Draaien we niet door met z'n allen?

Ik vind het nogal wat om jezelf als geestelijk gehandicapt te diagnostiseren.

Het is maar net hoe zielig je jezelf vindt dat er overal maar gelijk zelf een etiketje opgeplakt moet worden en hoeveel je op je eigen diagnose vertrouwt natuurlijk.



Je kan ook naar iemand gaan die er wel verstand van heeft, weet je het gelijk zeker.

Ik heb eerder het idee dat jij een hypochonder bent op het geestelijk vlak dan dat 'wij met z'n allen' ons iets aan (laten ) praten.



En dat hypochonder bedoel ik heel letterlijk, en niet om je te kakken te zetten. Maar als je jezelf echt óveral in kunt vinden en alles naar je toe trekt wat ziekten betreft, is dat misschien gewoon jouw enige kwaal....

Ik denk dat het beste is om met een professional te gaan praten, eerst je huisarts en laat je doorverwijzen naar wat nodig is.



Van alles op internet zoeken en lezen schiet niet op. En is denk ik ook inderdaad meer jou eigen probleem. Wat niet erg is sommige mensen zijn hier gewoon gevoelig voor en je wil ook maar gewoon antwoorden, maar er zijn betere manieren om die te vinden.

Ieder voor zich zal er een persoonlijk verhaal bij hebben, maar alleen al aan het snel stijgende aantal 'stoornissen', de duizenden titels van boeken in de 'zelfhulp' sectie van het aanbod, en steeds meer programma's als 'Oprah' of 'Dr. Phil', en de snel groeiende markt aan 'opvoedprogramma's', met tegenwoordig radioreclame voor websites waar je zorgverzekeraars kunt vinden die bereid zijn de amfetamine (Ritalin) voor je beetje drukke kind te vergoeden, kan je niet heen om het feit dat we ons gemiddeld steeds zieker gaan voelen.



Oorzaken en gevolgen zijn keurig uitgewerkt in het boek "Therapy Culture" van Frank Furedi.

nee, ik herken het niet.

Ik heb dat zelf gelukkig niet gehad, maar vind wel dat 't vaker gebeurt. Bijvoorbeeld hier op 't forum op 't relatie-topic. Iemand heeft problemen met haar man en er wordt meteen gesuggereerd dat hij wellicht borderline heeft, of een stoornis in 't autistisch spectrum, of een depressie. Daarnaast zie je 't ook bij jonge kinderen, die worden ook 'meteen' gediagnosticeerd met vanalles en nog wat. Aan de ene kant vind ik 't positief, want je kan een kind zo beter helpen, en aan de andere kant denk ik dat als je al zo jong een etiketje opgeplakt krijgt je daar van je leven niet meer vanaf komt, en dat je je er misschien ook naar gaat gedragen (ja ik en nu eenmaal zo want ik heb ADHD). Ik ben 23 en in mijn basisschool jaar zat er niemand met adhd, een stoornis in 't autistisch spectrum, of wat dan ook. Als ik kijk naar mijn vrienden en mijn familie kan ik van bijna iedereen wel zeggen waar hij naar neigt. Bij mezelf past dwangneurose het best, bij een nichtje autisme, etc. En ik ben er van overtuigd dat wanneer je gaat zoeken naar iets, er ook altijd wel iets uitkomt. Want iedereen heeft wel een stoornis waar hij naar neigt, of waar hij elemenen van in zich heeft. Iemand kan heel stil zijn, of verlegen, en moeiljik met verandering om kunnen gaan, maar dan hoeft 't nog geen autist te zijn denk ik. Maar als je die gene gaat testen komt er wel autisme uit, denk ik.



En verder eens met Jaap.

Ok! Sterkte, hoop dat je snel weer uit de knoop raakt!

Als je zo denkt heb je wel heel weinig vertrouwen in de onderzoeken.

Ik ben het er best mee eens dat veel mensen snel de neiging hebben om bij iets afwijkend gedrag hun heil zoeken in wat zij zien in de media e.d.

Toch vind ik het wel begrijpelijk. Er zijn nogal wat eisen die aan een kind/volwassenen gesteld worden in onze maatschappij. Kun je het niet bijbenen dan ga je in onze maatschappij op zoek naar een oplossing. Tel daarbij op dat nu eindelijk eens de geestelijke kant van de gezondheidszorg beter bespreekbaar is, al laat het nog heel wat te wensen over. En er is veel meer mogelijk om stoornissen te behandelen. Niemand wil afwijkend zijn en zoeken naar een oplossing is een verdomd vervelend proces en dán moet je dus de behandeling nog in.

En ja, ADHD lijkt een hot-item te zijn momenteel. Logisch, want de diagnoses lijken je om de oren te vliegen. Logisch, want nog niet zo gek lang is bekend dat het erfelijk is en dus gaan er nu hele families door de molen, incl. het mijne.

Mijn zoon is blij dat bij hem de diagnose ADHD gesteld is, met die van Asperger heeft hij wat meer moeite. Ik ben blij dat hij die diagnoses heeft, hij kan medicatie gebruiken en tegelijkertijd manieren aanleren waardoor hij alles beter kan handalen. Tweede reden is dat ik, door zijn diagnose ADHD, er achter ben gekomen dat de dingen waar ik tegenaan loop uiteindelijk ook door ADHD veroorzaakt blijken te worden. (En dus niet door mijn verleden waar ik jarenlang aan gewerkt heb om het verwerkt te krijgen)

Dus mams ook aan de medicatie en eveneens zichzelf aan het bijschaven op veel gebieden. En doordat het erfelijk is zitten er nu nog twee gezinsleden in de molen.

De stempels zijn niet leuk, de reacties, het onbegrip, is nog veel minder leuk. Het ligt namelijk wel een tikje anders dan hup een pil in je mik en je bent normaal.

Mensen die op zoek zijn, terecht of onterecht, lopen tegen dit soort onbegrip op en dat is pijnlijk. En wat ik nou het gekst van alles vind is dat de vooroordelen komen van mensen die vaak toch wel (min of meer) van je willen/eisen dat je normaal doet. Ga je ermee aan de slag is het wéér niet goed. Wanneer dan wel? Gewoon normaal doen? Tja, dat was het probleem geloof ik, dat ging niet...duh!



Sensy, is het niet een beetje een rare reactie dat het topic wel kan sluiten als je blijkbaar verkeerd begrepen wordt en er dus nog maar twee mensen zijn die jouw schijnen te snappen? Misschien je openingpost bewerken en het wordt voor iedereen duidelijk wat je bedoeld te zeggen. Of was dat niet de bedoeling?

Toch maar een vraag inderdaad, vind het ook wel een rare reactie. Ik heb geschreven dat ik het niet herken. Dat kan lijkt mij. Hoe heb ik dan je openingspost verkeerd begrepen?

Ik krijg de indruk dat je doelt op de zgn. 'mode-aandoeningen'. Daar is al eens een topic over geopend, elders op de psyche-pijler ("Fibromyalgie, borderline,ADHD, depressie..wat vinden jullie?")

Nou, Sensy, ik ben het nog steeds eens met wat ik eerder gepost heb hoor, en als je denkt dat je op mijn tenen hebt getrapt dan heb je míjn post niet goed gelezen.



Iemand die nl bij elke ziekte of aandoening waar hij iets over leest denkt dat ie het zelf heeft, is een hypochonder.

Als jij zegt dat je in je zoektocht van alles al bent geweest, dan vraag ik me af waar je naar op zoek bent geweest. Naar een oplossing? Een verklaring? Of naar jezelf, en de acceptatie van jezelf?



Ik denk niet dat we doorslaan met z'n allen. Ik denk dat we bewuster zijn van onszelf en de dingen die we kunnen veranderen om ons beter te voelen, een beter mens te zijn of er beter voor anderen te kunnen zijn. Degenen die daarin doorslaan zijn denk ik in de minderheid, maar ik vraag me af, zonder op mijn teentjes getrapt te zijn of jij er daar niet ééntje van bent.

Wil je geen etiket opgeplakt krijgen, begn het dan ook niet alvast los te peuteren......

Lolotte, ik heb zelf een paar jaar gewerkt met autisten bijvoorbeeld, en borderliners en schizofrenen, en ik weet dat dat een heel groot stempel op je 'wezen' kan drukken. In die gevallen is 't natuurlijk heel goed dat 't geconstateerd wordt en dat de mensen met zo'n stoornis handvaten krijgen om er beter mee om te leren gaan, of medicatie krijgen. Vooral als ze er zelf last van hebben natuurlijk (of misschien: alleen dan).



Maar als ik bv. in mijn omgeving kijk, zie ik dat het kindje dat nu met 'iets in 't autistisch spectrum' 'gediagnostiseerd' wordt (ik zet dat even tussen aanhanlingstekens want volgens mij is het bij een jong kind nooit een diagnose maar slechts een hypothese), en als ik dan zie dat bv. zijn ouders en ooms en tantes vroeger ook 'van die stillen' waren, of erg op zichzelf, of niet zo sociaal, moeite met veranderingen, moeite met emoties tonen, etc. en die zijn allemaal heel normaal opgegroeid verder. Er werd geen diagnose gesteld, maar er werd gewoon geaccepteerd dat iemand zo was, en diegene werd aangemoedigd om te leren wat beter met anderen om te gaan of in groepen en andere sociale situaties zichzelf een houding te geven. En dat ging prima. Dan denk ik, dat als die mensen nú jong waren, ze ook met iets in 't autistisch spectrum gediagnostiseerd zouden worden. En dan vraag ik me af wat dat precies toevoegt. Want immers, die andere kinderen zijn ook gewoon zonder moeite groot geworden en goed terecht gekomen.



Natuurlijk gaat 't dan niet om de extreme situaties. Dat lijkt mij duidelijk!

Daarnaast ben ik dan bang, maar dat is meer persoonlijk, dat wanneer je een kindje dat een jaar of zes is een stempel opplakt, van bv. autist, of adhd-er, hij er nooit meer vanaf komt. Alles wordt dan immers bekeken vanaf dat oogpunt 'ja logisch dat hij zo reageert, hij heeft nou eenmaal autisme'. En dan wordt hij (bv. door leraren) ook vanuit die gedachte benadert. Ik denk dat dat dan een bepaald gedrag ook kan versterken (maar heb daar verder geen wetenschappelijk onderzoek van, gewoon een idee).

Ik vraag me af of een kind daar niet 'overheen kan groeien'. En dan heb ik 't dus weer niet over de extreme gevallen. Een kind dat als hij vier, of zes is héél druk is, of juist héél teruggetrokken (meer dan normaal), kan als hij tien of twaalf of vijftien is heel 'normaal' zijn. Misschien omdat hij een manier heeft gevonden om er mee om te gaan. En dan denk ik dat wij allemaal wel iets 'geks' in ons hebben, en gaandeweg een manier hebben gevonden om daarmee om te gaan. (en in 't geval van adhd, misschien drinkt hij minder cola en eet minder snoep en is 't probleem ook opgelost). Iedereen heeft scherpe kantjes in zijn karakter, en kan daar mee omgaan. Als ik voor mezelf spreek, praat ik vaak in mijzelf, heb ik vaak een moeilijk te onderdrukken neiging een bepaalde beweging uit te voeren (zoals in de lucht springen ofzo), en onderdruk ik die in gezelschap wel, maar als ik alleen ben vaak niet, en heb ik niet te onderdrukken neigingen om bewegingen uit te voeren die voor anderen niet opvallen, en die ik niet onderdruk. Ik heb bijvoorbeeld een bepaalde volgorde van spieren aanspannen, die in mijn hoofd de vorm heeft van een driehoek, of van een huis. Daarnaast geloof ik ook dat ik bepaalde signalen van anderen op kan pikken. Ik handel daar alleen niet naar omdat ik denk dat als het inderdaad zo is dat Pietje met zus of zo zit, ik daar vanzelf op een 'normale' manier achterkom als de tijd daar is. Als ik gefilmd werd zou je misschien denken dat ik hartstikke gek ben, en als ik een onderzoek naar waarheid in zou vullen (maar dat doen intelligente volwassen natuurlijk niet ) ook!!! Toch durf ik er wel een klein fortuin om te verwedden dat mijn medestudenten, collega's, etc. mij héél normaal vinden.



En dat is nou een beetje mijn probleem. Ik heb dat soort weirde freaky dingen, en anderen hebben dat ongetwijfeld ook. Dat jij denkt dat God tegen je praat via kikkers, dat de buurvrouw het heerlijk rustgevend v

Lolotte, ik heb zelf een paar jaar gewerkt met autisten bijvoorbeeld, en borderliners en schizofrenen, en ik weet dat dat een heel groot stempel op je 'wezen' kan drukken. In die gevallen is 't natuurlijk heel goed dat 't geconstateerd wordt en dat de mensen met zo'n stoornis handvaten krijgen om er beter mee om te leren gaan, of medicatie krijgen. Vooral als ze er zelf last van hebben natuurlijk (of misschien: alleen dan).



Maar als ik bv. in mijn omgeving kijk, zie ik dat het kindje dat nu met 'iets in 't autistisch spectrum' 'gediagnostiseerd' wordt (ik zet dat even tussen aanhanlingstekens want volgens mij is het bij een jong kind nooit een diagnose maar slechts een hypothese), en als ik dan zie dat bv. zijn ouders en ooms en tantes vroeger ook 'van die stillen' waren, of erg op zichzelf, of niet zo sociaal, moeite met veranderingen, moeite met emoties tonen, etc. en die zijn allemaal heel normaal opgegroeid verder. Er werd geen diagnose gesteld, maar er werd gewoon geaccepteerd dat iemand zo was, en diegene werd aangemoedigd om te leren wat beter met anderen om te gaan of in groepen en andere sociale situaties zichzelf een houding te geven. En dat ging prima. Dan denk ik, dat als die mensen nú jong waren, ze ook met iets in 't autistisch spectrum gediagnostiseerd zouden worden. En dan vraag ik me af wat dat precies toevoegt. Want immers, die andere kinderen zijn ook gewoon zonder moeite groot geworden en goed terecht gekomen.



Natuurlijk gaat 't dan niet om de extreme situaties. Dat lijkt mij duidelijk!

Daarnaast ben ik dan bang, maar dat is meer persoonlijk, dat wanneer je een kindje dat een jaar of zes is een stempel opplakt, van bv. autist, of adhd-er, hij er nooit meer vanaf komt. Alles wordt dan immers bekeken vanaf dat oogpunt 'ja logisch dat hij zo reageert, hij heeft nou eenmaal autisme'. En dan wordt hij (bv. door leraren) ook vanuit die gedachte benadert. Ik denk dat dat dan een bepaald gedrag ook kan versterken (maar heb daar verder geen wetenschappelijk onderzoek van, gewoon een idee).

Ik vraag me af of een kind daar niet 'overheen kan groeien'. En dan heb ik 't dus weer niet over de extreme gevallen. Een kind dat als hij vier, of zes is héél druk is, of juist héél teruggetrokken (meer dan normaal), kan als hij tien of twaalf of vijftien is heel 'normaal' zijn. Misschien omdat hij een manier heeft gevonden om er mee om te gaan. En dan denk ik dat wij allemaal wel iets 'geks' in ons hebben, en gaandeweg een manier hebben gevonden om daarmee om te gaan. (en in 't geval van adhd, misschien drinkt hij minder cola en eet minder snoep en is 't probleem ook opgelost). Iedereen heeft scherpe kantjes in zijn karakter, en kan daar mee omgaan. Als ik voor mezelf spreek, praat ik vaak in mijzelf, heb ik vaak een moeilijk te onderdrukken neiging een bepaalde beweging uit te voeren (zoals in de lucht springen ofzo), en onderdruk ik die in gezelschap wel, maar als ik alleen ben vaak niet, en heb ik niet te onderdrukken neigingen om bewegingen uit te voeren die voor anderen niet opvallen, en die ik niet onderdruk. Ik heb bijvoorbeeld een bepaalde volgorde van spieren aanspannen, die in mijn hoofd de vorm heeft van een driehoek, of van een huis. Daarnaast geloof ik ook dat ik bepaalde signalen van anderen op kan pikken. Ik handel daar alleen niet naar omdat ik denk dat als het inderdaad zo is dat Pietje met zus of zo zit, ik daar vanzelf op een 'normale' manier achterkom als de tijd daar is. Als ik gefilmd werd zou je misschien denken dat ik hartstikke gek ben, en als ik een onderzoek naar waarheid in zou vullen (maar dat doen intelligente volwassen natuurlijk niet ) ook!!! Toch durf ik er wel een klein fortuin om te verwedden dat mijn medestudenten, collega's, etc. mij héél normaal vinden.



En dat is nou een beetje mijn probleem. Ik heb dat soort weirde freaky dingen, en anderen hebben dat ongetwijfeld ook. Dat jij denkt dat God tegen je praat via kikkers, dat de buurvrouw het heerlijk rustgevend vindt om met haar hoofd van voor naar achter te bewegen op een ritme dat alleen zij hoort, dat je tante soms wakker wordt en haar dekbed over haar hoofd wil trekken en door wil slapen tot over een maand, terwijl als ze de volgende dag opstaat ze denkt dat ze alles aankan.... al die dingen zijn volgens mij volkomen normaal. Er wordt niet over gepraat, en in sociale situaties wordt 't onderdrukt. Dat lijkt mij volkomen natuurlijk. Maar ik ga er vanuit dat wanneer je jou, mij, de buurvrouw en je tante onderzoekt, je altijd wel een of andere diagnose kan stellen. En in dat geval zie ik daar de meerwaarde niet van, juist alleen een negatief punt: het drukt je in een hokje (en met een beetje pech komt het in je dossier).

Sensy12 schreef op 15 december 2007 @ 09:41:

De gedachte dat we onszelf zoveel narigheid aanpraten, heb ik jaren gehad. Ik begin ook steeds meer te geloven dat het ook echt zo is.



Als je in de knoop zit met jezelf dan is het logisch dat je daar van af wilt. Je gaat op zoek. Je leest, praat, informeert en al deze activiteiten leiden er toe dat je steeds meer spoken gaat zien.



Want overal 'herken' je wel iets van jezelf. Je denkt meteen dat jij ook zo een 'geval' bent.



In mijn zoektocht ben ik van alles geweest: anorexia patiënt, borderliner, depressief, levensmoe, geestelijk gehandicapt, verslaafde, de lijst kan eindeloos doorgaan.



Alles bedenk je om maar een naampje te plakken op 'datgene' wat je hebt. Begrijp me niet verkeerd, een diagnose kan helpen om daadwerkelijk het probleem aan te pakken en alles wat ik hiervoor noemde hoeft niet altijd ingebeeld te zijn. Maar eerlijk...schieten we niet een beetje door? Praten we onszelf niet van alles aan? Speelt onze eigen geest een spelletje met ons?

Laten we ons niet te snel meeslepen?



Wie herkent dit?

Ik herken het evenmin. De meeste mensen in mijn omgeving zijn kerngezond. De paar die gedagnosticeerd zijn, zijn dat volkomen terecht. Het ergste is niet het stempel, het ergste is dat mensen het stempel steeds maar weer betwijfelen omdat het met een aantal door medicatie zoveel beter gaat en je niks aan ze merkt. Stoppen ze met medicatie, is het probleem weer snel terug...



Ik ken ook mensen met RSI, uit mijn werkomgeving, die wel kunnen janken zo erg is het. Ze kunnen gewoon bijna niks meer en eentje werd kortgeleden definitief 100% afgekeurd.....bedenk even wat dat betekent als je gek bent op werk. Niet gek dat, als ze depressief wordt. Vind ik.

Margaretha2 schreef op 16 december 2007 @ 14:59:

En dat is nou een beetje mijn probleem. Ik heb dat soort weirde freaky dingen, en anderen hebben dat ongetwijfeld ook. Dat jij denkt dat God tegen je praat via kikkers, dat de buurvrouw het heerlijk rustgevend vindt om met haar hoofd van voor naar achter te bewegen op een ritme dat alleen zij hoort, dat je tante soms wakker wordt en haar dekbed over haar hoofd wil trekken en door wil slapen tot over een maand, terwijl als ze de volgende dag opstaat ze denkt dat ze alles aankan.... al die dingen zijn volgens mij volkomen normaal. Er wordt niet over gepraat, en in sociale situaties wordt 't onderdrukt. Dat lijkt mij volkomen natuurlijk. Maar ik ga er vanuit dat wanneer je jou, mij, de buurvrouw en je tante onderzoekt, je altijd wel een of andere diagnose kan stellen. En in dat geval zie ik daar de meerwaarde niet van, juist alleen een negatief punt: het drukt je in een hokje (en met een beetje pech komt het in je dossier).

Iedereen heeft wel zijn rare trekjes, inderdaad. Als je een een normaal leven ledit, wordt je in de regel niet gediagnosticeerd. Als een trek je functioneren danig belemmert en jijzelf aangeeft dat je het onderzocht wilt hebben (bijv. ook op voorstel van je arts), dan word je wellicht met iets gediagnosticeerd. Dus....



Ik ben zelf, voor mijn werk meermaals onderzocht en ik heb geen enkele trek. Nooit is er iets uitgekomen. Dus er wordt echt niet altijd wat gevonden. Bij mijn familieleden evenmin.

Ik herken het ook niet.



In real live that is. Hier op het forum zijn er volgens mij veel meer diagnoses dan representatief is voor de NL bevolking. Best wel extreem.

DeMichaelis schreef op 16 december 2007 @ 16:04:

[...]





Iedereen heeft wel zijn rare trekjes, inderdaad. Als je een een normaal leven ledit, wordt je in de regel niet gediagnosticeerd. Als een trek je functioneren danig belemmert en jijzelf aangeeft dat je het onderzocht wilt hebben (bijv. ook op voorstel van je arts), dan word je wellicht met iets gediagnosticeerd. Dus....



Ik ben zelf, voor mijn werk meermaals onderzocht en ik heb geen enkele trek. Nooit is er iets uitgekomen. Dus er wordt echt niet altijd wat gevonden. Bij mijn familieleden evenmin.

Mwah, ik vind dit niet overtuigend. Ik ben natuurlijk geen randdebiel en zou bij een psychische test (nota bene voor je werk) nooit zeggen dat als ik op de metro sta te wachten soms weleens door mijn hoofd flitst 'zou ik er nog snel voor langs kunnen rennen'. Omdat ik weet dat ik 't niet doe, omdat het iets is wat je onder controle hebt, omdat je denkt (of weet) dat het je normale functioneren niet belemmerd, en omdat je denkt (of weet) dat wanneer je het wel zegt je afgeschreven wordt. Het zijn natuurlijk niet alleen tics, dat is meer iets wat ik zelf heb en daarom vertel ik het. Het kan ook zijn dat je groter dan normale stemmingswisselingen hebt, of juist veel minder (dus veel vlakker), dat je niet houdt van lichamelijk contact met mensen, dat je niet goed tegen veranderingen kan en alles het liefst in een bepaalde volgorde wilt doen, etc. Het zijn allemaal karakteristieken van bepaalde psychische stoornissen en ik denk dat ieder mens in meerdere of mindere mate wel één of meerdere karakteristieken bezit.



Ik heb bijvoorbeeld ook lichte telefoonangst. Ik vind bellen niet leuk, en doe 't liever niet, heb er een weerstand tegen. Toch zet ik me er overheen en dwing mezelf te bellen, dus anderen zullen het niet merken. Ik voel alleen in mijzelf dat wanneer ik moet bellen ik me daar 'nerveuzer' onder voel dan wanneer ik bv. bij iemand langs moet. Als het nou zodanig zou zijn dat ik niet meer zou durven bellen zou ik 't misschien wel gediagnosticeerd willen hebben (waarom eigenlijk, je weet 't toch zelf, dus je kan er dan ook wat aan doen evt. met professionele hulpverlening oid).

Laatst heb ik meegedaan met een onderzoek voor de effecten van blowen. Toen werden er vragen gesteld als 'ik heb 't idee dat ik achtervolgd wordt' en 'ik heb 't idee dat de tv speciale signalen voor mij uitzendt'. Dan moest jij aangeven in hoeverre je 't daar mee eens was. Er was ook de uitspraak 'ik heb 't idee dat ik voor heel speciale dingen in de wieg ben gelegd' of zoiets dergelijks. Ik vulde toen in 'helemaal mee eens' want mijn moeder heeft mij geleerd dat ik bijzonder ben en in staat ben alles te doen wat ik wil en een echt verschil te kunnen maken in de wereld. Toen kreeg ik, dat dat niet 'normaal' was (normale mensen voelen zich blijkbaar nogal gemiddeld), en dat ik misschien hulp moest zoeken. Dit was via de computer, dus alle mensen die op een bepaalde uitspraak hebben gereageerd met 'ja, ik denk dat' krijgen automatisch datzelfde berichtje. Maar nou vraag ik je, zo makkelijk is het dus om 'niet normaal' te zijn. En ik vraag mij dan af in hoeverre het een probleem is dat ik denk dat ik bijzonder ben.

Ik denk dat ik niet helemaal jofel uit de psychologische testen kom als ik mij zou laten onderzoeken, ik heb een burnout en paniekaanvallen, dus mij laten ze er in ieder geval niet meer door.

En of ik mezelf dat heb laten aanpraten? Geen idee. Ik zit er maar mooi mee



Ach, ik ontvang in ieder geval geen Radio Rusland via mijn tuinkabouters. Dat scheelt alweer.

Margaretha2 schreef op 16 december 2007 @ 14:59:

Lolotte, ik heb zelf een paar jaar gewerkt met autisten bijvoorbeeld, en borderliners en schizofrenen, en ik weet dat dat een heel groot stempel op je 'wezen' kan drukken. In die gevallen is 't natuurlijk heel goed dat 't geconstateerd wordt en dat de mensen met zo'n stoornis handvaten krijgen om er beter mee om te leren gaan, of medicatie krijgen. Vooral als ze er zelf last van hebben natuurlijk (of misschien: alleen dan).

Die mensen waar je mee gewerkt hebt vormen die nu je referentiekader? In welke omstandigheid heb je met hen gewerkt, in behandeling of dagbesteding?

Ik neem aan dat je weet dat er ook binnen die stoornissen een behoorlijk aantal gradaties te vinden zijn. Alleen het verschil tussen de autistische zoon van mijn vriendin en die van mij is al een wereld van verschil en beiden hebben zelfde diagnose.

Mijn zorgvraagster heeft borderline en dat zij medicatie gebruikt s bepaald niet een zegen voor haar, wel voor de genen die met haar te maken hebben in de naaste omgeving. Dat medicatie dus alleen voor de last van de patiënt zelf is ben ik niet met je eens.Temeer nu zorgvraagster eigenhandig is gaan afbouwen en de gevolgen daarvan allereerst op onze schouders rusten.



Maar als ik bv. in mijn omgeving kijk, zie ik dat het kindje dat nu met 'iets in 't autistisch spectrum' 'gediagnostiseerd' wordt (ik zet dat even tussen aanhanlingstekens want volgens mij is het bij een jong kind nooit een diagnose maar slechts een hypothese), en als ik dan zie dat bv. zijn ouders en ooms en tantes vroeger ook 'van die stillen' waren, of erg op zichzelf, of niet zo sociaal, moeite met veranderingen, moeite met emoties tonen, etc. en die zijn allemaal heel normaal opgegroeid verder.

Ik kan me voorstellen dat die ouders juist wel een diagnose voor hun kind willen. Zij zouden weleens meer moeite met "normaal" volwassen worden hebben gehad dan je weet en zij zullen toegeven. En tegenwoordig zijn er die handvaten die je krijgt als je wel die diagnose hebt. Best kans dat zij dit hun kind willen bieden. Zomaar een stempel op je kind wil geen enkele ouder volgens mij, juist vanwege de buitenwacht.

Er werd geen diagnose gesteld, maar er werd gewoon geaccepteerd dat iemand zo was, en diegene werd aangemoedigd om te leren wat beter met anderen om te gaan of in groepen en andere sociale situaties zichzelf een houding te geven. En dat ging prima. Dan denk ik, dat als die mensen nú jong waren, ze ook met iets in 't autistisch spectrum gediagnostiseerd zouden worden. En dan vraag ik me af wat dat precies toevoegt. Want immers, die andere kinderen zijn ook gewoon zonder moeite groot geworden en goed terecht gekomen.

Zoals ik al zei, misschien hadden ze er wel veel meer moeite mee dan je verwacht. En ze hoeven niet nu nog jong te zijn om alsnog een diagnose te krijgen die jij nu al niet meer verwacht vanwege het plaatje dat jij ziet. Zoon van mijn vriendin is ook een autist en niet zo'n beetje. Hij heeft een prima opleiding gedaan een een goede baan. Ook iemand die op het eerste gezicht zich ontpopt heeft tot normaal mens. Nu hij volwassen is lijkt hij behoorlijk normaal, tót hij zich onbespied waant of bij de mensen die hij vertrouwd en zich niet geneerd. Want dan heeft hij wel bepaalde trekjes en manier om zich te ontladen. Voor de buitenwacht zitten die verstopt en dus onzichtbaar.



Natuurlijk gaat 't dan niet om de extreme situaties. Dat lijkt mij duidelijk!

Daarnaast ben ik dan bang, maar dat is meer persoonlijk, dat wanneer je een kindje dat een jaar of zes is een stempel opplakt, van bv. autist, of adhd-er, hij er nooit meer vanaf komt. Alles wordt dan immers bekeken vanaf dat oogpunt 'ja logisch dat hij zo reageert, hij heeft nou eenmaal autisme'. En dan wordt hij (bv. door leraren) ook vanuit die gedachte benadert. Ik denk dat dat dan een bepaald gedrag ook kan versterken (maar heb daar verder geen wetenschappelijk onderzoek van, gewoon een idee).

Jammer genoeg is het voornamelijk zo dat de buitenwacht heel spastisch omgaat met een kind met een "stempel", hoewel ik ook ouders ken die daar bedreven in zijn/waren. De enige manier om te zorgen dat dit zo min mogeljk gebeurd is bijvoorbeeld op school als ouders goede informatie verstrekt en dus gesprekken voert met leerkrachten. Misschien moet een iets andere aanpak gevraagd worden, maar verder moeten ouders en leerkrachten een kind niet in een uitzonderingspositie zetten voor het beste resultaat.

Ik vraag me af of een kind daar niet 'overheen kan groeien'. En dan heb ik 't dus weer niet over de extreme gevallen. Een kind dat als hij vier, of zes is héél druk is, of juist héél teruggetrokken (meer dan normaal), kan als hij tien of twaalf of vijftien is heel 'normaal' zijn. Misschien omdat hij een manier heeft gevonden om er mee om te gaan. En dan denk ik dat wij allemaal wel iets 'geks' in ons hebben, en gaandeweg een manier hebben gevonden om daarmee om te gaan. (en in 't geval van adhd, misschien drinkt hij minder cola en eet minder snoep en is 't probleem ook opgelost).

Als het werkelijk om een stoornis gaat groeit een kind daar niet overheen. Het zal misschien leren er mee om te gaan. En juist daarom kan juist een diagnose zinvol zijn. Dan weet je als ouders, kind en leerkracht, wat er scheelt en veelal ook welke dan de meest logische handvaten zijn. Eigenlijk in mijn ogen een beter manier in plaats van zelf aanmodderen en uitproberen met als mogelijk gevolg dat de relatie tussen ouders en kind behoorlijk onder druk komt te staan. (Helaas deels eigen ervaring, wegens het niet eerder her en erkennen van zoons problematiek o.a. op school)

Minder cola of snoep is een leuke optie, maar er is tot nu toe geen enkel bewijs dat het bij ADHD'ers inderdaad zo werkt. Wel lijkt het erop dat ADHD'ers bijvoorbeeld die cola (caffeïne) juist nodig lijken te hebben.

Iedereen heeft scherpe kantjes in zijn karakter, en kan daar mee omgaan. Als ik voor mezelf spreek, praat ik vaak in mijzelf, heb ik vaak een moeilijk te onderdrukken neiging een bepaalde beweging uit te voeren (zoals in de lucht springen ofzo), en onderdruk ik die in gezelschap wel, maar als ik alleen ben vaak niet, en heb ik niet te onderdrukken neigingen om bewegingen uit te voeren die voor anderen niet opvallen, en die ik niet onderdruk. Ik heb bijvoorbeeld een bepaalde volgorde van spieren aanspannen, die in mijn hoofd de vorm heeft van een driehoek, of van een huis. Daarnaast geloof ik ook dat ik bepaalde signalen van anderen op kan pikken. Ik handel daar alleen niet naar omdat ik denk dat als het inderdaad zo is dat Pietje met zus of zo zit, ik daar vanzelf op een 'normale' manier achterkom als de tijd daar is. Als ik gefilmd werd zou je misschien denken dat ik hartstikke gek ben, en als ik een onderzoek naar waarheid in zou vullen (maar dat doen intelligente volwassen natuurlijk niet ) ook!!! Toch durf ik er wel een klein fortuin om te verwedden dat mijn medestudenten, collega's, etc. mij héél normaal vinden.





En dat is nou een beetje mijn probleem. Ik heb dat soort weirde freaky dingen, en anderen hebben dat ongetwijfeld ook. Dat jij denkt dat God tegen je praat via kikkers, dat de buurvrouw het heerlijk rustgevend vindt om met haar hoofd van voor naar achter te bewegen op een ritme dat alleen zij hoort, dat je tante soms wakker wordt en haar dekbed over haar hoofd wil trekken en door wil slapen tot over een maand, terwijl als ze de volgende dag opstaat ze denkt dat ze alles aankan.... al die dingen zijn volgens mij volkomen normaal. Er wordt niet over gepraat, en in sociale situaties wordt 't onderdrukt. Dat lijkt mij volkomen natuurlijk. Maar ik ga er vanuit dat wanneer je jou, mij, de buurvrouw en je tante onderzoekt, je altijd wel een of andere diagnose kan stellen. En in dat geval zie ik daar de meerwaarde niet van, juist alleen een negatief punt: het drukt je in een hokje (en met een beetje pech komt het in je dossier).

Beetje jammer dit. Jij ziet bij jezelf bepaalde dingen....maar je collega's vinden je normaal en dus ben je het. Dat is blijkbaar het belangrijkste. Jij onderdrukt bepaald gedrag, kunt dit ook en hebt geen behoefte er meer dan dat aan te doen. Allemaal jouw goed recht.

Tegelijkertijd vind je het negatief als iemand wel een diagnose laat stellen, want dan drukt het die iemand in een hokje. Wie drukt die iemand in een hokje dan? Dat zijn volgens mij de mensen die het heel normaal vinden als je maar continue van alles onderdrukt om maar normaal over te komen. Je moet maar vooral zorgen niet in een hokje geplaatst te worden, gelijk zijn aan de meute, want zo hoort het.



Dat het in je dossier komt te staan is zodra het op het geestelijk vlak ligt is blijkbaar een veel groter probleem, voor veel mensen, dan dat je al vijf keer een geslachtziekte hebt gehad, je viagra slikt omdat je anders de weekenden niet door komt en je ook nog een derde tepel hebt of wat ook.

Ik vind het ronduit belachelijk. Maar hee, ik spoor niet.

[quote]lolotte schreef op 16 december 2007 @ 23:51:

[...]



De mensen waar ik mee heb gewerkt vormen inderdaad mijn referentiekader, dat lijkt mij nogal overduidelijk (zoals iedereen zijn referentiekader heeft gebaseerd op eigen ervaringen). Daarnaast ben ik uiteraard op de hoogte dat er verschillende degradaties en vormen zijn, ook die ik niet ken. De mensen waarmee ik werkte hadden naast een psychische stoornis ook een verstandelijke beperking, dus dat maakt 't al anders bijvoorbeeld. Ik heb met tientallen (misschien wel honderden trouwens) mensen gewerkt, zowel in dagbesteding als in woongroepen. Daarnaast met kinderen in weekendopvang, deze kinderen hadden geen verstandelijke beperking.



In eerste instantie vind ik zeer zeker dat medicatie alleen gegeven zou moeten worden wanneer dat in 't belang van de cliënt of patiënt is. In 't geval van borderline wat jij beschrijft en last voor de omgeving, vind ik 't al een grijs gebied. Ik ben er niet persé tegen, maar ook niet persé voor. Zolang iemand zelf kan functioneren zonder medicatie en zich daar zelf okee bij voelt, vind ik in elk geval dat er géén medicatie gegeven dient te worden. Het probleem ligt dan nl. bij de omgeving en niet bij de cliënt zelf, in mijn ogen.



[...]

In dit specifieke geval waren de ouders juist heel huiverig voor een diagnose, daarom noemde ik 't ook. Ik kan me ook voorstellen dat 't de andere kant op kan werken, dat ouders juist graag willen dat er een diagnose gesteld wordt, maar in dit specifieke geval was dat niet zo. Kindje is trouwens ook prima 'bijgedraaid', zit lekker in zijn vel, heeft vriendjes, is extraverter, etc.



[...]

Zoals ik al zei, in dit geval is dat niet aan de orde (anders had ik 't natuurlijk ook niet als voorbeeld gebruikt ). Wat betreft bijvoorbeeld de zoon van jouw vriendin, vraag ik mij dan af wat er de meerwaarde van is je te laten testen en dat daar dan autisme uitkomt. Hij heeft namelijk blijkbaar al een manier gevonden om om te gaan met zichzelf en de wereld, toch? Ik heb er niets tegen hoor, dat iemand op latere leeftijd alsnog een diagnose wil, maar zie er ook niet zozeer de meerwaarde van in. (misschien, denk ik nu, omdat de omgeving bij wie hij zich ontlaadt het beter kan accepteren als hij zo 'raar' doet omdat hij autistisch is, dan dat hij 'raar' doet gewoon omdat hij nou eenmaal zo is?)



Waar ik wel ontzettend tegen ben, is dat het gebruikt wordt als bullshit excuus. Op 't forum las ik eens van een minnares wiens getrouwde minnaar niet bij zijn vrouw weg kon omdat hij PDD Nos had en veranderingen niet kon handelen. Staat verder los van jouw vriendins zoon natuurlijk.



[...]



Kinderen groeien er niet overheen zeg je. Nou het kindje wat ik zojuist als voorbeeld nam, heeft dat ogenschijnlijk wel gedaan. Dan vraag ik me dus af of de eerste diagnose wel juist is geweest (autisme). Ik denk het zelf niet, want inderdaad, anders groei je er niet overheen. Maar toch komt er dan autisme uit zo'n test die ze bij zo'n uk van vijf afnemen. Gek, vind je niet?

Zo vraag ik me ook af of er dan ADHD komt uit testen van kinderen die 'gewoon' heel druk zijn, of heel druk zijn door bv. verkeerde voeding, of te weinig ontlading (beweging). Is toch niet zo'n heel rare gedachte lijkt me. Ik heb al eerder gezegd dat ik weet dat 't in 'extreme' gevallen natuurlijk niet zo is. Iemand die écht autistisch is, blijft dat natuurlijk. Maar dat neemt dus niet weg dat ook kinderen die het niet blijven (en het dus in de eerste plaats al niet waren) toch zo gediagnosticeerd worden. Héél fout, vind ik.



[...]

Jammer dat je het zo opvat, want zo was 't juist helemaal niet bedoeld. Ik vind mij niet normaal omdat mijn collega's dat vinden, ik vind mijzelf normaal omdat ik denk dat ik dat ben. Ondanks allerlei weirde kantjes, want ik ga er vanuit dat iedereen die heeft. Dus ik vind dat niet gek. Verder vind ik trouwens überhaupt niet zo snel iets gek, maar dat kan jij natuurlijk niet wetten.

Ik heb inderdaad geen behoefte er meer aan te doen, omdat ik 't niet zie als een probleem, maar als een normale manier van omgaan in sociale situaties (door die zin op die manier te formuleren suggereer jij echter wel dat 't niet normaal is, immers, als ik zeg dat ik een boer onderdruk of een slappe lach, zou je ook niet suggereren dat het mijn goed recht is daar wat aan te doen. Jammer eigenlijk, want ik wilde juist aangeven dat alle mensen dat soort dingetjes hebben, en dat het helemaal niet gek is. Door reacties zoals jouwe begrijp ik wel weer waarom mensen daar normaal gesproken niet voor uitkomen).

Ik onderdruk bijvoorbeeld ook boeren of winden, ik onderdruk de zin om tussen mijn billen te krabben, om in mijn neus te peuteren, of zelfs mijn neus te snuiten. Daar heb ik ook geen behoefte aan om daar 'meer aan te doen'.



Daarnaast vind ik 't absoluut niet negatief als iemand een diagnose laat stellen. Iedereen mag van mij zijn precies zoals hij wil of is, of daar nou wel of geen diagnose aanhangt heeft voor mij niet zoveel meerwaarde. Als iemand hele hoge toppen en diepe dalen heeft, vind ik dat niet beter of slechter dan wanneer iemand het manisch-depressief noemt. Voor mij, maakt dat geen fluit uit. Als diegene er zelf bij gebaat is, omdat hij dan hulp kan krijgen om er beter mee om te gaan of evt. medicijnen, prima. Als hij er zonder hulp en medicijnen mee om kan gaan, ook prima. Jammer dat je mijn ideeën eigenlijk helemaal andersom oppakt.



Je hoeft wat mij betreft niets te onderdrukken, ik vind júist dat wij (als maatschappij) ook open moeten staan voor 'onverwacht' gedrag. Wij hebben bepaalde codes, en ik vind 't zelf maar gek van ons dat wij, wanneer iemand zich niet aan die codes houdt, we er niet meer mee om kunnen gaan.

Dat gezegd hebbende, denk ik dat NIEMAND zijn 'pure zelf' is in sociale situaties. Zoals ik al eerder zei, je gaat ook geen winden laten, etc. Ik spreek bv. buiten Brabant ABN, dan doe ik toch ook geen afbreuk aan mezelf? Met onbekende mensen ga ik niet meteen politiek of religie bespreken. Als ik zin heb iemand op zijn gezicht te slaan, of een tafel om te gooien, doe ik dat ook niet. Als ik tijdens een theatervoorstillen opeens heel veel zin heb een goeie mop tegen mijn vriend te vertellen, doe ik dat ook niet. Ik maak me trouwens ook regelmatig op. Niet om mijzelf te onderdrukken, maar wel om mezelf 'mooier te maken'. Zo doe je het ook in sociale situaties denk ik. Je doet jezelf niet anders voor dan je bent, maar je licht misschien wel bepaalde aspecten uit en andere aspecten hou je wat op de achtergrond, om je 'mooier' te maken.

Ik denk dat iedereen dat doet. Als iemand met autistische trekjes een manier vindt om zowel voor hem als voor de omgeving prettig om te gaan met sociale situaties, nou dan is dat toch prima? Dan heb ik niet het idee dat hij meer of minder aanpast of onderdrukt dan andere mensen, want volgens mij past iedereen zich wel tot op zekere hoogte aan.



[...]



Dat het in mijn medisch dossier zou komen te staan zou ik dan weer niet mee zitten. Maar dat mijn docenten mij behandelen als 'borderliner', en mijn werkgever, zou ik dan weer minder vinden. Vooral voor kinderen dus (dat heb ik volgens mij ook al eerder gezegd), want ik ben bang (en dat is heel persoonlijk, heb ik volgens mij ook al eerder gezegd) dat als je een kind op zijn vijfde het stempeltje 'autistisch' meegeeft, hij daar zijn verdere schoolcarriere naar behandeld zal worden (door medeleerlingen, docenten, ouders, etc). En dat dat zijn natuurlijke ontwikkeling in de weg kan staan, want bij zo'n klein kind is 't volgens mij nooit meer dan een hypothese, maar dat wordt meestal vergeten. Het is júist een hypothese omdat zo'n klein kind zich nog volop ontwikkelt en verandert, en het slechts een fase kan zijn waar 't inzit. Maar daar wordt dan niet meer aan gedacht. En dáárom vind ik 't 'gevaarlijk' om een jong kind een stempel op te drukken. Hoop dat je het zo wat beter begrijpt.



Tot slot wil ik nog even onderstrepen dat ik al in mijn eerste post heb gezegd dat ik ook begrijp dat wanneer een kind echt een pychische stoornis heeft, het juist goed kan zijn dat vroeg te onderkennen omdat dat kind dat op een betere manier begeleid kan worden. Ik ben helemaal voor speciaal onderwijs . Er is trouwens ook een boek te koop, geschreven door een man met autisme, hij is erg geslaagd in 't leven en heeft zijn oud klasgenoten opgezocht (ook allemaal autisten) en die zijn ook allemaal heel goed terecht gekomen. Echt een plus voor 't speciaal onderwijs!

Heel goed verwoord, Margaretha Herken heel veel in wat je schrijft en kan niet anders zeggen dan dat ik het roerend met je eens ben.