Psyche
alle pijlers
depressieve partner
vrijdag 2 november 2007 om 19:50
Hoi allemaal,
Sinds een tijdje gaat het niet goed tussen mn vriend en mij omdat hij zijn gevoelens voor me verloren had en zich vreselijk aan me ergerde en hij niet meer van dingen kon genieten in het leven buiten mij om en met mij.
We zijn toen 8 weken uit elkaar geweest en in die tijd is hij vreselijk vermagerd, heel erg teruggetrokken geworden en ik zie aan hem dat hij niet gelukkig is.
Nu wilde hij de relatie definitief verbreken na 8 weken rust omdat hij me totaal niet gemist had, dus ik ben die avond naar hem toegegaan. Heel de avond heeft hij gehuild, gezegd dat hij niet goed in zn vel zat en dat hij 'alleen' wil zijn om weer gelukkig te worden. Hij is negatief over dingen terwijl hij dat eerst nooit deed (los van mij en onze relatie). Hij zei zelf dat hij geen professionele hulp wil omdat dat volgens hem te zweverig is.
Hij is veranderd van een zeer positief, actief en sportief mens in een man die zich terugtrekt, mager is, niet meer straalt en niet meer geniet. Hoe kan dit?Zelf zegt hij ook zich niet meer aan me te kunnen geven en 'op' te zijn.
We hebben al best een aantal jaartjes een relatie en hebben alles zo goed voor elkaar, dat ik het niet zomaar opgeef. Ik ben dus teruggegaan naar het adres waar ik de afgelopen 8 wk heb verbleven, heb mijn spullen gepakt en ben nu weer bij hem ingetrokken in ons (en mijn) eigen huis. Heb vanavond tegen hem gezegd dat ik denk dat hij depressief is oid en toen sprongen de tranen weer in zijn ogen. Heb ook gezegd dat ik hem gevoelsmatig niet alleen wil laten omdat ik het vermoeden heb dat er iets meer met hem aan de hand is.
Ik heb gezegd dat ik ons huis en de dingen die we hebben pas echt ga verlaten als ik het gevoel heb dat hij zich weer wat beter in zn vel voelt.., dat ik niks van hem verlang als liefdespartner, maar dat ik er wel altijd voor hem zal zijn. Heeft iemand nog tips wat ik verder kan doen mbt de omgang van hem? Zoals hij zich nu gedraagt lijkt het soms meer een kind dan een man van 35, tevens is hij erg gesloten en praat zeer moeilijk. Zijn er mensen die dit herkennen?
Sinds een tijdje gaat het niet goed tussen mn vriend en mij omdat hij zijn gevoelens voor me verloren had en zich vreselijk aan me ergerde en hij niet meer van dingen kon genieten in het leven buiten mij om en met mij.
We zijn toen 8 weken uit elkaar geweest en in die tijd is hij vreselijk vermagerd, heel erg teruggetrokken geworden en ik zie aan hem dat hij niet gelukkig is.
Nu wilde hij de relatie definitief verbreken na 8 weken rust omdat hij me totaal niet gemist had, dus ik ben die avond naar hem toegegaan. Heel de avond heeft hij gehuild, gezegd dat hij niet goed in zn vel zat en dat hij 'alleen' wil zijn om weer gelukkig te worden. Hij is negatief over dingen terwijl hij dat eerst nooit deed (los van mij en onze relatie). Hij zei zelf dat hij geen professionele hulp wil omdat dat volgens hem te zweverig is.
Hij is veranderd van een zeer positief, actief en sportief mens in een man die zich terugtrekt, mager is, niet meer straalt en niet meer geniet. Hoe kan dit?Zelf zegt hij ook zich niet meer aan me te kunnen geven en 'op' te zijn.
We hebben al best een aantal jaartjes een relatie en hebben alles zo goed voor elkaar, dat ik het niet zomaar opgeef. Ik ben dus teruggegaan naar het adres waar ik de afgelopen 8 wk heb verbleven, heb mijn spullen gepakt en ben nu weer bij hem ingetrokken in ons (en mijn) eigen huis. Heb vanavond tegen hem gezegd dat ik denk dat hij depressief is oid en toen sprongen de tranen weer in zijn ogen. Heb ook gezegd dat ik hem gevoelsmatig niet alleen wil laten omdat ik het vermoeden heb dat er iets meer met hem aan de hand is.
Ik heb gezegd dat ik ons huis en de dingen die we hebben pas echt ga verlaten als ik het gevoel heb dat hij zich weer wat beter in zn vel voelt.., dat ik niks van hem verlang als liefdespartner, maar dat ik er wel altijd voor hem zal zijn. Heeft iemand nog tips wat ik verder kan doen mbt de omgang van hem? Zoals hij zich nu gedraagt lijkt het soms meer een kind dan een man van 35, tevens is hij erg gesloten en praat zeer moeilijk. Zijn er mensen die dit herkennen?
vrijdag 2 november 2007 om 20:25
Dapper en liefdevol van je Josje, dat je bent teruggegaan en hem hebt laten weten dat je hem niet in de steek zal laten emotioneel! De vraag alleen is of dit inderdaad de goede stap is.
Even los van jullie relatie; zijn er dingen gebeurd in zijn leven, waar hij het moeilijk mee heeft of heeft gehad? Bijv. werk, familie, vrienden, heeft hij moeite met ouder worden, heeft hij last van het weer?
En binnen jullie relatie; zijn er dingen gebeurd waar hij het moeilijk mee heeft? Bijv. verschillende kinderwens, verschillende toekomst verwachting?
Als hij moeilijkheden heeft ervaren buiten de relatie om, kan jou aanwezigheid een grote steun zijn. Als hij toch echt problemen heeft met de relatie, is het voor hem moeilijk om jou in zijn nabijheid te hebben. Het kan ook een combinatie zijn van dingen.
Het lijkt mij dat je vriend toch op zijn minst naar de huisarts zou moeten gaan, om eens te praten. Die is vaak laagdrempeliger dan een psycho-sociaal hulpverlener. Als je vriend echt depressief is, kom je er met praten alleen en steun van je partner, vaak niet zo makkelijk uit. De huisarts kan dan helpen, met bijvoorbeeld medicatie.
Maar naast die 'snelle' hulp van de huisarts, is het wel belangrijk dat hij er achter komt waarom hij nu zo somber is en daar zal hij iets mee moeten doen om zich echt beter te gaan voelen.
Het is moeilijk in te schatten of jij hem daar wel of niet bij kan helpen. Ik denk dat hij daar alleen achter kan komen door met een ander over zijn somberheid te gaan praten. Het is een moeilijke prater zeg je, dus dat is een grote stap voor hem. het lijkt me dat hij daar niet 1 2 3 aan zal willen. Heeft hij een goede vriend, een broer of zus, een vader of moeder waar hij nu bij terecht kan?
Even los van jullie relatie; zijn er dingen gebeurd in zijn leven, waar hij het moeilijk mee heeft of heeft gehad? Bijv. werk, familie, vrienden, heeft hij moeite met ouder worden, heeft hij last van het weer?
En binnen jullie relatie; zijn er dingen gebeurd waar hij het moeilijk mee heeft? Bijv. verschillende kinderwens, verschillende toekomst verwachting?
Als hij moeilijkheden heeft ervaren buiten de relatie om, kan jou aanwezigheid een grote steun zijn. Als hij toch echt problemen heeft met de relatie, is het voor hem moeilijk om jou in zijn nabijheid te hebben. Het kan ook een combinatie zijn van dingen.
Het lijkt mij dat je vriend toch op zijn minst naar de huisarts zou moeten gaan, om eens te praten. Die is vaak laagdrempeliger dan een psycho-sociaal hulpverlener. Als je vriend echt depressief is, kom je er met praten alleen en steun van je partner, vaak niet zo makkelijk uit. De huisarts kan dan helpen, met bijvoorbeeld medicatie.
Maar naast die 'snelle' hulp van de huisarts, is het wel belangrijk dat hij er achter komt waarom hij nu zo somber is en daar zal hij iets mee moeten doen om zich echt beter te gaan voelen.
Het is moeilijk in te schatten of jij hem daar wel of niet bij kan helpen. Ik denk dat hij daar alleen achter kan komen door met een ander over zijn somberheid te gaan praten. Het is een moeilijke prater zeg je, dus dat is een grote stap voor hem. het lijkt me dat hij daar niet 1 2 3 aan zal willen. Heeft hij een goede vriend, een broer of zus, een vader of moeder waar hij nu bij terecht kan?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 2 november 2007 om 20:41
Ik heb niet echt tips voor je Josje, maar ik zag wel een brochure laatst dat er hulp is voor mensen met een depressieve partner. Ik heb het niet verder gelezen dus weet niet of het een aantal gesprekken zijn of 1 avond. Het was bij het GGZ, misschien kan je die bellen en vragen of er binnenkort zoiets is bij jullie in de buurt. Veel sterkte ermee.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 4 november 2007 om 11:17
Probeer hem te overtuigen naar de huisarts te gaan! Als hij depressief is heeft hij hulp nodig. Zolang hij niet erkent wat er met hem aan de hand is zal het iig niet beter gaan. Ik heb hier zelf ook ervaring mee, en het is denk ik heel belangrijk dat hij hulp krijgt. Dat hij de relatie met jou niet meer ziet zitten is een bekend verschijnsel, als je depressief bent kan je heel erg het gevoel hebben dat de ander beter af is zonder je. Dapper dat je bij hem blijft, ik weet niet of je er goed aan doet, maar ik vind het heel moedig van je dat je hem er niet alleen mee laat zitten, ook als hij dat nu wel lijkt te willen.
Succes!
Succes!
zondag 4 november 2007 om 11:45
zondag 4 november 2007 om 19:10
Australische nieuwslezeres die zeer waarschijnlijk zelfmoord heeft gepleegd wegens een ernstige depressie: omdat ze zo mooi en jong is en ogenschijnlijk alles "mee" heeft, verbaast haar beslissing mij (en alle anderen) meer dan bij iemand waar je het van verwacht of makkelijker kunt begrijpen:
zie link:
Charmaine Dragun, 29 jaar
zie link:
Charmaine Dragun, 29 jaar
zondag 4 november 2007 om 20:49
Hoi allemaal,
Ten eerste erg bedankt voor de lieve reacties!! Ik vroeg hem laatst of hij dacht dat hij depressief was en toen sprongen de tranen hem weer in de ogen. Hij zegt zelf weer gelukkig te willen worden en niet met behulp van anderen.
Vandaag belde ik even met mijn moeder en mn vader had met hem gesproken want hij wilde morgenavond langskomen om het over de verdeling van ons huis (mijn ouders betaalden daar aan mee) te hebben. Mijn vader had ook tegen mn moeder gezegd dat hij lang niet in orde is.
Ik vind het alleen zo machteloos dat ik hem niet kan bereiken, ik zie dat hij ongelukkig is, niet meer geniet, maar ik kom er niet doorheen wat er precies is. Ik heb mezelf dus gedwongen hier weer in te wonen en hij is dit weekend naar een collega van hem wezen slapen. Vanavond komt hij weer thuis.
Toch blijft hij erbij dat het tussen ons nooit meer goed komt, dat zijn gevoel voor mij nooit meer terugkomt, dat hij dan maar zijn beste maatje, ons hondje moet kwijtraken en dat hij alleen zich weer gelukkig wil gaan voelen.
Weet iemand hoe ik het beste met hem om kan gaan? Lief, zorgzaam, of juist wat meer afstand, maar wel geinteresseerd blijven?
Ten eerste erg bedankt voor de lieve reacties!! Ik vroeg hem laatst of hij dacht dat hij depressief was en toen sprongen de tranen hem weer in de ogen. Hij zegt zelf weer gelukkig te willen worden en niet met behulp van anderen.
Vandaag belde ik even met mijn moeder en mn vader had met hem gesproken want hij wilde morgenavond langskomen om het over de verdeling van ons huis (mijn ouders betaalden daar aan mee) te hebben. Mijn vader had ook tegen mn moeder gezegd dat hij lang niet in orde is.
Ik vind het alleen zo machteloos dat ik hem niet kan bereiken, ik zie dat hij ongelukkig is, niet meer geniet, maar ik kom er niet doorheen wat er precies is. Ik heb mezelf dus gedwongen hier weer in te wonen en hij is dit weekend naar een collega van hem wezen slapen. Vanavond komt hij weer thuis.
Toch blijft hij erbij dat het tussen ons nooit meer goed komt, dat zijn gevoel voor mij nooit meer terugkomt, dat hij dan maar zijn beste maatje, ons hondje moet kwijtraken en dat hij alleen zich weer gelukkig wil gaan voelen.
Weet iemand hoe ik het beste met hem om kan gaan? Lief, zorgzaam, of juist wat meer afstand, maar wel geinteresseerd blijven?
maandag 5 november 2007 om 09:41
Beste Josje,
Heel lief dat je dit voor hem doet, maar je helpt hem er niet mee ben ik bang.
Hij is, depressief of niet, verantwoordelijk voor zichzelf.
Hij heeft aangegeven dat hij niet verder wil met je, ik denk dat je dat moet respecteren. Je kan hem ook niet helpen als hij geen hulp wil.
Ik begrijp dat je van hem houdt en dat je jezelf zorgen maakt. Het enige wat je kan doen is nog 1 keer met hem praten. Dat jij je eigen weg gaat, wijzen op zijn eigen verantwoordelijkheid om hulp te zoeken en dat je er voor hem wilt zijn als hij dat ZELF wil. En dat je hem loslaat.
Depressie is ernstig, je kan hem alleen niet helpen. Dat zal hij zelf moeten doen. Hij zal zelf proffessionele hulp moeten zoeken en hij zou jou steun zelf moeten aanvaarden.
Deze tekst sterkt mij in moeilijke tijden
Loslaten
Om los te kunnen laten is liefde nodig
"Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
"Loslaten" betekent niet dat ik 'm smeer; het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
"Loslaten" is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
"Loslaten" is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.
"Loslaten" is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven; het is jezelf zo goed mogelijk maken.
"Loslaten" is niet zorgen voor; maar geven om.
"Loslaten" is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.
"Loslaten" is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
"Loslaten" is niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
"Loslaten" is niet anderen tegen zichzelf te beschermen; het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
"Loslaten" is niet ontkennen, maar accepteren.
"Loslaten" is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die te verbeteren.
"Loslaten" is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en er mijzelf gelukkig mee prijzen.
"Loslaten" is niet anderen kritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.
"Loslaten" is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
"Loslaten" is minder vrezen en meer beminnen.
Heel lief dat je dit voor hem doet, maar je helpt hem er niet mee ben ik bang.
Hij is, depressief of niet, verantwoordelijk voor zichzelf.
Hij heeft aangegeven dat hij niet verder wil met je, ik denk dat je dat moet respecteren. Je kan hem ook niet helpen als hij geen hulp wil.
Ik begrijp dat je van hem houdt en dat je jezelf zorgen maakt. Het enige wat je kan doen is nog 1 keer met hem praten. Dat jij je eigen weg gaat, wijzen op zijn eigen verantwoordelijkheid om hulp te zoeken en dat je er voor hem wilt zijn als hij dat ZELF wil. En dat je hem loslaat.
Depressie is ernstig, je kan hem alleen niet helpen. Dat zal hij zelf moeten doen. Hij zal zelf proffessionele hulp moeten zoeken en hij zou jou steun zelf moeten aanvaarden.
Deze tekst sterkt mij in moeilijke tijden
Loslaten
Om los te kunnen laten is liefde nodig
"Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
"Loslaten" betekent niet dat ik 'm smeer; het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
"Loslaten" is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
"Loslaten" is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb.
"Loslaten" is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven; het is jezelf zo goed mogelijk maken.
"Loslaten" is niet zorgen voor; maar geven om.
"Loslaten" is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.
"Loslaten" is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
"Loslaten" is niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
"Loslaten" is niet anderen tegen zichzelf te beschermen; het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
"Loslaten" is niet ontkennen, maar accepteren.
"Loslaten" is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die te verbeteren.
"Loslaten" is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en er mijzelf gelukkig mee prijzen.
"Loslaten" is niet anderen kritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.
"Loslaten" is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.
"Loslaten" is minder vrezen en meer beminnen.
maandag 5 november 2007 om 10:33
Josje,
wat ontettend naar om te lezen dat het nog niet beter gaat. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om bij iemand te zijn die depressief is. Daarom wil ik je ook vooral op het hart drukken om goed op jezelf te passen. Zorg dat je ook dingen kunt doen waar je van ontspant, en die jij leuk vindt. Je kunt je vriend het beste helpen als je zelf goed in je vel zit (naar omstandigheden dan, ik weet dat dat moeilijk is).
Verder ben ik het met de rest eens: je vriend kan hier echt niet zelf uit komen. Helaas is het een kenmerk van mensen met een depressie dat ze vaak met rust gelaten willen worden, geen hulp willen. Kan je vriend goed met zijn ouders opschieten, of met de jouwe, zodat zij hun bezordheid ook kunnen uiten? Of misschien kun je zelf met de huisarts gaan praten, zodat jij tenminste goede ondersteuning krijgt in wat te doen.
Als je vriend echt niet wil, wordt het lastig om hem te helpen. Misschien kun je vragen waarom hij hier per se zelf uit wil komen, zonder hulp? Ik vergelijk het zelf altijd met suikerziekte: als je dat hebt, wil je toch ook niet 'zelf' proberen je bloedsuiker weer op peil te brengen? Waarom dan nu wel, het is in feite ook 'gewoon' een verstoorde chemische balans. Geen idee of het helpt, maar je weet maar nooit.
Heel veel sterkte toegewenst
wat ontettend naar om te lezen dat het nog niet beter gaat. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om bij iemand te zijn die depressief is. Daarom wil ik je ook vooral op het hart drukken om goed op jezelf te passen. Zorg dat je ook dingen kunt doen waar je van ontspant, en die jij leuk vindt. Je kunt je vriend het beste helpen als je zelf goed in je vel zit (naar omstandigheden dan, ik weet dat dat moeilijk is).
Verder ben ik het met de rest eens: je vriend kan hier echt niet zelf uit komen. Helaas is het een kenmerk van mensen met een depressie dat ze vaak met rust gelaten willen worden, geen hulp willen. Kan je vriend goed met zijn ouders opschieten, of met de jouwe, zodat zij hun bezordheid ook kunnen uiten? Of misschien kun je zelf met de huisarts gaan praten, zodat jij tenminste goede ondersteuning krijgt in wat te doen.
Als je vriend echt niet wil, wordt het lastig om hem te helpen. Misschien kun je vragen waarom hij hier per se zelf uit wil komen, zonder hulp? Ik vergelijk het zelf altijd met suikerziekte: als je dat hebt, wil je toch ook niet 'zelf' proberen je bloedsuiker weer op peil te brengen? Waarom dan nu wel, het is in feite ook 'gewoon' een verstoorde chemische balans. Geen idee of het helpt, maar je weet maar nooit.
Heel veel sterkte toegewenst
maandag 5 november 2007 om 11:16
Josje, ik weet niet of jou partner echt de relatie wil beeindigen, of dat het is nu hij (misschien) depressief is. Wat ik wel weet is dat mensen die depressief zijn zichzelf de ander niet meer waard vinden/denken dat de ander beter af is zonder je/twijfelt aan gevoelens enz enz. In mijn ogen is het dus helemaal niet zeker of hij echt de relatie wil stoppen of dat het door zijn depressie komt. Als je depressief bent voel je je over heel veel dingen anders, werk kan niet meer boeiend zijn, fam, vrienden en ook je relatie lijken allemaal niet meer interessant. Dat is heel moeilijk, maar het kan dus door de depressie komen. Je moet natuurlijk zelf uitmaken in hoever je bij hem kan/wil blijven, maar houd in je hoofd dat zijn gedrag door zijn ziekte kan komen. (ik ga er dan vanuit dat hij depressief is)
En nogmaals, ik hoop echt dat hij hulp durft te vragen. Wat kan helpen is dat je er informatie over opzoekt (over depressies) en dit aan hem voorlegt, laat hem dat gewoon eens lezen. Het kan heel goed zijn dat hij het gevoel dat word beschreven bij het ziektebeeld helemaal herkent. Misschien is dat het zetje in de rug dat hij nodig heeft om hulp te vragen.
Succes!
En nogmaals, ik hoop echt dat hij hulp durft te vragen. Wat kan helpen is dat je er informatie over opzoekt (over depressies) en dit aan hem voorlegt, laat hem dat gewoon eens lezen. Het kan heel goed zijn dat hij het gevoel dat word beschreven bij het ziektebeeld helemaal herkent. Misschien is dat het zetje in de rug dat hij nodig heeft om hulp te vragen.
Succes!
maandag 5 november 2007 om 16:25
Waarom snap je dat, dat niet?
Als iemand zich ongelukkig voelt maakt het echt niet uit dat je geld hebt, mooi bent of jong bent.
Je bent gewoon niet gelukkig, heb het gevoel is dit het nou, of het gevoel dat iedereen maar alles van je verwacht en dat je alles maar waar moet maken.
Misschien had zij dit of hele andere redenen.
Maar zeggen dat je het niet snap dat iemand dit zichzelf aan kan doen omdat ze haar leven zo goed voor elkaar had, vind ik niet verder dan je neus lang is.
Je weet niet hoe iemand zich van binnen voelt. Hoe perfect of goed iemands leven ook is/lijkt.
Zon
maandag 5 november 2007 om 16:35
Josje,
Ik snap het heel moeilijk voor je is en voor je partner.
Hij weet het nu gewoon allemaal niet en alles kost energie dus ook jullie relatie, het is in die zin ook logisch dat hij er nu geen zin in heeft.
Hij wil geen hulp, maar hij weet ook niet waar hij moet beginnen.
En zo lang er nergens een begin komt dan wordt het alleen, maar erger.
Hij moet dit zelf gaan zien dat er geen oplossing komt met nadenken wat moet ik nu doen en vervolgens niks doen.
Je kan hem vragen hoe hij het wilt oplossen, en als hij dan zegt ik weet het allemaal niet, aangeven wat hij wel kan doen. Dat hij niet gek is dat hij zich zo voelt en dat er meerdere mensen zijn die dit ook hebben.
Dat hij alles alleen wilt doen , klinkt heel sterk, maar is het ook dat hij het nu daadwerkelijk kan. Het is niet een afgang om hulp te hebben en met iemand te praten .
Succes Zon
Ik snap het heel moeilijk voor je is en voor je partner.
Hij weet het nu gewoon allemaal niet en alles kost energie dus ook jullie relatie, het is in die zin ook logisch dat hij er nu geen zin in heeft.
Hij wil geen hulp, maar hij weet ook niet waar hij moet beginnen.
En zo lang er nergens een begin komt dan wordt het alleen, maar erger.
Hij moet dit zelf gaan zien dat er geen oplossing komt met nadenken wat moet ik nu doen en vervolgens niks doen.
Je kan hem vragen hoe hij het wilt oplossen, en als hij dan zegt ik weet het allemaal niet, aangeven wat hij wel kan doen. Dat hij niet gek is dat hij zich zo voelt en dat er meerdere mensen zijn die dit ook hebben.
Dat hij alles alleen wilt doen , klinkt heel sterk, maar is het ook dat hij het nu daadwerkelijk kan. Het is niet een afgang om hulp te hebben en met iemand te praten .
Succes Zon
maandag 5 november 2007 om 16:52
TO, wat naar voor je dat je vriend op dit moment de relatie echt niet meer ziet zitten. Ik ben bang dat je daar niet veel aan kunt veranderen, hij voelt het (nu) zo. Misschien is afstand houden op dit moment inderdaad het beste, aandringen zal eerder het tegengestelde effect hebben dan wat jij wilt bereiken.
Wat me wel opvalt, is dat hij buiten jou om blijkbaar, contact heeft gezocht met jou vader over jullie huis. OK, je ouders betalen mee, maar jij woont er toch? Zou hij jou hier niet ook bij moeten betrekken?
Wat me wel opvalt, is dat hij buiten jou om blijkbaar, contact heeft gezocht met jou vader over jullie huis. OK, je ouders betalen mee, maar jij woont er toch? Zou hij jou hier niet ook bij moeten betrekken?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 5 november 2007 om 19:19
[quote]:
[...]
Waarom snap je dat, dat niet?
Als iemand zich ongelukkig voelt maakt het echt niet uit dat je geld hebt, mooi bent of jong bent.
Je bent gewoon niet gelukkig, heb het gevoel is dit het nou, of het gevoel dat iedereen maar alles van je verwacht en dat je alles maar waar moet maken.
Misschien had zij dit of hele andere redenen.
Maar zeggen dat je het niet snap dat iemand dit zichzelf aan kan doen omdat ze haar leven zo goed voor elkaar had, vind ik niet verder dan je neus lang is.
Je weet niet hoe iemand zich van binnen voelt. Hoe perfect of goed iemands leven ook is/lijkt.
Zon[/quote]
Ik snap het wel, maar of ik nou wil of niet trekt het toch meer mijn aandacht wanneer een ogenschijnlijk heel populair en mooi iemand zoiets doet en denk ik er langer over na. Persephone heeft ook al eens zoiets geschreven, dat mannen tegen haar zeiden dat ze maar niet konden begrijpen dat zo'n mooie jonge vrouw depressief kon zijn, want "ze was zo populair" etc.
Depressiviteit associeren de meeste mensen met oude of onaantrekkelijke of eenzame mensen. Hoeft totaal niet, maar dat cliche krijg je er moeilijk uit.
[...]
Waarom snap je dat, dat niet?
Als iemand zich ongelukkig voelt maakt het echt niet uit dat je geld hebt, mooi bent of jong bent.
Je bent gewoon niet gelukkig, heb het gevoel is dit het nou, of het gevoel dat iedereen maar alles van je verwacht en dat je alles maar waar moet maken.
Misschien had zij dit of hele andere redenen.
Maar zeggen dat je het niet snap dat iemand dit zichzelf aan kan doen omdat ze haar leven zo goed voor elkaar had, vind ik niet verder dan je neus lang is.
Je weet niet hoe iemand zich van binnen voelt. Hoe perfect of goed iemands leven ook is/lijkt.
Zon[/quote]
Ik snap het wel, maar of ik nou wil of niet trekt het toch meer mijn aandacht wanneer een ogenschijnlijk heel populair en mooi iemand zoiets doet en denk ik er langer over na. Persephone heeft ook al eens zoiets geschreven, dat mannen tegen haar zeiden dat ze maar niet konden begrijpen dat zo'n mooie jonge vrouw depressief kon zijn, want "ze was zo populair" etc.
Depressiviteit associeren de meeste mensen met oude of onaantrekkelijke of eenzame mensen. Hoeft totaal niet, maar dat cliche krijg je er moeilijk uit.
maandag 5 november 2007 om 19:25
[quote]:
[...]
[fgcolor=#0099FF]Mij ontgaat even volkomen de relevantie van deze posting hier, Q. Of zit er voor TO nog een boodschap achter?[/fgcolor][/quote]
Ik had wel gedacht dat jij zou reageren. Zit mijn reactie over die fles witte wijn m.b.t. jouw opmerking over die vrouw met baby in de Bijenkorf je nog een beetje dwars? Eerlijk zeggen.
Ik vond het bericht over de zelfmoord van die Australische presentatrice relevant, omdat zij een vaste partner had (en trouwplannen). Ik kon geen specifiek topic over depressie zo snel vinden. Het leek mij, gezien de titel van dit topic, hier passen.
Ik wilde er geen nieuw topic speciaal voor openen.
[...]
[fgcolor=#0099FF]Mij ontgaat even volkomen de relevantie van deze posting hier, Q. Of zit er voor TO nog een boodschap achter?[/fgcolor][/quote]
Ik had wel gedacht dat jij zou reageren. Zit mijn reactie over die fles witte wijn m.b.t. jouw opmerking over die vrouw met baby in de Bijenkorf je nog een beetje dwars? Eerlijk zeggen.
Ik vond het bericht over de zelfmoord van die Australische presentatrice relevant, omdat zij een vaste partner had (en trouwplannen). Ik kon geen specifiek topic over depressie zo snel vinden. Het leek mij, gezien de titel van dit topic, hier passen.
Ik wilde er geen nieuw topic speciaal voor openen.
maandag 5 november 2007 om 20:10
Ik snap de reactie van Poezewoes wel , want het gaat hier over iemand die niet weet hoe ze met haar (ex) Partner moet omgaan.
En dan komt er opeens een berichtje van iemand die over zelfmoord gaat.
Niet echt een bericht waar op je zit te wachten.
En als je er zelf ff over nagedacht had dan zal je dat zelf ook hebben in gezien, net zoals als de cliche.
Zon
dinsdag 6 november 2007 om 00:00
Ow, een topic over depressie! Ik flap mijn posting maar hier neer want daar komt ook het woord depressie in voor! Duh.
Ja Q, je hebt me best beledigd. Blij dat het gelukt is? Snap alleen niet goed waar ik dat aan verdiend heb. Als je mij iets duidelijk wil maken weet je hoe je me kan bereiken. Met van allerhande vraagjes over het forum weet je me anders altijd zo goed te vinden via de mail.
Los daarvan vind ik je posting hier gewoon niet relevant en onnodig kwetsend voor TO.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 7 november 2007 om 17:41
Hoi allemaal,
Bedankt voor jullie lieve reacties!! Tussen mijn (ex) partner en mij gaat het steeds slechter, hij is zelfs al naar de notaris geweest om de boel op papier te zetten.
Op dit moment is hij 5 dagen vrij en gaat hij bij zn ouders logeren. Sinds vorige week ben ik dus weer terug bij hem in huis en we hebben het ook een paar dagen best leuk gehad; samen gekookt en gegeten, hij smeerde mn brood voor het werk en bakte pannekoeken voor me..., maar hij blijft bij zijn beslissing dat zijn gevoelens niet terugkomen.
Heeft iemand enig idee wat ik kan doen om de gevoelens wel terug te laten komen, want ik houd zelf ontzettend veel van hem en zit nu, in tegenstelling tot een paar maanden geleden wél heel goed in mn vel, heb een baan van 40 uur per week (studeerde eerst waardoor hij voor 80% van de kosten opdraaide) etc.Ik ben nu gewoon weer een ander mens.
Hij zegt dat hij gewoon niet straalt alleen bij mij, maar van mn vader hoorde ik dat hij met voetballen ook niet meer straalt..dat hij zoveel is afgevallen komt, volgens hem zelf omdat hij op dieet is moedwillig (hij is in die 5 jr nog nooit op zo'n gewicht geweest terwijl hij bij mij was). Ook een oom van mij belde mijn ouders om te zeggen dat hij dacht dat mijn (ex) partner overspannen is oid en dat hij vond dat wij daar wel vanaf moesten weten...
Weet iemand hoe ik het beste met hem om kan gaan? Liefdevol en geinteresseerd of juist wat meer afstand moet nemen? Ik vrees echt dat hij het liefste wil dat ik bij hem wegga.....
Bedankt voor jullie lieve reacties!! Tussen mijn (ex) partner en mij gaat het steeds slechter, hij is zelfs al naar de notaris geweest om de boel op papier te zetten.
Op dit moment is hij 5 dagen vrij en gaat hij bij zn ouders logeren. Sinds vorige week ben ik dus weer terug bij hem in huis en we hebben het ook een paar dagen best leuk gehad; samen gekookt en gegeten, hij smeerde mn brood voor het werk en bakte pannekoeken voor me..., maar hij blijft bij zijn beslissing dat zijn gevoelens niet terugkomen.
Heeft iemand enig idee wat ik kan doen om de gevoelens wel terug te laten komen, want ik houd zelf ontzettend veel van hem en zit nu, in tegenstelling tot een paar maanden geleden wél heel goed in mn vel, heb een baan van 40 uur per week (studeerde eerst waardoor hij voor 80% van de kosten opdraaide) etc.Ik ben nu gewoon weer een ander mens.
Hij zegt dat hij gewoon niet straalt alleen bij mij, maar van mn vader hoorde ik dat hij met voetballen ook niet meer straalt..dat hij zoveel is afgevallen komt, volgens hem zelf omdat hij op dieet is moedwillig (hij is in die 5 jr nog nooit op zo'n gewicht geweest terwijl hij bij mij was). Ook een oom van mij belde mijn ouders om te zeggen dat hij dacht dat mijn (ex) partner overspannen is oid en dat hij vond dat wij daar wel vanaf moesten weten...
Weet iemand hoe ik het beste met hem om kan gaan? Liefdevol en geinteresseerd of juist wat meer afstand moet nemen? Ik vrees echt dat hij het liefste wil dat ik bij hem wegga.....
