Depressie

18-06-2018 19:46 42 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beste lezers,

Ik kamp met een depressie. Langzaam is het er ingeslopen en nu, sinds een week of wat ‘kan’ ik accepteren dat ik in die depressie zit. Een jaar of twee heb ik gepraat met een psycholoog, zij kon mij helaas niet verder helpen en heeft me doorgestuurd naar een andere organisatie. Hier werd ik opgevangen door verschillende hulpverleners. Er wordt veel gepraat, ze denken mee en alles wordt uit de kast gehaald om zorg en ondersteuning te bieden. Hoewel ik die ondersteuning nodig heb maakt het me ook zo verschrikkelijk onzeker. Werkelijk alles voelt als falen of gefaald hebben. Ik probeer een paar uur in de week te werken om wat structuur te behouden. Tevens ben ik meer gaan sporten. Wat voorheen juist energie gaf is mijn lichaam nu op. Ik kan niet meer. Waarom blijf ik me zo rot voelen. Waarom helpt sporten me niet meer. Wanneer ik denk een stuk te wandelen in plaats van actief bezig te zijn kan ik niets anders dan huilen. Waarom gaat het niet over, wanneer komt dat lichtpuntje weer. Ik wil zo graag kunnen genieten van mijn kinderen. Vreugde en geluk voelen.

Wat heeft jou geholpen uit een depressie te komen? Hoelang heeft de depressie aangehouden en wat voor therapieën heb je gehad?
Wat heeft jou geholpen uit een depressie te komen? Hoelang heeft de depressie aangehouden en wat voor therapieën heb je gehad?

Het enige wat mij hielp was medicatie. Mijn laatste depressies duurden 6-12 maanden. Therapie had bij mij geen effect.

Als je nu totaal geen verbetering bemerkt met deze AD zou ik vragen om iets anders te proberen. Sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat hij het nog even wil aankijken, a.d. icm de therapie. Helemaal zeker weet ik het niet.

Sliepen jullie ook veel? Of konden jullie juist niet slapen? Ik slaap veel echter nooit aaneengesloten. (Ook icm medicatie)
Alle reacties Link kopieren
jane_who schreef:
19-06-2018 17:57
Ik denk dat hij het nog even wil aankijken, a.d. icm de therapie. Helemaal zeker weet ik het niet.

Sliepen jullie ook veel? Of konden jullie juist niet slapen? Ik slaap veel echter nooit aaneengesloten. (Ook icm medicatie)
Ik zou eens doorvragen en als hij geen bevredigend antwoord weet te geven vragen om andere ad.

En veel slapen (ook met medicatie) is niet raar. Ik zou je wel willen adviseren om niet teveel op bed of bank te gaan liggen. Probeer wel een ritme aan te houden.

Hai Vlindertje :kiss: .
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
Kia•Ora schreef:
19-06-2018 18:32
Hai Vlindertje :kiss: .
:bye:

Ja, ik sliep in die periodes wel meer dan normaal. Te weinig slaap maakte het bij ook altijd erger.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben godzijdank uit mijn depressie. Mijn zoektocht is begonnen met de huisarts omdat ik me labiel voelde en steeds met een 'dronken gevoel' in mijn hoofd rondliep. Kon niks onthouden, functioneerde niet goed enz. Met het bloedprikken bleek mijn ijzergehalte vele malen te laag, dus ik zou zeker bloed laten prikken.

Verder ben ik naar een psycholoog en GGZ gegaan, dingen gaan doen zoals haken, en in een schriftje opschrijven waar ik van genoten had (al was het maar een vlinder op een struik) en zomaar dingen die in me opkwamen, ook voorvallen waar ik mee zat en hoe ik die aanpakte, ik schreef het op. Uiteindelijk heeft de AD mijn leven veranderd, toen ik die, na lang wikken en wegen en huiverig, ging slikken was het goed en kan ik weer door.

Ik slaap elke dag wel een paar uur 's middags en ik droom veel, dat zijn eigenlijk de enige bijwerkingen die ik heb. In jouw geval zou ik andere AD willen proberen, en niet alleen afgaan op wat de dokter wil maar ook kijken naar wat jij zelf wilt en denkt nodig te hebben.

Ik hoop dat je je snel beter voelt, een depressie is echt zwaar.
Alle reacties Link kopieren
Sterkte Jane! Ik heb sinds deze week ook de diagnose 'depressie' gekregen. Waarschijnlijk had ik eerst al maanden een burn out. Dit heeft me zo diep in de put gegooid, en nu zit ik thuis met een depressie. Aan de ene kant fijn, mijn gedrag lag niet aan mij, maar ik was/ben gewoon ziek. Aan de andere kant, het is zo zonde allemaal.
anoniem_371398 wijzigde dit bericht op 17-07-2018 14:11
14.87% gewijzigd
Een depressie is verdomde klote mensen.... als ik dat zo mag zeggen.
Sterkte iedereen! We staan iig niet alleen. :redrose:
Alle reacties Link kopieren
Merken jullie in de directe omgeving dat het niet altijd begrepen wordt? Mijn vader bijvoorbeeld vind het een gewenning dat ik in de middag af en toe wat uurtjes slaap. Dat voelt soms wel als een steek extra. Alsof het een luxe is.

Sommige dagen zijn de kleinste klusjes zo’n enorme moeite. En dan heb ik het ook over de verzorging van mezelf. Douchen bijvoorbeeld. Herkennen jullie dat ook?
Hi Jane, nee heb ik niet echt last van gehad. Wel van die "goedbedoelde" adviezen en opmerkingen. Zoals dat sporten helpt (mag ik voorlopig nog niet van de psycholoog), dat stoppen met roken helpt (ga ik nu dus echt nog niet doen), of de vraag of ik me beter voel nu de zon vaker schijnt.
Deze "adviezen" komen idd voort uit onbegrip en onwetendheid. Maar ik zit er niet op te wachten, want het versterkt mijn gevoel van falen en ik word er verdrietig van.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben ook al n lange tyd depressief , ik zit graag in mijn slachtofferrol en verwijt mensen dan dingen wat helemaal niet eerlijk is.
Ik doe dan erg lelijk en doe alsof hun de zwarte piet zijn. Herkent iemand dit?
Ik heb gauw medelijden met mezelf en kan niet goed alleen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Sinds kort heb ik een kantoorbaan bij de salarisadministratie omdat ze in de groep allemaal over me heen liepen en ik leeg thuis kwam waardoor ik geen energie meer had mijn relatie te redden.
Alle reacties Link kopieren
Ik voel me verslagen
Alle reacties Link kopieren
Een weg terug is er niet meer maar mijn depressie heeft er tot toe geleid dat ik nu bijna niemand meer heb. Ze lopen 1 voor 1 mijn leven uit.
Alle reacties Link kopieren
Beste lezers,

Enkele maanden geleden heb ik dit topic geopend. In de afgelopen maanden heb ik gesprekken en therapie gehad. Inmiddels ben ik begonnen met PMT.

Duidelijk is geworden dat de depressie vier jaar geleden is begonnen na de bevalling van mijn jongste kind.

Tot op de dag van vandaag worstel ik enorm met een schuldgevoel naar de kinderen. Ik ben en kan nu geen goede moeder zijn. Mijn uitvlucht zoek ik in slapen, slapen en nog eens slapen. De wereld ontvluchten. Weg van alle druk in mijn hoofd. En dat laatste geeft me de laatste dagen zorgen. De gedachten van weg zijn uit de wereld overheersen. Niet dat ik denk dat ik uit het leven wil stappen, wél dat ik hoop dat ik niet meer wakker wordt.

Uiteraard heb ik bovenstaande, al dan niet zo expliciet, aangegeven bij de therapeute. De gedachten voelen fout en de gedachten alleen al maken me dat ik me schuldig voel naar mijn kinderen. En dat maakt de strijd in mijn hoofd des te groter. Ik weet gewoon even niet waar ik het zoeken moet.

Ik heb geen vragen, Ik heb het nu uitgesproken, naar jullie Welliswaar, en hoop dat dat even wat rust brengt.
Alle reacties Link kopieren
Jane, ik denk dat het goed is om dit ook met je behandelaar te bespreken. En als je de woorden 'Ik wens niet meer wakker te worden' niet uit je mond krijgt schrijf ze dan op en geef het op een briefje. Of laat je bericht hier lezen. Je zou niet de eerste zijn die het zo doet. Heb geregeld patiënten die het op een briefje geven, mailen, appen of iemand anders het laten uitspreken. :) Het is nogal wat om jezelf te horen zeggen. Maar het is écht heel belangrijk dat je behandelaar het weet.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
Alle reacties Link kopieren
Dank voor je reactie. Het voorstel van een briefje of mailtje is een goed idee. :)
Jane, in het topic "depressietopic, praat mee!" vind je gelijkgestemden. Je kunt er je verhaal kwijt en steun krijgen van "ervaringsdeskundigen".

Sterkte!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven