Psyche
alle pijlers
Depressief (manisch?)
dinsdag 15 mei 2007 om 13:51
hoi,
Ik ben 24 jaar en ben met ups and downs al 4 jaar depressief.
Ze hebben mij op van alles getest en zijn nu aan het kijken of het manisch depressief kan zijn. Ik ben in therapie.
ik heb al trekken van borderline, angsstoornis en persoonlijkheidsstoornis.
Klinkt allemaal erg, maar ik doe geen extreme dingen, zoals zelfmoord, of snijden.
Heb gewoon periodes dat ik alles aan kan en alles zo geweldig gaat, bijna niet gezond, en dan periodes dat echt alles zwart is, niks is leuk enz.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit kennen, doormaken.
groetjes jonna (Breda)
Ik ben 24 jaar en ben met ups and downs al 4 jaar depressief.
Ze hebben mij op van alles getest en zijn nu aan het kijken of het manisch depressief kan zijn. Ik ben in therapie.
ik heb al trekken van borderline, angsstoornis en persoonlijkheidsstoornis.
Klinkt allemaal erg, maar ik doe geen extreme dingen, zoals zelfmoord, of snijden.
Heb gewoon periodes dat ik alles aan kan en alles zo geweldig gaat, bijna niet gezond, en dan periodes dat echt alles zwart is, niks is leuk enz.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit kennen, doormaken.
groetjes jonna (Breda)
dinsdag 15 mei 2007 om 15:44
Lieve Jonna,
Zoals je zelf al ziet, zit je nog in een onderzoeksfase met wat er met je aan de hand zou kunnen zijn. Laat je door niemand ''gek'' maken en neem vooral de tijd om er uit te komen. Het gaat erom dat er zoveel termen zijn om aan te tonen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Dat je je eenvoudigweg "ziek" voelt, dwz dat je niet goed in je vel zit is het enige wat denk ik nu belangrijk is.
Ik zou je kunnen vertellen wat ik mankeer of wat ik mankeerd heb, maar geloof me, daar zit je nu niet op te wachten. Blijf niet te veel alleen is belangrijk. Ook, probeer niet vooruit of achteruit te kijken. Blijf bij jezelf en het moment. Dit is, weet ik, tegenwoordig een veel-gezegd advies maar het werkt wel. De vraag: Wat heb ik op Dit moment nodig? kan je op een praktische manier meer houvast geven. Bijvoorbeeld: Ik wil iemand bellen. Ik wil een kop koffie. of: lekker een uurtje slapen. Een heel goede nachtrust is essentieel dus maak van de nacht geen dag. Neem tijd voor jezelf, stel werk en studie misschien eventjes uit en kom gewoon een tijdje lekker bij. Probeer iets leuks voor jezelf en samen met anderen te doen. En als je daar geen zin in hebt, dan doe je het gewoon lekker niet. Probeer het een beetje rustig te houden, op je eigen manier.
Met de tijd komt het wel weer goed hoor. Ik wens je heel veel sterkte.
Vriendelijke groetjes, Diana Verdulleme
Zoals je zelf al ziet, zit je nog in een onderzoeksfase met wat er met je aan de hand zou kunnen zijn. Laat je door niemand ''gek'' maken en neem vooral de tijd om er uit te komen. Het gaat erom dat er zoveel termen zijn om aan te tonen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Dat je je eenvoudigweg "ziek" voelt, dwz dat je niet goed in je vel zit is het enige wat denk ik nu belangrijk is.
Ik zou je kunnen vertellen wat ik mankeer of wat ik mankeerd heb, maar geloof me, daar zit je nu niet op te wachten. Blijf niet te veel alleen is belangrijk. Ook, probeer niet vooruit of achteruit te kijken. Blijf bij jezelf en het moment. Dit is, weet ik, tegenwoordig een veel-gezegd advies maar het werkt wel. De vraag: Wat heb ik op Dit moment nodig? kan je op een praktische manier meer houvast geven. Bijvoorbeeld: Ik wil iemand bellen. Ik wil een kop koffie. of: lekker een uurtje slapen. Een heel goede nachtrust is essentieel dus maak van de nacht geen dag. Neem tijd voor jezelf, stel werk en studie misschien eventjes uit en kom gewoon een tijdje lekker bij. Probeer iets leuks voor jezelf en samen met anderen te doen. En als je daar geen zin in hebt, dan doe je het gewoon lekker niet. Probeer het een beetje rustig te houden, op je eigen manier.
Met de tijd komt het wel weer goed hoor. Ik wens je heel veel sterkte.
Vriendelijke groetjes, Diana Verdulleme
dinsdag 15 mei 2007 om 22:00
Hoi Jolaice (?),
ik herken het ook deels en ik zit ook met vragen over mijn 'diagnose'. Ik heb een (vage??) borderline diagnose en daarnaast obsessief compulsief. Maar nergens herken ik mij volledig in (vroeger meer, omdat klachten -vooral depressief- duidelijker aanwezig waren). Ik heb vaak ook het gevoel dat ik een milde borderline stoornis heb, in combinatie met een milde bipolaire variant. Vooral het woord mild is belangrijk. Maakt niet dat ik milde of onbelangrijke klachten heb, want mijn klachten zijn er wel degelijk. Maar mijn klachten zijn absoluut niet zo extreem als die bij de pure diagnose.
Mijn klachten hebben invloed, maar ik heb geen opnames oid nodig om te functioneren. Als ik maar voorzichtig doe met mezelf, gaat het doorgaans wel redelijk.
Punt is dat therapieland het niet belangrijk vind wat ik heb. Want ik ben ik en naast wat voor diagnose dan ook, neem je altijd jezelf (karakter) mee. Men wil zich vooral richte op de klachten en dat ik me goed staande kan houden. Ik dnek dat dit een gezond en goed uitgangspunt is, hoewel ik het soms wel jammer en zelfs moeilijk vind dat ik niet echt zeker weet wat ik heb. De AHA- belevenis (dat alle puzzelstukjes op z'n plek vallen) heb ik nog niet gehad en dat zou me wel rust geven. Misschien dat jij dit wel beantwoord krijgt. Ik hoop het voor je.
Maar nogmaals, het uitgangspunt zou altijd moeten zijn hoe je functioneert. Ook als dat betekent dat er geen (duidelijke) diagnose uitrolt. Blijf daarom ook gewoon bij jezelf en hoe het (nu) gaat. De toekomst is de toekomst en die komt vanzelf. NU is het belangrijkst.
ik herken het ook deels en ik zit ook met vragen over mijn 'diagnose'. Ik heb een (vage??) borderline diagnose en daarnaast obsessief compulsief. Maar nergens herken ik mij volledig in (vroeger meer, omdat klachten -vooral depressief- duidelijker aanwezig waren). Ik heb vaak ook het gevoel dat ik een milde borderline stoornis heb, in combinatie met een milde bipolaire variant. Vooral het woord mild is belangrijk. Maakt niet dat ik milde of onbelangrijke klachten heb, want mijn klachten zijn er wel degelijk. Maar mijn klachten zijn absoluut niet zo extreem als die bij de pure diagnose.
Mijn klachten hebben invloed, maar ik heb geen opnames oid nodig om te functioneren. Als ik maar voorzichtig doe met mezelf, gaat het doorgaans wel redelijk.
Punt is dat therapieland het niet belangrijk vind wat ik heb. Want ik ben ik en naast wat voor diagnose dan ook, neem je altijd jezelf (karakter) mee. Men wil zich vooral richte op de klachten en dat ik me goed staande kan houden. Ik dnek dat dit een gezond en goed uitgangspunt is, hoewel ik het soms wel jammer en zelfs moeilijk vind dat ik niet echt zeker weet wat ik heb. De AHA- belevenis (dat alle puzzelstukjes op z'n plek vallen) heb ik nog niet gehad en dat zou me wel rust geven. Misschien dat jij dit wel beantwoord krijgt. Ik hoop het voor je.
Maar nogmaals, het uitgangspunt zou altijd moeten zijn hoe je functioneert. Ook als dat betekent dat er geen (duidelijke) diagnose uitrolt. Blijf daarom ook gewoon bij jezelf en hoe het (nu) gaat. De toekomst is de toekomst en die komt vanzelf. NU is het belangrijkst.
vrijdag 18 mei 2007 om 14:36
dinsdag 29 mei 2007 om 10:03
Hi
Ik wilde net een nieuw topic openen maar dit komt aardig in de richting van mijn vraag. En ik woon in dezelfde plaats als TO. Vast geen toeval
Ik schaam me voor mijn verhaal. Waarschijnlijk is het niet nodig maar ik krijg het niet weggerationaliseerd. Ik ben al ongeveer 2 jaar in therapie. Met tussenpozen. Ik ben in eerste instantie gegaan naar aanleiding van een crisis in mijn relatie en dat ik daar zo van in de war raakte dat ik behoefte had allerlei dingen op een rijtje te zetten. Als snel bleek tijdens de therapie dat ik het leven als erg zwaar ervaar. Ik heb geleerd wat beter mijn grenzen aan te geven. Dat ging beter en we sloten af.
Een half jaar daarna ben ik teruggegaan omdat ik een paniekstoornis had. Daar ben ik nog niet helemaal vanaf. Maar het gaat wel iets beter. Meestal. Ik slik angstremmers. Heb even antidepressiva geslikt (Efexor) maar ik werd zo akelig van de bijwerkingen dat ik daarmee gestopt ben.
In heel deze periode heb ik sombere buien gehad. Maar ook gewone of zelfs vrolijke. Ik had weinig energie maar had steeds wel de hoop dat dat weer beter werd. Het werd niet beter. Slapeloze periodes heb ik ook veel gehad. Dat helpt ook niet om meer energie te krijgen.
Ik heb een hele tijd minder gewerkt. Maar sinds begin dit jaar weer zo veel mogelijk en dat ging redelijk. Maar nu merk ik dat ik weer een enorme terugval heb. En ik kan niet zo goed plaatsen waarom. Ik heb wel wat stressvolle dingen meegemaakt maar niet perse meer dan eerst. Ik heb juist een aantal keuzes gemaakt waardoor de stress is verminderd maar ik voel me zo verschrikkelijk naar. Al een dikke week imiddels. Ik wil de hele dag in bed liggen. Kan ook uren slapen overdag. Als ik een homeopatisch middeltje neem slaap ik goed. Als ik het vergeet niet. Ik ben vreselijk onrustig vooral 's avonds laat. En ik word elke ochtend zo verdrietig wakker. Ik heb elke ochtend een huilbui. Ik voel me zó sip. Mijn angsten komen ook allemaal weer terug. Alles voelt zwaar en moeilijk. Vandaag wil ik echt weer gaan werken maar ik zie er al een berg tegenop. Ben ook al veel te laat. Ik ga echt wel straks.
Als ik testjes maak op internet kom ik er steeds depressief uit. Ik heb mijn therapeut vandaag gevraagd of ik eerder kan komen en daar kan ik gelukkig morgenavond terecht maar ik moet even mijn verhaal kwijt en vanwege de schaamte weet ik even niet bij wie. Hier dus maar.
Wat zou er met me aan de hand zijn? Eerst dacht ik dat ik somber werd doordat ik steeds zo moe ben. Maar ik begin toch steeds meer te denken dat het andersom is. En ik vind het eng. Vooral de onzekerheid dat ik niet weet wat er met me aan de hand is. En stel dat ik depressief ben. Wat dan? Wat kan ik dan nog meer doen dan wat ik allemaal al gedaan heb? En stel dat ik weer antidepressiva krijg en dat ik me daar weer zo naar van ga voelen. En hoe moet dat met therapie. Ik ben bij een vrijgevestigd therapeut en heb alle bijeenkomsten waar ik recht op heb bijna opgemaakt. Is er dan nog een andere mogelijkheid. Kun je dan nog naar het GGZ of zit daar ook een maximum aan. Moet ik het zelf gaan betalen maar hoe? Het voelt allemaal erg hopeloos op het moment.
Ik wil het even kwijt maar ben ook benieuwd naar verhalen van ervaringsdeskundigen...
Ik wilde net een nieuw topic openen maar dit komt aardig in de richting van mijn vraag. En ik woon in dezelfde plaats als TO. Vast geen toeval
Ik schaam me voor mijn verhaal. Waarschijnlijk is het niet nodig maar ik krijg het niet weggerationaliseerd. Ik ben al ongeveer 2 jaar in therapie. Met tussenpozen. Ik ben in eerste instantie gegaan naar aanleiding van een crisis in mijn relatie en dat ik daar zo van in de war raakte dat ik behoefte had allerlei dingen op een rijtje te zetten. Als snel bleek tijdens de therapie dat ik het leven als erg zwaar ervaar. Ik heb geleerd wat beter mijn grenzen aan te geven. Dat ging beter en we sloten af.
Een half jaar daarna ben ik teruggegaan omdat ik een paniekstoornis had. Daar ben ik nog niet helemaal vanaf. Maar het gaat wel iets beter. Meestal. Ik slik angstremmers. Heb even antidepressiva geslikt (Efexor) maar ik werd zo akelig van de bijwerkingen dat ik daarmee gestopt ben.
In heel deze periode heb ik sombere buien gehad. Maar ook gewone of zelfs vrolijke. Ik had weinig energie maar had steeds wel de hoop dat dat weer beter werd. Het werd niet beter. Slapeloze periodes heb ik ook veel gehad. Dat helpt ook niet om meer energie te krijgen.
Ik heb een hele tijd minder gewerkt. Maar sinds begin dit jaar weer zo veel mogelijk en dat ging redelijk. Maar nu merk ik dat ik weer een enorme terugval heb. En ik kan niet zo goed plaatsen waarom. Ik heb wel wat stressvolle dingen meegemaakt maar niet perse meer dan eerst. Ik heb juist een aantal keuzes gemaakt waardoor de stress is verminderd maar ik voel me zo verschrikkelijk naar. Al een dikke week imiddels. Ik wil de hele dag in bed liggen. Kan ook uren slapen overdag. Als ik een homeopatisch middeltje neem slaap ik goed. Als ik het vergeet niet. Ik ben vreselijk onrustig vooral 's avonds laat. En ik word elke ochtend zo verdrietig wakker. Ik heb elke ochtend een huilbui. Ik voel me zó sip. Mijn angsten komen ook allemaal weer terug. Alles voelt zwaar en moeilijk. Vandaag wil ik echt weer gaan werken maar ik zie er al een berg tegenop. Ben ook al veel te laat. Ik ga echt wel straks.
Als ik testjes maak op internet kom ik er steeds depressief uit. Ik heb mijn therapeut vandaag gevraagd of ik eerder kan komen en daar kan ik gelukkig morgenavond terecht maar ik moet even mijn verhaal kwijt en vanwege de schaamte weet ik even niet bij wie. Hier dus maar.
Wat zou er met me aan de hand zijn? Eerst dacht ik dat ik somber werd doordat ik steeds zo moe ben. Maar ik begin toch steeds meer te denken dat het andersom is. En ik vind het eng. Vooral de onzekerheid dat ik niet weet wat er met me aan de hand is. En stel dat ik depressief ben. Wat dan? Wat kan ik dan nog meer doen dan wat ik allemaal al gedaan heb? En stel dat ik weer antidepressiva krijg en dat ik me daar weer zo naar van ga voelen. En hoe moet dat met therapie. Ik ben bij een vrijgevestigd therapeut en heb alle bijeenkomsten waar ik recht op heb bijna opgemaakt. Is er dan nog een andere mogelijkheid. Kun je dan nog naar het GGZ of zit daar ook een maximum aan. Moet ik het zelf gaan betalen maar hoe? Het voelt allemaal erg hopeloos op het moment.
Ik wil het even kwijt maar ben ook benieuwd naar verhalen van ervaringsdeskundigen...
