Psyche
alle pijlers
Dieet
donderdag 12 oktober 2017 om 18:38
Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit typ. Waarschijnlijk omdat ik het gewoon kwijt moet.
Ik heb overgewicht. Dit heb ik niet altijd gehad, maar ik ben door mijn ouders erin gejaagd. Momenteel ben ik 110 kilo (En 1.80m lang).
Mijn ouders hebben mij altijd gekrenkt om mijn gewicht. Toen ik nog 80 kilo woog en van die inlegzooltjes kreeg omdat ik last had van mijn knieën en enkels zei mijn moeder al dat het door mijn gewicht kwam.
Toen ik een gebroken kaak had en 1 kilo per dag afviel van het weinige eten werd ik 2x per dag de weegschaal op gesleept door mijn ouders. Ik was bij ze om te revalideren. Toen ik ze vertelde dat het stemmetje in mijn hoofd me bang maakte (Ik mocht niet meer van mezelf eten, want anders zou ik aankomen, en het werd enorm obsessief. Ik werd er zo bang van) zeiden ze dat dat wel meeviel. Ondertussen is het stemmetje zodanig gegroeid dat ik er niet meer tegen kan.
En nu heeft die stem de overhand. Ik ga op dieet.
Ik eet nu zo weinig mogelijk, en als ik voor mijn gevoel teveel eet spuug ik het uit.
Mijn ouders lijken niet te snappen dat dit diepe dal waar ik in zit ook door hun gedrag komt. Alleen maar de opmerkingen over hoe mooi ik wel niet was toen ik nog maatje 36 had.
Maar voor mijn ouders maakt het niet uit. Die zien mij toch niet zoals ik ben. Die zien mij alleen maar als een nummertje op een weegschaal.
Ik heb overgewicht. Dit heb ik niet altijd gehad, maar ik ben door mijn ouders erin gejaagd. Momenteel ben ik 110 kilo (En 1.80m lang).
Mijn ouders hebben mij altijd gekrenkt om mijn gewicht. Toen ik nog 80 kilo woog en van die inlegzooltjes kreeg omdat ik last had van mijn knieën en enkels zei mijn moeder al dat het door mijn gewicht kwam.
Toen ik een gebroken kaak had en 1 kilo per dag afviel van het weinige eten werd ik 2x per dag de weegschaal op gesleept door mijn ouders. Ik was bij ze om te revalideren. Toen ik ze vertelde dat het stemmetje in mijn hoofd me bang maakte (Ik mocht niet meer van mezelf eten, want anders zou ik aankomen, en het werd enorm obsessief. Ik werd er zo bang van) zeiden ze dat dat wel meeviel. Ondertussen is het stemmetje zodanig gegroeid dat ik er niet meer tegen kan.
En nu heeft die stem de overhand. Ik ga op dieet.
Ik eet nu zo weinig mogelijk, en als ik voor mijn gevoel teveel eet spuug ik het uit.
Mijn ouders lijken niet te snappen dat dit diepe dal waar ik in zit ook door hun gedrag komt. Alleen maar de opmerkingen over hoe mooi ik wel niet was toen ik nog maatje 36 had.
Maar voor mijn ouders maakt het niet uit. Die zien mij toch niet zoals ik ben. Die zien mij alleen maar als een nummertje op een weegschaal.
donderdag 12 oktober 2017 om 18:47
Ik ben 23. En ik weet het gewoon niet meer. Ik denk dat ik wel ergens naartoe wil, maar ik ben bang dat ik toch niet serieus word genomen...gizzmo-returns schreef: ↑12-10-2017 18:42Ik zou naar de huisarts gaan en vragen om een verwijzing naar een psycholoog.
Hoe oud ben je?
donderdag 12 oktober 2017 om 18:50
Ga naar je huisarts en laat je doorverwijzen naar een kliniek waar ze gespecialiseerd zijn in eetstoornissen. Of naar een psycholoog die daarin gespecialiseerd is.
Want dit is echt niet goed.
Ik snap heel goed hoe pijnlijk het is als je ouders zo doen, mijn moeder is ook zo, echt heel heel naar is dat. (mijn gewicht fluctueert ook al heel lang en dat stemmetje ken ik heel goed)
Maar je moet nu voor jezelf gaan zorgen, door goede hulp te zoeken voor dit probleem. Daar zou ik als ik jou was geen dag meer mee wachten.
Heel veel succes.
Want dit is echt niet goed.
Ik snap heel goed hoe pijnlijk het is als je ouders zo doen, mijn moeder is ook zo, echt heel heel naar is dat. (mijn gewicht fluctueert ook al heel lang en dat stemmetje ken ik heel goed)
Maar je moet nu voor jezelf gaan zorgen, door goede hulp te zoeken voor dit probleem. Daar zou ik als ik jou was geen dag meer mee wachten.
Heel veel succes.
donderdag 12 oktober 2017 om 18:50
Ik woon op mezelf. Ik zal weer naar de huisarts gaangizzmo-returns schreef: ↑12-10-2017 18:49Woon je nog thuis?
De huisarts zal je zeker serieus nemen.
donderdag 12 oktober 2017 om 19:23
Ik herken dit een beetje. Heb vroeger zelf overgewicht gehad en ben toen compleet doorgeslagen door bijna niks meer te eten (uit mezelf dat wel). Later kwam ik er pas achter dat sinds ik een week op vakantie was alles beter is geworden. Juist die afstand, uit je normale ritme en weg van bepaalde personen. Is het een idee om even een weekje bij een vriendin/familie te logeren? Of op vakantie? Soms is afstand heel goed voor je
'You can't always get what you want'
donderdag 12 oktober 2017 om 19:24
Ik herken het helaas maar al te goed. Voor mij is het meest vervelende nu, nu ik echt te zwaar ben, het niet meer voor elkaar krijg om te lijnen. Ik blijf het gevoel houden dat ik ze(haar eigenlijk) gelijk geef, terwijl het destijds echt niet zo was.
De huisarts is een goede stap. Die kan wel inschatten aan welke hulp je het meeste zal hebben. Ik ben overigens wel naar een diëtiste geweest, omdat ik geen goed beeld meer had van wat normaal eten is. T heeft me toen wel geholpen, ik moet er nu alleen weer grip op krijgen.
De huisarts is een goede stap. Die kan wel inschatten aan welke hulp je het meeste zal hebben. Ik ben overigens wel naar een diëtiste geweest, omdat ik geen goed beeld meer had van wat normaal eten is. T heeft me toen wel geholpen, ik moet er nu alleen weer grip op krijgen.
