Psyche
alle pijlers
depressie
woensdag 18 juli 2007 om 18:35
ik heb een lange tijd enorm veel last gehad van een zware depressie. daardoor heb ik veel moeten missen en opgeven.
momenteel ben ik bezig met een herorientatie op mijn loopbaan. ik wil nu vooruit kijken en heb daarbij een loopbaancoach in de arm genomen. de opdracht is dat ik mijn meest negatieve ervaring, mijn depressie dus, beschrijf en daarvan ook benoem wat de positieve kanten zijn. pfff ! dat is een zware dobber. mijn depressie heeft me alleen maar ellende gebracht. ik zie er geen goede kanten aan. wie van jullie wel?
momenteel ben ik bezig met een herorientatie op mijn loopbaan. ik wil nu vooruit kijken en heb daarbij een loopbaancoach in de arm genomen. de opdracht is dat ik mijn meest negatieve ervaring, mijn depressie dus, beschrijf en daarvan ook benoem wat de positieve kanten zijn. pfff ! dat is een zware dobber. mijn depressie heeft me alleen maar ellende gebracht. ik zie er geen goede kanten aan. wie van jullie wel?
woensdag 18 juli 2007 om 18:56
Hee Sunshine,
Ik heb rond mijn 20e een behoorlijke depressie gehad. Terugkijkend kan ik wel zien wat het me heeft opgeleverd. Door de depressie werd ik gedwongen na te denken over waar ik mee bezig was. Vóór die tijd verdrong ik alles, ik vluchtte in feesten en werken. Ik wilde vooral Sterk zijn. Heb een traumatische jeugd gehad en had alle herinneringen zo diep mogelijk weggestopt. Ik zag niet dat hoe ik functioneerde (en níet functioneerde) een gevolg was van mijn trauma's. Omdat ik er gewoon niet bij wilde stilstaan. Door de depressie had ik geen keuze om alle prut naar boven te laten komen en te kijken wat het me had gedaan. En ook om te kijken hoe ik nu in het leven stond en of dat was wat ik wilde. Op het moment zelf wilde ik het allemaal liever niet zien, en wilde ik vooral alles wegstoppen en doorgaan! Maar ik zou nooit gelukkig zijn geworden op die manier. Nu kreeg ik een tweede kans om alles anders te gaan doen. Achteraf ben ik de depressie dankbaar ;)
Ik heb rond mijn 20e een behoorlijke depressie gehad. Terugkijkend kan ik wel zien wat het me heeft opgeleverd. Door de depressie werd ik gedwongen na te denken over waar ik mee bezig was. Vóór die tijd verdrong ik alles, ik vluchtte in feesten en werken. Ik wilde vooral Sterk zijn. Heb een traumatische jeugd gehad en had alle herinneringen zo diep mogelijk weggestopt. Ik zag niet dat hoe ik functioneerde (en níet functioneerde) een gevolg was van mijn trauma's. Omdat ik er gewoon niet bij wilde stilstaan. Door de depressie had ik geen keuze om alle prut naar boven te laten komen en te kijken wat het me had gedaan. En ook om te kijken hoe ik nu in het leven stond en of dat was wat ik wilde. Op het moment zelf wilde ik het allemaal liever niet zien, en wilde ik vooral alles wegstoppen en doorgaan! Maar ik zou nooit gelukkig zijn geworden op die manier. Nu kreeg ik een tweede kans om alles anders te gaan doen. Achteraf ben ik de depressie dankbaar ;)
woensdag 18 juli 2007 om 19:19
Hai Pink, ik zou je willen vragen om mijn topic die ik vandaag heb geopend te lezen en svp te reageren. Want ik begrijp dat jij het aleen lange tijd achter de rug hebt. Hoe hebt jij het ervaren en hoe lang duurde het voordat je weer een beetje vertrouwen krijgt in je zelf?
Sorry sunshine hoop dat je het niet erg vindt dat ik dit vraag, maar anders moet ik mn hele verhaal opnieuw typen.
Oja mijn topic is bang voor het zwartegat.
Liefs Rachella
Sorry sunshine hoop dat je het niet erg vindt dat ik dit vraag, maar anders moet ik mn hele verhaal opnieuw typen.
Oja mijn topic is bang voor het zwartegat.
Liefs Rachella
woensdag 18 juli 2007 om 21:50
Hoi sunshine
Ik zal de eerste zijn om te zeggen dat ik door mijn depressie vijf jaar ben kwijt geraakt.Maar ik heb er ook dingen van geleerd. Ik waardeer nu de goede dagen en accepteer beetje bij beetje dat ik me soms ook niet goed voel. Ik ben mezelf kwijt geweest en heb mezelf ook weer teruggevonden. Ik had het leven opgegeven nu kan ik ook genieten. Ik heb een andere kijk gekregen op het leven. Voor mij is de dood niet langer beangstigend. Er is een tijd geweest dat ik het zelfs een oplossing vond voor mijn problemen, maar dat was niet zo. Ik weet niet hoe lang ik hier op aarde heb en wat mij nog allemaal te wachten staat maar ik kan nu leven en niet over tien jaar. Ik wil nu dingen doen die ik wil. Binnen de grenzen van het toelaatbare en haalbare heb ik mijn eigen wensen en maak ik mijn eigen vrijheid.
Ik kan me heel goed inleven in andere mensen dat is een kracht maar soms ook een handicap. Maar ik ga er wel van uit dat ik een reden van bestaan heb. Ik weet hem niet zo een twee drie. misschien kom ik er nog ooit achter, maar zolang ik hier ben is het mijn feestje.
jannemans
Ik zal de eerste zijn om te zeggen dat ik door mijn depressie vijf jaar ben kwijt geraakt.Maar ik heb er ook dingen van geleerd. Ik waardeer nu de goede dagen en accepteer beetje bij beetje dat ik me soms ook niet goed voel. Ik ben mezelf kwijt geweest en heb mezelf ook weer teruggevonden. Ik had het leven opgegeven nu kan ik ook genieten. Ik heb een andere kijk gekregen op het leven. Voor mij is de dood niet langer beangstigend. Er is een tijd geweest dat ik het zelfs een oplossing vond voor mijn problemen, maar dat was niet zo. Ik weet niet hoe lang ik hier op aarde heb en wat mij nog allemaal te wachten staat maar ik kan nu leven en niet over tien jaar. Ik wil nu dingen doen die ik wil. Binnen de grenzen van het toelaatbare en haalbare heb ik mijn eigen wensen en maak ik mijn eigen vrijheid.
Ik kan me heel goed inleven in andere mensen dat is een kracht maar soms ook een handicap. Maar ik ga er wel van uit dat ik een reden van bestaan heb. Ik weet hem niet zo een twee drie. misschien kom ik er nog ooit achter, maar zolang ik hier ben is het mijn feestje.
jannemans
woensdag 18 juli 2007 om 23:44
bedankt voor je reaktie.
wat ben je anders gaan doen dan voor je depressie. denk je dat je daarvoor je depressie nodig had, of had die verandering er ook op een normale manier kunnen komen?
ik vind mijn depressie jaren verloren jaren vol verdriet, ellende en eenzaamheid. nee, het heeft mij niks goeds gebracht. ik begrijp die opdracht van de coach dan ook niet.
donderdag 19 juli 2007 om 01:34
Sunshine, ik heb op verzoek van Rachella ook een en ander in haar topic geschreven, misschien kun je daar ook iets mee.
Wat ik anders ben gaan doen? De depressie heeft me gedwongen bepaalde zaken in het verleden te verwerken én ook gedwongen om de situatie waarin ik zat te verbeteren. Tot dan toe dacht ik; ach ik kan alles wat me overkomt wel aan, gewoon negeren en doorgaan!!!! Maar zo werkte het niet voor me. Ik moest stappen ondernemen en een en ander onder ogen zien, wilde ik ooit (weer) gelukkig worden. ik ben in therapie gegaan en heb vele zelfhulpboeken verslonden. Leerde dat ik meer macht had dan ik tot dan toe altijd had gedacht, en dat ik voor een groot deel in staat was mijn leven te vormen tot wat ik wilde. (tot op zekere hoogte natuurlijk)
Ook leerde ik dat het voor mij belangrijk was met wat voor mensen ik omging. Ik ben nogal zorgzaam van aard, en trok (daardoor?) de verkeerde mensen aan. Ik liet me altijd leegtrekken door negatief ingestelde mensen. Sinds de depressie maakte ik ook daar een omslag in, als ik het gevoel kreeg dat iemand me alleen maar negatieve energie gaf, kon ik maar beter het contact uit te weg gaan. Klinkt misschien wat egoistisch, maar voor mij puur zelfbehoud. Ik koos er vanaf toen voor met mensen om te gaan waar ik blij van werd. En voor het eerst in mijn leven voelde het alsof ik echt het recht had daarvoor te kiezen:D. Nou ja, het is maar een klein voorbeeldje van een hele reeks veranderingen die ik deed. En ik ben met bepaalde denkbeelden aan de slag gegaan. Ik was gewend geraakt zelf ook steeds negatiever te denken, erin te geloven dat ik niets kon, niets waard was enzo. Had ik allemaal geleerd, en meegekregen in mijn opvoeding. Maar het bleek niet persé op waarheid te berusten. Doordat ik anders over mezelf ging denken keek ik ook heel anders de wereld in, en kreeg ik meer positiviteit terug. En, zoals ik ook in het stuk op het topic van Rachella schreef: ik had eerder het idee dat van alles me overkwam, maar leerde dat ik veel meer macht erover had dan ik ooit had gedacht. Ik val in herhaling geloof ik, tis ook al hartstikke bedtijd ;)
Ikzelf heb de depressie hiervoor nodig gehad. Ik was er anders niet aan begonnen. Ik was er te trots voor om pas op de plaats te maken en ervoor uit te komen dat ik hulp nodig had ook nog:$, en dat er bepaalde dingen in mijn leven moesten veranderen.
Ik ervoer mijn jaren van depressie ook als een periode vol bittere ellende, maar had het blijkbaar nodig als impuls om het roer om te gooien. Terugkijkend had ik niet gewild dat ik door had kunnen gaan zoals ik leefde, dus vandaar dat ik, hoe moeilijk het allemaal ook was, die depressie dankbaar ben.
Wat ik anders ben gaan doen? De depressie heeft me gedwongen bepaalde zaken in het verleden te verwerken én ook gedwongen om de situatie waarin ik zat te verbeteren. Tot dan toe dacht ik; ach ik kan alles wat me overkomt wel aan, gewoon negeren en doorgaan!!!! Maar zo werkte het niet voor me. Ik moest stappen ondernemen en een en ander onder ogen zien, wilde ik ooit (weer) gelukkig worden. ik ben in therapie gegaan en heb vele zelfhulpboeken verslonden. Leerde dat ik meer macht had dan ik tot dan toe altijd had gedacht, en dat ik voor een groot deel in staat was mijn leven te vormen tot wat ik wilde. (tot op zekere hoogte natuurlijk)
Ook leerde ik dat het voor mij belangrijk was met wat voor mensen ik omging. Ik ben nogal zorgzaam van aard, en trok (daardoor?) de verkeerde mensen aan. Ik liet me altijd leegtrekken door negatief ingestelde mensen. Sinds de depressie maakte ik ook daar een omslag in, als ik het gevoel kreeg dat iemand me alleen maar negatieve energie gaf, kon ik maar beter het contact uit te weg gaan. Klinkt misschien wat egoistisch, maar voor mij puur zelfbehoud. Ik koos er vanaf toen voor met mensen om te gaan waar ik blij van werd. En voor het eerst in mijn leven voelde het alsof ik echt het recht had daarvoor te kiezen:D. Nou ja, het is maar een klein voorbeeldje van een hele reeks veranderingen die ik deed. En ik ben met bepaalde denkbeelden aan de slag gegaan. Ik was gewend geraakt zelf ook steeds negatiever te denken, erin te geloven dat ik niets kon, niets waard was enzo. Had ik allemaal geleerd, en meegekregen in mijn opvoeding. Maar het bleek niet persé op waarheid te berusten. Doordat ik anders over mezelf ging denken keek ik ook heel anders de wereld in, en kreeg ik meer positiviteit terug. En, zoals ik ook in het stuk op het topic van Rachella schreef: ik had eerder het idee dat van alles me overkwam, maar leerde dat ik veel meer macht erover had dan ik ooit had gedacht. Ik val in herhaling geloof ik, tis ook al hartstikke bedtijd ;)
Ikzelf heb de depressie hiervoor nodig gehad. Ik was er anders niet aan begonnen. Ik was er te trots voor om pas op de plaats te maken en ervoor uit te komen dat ik hulp nodig had ook nog:$, en dat er bepaalde dingen in mijn leven moesten veranderen.
Ik ervoer mijn jaren van depressie ook als een periode vol bittere ellende, maar had het blijkbaar nodig als impuls om het roer om te gooien. Terugkijkend had ik niet gewild dat ik door had kunnen gaan zoals ik leefde, dus vandaar dat ik, hoe moeilijk het allemaal ook was, die depressie dankbaar ben.
donderdag 19 juli 2007 om 11:30
Nou ik vind dat je dat eigenlijk niet van iemand mag vragen....nl vertel eens iets positiefs over je depressie!
Iemand die zoiets vraagt heeft waarschijnlijk nog NOOIT een echte depressie meegemaakt. Ook is het idioot dat van degene die depressed is gevraagd wordt om het roer helemaal om te gooien.
Je kunt nl in die staat helemaal geen grote beslissingen nemen.
Het commentaar van "waardeerde je dan je goede momenten niet, die je toch eerder in je leven gehad hebt?" is ook grote nonsens. Als je goed in een depressie zit, zie je geen goed meer.... nergens, ineens heb je ook allenig nog maar slechte jeugdherinneringen. Je bent er van overtuigd dat jou leven crap is en ook altijd crap zal blijven. Daarom stappen ook zoveel mensen eruit. Je hebt ECHTE hulp nodig, therapy en medicijnen en dan nog moet je de rest van je leven bedacht zijn dat het niet weer toeslaat.
Later herken je de eerste verschijnselen en kan je vaak door zelfhulp of praten met iemand een erge depressie vermijden. Maar echt niet als je er nog midden inzit!
Nou dit moest ik dus effe kwijt, hoop dat je er wat aan hebt.
Iemand die zoiets vraagt heeft waarschijnlijk nog NOOIT een echte depressie meegemaakt. Ook is het idioot dat van degene die depressed is gevraagd wordt om het roer helemaal om te gooien.
Je kunt nl in die staat helemaal geen grote beslissingen nemen.
Het commentaar van "waardeerde je dan je goede momenten niet, die je toch eerder in je leven gehad hebt?" is ook grote nonsens. Als je goed in een depressie zit, zie je geen goed meer.... nergens, ineens heb je ook allenig nog maar slechte jeugdherinneringen. Je bent er van overtuigd dat jou leven crap is en ook altijd crap zal blijven. Daarom stappen ook zoveel mensen eruit. Je hebt ECHTE hulp nodig, therapy en medicijnen en dan nog moet je de rest van je leven bedacht zijn dat het niet weer toeslaat.
Later herken je de eerste verschijnselen en kan je vaak door zelfhulp of praten met iemand een erge depressie vermijden. Maar echt niet als je er nog midden inzit!
Nou dit moest ik dus effe kwijt, hoop dat je er wat aan hebt.
donderdag 19 juli 2007 om 19:17
waardeerde je de goede dagen voor je depressie niet dan?
Ik stond niet eens stil bij een dag. Of de dag goed of slecht was. Ik leefde meer uit gewoonte.
genoot je voor je depressie niet ? minder of anders? (hoe anders?)
Ik genoot zeker wel van dingen maar ik waardeerde het veel minder. Nu kan ik genieten van de simpele dingen. Een dag dat de zon schijnt is lekker en dan een eind gaan wandelen. Gewoon omdat ik daar zin in heb. Ik voel me vrijer dan dat ik van tevoren deed. Ik besef denk ik meer dat het niet vanzelfsprekend is.
hoe anders? waarin verschilt het met voor je depressie?
Voor mijn depressie stond ik niet echt stil bij het leven. Ik wist dat ik geboren was en op een dag ook weer dood zou gaan maar verder hield ik me er alleen mee bezig als er iemand uit mijn omgeving dood ging. In mijn geval waren dat allemaal oude mensen, dus dan kon ik vrij makkelijk zeggen. Het was zijn tijd.
Tijdens mijn depressie heb ik tijden gekend dat ik bang was voor de dood, wat omgeslagen is in verlangen en de dood zien als de ultieme verlossing. Nu ben ik niet bang voor de dood. Ik weet dat het komt en als het zo ver is wil ik geleefd hebben en niet geleefd zijn door anderen. Dat is denk ik nog wel het meest veranderd. Ik wil tevreden zijn met wie ik ben en niet altijd de goedkeuring van andere nodig hebben om gelukkig te zijn.
Ik stond niet eens stil bij een dag. Of de dag goed of slecht was. Ik leefde meer uit gewoonte.
genoot je voor je depressie niet ? minder of anders? (hoe anders?)
Ik genoot zeker wel van dingen maar ik waardeerde het veel minder. Nu kan ik genieten van de simpele dingen. Een dag dat de zon schijnt is lekker en dan een eind gaan wandelen. Gewoon omdat ik daar zin in heb. Ik voel me vrijer dan dat ik van tevoren deed. Ik besef denk ik meer dat het niet vanzelfsprekend is.
hoe anders? waarin verschilt het met voor je depressie?
Voor mijn depressie stond ik niet echt stil bij het leven. Ik wist dat ik geboren was en op een dag ook weer dood zou gaan maar verder hield ik me er alleen mee bezig als er iemand uit mijn omgeving dood ging. In mijn geval waren dat allemaal oude mensen, dus dan kon ik vrij makkelijk zeggen. Het was zijn tijd.
Tijdens mijn depressie heb ik tijden gekend dat ik bang was voor de dood, wat omgeslagen is in verlangen en de dood zien als de ultieme verlossing. Nu ben ik niet bang voor de dood. Ik weet dat het komt en als het zo ver is wil ik geleefd hebben en niet geleefd zijn door anderen. Dat is denk ik nog wel het meest veranderd. Ik wil tevreden zijn met wie ik ben en niet altijd de goedkeuring van andere nodig hebben om gelukkig te zijn.
donderdag 19 juli 2007 om 19:28
Hoi toeifruty
Ik wil even reageren op wat jij zegt. Je zegt dat als je echt depressief bent je niets goeds kunt noemen naderhand. Misschien is het voor jou zo, maar door mijn depressie ben ik veranderd en voor mij de goede kant uit. Ik heb een poging gedaan om mezelf iets eerder een plekje op de begraagfplaats te bezorgen. Niet gelukt. Maar door die poging ben ik wel gaan zien dat IK er iets aan moest doen. Denk nu niet dat het allemaal ineens geweldig was en dat ik een week later stond te springen van plezier want het heeft nog zeker een jaar geduurd voordat ik weer een beetje een leven had.
Je kunt zeggen dat je geen grote beslissingen moet nemen, maar wat moet je dan volgens jou wachten totdat iemand anders jou komt redden. Helaas kleine kans dat dat gaat gebeuren.
IK heb de touwtjes van mijn leven nu zelf in handen en ben niet van plan om ze weer een keer af te geven. Een depressie kan in sommige gevallen goed behandeld worden met medicijnen maar dit is lang niet altijd. Ik heb bijna alle middelen geprobeerd die ook maar zouden kunnen helpen, maar niets hielp als je daar niet moe van wordt. Ik moest op eigen kracht uit de depressie komen heb daar hulp bij gehad maar uiteindelijk ben ik degene die heeft gekozen voor het leven.
Ik denk dat de coach sunshine in wil laten zien dat het toen heel erg slecht ging en dat ze daar wel uit is gekomen. Op deze manier aan haar laten zien dat ze sterker is dan ze zelf misschien wel beseft. En ik denk niet dat je een lijstje moet kunnen tonen met instellingen waar je de afgelopen jaren hebt verbleven om je in te kunnen leven in andere mensen. iemand die misschien niet zo heel depressief is geweest kan ook wel bedenken dat het een zwart gat is en dat het lijkt alsof je alleen bent en alles klote is.
Ik wil even reageren op wat jij zegt. Je zegt dat als je echt depressief bent je niets goeds kunt noemen naderhand. Misschien is het voor jou zo, maar door mijn depressie ben ik veranderd en voor mij de goede kant uit. Ik heb een poging gedaan om mezelf iets eerder een plekje op de begraagfplaats te bezorgen. Niet gelukt. Maar door die poging ben ik wel gaan zien dat IK er iets aan moest doen. Denk nu niet dat het allemaal ineens geweldig was en dat ik een week later stond te springen van plezier want het heeft nog zeker een jaar geduurd voordat ik weer een beetje een leven had.
Je kunt zeggen dat je geen grote beslissingen moet nemen, maar wat moet je dan volgens jou wachten totdat iemand anders jou komt redden. Helaas kleine kans dat dat gaat gebeuren.
IK heb de touwtjes van mijn leven nu zelf in handen en ben niet van plan om ze weer een keer af te geven. Een depressie kan in sommige gevallen goed behandeld worden met medicijnen maar dit is lang niet altijd. Ik heb bijna alle middelen geprobeerd die ook maar zouden kunnen helpen, maar niets hielp als je daar niet moe van wordt. Ik moest op eigen kracht uit de depressie komen heb daar hulp bij gehad maar uiteindelijk ben ik degene die heeft gekozen voor het leven.
Ik denk dat de coach sunshine in wil laten zien dat het toen heel erg slecht ging en dat ze daar wel uit is gekomen. Op deze manier aan haar laten zien dat ze sterker is dan ze zelf misschien wel beseft. En ik denk niet dat je een lijstje moet kunnen tonen met instellingen waar je de afgelopen jaren hebt verbleven om je in te kunnen leven in andere mensen. iemand die misschien niet zo heel depressief is geweest kan ook wel bedenken dat het een zwart gat is en dat het lijkt alsof je alleen bent en alles klote is.
donderdag 19 juli 2007 om 21:51
Hoi toetyfroety
Ik heb tijdens mijn bahandling het meest gehad aan de mensen die de waarheid zeiden. Wat wil jij van een bahandelaar dat hij/zij je goed helpt of dat ze samen met jou een potje gaan zitten janken over hoe klote het leven eigelijk wel niet is.
Ik weet dat een depressie ontzettend vermoeiend is maar voor mij was het een extra belasting dat ik iedere keer de teleurstelling erbij kreeg dat medicijnen niet aansloegen. Ik verwachte er geen wonderen van maar het deed echt niks. Ik wil niet dat mensen valse hoop koesteren als het om medicatie gaat.
Ik ben er op een heel harde manier achter gekomen dat als het echt heel slecht met je gaat en de standaard dingen niet helpen je toch aan je eigen lot bent overgelaten. Je wordt dan vanzelf creatief en het laaste beetje wil dat over is om te leven dat maak je op door te vechten.
jannemans
Ik heb tijdens mijn bahandling het meest gehad aan de mensen die de waarheid zeiden. Wat wil jij van een bahandelaar dat hij/zij je goed helpt of dat ze samen met jou een potje gaan zitten janken over hoe klote het leven eigelijk wel niet is.
Ik weet dat een depressie ontzettend vermoeiend is maar voor mij was het een extra belasting dat ik iedere keer de teleurstelling erbij kreeg dat medicijnen niet aansloegen. Ik verwachte er geen wonderen van maar het deed echt niks. Ik wil niet dat mensen valse hoop koesteren als het om medicatie gaat.
Ik ben er op een heel harde manier achter gekomen dat als het echt heel slecht met je gaat en de standaard dingen niet helpen je toch aan je eigen lot bent overgelaten. Je wordt dan vanzelf creatief en het laaste beetje wil dat over is om te leven dat maak je op door te vechten.
jannemans
vrijdag 20 juli 2007 om 14:04
Hai allemaal,
Ik heb globaal gelezen wat er in de topic staat en ik wil me aan jullie mijn verhaal vertellen. Op dit moment zit ik voor het eerst van mijn leven midden in een depressie... Heb geen idee hoe zwaar ie is, maar het is al vervelend genoeg dat ik mij ellendig voel. Ik zit sinds april in de ziektewet. Eerst werd er bij de huisarts geconstateerd dat ik te veel hooi op de vork had genomen en dat ik rust nodig had. Ik heb me toen ziek gemeld en de eerste weken was het alleen maar overleven. Alles komt dan naar boven en alles komt los, wat je al die maanden hebt verdrongen en genegeerd. Ik was op en had de kracht niet meer. Ondanks dat, kon ik het werk moeilijk loslaten en voelde me heel erg schuldig. Het werk sprong hierop in om mij zo snel mogelijk weer over te halen om te gaan werken etc. Dit heb ik geprobeerd, maar zodra ik op loonbasis moest werken ging het mis. Ik kreeg paniek en angstaanvallen etc etc. En heb me toen weer ziek gemeld. Ik voel(de) me geestelijk en emotioneel een wrak. En daarnaast voelde ik me helemaal niet begrepen door het werk! Zij vonden de redenen waarom ik nog niet kon werken niet voldoende en dat lieten ze op een verschrikkelijke manier blijken! Een normaal mens die stevig in z'n schoenen staat, heeft dan een weerwoord of kan er makkelijker overheen stappen. Ik niet, ik trok het me allemaal aan en voelde me daardoor alleen maar ellendiger! Op een gegeven moment was ik alleen nog maar met het werk bezig in mijn hoofd en kon dit niet loslaten. Hierdoor kreeg ik niet de kans om mijn ziek zijn te accepteren en er wat aan te doen etc. In die tijd kreeg ik ook al last van huilbuien of willen huilen, maar dan kwam er een snik uit mijn binnenste en dan kon ik niet meer. Sommigen zeiden: huil maar, dat lucht op! Nou bij mij vulde t alleen maar weer! Ik heb mijn huilbuien eerst genegeerd en mijn down gevoel ook, maar op het laatst kon dat niet meer! Ik was kapot... Ben toen weer naar de huisarts gegaan en had van te voren alles op papier gezet. Alle klachten, alle gebeurtenissen en mijn gevoel etc. Toen ik bij de huisarts zat, wist ik dat ik hulp nodig had, dat ik het niet meer alleen kon en zo ook niet verder wilde! Ik was niet verbaast toen hij vertelde dat ik een depressie had, mijn vermoedens werden bevestigd. Ik heb AD voorgeschreven gekregen en zit nu in de 4e week. Mijn wereld staat op z'n kop en ik heb genoeg aan mezelf. Het werk heeft het waarschijnlijk eindelijk ook door dat het niet goed gaat met mij... De eerste week was het weer overleven, de 2e week voelde ik me op zich goed. Maar wanneer je in mijn binnenste keek was dat niet zo. Ik ben er heel erg goed in om mezelf voor de gek te houden, dat het goed gaat! De 3e en deze week heb ik het idee dat de medicijnen niet helpen. Elke dag heb ik momenten dat ik verdrietig ben en een down gevoel. Het kan zomaar opkomen en later weer verdwijnen. Of het blijft sudderen zeg maar. A.s maandag ga ik weer naar de huisarts en vertel hem eerlijk dat ik het gevoel heb dat het nog niet helpt. De inwerktijd is nu voorbij. Misschien een hogere dosis... dit vond ik eerst ook erg om te constateren dat ze niet hielpen en dat ik waarschijnlijk meer nodig heb. Een stukje falen...
In deze laatste weken sinds ik de AD krijg heb ik wel geaccepteerd (zover dat mogelijk is) dat ik ziek ben en wanneer ik me ietsje beter voel, niet meteen kan werken etc. Dit is voor mij al heel wat! Maar ik ben er nog lang niet en vind het heel erg vervelend dat ik niet gewoon ben. Maar zoals het MW ook zegt, ik heb dit nodig om bij te tanken en mijn leven te gaan veranderen op bepaalde vlakken. Heb gisteren een boek besteld bij bol.com over depressie met allerlei hulpstukken etc erin verwerkt. Ik ben benieuwd.
Nou dit is mijn verhaal en ik wens jullie veel sterkte toe en ik hoop dat jullie mij misschien tips kunnen geven. maar ik vindt het al heel erg prettig dat ik mijn verhaal kwijt kan en dat er begrip voor is!
Ik heb globaal gelezen wat er in de topic staat en ik wil me aan jullie mijn verhaal vertellen. Op dit moment zit ik voor het eerst van mijn leven midden in een depressie... Heb geen idee hoe zwaar ie is, maar het is al vervelend genoeg dat ik mij ellendig voel. Ik zit sinds april in de ziektewet. Eerst werd er bij de huisarts geconstateerd dat ik te veel hooi op de vork had genomen en dat ik rust nodig had. Ik heb me toen ziek gemeld en de eerste weken was het alleen maar overleven. Alles komt dan naar boven en alles komt los, wat je al die maanden hebt verdrongen en genegeerd. Ik was op en had de kracht niet meer. Ondanks dat, kon ik het werk moeilijk loslaten en voelde me heel erg schuldig. Het werk sprong hierop in om mij zo snel mogelijk weer over te halen om te gaan werken etc. Dit heb ik geprobeerd, maar zodra ik op loonbasis moest werken ging het mis. Ik kreeg paniek en angstaanvallen etc etc. En heb me toen weer ziek gemeld. Ik voel(de) me geestelijk en emotioneel een wrak. En daarnaast voelde ik me helemaal niet begrepen door het werk! Zij vonden de redenen waarom ik nog niet kon werken niet voldoende en dat lieten ze op een verschrikkelijke manier blijken! Een normaal mens die stevig in z'n schoenen staat, heeft dan een weerwoord of kan er makkelijker overheen stappen. Ik niet, ik trok het me allemaal aan en voelde me daardoor alleen maar ellendiger! Op een gegeven moment was ik alleen nog maar met het werk bezig in mijn hoofd en kon dit niet loslaten. Hierdoor kreeg ik niet de kans om mijn ziek zijn te accepteren en er wat aan te doen etc. In die tijd kreeg ik ook al last van huilbuien of willen huilen, maar dan kwam er een snik uit mijn binnenste en dan kon ik niet meer. Sommigen zeiden: huil maar, dat lucht op! Nou bij mij vulde t alleen maar weer! Ik heb mijn huilbuien eerst genegeerd en mijn down gevoel ook, maar op het laatst kon dat niet meer! Ik was kapot... Ben toen weer naar de huisarts gegaan en had van te voren alles op papier gezet. Alle klachten, alle gebeurtenissen en mijn gevoel etc. Toen ik bij de huisarts zat, wist ik dat ik hulp nodig had, dat ik het niet meer alleen kon en zo ook niet verder wilde! Ik was niet verbaast toen hij vertelde dat ik een depressie had, mijn vermoedens werden bevestigd. Ik heb AD voorgeschreven gekregen en zit nu in de 4e week. Mijn wereld staat op z'n kop en ik heb genoeg aan mezelf. Het werk heeft het waarschijnlijk eindelijk ook door dat het niet goed gaat met mij... De eerste week was het weer overleven, de 2e week voelde ik me op zich goed. Maar wanneer je in mijn binnenste keek was dat niet zo. Ik ben er heel erg goed in om mezelf voor de gek te houden, dat het goed gaat! De 3e en deze week heb ik het idee dat de medicijnen niet helpen. Elke dag heb ik momenten dat ik verdrietig ben en een down gevoel. Het kan zomaar opkomen en later weer verdwijnen. Of het blijft sudderen zeg maar. A.s maandag ga ik weer naar de huisarts en vertel hem eerlijk dat ik het gevoel heb dat het nog niet helpt. De inwerktijd is nu voorbij. Misschien een hogere dosis... dit vond ik eerst ook erg om te constateren dat ze niet hielpen en dat ik waarschijnlijk meer nodig heb. Een stukje falen...
In deze laatste weken sinds ik de AD krijg heb ik wel geaccepteerd (zover dat mogelijk is) dat ik ziek ben en wanneer ik me ietsje beter voel, niet meteen kan werken etc. Dit is voor mij al heel wat! Maar ik ben er nog lang niet en vind het heel erg vervelend dat ik niet gewoon ben. Maar zoals het MW ook zegt, ik heb dit nodig om bij te tanken en mijn leven te gaan veranderen op bepaalde vlakken. Heb gisteren een boek besteld bij bol.com over depressie met allerlei hulpstukken etc erin verwerkt. Ik ben benieuwd.
Nou dit is mijn verhaal en ik wens jullie veel sterkte toe en ik hoop dat jullie mij misschien tips kunnen geven. maar ik vindt het al heel erg prettig dat ik mijn verhaal kwijt kan en dat er begrip voor is!
zaterdag 21 juli 2007 om 13:49
Weet niet zo goed waar jij dat vandaan haalt. Ik heb gezegd dat ik tijdens mijn depressie niet goed werd van andere mensen (vrienden/familieleden) die niet goed snappen wat er aan de hand is en dan dingen zeggen van
"Kop op meid, het valt allemaal wel mee"
Anders dan jij, heb ik WEL veel aan medicatie gehad, maar die kreeg ik eerst niet van mijn behandelend arts (toen van dokter verandert) en daarna moest ik vechten tegen vrienden/familieleden die niet wilden dat ik "drugs" ging gebruiken.
Je bent trouwens tijdens zo'n depressie best gauw uit het lood geslagen, dus kritiek op de behandeling is wel het laatste wat je dan nodig hebt.
zaterdag 21 juli 2007 om 19:28
hoi toetyfruty
Het was niet mijn bedoeling om over jou te oordelen of zo. Hoop niet dat het zo is overgekomen.
Ik probeer mee te geven aan mensen die depressief zijn dat ze ook een kracht hebben in zichzelf en het niet helemaal buiten zichzelf moeten zoeken. Dat medicijnen geen soort van instant oplossing zijn.
Ik herken wel dat je een behandeling moet verdedigen. Ik heb 7 maanden deeltijd behandeling gehad en had er eigelijk 9 moeten zijn. Ik heb ook de hele tijd moeten vertellen waarom ik het goed vond, ook toen ik daar zelf aan begon te twijfelen. Het heeft voor mij wel gezorgd dat het een nog moeilijkere tijd is geweest.
Ik gebruik op het moment wel medicijnen maar die zijn voor de onrust die ik eigenlijk de hele dag in me heb. Ik ben er sinds kort achter gekomen dat daar ook een groot deel van de oorsprong van mijn depressie in ligt. Ik heb de medicijnen als hulpmiddel maar daarnaast ben ik ook heel veel veranderd en heb ik mezelf beter leren kennen. Anders leren denken.
jannemans
Het was niet mijn bedoeling om over jou te oordelen of zo. Hoop niet dat het zo is overgekomen.
Ik probeer mee te geven aan mensen die depressief zijn dat ze ook een kracht hebben in zichzelf en het niet helemaal buiten zichzelf moeten zoeken. Dat medicijnen geen soort van instant oplossing zijn.
Ik herken wel dat je een behandeling moet verdedigen. Ik heb 7 maanden deeltijd behandeling gehad en had er eigelijk 9 moeten zijn. Ik heb ook de hele tijd moeten vertellen waarom ik het goed vond, ook toen ik daar zelf aan begon te twijfelen. Het heeft voor mij wel gezorgd dat het een nog moeilijkere tijd is geweest.
Ik gebruik op het moment wel medicijnen maar die zijn voor de onrust die ik eigenlijk de hele dag in me heb. Ik ben er sinds kort achter gekomen dat daar ook een groot deel van de oorsprong van mijn depressie in ligt. Ik heb de medicijnen als hulpmiddel maar daarnaast ben ik ook heel veel veranderd en heb ik mezelf beter leren kennen. Anders leren denken.
jannemans
