Droeverig gevoel

quote:Groll schreef op 21 februari 2010 @ 10:04:

Ik vraag me af of iedereen echt over hetzelfde heeft.

De voorbeelden die Robert Long geeft zijn onduidelijk omdat hij niet zegt wat precies zijn humeur bederft.





Zo heb ik het liedje als kind ook altijd begrepen.

Ondanks dat er geen aanleiding toe is krijgt ze depressieve gevoelens en die begrijpt ze niet. Terwijl ze juist lekker met oma naar de stad is en plezier heeft.



Het gevoel zoals hier beschreven herken ik dan ook niet (al heb ik het liedje wel honderden keren als kind geluisterd). Bij mij is er altijd wel een aanleiding toe.

heel herkenbaar ja,



hier nog mooi gezongen: klik!

Ik ken het, het is het gevoel alsof er ineens een wolk voor de zon schuift.

Zo benoemde ik het toen ik, ik herinner het me nog precies, het voor het eerst meemaakte.



Ik was veertien jaar geworden, ik had de dagen naar mijn verjaardag afgeteld, zoals ik alle jaren daarvoor altijd gedaan had.

Het was voordat de visite zou komen.

Mijn moeder vroeg me nog even een laatste boodschap te halen bij het buurtwinkeltje op de hoek van de straat. Op weg er naartoe was er nog niks aan de hand. Op de weg terug naar huis overviel me het plotseling.

Ik snapte er niks van, het was mijn verjaardag notabene, en zometeen zou iedereen komen en koffie drinken, er was taart...

Ik voelde me anders dan anders, inderdaad droeverig, en ik dacht dat het nooit meer over zou gaan.

Ik hield mijn mond erover dicht, want wie zou dit nou begrijpen?\

Die middag heb ik met andere ogen naar alles om me heen gekeken. Het was het zelfde huis, dezelfde kamer, dezelfde slingers als ieder jaar, en dezelfde mensen die plezier hadden. En toch was er iets wezenlijk ánders, iets dat ik alleen beleefde.

Sindsdien is het iets dat me regelmatig kan overvallen, iets dat ik ook herken en waarvan ik vantevoren niet weet of het zal gaan gebeuren of niet. Dat is het gekke. Ik kan erdoor als een berg tegen bepaalde dingen opzien, wat dan vaak niet nodig is omdat het niet aan de orde komt. En andersom is het er zonder voortekenen.

Het laat me op de momenten dat het er is erg eenzaam voelen, omdat ik het vaak heb tussen andere mensen die er geen idee van hebben dat ik die gevoelens heb. Het plaatst me buiten de kring.



Ik ken het liedje van kinderen voor kinderen al lang.

En het treft me altijd weer hoe goed het verwoord is, hoe herkenbaar. En het heeft ook iets van troost: ik ben niet de enige.

Wat bijzonder Perel dat je je dat eerste moment van droeverig-zijn nog zo goed kunt herinneren, en wat heb je het mooi omschreven.

Ik weet nog dat ik als kind het liedje hoorde bij KvK en dacht: ondankbaar wicht, net met oma in de stad geweest, een jas gehad en OOK nog patat! Niet zo zeuren. Ik vond het een heel irritant liedje. Ik was niet zo'n droeverig meisje....

Herkenbaar, heb als kind al last van depressieve gevoelens c.q. droevigheid en kan er naarmate ik ouder wordt wel steeds beter mee omgaan, in zoverre kan er beter en sneller er een positieve draai aangeven maar kan me herinneren dat ik me als kind al regelmatig droevig voelde, binnen het gezin waarin ik opgroeide, veel alleen gelaten etc. Tegenwoordig kan ik er beter mee omgaan maar het gevoel kan zomaar opeens opzetten zonder dat er een bepaalde aanleiding voor hoeft te zijn. Kan me verplaatsen in Perel, duidelijk verwoord hoe je je kan voelen tussen mensen en/of als je alleen bent.

Ik herken dit zeker. Ik heb inmiddels geleerd voor mezelf om hier even aan toe te geven en me maar droevig te voelen, om vervolgens er weer uit te komen, er klaar mee te zijn en weer positief te zijn. Er zijn dagen dat je niets ziet zitten en er zijn dagen dat je tevreden bent met alles wat je hebt.

ik had het nog niet gelezen t hele topic maar alwel het liedje in mijn hoofd, sinds de titel er stond.....



Heel herkenbaar allemaal het gevoel, de tekst....



Maarrrrrrrrrrrrrrrrrrr hoe krijg ik dát lied nu weer uit mijn hoofd???? Ik loop het al dagen te hummen en te zingen, alleen daardoor krijg ik al een droeverig gevoel