Psyche
alle pijlers
Domino effect
donderdag 30 oktober 2008 om 20:36
2 jaar geleden was er nog niets aan de hand in mijn leven. Tenminste....niet op het gebied van de gezondheid van mijn dierbaren.
Nu 2 jaar later...is inmiddels mijn lieve vader overleden op 56 jarige leeftijd tgv alvleesklierkanker (nog geen 6 weken geleefd na diagnose). Is mijn schoonzusje van 27 erg ziek geweest (Hodgkin), maar gelukkig weer aan het opkrabbelen. En is helaas mijn schoonvader 3 augustus j.l. overleden tgv complicaties (hartinfarct) tijdens een grote operatie die eigenlijk zijn leven had moeten redden (hij wist net 2 maanden dat hij longkanker had, zonder uitzaaiingen dus de operatie zou curatief zijn).
Ik stond na het overlijden van mijn schoonvader op knappen (emotioneel gezien) toen ook nog eens mijn zwager (zoon van mijn schoonvader) nog geen 2 weken na het overlijden ineens op de medium care belandde met 42 graden koorts en heftig overgeven. Dat bleek om een acute vorm van Pfeiffer te gaan dus dat liep met een sisser af.
Mijn oma is een dag voor de bruiloft van mijn broer (4 juli j.l.) opgenomen in het ziekenhuis ivm wondroos. Natuurlijk niet levensbedreigend maar wel enorm vervelend. Haar been is wonder boven wonder nu hersteld, de wond is gesloten....boven verwachting. Erg fijn!
Verder kreeg mijn vriend de laatste tijd wat vage klachten en werd zijn hart 2 weken geleden onderzocht. Waar gelukkig niets bijzonders is uitgekomen....het blijkt toch om een stukje oververmoeidheid te gaan en 'het ruisje' wat gehoord is tijdens lichamelijk onderzoek is onschuldig. Fantastisch nieuws!
Ondertussen is een kennis van me net 2 dagen thuis nadat ze voor de 2e keer een CVA heeft doorgemaakt en 3 weken in het ziekenhuis heeft gelegen. Emotioneel gezien ben ik hier niet zo bij betrokken maar ik ben wel een contactpersoon van haar omdat haar kinderen niet echt in staat zijn om goed voor haar te zorgen.
En nu heeft mijn moeder sinds een week heftige hoofdpijnen. Zo erg zelfs dat ze er wakker van wordt. Mijn moeder kan behoorlijk wat hebben want ze is al van jongs af aan bekend met mirgraine maar er wakker van worden? Dat had ze nog niet meegemaakt. We weten dat haar rechterhalsslagader voor 50% vernauwd is...Dus ik raadde haar aan om eens naar de huisarts te gaan voor o.a. een bloeddrukcontrole. De huisarts vond echter de hoofdpijnklachten van mijn moeder icm de vernauwing al reden genoeg om haar door te sturen naar de neuroloog. Echter werd haar bloeddruk niet gemeten. Vandaag heeft ze haar oren uit laten spuiten en liet ze toch voor de zekerheid even haar bloeddruk meten. 175/110. Veel te hoog dus. Vorig jaar heeft ze een dag met een bloeddrukmeter rondgelopen en haar onderdruk zat toen al rond de 90-95. Echter werd de stress/emotie na het overlijden van mijn vader als hoofdoorzaak verondersteld.
Maar deze bloeddruk vind ik gevaarlijk hoog. Zeker mij beseffende dat de zus en broer van mijn moeder bekend zijn met longembolieen, CVA en diabetes mellitus. Een oorzaak hiervoor is bekend; de stollingsafwijking Factor V Leiden.
Wat wil ik met dit warrige verhaal? Ik schijt 7 kleuren dat mijn moeder wat overkomt. Ik was altijd een nuchtere meid en maakte me nooit veel zorgen. Maar sinds de ellende 2 jaar geleden is begonnen lijkt er geen einde aan te komen. Het houdt maar niet op. Ik werk fulltime als verpleegkundige op een cardiologie afdeling en word al dagelijks met zieke mensen geconfronteerd..en nu het in mijn nabije omgeving blijft gebeuren ontneemt mij dat echt de wil en kracht om positief te kunnen blijven denken. Ik word er hypochondrisch van en dat wil ik helemaal niet.
Natuurlijk probeer ik te relativeren, echt ik doe mijn uiterste best. Maar ik word er wel schijtziek van. Voel me moe en vol. Ik wil gewoon eens een paar maanden rust, een paar maanden geen ziekenhuis gerelateerd aan mijn dierbaren maar alleen aan mijn werk.
Wie helpt me even weer positief te denken?
Nu 2 jaar later...is inmiddels mijn lieve vader overleden op 56 jarige leeftijd tgv alvleesklierkanker (nog geen 6 weken geleefd na diagnose). Is mijn schoonzusje van 27 erg ziek geweest (Hodgkin), maar gelukkig weer aan het opkrabbelen. En is helaas mijn schoonvader 3 augustus j.l. overleden tgv complicaties (hartinfarct) tijdens een grote operatie die eigenlijk zijn leven had moeten redden (hij wist net 2 maanden dat hij longkanker had, zonder uitzaaiingen dus de operatie zou curatief zijn).
Ik stond na het overlijden van mijn schoonvader op knappen (emotioneel gezien) toen ook nog eens mijn zwager (zoon van mijn schoonvader) nog geen 2 weken na het overlijden ineens op de medium care belandde met 42 graden koorts en heftig overgeven. Dat bleek om een acute vorm van Pfeiffer te gaan dus dat liep met een sisser af.
Mijn oma is een dag voor de bruiloft van mijn broer (4 juli j.l.) opgenomen in het ziekenhuis ivm wondroos. Natuurlijk niet levensbedreigend maar wel enorm vervelend. Haar been is wonder boven wonder nu hersteld, de wond is gesloten....boven verwachting. Erg fijn!
Verder kreeg mijn vriend de laatste tijd wat vage klachten en werd zijn hart 2 weken geleden onderzocht. Waar gelukkig niets bijzonders is uitgekomen....het blijkt toch om een stukje oververmoeidheid te gaan en 'het ruisje' wat gehoord is tijdens lichamelijk onderzoek is onschuldig. Fantastisch nieuws!
Ondertussen is een kennis van me net 2 dagen thuis nadat ze voor de 2e keer een CVA heeft doorgemaakt en 3 weken in het ziekenhuis heeft gelegen. Emotioneel gezien ben ik hier niet zo bij betrokken maar ik ben wel een contactpersoon van haar omdat haar kinderen niet echt in staat zijn om goed voor haar te zorgen.
En nu heeft mijn moeder sinds een week heftige hoofdpijnen. Zo erg zelfs dat ze er wakker van wordt. Mijn moeder kan behoorlijk wat hebben want ze is al van jongs af aan bekend met mirgraine maar er wakker van worden? Dat had ze nog niet meegemaakt. We weten dat haar rechterhalsslagader voor 50% vernauwd is...Dus ik raadde haar aan om eens naar de huisarts te gaan voor o.a. een bloeddrukcontrole. De huisarts vond echter de hoofdpijnklachten van mijn moeder icm de vernauwing al reden genoeg om haar door te sturen naar de neuroloog. Echter werd haar bloeddruk niet gemeten. Vandaag heeft ze haar oren uit laten spuiten en liet ze toch voor de zekerheid even haar bloeddruk meten. 175/110. Veel te hoog dus. Vorig jaar heeft ze een dag met een bloeddrukmeter rondgelopen en haar onderdruk zat toen al rond de 90-95. Echter werd de stress/emotie na het overlijden van mijn vader als hoofdoorzaak verondersteld.
Maar deze bloeddruk vind ik gevaarlijk hoog. Zeker mij beseffende dat de zus en broer van mijn moeder bekend zijn met longembolieen, CVA en diabetes mellitus. Een oorzaak hiervoor is bekend; de stollingsafwijking Factor V Leiden.
Wat wil ik met dit warrige verhaal? Ik schijt 7 kleuren dat mijn moeder wat overkomt. Ik was altijd een nuchtere meid en maakte me nooit veel zorgen. Maar sinds de ellende 2 jaar geleden is begonnen lijkt er geen einde aan te komen. Het houdt maar niet op. Ik werk fulltime als verpleegkundige op een cardiologie afdeling en word al dagelijks met zieke mensen geconfronteerd..en nu het in mijn nabije omgeving blijft gebeuren ontneemt mij dat echt de wil en kracht om positief te kunnen blijven denken. Ik word er hypochondrisch van en dat wil ik helemaal niet.
Natuurlijk probeer ik te relativeren, echt ik doe mijn uiterste best. Maar ik word er wel schijtziek van. Voel me moe en vol. Ik wil gewoon eens een paar maanden rust, een paar maanden geen ziekenhuis gerelateerd aan mijn dierbaren maar alleen aan mijn werk.
Wie helpt me even weer positief te denken?
donderdag 30 oktober 2008 om 21:13
Het is ook wel heel erg veel in twee jaar tijd.
Zelf heb ik de laatste drie jaar ook het nodige meegemaakt op medisch gebied (en ook in de familie- en vriendenkring) en het valt mij op dat als je het allemaal achter elkaar gaat zetten het altijd nog veel erger lijkt. Niet dat het dat niet is, maar daardoor kun je juist ook in een dip raken.
Probeer het echt een beetje te relativeren en bekijk het van de positieve kant: je moeder leeft nog en jij en je vriend zijn goed gezond. Je bent gelukkig in staat om je moeder te steunen.
Veel sterkte in ieder geval!
Zelf heb ik de laatste drie jaar ook het nodige meegemaakt op medisch gebied (en ook in de familie- en vriendenkring) en het valt mij op dat als je het allemaal achter elkaar gaat zetten het altijd nog veel erger lijkt. Niet dat het dat niet is, maar daardoor kun je juist ook in een dip raken.
Probeer het echt een beetje te relativeren en bekijk het van de positieve kant: je moeder leeft nog en jij en je vriend zijn goed gezond. Je bent gelukkig in staat om je moeder te steunen.
Veel sterkte in ieder geval!
donderdag 30 oktober 2008 om 21:43
Och Enigme, maar dat is ook allemaal wel erg veel!
Geen wonder dat je zo bang bent. Amper herstellende van het ene, overkomt je aldoor al weer het andere...
Ik kan me heel goed voorstellen dat je heel erg bang bent. Kan wel zeggen dat je de situatie met je moeder zou kunnen relativeren, maar dat is natuurlijk ontzettend moeilijk. Waarschijnlijk durf je helemaal niet meer uit te gaan van het meer positieve, bang dat je jezelf voor de gek houdt.
Ik vind het ook heel erg moeilijk om je nu tips of iets dergelijks te gaan geven. Wie ben ik om jou te vertellen hoe je met zulke moeilijke situaties om zou kunnen gaan? Houd je hoofd koel, ondanks alles. En zoek steun en af en toe ook afleiding. Zorg goed voor jezelf in elk geval. Probeer ook goed je rust en slaap te pakken. Ik hoop dat het voor wat betreft je moeder gewoon bij een migraine o.i.d. blijft. Ik ben geen arts, kan er dus niet zoveel van zeggen, maar kan me goed voorstellen dat bestaande klachten als migraine extra zwaar uitvallen in zulke zware periodes.
Heel dikke knuffel..
Geen wonder dat je zo bang bent. Amper herstellende van het ene, overkomt je aldoor al weer het andere...
Ik kan me heel goed voorstellen dat je heel erg bang bent. Kan wel zeggen dat je de situatie met je moeder zou kunnen relativeren, maar dat is natuurlijk ontzettend moeilijk. Waarschijnlijk durf je helemaal niet meer uit te gaan van het meer positieve, bang dat je jezelf voor de gek houdt.
Ik vind het ook heel erg moeilijk om je nu tips of iets dergelijks te gaan geven. Wie ben ik om jou te vertellen hoe je met zulke moeilijke situaties om zou kunnen gaan? Houd je hoofd koel, ondanks alles. En zoek steun en af en toe ook afleiding. Zorg goed voor jezelf in elk geval. Probeer ook goed je rust en slaap te pakken. Ik hoop dat het voor wat betreft je moeder gewoon bij een migraine o.i.d. blijft. Ik ben geen arts, kan er dus niet zoveel van zeggen, maar kan me goed voorstellen dat bestaande klachten als migraine extra zwaar uitvallen in zulke zware periodes.
Heel dikke knuffel..
vrijdag 31 oktober 2008 om 08:24
