Psyche
alle pijlers
Diagnose probleem.
vrijdag 14 april 2017 om 22:14
Hallo mensen,
Ik heb moeite met mijn eigen leven. Mijn verhaal wordt een beetje lang door mij verteld, maar ik wil het graag kwijtraken en gelijk vertellen. Ik ben een jongen met een diagnose van PPD-NOS, ik schaam me erg kapot aan en wil het niet accepteren dat ik het heb. Ik heb ook al een moeilijke jeugd gehad.
Toen ik 9/10 jaar oud kwam naar Nederland (ik kom uit Midden-Amerika). Moest ik wennen aan Nederland. Het was voor mij een andere wereld, leven en ik moest de taal leren. Waar ik 2 jaar over moest doen. Daarna kwam ik naar de laatste jaar van de basisschool en ik werd gepest, omdat ik anders was en niet hiervandaan kwam. Tot die tijd heb ik moeite gehad met sociale contacten.
Hierna ging ik naar de middelbare school (MAVO). Ik heb niet afgerond tot de derde jaar, omdat ik het niet kon vanwege de Nederlandse taal (ja nog steeds af en toe heb ik er moeite het is mijn derde taal) en ik had weinig contacten. Mijn laatste tienerjaren was het niet geweldig. Ik bleef alleen de hele dag thuis zitten, sociale angst en had geen werk.
Totdat ik weer actie nam. Volg ik nu een opleiding die ik niet echt wil gaan doen, maar toch wil halen om verder te gaan wat ik wil worden (opleiding van vier dagen werken en een dag naar school). Sociaal ben ik iets beter geworden dan eerst, maar ik wil meer verbeteren waardoor het moeilijk gaat. Qua vrienden heb ik maar 3 of 4 beste vrienden en meer niet. Een andere probleem ook is dat ik liefdesverdriet heb. Ik heb een relatie van drie jaar gehad. Ik voel me eenzaam en wil graag weer een vriendin.
Qua problemen met mijzelf zit ik meer met mijn diagnose, socialer zijn en een weer een vriendin hebben. Ik ben niet echt trots op mijzelf. Ik wil meer bereiken in het leven. Ik haat mijzelf, dat anderen mij zo vinden en onderschatten. Ik wil graag een andere persoon zijn. Wat vinden jullie er van? Ik wil graag jullie meningen weten en svp serieuze reacties.
Ik heb moeite met mijn eigen leven. Mijn verhaal wordt een beetje lang door mij verteld, maar ik wil het graag kwijtraken en gelijk vertellen. Ik ben een jongen met een diagnose van PPD-NOS, ik schaam me erg kapot aan en wil het niet accepteren dat ik het heb. Ik heb ook al een moeilijke jeugd gehad.
Toen ik 9/10 jaar oud kwam naar Nederland (ik kom uit Midden-Amerika). Moest ik wennen aan Nederland. Het was voor mij een andere wereld, leven en ik moest de taal leren. Waar ik 2 jaar over moest doen. Daarna kwam ik naar de laatste jaar van de basisschool en ik werd gepest, omdat ik anders was en niet hiervandaan kwam. Tot die tijd heb ik moeite gehad met sociale contacten.
Hierna ging ik naar de middelbare school (MAVO). Ik heb niet afgerond tot de derde jaar, omdat ik het niet kon vanwege de Nederlandse taal (ja nog steeds af en toe heb ik er moeite het is mijn derde taal) en ik had weinig contacten. Mijn laatste tienerjaren was het niet geweldig. Ik bleef alleen de hele dag thuis zitten, sociale angst en had geen werk.
Totdat ik weer actie nam. Volg ik nu een opleiding die ik niet echt wil gaan doen, maar toch wil halen om verder te gaan wat ik wil worden (opleiding van vier dagen werken en een dag naar school). Sociaal ben ik iets beter geworden dan eerst, maar ik wil meer verbeteren waardoor het moeilijk gaat. Qua vrienden heb ik maar 3 of 4 beste vrienden en meer niet. Een andere probleem ook is dat ik liefdesverdriet heb. Ik heb een relatie van drie jaar gehad. Ik voel me eenzaam en wil graag weer een vriendin.
Qua problemen met mijzelf zit ik meer met mijn diagnose, socialer zijn en een weer een vriendin hebben. Ik ben niet echt trots op mijzelf. Ik wil meer bereiken in het leven. Ik haat mijzelf, dat anderen mij zo vinden en onderschatten. Ik wil graag een andere persoon zijn. Wat vinden jullie er van? Ik wil graag jullie meningen weten en svp serieuze reacties.
vrijdag 14 april 2017 om 22:21
Geen slecht idee om eens contact te zoeken met een psycholoog of POH-GGZ. Aan de ene kant voor psycho-educatie rondom je diagnose en het leren accepteren hiervan en aan de andere kant om te onderzoeken hoe jij jezelf meer tevreden kan voelen met het leven dat je hebt. Een vriendin heb je nu eenmaal niet zelf in de hand en socialer zijn is ook niet per se iets wat makkelijk te veranderen is. Je zult het dus moeten doen met wat je hebt, daar gelukkig uit worden en zo er in staan dat een vriendin eventueel je leven kan verrijken. Maar niet afhankelijk van haar zijn voor je eigen geluk.
vrijdag 14 april 2017 om 22:30
Ik denk dat het heel erg jammer zou zijn als je een ander persoon was. Je komt op mij over als iemand met veel energie om precies te bereiken wat je wil.
3 of 4 vrienden is prima, daar kan je de hele weteld mee aan.
Jammer dat je zo kritisch bent op jezelf. Het klinkt alsof je het prima doet.
Veel sterkte met je liefdesverdriet.... Niet leuk. Maar gaat weer over, echt.
3 of 4 vrienden is prima, daar kan je de hele weteld mee aan.
Jammer dat je zo kritisch bent op jezelf. Het klinkt alsof je het prima doet.
Veel sterkte met je liefdesverdriet.... Niet leuk. Maar gaat weer over, echt.
vrijdag 14 april 2017 om 23:22
Nou allereerst, je hebt lekker veel vrienden, zodra het er veel meer worden, zijn het vaak niet meer dan kennissen, dus je zit goed jongen, wees daar blij mee.
Ten tweede, je kan jezelf niet veranderen, je bent wie je bent en het beste is om vrede te vinden in je situatie en blij en gelukkig te zijn met jezelf want er is er maar één van jou, jij bent uniek en je hebt meer dan genoeg om trots op te zijn, dus haal jezelf niet zo naar beneden.
Wat betreft een vriendin? Tja, je moet op de versiertoer, op zoek naar een leuke jongedame die goed bij je past, je kan haar niet bestellen bij de Jumbo, bij je boodschappen, daar zal je dus zelf achteraan moeten.
Wat betreft je diagnose? Ach, het is zo lastig als je het zelf maakt, laat ik het zo stellen: Hoe moeilijker jij erover doet, hoe moeilijker het wordt om ermee te leven, dus relax, zorg dat je ontspannen en zelfbewust in je vel zit en dan straal je dat ook uit en trek je vanzelf dat aan dat leuk en prettig voor je is.
Ik wens je wijsheid toe.
Ten tweede, je kan jezelf niet veranderen, je bent wie je bent en het beste is om vrede te vinden in je situatie en blij en gelukkig te zijn met jezelf want er is er maar één van jou, jij bent uniek en je hebt meer dan genoeg om trots op te zijn, dus haal jezelf niet zo naar beneden.
Wat betreft een vriendin? Tja, je moet op de versiertoer, op zoek naar een leuke jongedame die goed bij je past, je kan haar niet bestellen bij de Jumbo, bij je boodschappen, daar zal je dus zelf achteraan moeten.
Wat betreft je diagnose? Ach, het is zo lastig als je het zelf maakt, laat ik het zo stellen: Hoe moeilijker jij erover doet, hoe moeilijker het wordt om ermee te leven, dus relax, zorg dat je ontspannen en zelfbewust in je vel zit en dan straal je dat ook uit en trek je vanzelf dat aan dat leuk en prettig voor je is.
Ik wens je wijsheid toe.
vrijdag 14 april 2017 om 23:36
Hoezo heb je moeite met je diagnose? Je bent wie je bent, en je komt bij juist over als een sterk persoon. Drie a vier beste vrienden kunnen de meeste jaloers op zijn. Liefdes verdriet kent iedereen dat hoort bij het leven, en gaat vanzelf over. Wat je hebt doorgemaakt, en waar je nu staat, kan je trots op zijn van het ene land naar het andere land op jonge leeftijd ten toch de taal en grammatica beheersen vindt ik heel knap. Jij komt er wel!
zaterdag 15 april 2017 om 09:21
quote:viva-amber schreef op 15 april 2017 @ 08:39:
Ik vind dat je echt goed schrijft.
Ja, dat vind ik dus ook.
En ik vind het bijzonder knap dat je ondanks die sociale angst weer aan een opleiding bent begonnen. Ook goed dat je hem wilt afmaken, ondanks dat het nog niet is wat je wil. En dat je weet wat je wel wil.
Die diagnose: wees er blij mee. Ik ben van de generatie dat mensen niet zo snel een diagnose kregen. Wat niet betekent dat we niks hadden. Maar wij komen er pas ongeveer op ons 50ste achter wat goed voor ons is. En voor die tijd maar aanmodderen en je verbazen hoe anderen het toch doen. Jij hebt een labeltje, dat betekent dat je niet alles zelf hoeft uit te vinden. Het is in elk geval niks om je voor te schamen.
Ik vind dat je echt goed schrijft.
Ja, dat vind ik dus ook.
En ik vind het bijzonder knap dat je ondanks die sociale angst weer aan een opleiding bent begonnen. Ook goed dat je hem wilt afmaken, ondanks dat het nog niet is wat je wil. En dat je weet wat je wel wil.
Die diagnose: wees er blij mee. Ik ben van de generatie dat mensen niet zo snel een diagnose kregen. Wat niet betekent dat we niks hadden. Maar wij komen er pas ongeveer op ons 50ste achter wat goed voor ons is. En voor die tijd maar aanmodderen en je verbazen hoe anderen het toch doen. Jij hebt een labeltje, dat betekent dat je niet alles zelf hoeft uit te vinden. Het is in elk geval niks om je voor te schamen.
zaterdag 15 april 2017 om 12:09
Nederlands is een hele moeilijke taal. De finesses krijg je pas na jaren door, denk ik, we schijnen erg veel woorden te gebruiken en we hebben veel uitzonderingen in de taal en spreekwijzen ed. Helemaal perfect Nederlands, ik denk niet dat dat bereikbaar is tenzij je de taal heel jong hebt geleerd.
En je hebt wel een probleem die leren moeilijker kan maken dus ik vind het ook echt heel knap hoe je nu al schrijft. Wees niet zo hard voor jezelf. Zoals je naar anderen kijkt, die misschien ook niet helemaal perfect zijn, kijk ook zo naar jezelf. Niemand is perfect, een mens heeft altijd min en pluspunten.
De kunst is om je te richten op je pluspunten terwijl je je zwakke punten altijd in het achterhoofd houdt. Die heb je nu eenmaal, leer om ze te accepteren. Ik kan bv geen auto rijden, ik heb heel slecht ruimtelijk inzicht door een oogprobleem. Nah ja, dan gaan we met het openbaar vervoer. Maakt me niks minder dan anderen hoor.
Een diagnose, tja, veel mensen hebben er 1, van het 1 of andere soort. Wees trots op wat je wel kunt en bent. Sterkte.
En je hebt wel een probleem die leren moeilijker kan maken dus ik vind het ook echt heel knap hoe je nu al schrijft. Wees niet zo hard voor jezelf. Zoals je naar anderen kijkt, die misschien ook niet helemaal perfect zijn, kijk ook zo naar jezelf. Niemand is perfect, een mens heeft altijd min en pluspunten.
De kunst is om je te richten op je pluspunten terwijl je je zwakke punten altijd in het achterhoofd houdt. Die heb je nu eenmaal, leer om ze te accepteren. Ik kan bv geen auto rijden, ik heb heel slecht ruimtelijk inzicht door een oogprobleem. Nah ja, dan gaan we met het openbaar vervoer. Maakt me niks minder dan anderen hoor.
Een diagnose, tja, veel mensen hebben er 1, van het 1 of andere soort. Wees trots op wat je wel kunt en bent. Sterkte.
zondag 16 april 2017 om 18:28
Ik wil jullie allemaal bedanken.
Soms moet ik toegeven dat ik blij mag zijn dat ik wat heb bereikt. Maar waar ik het meest mij dwars zit is die diagnose en liefdesverdriet. Ik voel me alleen dat ik wat mis...
Over psychologie vertrouw ik niet snel. Ik ben bang dat ze gaan zeggen dat ik niet normaal ben zoals andere mensen. Maar ik ga het toch proberen.
Soms moet ik toegeven dat ik blij mag zijn dat ik wat heb bereikt. Maar waar ik het meest mij dwars zit is die diagnose en liefdesverdriet. Ik voel me alleen dat ik wat mis...
Over psychologie vertrouw ik niet snel. Ik ben bang dat ze gaan zeggen dat ik niet normaal ben zoals andere mensen. Maar ik ga het toch proberen.
maandag 17 april 2017 om 12:02
Dat je niet 'normaal' bent is juist goed. Ik las er gisteren nog een artikel in NRC over. Een schrijver beweerde dat variatie nodig is voor instandhouding van de soort.. Hij noemde onder ander autisten als voorbeeld van die variatie.
Hij verwees naar een stad waar prachtige iepen stonden. Alleen maar iepen. Jaartje iepziekte en er was geen boom meer over.
Dus volgens die schrijver zijn mensen met jouw soort hersens hard nodig omdat we anders uitsterven. Is dat een beetje een troost?
Hij verwees naar een stad waar prachtige iepen stonden. Alleen maar iepen. Jaartje iepziekte en er was geen boom meer over.
Dus volgens die schrijver zijn mensen met jouw soort hersens hard nodig omdat we anders uitsterven. Is dat een beetje een troost?
zondag 23 april 2017 om 18:05
Ik reageer nu pas een beetje laat, maar ik wil jullie weer toch bedanken. Ik denk dat ik te kritisch en snel alles wil bereiken. Ik moet blij zijn dat ik tenminste vrienden heb en nou ja had tenminste een relatie gehad. Beter dan niks. Maar mis wel iemand. Mijn ouders zeggen dat het goed komt en ooit eens leuk iemand zal tegenkomen. Voor de rest gaat wel goed denk ik.
