Psyche
alle pijlers
depressie en gezin
zondag 25 januari 2009 om 14:05
Hoi
Ik zit al geruime tijd in een flinke depressie, wat helaas maar niet beter wil gaan.....nu lees ik veel verhalen van lotgenoten hier op het forum, maar wat ik mis zijn de ervaringen van moeders met jonge kinderen.
Toen ik jonger was heb ik (helaas) ook meerdere depressieve perioden gehad, maar dat was toch een stuk anders. Nu drukt de verantwoordelijkheid van mijn gezin behoorlijk op me. Enerzijds ook goed natuurlijk, want ik moet mn bed wel uit voor de kids, maar de zorg maakt het ook zwaarder. Ook het schuldgevoel naar mn kinderen toe, want ik ben nu niet echt een leuke mama. Ik probeer zoveel mogelijk te blijven doen, maar dat lukt me gewoonweg echt niet.
Ook de impact op je relatie vind ik enorm, hoe gaan anderen daar mee om? Ik schiet op en neer tussen totale afhankelijkheid van mn partner en het gevoel dat ik bij hem weg wil, om hem dit alles te besparen en me niet continu een slechte partner te hoeven voelen....
Hoe ervaren anderen dat?
Ik zit al geruime tijd in een flinke depressie, wat helaas maar niet beter wil gaan.....nu lees ik veel verhalen van lotgenoten hier op het forum, maar wat ik mis zijn de ervaringen van moeders met jonge kinderen.
Toen ik jonger was heb ik (helaas) ook meerdere depressieve perioden gehad, maar dat was toch een stuk anders. Nu drukt de verantwoordelijkheid van mijn gezin behoorlijk op me. Enerzijds ook goed natuurlijk, want ik moet mn bed wel uit voor de kids, maar de zorg maakt het ook zwaarder. Ook het schuldgevoel naar mn kinderen toe, want ik ben nu niet echt een leuke mama. Ik probeer zoveel mogelijk te blijven doen, maar dat lukt me gewoonweg echt niet.
Ook de impact op je relatie vind ik enorm, hoe gaan anderen daar mee om? Ik schiet op en neer tussen totale afhankelijkheid van mn partner en het gevoel dat ik bij hem weg wil, om hem dit alles te besparen en me niet continu een slechte partner te hoeven voelen....
Hoe ervaren anderen dat?
zondag 25 januari 2009 om 14:14
Het voornaamste is denk ik aan je depressie te werken en dus tijd voor jezelf te nemen, en (tijdelijk) wat meer op oppas en opvang te leunen. Jij moet er eerst uitkomen, pas daarna volgt de rest. En er uikomen doe je met hulp, alleen lukt vaak niet.
Ben zefl met iemand getrouwd geweest die ook depressief was en het moederschap daardoor als extra zwaar ervoer. Je zit dan in een onmogelijke spagaat, die jij al goed hebt beschreven. Die spagaat lost niet zomaar op. Ons resultaat: we zijn gescheiden.
Ben zefl met iemand getrouwd geweest die ook depressief was en het moederschap daardoor als extra zwaar ervoer. Je zit dan in een onmogelijke spagaat, die jij al goed hebt beschreven. Die spagaat lost niet zomaar op. Ons resultaat: we zijn gescheiden.
zondag 25 januari 2009 om 17:23
Hoi
Ik heb zeker al hulp gezocht, op verschillende manieren, alleen heeft het tot nu toe nog maar weinig effect.
Mijn partner en directe familie weten er ook van, dus ik sta er ook zeker niet alleen voor. Neemt niet weg dat het bere-zwaar is en ik soms echt niet weet hoe om te gaan met mijn partner, zijn begrip is natuurlijk niet eindeloos. Wat ik ook heel goed begrijp.
Ik zoek alleen een beetje herkenning bij anderen, want vaak gaat het alleen maar over de depressie zelf, hoe dat voelt, welke medicatie, etc. Ik mis een stukje info/herkenning wat voor effect een depressie op je gezinsleven heeft.
Viking, jouw ervaring is natuurlijk niet erg hoopgevend voor mij......maar goed, wel de realiteit. Kwam het initaitief uiteindelijk van jouw kant of van jouw ex-vrouw? Hoewel ik zelf midden in een depressie zit en daardoor (veel) minder oog heb voor anderen, kan ik wel begrijpen dat het voor partners erg zwaar is en ook dat veel relaties niet bestand zijn hiertegen. Door een depressie verandert je persoonljkheid en ik hoor dan ook van mijn partner dat ik absoluut niet meer de persoon ben waar hij verliefd op werd. En dat is ook zo. Het verandert je ziel/karakter zo....dat maakt me dan ook het meest verdrietig.
Wel bedankt voor jullie reacties
Ik heb zeker al hulp gezocht, op verschillende manieren, alleen heeft het tot nu toe nog maar weinig effect.
Mijn partner en directe familie weten er ook van, dus ik sta er ook zeker niet alleen voor. Neemt niet weg dat het bere-zwaar is en ik soms echt niet weet hoe om te gaan met mijn partner, zijn begrip is natuurlijk niet eindeloos. Wat ik ook heel goed begrijp.
Ik zoek alleen een beetje herkenning bij anderen, want vaak gaat het alleen maar over de depressie zelf, hoe dat voelt, welke medicatie, etc. Ik mis een stukje info/herkenning wat voor effect een depressie op je gezinsleven heeft.
Viking, jouw ervaring is natuurlijk niet erg hoopgevend voor mij......maar goed, wel de realiteit. Kwam het initaitief uiteindelijk van jouw kant of van jouw ex-vrouw? Hoewel ik zelf midden in een depressie zit en daardoor (veel) minder oog heb voor anderen, kan ik wel begrijpen dat het voor partners erg zwaar is en ook dat veel relaties niet bestand zijn hiertegen. Door een depressie verandert je persoonljkheid en ik hoor dan ook van mijn partner dat ik absoluut niet meer de persoon ben waar hij verliefd op werd. En dat is ook zo. Het verandert je ziel/karakter zo....dat maakt me dan ook het meest verdrietig.
Wel bedankt voor jullie reacties
zondag 25 januari 2009 om 17:26
Herkenbaar, helaas. Heb twee jonge kinderen en ik kwam er niet meer uit. Ben naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar de psych en medicatie voorgeschreven, maar die medicatie gebruik ik vooralsnog niet. Ben namelijk ook een paar weken geleden begonnen met st Janskruid wat nu lijkt te werken, ik voel me een ander mens en de schuldgevoelens en het gevoel niks waard te zijn is ineens weg. Alsof ik weer de lente kan voelen, zeg maar.
zondag 25 januari 2009 om 18:07
Hoi Dido,
Excuses als ik je liet schrikken met mijn scheidingsverhaal. Wel idd de realiteit. Je zegt: "Ik mis een stukje info/herkenning wat voor effect een depressie op je gezinsleven heeft." Het probleem is wat je zelf beschrijft: mensen die erg depressief zijn, zijn eigenlijk vaak te veel in onevenredige mate met zichzelf bezig. Dat heeft hoe dan ook zijn weeslag op het gezin - de reactie van je partner is daar een voorbeeld van. Zijn geduld houdt een keer op. In mijn geval was dat ook zo. Het uitte zich in het feit dat ik niet meer tegen haar onderzekerheden kon en dat ik daarin openlijk zei, dat ik vond dat het genoeg was. Het resultaat was echter dat zij dat als een motie van wantrouwen zag, haar laatste steunpilaar zei immers ook dat ze 'niet deugde' . Wat natuurlijk niet zo was, maar hyper onzekere mensen betrekken vaak te veel op zichzelf. Het resulteerde in een door haar gewenste scheiding, niet door mij.
Het is inderdaad op een gegeven moment te zwaar voor partners denk ik, (ook al kan ik niet over jullie situatie oordelen. ) Maar daarom zei ik wel meteen dat je hulp moet zoeken, omdat dat de ENIGE oplossing is. Mijn ex had een tijd hulp, maar wantrouwde op een gegeven moment de adviezen van de psycholoog, waardoor ze vond dat ze het beste zelf/alleen haar problemen kon oplossen. Dat kon ze dus eigenlijk niet (gelukkig ziet ze nu wel in dat ze hulp nodig heeft, maar dat is een ander verhaal)
Je schrijft dat je het in wezen niet of maar net redt. Dat is toch eigenlijk niet vol te houden, of wel? Misschien toch dan maar wat meer hulp?
Nog even over wat het voor de gezinssituatie betekent: in mijn geval draaide die te veel om mijn ex en om de zorg voor ons nog jonge kind. En te weinig om mij - zonder zielig te willen doen - maar dat gaat zich wreken. Ook ik ben en mens die aandacht nodig heeft.Ik zou zeggen, probeer daar met je partner over te praten en geef hem af en toe eens 'vrij-af' , als je begrijpt wat ik bedoel.
Veel sterkte!
Excuses als ik je liet schrikken met mijn scheidingsverhaal. Wel idd de realiteit. Je zegt: "Ik mis een stukje info/herkenning wat voor effect een depressie op je gezinsleven heeft." Het probleem is wat je zelf beschrijft: mensen die erg depressief zijn, zijn eigenlijk vaak te veel in onevenredige mate met zichzelf bezig. Dat heeft hoe dan ook zijn weeslag op het gezin - de reactie van je partner is daar een voorbeeld van. Zijn geduld houdt een keer op. In mijn geval was dat ook zo. Het uitte zich in het feit dat ik niet meer tegen haar onderzekerheden kon en dat ik daarin openlijk zei, dat ik vond dat het genoeg was. Het resultaat was echter dat zij dat als een motie van wantrouwen zag, haar laatste steunpilaar zei immers ook dat ze 'niet deugde' . Wat natuurlijk niet zo was, maar hyper onzekere mensen betrekken vaak te veel op zichzelf. Het resulteerde in een door haar gewenste scheiding, niet door mij.
Het is inderdaad op een gegeven moment te zwaar voor partners denk ik, (ook al kan ik niet over jullie situatie oordelen. ) Maar daarom zei ik wel meteen dat je hulp moet zoeken, omdat dat de ENIGE oplossing is. Mijn ex had een tijd hulp, maar wantrouwde op een gegeven moment de adviezen van de psycholoog, waardoor ze vond dat ze het beste zelf/alleen haar problemen kon oplossen. Dat kon ze dus eigenlijk niet (gelukkig ziet ze nu wel in dat ze hulp nodig heeft, maar dat is een ander verhaal)
Je schrijft dat je het in wezen niet of maar net redt. Dat is toch eigenlijk niet vol te houden, of wel? Misschien toch dan maar wat meer hulp?
Nog even over wat het voor de gezinssituatie betekent: in mijn geval draaide die te veel om mijn ex en om de zorg voor ons nog jonge kind. En te weinig om mij - zonder zielig te willen doen - maar dat gaat zich wreken. Ook ik ben en mens die aandacht nodig heeft.Ik zou zeggen, probeer daar met je partner over te praten en geef hem af en toe eens 'vrij-af' , als je begrijpt wat ik bedoel.
Veel sterkte!
zondag 25 januari 2009 om 18:33
Wat kun je wél doen voor je kinderen?
Als je te weinig energie hebt voor leuke dingen heb je misschien nog wel energie over voor een knuffel, wat gekeuvel, een dvdtje samen?
Lukt het je om eropuit te gaan met ze naar kinderdingen en ze daar hun gang te laten gaan?
Ik heb me er in de loop van vele jaren bij neergelegd dat ik geen knutselmoeder ben, of meespeelmoeder, dat ik in zekere zin afwezig ben.
Op andere momenten ben ik wel de moeder die ze meesjouwt naar speeltuin, bos, kinderboerderij, op vakantie, naar het zwembad.
-wat dan weer betekent dat ze het leven buiten leuker vinden dan het leven binnen, maar welk kind vindt dat nou niet-
Gameboy en tv zijn wel goede huisgenoten hier.
Naarmate ze ouder worden wordt het wel makkelijker, ze zijn meer aanspreekbaar, je kunt er meer mee communiceren, hun vragen om hulp komen dichterbij de dingen die je wel kunt, zoals helpen met huiswerk of zo. En je kunt ze dan nog steeds knuffelen.
Mijn jochie van bijna 10 zit nog net zo graag bij mij op schoot als mijn jochie van 6, en na vele jaren moedeloosheid en getob heb ik nu wel een gezin waarin we blij zijn met elkaar, waarin dat ook uitgesproken wordt.
Het hoeft allemaal niet zo somber af te lopen.
Als je te weinig energie hebt voor leuke dingen heb je misschien nog wel energie over voor een knuffel, wat gekeuvel, een dvdtje samen?
Lukt het je om eropuit te gaan met ze naar kinderdingen en ze daar hun gang te laten gaan?
Ik heb me er in de loop van vele jaren bij neergelegd dat ik geen knutselmoeder ben, of meespeelmoeder, dat ik in zekere zin afwezig ben.
Op andere momenten ben ik wel de moeder die ze meesjouwt naar speeltuin, bos, kinderboerderij, op vakantie, naar het zwembad.
-wat dan weer betekent dat ze het leven buiten leuker vinden dan het leven binnen, maar welk kind vindt dat nou niet-
Gameboy en tv zijn wel goede huisgenoten hier.
Naarmate ze ouder worden wordt het wel makkelijker, ze zijn meer aanspreekbaar, je kunt er meer mee communiceren, hun vragen om hulp komen dichterbij de dingen die je wel kunt, zoals helpen met huiswerk of zo. En je kunt ze dan nog steeds knuffelen.
Mijn jochie van bijna 10 zit nog net zo graag bij mij op schoot als mijn jochie van 6, en na vele jaren moedeloosheid en getob heb ik nu wel een gezin waarin we blij zijn met elkaar, waarin dat ook uitgesproken wordt.
Het hoeft allemaal niet zo somber af te lopen.
zondag 25 januari 2009 om 19:04
Aan Uma,
Goed van het St Janskruid. Het kan werken als een trein, maar bescherm je ogen met een zonnebril. Je netvlies vindt het minder leuk.
Zembla had een tijd geleden een goede kritische aflevering over anti-depressiva, kun je zien op: http://zembla.vara.nl/Afl...id]=1972&cHash=3c6af74345
De aflevering doet je achter je oren krabben...
Goed van het St Janskruid. Het kan werken als een trein, maar bescherm je ogen met een zonnebril. Je netvlies vindt het minder leuk.
Zembla had een tijd geleden een goede kritische aflevering over anti-depressiva, kun je zien op: http://zembla.vara.nl/Afl...id]=1972&cHash=3c6af74345
De aflevering doet je achter je oren krabben...
zondag 25 januari 2009 om 19:07
Pfff, dit topic is heel herkenbaar voor mij. Ook ik ben depressief en slik al weer ruim een jaar anti-depressiva. Daarnaast loop ik nu acht maanden bij het GGZ, ik krijg daar wekelijkse individuele therapie.
Overigens ben ik eigenlijk al mijn hele volwassen leven depressief, met af en toe betere periodes. Ik heb twee kinderen.
Mijn partner vindt het vooral moeilijk dat hij me niet gelukkig kan maken. Ik voel me naar hem toe erg schuldig en net als jij denk ik soms dat het voor hem beter zou zijn als ik er niet was. Voel me zoiezo soms erg alleen staan terwijl hij er toch echt voor me is.
Met mijn kinderen in direct contact lukt het vaak om mezelf vrolijker en actiever te voelen zodat ik het idee heb nog steeds redelijk te functioneren als moeder, gelukkig maar. Al staat hier de tv ook vaak aan als ik weer tijd voor mezelf nodig heb.
Ik werk ook, al heb ik pas een paar maanden thuis gezeten ivm gedoe op mijn werk.
Nu net weer een nieuwe baan en dat is ook niet erg makkelijk natuurlijk. Maar werken geeft veel afleiding en weerhoudt me van te veel navelstaarderij. Loop wel op mijn tandvlees, hoop dat ik het volhoudt.
Al met al lijkt het me fijn hier mee te schrijven, dit is ook voor mij een onderbelichte kant van het depressief zijn.
Overigens ben ik eigenlijk al mijn hele volwassen leven depressief, met af en toe betere periodes. Ik heb twee kinderen.
Mijn partner vindt het vooral moeilijk dat hij me niet gelukkig kan maken. Ik voel me naar hem toe erg schuldig en net als jij denk ik soms dat het voor hem beter zou zijn als ik er niet was. Voel me zoiezo soms erg alleen staan terwijl hij er toch echt voor me is.
Met mijn kinderen in direct contact lukt het vaak om mezelf vrolijker en actiever te voelen zodat ik het idee heb nog steeds redelijk te functioneren als moeder, gelukkig maar. Al staat hier de tv ook vaak aan als ik weer tijd voor mezelf nodig heb.
Ik werk ook, al heb ik pas een paar maanden thuis gezeten ivm gedoe op mijn werk.
Nu net weer een nieuwe baan en dat is ook niet erg makkelijk natuurlijk. Maar werken geeft veel afleiding en weerhoudt me van te veel navelstaarderij. Loop wel op mijn tandvlees, hoop dat ik het volhoudt.
Al met al lijkt het me fijn hier mee te schrijven, dit is ook voor mij een onderbelichte kant van het depressief zijn.
zondag 25 januari 2009 om 19:23
Uma, fijn voor je dat St Janskruid werkt. Helaas was dat bij mij niet het geval....
Viking, herkenbaar verhaal....met een depressie voel je je extra afhankelijk van je partner, een positie die helemaal niet bij mij past en wat ik dan ook erg moeilijk vindt. Kritiek komt hard aan en kan je het gevoel geven dat er nu dan helemaal niemand meer voor je is. Ik trek me dan juist meer terug, wat een relatie ook niet ten goede komt. Ik geef mijn partner al veel "vrij-af", stimuleer dat hij dingen buiten ons gezin om doet, maar hij maakt daar toch niet veel gebruik van. Ben wel benieuwd of jullie scheiding de depressie van je ex heeft verergert of juist niet. En indien zij haar depressie heeft overwonnen, misschien spijt heeft van haar beslissing?
Mamzelle, ondanks mn depressie kan ik gelukkig nog wel mn gevoelens voor mn kinderen uiten, juist meer dan ooit, ook uit schuldgevoel ongetwijfeld.....ik knuffel ze eel en zeg vaak dat ik van ze houd. Ook probeer ik uit te leggen dat mama nu even heel erg moe is en daardoor niet alles kan meedoen, maar dat dat over een tijdje hopelijk weer over is. Ik neem ze af en toe wel mee, maar dan wel het liefste 1, en ga naar het bos/kinderboerderij/dierentuin. Maar dat kost me zoveel energie, dat ik daarna linea recta mn bed in wil/moet. Ik heb geen opvoedondersteuning nodig, maar weet niet wat dan wel.......wil alles zo graag zelf doen en de frustratie is enorm dat me dat zo moeilijk afgaat.Ben ook veel ongeduldiger, eerder boos en zo ben ik nooit geweest. Het is echt een shock om te merken hoezeer ik aan het veranderen ben.....
Dat ik zelf lijd van en aan die depressie vind ik nog wel te hebben, maar het idee dat ik mn kinderen daarmee op een of andere manier tekort doe en belast, is echt ontzettend moeilijk.
Viking, herkenbaar verhaal....met een depressie voel je je extra afhankelijk van je partner, een positie die helemaal niet bij mij past en wat ik dan ook erg moeilijk vindt. Kritiek komt hard aan en kan je het gevoel geven dat er nu dan helemaal niemand meer voor je is. Ik trek me dan juist meer terug, wat een relatie ook niet ten goede komt. Ik geef mijn partner al veel "vrij-af", stimuleer dat hij dingen buiten ons gezin om doet, maar hij maakt daar toch niet veel gebruik van. Ben wel benieuwd of jullie scheiding de depressie van je ex heeft verergert of juist niet. En indien zij haar depressie heeft overwonnen, misschien spijt heeft van haar beslissing?
Mamzelle, ondanks mn depressie kan ik gelukkig nog wel mn gevoelens voor mn kinderen uiten, juist meer dan ooit, ook uit schuldgevoel ongetwijfeld.....ik knuffel ze eel en zeg vaak dat ik van ze houd. Ook probeer ik uit te leggen dat mama nu even heel erg moe is en daardoor niet alles kan meedoen, maar dat dat over een tijdje hopelijk weer over is. Ik neem ze af en toe wel mee, maar dan wel het liefste 1, en ga naar het bos/kinderboerderij/dierentuin. Maar dat kost me zoveel energie, dat ik daarna linea recta mn bed in wil/moet. Ik heb geen opvoedondersteuning nodig, maar weet niet wat dan wel.......wil alles zo graag zelf doen en de frustratie is enorm dat me dat zo moeilijk afgaat.Ben ook veel ongeduldiger, eerder boos en zo ben ik nooit geweest. Het is echt een shock om te merken hoezeer ik aan het veranderen ben.....
Dat ik zelf lijd van en aan die depressie vind ik nog wel te hebben, maar het idee dat ik mn kinderen daarmee op een of andere manier tekort doe en belast, is echt ontzettend moeilijk.
zondag 25 januari 2009 om 19:33
Hyphen, ook bedankt voor je reactie....rot voor je dat je ook in deze situatie zit. En ja, die tv heh.......hier wordt ook veel vaker een filmpje opgezet, zodat ik even kan uitrusten of gewoon helemaal niks doen. Wel met gevolg dat ik me dan meteen weer een slechte moeder vind, maar soms kan ik echt niet anders.
Ik zit nu ook op het punt dat ik zeer waarschijnlijk toch weer aan de Ad moet, terwijl ik daar zo tegenop zie. Eerdere poging is mislukt, maar helaas slaan alternatieve behandelwijzen ook nog niet echt aan. Maar om zo nog maanden dor te gaan, trek ik niet. Ik wil echt voor mn kids beter worden en vooral hen laten zien dat het leven wel mooi kan zijn,ik wil ze mijn gedachten en gevoelens over het leven niet meegeven en dat is momenteel een echt gevecht.
Ik zit nu ook op het punt dat ik zeer waarschijnlijk toch weer aan de Ad moet, terwijl ik daar zo tegenop zie. Eerdere poging is mislukt, maar helaas slaan alternatieve behandelwijzen ook nog niet echt aan. Maar om zo nog maanden dor te gaan, trek ik niet. Ik wil echt voor mn kids beter worden en vooral hen laten zien dat het leven wel mooi kan zijn,ik wil ze mijn gedachten en gevoelens over het leven niet meegeven en dat is momenteel een echt gevecht.
zondag 25 januari 2009 om 19:40
Viking, ik heb die aflevering gezien en dat heeft voor veel twijfel en onzekerheid gezorgd. Je weet als leek dan ook bijna niet meer wat te geloven. Ik ben het ermee eens dat ad te vaak en te vroeg wordt voorgeschreven, maar je hoort ook de succesverhalen van mensen die na jaren van depressies opeens weer beter werden en spijt hebben dat ze die stap niet veel eerder hebben genomen.
Blijf het zeer lastige en ingewikkelde materie vinden, wat het kiezen van de juiste behandelwijze niet echt makkelijker maakt......
Blijf het zeer lastige en ingewikkelde materie vinden, wat het kiezen van de juiste behandelwijze niet echt makkelijker maakt......
zondag 25 januari 2009 om 21:23
Mijn ex heeft haar depressie niet overwonnen door te scheiden. Ik denk dat dat een mythe is: het ligt niet aan de ander waarom je depressief bent, het ligt aan jezelf. De ander kan slechte gevoelens hooguit versterken. Ook jij was toch al vroeger depressief, waarschijnlijk voor je je ex kende? Mijn ex kreeg wel even een tijdje een soort powerwomangevoel, zo van: "ja ik kan de wereld aan en ik heb niemand er voor nodig! " Maar zoals alles wat 'hyper' is, zakte dat ook weer weg. Mijn ex rechtvaardigt haar scheidingskeuze nog wel door te zeggen dat het goed gaat, maar ondertussen heeft ze nu van verschillende kanten psychologische hulp. (Gelukkig maar, want dat is alleen maar goed nieuws voor onze dochter). (ben overigens niet haatdragend naar haar, het lag een beetje in de lijn der verwachting). Of mijn ex spijt heeft? Ik denk het niet. Ze zal zich misschien weleens achter haar oren krabben om het feit dat vooral ouderschap na een scheiding alleen maar ingewikkelder wordt, terwijl je het juist vanwege je eigen depressieve situatie het makkelijker zou willen krijgen. Kinderen vragen nu eenmaal een zorgvuldige aanpak.
Het feit dat je man niet echt vrij-af neemt, komt misschien wel omdat ie bang is dat je het niet redt, of dat ie zich schuldig voelt als ie het wel neemt. Weleens met hem hierover gehad?
Denk je er serieus over te scheiden?
Ik ben het overigens eens met je Zembla-observatie. Ze hebben vaak een tunnelvisie in hun benadering. Toch kon ik niet echt gemakkelijk om hun conclusies heen. Vandaar dat het me nuttig leek de tip te geven.
Het feit dat je man niet echt vrij-af neemt, komt misschien wel omdat ie bang is dat je het niet redt, of dat ie zich schuldig voelt als ie het wel neemt. Weleens met hem hierover gehad?
Denk je er serieus over te scheiden?
Ik ben het overigens eens met je Zembla-observatie. Ze hebben vaak een tunnelvisie in hun benadering. Toch kon ik niet echt gemakkelijk om hun conclusies heen. Vandaar dat het me nuttig leek de tip te geven.
zondag 25 januari 2009 om 21:35
Hallo didi,
Ik heb op dit moment ook een depressie (en niet de eerste keer) maar heb geen partner en kinderen.. dus kan niet helemaal met je meepraten....
Dat je omschrijft dat je soms weg wilt van je partner omdat je vindt dat hij dit niet verdiend en je schuldgevoel naar je kinderen, komt natuurlijk grotendeels door de depressie zelf... Dat je nu anders bent dan toen je partner verliefd op je werd zal best.... Maar depressie is een ziekte en een ziekte die redelijk goed te behandelen is.... en ook zonder behandeling in de meeste gevallen na verloop van tijd overgaat. Dus zeer grote kans dat je dan weer meer diegene wordt waar hij verliefd op werd.
Als je een (meer) lichamelijke ziekte had gehad had je ook je beperkingen en kon je ook minder doen voor je man en kinderen... Maar je zou je waarschijnlijk wat minder schuldig en waardeloos erdoor voelen, en je partner zou je geen verijten maken of je vergelijken met de periode voordat je ziek werd.
Je schrijft dat de depressie je ziel en karakter verandert... maar dat geloof ik persoonlijk niet... De depressie (die je hebt maar niet bent) verandert je stemming... Maar niet je karakter en zeker niet je ziel.... Je hebt nog steeds je verstand en je hebt nog altijd dezelfde ziel en je bent ook nog altijd even sterk... Maar het wordt wel degelijk belemmert door de stemmingsstoornis die depressie heet. Als de depressie overgaat zul je merken dat je karakter en ziel nog steeds hetzelfde zijn....
Tegelijkertijd moet je ook je eigen verantwoordelijkheid niet uit het oog verliezen....
Ik weet niet waarom het de vorige keer niet gelukt is met AD, maar misschien kun je een ander middel gebruiken.
Ik heb zelf hele goede ervaringen met AD... Er zijn de laatste tijd kritische geluiden over AD. Naar mijn mening voornamelijk omdat mensen met een lichte depressie ze te snel en te makkelijk voorgeschreven kregen door huisartsen.
Bovendien is ook bewezen dat AD niet zo goed werken bij lichte en milde depressies. Bij die groep werkt sporten en anderen methoden minstens even goed. De medicijnen zijn ontwikkeld en bedoeld voor de meer zwaardere depressies en daarbij werken ze ook beter. Bij dat soort zwaardere depressies helpen andere methodes vaak niet genoeg....
Maar als het bij jou al een flinke tijd duurt en je er bovendien zo door belemmerd wordt en ook aan geeft dat je niet meer maanden zo kan doorgaan. En als je er met alleen praten en sporten etc niet uitkomt... dan kan het echt heel goed zijn dat je wel degelijk bij de groep behoort voor wie AD heel geschikt is. En waarom zou je dan iets laten liggen dat heel erg goed kan werken?
Ik heb op dit moment ook een depressie (en niet de eerste keer) maar heb geen partner en kinderen.. dus kan niet helemaal met je meepraten....
Dat je omschrijft dat je soms weg wilt van je partner omdat je vindt dat hij dit niet verdiend en je schuldgevoel naar je kinderen, komt natuurlijk grotendeels door de depressie zelf... Dat je nu anders bent dan toen je partner verliefd op je werd zal best.... Maar depressie is een ziekte en een ziekte die redelijk goed te behandelen is.... en ook zonder behandeling in de meeste gevallen na verloop van tijd overgaat. Dus zeer grote kans dat je dan weer meer diegene wordt waar hij verliefd op werd.
Als je een (meer) lichamelijke ziekte had gehad had je ook je beperkingen en kon je ook minder doen voor je man en kinderen... Maar je zou je waarschijnlijk wat minder schuldig en waardeloos erdoor voelen, en je partner zou je geen verijten maken of je vergelijken met de periode voordat je ziek werd.
Je schrijft dat de depressie je ziel en karakter verandert... maar dat geloof ik persoonlijk niet... De depressie (die je hebt maar niet bent) verandert je stemming... Maar niet je karakter en zeker niet je ziel.... Je hebt nog steeds je verstand en je hebt nog altijd dezelfde ziel en je bent ook nog altijd even sterk... Maar het wordt wel degelijk belemmert door de stemmingsstoornis die depressie heet. Als de depressie overgaat zul je merken dat je karakter en ziel nog steeds hetzelfde zijn....
Tegelijkertijd moet je ook je eigen verantwoordelijkheid niet uit het oog verliezen....
Ik weet niet waarom het de vorige keer niet gelukt is met AD, maar misschien kun je een ander middel gebruiken.
Ik heb zelf hele goede ervaringen met AD... Er zijn de laatste tijd kritische geluiden over AD. Naar mijn mening voornamelijk omdat mensen met een lichte depressie ze te snel en te makkelijk voorgeschreven kregen door huisartsen.
Bovendien is ook bewezen dat AD niet zo goed werken bij lichte en milde depressies. Bij die groep werkt sporten en anderen methoden minstens even goed. De medicijnen zijn ontwikkeld en bedoeld voor de meer zwaardere depressies en daarbij werken ze ook beter. Bij dat soort zwaardere depressies helpen andere methodes vaak niet genoeg....
Maar als het bij jou al een flinke tijd duurt en je er bovendien zo door belemmerd wordt en ook aan geeft dat je niet meer maanden zo kan doorgaan. En als je er met alleen praten en sporten etc niet uitkomt... dan kan het echt heel goed zijn dat je wel degelijk bij de groep behoort voor wie AD heel geschikt is. En waarom zou je dan iets laten liggen dat heel erg goed kan werken?
maandag 26 januari 2009 om 12:48
Hiltje, jouw reactie deed me goed, vooral het stuk over jezelf/ je ziel kwijt zijn. Hoe jij ernaar kijkt geeft me weer wat hoop......en misschien heb je ook wel gelijk. Maar als je je al zo lang slecht voelt, kun je bijna niet meer geloven dat mn oude ik er nog is, ergens verstopt zit.
Ook heb je gelijk mbt ad, ik heb Prozac gebruikt, maar dat had dus heleaas geen effect. Ben nu wel zover dat ik erken dat ik het nu echt nodig heb, of, moet proberen of een ander middel wel werkt. Mag ik vragen welk middel jij gebruikt?
Viking, ik denk er niet aan om bij mn vriend weg te gaan (zijn niet getrouwd), maar ik vind het hebben van een relatie bij een depressie wel extra zwaar. Nog iets om rekening mee te moeten houden, plus dat je gevoelens door de depressie veel minder/afgevlakter zijn en je daardoor ook aan je relatie gaat twijfelen.
Hoe doen anderen dat met werk? Ik heb heel even thuisgezeten (ja,ja, zowaar 1,5 week......), maar ontdek wel veel onbegrip bij de bedrijfsarts. Ervaren anderen dat ook? Zijn motto is zsm weer aan het werk en je lost zelf je problemen maar op.....beetje kort door de bocht, maar ik vind het erg teleurstellend dat deze klachten dus helemaal niet serieus woden genomen. Zo van, ach, neem wat rust en ga wat lekker wandelen......
Ook heb je gelijk mbt ad, ik heb Prozac gebruikt, maar dat had dus heleaas geen effect. Ben nu wel zover dat ik erken dat ik het nu echt nodig heb, of, moet proberen of een ander middel wel werkt. Mag ik vragen welk middel jij gebruikt?
Viking, ik denk er niet aan om bij mn vriend weg te gaan (zijn niet getrouwd), maar ik vind het hebben van een relatie bij een depressie wel extra zwaar. Nog iets om rekening mee te moeten houden, plus dat je gevoelens door de depressie veel minder/afgevlakter zijn en je daardoor ook aan je relatie gaat twijfelen.
Hoe doen anderen dat met werk? Ik heb heel even thuisgezeten (ja,ja, zowaar 1,5 week......), maar ontdek wel veel onbegrip bij de bedrijfsarts. Ervaren anderen dat ook? Zijn motto is zsm weer aan het werk en je lost zelf je problemen maar op.....beetje kort door de bocht, maar ik vind het erg teleurstellend dat deze klachten dus helemaal niet serieus woden genomen. Zo van, ach, neem wat rust en ga wat lekker wandelen......
maandag 26 januari 2009 om 14:27
Hoi Didi,
Fijn dat je wat aan mijn reactie hebt... voel ik me toch nog een beetje nuttig tijdens mijn eigen depressie. Ik heb ook het topic ' depressieve gedachten (met een knipoog) " geopend waar ik ook mijn visie op mijn depressie neerzet.
Ik slink citalopram... slikte 20 mg (is redelijk lage dosering) en daar heb ik het jaren goed op gedaan. Als ik stop krijg ik klachten terug. Nu heb ik met die 20 mg de klachten terug na een heel stressvolle periode en ben ik in overleg met de psychiater aan het ophogen. Ga vast ook kijken wat er achter zit... Maar ik functioneer buiten de depressies om goed. Ben positief mens met veel kwaliteiten en talenten en heb leuk leven. Mensen zijn enorm verbaasd als ze horen dat ik aan depressies lijd.
Dat het jou met prozac niet gelukt is wil niet zeggen dat ander middel niet zal werken. Mijn moeder heeft ooit prozac geprobeerd maar dat ging helemaal niet goed (volgens mij heel heftige verslechtering van klachten in eerste twee weken). Nu heeft ze laatst 10 maanden citalopram geslikt en daar had ze echt baat bij.
Nog wat over je relatie en kinderen en de depressie.... Ik heb wel eens gelezen dat mensen met kinderen vaak achteraf zeggen dat ze het hebben volgehouden omdat ze kinderen hadden terwijl mensen zonder kinderen zeggen dat ze blij waren dat ze geen kinderen hadden omdat ze het dan vast niet hadden volgehouden....
Je voelt je extra schuldig naar je kinderen en partner toe en dat is denk ik zwaar... maar je hebt er ook baat bij hoor, dat je een gezin en structuur hebt.
Ik woon alleen en trek het in mijn slechte momenten echt niet in mijn eentje. Zit nu al 2 weken bij mijn vader en dat is ook niet leuk als je al lang en breed volwassen bent. Ik werk al een tijd niet en heb een arbo arts die achter me staat...(zo fijn...)
Weet je een depressie is sowieso kaa uuu teee, in welke situatie je ook zit en dat komt vaak voor een groot deel juist door die depressie en hoe je tegen de situatie aankijkt en niet eens zozeer door die situatie zelf....
Fijn dat je wat aan mijn reactie hebt... voel ik me toch nog een beetje nuttig tijdens mijn eigen depressie. Ik heb ook het topic ' depressieve gedachten (met een knipoog) " geopend waar ik ook mijn visie op mijn depressie neerzet.
Ik slink citalopram... slikte 20 mg (is redelijk lage dosering) en daar heb ik het jaren goed op gedaan. Als ik stop krijg ik klachten terug. Nu heb ik met die 20 mg de klachten terug na een heel stressvolle periode en ben ik in overleg met de psychiater aan het ophogen. Ga vast ook kijken wat er achter zit... Maar ik functioneer buiten de depressies om goed. Ben positief mens met veel kwaliteiten en talenten en heb leuk leven. Mensen zijn enorm verbaasd als ze horen dat ik aan depressies lijd.
Dat het jou met prozac niet gelukt is wil niet zeggen dat ander middel niet zal werken. Mijn moeder heeft ooit prozac geprobeerd maar dat ging helemaal niet goed (volgens mij heel heftige verslechtering van klachten in eerste twee weken). Nu heeft ze laatst 10 maanden citalopram geslikt en daar had ze echt baat bij.
Nog wat over je relatie en kinderen en de depressie.... Ik heb wel eens gelezen dat mensen met kinderen vaak achteraf zeggen dat ze het hebben volgehouden omdat ze kinderen hadden terwijl mensen zonder kinderen zeggen dat ze blij waren dat ze geen kinderen hadden omdat ze het dan vast niet hadden volgehouden....
Je voelt je extra schuldig naar je kinderen en partner toe en dat is denk ik zwaar... maar je hebt er ook baat bij hoor, dat je een gezin en structuur hebt.
Ik woon alleen en trek het in mijn slechte momenten echt niet in mijn eentje. Zit nu al 2 weken bij mijn vader en dat is ook niet leuk als je al lang en breed volwassen bent. Ik werk al een tijd niet en heb een arbo arts die achter me staat...(zo fijn...)
Weet je een depressie is sowieso kaa uuu teee, in welke situatie je ook zit en dat komt vaak voor een groot deel juist door die depressie en hoe je tegen de situatie aankijkt en niet eens zozeer door die situatie zelf....
maandag 26 januari 2009 om 15:19
Hoi, erg herkenbaar, ook hier een moeder met jonge kinderen die depressief is geweest.
In feite is het me twee keer overkomen. De eerste keer was mijn kind 1,5 jaar. Op dat moment durfde ik er zelf niet aan dat ik wel eens depressief kon zijn. De arbo-arts suggereerde dat wel, maar ik veegde dat direct van tafel. Zo erg was het nou ook weer niet met mij (vond ik). Met hulp van een psycholoog kreeg ik mijn leven weer op de rit, maar ruim drie jaar later was het weer raak. De oudste was toen net 5 en de jongste net 2 jaar. Het begon met een arbeidsconflict, maar na een paar weken thuis zitten, ging het alleen maar slechter met me. Ik heb zelf toen aan de bel getrokken bij de huisarts voor medicatie en weer therapie. Ik ben door een hel gegaan, maar uiteindelijk ben ik er weer bovenop gekrabbeld. Mijn man heeft me op alle fronten ondersteund, maar tegelijkertijd mij ook keihard gewezen op mijn verantwoordelijkheid naar mijn kinderen toe. En zoals ook eerder al werd geschreven, door mijn kinderen had ik de vechtlust om door te gaan. Inmiddels heb ik de medicatie weer afgebouwd en doe ik alles weer op eigen kracht. Mijn ervaring is wel dat depressieve gevoelens nooit voorgoed weg zijn, het hoort een beetje bij de aard van dit beestje. Soms gaat het goed en soms voel ik me weer wat afglijden. Ik heb echter geleerd deze gevoelens te onderkennen (bij mij ligt de oorzaak vaak bij een te volle agenda en te weinig tijd voor mezelf) en dan direct in actie te komen als ik voel dat het effe niet zo gaat. Dan kies ik bewust voor tijd voor mezelf en moeten de kids en duetman zichzelf wat meer vermaken. Het blijft vechten, goed naar jezelf luisteren, zoeken naar een evenwicht. Ik weet niet wat voor effect mijn depressiviteit op mijn gezin gehad heeft, omdat mijn kinderen mij niet anders kennen dan dat ik ben. Ik heb me vroeger wel heel druk gemaakt toen de oudste nog een baby was, dat ik haar tekort zou doen, maar beide kids maken een zorgeloze, blije indruk. En zolang zij gelukkig zijn, denk ik dat ik het niet zo slecht doe.
Voor jou is de weg hier naar toe nog lang. Ik kan nu heel makkelijk roepen succes en doe je best, maar ik weet hoe moeilijk de weg is.
liefs van duet
In feite is het me twee keer overkomen. De eerste keer was mijn kind 1,5 jaar. Op dat moment durfde ik er zelf niet aan dat ik wel eens depressief kon zijn. De arbo-arts suggereerde dat wel, maar ik veegde dat direct van tafel. Zo erg was het nou ook weer niet met mij (vond ik). Met hulp van een psycholoog kreeg ik mijn leven weer op de rit, maar ruim drie jaar later was het weer raak. De oudste was toen net 5 en de jongste net 2 jaar. Het begon met een arbeidsconflict, maar na een paar weken thuis zitten, ging het alleen maar slechter met me. Ik heb zelf toen aan de bel getrokken bij de huisarts voor medicatie en weer therapie. Ik ben door een hel gegaan, maar uiteindelijk ben ik er weer bovenop gekrabbeld. Mijn man heeft me op alle fronten ondersteund, maar tegelijkertijd mij ook keihard gewezen op mijn verantwoordelijkheid naar mijn kinderen toe. En zoals ook eerder al werd geschreven, door mijn kinderen had ik de vechtlust om door te gaan. Inmiddels heb ik de medicatie weer afgebouwd en doe ik alles weer op eigen kracht. Mijn ervaring is wel dat depressieve gevoelens nooit voorgoed weg zijn, het hoort een beetje bij de aard van dit beestje. Soms gaat het goed en soms voel ik me weer wat afglijden. Ik heb echter geleerd deze gevoelens te onderkennen (bij mij ligt de oorzaak vaak bij een te volle agenda en te weinig tijd voor mezelf) en dan direct in actie te komen als ik voel dat het effe niet zo gaat. Dan kies ik bewust voor tijd voor mezelf en moeten de kids en duetman zichzelf wat meer vermaken. Het blijft vechten, goed naar jezelf luisteren, zoeken naar een evenwicht. Ik weet niet wat voor effect mijn depressiviteit op mijn gezin gehad heeft, omdat mijn kinderen mij niet anders kennen dan dat ik ben. Ik heb me vroeger wel heel druk gemaakt toen de oudste nog een baby was, dat ik haar tekort zou doen, maar beide kids maken een zorgeloze, blije indruk. En zolang zij gelukkig zijn, denk ik dat ik het niet zo slecht doe.
Voor jou is de weg hier naar toe nog lang. Ik kan nu heel makkelijk roepen succes en doe je best, maar ik weet hoe moeilijk de weg is.
liefs van duet
maandag 26 januari 2009 om 16:12
Hiltje, het is inderdaad zo denk ik, dat elke situatie voor- en nadelen heeft tijdens een depressie. Kinderen geven je zeker structuur en een dagritme en nog belangrijker, veel geluk. Het enige mooie wat ik nog kan zien zijn mijn kinderen en dat geeft mij dan ook zeker vechtlust. Ik wil blijven genieten van hen en ook voor hen een positieve levensinstelling hebben. Had ik geen kinderen gehad, dan had ik het zeker zwaarder gehad, of in ieder geval, anders zwaar. Het negatieve is het schuldgevoel en de verantwoordelijkheid....als het niet gaat, dan moet het toch...er moet gegeten worden en ik kan ze slechts op het schoolplein laten staan.
Ik ga eens wat googlen op jouw middel, heb je last gehad vd bijwerkingen?
Duet, bedankt voor jouw verhaal en fijn dat het nu beter met je gaat, op eigen kracht, zoals je zelf zegt. Tja, het aard vh beestje.....gevoelig punt, want ik besef ergens heel goed dat dit bij mij hoort, aangezien ik dit in het verleden al vaker heb meegemaakt, zij het in mindere mate. Accepteren dat je bent zoals je bent is vast stap 1, en hoop dat dat ooit gaat komen. Ik wil zo niet zijn en ik wil zon mama niet zijn en dat vind ik moeilijk. Ik ben kwetsbaarder, gevoeliger en dat depressieve wil ik eigenlijk niet laten zien aan mijn kinderen. Nu kan ik dat nog goed verdoezelen, ze zijn erg klein, maar wanneer niet meer......
Ik reageer later weer, moet nu mn dochter ophalen bij vriendinnetje
Ik ga eens wat googlen op jouw middel, heb je last gehad vd bijwerkingen?
Duet, bedankt voor jouw verhaal en fijn dat het nu beter met je gaat, op eigen kracht, zoals je zelf zegt. Tja, het aard vh beestje.....gevoelig punt, want ik besef ergens heel goed dat dit bij mij hoort, aangezien ik dit in het verleden al vaker heb meegemaakt, zij het in mindere mate. Accepteren dat je bent zoals je bent is vast stap 1, en hoop dat dat ooit gaat komen. Ik wil zo niet zijn en ik wil zon mama niet zijn en dat vind ik moeilijk. Ik ben kwetsbaarder, gevoeliger en dat depressieve wil ik eigenlijk niet laten zien aan mijn kinderen. Nu kan ik dat nog goed verdoezelen, ze zijn erg klein, maar wanneer niet meer......
Ik reageer later weer, moet nu mn dochter ophalen bij vriendinnetje
maandag 26 januari 2009 om 19:07
Ja didi, bij mij is dat ook een gevoelig punt. Ook ik wil een moeder zijn met tomeloze energie en niks is te gek. Maar ik ben dat ook niet. Ik ben een moeder die echt wel een keer iets kan doen met de kids, maar die daar vervolgens weer een dag van moet bijkomen. Ik heb echt veel rust om me heen nodig, stilte, tijd om te denken. Dat is de aard van dit beestje, een denker, een piekeraar, eerder geneigd negatief dan positief te denken. Helaas!
Ik zie zelfs deze eigenschap terug in de hele familie. Mijn vader was zo, ik ben zo en ik zie helaas bepaalde trekjes ook bij mijn dochter terug. Ik probeer haar zo positief mogelijk op te voeden zodat zij later niet zo hoeft te lijden onder negatieve gedachten en gevoelens. En ook al gaat het met mij nu best goed, ik weet dat de sombere gevoelens om de hoek liggen, dus daar waak ik voor en daar probeer ik mezelf tegen te beschermen. Maar oh, wat zou ik graag een onbezorgd persoontje willen zijn en dit uitstralen naar mijn kids.
Ik zie zelfs deze eigenschap terug in de hele familie. Mijn vader was zo, ik ben zo en ik zie helaas bepaalde trekjes ook bij mijn dochter terug. Ik probeer haar zo positief mogelijk op te voeden zodat zij later niet zo hoeft te lijden onder negatieve gedachten en gevoelens. En ook al gaat het met mij nu best goed, ik weet dat de sombere gevoelens om de hoek liggen, dus daar waak ik voor en daar probeer ik mezelf tegen te beschermen. Maar oh, wat zou ik graag een onbezorgd persoontje willen zijn en dit uitstralen naar mijn kids.
dinsdag 27 januari 2009 om 10:49
Duet, ja moeilijk is dat heh....ook bij mij zit dat in de familie (ook mijn vader) en ik heb dat als kind ook soms best lastig gevonden. Het leek wel alsof mijn vader altijd verdrietig was en dat wil ik mijn kinderen juist niet meegeven.
Maar, ik weet wel dat ik vrolijker en blijer kan zijn dan nu, daar klamp ik me dan nog maar even aan vast. Dit is nu echt het dieptepunt en ik ga er alles aan doen om weer dat stukje van mezelf terug te vinden. Misschien dat als de scherpste kantjes er van af zijn, het mezelf accepteren ook een stuk beter zal gaan.
Ik zie mezelf (gelukkig) nog niet als slechte moeder, wel als een andere moeder dan ik eigenlijk zou willen zijn.........
Ik vind het erg fijn om jouw verhaal te horen, want een vd lastigste dingen vind ik toch wel het gevoel alsof je er helemaal alleen voor staat. Niemand loopt te koop met depressief zijn en daardoor lijkt het vaak alsof jij de enigste bent met deze ellende. Heb jij "lotgenoten" gehad tijdens jouw moeilijkere perioden?
Maar, ik weet wel dat ik vrolijker en blijer kan zijn dan nu, daar klamp ik me dan nog maar even aan vast. Dit is nu echt het dieptepunt en ik ga er alles aan doen om weer dat stukje van mezelf terug te vinden. Misschien dat als de scherpste kantjes er van af zijn, het mezelf accepteren ook een stuk beter zal gaan.
Ik zie mezelf (gelukkig) nog niet als slechte moeder, wel als een andere moeder dan ik eigenlijk zou willen zijn.........
Ik vind het erg fijn om jouw verhaal te horen, want een vd lastigste dingen vind ik toch wel het gevoel alsof je er helemaal alleen voor staat. Niemand loopt te koop met depressief zijn en daardoor lijkt het vaak alsof jij de enigste bent met deze ellende. Heb jij "lotgenoten" gehad tijdens jouw moeilijkere perioden?
dinsdag 27 januari 2009 om 16:49
Ja,
Ik heb echt per toeval een lotgenote ontdekt. Dit was een buurvrouw die 3 deuren verder woonde. Ik sprak haar wel eens en de hele buurt wist dat ik ziek thuis zat, dus ik heb ook verteld wat er aan de hand was. Zij bekende mij uiteindelijk dat ze bang was dat zij hetzelfde had (maar dat niemand haar begreep en dat ze echt herkenning vond in mijn verhaal). Ze is vrij snel daarna naar haar huisarts gegaan. Uiteindelijk blijkt zij aan winterdepressie te lijden en zal ze ook nooit van de antidepressiva af komen. Ze heeft het wel geprobeerd, maar dit is mislukt. Uiteindelijk zijn wij hele dikke vriendinnen geworden. Wij hebben echt heel veel aan elkaar gehad en nu nog steeds kunnen we bij elkaar terecht met alles. Hoe lang heb jij al echt last, want je had het over een geruime tijd, hoe lang is dat?
Ik deel jouw gevoel van een andere moeder willen zijn dan je bent. Mijn kids zijn inderdaad niet ongelukkig met mij, maar ik zie vaak moeders waarvan ik denk: was ik ook maar zo (vlot, makkelijk, luchtig, vul maar in.....)
Ik heb echt per toeval een lotgenote ontdekt. Dit was een buurvrouw die 3 deuren verder woonde. Ik sprak haar wel eens en de hele buurt wist dat ik ziek thuis zat, dus ik heb ook verteld wat er aan de hand was. Zij bekende mij uiteindelijk dat ze bang was dat zij hetzelfde had (maar dat niemand haar begreep en dat ze echt herkenning vond in mijn verhaal). Ze is vrij snel daarna naar haar huisarts gegaan. Uiteindelijk blijkt zij aan winterdepressie te lijden en zal ze ook nooit van de antidepressiva af komen. Ze heeft het wel geprobeerd, maar dit is mislukt. Uiteindelijk zijn wij hele dikke vriendinnen geworden. Wij hebben echt heel veel aan elkaar gehad en nu nog steeds kunnen we bij elkaar terecht met alles. Hoe lang heb jij al echt last, want je had het over een geruime tijd, hoe lang is dat?
Ik deel jouw gevoel van een andere moeder willen zijn dan je bent. Mijn kids zijn inderdaad niet ongelukkig met mij, maar ik zie vaak moeders waarvan ik denk: was ik ook maar zo (vlot, makkelijk, luchtig, vul maar in.....)
