Psyche
alle pijlers
Depressieve man....hoe verder? HELP
dinsdag 23 juni 2009 om 18:53
Ik ben bijna blij te lezen dat anderen er ervaring mee hebben en of er ook midden in zitten. Ik gun het niemand natuurlijk maar ik lees ozveel herkenbaars. Schreeuw echt om hulp, advies.
Mijn man wil dus absoluut geen hulp en zijn dokter heeft mij zelfs weggestuurd nadat ik alles op tafel gelegd had. Hij kon er niets mee want hij moet meekomen of zelf komen.
We hebben 2 kids samen en we zijn al super lang bij elkaar. Samen volwassen geworden, mijn eerste echte vriend.
Hij is nu zelf uit huis gegaan. Eerder zijn rust gepakt door een korte vakantie te nemen en dacht toen alles weer aan te kunnen. Ja een of twee weken en toen begon het weer. De kern van zijn probleem moet aangepakt worden en zolang dat niet wijzigd komt ie er niet uit.
Hij is echt ene kinderliefhebber en houdt super veel van zijn kids maar ook hun kan ie niet meer verdragen.
Hij is dus ook niet meer thuis. Hij houdt niet meer van mij. Hij heeft er geen zin meer in. Al een hele lange tijd , minimaal een jaar hoor ik dat en had op het begin niet door dat hij gewoon ziek was. Ik dacht misschien heeft ie een ander, misschien vind ie me echt niet meer leuk. Alles ging en gaat door mijn hoofd. Vanaf gister zoekt hij weer contact met de kinderen. En nee hij is niet iemand die vaker zijn kids laat. Zij zijn zijn alles altijd geweest van begin af aan.
Ik heb totaal geen controle meer, ik ben bang dat hij zichzelf wat aan doet en ook dan gaat er van alles in mijn hoofd om. Later kwam ik er dus achter dat hij zwaar depressief is en zei hem ook om hulp te zoeken maar dat wijgerd hij. Ik kan hem niet dwingen en hij praat met niemand erover. Voor de buitenwereld is er niets aan de hand. Niets te zien.
Alles gaat gewoon door.
Ik heb voor mijn gevoel alles geprobeerd. Ik heb me weggecijferd lange tijd, alles overgenomen, uit handen genomen, helaas ook vele ruzies gehad en nu alles is weg. MIjn grootste liefde en ik hou nog steeds van hem. Hij gaat helemaal kapot. Ik kijk of ik zijn auto zie staan waar hij nu dan verblijft. De eigenaar van de woning is op vakantie, familie dus hij zit er alleen. Is ie er nog? Zie ik zijn auto staan, oke dan is het goed en kan ik gaan slapen. Ik ben zo bang dat hij uit het leven stapt.
Ik maak me zrgen maar ondertussen trek ik het zelf ook nog amper. De ene dag beter dan de andere.
Nu las ik net over rust. Dat is een goede maar ik ben hem al kwijt. Wat gaat ie doen als hij straks niet meer daar in huis kan,logeeradres. Als degene weer terug is van vakantie? Hoop dat ie dan weer thuis komt maar ik denk het voor 90% van niet.
Wat kan ik doen en hoe moet ik hem benaderen. Wat moet ik laten? Ik hoor zo graga meer van jullie. Of moet ik me erbij neerleggen en hopen dat ie beter wordt maar dat ik hem wat dat betreft, een relatie, gewoon kwijt ben.
Als ie maar beter wordt dat is nummer 1 maar ik wil hem ook zo graag weer bij ons hebben en weer gelukkig zijn net als eerder, lang geleden.
Hoop op veel advies,reacties etc.
Mijn man wil dus absoluut geen hulp en zijn dokter heeft mij zelfs weggestuurd nadat ik alles op tafel gelegd had. Hij kon er niets mee want hij moet meekomen of zelf komen.
We hebben 2 kids samen en we zijn al super lang bij elkaar. Samen volwassen geworden, mijn eerste echte vriend.
Hij is nu zelf uit huis gegaan. Eerder zijn rust gepakt door een korte vakantie te nemen en dacht toen alles weer aan te kunnen. Ja een of twee weken en toen begon het weer. De kern van zijn probleem moet aangepakt worden en zolang dat niet wijzigd komt ie er niet uit.
Hij is echt ene kinderliefhebber en houdt super veel van zijn kids maar ook hun kan ie niet meer verdragen.
Hij is dus ook niet meer thuis. Hij houdt niet meer van mij. Hij heeft er geen zin meer in. Al een hele lange tijd , minimaal een jaar hoor ik dat en had op het begin niet door dat hij gewoon ziek was. Ik dacht misschien heeft ie een ander, misschien vind ie me echt niet meer leuk. Alles ging en gaat door mijn hoofd. Vanaf gister zoekt hij weer contact met de kinderen. En nee hij is niet iemand die vaker zijn kids laat. Zij zijn zijn alles altijd geweest van begin af aan.
Ik heb totaal geen controle meer, ik ben bang dat hij zichzelf wat aan doet en ook dan gaat er van alles in mijn hoofd om. Later kwam ik er dus achter dat hij zwaar depressief is en zei hem ook om hulp te zoeken maar dat wijgerd hij. Ik kan hem niet dwingen en hij praat met niemand erover. Voor de buitenwereld is er niets aan de hand. Niets te zien.
Alles gaat gewoon door.
Ik heb voor mijn gevoel alles geprobeerd. Ik heb me weggecijferd lange tijd, alles overgenomen, uit handen genomen, helaas ook vele ruzies gehad en nu alles is weg. MIjn grootste liefde en ik hou nog steeds van hem. Hij gaat helemaal kapot. Ik kijk of ik zijn auto zie staan waar hij nu dan verblijft. De eigenaar van de woning is op vakantie, familie dus hij zit er alleen. Is ie er nog? Zie ik zijn auto staan, oke dan is het goed en kan ik gaan slapen. Ik ben zo bang dat hij uit het leven stapt.
Ik maak me zrgen maar ondertussen trek ik het zelf ook nog amper. De ene dag beter dan de andere.
Nu las ik net over rust. Dat is een goede maar ik ben hem al kwijt. Wat gaat ie doen als hij straks niet meer daar in huis kan,logeeradres. Als degene weer terug is van vakantie? Hoop dat ie dan weer thuis komt maar ik denk het voor 90% van niet.
Wat kan ik doen en hoe moet ik hem benaderen. Wat moet ik laten? Ik hoor zo graga meer van jullie. Of moet ik me erbij neerleggen en hopen dat ie beter wordt maar dat ik hem wat dat betreft, een relatie, gewoon kwijt ben.
Als ie maar beter wordt dat is nummer 1 maar ik wil hem ook zo graag weer bij ons hebben en weer gelukkig zijn net als eerder, lang geleden.
Hoop op veel advies,reacties etc.
dinsdag 23 juni 2009 om 20:35
Hij houdt niet meer van jou, hij wil niet meer, hij is depressief, hij wil niet geholpen worden...
ooooooke, tijd voor jezelf. Niet meer wegcijferen, niet meer met hem bezig zijn, hem in zijn sopje gaar laten koken en zorgen dat jij en de kinderen een goed leven hebben.
Als hij zo wil leven is dat zijn keus. Aan jou de keus of jij dat ook wil. Zo niet dan zal je ZELF voor persoonlijke verandering moeten zorgen.
Jij bent verder ook niet verantwoordelijk voor zijn leven. Als hij zichzelf wat aan doet, dan is dat zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik zou mijzelf en de kinderen er niet meer aan blootstellen in jouw geval.
Sterkte!
ooooooke, tijd voor jezelf. Niet meer wegcijferen, niet meer met hem bezig zijn, hem in zijn sopje gaar laten koken en zorgen dat jij en de kinderen een goed leven hebben.
Als hij zo wil leven is dat zijn keus. Aan jou de keus of jij dat ook wil. Zo niet dan zal je ZELF voor persoonlijke verandering moeten zorgen.
Jij bent verder ook niet verantwoordelijk voor zijn leven. Als hij zichzelf wat aan doet, dan is dat zijn eigen verantwoordelijkheid. Ik zou mijzelf en de kinderen er niet meer aan blootstellen in jouw geval.
Sterkte!
dinsdag 23 juni 2009 om 21:10
Voor jezelf gaan zorgen en voor je kinderen, een depressieve die het niet erkent is niet te helpen.
Mijn man is al jaren depressief en verdomt het om er mee aan de slag te gaan, èèn gesprek gehad met een psychologe en volgens hem was het een goed gesprek, en een goed gesprek met de huisarts en dat was het volgens hem.
Mijn huisarts zegt,als uw man niet wil dan gebeurt er niets,hij gaf me wel gelijk dat mijn man depressief over komt.
Mijn huwelijk is nu niets zeggend meer en we hebben nu besloten in november te kijken hoe ons huwelijk er dan voorstaat,is het nog zo slecht dan stap ik op.
Ik trek het niet meer en leef mijn eigen leven zo langzamerhand, wat me wel voor de voeten wordt gegooid.
Ik heb zelf therapie gehad en ik heb nu nog gesprekken om met de situatie om te gaan.
Mijn man is al jaren depressief en verdomt het om er mee aan de slag te gaan, èèn gesprek gehad met een psychologe en volgens hem was het een goed gesprek, en een goed gesprek met de huisarts en dat was het volgens hem.
Mijn huisarts zegt,als uw man niet wil dan gebeurt er niets,hij gaf me wel gelijk dat mijn man depressief over komt.
Mijn huwelijk is nu niets zeggend meer en we hebben nu besloten in november te kijken hoe ons huwelijk er dan voorstaat,is het nog zo slecht dan stap ik op.
Ik trek het niet meer en leef mijn eigen leven zo langzamerhand, wat me wel voor de voeten wordt gegooid.
Ik heb zelf therapie gehad en ik heb nu nog gesprekken om met de situatie om te gaan.
dinsdag 23 juni 2009 om 21:18
Ja maansa, misschien is dat het wel wie weet. Ook dat zou ik graag willen weten als dat de rede is.
Nu weet ik helemaal niets en is alles onduidelijk.
Of hij volgens mij depressief is........JA of hij zou wel heel gek zijn om daardoor uit het leven te willen stappen en zijn kids waar hij zoveel van houdt te laten stikken
Nu weet ik helemaal niets en is alles onduidelijk.
Of hij volgens mij depressief is........JA of hij zou wel heel gek zijn om daardoor uit het leven te willen stappen en zijn kids waar hij zoveel van houdt te laten stikken
dinsdag 23 juni 2009 om 21:24
Ook als je depressief bent kun je nog verantwoording nemen voor je eigen leven. Ook als je depressief bent kun je nog wel luisteren naar een ander. Ook als je depressief bent kun je er nog wel zijn voor een ander. Ja, het is vreselijk moeilijk. Maar het kan wel.
Dat hij het niet doet. Dat hij er dus niet voor jou en je kinderen is zegt eigenlijk wel genoeg. Als hij al niet voor zichzelf zou moeten vechten, dan zou hij het in elk geval voor zijn kinderen moeten proberen te knokken. Al is het maar om een goed voorbeeld te geven (al zijn er wel degelijk meer redenen, natuurlijk!).
Dat je depressief bent kan je niet veel aan doen. Dat je depressief blijft kan je vaak wel wat aan doen. En als je er helemaal niets mee doet en je verantwoordelijkheid niet neemt, dan is dat net zo erg als wanneer je er niet zou voor je vrouw en kinderen zonder dat er sprake is van een depressie.
Kortom, het is (meer dan!) vervelend voor je vriend dat hij depressief is maar dat ontslaat hem niet van zijn verantwoordelijkheid en plichten naar jullie toe. En het wil ook niet zeggen dat hij het niet kan.
Voor jou en je kinderen vind ik het ook erg. Natuurlijk kijk je het een tijd aan, zoek je naar oplossingen en weet je het op een gegeven moment niet. Je houd van je man, hij is de vader van je kinderen en wil voor hem door het vuur. Maar nu is hij aan zet. Hij moet nu voor zichzelf, jou en de kinderen door het vuur gaan en hulp zoeken.
Jij kunt hem daar niet toe dwingen, maar je kan wel je eigen plan trekken. Natuurlijk probeer je hem hierbij te betrekken, om te voorkomen dat jullie (nog verder) uit elkaar groeien. Maar het moet wel je eigen plan zijn. Welk voorbeeld wil jij zijn voor je kinderen nu? Welke keuzes kan jij voor jezelf maken - als de situatie zo blijft als ie nu is - dat het voor jou en de kinderen leefbaar is? Wanneer is het voor jou genoeg? Wat moet er tenminste veranderen in zijn gedrag wil het voor jou haalbare kaart zijn. Het draait nu dus om jou en je kinderen en niet (meer) om je man.
Natuurlijk is hij belangrijk, maar hij is zelf de sleutel tot zijn eigen genezing. Dat ben jij niet. En daarom moet je voor je kinderen en jezelf kiezen. Ik bedoel niet te zeggen dat je voor een scheiding moet kiezen. Al kan het wel zijn dat dit uiteindelijk de uitkomst van jouw innerlijke zoektocht is. Ik bedoel dat je in alle eerlijkheid tegen jezelf moet zeggen wat je (nog) wel en wat je niet meer kan volhouden. Want dit kan zo niet meer. Vreselijk moeilijk is dat.
Dat snap ik. Je houd van hem. Je wilt het anders. Je wil er zo graag ook voor hem zijn. Maar dat kan nu niet meer. Dat helpt hem niet. Hij moet nu de verantwoordelijkheid pakken voor zijn genezing in plaats van dat jij alle lasten draagt.
Heel veel sterkte! (f)
Dat hij het niet doet. Dat hij er dus niet voor jou en je kinderen is zegt eigenlijk wel genoeg. Als hij al niet voor zichzelf zou moeten vechten, dan zou hij het in elk geval voor zijn kinderen moeten proberen te knokken. Al is het maar om een goed voorbeeld te geven (al zijn er wel degelijk meer redenen, natuurlijk!).
Dat je depressief bent kan je niet veel aan doen. Dat je depressief blijft kan je vaak wel wat aan doen. En als je er helemaal niets mee doet en je verantwoordelijkheid niet neemt, dan is dat net zo erg als wanneer je er niet zou voor je vrouw en kinderen zonder dat er sprake is van een depressie.
Kortom, het is (meer dan!) vervelend voor je vriend dat hij depressief is maar dat ontslaat hem niet van zijn verantwoordelijkheid en plichten naar jullie toe. En het wil ook niet zeggen dat hij het niet kan.
Voor jou en je kinderen vind ik het ook erg. Natuurlijk kijk je het een tijd aan, zoek je naar oplossingen en weet je het op een gegeven moment niet. Je houd van je man, hij is de vader van je kinderen en wil voor hem door het vuur. Maar nu is hij aan zet. Hij moet nu voor zichzelf, jou en de kinderen door het vuur gaan en hulp zoeken.
Jij kunt hem daar niet toe dwingen, maar je kan wel je eigen plan trekken. Natuurlijk probeer je hem hierbij te betrekken, om te voorkomen dat jullie (nog verder) uit elkaar groeien. Maar het moet wel je eigen plan zijn. Welk voorbeeld wil jij zijn voor je kinderen nu? Welke keuzes kan jij voor jezelf maken - als de situatie zo blijft als ie nu is - dat het voor jou en de kinderen leefbaar is? Wanneer is het voor jou genoeg? Wat moet er tenminste veranderen in zijn gedrag wil het voor jou haalbare kaart zijn. Het draait nu dus om jou en je kinderen en niet (meer) om je man.
Natuurlijk is hij belangrijk, maar hij is zelf de sleutel tot zijn eigen genezing. Dat ben jij niet. En daarom moet je voor je kinderen en jezelf kiezen. Ik bedoel niet te zeggen dat je voor een scheiding moet kiezen. Al kan het wel zijn dat dit uiteindelijk de uitkomst van jouw innerlijke zoektocht is. Ik bedoel dat je in alle eerlijkheid tegen jezelf moet zeggen wat je (nog) wel en wat je niet meer kan volhouden. Want dit kan zo niet meer. Vreselijk moeilijk is dat.
Dat snap ik. Je houd van hem. Je wilt het anders. Je wil er zo graag ook voor hem zijn. Maar dat kan nu niet meer. Dat helpt hem niet. Hij moet nu de verantwoordelijkheid pakken voor zijn genezing in plaats van dat jij alle lasten draagt.
Heel veel sterkte! (f)
