Psyche
alle pijlers
Een afgevlakt gevoel
donderdag 11 februari 2010 om 11:21
Ik merk dat ik de laatste tijd best wel vaak weer een afgevlakt gevoel heb. Dus dan voe je je niet negatief, niet positief maar eigenlijk vrij weinig.
Ik heb veel meegemaakt, in mijn jeugd en in mijn vorige relatie.
En daardoor ook wel last gehad van depressie(s).
Ik vraag me dus soms af of het wel over is. Dit omdat ik me dus soms zo voel.
Sinds kort heb ik een nieuwe vriend en ondanks dat ik weet dat ik gek op hem ben, voel ik het niet altijd.
En dat maakt me verdrietig.
Ik zit er nu over te denken om toch maar weer eens een psych te bellen voor een paar afspraken en misschien medicatie te vragen. Mijn huisarts wilde dit nooit voorschrijven.
Het rare is dat ik ook wel van dingen kan genieten maar wel snel ga piekeren en somber ben.
En dat ik gewoon soms niks voel, dat is zo naar.
Ik vraag me dan ook af of medicatie daarbij wel gaat helpen omdat je vaak leest dat antidepressiva je gevoel nog meer afvlakt.
Herkent iemand mijn verhaal en wat kan ik doen?
Vroeger kon ik huilen om alles, nu kan ik dat amper nog.
Na mijn relatie breuk moest ik door voor mijn kindje en ik heb gewoon veel dingen die in die relatie gebeurd zijn nog niet verwerkt.
De nieuwe relatie kwam op mijn pad, ik was niet op zoek. Maar ik ben te gek op hem om hem te laten gaan en wil niet dat dit alles het verpest.
Zo meteen kan ik het tel spreekuur bellen van de psychologe en ga ik mijn gevoel maar uitleggen.
Ik weet alles gewoon altijd goed te beredeneren maar heb dus moeite met mijn gevoel.
Ik heb veel meegemaakt, in mijn jeugd en in mijn vorige relatie.
En daardoor ook wel last gehad van depressie(s).
Ik vraag me dus soms af of het wel over is. Dit omdat ik me dus soms zo voel.
Sinds kort heb ik een nieuwe vriend en ondanks dat ik weet dat ik gek op hem ben, voel ik het niet altijd.
En dat maakt me verdrietig.
Ik zit er nu over te denken om toch maar weer eens een psych te bellen voor een paar afspraken en misschien medicatie te vragen. Mijn huisarts wilde dit nooit voorschrijven.
Het rare is dat ik ook wel van dingen kan genieten maar wel snel ga piekeren en somber ben.
En dat ik gewoon soms niks voel, dat is zo naar.
Ik vraag me dan ook af of medicatie daarbij wel gaat helpen omdat je vaak leest dat antidepressiva je gevoel nog meer afvlakt.
Herkent iemand mijn verhaal en wat kan ik doen?
Vroeger kon ik huilen om alles, nu kan ik dat amper nog.
Na mijn relatie breuk moest ik door voor mijn kindje en ik heb gewoon veel dingen die in die relatie gebeurd zijn nog niet verwerkt.
De nieuwe relatie kwam op mijn pad, ik was niet op zoek. Maar ik ben te gek op hem om hem te laten gaan en wil niet dat dit alles het verpest.
Zo meteen kan ik het tel spreekuur bellen van de psychologe en ga ik mijn gevoel maar uitleggen.
Ik weet alles gewoon altijd goed te beredeneren maar heb dus moeite met mijn gevoel.
donderdag 11 februari 2010 om 11:33
Zoals jij je verhaal vertelt, lijkt het alsof je jezelf beschermt tegenover teleurstellingen. Ik zou je adviseren te gaan praten met een psycholoog. Wellicht dat hij/zij je kan leren je weer open te stellen.
Het is idd zo dat anti-depressiva je gevoel nog meer afvlakken. Volgens mij ben jij daar dan nu niet mee geholpen.
heel veel succes. En in de tussentijd: probeer te genieten van de kleine dingetjes die je wel heel blij maken.
Het is idd zo dat anti-depressiva je gevoel nog meer afvlakken. Volgens mij ben jij daar dan nu niet mee geholpen.
heel veel succes. En in de tussentijd: probeer te genieten van de kleine dingetjes die je wel heel blij maken.
Volg je hart. Dat klopt.
donderdag 11 februari 2010 om 11:51
Thanks.. ja soms kan ik wel genieten, maar soms voel ik dus niks. En dat is zo naar! Ik ga dan denken waarom voel ik het niet.
En daar word ik verdrietig van. Ik voel niet altijd dat ik van mijn kindje hou of dus gek ben op mijn nieuwe vriend. Terwijl ik het wel weet.
Bij mijn kind hoef ik niet bang te zijn voor teleurstellingen dus dat is het niet denk ik.
Ik heb nu gebeld en binnen 8 weken kan ik terecht ongeveer. Het is maar even zo. Het liefst zat ik er zo snel mogelijk maar dat kan dus even niet. Ja bij het ggz vaak wat eerder maar daar kom ik niet voor in aanmerking. En wil ik niet eens, dat is me in het verleden niet goed bevallen.
Ik wil niet zeggen dat het helemaal niet goed is, voordat iemand zich aangesproken voelt. Ik denk dat ze vaak heel goed kunnen helpen maar voor mij was het het destijds niet. Ik voelde me er slechter door dan beter en ze wilden alles in groepen doen, terwijl ik gewoon graag 1 op 1 gesprekken met iemand wilde.
Ik ben toen overgestapt naar een eerstelijns psycholoog.
En daar word ik verdrietig van. Ik voel niet altijd dat ik van mijn kindje hou of dus gek ben op mijn nieuwe vriend. Terwijl ik het wel weet.
Bij mijn kind hoef ik niet bang te zijn voor teleurstellingen dus dat is het niet denk ik.
Ik heb nu gebeld en binnen 8 weken kan ik terecht ongeveer. Het is maar even zo. Het liefst zat ik er zo snel mogelijk maar dat kan dus even niet. Ja bij het ggz vaak wat eerder maar daar kom ik niet voor in aanmerking. En wil ik niet eens, dat is me in het verleden niet goed bevallen.
Ik wil niet zeggen dat het helemaal niet goed is, voordat iemand zich aangesproken voelt. Ik denk dat ze vaak heel goed kunnen helpen maar voor mij was het het destijds niet. Ik voelde me er slechter door dan beter en ze wilden alles in groepen doen, terwijl ik gewoon graag 1 op 1 gesprekken met iemand wilde.
Ik ben toen overgestapt naar een eerstelijns psycholoog.
donderdag 11 februari 2010 om 12:02
Echt heel blij voel ik me dus ook weinig. Maar goed ben ook vaak moe door slaaptekort en heb veel aan mijn hoofd.
Ik ben bijvoorbeeld wel blij als ik mijn vriend zie. Maar voel me dus niet super verliefd. En dat ligt niet perse aan dat ik dat niet ben. Want ik merk namelijk dat ik bij anderen ook vaak niks voel.
Vandaar dat ik nu toch maar een paar gesprekken ga aanvragen.
Om alles weer wat op een rijtje te zetten en toch te kijken of ik mijn blokkade(s) kan opheffen want dat is het volgens mij.
Ik ben bijvoorbeeld wel blij als ik mijn vriend zie. Maar voel me dus niet super verliefd. En dat ligt niet perse aan dat ik dat niet ben. Want ik merk namelijk dat ik bij anderen ook vaak niks voel.
Vandaar dat ik nu toch maar een paar gesprekken ga aanvragen.
Om alles weer wat op een rijtje te zetten en toch te kijken of ik mijn blokkade(s) kan opheffen want dat is het volgens mij.
donderdag 11 februari 2010 om 12:28
quote:miss_sparkle schreef op 11 februari 2010 @ 12:02:
Echt heel blij voel ik me dus ook weinig. Maar goed ben ook vaak moe door slaaptekort en heb veel aan mijn hoofd.
Ik ben bijvoorbeeld wel blij als ik mijn vriend zie. Maar voel me dus niet super verliefd. En dat ligt niet perse aan dat ik dat niet ben. Want ik merk namelijk dat ik bij anderen ook vaak niks voel.
Vandaar dat ik nu toch maar een paar gesprekken ga aanvragen.
Om alles weer wat op een rijtje te zetten en toch te kijken of ik mijn blokkade(s) kan opheffen want dat is het volgens mij.
Helaas valt dit onder depressief zijn en iets waar je mee om moet leren gaan. Gaat het over...dat is de vraag. Ik zelf heb ondanks de medicijnen ook nog steeds afgevlakte gevoelens. Mijn man weet dat ik die periodes heb maar weet ook dat ik van hem houd. Het is inderdaad verstandig om weer naar de spych te gaan
Weet je vriend trouwens van jouw derpessies?
Echt heel blij voel ik me dus ook weinig. Maar goed ben ook vaak moe door slaaptekort en heb veel aan mijn hoofd.
Ik ben bijvoorbeeld wel blij als ik mijn vriend zie. Maar voel me dus niet super verliefd. En dat ligt niet perse aan dat ik dat niet ben. Want ik merk namelijk dat ik bij anderen ook vaak niks voel.
Vandaar dat ik nu toch maar een paar gesprekken ga aanvragen.
Om alles weer wat op een rijtje te zetten en toch te kijken of ik mijn blokkade(s) kan opheffen want dat is het volgens mij.
Helaas valt dit onder depressief zijn en iets waar je mee om moet leren gaan. Gaat het over...dat is de vraag. Ik zelf heb ondanks de medicijnen ook nog steeds afgevlakte gevoelens. Mijn man weet dat ik die periodes heb maar weet ook dat ik van hem houd. Het is inderdaad verstandig om weer naar de spych te gaan
Weet je vriend trouwens van jouw derpessies?
donderdag 11 februari 2010 om 12:32
quote:domnaiefmutsje schreef op 11 februari 2010 @ 12:25:
Moet je altijd wat voelen en anders is er wat mis? Kan het niet zo zijn dat je af en toe blij bent, soms niet blij en soms gewoon neutraal bent?Het gevoel is niet neutraal om zomaar te zeggen. Het is een niets ontzeggend gevoel een doodsgevoel. net of je verdoofd bent.
Moet je altijd wat voelen en anders is er wat mis? Kan het niet zo zijn dat je af en toe blij bent, soms niet blij en soms gewoon neutraal bent?Het gevoel is niet neutraal om zomaar te zeggen. Het is een niets ontzeggend gevoel een doodsgevoel. net of je verdoofd bent.
donderdag 11 februari 2010 om 12:42
Ik weet niet of iedereen dat wel meemaakt. Maar ik begrijp TO wel en ik snap het. Het maakt je aan het twijfelen en dat wil je niet. Je wilt gewoon genieten van je vriend/vriendin of man/vrouw en dat kan je op dat moment ook niet.
Wat ik doe is een voorstelling maken. Zie ik ons nog steeds als twee oudjes op een bankje in het park zitten, dan weet ik dat het nog steeds goed zit.
Dat is wat je een beetje zegt domnaiefmutjes, of niet..... misschien toch tijd voor een lunch pauze
Wat ik doe is een voorstelling maken. Zie ik ons nog steeds als twee oudjes op een bankje in het park zitten, dan weet ik dat het nog steeds goed zit.
Dat is wat je een beetje zegt domnaiefmutjes, of niet..... misschien toch tijd voor een lunch pauze
donderdag 11 februari 2010 om 12:44
quote:anouli schreef op 11 februari 2010 @ 12:32:
[...]
Het gevoel is niet neutraal om zomaar te zeggen. Het is een niets ontzeggend gevoel een doodsgevoel. net of je verdoofd bent.
Ja idd. Ik wil wel janken omdat ik wat WIL voelen. Omdat ik wil voelen dat ik gek op mijn vriend ben en veel van mijn kind hou. Heel soms voel ik het even gelukkig maar nu dus een periode al wat minder.
Nee mijn nieuwe vriend weet het nog niet. Dit omdat ik het zelf ook pas weer begin te herkennen. Hij heeft al wel wat meegekregen van mijn wisselende stemmingen. (ik heb soms nogal wat bevestiging nodig en als ik niks hoor dan denk ik zie je wel.. terwijl er niks aan de hand is)
En ondanks alles is hij nog bij me (ook zoiets dat kan je ook maar moeilijk geloven dan). Ik denk dat ik het weekend wel ter sprake breng.. en als hij het niet begrijpt of het te moeilijk vind dan snap ik het ook wel. Het hoort nu leuk te zijn en niet zo moeilijk. Nu heeft hij zelf het een en ander ook wel meegemaakt hoor dus hij begrijpt veel dingen wel maar dit weet ik niet.
Maar ik denk wel dat ik het moet zeggen, zodat hij ook weet waar sommige dingen vandaan komen soms.
Het is ook niet zo dat ik me doorlopend rot voel, gisteravond best kunnen lachen maar over het algemeen overheerst er vaak een wat sombere stemming bij mij. Wel opklarend in de loop van de dag soms.
Gisterochtend voelde ik me heel naar maar later op de dag was mijn stemming gewoon weer goed, toch wel vrolijk te noemen.
Maar het is wel net of ik niet echt wat voor iemand kan voelen. Niet goed met mensen mee kan leven meer, het raakt me niet echt.
Ik krijg dan het gevoel of ik alsof doe. Terwijl ik het wel wil voelen dus.
Soms vraag ik me ook af of het borderline is oid.
Maar ik ben geen type dat zich impulsief in relaties stort wat je dan vaak wel hoort. Weet dat dat maar een onderdeel is hoor.
Maar nu dacht ik even aan mijn vriend en dan voel ik me toch wel even blij van binnen.Maar het blijft nooit lang. Waarom ik het dan soms wel of niet kan voelen snap ik dus niet.
Ik wil gewoon voelen, dan maar te emotioneel. Liever dan zo'n nietszeggend gevoel!
[...]
Het gevoel is niet neutraal om zomaar te zeggen. Het is een niets ontzeggend gevoel een doodsgevoel. net of je verdoofd bent.
Ja idd. Ik wil wel janken omdat ik wat WIL voelen. Omdat ik wil voelen dat ik gek op mijn vriend ben en veel van mijn kind hou. Heel soms voel ik het even gelukkig maar nu dus een periode al wat minder.
Nee mijn nieuwe vriend weet het nog niet. Dit omdat ik het zelf ook pas weer begin te herkennen. Hij heeft al wel wat meegekregen van mijn wisselende stemmingen. (ik heb soms nogal wat bevestiging nodig en als ik niks hoor dan denk ik zie je wel.. terwijl er niks aan de hand is)
En ondanks alles is hij nog bij me (ook zoiets dat kan je ook maar moeilijk geloven dan). Ik denk dat ik het weekend wel ter sprake breng.. en als hij het niet begrijpt of het te moeilijk vind dan snap ik het ook wel. Het hoort nu leuk te zijn en niet zo moeilijk. Nu heeft hij zelf het een en ander ook wel meegemaakt hoor dus hij begrijpt veel dingen wel maar dit weet ik niet.
Maar ik denk wel dat ik het moet zeggen, zodat hij ook weet waar sommige dingen vandaan komen soms.
Het is ook niet zo dat ik me doorlopend rot voel, gisteravond best kunnen lachen maar over het algemeen overheerst er vaak een wat sombere stemming bij mij. Wel opklarend in de loop van de dag soms.
Gisterochtend voelde ik me heel naar maar later op de dag was mijn stemming gewoon weer goed, toch wel vrolijk te noemen.
Maar het is wel net of ik niet echt wat voor iemand kan voelen. Niet goed met mensen mee kan leven meer, het raakt me niet echt.
Ik krijg dan het gevoel of ik alsof doe. Terwijl ik het wel wil voelen dus.
Soms vraag ik me ook af of het borderline is oid.
Maar ik ben geen type dat zich impulsief in relaties stort wat je dan vaak wel hoort. Weet dat dat maar een onderdeel is hoor.
Maar nu dacht ik even aan mijn vriend en dan voel ik me toch wel even blij van binnen.Maar het blijft nooit lang. Waarom ik het dan soms wel of niet kan voelen snap ik dus niet.
Ik wil gewoon voelen, dan maar te emotioneel. Liever dan zo'n nietszeggend gevoel!
donderdag 11 februari 2010 om 12:45
Ik denk dat dat een goede tip is. Zeker als je gevoelig bent voor depressie is het veel beter bepaalde gevoelens te accepteren dat ze nu eenmaal wel eens langskomen en niemand continue vol gevoelens HOEFT te zitten zodat je niet in de stress schiet als je een keer in zo een periode zit. Dat werkt depressie in de hand, want je gaat je daar op focussen terwijl het hoogst waarschijnlijk van voorbijgaande aard is.
donderdag 11 februari 2010 om 13:34
ik herken het maar al te goed.
heb er eigenlijk altijd wel last van gehad...ook als kind.
alleen het verschil is dat ik vroeger ook om alles kon janken en heel overgevoelig was.
en nu is er in die jaren zoveel gebeurd dat ik echt moet vechten om mij een btje gelukkig te voelen zo af en toe.
het lijkt net alsof ik soms geen emoties heb behalve wat afgevlakte sombere buien.
het is een tijd zo slecht gegaan dat ik aan de antidepresiva...en juist om de reden die jij nu opnoemt ben ik gestopt....ik voelde helemaal niks meer....
en ik kan je vertellen dat het geen pretje is ...eten boeide me niet meer, uitgaan, mn uiterlijk, voelde niks meer voor mn vriend...hij moest mij al helemaal niet meer aanraken, ik was nier blij en ook niet verdrietig maar dan echt bijna op 0....t was vreselijk en ben uiteindelijk cold turkey in 1 x gestopt.
daarna kreeg ik mijn emoties weer terug.
maar zo af en toe als er weer iets gebeurd dan sla ik weer tegen de vlakte met mn gevoel.
dat is inderdaad een beschermingsmeganisme....je bent te vaak gekwetst dus hou je afstand van je gevoel en je gevoel voor anderen.
soms word ik er radeloos van omdat ik zo graag gelukkig wil zijn en soms denk dat ik niet eens echt weet hoe dat nou zou moeten voelen.
hoe leg je iemand uit dat je vrolijk mee lacht met grapjes en in iemands armen ligt terwijl het op de vlakte is...en van binnen een leegte...
ik heb in de loop van de jaren geleerd een masker op te zetten voor de buitenwereld...niemand hoeft te weten hoe gebroken ik af en toe van binnen ben.
en ik doe het ook voor mezelf....want als ik dat nietd oe dan geef ik op....en ik wil dat niet.
het leven is de moeite waard...alleen is het voor sommige mensen wat harder vechten er voor.
en dan zal ik j erbij vertellen dat ik borderline heb.....ik had vroeger als kind adhd en dat is nooit behandeld daarnaast een "traumatiserende" jeugd gehad en dat heeft zich ontwikkeld als borderline trekjes.
en wat jij zegt over borderliners storten zich in relaties en zijn dr ook zo weer uit...
niet elke borderliner is hetzelfde en niet iedereen heeft het in de gradatie dat er niet mee te leven valt( voor jezelf maar ook voor anderen om je heen)
ik heb 3 jaar een relatie gehad die ik heb beeindigd door geldverspilling en drugsgebruik van zijn kant.
ik heb nu al een tijd een lieve vriend en daar ga ik over 3 weken mee samen wonen...en ik ben niet van plan om daar een einde aan te maken hoor.
wat ik wel heb ik stemmings wisselingen....een leegte in me...een depressief gevoel wat kan komen en gaan, ipulsief zijn kan je met meerdere dingen ...bijv: kom we gaan morgen naar belgie...ja is goed joh niet nadenken gewoon doen, veel geld uitgeve aan bepaalde spullen, kleding etc, ineens je hele huis schilderen zonder erbij na te denken...is leuk joh!
daarnaast heb ik bindingsangst...ik trap mensen weg als ze te dichtbij komen....zo stort ik niet in elkaar als ze dan toch weg gaan...want ik wist dat toch al...maar ook verlatingsangst...ben als de dood dat iemand mij gaat verlaten of mij niet meer leuk vind...en zo zijn er nog een paar...
je kan dat heel erg hebben, maar ook heel licht...ik eb de lichtere vorm gelukkig.
ik zoek ook altijd bevesteging...vind je me lef, vind je me nog leuk? hou je van me? blijf je bij me?
ik vraag het niet al te vaak anders blijf ik het vragen en dat stimuleerd alleen maar je eigen onzekerheid.
ik denk dat het verstandig is om je er in ieder geval op te laten testen en misschien eens goed met iemand daar over te praten.
het heeft mij wel erg geholpen.
ik heb geaccepteerd dat ik nou eenmaal anders ben en soms wat meer mijn best moet doen.
ik weet dat er ook weer leuke periodes komen en daar streef ik dan naar~!
ik hoop dat je er uit komt
heb er eigenlijk altijd wel last van gehad...ook als kind.
alleen het verschil is dat ik vroeger ook om alles kon janken en heel overgevoelig was.
en nu is er in die jaren zoveel gebeurd dat ik echt moet vechten om mij een btje gelukkig te voelen zo af en toe.
het lijkt net alsof ik soms geen emoties heb behalve wat afgevlakte sombere buien.
het is een tijd zo slecht gegaan dat ik aan de antidepresiva...en juist om de reden die jij nu opnoemt ben ik gestopt....ik voelde helemaal niks meer....
en ik kan je vertellen dat het geen pretje is ...eten boeide me niet meer, uitgaan, mn uiterlijk, voelde niks meer voor mn vriend...hij moest mij al helemaal niet meer aanraken, ik was nier blij en ook niet verdrietig maar dan echt bijna op 0....t was vreselijk en ben uiteindelijk cold turkey in 1 x gestopt.
daarna kreeg ik mijn emoties weer terug.
maar zo af en toe als er weer iets gebeurd dan sla ik weer tegen de vlakte met mn gevoel.
dat is inderdaad een beschermingsmeganisme....je bent te vaak gekwetst dus hou je afstand van je gevoel en je gevoel voor anderen.
soms word ik er radeloos van omdat ik zo graag gelukkig wil zijn en soms denk dat ik niet eens echt weet hoe dat nou zou moeten voelen.
hoe leg je iemand uit dat je vrolijk mee lacht met grapjes en in iemands armen ligt terwijl het op de vlakte is...en van binnen een leegte...
ik heb in de loop van de jaren geleerd een masker op te zetten voor de buitenwereld...niemand hoeft te weten hoe gebroken ik af en toe van binnen ben.
en ik doe het ook voor mezelf....want als ik dat nietd oe dan geef ik op....en ik wil dat niet.
het leven is de moeite waard...alleen is het voor sommige mensen wat harder vechten er voor.
en dan zal ik j erbij vertellen dat ik borderline heb.....ik had vroeger als kind adhd en dat is nooit behandeld daarnaast een "traumatiserende" jeugd gehad en dat heeft zich ontwikkeld als borderline trekjes.
en wat jij zegt over borderliners storten zich in relaties en zijn dr ook zo weer uit...
niet elke borderliner is hetzelfde en niet iedereen heeft het in de gradatie dat er niet mee te leven valt( voor jezelf maar ook voor anderen om je heen)
ik heb 3 jaar een relatie gehad die ik heb beeindigd door geldverspilling en drugsgebruik van zijn kant.
ik heb nu al een tijd een lieve vriend en daar ga ik over 3 weken mee samen wonen...en ik ben niet van plan om daar een einde aan te maken hoor.
wat ik wel heb ik stemmings wisselingen....een leegte in me...een depressief gevoel wat kan komen en gaan, ipulsief zijn kan je met meerdere dingen ...bijv: kom we gaan morgen naar belgie...ja is goed joh niet nadenken gewoon doen, veel geld uitgeve aan bepaalde spullen, kleding etc, ineens je hele huis schilderen zonder erbij na te denken...is leuk joh!
daarnaast heb ik bindingsangst...ik trap mensen weg als ze te dichtbij komen....zo stort ik niet in elkaar als ze dan toch weg gaan...want ik wist dat toch al...maar ook verlatingsangst...ben als de dood dat iemand mij gaat verlaten of mij niet meer leuk vind...en zo zijn er nog een paar...
je kan dat heel erg hebben, maar ook heel licht...ik eb de lichtere vorm gelukkig.
ik zoek ook altijd bevesteging...vind je me lef, vind je me nog leuk? hou je van me? blijf je bij me?
ik vraag het niet al te vaak anders blijf ik het vragen en dat stimuleerd alleen maar je eigen onzekerheid.
ik denk dat het verstandig is om je er in ieder geval op te laten testen en misschien eens goed met iemand daar over te praten.
het heeft mij wel erg geholpen.
ik heb geaccepteerd dat ik nou eenmaal anders ben en soms wat meer mijn best moet doen.
ik weet dat er ook weer leuke periodes komen en daar streef ik dan naar~!
ik hoop dat je er uit komt
donderdag 11 februari 2010 om 13:43
ik zelf heb de diagnose manisch depressie. Niet heel zwaar, maar wel iets wat een impact op je leven heeft. Ik weet ook dat ik niet meer van de medicijnen kan.
Het is een goede zet dat je weer naar de Psychiater gaat.
En voor je vriend zal het een bevestiging zijn voor wat er aan de hand is. Wees eerlijk en zeg dat je hulp zoekt maar probeer hem wel erbij te betrekken. Vergeet niet dat alleen jij aan je depressie kan werken. Steun is heerlijk en bemoediging ook, maar het is iets wat jij moet doen en niet hij. Bewaak dat!!
Ik denk dat je te graag wilt. Je wilt ontzettend graag voelen zoals mensen zeggen dat je moet voelen. Helaas werkt het zo niet. Zelf zeg ik "ik kan me zo voelen" want als als je zelf dwingt om te willen glij je verder af. Het lukt dan toch niet.
Dus je zegt.....ik kan vandaag blij zijn om mijn vriend te zien of ik kan die lekkere knuffel aan mijn kind geven.
Het is een goede zet dat je weer naar de Psychiater gaat.
En voor je vriend zal het een bevestiging zijn voor wat er aan de hand is. Wees eerlijk en zeg dat je hulp zoekt maar probeer hem wel erbij te betrekken. Vergeet niet dat alleen jij aan je depressie kan werken. Steun is heerlijk en bemoediging ook, maar het is iets wat jij moet doen en niet hij. Bewaak dat!!
Ik denk dat je te graag wilt. Je wilt ontzettend graag voelen zoals mensen zeggen dat je moet voelen. Helaas werkt het zo niet. Zelf zeg ik "ik kan me zo voelen" want als als je zelf dwingt om te willen glij je verder af. Het lukt dan toch niet.
Dus je zegt.....ik kan vandaag blij zijn om mijn vriend te zien of ik kan die lekkere knuffel aan mijn kind geven.
donderdag 11 februari 2010 om 16:28
Thanks voor het delen van je verhaal Lil star, heel herkenbaar veel van wat je schrijft. En jij ook Anouli.
Ik heb nog wel dat ik hsp (hooggevoelig/hoogsensitief) ben. Dat heeft er ook deels mee te maken. Maar dat ik normaal altijd veel voelde, voel ik nu heel weinig.
Maar... en dit klinkt voor velen vast onzin, ik leg wel een verband tussen mijn oxazepam gebruik en het afgevlakte gevoel. Ik gebruik al bijna 2 jaar alleen maar 1 tabletje voor het slapengaan maar dit kan blijkbaar wel verder doorwerken als je ook hsp bent.
Toevallig wilde ik er allang mee stoppen omdat het eigenlijk ook al niet werkt (maar geestelijk denk ik dat ik er niet zonder kan).
Nu op aanraden van een kennis ga ik eens kijken of dat gaat helpen.
En verder ga ik gewoon voor die gesprekken met een therapeut om te kijken of ik toch borderline trekken erbij heb.
Mijn vriend het uitleggen vind ik dus heel eng omdat ik hem dus pas een paar weken ken. En ik vertrouw al niet zo snel bmensen en daarbij ook de angs om dan in de steek gelaten te worden.
Misschien schrikt hij zich wel rot en denkt zo iemand moet ik niet hebben. Maar goed tot nu toe is hij ook nog niet weggerend, terwijl dat al best had gekund.
Maar goed het gaat niet alleen om hem, maar vooral dat ik mezelf kan zijn.
Ik was ook niet op zoek naar een relatie, maar het gebeurde. Heb ook al over nagedacht om ermee te stoppen, omdat ik het gevoel kreeg dat ik er niet aan toe was. En ik mezelf niet kon laten zien.
Maar ik vind hem te leuk om te laten gaan. Dat is het nu eenmaal.
Ik moet het de tijd geven en dan maar zien. zelf ben ik nu even het belangrijkste maar als je om iemand geeft wil je diegene ook niet pijn doen.
En ja ik kan ook om me heen trappen soms. Ik toon moeilijk mijn diepste gevoel (wat ik nu ook even niet voelde ) en kan afstandelijk doen. Maak vaak grapjes om mijn gevoel te verbergen.
Er zijn gewoon maar een paar mensen die me echt kennen en dat is ook niet erg.
Ik ben te vaak gekwetst om zomaar iemand toe te laten, dat duurt ook wel even.
Vandaar dat ik het ook heel eng vind, om mijn nieuwe vriend bepaalde dingen te vertellen.
Dat heeft ook tijd nodig.
En ben ook bang dat hij me afwijst dan.
Ik heb nog wel dat ik hsp (hooggevoelig/hoogsensitief) ben. Dat heeft er ook deels mee te maken. Maar dat ik normaal altijd veel voelde, voel ik nu heel weinig.
Maar... en dit klinkt voor velen vast onzin, ik leg wel een verband tussen mijn oxazepam gebruik en het afgevlakte gevoel. Ik gebruik al bijna 2 jaar alleen maar 1 tabletje voor het slapengaan maar dit kan blijkbaar wel verder doorwerken als je ook hsp bent.
Toevallig wilde ik er allang mee stoppen omdat het eigenlijk ook al niet werkt (maar geestelijk denk ik dat ik er niet zonder kan).
Nu op aanraden van een kennis ga ik eens kijken of dat gaat helpen.
En verder ga ik gewoon voor die gesprekken met een therapeut om te kijken of ik toch borderline trekken erbij heb.
Mijn vriend het uitleggen vind ik dus heel eng omdat ik hem dus pas een paar weken ken. En ik vertrouw al niet zo snel bmensen en daarbij ook de angs om dan in de steek gelaten te worden.
Misschien schrikt hij zich wel rot en denkt zo iemand moet ik niet hebben. Maar goed tot nu toe is hij ook nog niet weggerend, terwijl dat al best had gekund.
Maar goed het gaat niet alleen om hem, maar vooral dat ik mezelf kan zijn.
Ik was ook niet op zoek naar een relatie, maar het gebeurde. Heb ook al over nagedacht om ermee te stoppen, omdat ik het gevoel kreeg dat ik er niet aan toe was. En ik mezelf niet kon laten zien.
Maar ik vind hem te leuk om te laten gaan. Dat is het nu eenmaal.
Ik moet het de tijd geven en dan maar zien. zelf ben ik nu even het belangrijkste maar als je om iemand geeft wil je diegene ook niet pijn doen.
En ja ik kan ook om me heen trappen soms. Ik toon moeilijk mijn diepste gevoel (wat ik nu ook even niet voelde ) en kan afstandelijk doen. Maak vaak grapjes om mijn gevoel te verbergen.
Er zijn gewoon maar een paar mensen die me echt kennen en dat is ook niet erg.
Ik ben te vaak gekwetst om zomaar iemand toe te laten, dat duurt ook wel even.
Vandaar dat ik het ook heel eng vind, om mijn nieuwe vriend bepaalde dingen te vertellen.
Dat heeft ook tijd nodig.
En ben ook bang dat hij me afwijst dan.
vrijdag 12 februari 2010 om 20:36
Nou het scheelt, ik kan nog wel voelen. Nu 2 dagen zonder oxazepam en ik voel me gelijk al heel anders terwijl ik maar 10mg voor de nacht nam... Ik voel al meer emotie vandaag.
Door iets wat me vandaag aan mijn vorige relatie herinnerde weet ik wel weer dat ik kan voelen iig, al was het niet echt positief.
Maar ik snap nu even beter waar het vandaan komt.
Ook de angst om me weer kwetsbaar op te stellen en dus weer gekwetst te kunnen worden spelen mee. De angs om me echt te laten zien.
Maar vandaag heb ik wel die 1e stap gezet, en dat voelt heel goed.
En daarbij over een tijdje nog even wat extra hulp. Dan kom ik er wel
Maar ik weet weer waar het mis is gegaan, grenzen stellen. En die grenzen zijn in de vorige relatie steeds overschreden. Niet fysiek hoor maar mentaal.
Ik weet nu weer wat het belangrijkst is, ik. Hoe ik me ergens bij voel. En dat mijn eigen gevoel het belangrijkste is, dat ik daar niet weer tegenin ga en mezelf dus kwijtraak.
Even een openbaring voor mezelf vandaag.
En daar ben ik heel blij mee.
Door iets wat me vandaag aan mijn vorige relatie herinnerde weet ik wel weer dat ik kan voelen iig, al was het niet echt positief.
Maar ik snap nu even beter waar het vandaan komt.
Ook de angst om me weer kwetsbaar op te stellen en dus weer gekwetst te kunnen worden spelen mee. De angs om me echt te laten zien.
Maar vandaag heb ik wel die 1e stap gezet, en dat voelt heel goed.
En daarbij over een tijdje nog even wat extra hulp. Dan kom ik er wel
Maar ik weet weer waar het mis is gegaan, grenzen stellen. En die grenzen zijn in de vorige relatie steeds overschreden. Niet fysiek hoor maar mentaal.
Ik weet nu weer wat het belangrijkst is, ik. Hoe ik me ergens bij voel. En dat mijn eigen gevoel het belangrijkste is, dat ik daar niet weer tegenin ga en mezelf dus kwijtraak.
Even een openbaring voor mezelf vandaag.
En daar ben ik heel blij mee.
maandag 15 februari 2010 om 11:54
Ik vraag me trouwens af of ik toch niet (nog) depressief ben .Ik voel me vaak somber, kan eindeloos piekeren. Heb vaak nergens zin in en last van stemmingswisselingen. Vaak is mijn stemming s avonds beter dan sochtends. Wel veel eetlust ipv weinig.
Toch kan ik ook nog wel lachen enzo, maar niet zo vaak. Nu heb ik gewoon veel meegemaakt de laatste jaren, dat speelt ook mee.
Dus sowieso goed dat ik met een psycholoog ga praten denk ik?
Bestond er maar een pilletje die me even beter liet voelen.
Iemand nog tips?
Ik denk dat het stoppen met die oxazepam ook wel even doorwerkt. Al slikte ik dus nog maar 10mg voor het slapen gaan.
Nu al ruim 5 dagen niet en ik heb vannacht als een roosje geslapen.
Dus daar ben ik heel blij mee!
Toch kan ik ook nog wel lachen enzo, maar niet zo vaak. Nu heb ik gewoon veel meegemaakt de laatste jaren, dat speelt ook mee.
Dus sowieso goed dat ik met een psycholoog ga praten denk ik?
Bestond er maar een pilletje die me even beter liet voelen.
Iemand nog tips?
Ik denk dat het stoppen met die oxazepam ook wel even doorwerkt. Al slikte ik dus nog maar 10mg voor het slapen gaan.
Nu al ruim 5 dagen niet en ik heb vannacht als een roosje geslapen.
Dus daar ben ik heel blij mee!
maandag 15 februari 2010 om 14:35
Hi miss_sparkle allereerst
Enorm naar dat je het idee hebt heel weinig te voelen....Het klinkt alleen alsof je toch wel wat voelt doordat je veel bezig bent met dat 'niet voelen'. Klinkt raar misschien, maar ik bedoel dat het over komt alsof je je juist vaak down voelt doordat bepaalde emoties anders zijn dan je hoopt of verwacht en dat houdt in dat je wel wat voelt. Misschien kun je eens goed kijken naar je leven en hoe het nu is. Waar ben je blij mee? Met wat niet? Wat had je anders gewild / waar hoopte je op?
Bijvoorbeeld: misschien hoop je al enorm lang op een goede relatie met een leuke man. Nu kom je een man tegen die eigenlijk 'het' niet helemaal is voor jou. Toch blijf je proberen om dat toch in hem te vinden en projecteer je veel boosheid op jezelf als dat niet lukt.....Ben je veel te hard voor jezelf
Ik weet het klinkt gemakkelijker gezegd dan gedaan: maar breng eens in kaart waarin je vastloopt en kijk objectief naar jezelf. Meen je dan nog steeds dat de emoties niet passen bij het gebeuren?
Verder kwam er nog iets bij me op toen ik jouw stukje las: slik je de pil toevallig? Ik weet dat ik een enorm verschil merkte toen ik met de pil stopte. Inderdaad dat 'vlakke gevoel' verdween. Ook zou minder zout gebruiken en vitamine B slikken kunnen helpen voor meer energie en positiviteit.
Ga jezelf eens een keer lekker verwennen, plan 1 dag per week een Miss_sparkle dag in. Zoals Pink2510 ook schrijf, geniet van kleine dingetjes en je hele leven wordt beter.
Veel geluk gewenst
Enorm naar dat je het idee hebt heel weinig te voelen....Het klinkt alleen alsof je toch wel wat voelt doordat je veel bezig bent met dat 'niet voelen'. Klinkt raar misschien, maar ik bedoel dat het over komt alsof je je juist vaak down voelt doordat bepaalde emoties anders zijn dan je hoopt of verwacht en dat houdt in dat je wel wat voelt. Misschien kun je eens goed kijken naar je leven en hoe het nu is. Waar ben je blij mee? Met wat niet? Wat had je anders gewild / waar hoopte je op?
Bijvoorbeeld: misschien hoop je al enorm lang op een goede relatie met een leuke man. Nu kom je een man tegen die eigenlijk 'het' niet helemaal is voor jou. Toch blijf je proberen om dat toch in hem te vinden en projecteer je veel boosheid op jezelf als dat niet lukt.....Ben je veel te hard voor jezelf
Ik weet het klinkt gemakkelijker gezegd dan gedaan: maar breng eens in kaart waarin je vastloopt en kijk objectief naar jezelf. Meen je dan nog steeds dat de emoties niet passen bij het gebeuren?
Verder kwam er nog iets bij me op toen ik jouw stukje las: slik je de pil toevallig? Ik weet dat ik een enorm verschil merkte toen ik met de pil stopte. Inderdaad dat 'vlakke gevoel' verdween. Ook zou minder zout gebruiken en vitamine B slikken kunnen helpen voor meer energie en positiviteit.
Ga jezelf eens een keer lekker verwennen, plan 1 dag per week een Miss_sparkle dag in. Zoals Pink2510 ook schrijf, geniet van kleine dingetjes en je hele leven wordt beter.
Veel geluk gewenst
zaterdag 20 februari 2010 om 16:34
quote:anouli schreef op 18 februari 2010 @ 11:56:
Oxazepam staat er bekend om een afgevlakt gevoel te geven. Maar ik ben blij dat het al wat beter gaat.
Niet echt dus. Ik heb er nog steeds erg last van. Ook bij vriendschappen. Ik wil met mensen meeleven maar het komt niet echt uit mijn hart. Ik vind dit erg naar.
Kan het ook zijn dat het door oververmoeidheid komt?? Ik slaap al weken te weinig eigenlijk door omstandigheden.
Nu googlede ik op afgevlakte gevoelens en zag allemaal links naar schizofrenie. Maar dat heb ik dus niet. Heb geen wanen of hallucinaties. Maar herken me wel in de symptomen.
Ik begin me gewoon af te vragen of er wat mis met me is. Ik wil gewoon voelen.
Plezier beleven en desnoods huilen.
Maandag maar even de huisarts bellen denk ik. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet.
Ik beleef trouwens wel lol maar voor de rest is mijn stemming zo vlak als het maar zijn kan. Ook seksueel voel ik weinig tot niets.
Ik denk zelf dat ik gewoon veel te veel te verwerken heb gehad. En misschien dat ik zelfs maar in mijn relatie een time-out moet vragen. Maar het is nog maar iets meer dan een maand aan. En ik wil hem niet kwijtraken, dat weet ik wel.
What to do?
Oxazepam staat er bekend om een afgevlakt gevoel te geven. Maar ik ben blij dat het al wat beter gaat.
Niet echt dus. Ik heb er nog steeds erg last van. Ook bij vriendschappen. Ik wil met mensen meeleven maar het komt niet echt uit mijn hart. Ik vind dit erg naar.
Kan het ook zijn dat het door oververmoeidheid komt?? Ik slaap al weken te weinig eigenlijk door omstandigheden.
Nu googlede ik op afgevlakte gevoelens en zag allemaal links naar schizofrenie. Maar dat heb ik dus niet. Heb geen wanen of hallucinaties. Maar herken me wel in de symptomen.
Ik begin me gewoon af te vragen of er wat mis met me is. Ik wil gewoon voelen.
Plezier beleven en desnoods huilen.
Maandag maar even de huisarts bellen denk ik. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet.
Ik beleef trouwens wel lol maar voor de rest is mijn stemming zo vlak als het maar zijn kan. Ook seksueel voel ik weinig tot niets.
Ik denk zelf dat ik gewoon veel te veel te verwerken heb gehad. En misschien dat ik zelfs maar in mijn relatie een time-out moet vragen. Maar het is nog maar iets meer dan een maand aan. En ik wil hem niet kwijtraken, dat weet ik wel.
What to do?
woensdag 24 februari 2010 om 12:25
Hier ben ik weer. Ik denk toch dat ik zoveel bezig was met dat ik wat wilde voelen, met name in mijn relatie dat er geen ruimte meer was voor andere dingen.
Want het is nu over dus, omdat we beide niet genoeg voelden en ik heb na het eerste verdriet toch wel een opluchting.
En toen ik moest huilen was ik gewoon blij omdat ik dus nog wel kon voelen. Echt voor het eerst in maanden.
Ik ging gewoon steeds tegen mijn gevoel in. Had dus vooral met mijn relatie te maken. Omdat ik zo graag echt gek op hem wilde zijn maar dat niet was en voelde dat het er bij hem ook niet was.
Maar nog wel even moeilijk want mis hem natuurlijk wel.
Maar we zijn goed uit elkaar gegaan, hij was ook heel lief voor me.
Maar toch dan ergens nog het gevoel ik ben blijkbaar niet goed genoeg.
Terwijl ik wel weet dat het er van mijn kant ook niet was. We waren gewoon niet smoorverliefd. Ook seksueel werkt dat door, ik kon dat gewoon bijna niet met hem.
Net of het tegen mijn gevoel in ging.
We voelden wel voor elkaar maar niet op de juiste manier blijkbaar.
Was wel bang dat ik het verknald had maar hij zei dat dat niet zo was. Dat er bij hem ook niet genoeg gevoel was.
En ik wilde wel meer voor hem voelen en ging maar nadenekn waarom voel ik niet meer enz maar zo zie je maar dat dat niet werkt.
Maar stemmingswisselingen heb ik verder altijd wel gehad hoor, dat is sowieso een deel van mij.
En bepaalde angsten...
Want het is nu over dus, omdat we beide niet genoeg voelden en ik heb na het eerste verdriet toch wel een opluchting.
En toen ik moest huilen was ik gewoon blij omdat ik dus nog wel kon voelen. Echt voor het eerst in maanden.
Ik ging gewoon steeds tegen mijn gevoel in. Had dus vooral met mijn relatie te maken. Omdat ik zo graag echt gek op hem wilde zijn maar dat niet was en voelde dat het er bij hem ook niet was.
Maar nog wel even moeilijk want mis hem natuurlijk wel.
Maar we zijn goed uit elkaar gegaan, hij was ook heel lief voor me.
Maar toch dan ergens nog het gevoel ik ben blijkbaar niet goed genoeg.
Terwijl ik wel weet dat het er van mijn kant ook niet was. We waren gewoon niet smoorverliefd. Ook seksueel werkt dat door, ik kon dat gewoon bijna niet met hem.
Net of het tegen mijn gevoel in ging.
We voelden wel voor elkaar maar niet op de juiste manier blijkbaar.
Was wel bang dat ik het verknald had maar hij zei dat dat niet zo was. Dat er bij hem ook niet genoeg gevoel was.
En ik wilde wel meer voor hem voelen en ging maar nadenekn waarom voel ik niet meer enz maar zo zie je maar dat dat niet werkt.
Maar stemmingswisselingen heb ik verder altijd wel gehad hoor, dat is sowieso een deel van mij.
En bepaalde angsten...
