Psyche
alle pijlers
een depressieef persoon in je leven.
woensdag 20 januari 2010 om 21:48
beste dames,
ik zag al een topic voorbij komen(volgens mij bij relaties) over het hebben van een relatie met een depressief persoon. nu heb ik geen relatie met een depressief persoon, maar woon er wel met een (familielid, er is nooit een diagnose gesteld want weigert hulp, maar de huisarts is het met ons eens). ik zou graag een beetje willen kunnen delen met mensen die in dezelfde situatie zitten(met een familielid of partner) en daarom open ik dit topic.
liefs, nazife.
ik zag al een topic voorbij komen(volgens mij bij relaties) over het hebben van een relatie met een depressief persoon. nu heb ik geen relatie met een depressief persoon, maar woon er wel met een (familielid, er is nooit een diagnose gesteld want weigert hulp, maar de huisarts is het met ons eens). ik zou graag een beetje willen kunnen delen met mensen die in dezelfde situatie zitten(met een familielid of partner) en daarom open ik dit topic.
liefs, nazife.
woensdag 20 januari 2010 om 22:28
Toen ik nog thuis woonde had iemand in mijn familie een hele tijd een depressieve periode. Ik was toen precies in de pubertijd. Dat botste toen nog eens extra. Toen diegene daar eindelijk medicijnen voor kreeg. Hebben wij gevraagd daar ajb weer mee te stoppen, want daar werd diegene in huis alleen maar nog passiever van.... waardoor wij allemaal thuis erg down waren. Dat is toen ook gebeurd en vanaf toen ging het steeds beter. Waarom, geen idee, misschien toch een stuk waardering en begrip.
Want ik denk dat dat het belangrijkste is voor een depressief persoon, ook al zien zij het op dat moment niet
Want ik denk dat dat het belangrijkste is voor een depressief persoon, ook al zien zij het op dat moment niet
woensdag 20 januari 2010 om 23:25
Ik herken het. Hoewel ik niet met die persoon woon. Zij woont zelfstandig. Nu heb ik zelf ook een paar depressies achter de rug, maar ik zocht altijd hulp, en krabbelde weer op.
Dit advies geef ik haar ook vaak, maar ze erkent gewoonweg niet dat er een depressie is. Alles is gewoonweg kut, en als je dood bent, nou dan ben je daar dus mooi vanaf!
Er zijn bij haar ook traumatische dingen gebeurd, waar ze eens over zou moeten praten met een psych. Maar als ik dat suggereer dan wordt er gezegd, ach, hoe zou zo'n huppelkutje met een dik salaris mijn problemen nou kunnen begrijpen. En zo draait het maar rond in een cirkeltje. Ik ga er ook maar niet meer tegenin, want dan wordt met man en macht ieder argument van tafel geveegd om toch maar te bewijzen dat het leven dus kut is.
zucht......
Dit advies geef ik haar ook vaak, maar ze erkent gewoonweg niet dat er een depressie is. Alles is gewoonweg kut, en als je dood bent, nou dan ben je daar dus mooi vanaf!
Er zijn bij haar ook traumatische dingen gebeurd, waar ze eens over zou moeten praten met een psych. Maar als ik dat suggereer dan wordt er gezegd, ach, hoe zou zo'n huppelkutje met een dik salaris mijn problemen nou kunnen begrijpen. En zo draait het maar rond in een cirkeltje. Ik ga er ook maar niet meer tegenin, want dan wordt met man en macht ieder argument van tafel geveegd om toch maar te bewijzen dat het leven dus kut is.
zucht......
donderdag 21 januari 2010 om 02:14
Er zijn ook praatgroepen voor mensen die wonen met een depressief persoon.
http://www.mentrum.nl/doc ... B5.27%20OmgaanDepri_1.pdf
http://www.mentrum.nl/doc ... B5.27%20OmgaanDepri_1.pdf
donderdag 21 januari 2010 om 09:20
Het is ook niet makkelijk om met een depressief persoon samen te leven. Nog moeilijker lijkt het me als die persoon nog in de ontkenningsfase zit.
Het vervelende is dat het ook niet tot je door dringt wat je partner je probeert te vertellen of te helpen. Ze zeggen niks voor niks dat de personen van wie je het meest houdt het hardste schopt.
Toen ik uiteindelijk in therapie ging is mijn man ook er bij betrokken. Naast mijn eigen sessies, zijn er flink wat sessies geweest samen met mijn man. Hierin heeft hij geleerd hoe om te gaan en wat te doen als ik een terugslag krijg.
Het vervelende is dat het ook niet tot je door dringt wat je partner je probeert te vertellen of te helpen. Ze zeggen niks voor niks dat de personen van wie je het meest houdt het hardste schopt.
Toen ik uiteindelijk in therapie ging is mijn man ook er bij betrokken. Naast mijn eigen sessies, zijn er flink wat sessies geweest samen met mijn man. Hierin heeft hij geleerd hoe om te gaan en wat te doen als ik een terugslag krijg.
donderdag 21 januari 2010 om 12:18
hallo,
pff zo herkenbaar jullie verhalen..
ik had een relatie met een leuke man, die ook in een depressie geschoten is..
gelukkig heeft hij wel hulp gezocht bij zijn huisarts en kan binnenkort terecht bij de psycholoog.Maar van de relatie is weinig meer over..
ene moment wil ie goede vrienden zijn, maar handeld anders en vervolgens wordt je weer totaal genegeerd..
Ik snap er gewoon helemaal niets meer van.. dus weet nu uit ervaring dat het erg moeilijk is..
Hoeveel ik ook voor m zou willen doen, ik wordt gewoon totaal genegeerd...
dus heel veel sterkte...
pff zo herkenbaar jullie verhalen..
ik had een relatie met een leuke man, die ook in een depressie geschoten is..
gelukkig heeft hij wel hulp gezocht bij zijn huisarts en kan binnenkort terecht bij de psycholoog.Maar van de relatie is weinig meer over..
ene moment wil ie goede vrienden zijn, maar handeld anders en vervolgens wordt je weer totaal genegeerd..Ik snap er gewoon helemaal niets meer van.. dus weet nu uit ervaring dat het erg moeilijk is..
Hoeveel ik ook voor m zou willen doen, ik wordt gewoon totaal genegeerd...
dus heel veel sterkte...
donderdag 21 januari 2010 om 17:41
donderdag 21 januari 2010 om 19:45
ik ben zelf zwaar depressief geweest, heb op de bodem van de put gezeten met zelfmoordneigingen aan toe en mijn man heeft me letterlijk en figuurlijk uit die ontkenning moeten trekken.
wij hadden toen een tweeling van net vijf maanden.
hij heeft dat gedaan door heel boos te worden en voor mijn voeten te gooien wat ik allemaal zou achterlaten als ik weg zou vallen, bovendien heeft hij me heel duidelijk gemaakt dat ik drie mannen had die niet zonder me konden en dat hij zijn vrouw niet kwijt wilde.
daarna heb ik hulp gezocht bij het maatschappelijk werk.
het heeft bij mij enorm geholpen.
inmiddels zijn onze kids 7 en ik ben hem nog iedere dag dankbaar dat hij ons en vooral mij heeft gered.
het heeft ons huwelijk en mijzelf sterker gemaakt.
wij hadden toen een tweeling van net vijf maanden.
hij heeft dat gedaan door heel boos te worden en voor mijn voeten te gooien wat ik allemaal zou achterlaten als ik weg zou vallen, bovendien heeft hij me heel duidelijk gemaakt dat ik drie mannen had die niet zonder me konden en dat hij zijn vrouw niet kwijt wilde.
daarna heb ik hulp gezocht bij het maatschappelijk werk.
het heeft bij mij enorm geholpen.
inmiddels zijn onze kids 7 en ik ben hem nog iedere dag dankbaar dat hij ons en vooral mij heeft gered.
het heeft ons huwelijk en mijzelf sterker gemaakt.
donderdag 21 januari 2010 om 22:31
Wat wil je bereiken?
Mijn ervaring is, dt mensen die nooit echt depressief zijn geweest het ook nooit echt begrijpen. Je kunt iemand ook niet echt helpen. Niet helpen om beter te worden en pushen om hulp te gaan zoeken lijkt me al helemaal kansloos.
Ik weet niet zo goed wat je wilt. Wil je een goede vriendin zijn?
verdiep je dan een beetje erin. Is niet zo moeilijk op het net. Geef aan dat je er bent als hij wil praten, als hij je nodig heeft?
vraag hoe het met hem gaat, hoe het echt gaat.
Als je het alleen maar gezellig(er) wilt hebben, zou ik op zoek gaan naar een andere kamergenoot of kamer...
Mijn ervaring is, dt mensen die nooit echt depressief zijn geweest het ook nooit echt begrijpen. Je kunt iemand ook niet echt helpen. Niet helpen om beter te worden en pushen om hulp te gaan zoeken lijkt me al helemaal kansloos.
Ik weet niet zo goed wat je wilt. Wil je een goede vriendin zijn?
verdiep je dan een beetje erin. Is niet zo moeilijk op het net. Geef aan dat je er bent als hij wil praten, als hij je nodig heeft?
vraag hoe het met hem gaat, hoe het echt gaat.
Als je het alleen maar gezellig(er) wilt hebben, zou ik op zoek gaan naar een andere kamergenoot of kamer...
vrijdag 22 januari 2010 om 07:57
ik hoop dat je wat aan onze verhalen hebt en ik denk dat je alleen maar kunt steunen inderdaad. diegene moet er zelf uit willen.
de zelf-erkenning is dan nog niet eens zo belangrijk want die kun jij wel proberen te triggeren. dat heeft mijn man toen ook gedaan en dat is gelukt.
ik wens je in ieder geval veel sterkte en ik volg je belevenissen.
wellicht lukt het binnenkort wel om diegene te helpen inzien dat het zo niet gaat.
de zelf-erkenning is dan nog niet eens zo belangrijk want die kun jij wel proberen te triggeren. dat heeft mijn man toen ook gedaan en dat is gelukt.
ik wens je in ieder geval veel sterkte en ik volg je belevenissen.
wellicht lukt het binnenkort wel om diegene te helpen inzien dat het zo niet gaat.
vrijdag 22 januari 2010 om 10:23
Hmmm herkenbaar....
Mijn zus is op 18jarige leeftijd psychotisch geweest...vervolgens een depresse gevolgd door weer een psychose. Al met al 1.5 tot 2 jaar opgenomen geweest, gesloten afd/ open/ woon-zorgboederdij...
Een enorme impact had die periode (ik was toen 16).
Inmiddels zijn we 10 jaar verder, ben ik mijn oudste zus kwijt... iemand zei ooit: eigenlijk ben jij toen je zus verloren, en heb je een ander er voor in de plaats gekregen...
Mijn zus is nooit meer het zelfde geworden als daarvoor, wat ook niet hoeft...niemand verwacht. Maar inmiddels is het een terugkerend feit dat ze de laatste jaren vaak periodes heeft dat het niet goed gaat...en dan niet op een manier zoals het met mij ook even niet goed kan gaan.
Ze heeft tig keer ontslag genomen, is enorm wisselend in emoties.
Afgelopen weekend is het weer uit de hand gelopen...een lang verhaal. De eerste dagen is het dan enorm heftig, is zij zelf ook bang dat ze weer psychotisch wordt...gaat naar de huisarts maar weet t daar weer zo om te praten dat t niet 'ernstig' is... hele familie weer onderling in enorm contact.
Zelf denk ik eigenlijk dat ze manisch-depressief is... gezien de wisseling in emoties/periodes. Ze is enorm impulsief in uitgave/ werk opzeggen als het haar even niet meer zint...
Heb zelf als verpleegkundige in de psychiatrie gewerkt, dus een beetje zicht heb ik wel... (haal het vermoeden niet zomaar uit de lucht)...
zelf wilt ze het niet zien, zoekt ze het in alternatieve geneeswijzen (chineze 'artsen' die zeggen dat haar hormoonhuishouding niet op orde is bv, of de homeopathie en dan verder dan alleen vsm)...een uitspraak van haar na afgelopen weekend: ' en ze denken dat ik gek ben, maar ik ben niet gek, zij zijn gek, heel de wereld is gek...'
Mijn zus is op 18jarige leeftijd psychotisch geweest...vervolgens een depresse gevolgd door weer een psychose. Al met al 1.5 tot 2 jaar opgenomen geweest, gesloten afd/ open/ woon-zorgboederdij...
Een enorme impact had die periode (ik was toen 16).
Inmiddels zijn we 10 jaar verder, ben ik mijn oudste zus kwijt... iemand zei ooit: eigenlijk ben jij toen je zus verloren, en heb je een ander er voor in de plaats gekregen...
Mijn zus is nooit meer het zelfde geworden als daarvoor, wat ook niet hoeft...niemand verwacht. Maar inmiddels is het een terugkerend feit dat ze de laatste jaren vaak periodes heeft dat het niet goed gaat...en dan niet op een manier zoals het met mij ook even niet goed kan gaan.
Ze heeft tig keer ontslag genomen, is enorm wisselend in emoties.
Afgelopen weekend is het weer uit de hand gelopen...een lang verhaal. De eerste dagen is het dan enorm heftig, is zij zelf ook bang dat ze weer psychotisch wordt...gaat naar de huisarts maar weet t daar weer zo om te praten dat t niet 'ernstig' is... hele familie weer onderling in enorm contact.
Zelf denk ik eigenlijk dat ze manisch-depressief is... gezien de wisseling in emoties/periodes. Ze is enorm impulsief in uitgave/ werk opzeggen als het haar even niet meer zint...
Heb zelf als verpleegkundige in de psychiatrie gewerkt, dus een beetje zicht heb ik wel... (haal het vermoeden niet zomaar uit de lucht)...
zelf wilt ze het niet zien, zoekt ze het in alternatieve geneeswijzen (chineze 'artsen' die zeggen dat haar hormoonhuishouding niet op orde is bv, of de homeopathie en dan verder dan alleen vsm)...een uitspraak van haar na afgelopen weekend: ' en ze denken dat ik gek ben, maar ik ben niet gek, zij zijn gek, heel de wereld is gek...'
vrijdag 22 januari 2010 om 10:32
Als ik het verhaal zo lees van Roosje zou ik denken dat ik je zusje ben.. al heb ik nooit psychoses gehad( weet niet eens wat je dan precies doet )
Maar ik herken wel de wisselende emoties heel erg, en vooral dat tig keer ontslag nemen.. zomaar omdat het even niet meer bevalt of dat ik in paniek raak op de een of andere manier.
Maar eigenlijk wordt dat door de omgeving beschouwd als normaal, zo ben ik nou eenmaal. Maarja dat is het eigenlijk niet.
Maar ik herken wel de wisselende emoties heel erg, en vooral dat tig keer ontslag nemen.. zomaar omdat het even niet meer bevalt of dat ik in paniek raak op de een of andere manier.
Maar eigenlijk wordt dat door de omgeving beschouwd als normaal, zo ben ik nou eenmaal. Maarja dat is het eigenlijk niet.
vrijdag 22 januari 2010 om 11:00
twentythree...gelukkig heb je nooit psychoses gehad..
Hoe gaat het verder met je?
Ik hou enorm veeeeeeel van mijn zus, ze is mijn zus en zal dat altijd blijven.
Maar soms is het best lastig... belt ze in paniek en totaal overstuur op... zijn er dagen van enorm veeeeel contact (met haar, met mn ouders, met mn broertje/zusje) maakt iedereen zich enorm zorgen...
daarna zwakt t weer af, maar echt goed of helemaal 'normaal'/ rustig/ stabiel...gaat het nooit echt.
Het kost veel energie...soms gaat de gedachte door mn hoofd van: laat het maar een keer 'echt' mis gaan. dat ze weer binnen de ggz terechtkomt, weer bij een goede psychiater of medicijnen krijgt.
Dat het een naam krijgt...op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik het dan makkelijker zou kunnen accepteren...het een beetje meer los zou kunnen zien van haar...
(ps. het is best fijn om even van me af te kunnen schrijven, hoop dat ik er niemand mee kwets...dat is niet de bedoelign)
Hoe gaat het verder met je?
Ik hou enorm veeeeeeel van mijn zus, ze is mijn zus en zal dat altijd blijven.
Maar soms is het best lastig... belt ze in paniek en totaal overstuur op... zijn er dagen van enorm veeeeel contact (met haar, met mn ouders, met mn broertje/zusje) maakt iedereen zich enorm zorgen...
daarna zwakt t weer af, maar echt goed of helemaal 'normaal'/ rustig/ stabiel...gaat het nooit echt.
Het kost veel energie...soms gaat de gedachte door mn hoofd van: laat het maar een keer 'echt' mis gaan. dat ze weer binnen de ggz terechtkomt, weer bij een goede psychiater of medicijnen krijgt.
Dat het een naam krijgt...op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik het dan makkelijker zou kunnen accepteren...het een beetje meer los zou kunnen zien van haar...
(ps. het is best fijn om even van me af te kunnen schrijven, hoop dat ik er niemand mee kwets...dat is niet de bedoelign)
vrijdag 22 januari 2010 om 13:32
quote:xxroosjexx schreef op 22 januari 2010 @ 11:00:
twentythree...gelukkig heb je nooit psychoses gehad..
Hoe gaat het verder met je?
)
Ja wel goed, met ups en downs.. Dat is best vermoeiend die wisselende stemmingen.
Maar ik weet goed wat ik wil, ben eigenwijs en ik wil mn leven niet laten verpesten door negatieve gedachtes etc.
Maar ik kan soms wel opzien tegen dingen(banen/werk, mensen, simpele dingen als boodschappen doen), en mijzelf dan heel druk maken om niks, waardoor ik in paniek raak; Gestrest, lichamelijke klachten, en willen vluchten.
twentythree...gelukkig heb je nooit psychoses gehad..
Hoe gaat het verder met je?
)
Ja wel goed, met ups en downs.. Dat is best vermoeiend die wisselende stemmingen.
Maar ik weet goed wat ik wil, ben eigenwijs en ik wil mn leven niet laten verpesten door negatieve gedachtes etc.
Maar ik kan soms wel opzien tegen dingen(banen/werk, mensen, simpele dingen als boodschappen doen), en mijzelf dan heel druk maken om niks, waardoor ik in paniek raak; Gestrest, lichamelijke klachten, en willen vluchten.
maandag 8 februari 2010 om 19:25
Hoi Heidy Happy... volgens mij heb je mij een uitnodiging gestuurd via viva, al enkele weken terug. Sorry dat ik niet gereageerd heb. Ik ben niet helemaal thuis in hoe dat werkt. En daarnaast gaat het nu goed met me, en wil ik me graag op het positieve richten. Ik wens jou veel sterkte toe, ik weet hoe moeilijk het is, misschien kom ik hier nog wel eens posten, maar nu het goed gaat, wil ik me daar op focusen. Hoop dat je het begrijpt.
