dat het verholpen kan worden met therapie of ademhalingsoefeningen.
Hoop dat dat me gaat helpen want zo verder leven is echt niet fijn
Ik herken je verhaal wel ik heb last van derealisatie,
ga volgende week naar de psych.
Ben er zelf achtergekomen door googelen heb aan mijn huisarts niks gehad. Ik heb er nu 2 jaar last van soms weken achter elkaar.
Ik heb last van duizelingen en een druk op mijn hoofd, het gevoel alsof ik elk moment weg kan vallen heel eng.
En vooral het gevoel alsof ik in een film zit alsof alles om mij heen niet echt is, alsof ik in een luchtbel zit. Het is heel moeilijk uit te leggen. Ik ben op zulke momenten angstig voor mijn omgeving en zie de wereld heel anders.
Ik heb het vooral als ik met nieuwe mensen contact heb (dates met mannen) of als ik met een groep mensen ben, maar ook gewoon als ik met vrienden in de kroeg ben of waar dan ook.
Het gevoel overvalt me steeds ineens.
Als ik alleen ben heb ik nergens last van.
Dacht ook echt dat ik gek werd of dood ging, maar gelukkig weet ik nu dat er meer mensen last van hebben en dat het verholpen kan worden met therapie of ademhalingsoefeningen.
Hoop dat dat me gaat helpen want zo verder leven is echt niet fijn
woensdag 12 november 2008 om 14:57
Het overvalt mij dus ook. Soms ook als er niks aan de hand is dus gewoon een leuke normale situatie.
Ik voel me dan zo vreemd. Net of ik mezelf niet ben, zo kan ik het het beste omschrijven.
Zal eens kijken op dat onderwerp. Ik dacht ook dat het zo heette, had het ook al eens op internet opgezocht maar mijn psych noemde het depersonalisatie.
Ik ben dus niet echt pleite maar het lijkt wel of ik het dan anders beleef op dat moment. Net of ik mezelf niet ben anders kan ik het niet omschrijven.
Maar soms vraag ik me ook af: wie ben ik eigenlijk?
Ik heb in mijn puberteit wel eens geblowd en toen heb ik het eigenlijk gekregen.
Misschien aanleg hoor want ik weet nog wel dat ik als kind zei tegen een vriendinnetje: heb je wel eens het gevoel dat je hier wel bent en toch ook weer niet?
Misschien is het ook wel een kwestie van niet goed geaard zijn ofzo.
Pauline26: veel sterkte en als je zin hebt schrijf je hier je ervaringen maar op. Ik ben wel erg benieuwd.
Ik had het vorige week bij de psych ook, kreeg een paniekaanval.
Eigenlijk ben ik ook bang om in mezelf te graven. Ik wil niet meer bij dat stukje lijkt het wel. Liever ga ik gewoon door en doe alsof er niks gebeurd is maar helaas komt het verleden toch steeds weer terug en belemmert het me in mijn ontwikkeling op o.a. het gebied van werk.
Ik vraag me af of ik ooit wel normaal word.
Vroeger had ik dit nog niet zo het is echt iets van de laatste jaren. Ik lijk ook wel niet mee te kunnen in de maatschappij.
Ben er wel achter dat ik ook hsp ben (kent ieman dat?) Vast wel. Zal ook eens zoeken op dit forum.
liefs
Ik voel me dan zo vreemd. Net of ik mezelf niet ben, zo kan ik het het beste omschrijven.
Zal eens kijken op dat onderwerp. Ik dacht ook dat het zo heette, had het ook al eens op internet opgezocht maar mijn psych noemde het depersonalisatie.
Ik ben dus niet echt pleite maar het lijkt wel of ik het dan anders beleef op dat moment. Net of ik mezelf niet ben anders kan ik het niet omschrijven.
Maar soms vraag ik me ook af: wie ben ik eigenlijk?
Ik heb in mijn puberteit wel eens geblowd en toen heb ik het eigenlijk gekregen.
Misschien aanleg hoor want ik weet nog wel dat ik als kind zei tegen een vriendinnetje: heb je wel eens het gevoel dat je hier wel bent en toch ook weer niet?
Misschien is het ook wel een kwestie van niet goed geaard zijn ofzo.
Pauline26: veel sterkte en als je zin hebt schrijf je hier je ervaringen maar op. Ik ben wel erg benieuwd.
Ik had het vorige week bij de psych ook, kreeg een paniekaanval.
Eigenlijk ben ik ook bang om in mezelf te graven. Ik wil niet meer bij dat stukje lijkt het wel. Liever ga ik gewoon door en doe alsof er niks gebeurd is maar helaas komt het verleden toch steeds weer terug en belemmert het me in mijn ontwikkeling op o.a. het gebied van werk.
Ik vraag me af of ik ooit wel normaal word.
Vroeger had ik dit nog niet zo het is echt iets van de laatste jaren. Ik lijk ook wel niet mee te kunnen in de maatschappij.
Ben er wel achter dat ik ook hsp ben (kent ieman dat?) Vast wel. Zal ook eens zoeken op dit forum.
liefs
woensdag 12 november 2008 om 15:31
Op zich hebben veel mensen wel eens deze gevoelens, heel vreemd is het dus niet. Het is wel vervelend.
En 'wie ben ik eigenlijk?' is ook een doodnormale vraag. Bedenk alleen wel dat een persoon niet een vaststaand iets is, wat zo is en zo blijft. Je kunt het niet vasthouden en aanwijzen. Naar jezelf kijken zoals een ander dat doet, is al helemaal onmogelijk. Mijn ervaring is dat hoe langer je erover nadenkt, hoe minder je het weet.
En in HSP zou ik me maar helemaal niet verdiepen, dat is namelijk niks, alleen een manier om van gewone dingen iets bijzonders te maken.
En 'wie ben ik eigenlijk?' is ook een doodnormale vraag. Bedenk alleen wel dat een persoon niet een vaststaand iets is, wat zo is en zo blijft. Je kunt het niet vasthouden en aanwijzen. Naar jezelf kijken zoals een ander dat doet, is al helemaal onmogelijk. Mijn ervaring is dat hoe langer je erover nadenkt, hoe minder je het weet.
En in HSP zou ik me maar helemaal niet verdiepen, dat is namelijk niks, alleen een manier om van gewone dingen iets bijzonders te maken.
woensdag 12 november 2008 om 15:41
Daar ben ik het dan niet mee eens want er bestaat wel degelijk zoiets als hooggevoelig.
Ik kan bijvoorbeeld erg slecht tegen harde geluiden en beleef dingen ook sterker.
Ik ruik en hoor soms beter dan een ander lijkt het wel.
Ik heb me er wel in verdiept maar wil er verder ook geen stempel op plakken want zoals bij alles: ieder mens is uniek ongeacht je nu hsp bent of borderline hebt enz.
Kenmerken van borderline kan je ook weer bij hsp terugvinden.
Maar hsp-ers zijn over het algemeen gevoeliger en voelen stemmingen beter aan dan anderen.
Ik kan soms dingen voorvoelen en voel stemmingen van anderen snel aan. Wat best lastig is soms.
Ik kan bijvoorbeeld erg slecht tegen harde geluiden en beleef dingen ook sterker.
Ik ruik en hoor soms beter dan een ander lijkt het wel.
Ik heb me er wel in verdiept maar wil er verder ook geen stempel op plakken want zoals bij alles: ieder mens is uniek ongeacht je nu hsp bent of borderline hebt enz.
Kenmerken van borderline kan je ook weer bij hsp terugvinden.
Maar hsp-ers zijn over het algemeen gevoeliger en voelen stemmingen beter aan dan anderen.
Ik kan soms dingen voorvoelen en voel stemmingen van anderen snel aan. Wat best lastig is soms.
woensdag 12 november 2008 om 15:45
woensdag 12 november 2008 om 15:49
Omdat het die mensen wel degelijk heel erg dwars kan zitten en een etiket soms ook kan hélpen.
Je zegt toch ook niet bij adhd-ers 'de een is drukker dan de ander, waarom moet er op het drukkere deel van de mensheid een sticker geplakt worden?'
Ik geloof wel degelijk dat er mensen zijn die hier meer last van hebben dan anderen en zo'n sticker 'verdienen'.
Je zegt toch ook niet bij adhd-ers 'de een is drukker dan de ander, waarom moet er op het drukkere deel van de mensheid een sticker geplakt worden?'
Ik geloof wel degelijk dat er mensen zijn die hier meer last van hebben dan anderen en zo'n sticker 'verdienen'.
woensdag 12 november 2008 om 16:00
ADHD is meen ik een stoornis en gevoelig zijn zit gewoon in je karakter. ADHD'ers gewoon druk noemen, doet geen recht aan die stoornis. Ik snap gewoon niet waarom mensen die gevoelig zijn ineens HSP moeten heten. Het is niks, gewoon bedacht door iemand, die er ook nog flink aan verdiend heeft.
Het is niks dan een hype.
Als iemand last heeft van bepaalde dingen, is het het beste daar wat aan te doen. Ben je gauw van slag, kijk dan hoe het komt en of je daar, eventueel in therapie, wat aan kunt doen. Jezelf HSP noemen heeft geen enkele zin. Het zorgt er alleen maar voor dat mensen denken: Ik heb iets, daar kan ik niks aan doen, het is nu eenmaal zo. Dus slachtoffergedrag. Aan de andere kant willen veel mensen zich graag bijzonder voelen en dan kan zo'n etiket ook heel welkom zijn. Want HSP zijn is natuurlijk wel vervelend, je moet er niet te licht over denken, maar het is ook een gave hoor, het maakt je specialer dan andere mensen. Dat zit ook al in die term 'hooggevoelig'. Terwijl we het gewoon over 'overgevoelig' hebben.
Het is niks dan een hype.
Als iemand last heeft van bepaalde dingen, is het het beste daar wat aan te doen. Ben je gauw van slag, kijk dan hoe het komt en of je daar, eventueel in therapie, wat aan kunt doen. Jezelf HSP noemen heeft geen enkele zin. Het zorgt er alleen maar voor dat mensen denken: Ik heb iets, daar kan ik niks aan doen, het is nu eenmaal zo. Dus slachtoffergedrag. Aan de andere kant willen veel mensen zich graag bijzonder voelen en dan kan zo'n etiket ook heel welkom zijn. Want HSP zijn is natuurlijk wel vervelend, je moet er niet te licht over denken, maar het is ook een gave hoor, het maakt je specialer dan andere mensen. Dat zit ook al in die term 'hooggevoelig'. Terwijl we het gewoon over 'overgevoelig' hebben.
woensdag 12 november 2008 om 16:02
Leuk artikel hierover: http://www.skyloproductions.nl/anders/n ... rtikel.pdf
woensdag 12 november 2008 om 16:47
Nou nee ik hoef niet specialer te zijn dan een ander. Ik had alleen toen ik het las: wat een herkenning.
Maar hooggevoelig klinkt wel wat overdreven, meer als hoogbegaafd ofzo.
Maar sommige dingen kan je niks aan doen. Ik schrik bijvoorbeeld echt als iemand een deur hard dichtslaat of van harde geluiden. Hoe zie jij dat voor je om daar aan te wennen? Een therapie van deuren dichtslaan of harde geluiden maken. Altijd al hekel aan gehad.
Tsja je hoeft er geen stickertje op te plakken maar voor mij was het een herkenning. Verder doe ik er niks mee.
Over het stickertjes idee: ja aan de ene kant is het wel handig want je weet wel wat het is.
Daarom hoop ik zelf ook dat ik duidelijkheid krijg. Niet om me erachter te verschuilen maar wel om een verklaring te zoeken voor andere dingen. en te begrijpen waarom ik in bepaalde dingen anders ben.
Want ik voel me vaak onbegrepen en eenzaam.
Dacht wel eens aan borderline. Maar herken me dus ook weer niet in alles.
En oke wat heb je eraan om te weten? Ik denk wel dat het een stukje rust geeft en misschien begrip naar je omgeving toe.
groetjes
Maar hooggevoelig klinkt wel wat overdreven, meer als hoogbegaafd ofzo.
Maar sommige dingen kan je niks aan doen. Ik schrik bijvoorbeeld echt als iemand een deur hard dichtslaat of van harde geluiden. Hoe zie jij dat voor je om daar aan te wennen? Een therapie van deuren dichtslaan of harde geluiden maken. Altijd al hekel aan gehad.
Tsja je hoeft er geen stickertje op te plakken maar voor mij was het een herkenning. Verder doe ik er niks mee.
Over het stickertjes idee: ja aan de ene kant is het wel handig want je weet wel wat het is.
Daarom hoop ik zelf ook dat ik duidelijkheid krijg. Niet om me erachter te verschuilen maar wel om een verklaring te zoeken voor andere dingen. en te begrijpen waarom ik in bepaalde dingen anders ben.
Want ik voel me vaak onbegrepen en eenzaam.
Dacht wel eens aan borderline. Maar herken me dus ook weer niet in alles.
En oke wat heb je eraan om te weten? Ik denk wel dat het een stukje rust geeft en misschien begrip naar je omgeving toe.
groetjes
woensdag 12 november 2008 om 16:57
Je hoeft natuurlijk niet per se overal wat aan te doen. Ik houd ook niet van harde geluiden (wie wel eigenlijk), ik heb er zelfs een schurfthekel aan, maar ik heb ook niet de behoefte daar iets aan te doen. Iedereen heeft weer van andere dingen last.
Ik snap heus dat je iets wilt doen aan die depersonalisatiegevoelens, want die zijn heel vervelend.
Ik hoop alleen dat het idee dat veel mensen dat hebben je zal helpen. Ook voelen veel mensen zich anders, onbegrepen en eenzaam. Dat maakt het niet minder erg natuurlijk.
Hopelijk vind je een verklaring voor die gevoelens en kun je er iets aan doen en vind je een manier om ze te voorkomen of ermee om te gaan.
Het lastige voor mezelf vind ik altijd dat graven in mezelf me juist verder van huis brengt.
Verder ben ik op een gegeven moment tot de conclusie gekomen dat de ene mens de andere niet echt kan kennen, je staat er uiteindelijk helemaal alleen voor. Wat doe je eraan, niks.
Ik snap heus dat je iets wilt doen aan die depersonalisatiegevoelens, want die zijn heel vervelend.
Ik hoop alleen dat het idee dat veel mensen dat hebben je zal helpen. Ook voelen veel mensen zich anders, onbegrepen en eenzaam. Dat maakt het niet minder erg natuurlijk.
Hopelijk vind je een verklaring voor die gevoelens en kun je er iets aan doen en vind je een manier om ze te voorkomen of ermee om te gaan.
Het lastige voor mezelf vind ik altijd dat graven in mezelf me juist verder van huis brengt.
Verder ben ik op een gegeven moment tot de conclusie gekomen dat de ene mens de andere niet echt kan kennen, je staat er uiteindelijk helemaal alleen voor. Wat doe je eraan, niks.
woensdag 12 november 2008 om 21:59
Ik heb veel last (gehad) van derealisatie (de wereld om me heen en mijzelf niet als 'echt' ervaren) en dissociatie (soort van uittreden en boven mezelf uitstijgen, niks voelen en niks denken).
Bij mij is het langzaam weggegaan omdat ik er vat op kreeg tijdens de therapie die ik volgde, maar ja als het erg slecht gaat heb ik het nog wel en moet ik eerlijk zeggen dat ik het ook wel eens oproep. Mijn geest beschermt me op deze manier en dat is zeker niet altijd verkeerd geweest vroeger.
Lastig, maar niet onoverkomelijk. Je zult waarschijnlijk merken dat als je je problemen meer verwerkt of besproken hebt dat je er dan ongemerkt steeds minder last van krijgt, dan heeft je geest dit minder nodig, zeg maar.
Btw staat het helemaal los van dat HSP verhaal. Dissociatie (waaronder ook depersonalisatie) is een klinische diagnose volgens de DSM-IV.
Succes gr suzanne
Bij mij is het langzaam weggegaan omdat ik er vat op kreeg tijdens de therapie die ik volgde, maar ja als het erg slecht gaat heb ik het nog wel en moet ik eerlijk zeggen dat ik het ook wel eens oproep. Mijn geest beschermt me op deze manier en dat is zeker niet altijd verkeerd geweest vroeger.
Lastig, maar niet onoverkomelijk. Je zult waarschijnlijk merken dat als je je problemen meer verwerkt of besproken hebt dat je er dan ongemerkt steeds minder last van krijgt, dan heeft je geest dit minder nodig, zeg maar.
Btw staat het helemaal los van dat HSP verhaal. Dissociatie (waaronder ook depersonalisatie) is een klinische diagnose volgens de DSM-IV.
Succes gr suzanne
donderdag 13 november 2008 om 09:32
Ja dat weet ik, ik richt me nu verder ook niet op het hsp gebeuren.
Ik voel me nu toch best wel depressief, vanochtend weer eens een ruzie gehad met mijn vriend.
Mijn relatie loopt ook al een tijdje niet lekker.
Dat zorgt er dus voor dat ik extra gestresst ben, ook mijn thuisbasis voelt soms niet als "veilig" . Misschien dat ik er daarom ook wel last van heb.
Ik wil nu toch maar aan de antidepressiva. Maar ik ben zo bang voor de bijwerkingen.
Hebben jullie antidepressiva (gebruikt) en zo ja welke?
groetjes
Ik voel me nu toch best wel depressief, vanochtend weer eens een ruzie gehad met mijn vriend.
Mijn relatie loopt ook al een tijdje niet lekker.
Dat zorgt er dus voor dat ik extra gestresst ben, ook mijn thuisbasis voelt soms niet als "veilig" . Misschien dat ik er daarom ook wel last van heb.
Ik wil nu toch maar aan de antidepressiva. Maar ik ben zo bang voor de bijwerkingen.
Hebben jullie antidepressiva (gebruikt) en zo ja welke?
groetjes
donderdag 13 november 2008 om 10:26
Ik heb nooit AD gebruikt, wel een paar keer een depressie gehad. Mijn reden om ze niet te slikken was ook angst voor bijwerkingen en ik zag hoe het ging met mijn vader en dat wilde ik niet: een tijde AD, dan afbouwen, ging het weer mis, weer slikken en nu slikt hij het al jaren en ik denk niet dat hij er ooit nog afkomt.
Maar ik weet dat het veel mensen goed kan helpen. Wat zegt je psycholoog?
Maar ik weet dat het veel mensen goed kan helpen. Wat zegt je psycholoog?
donderdag 13 november 2008 om 10:31
Er is een 'stichting depersonalisatie'. Misschien kun je eens contact met hen opnemen.
www.depersonalisatie.nl
www.depersonalisatie.nl
donderdag 13 november 2008 om 10:35
Ik heb ook een aantal episode van depersonalisatie doorgemaakt. Met name aan het begin van mijn burn out(ik vond het doodeng) en nog een keer in de herstelfase, in een periode dat ik ontzettend moe was. Toen vond ik het al minder eng, omdat ik wist wat er met me aan de hand was. Ik heb toen geprobeerd de situatie te accepteren en mezelf veel rust te gunnen. Daarna ging het over. Nu heb ik het nog af en toe, dat ik er als het ware tegen aan hang. Meestal zijn dit kortere periodes.
Mijn huisarts heeft me toentertijd ook een AD voorgeschreven(had ook angstaanvallen). Maar ik ben daar na 1 pil zo ontzettend ziek van geweest, dat ik er niet weer eentje durfde te nemen. En nu ben ik daar heel blij om. Ik ben mijn gevoelens onder ogen gekomen en met heel veel vallen en op staan weer te boven gekomen. Het gaat nu nog wel met ups en downs, maar het is hanteerbaar...
Mijn huisarts heeft me toentertijd ook een AD voorgeschreven(had ook angstaanvallen). Maar ik ben daar na 1 pil zo ontzettend ziek van geweest, dat ik er niet weer eentje durfde te nemen. En nu ben ik daar heel blij om. Ik ben mijn gevoelens onder ogen gekomen en met heel veel vallen en op staan weer te boven gekomen. Het gaat nu nog wel met ups en downs, maar het is hanteerbaar...
