Psyche
alle pijlers
Duidelijkheid en Balans
dinsdag 7 februari 2017 om 13:19
Hallo,
Afgelopen jaar ben ik naar een psycholoog geweest om het een en ander te verwerken en opnieuw de balans op te maken, want ik ben ongeneselijk ziek. Het is een progressieve ziekte waarbij je achteruit gaat in de loop der jaren.
De behandeling bij de psycholoog is afgerond. Ik heb er erg veel aan gehad, dat was fijn.
Ik ben iemand die extravert is. Helaas door mijn lichaam ben ik gedwongen tot rustig aan doen.
Het liefste sta ik elk weekend in de kroeg, ga naar alle feestjes en festivals.
In de praktijk komt het er op neer, 1festival per jaar hier 5km verderop en dan kan ik drie uurtjes blijven. En een avondje naar de kroeg is leuk, in de zomer als het warm is.
Met een dagje uit of vakantie ben ik afhankelijk van een rolstoel.
Nu vind ik dit verdrietig, lastig enz. Maar heb mijn weg er in gevonden.
Een zo normaal mogelijk leven is ook best voor mij weggelegd, getrouwd met liefste man, koophuis, leuke familie en vrienden.
Wat alleen erg lastig te verwerken is, is dat sommige mensen die dichtbij staan het niet inzien hoe het écht met mij gaat, hoe kan ik hen duidelijk maken dat mijn karakter nog wel wil feesten en spontane dingen doen, maar m'n lichaam niet meer? Dat ik het liefste de hele dag door praat, duizend dingen doe en me dan nog goed voel.
Ik vind het zelf heel erg moeilijk om het uit m'n strot te krijgen, graag ben ik eerlijk naar mezelf en naar anderen. Zeker bij de mensen waarbij dat niet vanzelf gaat. Omdat ze het moeilijk kunnen inschatten. Aan de ene kant vind ik het dan ook niet meer waard, omdat ik dan ga invullen van te voren "ze gaan het toch niet snappen".
Aan de andere kant denk ik, misschien heb ik het ook niet goed en duidelijk uitgelegd, ben ik dat verschuldigd? Moet ik mij verantwoorden? Die vragen roept het bij me op.
Het gebeurd ook toevallig alleen bij de mensen die best veel met zichzelf bezig zijn. Elke keer onbegrip breekt op. Hoe kan ik dit loslaten?
Graag wil ik dit accepteren voor mezelf, want die mensen doen het echt niet bewust om mij te kwetsen.
Maar het is vaak een angst / onzekerheid van hun kant, die ik toch niet weg kan nemen.
Groetjes, bedankt voor het lezen. Misschien is het ook een manier om anoniem van me af te schrijven.
Afgelopen jaar ben ik naar een psycholoog geweest om het een en ander te verwerken en opnieuw de balans op te maken, want ik ben ongeneselijk ziek. Het is een progressieve ziekte waarbij je achteruit gaat in de loop der jaren.
De behandeling bij de psycholoog is afgerond. Ik heb er erg veel aan gehad, dat was fijn.
Ik ben iemand die extravert is. Helaas door mijn lichaam ben ik gedwongen tot rustig aan doen.
Het liefste sta ik elk weekend in de kroeg, ga naar alle feestjes en festivals.
In de praktijk komt het er op neer, 1festival per jaar hier 5km verderop en dan kan ik drie uurtjes blijven. En een avondje naar de kroeg is leuk, in de zomer als het warm is.
Met een dagje uit of vakantie ben ik afhankelijk van een rolstoel.
Nu vind ik dit verdrietig, lastig enz. Maar heb mijn weg er in gevonden.
Een zo normaal mogelijk leven is ook best voor mij weggelegd, getrouwd met liefste man, koophuis, leuke familie en vrienden.
Wat alleen erg lastig te verwerken is, is dat sommige mensen die dichtbij staan het niet inzien hoe het écht met mij gaat, hoe kan ik hen duidelijk maken dat mijn karakter nog wel wil feesten en spontane dingen doen, maar m'n lichaam niet meer? Dat ik het liefste de hele dag door praat, duizend dingen doe en me dan nog goed voel.
Ik vind het zelf heel erg moeilijk om het uit m'n strot te krijgen, graag ben ik eerlijk naar mezelf en naar anderen. Zeker bij de mensen waarbij dat niet vanzelf gaat. Omdat ze het moeilijk kunnen inschatten. Aan de ene kant vind ik het dan ook niet meer waard, omdat ik dan ga invullen van te voren "ze gaan het toch niet snappen".
Aan de andere kant denk ik, misschien heb ik het ook niet goed en duidelijk uitgelegd, ben ik dat verschuldigd? Moet ik mij verantwoorden? Die vragen roept het bij me op.
Het gebeurd ook toevallig alleen bij de mensen die best veel met zichzelf bezig zijn. Elke keer onbegrip breekt op. Hoe kan ik dit loslaten?
Graag wil ik dit accepteren voor mezelf, want die mensen doen het echt niet bewust om mij te kwetsen.
Maar het is vaak een angst / onzekerheid van hun kant, die ik toch niet weg kan nemen.
Groetjes, bedankt voor het lezen. Misschien is het ook een manier om anoniem van me af te schrijven.
dinsdag 7 februari 2017 om 13:25
Praat met ze, als je begrip wilt. Zeg zoals je het hier zegt. Dat je karakter niet veranderd is, maar dat je het lichamelijk niet meer kan.
En als ze dat niet snappen, dan niet. Je hoeft daar geen verantwoording over af te leggen. Dan zijn het misschien geen mensen waar je eeuwig bevriend mee zal blijven.
En als ze dat niet snappen, dan niet. Je hoeft daar geen verantwoording over af te leggen. Dan zijn het misschien geen mensen waar je eeuwig bevriend mee zal blijven.
dinsdag 7 februari 2017 om 13:35
dinsdag 7 februari 2017 om 13:36
Voor mensen die niet hebben wat jij hebt, is het gewoon moeilijk te bevatten. Ze zien je waarschijnlijk alleen op je goede momenten en denken dan iets van 'ze ziet er helemaal niet ziek uit'. En als je er niet ziek uit ziet, dan ben je ook niet ziek. Zo werkt het in iemands hoofd, kennelijk. Daar is lastig tegen vechten.
Je kunt misschien iets meer op facebook of zoiets laten zien, waar je tegenaan loopt. (niet teveel, want dan ben je weer een dramaqueen .. mensen zijn niet snel 'tevreden') of je accepteert dat dit het nou eenmaal is. Mensen die je heel erg na staan, zou je misschien per brief op de hoogte kunnen stellen, met daarin genoemd dat jij het lastig vindt dat ze zo'n ander beeld van je hebben.
Verder kun je er helaas weinig aan doen. Sterkte!
Je kunt misschien iets meer op facebook of zoiets laten zien, waar je tegenaan loopt. (niet teveel, want dan ben je weer een dramaqueen .. mensen zijn niet snel 'tevreden') of je accepteert dat dit het nou eenmaal is. Mensen die je heel erg na staan, zou je misschien per brief op de hoogte kunnen stellen, met daarin genoemd dat jij het lastig vindt dat ze zo'n ander beeld van je hebben.
Verder kun je er helaas weinig aan doen. Sterkte!
Later is nu
dinsdag 7 februari 2017 om 13:36
Ik heb asperger en moet ook vaak aan de 'normale' mensen uitleggen hoe dingen voor mij zijn/werken. Ik probeer dan iets concreets te vinden, of iets wat veel mensen kennen. Najib amhali vergeleek zijn depressie met een grote sumo-worstelaar die hij steeds mee moest slepen. Ik vergelijk prikkels vaak met stuiterballen.
In jouw geval zou ik eens googlen op 'the spoon theory'.
In jouw geval zou ik eens googlen op 'the spoon theory'.
dinsdag 7 februari 2017 om 13:49
Dankjewel, zoveel reacties! Wat fijn hier kan ik wel wat mee,
Lilalinda:
Alsof het steeds een verrassing is dat iets niet kan of lukt, of als ik weer in het ziekenhuis lig.
Eigenlijk gaat het hier om de familie van mijn man en om 1vriendin die dit doen,
Mijn man en ik zijn 7jaar samen, ik heb het zijn familie rustig uitgelegd, gewoon betrokken bij de situatie.
Op een gegeven moment gevraagd wat ze moeilijk vinden, of ik iets verkeerd heb gezegd? Of doe? (geen antw op) iets met trots en ego.
Toch elke keer weer reageren ze verbaasd, als de rolstoel mee moet, als ik niet mee kan naar iets of als ze hier komen en ik doe in hun ogen alsof ik ziek ben.
En inderdaad in mijn hart weet ik, dit moet ik loslaten & accepteren.
Mijn man zegt zelfs dat het aan hun ligt dat ze het niet willen zien,
Toch word ik onzeker, bah ik wil dat dat stopt.
Ik hoef ze ook niet steeds te kalmeren?
Lilalinda:
Alsof het steeds een verrassing is dat iets niet kan of lukt, of als ik weer in het ziekenhuis lig.
Eigenlijk gaat het hier om de familie van mijn man en om 1vriendin die dit doen,
Mijn man en ik zijn 7jaar samen, ik heb het zijn familie rustig uitgelegd, gewoon betrokken bij de situatie.
Op een gegeven moment gevraagd wat ze moeilijk vinden, of ik iets verkeerd heb gezegd? Of doe? (geen antw op) iets met trots en ego.
Toch elke keer weer reageren ze verbaasd, als de rolstoel mee moet, als ik niet mee kan naar iets of als ze hier komen en ik doe in hun ogen alsof ik ziek ben.
En inderdaad in mijn hart weet ik, dit moet ik loslaten & accepteren.
Mijn man zegt zelfs dat het aan hun ligt dat ze het niet willen zien,
Toch word ik onzeker, bah ik wil dat dat stopt.
Ik hoef ze ook niet steeds te kalmeren?
dinsdag 7 februari 2017 om 13:55
Waarom is begrip van anderen zo belangrijk? Wat zoek je precies?
En, is wat je wil eigenlijk wel realistisch?
Soms is een goed gesprek over je diepste gevoelens heel fijn. Maar het groepje mensen wat zo dichtbij kan komen is vaak heel klein. En dan nog: Men is niet de hele dag bezig elkaar op dat niveau te begrijpen. Eigenlijk zijn veel mensen gewoon met zichzelf bezig. Wat betreft je chronische aandoening: waarschijnlijk begrijpen lotgenoten je op dat punt het beste. Maar lotgenoten begrijpen je jeugd, je huidige vriendengroep of je hobby's dan misschien weer niet. Kortom. Er is maar 1 iemand zoals jij, en jij kunt voor jezelf hopelijk wel de juiste hoeveelheid begrip opbrengen.
En, is wat je wil eigenlijk wel realistisch?
Soms is een goed gesprek over je diepste gevoelens heel fijn. Maar het groepje mensen wat zo dichtbij kan komen is vaak heel klein. En dan nog: Men is niet de hele dag bezig elkaar op dat niveau te begrijpen. Eigenlijk zijn veel mensen gewoon met zichzelf bezig. Wat betreft je chronische aandoening: waarschijnlijk begrijpen lotgenoten je op dat punt het beste. Maar lotgenoten begrijpen je jeugd, je huidige vriendengroep of je hobby's dan misschien weer niet. Kortom. Er is maar 1 iemand zoals jij, en jij kunt voor jezelf hopelijk wel de juiste hoeveelheid begrip opbrengen.
dinsdag 7 februari 2017 om 13:55
quote:Trosjechaos schreef op 07 februari 2017 @ 13:49:
Lilalinda:
Alsof het steeds een verrassing is dat iets niet kan of lukt, of als ik weer in het ziekenhuis lig.
Eigenlijk gaat het hier om de familie van mijn man en om 1vriendin die dit doen,
Mijn man en ik zijn 7jaar samen, ik heb het zijn familie rustig uitgelegd, gewoon betrokken bij de situatie.
Op een gegeven moment gevraagd wat ze moeilijk vinden, of ik iets verkeerd heb gezegd? Of doe? (geen antw op) iets met trots en ego.
Toch elke keer weer reageren ze verbaasd, als de rolstoel mee moet, als ik niet mee kan naar iets of als ze hier komen en ik doe in hun ogen alsof ik ziek ben.
En inderdaad in mijn hart weet ik, dit moet ik loslaten & accepteren.
Mijn man zegt zelfs dat het aan hun ligt dat ze het niet willen zien,
je man heeft gelijk.
Jij hebt het hen uitgelegd, zij weigeren het te willen begrijpen. Vaker uitleggen heeft geen zin.
Probeer het je niet aan te trekken. Zij zitten fout.
Lilalinda:
Alsof het steeds een verrassing is dat iets niet kan of lukt, of als ik weer in het ziekenhuis lig.
Eigenlijk gaat het hier om de familie van mijn man en om 1vriendin die dit doen,
Mijn man en ik zijn 7jaar samen, ik heb het zijn familie rustig uitgelegd, gewoon betrokken bij de situatie.
Op een gegeven moment gevraagd wat ze moeilijk vinden, of ik iets verkeerd heb gezegd? Of doe? (geen antw op) iets met trots en ego.
Toch elke keer weer reageren ze verbaasd, als de rolstoel mee moet, als ik niet mee kan naar iets of als ze hier komen en ik doe in hun ogen alsof ik ziek ben.
En inderdaad in mijn hart weet ik, dit moet ik loslaten & accepteren.
Mijn man zegt zelfs dat het aan hun ligt dat ze het niet willen zien,
je man heeft gelijk.
Jij hebt het hen uitgelegd, zij weigeren het te willen begrijpen. Vaker uitleggen heeft geen zin.
Probeer het je niet aan te trekken. Zij zitten fout.
dinsdag 7 februari 2017 om 13:57
Allereerst een knuffel voor jou! Heel klote voor je, die ziekte!
Je zegt dat het vooral zo gaat met mensen die veel met zichzelf bezig zijn. Ik kan je vertellen, dat zijn de meeste mensen. Al helemaal als ze een partner of gezin hebben.
Ik heb helemaal geen ziekte maar mijn vrienden (allemaal met partners) zijn vaak ook al druk met allerlei dingen en ingeplande dingen, volle weekenden, drukke banen... en het kost elke keer weer moeite om ze te kunnen zien. Spontane afspraken is kennelijk ook niet zo Nederlands. Maar heel soms lukt me dat.
Daarbij komt ook nog dat niet iedereen extravert is en veel sociaal contact wil / aankan / nodig heeft. Ze hebben waarschijnlijk al genoeg aan de dingen waarmee ze nu hun week vullen. Met jou wat leuks doen en interesse tonen in jouw gesteldheid, is dan 'extra', daar heeft niet iedereen de energie voor.
Soms kan het wel helpen om expliciet uit te leggen dat je graag meer zou willen afspreken (misschien op een manier die jouw lijf wel trekt), bellen of wat dan ook. Maar dan nog kan het zo zijn dat zij daar nou eenmaal de tijd en interesse niet voor hebben...
Wat misschien ook kan helpen is om een vaste tijd te prikken, voor een kroeg-middag bijvoorbeeld... met een of meer vrienden. Als iedereen het in zijn agenda heeft staan, houden ze die tijd wel beter vrij. Of is dat voor jou geen optie, moet je eerst afwachten of jouw lijf die dag wel energie heeft?
Sterkte...
Je zegt dat het vooral zo gaat met mensen die veel met zichzelf bezig zijn. Ik kan je vertellen, dat zijn de meeste mensen. Al helemaal als ze een partner of gezin hebben.
Ik heb helemaal geen ziekte maar mijn vrienden (allemaal met partners) zijn vaak ook al druk met allerlei dingen en ingeplande dingen, volle weekenden, drukke banen... en het kost elke keer weer moeite om ze te kunnen zien. Spontane afspraken is kennelijk ook niet zo Nederlands. Maar heel soms lukt me dat.
Daarbij komt ook nog dat niet iedereen extravert is en veel sociaal contact wil / aankan / nodig heeft. Ze hebben waarschijnlijk al genoeg aan de dingen waarmee ze nu hun week vullen. Met jou wat leuks doen en interesse tonen in jouw gesteldheid, is dan 'extra', daar heeft niet iedereen de energie voor.
Soms kan het wel helpen om expliciet uit te leggen dat je graag meer zou willen afspreken (misschien op een manier die jouw lijf wel trekt), bellen of wat dan ook. Maar dan nog kan het zo zijn dat zij daar nou eenmaal de tijd en interesse niet voor hebben...
Wat misschien ook kan helpen is om een vaste tijd te prikken, voor een kroeg-middag bijvoorbeeld... met een of meer vrienden. Als iedereen het in zijn agenda heeft staan, houden ze die tijd wel beter vrij. Of is dat voor jou geen optie, moet je eerst afwachten of jouw lijf die dag wel energie heeft?
Sterkte...
You can never have too many hats, gloves and shoes
dinsdag 7 februari 2017 om 14:02
Oh ik lees nu pas je latere reactie.
Met die familie zou ik het 'opgeven' om het ze te proberen te laten inzien. Laat ze maar. Maak er desnoods grappen over. "Nou ik ga me weer even liggen aanstellen hoor."
"Een rolstoel vind ik gewoon cool, krijg je lekker veel aandacht. En kan je naar billen kijken. Maar ik heb 'm eigenlijk niet nodig hoor."
En wat betreft die vriendin... heb je ook andere vrienden? Die wel meer begrip tonen en moeite doen om jou te zien en op aangepaste manier toch te betrekken? Richt je dan gewoon meer op die mensen.
Met die familie zou ik het 'opgeven' om het ze te proberen te laten inzien. Laat ze maar. Maak er desnoods grappen over. "Nou ik ga me weer even liggen aanstellen hoor."
"Een rolstoel vind ik gewoon cool, krijg je lekker veel aandacht. En kan je naar billen kijken. Maar ik heb 'm eigenlijk niet nodig hoor."
En wat betreft die vriendin... heb je ook andere vrienden? Die wel meer begrip tonen en moeite doen om jou te zien en op aangepaste manier toch te betrekken? Richt je dan gewoon meer op die mensen.
You can never have too many hats, gloves and shoes
dinsdag 7 februari 2017 om 14:07
Inderdaad ik moet mijn verwachtingen bijstellen bij diegene waar mee het niet vanzelf gaat.
Want ondertussen gaat het natuurlijk met 95% van mijn sociale contacten wel vanzelf en goed. Daar ben ik ook dankbaar voor,
Het probleem ligt ook alleen bij mezelf, de oplossing ligt ook bij mezelf.
Daar ben ik me van bewust, ik moet denk ik geen energie meer steken in de mensen waarmee het niet lekker loopt. Maar toch kan je je schoonfamilie niet vermijden natuurlijk, ze hebben niet alleen oogkleppen op in onze situatie.
In alle situaties, dat kan ik niet veranderen dat weet ik ook best wel.
Ik irriteer me gewoon aan het feit dat ik wanneer ik ziek ben, niet een greintje energie over heb om ook nog uitleg te geven aan de schoonfamilie enz.
Op dat moment accepteer ik het. Maar als ik weer uit de overleving-modus ben, en weer wat over heb, raakt het me wel weer hoe het ging. En neem ik me voor om het bespreekbaar te maken.
Dan voelt het weer als oude koeien uit de sloot halen.
Ik moet mezelf beschermen en dat het me niet meer overkomt.
Want ondertussen gaat het natuurlijk met 95% van mijn sociale contacten wel vanzelf en goed. Daar ben ik ook dankbaar voor,
Het probleem ligt ook alleen bij mezelf, de oplossing ligt ook bij mezelf.
Daar ben ik me van bewust, ik moet denk ik geen energie meer steken in de mensen waarmee het niet lekker loopt. Maar toch kan je je schoonfamilie niet vermijden natuurlijk, ze hebben niet alleen oogkleppen op in onze situatie.
In alle situaties, dat kan ik niet veranderen dat weet ik ook best wel.
Ik irriteer me gewoon aan het feit dat ik wanneer ik ziek ben, niet een greintje energie over heb om ook nog uitleg te geven aan de schoonfamilie enz.
Op dat moment accepteer ik het. Maar als ik weer uit de overleving-modus ben, en weer wat over heb, raakt het me wel weer hoe het ging. En neem ik me voor om het bespreekbaar te maken.
Dan voelt het weer als oude koeien uit de sloot halen.
Ik moet mezelf beschermen en dat het me niet meer overkomt.
dinsdag 7 februari 2017 om 14:19
quote:Trosjechaos schreef op 07 februari 2017 @ 14:07:
Ik irriteer me gewoon aan het feit dat ik wanneer ik ziek ben, niet een greintje energie over heb om ook nog uitleg te geven aan de schoonfamilie enz.
Op dat moment accepteer ik het. Maar als ik weer uit de overleving-modus ben, en weer wat over heb, raakt het me wel weer hoe het ging. En neem ik me voor om het bespreekbaar te maken.
Dan voelt het weer als oude koeien uit de sloot halen.
Ik moet mezelf beschermen en dat het me niet meer overkomt.
Kun je je man inschakelen? Hij snapt hun manier van denken wellicht beter en hij kan als buffer fungeren tussen jou en je schoonfamilie.
Als jij geen energie hebt, neem hij het woord
Ik irriteer me gewoon aan het feit dat ik wanneer ik ziek ben, niet een greintje energie over heb om ook nog uitleg te geven aan de schoonfamilie enz.
Op dat moment accepteer ik het. Maar als ik weer uit de overleving-modus ben, en weer wat over heb, raakt het me wel weer hoe het ging. En neem ik me voor om het bespreekbaar te maken.
Dan voelt het weer als oude koeien uit de sloot halen.
Ik moet mezelf beschermen en dat het me niet meer overkomt.
Kun je je man inschakelen? Hij snapt hun manier van denken wellicht beter en hij kan als buffer fungeren tussen jou en je schoonfamilie.
Als jij geen energie hebt, neem hij het woord
dinsdag 7 februari 2017 om 14:29
Patsy-- stone
Hij staat zelf dan ook vaak met z'n mond vol tanden, het verrast hem ook nog wel eens.
En ook wel meer de houding van: laat maar, ik ken ze hun hele leven al. Het is nou eenmaal zo.
We praten er ook open over, maar ik wil het nu echt loslaten en accepteren, misschien leg ik de lat ook wel te hoog voor mezelf. En kan natuurlijk niet alles 100% goed gaan.
Mijn man wil ik er niet te veel mee lastig vallen,
Hij staat zelf dan ook vaak met z'n mond vol tanden, het verrast hem ook nog wel eens.
En ook wel meer de houding van: laat maar, ik ken ze hun hele leven al. Het is nou eenmaal zo.
We praten er ook open over, maar ik wil het nu echt loslaten en accepteren, misschien leg ik de lat ook wel te hoog voor mezelf. En kan natuurlijk niet alles 100% goed gaan.
Mijn man wil ik er niet te veel mee lastig vallen,
dinsdag 7 februari 2017 om 14:53
Weet je, als de ene keer dingen wel kunt en de andere keer niet, dan is het voor de omgeving misschien toch wel lastig om daarmee om te gaan. Ikzelf heb ook een chronische aandoening en zelfs ik vind het lastig aan mezelf uit te leggen, waarom ik de ene keer iets wel kan of doe en de andere keer niet. 1+1 is ook niet altijd 2, dat maakt het niet makkelijker.
Voor anderen is dat nog lastiger in te schatten.
Mijn dochter heeft dezelfde aandoening als ik, maar dan nog wat erger en wat erbij. Toen ze een keer de hond niet uit kon laten zei mijn moeder "Je hebt er gewoon geen zin in, lui wezen". Dat kwam hartstikke bot over en vond dochter ook echt niet leuk. Toch doet mijn moeder echt haar best om onze aandoening te begrijpen en er goed mee om te gaan. Maarja.. m'n dochter was toen ook puber en ja.. die hebben natuurlijk ook vaak geen zin om de hond uit te laten, dus op zich snapte ik ook wel dat mijn moeder dit eruit flapte en even niet nadacht, mijn dochter had al iets minder begrip, maar die had toen op dat moment ook pijn. Ik heb toen even duidelijk aangegeven dat ze het echt niet kon en dat dat dan maar zo was en dat was dat.
Voor anderen is dat nog lastiger in te schatten.
Mijn dochter heeft dezelfde aandoening als ik, maar dan nog wat erger en wat erbij. Toen ze een keer de hond niet uit kon laten zei mijn moeder "Je hebt er gewoon geen zin in, lui wezen". Dat kwam hartstikke bot over en vond dochter ook echt niet leuk. Toch doet mijn moeder echt haar best om onze aandoening te begrijpen en er goed mee om te gaan. Maarja.. m'n dochter was toen ook puber en ja.. die hebben natuurlijk ook vaak geen zin om de hond uit te laten, dus op zich snapte ik ook wel dat mijn moeder dit eruit flapte en even niet nadacht, mijn dochter had al iets minder begrip, maar die had toen op dat moment ook pijn. Ik heb toen even duidelijk aangegeven dat ze het echt niet kon en dat dat dan maar zo was en dat was dat.
Later is nu
dinsdag 7 februari 2017 om 15:16
Dreamer,
Ja precies. Dat klopt. Daar wil ik juist begrip voor hebben dat anderen het niet altijd snappen, vind ik ook logisch.
Om daar gewoon over te praten. Daardoor heb ik wel vriendinnen en familie die er normaal mee om kunnen gaan, omdat het bespreekbaar is en ik me niet hoef te schamen of te verantwoorden. Want zij kennen mij ook als het blije-ei dat ik ben.
Hier gaat het me misschien meer om het niet accepteren, hoe ik ben, als persoon,
Maar we zijn gelukkig, nu hoop ik dat ze dat ook inzien.
En ik ben er wel achter dat ik daar niet voor kan zorgen.
Ja precies. Dat klopt. Daar wil ik juist begrip voor hebben dat anderen het niet altijd snappen, vind ik ook logisch.
Om daar gewoon over te praten. Daardoor heb ik wel vriendinnen en familie die er normaal mee om kunnen gaan, omdat het bespreekbaar is en ik me niet hoef te schamen of te verantwoorden. Want zij kennen mij ook als het blije-ei dat ik ben.
Hier gaat het me misschien meer om het niet accepteren, hoe ik ben, als persoon,
Maar we zijn gelukkig, nu hoop ik dat ze dat ook inzien.
En ik ben er wel achter dat ik daar niet voor kan zorgen.
dinsdag 7 februari 2017 om 15:27
Heel erg bedankt voor alle reacties,
Heb weer wat stof om na te denken,
Het is ook de onzekerheid dat ik bang ben om in een oud patroon terug te vallen nu de behandeling bij de psycholoog klaar is.
Maar eigenlijk weet ik best wel wat t beste is voor mezelf.
Af en toe anoniem ventileren op het viva-forum kan al helpen.
Heb weer wat stof om na te denken,
Het is ook de onzekerheid dat ik bang ben om in een oud patroon terug te vallen nu de behandeling bij de psycholoog klaar is.
Maar eigenlijk weet ik best wel wat t beste is voor mezelf.
Af en toe anoniem ventileren op het viva-forum kan al helpen.
dinsdag 7 februari 2017 om 16:02
Laat het voor wat het is. Het is kortzichtigheid van hun kant en daar kan jij niks aan veranderen.
Bespaar je energie voor mensen die je wel begrijpen en bespreek het ook met hen. Dan kunnen ze je ook helpen om er het beste van te maken.
Sterkte . Ik zie het van dichtbij bij een familielid,en het moet echt moeilijk zijn om niet te kunnen wat je wil .van het leven willen genieten maar voortdurend tegen tegenslag aanlopen. Dat vind ik echt heel sneu
Bespaar je energie voor mensen die je wel begrijpen en bespreek het ook met hen. Dan kunnen ze je ook helpen om er het beste van te maken.
Sterkte . Ik zie het van dichtbij bij een familielid,en het moet echt moeilijk zijn om niet te kunnen wat je wil .van het leven willen genieten maar voortdurend tegen tegenslag aanlopen. Dat vind ik echt heel sneu
