Psyche
alle pijlers
doorbreken please :cry:
woensdag 3 september 2008 om 18:36
Hallo,
Ik ben weer op een punt gekomen waarbij alles weer verkeerd gaat. De stress loopt weer zo hoog op dat ik weer gek van gedachten wordt in mijn hoofd. Dit is altijd weer een terugkerend iets...dan kan het een hele tijd weer heel goed gaan en nu gaat het weer mis.
Ik ben net uit werk en voel me gigantisch rot, eenzaam, zou het liefste zielig gaan zitten wezen en een fles wijn achterover slaan om even te verdoven. Maar ik heb geleerd dat dit niet de oplossing is en het doet mijn uiterlijk ook zeker geen goed de dag erna. Ik teken nogal in mijn gezicht en krijg ook heel vet haar (heeft ook wel weer zijn voordel om gedrag te laten) En ik wil ook niet zielig zijn.
Ik hoop dat het een beetje oplucht om wat te schrijven en hoop zeker ook dat het te begrijpen is voor sommige.Zoals gewoonlijk zal het wel weer een choas worden...maar goed daar gaan we:
Gezien ik altijd met gedachten en nog eens gedachten en momenten zit zal het wel een lang verhaal worden, maar ik probeer er een lopend verhaal van te maken wat mijn probleem iets duidelijker maakt.
Ik ben dit jaar op vakantie geweest. Een aantal weken geleden, maar ik merkte dat ik, niet zoals voorheen op vakanties, enorme energie kreeg en genoot. Het werd alleen maar minder en minder naarmate de vakantie voorderde. Ik ben op vakantie geweest en de eerste week was leuk. Lekker in the middle of nowhere en ook wel een paar keer goed gelachen. Ik wist dat ik een week bij mijn moeder zou komen. Die woont in het buitenland. Maar vakantie is voor mij vakantie en niet ruim de helft ervan met (hele dichte) familie. Daarbij stond ze erop ook nog eens een dag naar ons toe te komen in de week waar we alleen konden zijn. Dat vond ik ook al minder, maar moest haar een uitje gunnen. De reden waarom ik het niet zo vind om lang bij haar / hun te zijn is dat er altijd een gespannen sfeer heerst en mijn moeder ook haar man continue kan afzeiken. Niet dat hij soms geen idiote dingen doet, maar het is altijd hetzelfde liedje (ook vroeger thuis). Beetje ruziemaken is niet erg, maar het is altijd hetzelfde drama. En ik ben natuurlijk familie (sommig gedrag heb ik helaas ook) en trek het me ook heel erg aan. Te erg denk ik soms. Dus werd elke dag stiller en meer teruggetrokken wat nu nog (denk ik) nasleep heeft.
Daarna weer aan het werk. Het is prima voor een tijdelijke baan en vind mijn collega's ook wel leuk, alleen ik kan heel slecht tegen druk blabla hysterisch gedrag (ik ben vrij stil) maar soms is het juist leuk het tegenovergestelde. Hé ik weet dat iederen zijn eigen karakter heeft en stille figuren zijn ook niet altijd alles. Alleen waar ik slecht tegen kan is de hypocriete houding van sommige. Ik ben absoluut niet van het negatieve roddelen en overdreven aardig doen als ik je eigenlijk niet mag en dat ook meedere malen achter je rug om zeg. Dat doen ze dus wel. Weet niet zeker wie, maar er zijn er genoeg. Vandaag was afscheid van een collega. Een moeilijk mens en vaak ook echt heel irritant in houding. Heb ik haar ook meerdere malen laten blijken en weet ze ook van mij. Ben ook een paar keer goed boos geworden. Maar de rest die neplief (of ze proberen de goede orde te houden??) en lullen achter haar rug. Ik zit tijdens het afscheid er stil bij. Ik zeg het eerlijk dat ik het gedrag vreselijk vond. Ik heb een oordeel, maar hou het voor mezelf, maar toch ook weer niet door er niet aan mee te doen. Ik ben de stille de onbetrouwbare...krijg steeds meer dat gevoel.
Daarbij komt ook nog kijken dat een nieuwe collega me behoorlijk uit de tent zat te lokken vandaag. En reageerde nogal boos (ik merkte dat ik echt volgens mij vurige ogen had)..
En om het (mekker) verhaal compleet te maken...(mijn eerdere blog ging hier over) ga ik er ook weer extra over in zitten dat een goede vriendin van mij weer op haar oude punt beland is door niets van zich te laten horen. Een behoorlijke teleurstelling als ik wel zie dat ze op Hyves zit. Ik snap dat niet..voor de 1000-ste keer zeggen dat je wil dat ik minimaal 2 keer per maand langs moet komen maar het gevoel krijg door de acties dat ze je maar liever 1 keer per half jaar ziet. Ik heb er moeite mee. Heel erg moeite. En denk ook soms op een hele ongezonde manier. Omdat ik veel waarde hecht aan mensen om me heen (ook al zijn dat er maar weinig) en echt van baal als woorden en daden ver uit elkaar liggen. Oh shit ik kan nu wel pagina's vullen met zinnen om een en ander duidelijk te maken. Ik ben een overgevoelig sukkeltje dat graag een klein intiem groepje mensen om zich heen heeft en het alleen duidelijk niet heeft. Ik kom vaak heel zielig over volgens mij (en kan me dat ook wel voorstellen af en toe). Ik doe mezelf pijn door me vast te houden aan mensen, maar aan de andere kant zie ik het juist als heel betrouwbaar zijn en dat ik over me heen laat lopen. Aan de andere kant vind ik me achterbaks dat ik soms zo slecht denk over bepaalde dingen en indirect eis van mensen (alhoewel ik wel vind dat ik dingen uitspreek over bepaalde zaken, tegen de persoon in kwestie zelf). In mijn gevoelsbeleving is dat alleen niet zo: ik vind alleen zijn fijn, maar die vriendschappen die ik heb opgebouwt wil ik graag goed onderhouden in eerlijkheid en geen fake lieg gedrag. Alleen ik kan de grens niet trekken voor mezelf. Weer een voorbeeld: ze zou een nieuw baan hebben, dus ik stuur: laat je het me weten? een week later nog niets..(dus stuur een bericht weer hey joehoe..en?). Niets. Ik krijg het gevoel dat ze het irritant vinden als ik niet gelijk opneem of iets stuur, maar andersom lijke ze er niet mee te zitten. Ach komt wel...
Het komt er op neer dat ik door alle gebeurtenissen (ik denk ook soms alleen maar tot ik er gek van wordt) mij weer raar maken in mijn hoofd. Ga nare dingen denken (dat de vriendschap over is enzo, dat ik niet goed ben bij mijn hoofd).
Ik sta soms stijf van de stress. Omdat ik veel voor me hou. Laatst stond ik op een heel groot kruispunt. Het werd groen, ik trapte mis op de fiets en viel bijna midden op het kruispunt om. Rood hoofd, stapte af (was ook een rotdag) en liep verder het kruispunt over. Vreemde blikken van passerende mensen. Wat weer maar 1 ding bij mij oproept: Je bent gek!
En ja hoor, een onlogisch verhaal, maar hoop dat het wel een start kan zijn van een duidelijker verhaal? Iig wel even lekker om het weer op te schrijven. Dat blijft fijn aan forums. Bedankt voor het lezen!!![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Ik ben weer op een punt gekomen waarbij alles weer verkeerd gaat. De stress loopt weer zo hoog op dat ik weer gek van gedachten wordt in mijn hoofd. Dit is altijd weer een terugkerend iets...dan kan het een hele tijd weer heel goed gaan en nu gaat het weer mis.
Ik ben net uit werk en voel me gigantisch rot, eenzaam, zou het liefste zielig gaan zitten wezen en een fles wijn achterover slaan om even te verdoven. Maar ik heb geleerd dat dit niet de oplossing is en het doet mijn uiterlijk ook zeker geen goed de dag erna. Ik teken nogal in mijn gezicht en krijg ook heel vet haar (heeft ook wel weer zijn voordel om gedrag te laten) En ik wil ook niet zielig zijn.
Ik hoop dat het een beetje oplucht om wat te schrijven en hoop zeker ook dat het te begrijpen is voor sommige.Zoals gewoonlijk zal het wel weer een choas worden...maar goed daar gaan we:
Gezien ik altijd met gedachten en nog eens gedachten en momenten zit zal het wel een lang verhaal worden, maar ik probeer er een lopend verhaal van te maken wat mijn probleem iets duidelijker maakt.
Ik ben dit jaar op vakantie geweest. Een aantal weken geleden, maar ik merkte dat ik, niet zoals voorheen op vakanties, enorme energie kreeg en genoot. Het werd alleen maar minder en minder naarmate de vakantie voorderde. Ik ben op vakantie geweest en de eerste week was leuk. Lekker in the middle of nowhere en ook wel een paar keer goed gelachen. Ik wist dat ik een week bij mijn moeder zou komen. Die woont in het buitenland. Maar vakantie is voor mij vakantie en niet ruim de helft ervan met (hele dichte) familie. Daarbij stond ze erop ook nog eens een dag naar ons toe te komen in de week waar we alleen konden zijn. Dat vond ik ook al minder, maar moest haar een uitje gunnen. De reden waarom ik het niet zo vind om lang bij haar / hun te zijn is dat er altijd een gespannen sfeer heerst en mijn moeder ook haar man continue kan afzeiken. Niet dat hij soms geen idiote dingen doet, maar het is altijd hetzelfde liedje (ook vroeger thuis). Beetje ruziemaken is niet erg, maar het is altijd hetzelfde drama. En ik ben natuurlijk familie (sommig gedrag heb ik helaas ook) en trek het me ook heel erg aan. Te erg denk ik soms. Dus werd elke dag stiller en meer teruggetrokken wat nu nog (denk ik) nasleep heeft.
Daarna weer aan het werk. Het is prima voor een tijdelijke baan en vind mijn collega's ook wel leuk, alleen ik kan heel slecht tegen druk blabla hysterisch gedrag (ik ben vrij stil) maar soms is het juist leuk het tegenovergestelde. Hé ik weet dat iederen zijn eigen karakter heeft en stille figuren zijn ook niet altijd alles. Alleen waar ik slecht tegen kan is de hypocriete houding van sommige. Ik ben absoluut niet van het negatieve roddelen en overdreven aardig doen als ik je eigenlijk niet mag en dat ook meedere malen achter je rug om zeg. Dat doen ze dus wel. Weet niet zeker wie, maar er zijn er genoeg. Vandaag was afscheid van een collega. Een moeilijk mens en vaak ook echt heel irritant in houding. Heb ik haar ook meerdere malen laten blijken en weet ze ook van mij. Ben ook een paar keer goed boos geworden. Maar de rest die neplief (of ze proberen de goede orde te houden??) en lullen achter haar rug. Ik zit tijdens het afscheid er stil bij. Ik zeg het eerlijk dat ik het gedrag vreselijk vond. Ik heb een oordeel, maar hou het voor mezelf, maar toch ook weer niet door er niet aan mee te doen. Ik ben de stille de onbetrouwbare...krijg steeds meer dat gevoel.
Daarbij komt ook nog kijken dat een nieuwe collega me behoorlijk uit de tent zat te lokken vandaag. En reageerde nogal boos (ik merkte dat ik echt volgens mij vurige ogen had)..
En om het (mekker) verhaal compleet te maken...(mijn eerdere blog ging hier over) ga ik er ook weer extra over in zitten dat een goede vriendin van mij weer op haar oude punt beland is door niets van zich te laten horen. Een behoorlijke teleurstelling als ik wel zie dat ze op Hyves zit. Ik snap dat niet..voor de 1000-ste keer zeggen dat je wil dat ik minimaal 2 keer per maand langs moet komen maar het gevoel krijg door de acties dat ze je maar liever 1 keer per half jaar ziet. Ik heb er moeite mee. Heel erg moeite. En denk ook soms op een hele ongezonde manier. Omdat ik veel waarde hecht aan mensen om me heen (ook al zijn dat er maar weinig) en echt van baal als woorden en daden ver uit elkaar liggen. Oh shit ik kan nu wel pagina's vullen met zinnen om een en ander duidelijk te maken. Ik ben een overgevoelig sukkeltje dat graag een klein intiem groepje mensen om zich heen heeft en het alleen duidelijk niet heeft. Ik kom vaak heel zielig over volgens mij (en kan me dat ook wel voorstellen af en toe). Ik doe mezelf pijn door me vast te houden aan mensen, maar aan de andere kant zie ik het juist als heel betrouwbaar zijn en dat ik over me heen laat lopen. Aan de andere kant vind ik me achterbaks dat ik soms zo slecht denk over bepaalde dingen en indirect eis van mensen (alhoewel ik wel vind dat ik dingen uitspreek over bepaalde zaken, tegen de persoon in kwestie zelf). In mijn gevoelsbeleving is dat alleen niet zo: ik vind alleen zijn fijn, maar die vriendschappen die ik heb opgebouwt wil ik graag goed onderhouden in eerlijkheid en geen fake lieg gedrag. Alleen ik kan de grens niet trekken voor mezelf. Weer een voorbeeld: ze zou een nieuw baan hebben, dus ik stuur: laat je het me weten? een week later nog niets..(dus stuur een bericht weer hey joehoe..en?). Niets. Ik krijg het gevoel dat ze het irritant vinden als ik niet gelijk opneem of iets stuur, maar andersom lijke ze er niet mee te zitten. Ach komt wel...
Het komt er op neer dat ik door alle gebeurtenissen (ik denk ook soms alleen maar tot ik er gek van wordt) mij weer raar maken in mijn hoofd. Ga nare dingen denken (dat de vriendschap over is enzo, dat ik niet goed ben bij mijn hoofd).
Ik sta soms stijf van de stress. Omdat ik veel voor me hou. Laatst stond ik op een heel groot kruispunt. Het werd groen, ik trapte mis op de fiets en viel bijna midden op het kruispunt om. Rood hoofd, stapte af (was ook een rotdag) en liep verder het kruispunt over. Vreemde blikken van passerende mensen. Wat weer maar 1 ding bij mij oproept: Je bent gek!
En ja hoor, een onlogisch verhaal, maar hoop dat het wel een start kan zijn van een duidelijker verhaal? Iig wel even lekker om het weer op te schrijven. Dat blijft fijn aan forums. Bedankt voor het lezen!!
woensdag 3 september 2008 om 18:48
Hoi Azuur, je lijkt me niet gek hoor!
Je schrijft dat je baan "prima is voor een tijdelijke baan". Hoe tijdelijk is het? Heb je zicht op iets anders, of op contractverlenging bij deze werkgever? Als je op zich je collega's best leuk vindt, kun je er misschien een keer iets over zeggen, als je het idee hebt dat ze je uit de tent lokken, of als er geroddeld wordt en je wordt erop aangesproken dat je niet meedoet?
Heb je de mogelijkheid om vrij te nemen, al is het maar een weekje? Zodat je even thuis een beetje kunt bijtanken? Wat Summer hierboven zegt lijkt me geen slecht idee (vooral omdat je je heel rot, moe en gestresst voelt). Het kan erg helpen om samen met een buitenstaander even wat dingen op een rij te zetten.
M
Je schrijft dat je baan "prima is voor een tijdelijke baan". Hoe tijdelijk is het? Heb je zicht op iets anders, of op contractverlenging bij deze werkgever? Als je op zich je collega's best leuk vindt, kun je er misschien een keer iets over zeggen, als je het idee hebt dat ze je uit de tent lokken, of als er geroddeld wordt en je wordt erop aangesproken dat je niet meedoet?
Heb je de mogelijkheid om vrij te nemen, al is het maar een weekje? Zodat je even thuis een beetje kunt bijtanken? Wat Summer hierboven zegt lijkt me geen slecht idee (vooral omdat je je heel rot, moe en gestresst voelt). Het kan erg helpen om samen met een buitenstaander even wat dingen op een rij te zetten.
M
zaterdag 6 september 2008 om 20:30
Je verhaal klinkt niet gek. Wat ik eruit haal is dat je zoekende bent naar je staande houden in een omgeving waar je jezelf niet in herkent (het gedrag van je collega's, vriendschappen die afketsen, familiespanningen). Het wordt je gewoon allemaal te veel en dat mag en moet zelfs. Ik ben daar ook doorheen geweest en ga er nog steeds doorheen (weliswaar in mindere mate maar ik herken veel van mezelf in jouw verhaal). Het lijkt soms alsof je censoren alle kanten uitstaan en alleen maar negatieve signalen oppikken. Het kan dan ook niet anders dan dat je stijf van de spanning staat. Wat mij geholpen heeft is af en toe echt de rust te nemen en me uit de 'schadelijke' omgeving te trekken. Ik ben ook stil van nature en observeer meer dan dat ik meedoe met de rest. Maar ik kan ook switchen naar meedoen met de rest, al naar gelang mijn voorkeur. Laat je maar flink heen en weer swiepen en biedt geen verzet tegen wat je voelt Zoals bijvoorbeeld de slechte gedachten over je vrienden, heel herkenbaar! Ik voelde me daar slecht over omdat ik diegene bijna niet de ogen durfde aan te kijken omdat ik slechte dingen had gedacht. De grootste beulen zijn niet de anderen maar de beul binnen onszelf. Dus maak je niet druk om die gedachten, trek je eens in de zoveel tijd terug uit je omgeving om je rust te hervinden en accepteer dat je mens bent. Mens met ups en downs. Je hoeft geen supervrouw zijn die strikt naar haar eigen normen en waarden leeft, grant yourself the freedom to change your mind anytime you desire.
Adem diep in...en diep uit en realiseer je dat met of zonder verzet van jouw kant het leven toch haar gang gaat. Doe jij dat ook lekker
Adem diep in...en diep uit en realiseer je dat met of zonder verzet van jouw kant het leven toch haar gang gaat. Doe jij dat ook lekker
