Psyche
alle pijlers
Een hele moeilijke prater...
dinsdag 6 januari 2009 om 21:13
Ik wil jullie graag iets voorleggen, waar ik zelf niet goed uitkom...
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik ben een hele moeilijke prater. En dan niet over gewone dingen, of persoonlijke dingen. Ik kan best gemakkelijk contacten leggen, een praatje maken etc.
Het probleem doet zich voor als het gaat om dingen waar ik moeite mee heb, of waar ik echt mee zit. Ik weet niet waar het vandaan komt of waarom ik hier zo bang voor ben. Het stomme is dus ook dat ik het juist heb bij mensen die dicht bij me staan; denk aan vriend, vriendin, ouders (in mindere mate). En juist bij deze mensen wil je je hart kunnen luchten.
Ik heb sinds 2 jaar een relatie (mijn eerste serieuze) en ik merk dat ik hier constant tegenaan loop. Als ik iets wil bespreken met mijn vriend, iets waar ik over pieker, of waar ik erg mee zit, dan weet ik gewoon niet hoe ik erover moet beginnen. Terwijl erover praten waarschijnlijk het meest op zou luchten. Maar het lukt me gewoon niet, dat juiste moment om erover te beginnen breekt nooit aan, ik weet niet hoe ik moet beginnen, ik word zenuwachtig en ga trillen, krijg het niet over mn lippen en kan me er gewoon niet toe zetten om erover te beginnen. Soms heeft hij door dat ik ergens mee zit en dan moet hij het echt uit mij trekken. Wat daarna als een grote opluchting voelt. Maar vaak genoeg heeft hij niets door.
Het gevolg: ik krop dingen veel te lang op en wanneer het er dan eindelijk uitkomt, gaat dat natuurlijk gepaard met een hoop tranen en emoties. Tot die tijd veel gedachtenkronkels/gepieker.
Dit ligt een beetje in mijn karakter denk ik, maar afgelopen jaar heb ik een aantal keer gezondheidsklachten gehad vanwege een gespannen houding en ik denk (weet eigenlijk wel zeker) dat dit hiermee te maken heeft. Ik voel me ook vaak gespannen. En daarnaast vind ik het niet eerlijk tegenover mijn vriend dat ik zo gesloten ben. Hij heeft volgens mij geen benul van wat er soms allemaal door mijn hoofd spookt.
Ter verduidelijking: onze relatie is erg goed. Hij is een goede jongen bij wie ik me helemaal op mijn gemak voel. Dit speelt natuurlijk niet alleen bij hem, ik geef mijn relatie even als voorbeeld, omdat hij natuurlijk erg dicht bij mij staat (zoals mijn ouders dat vroeger waren bij mij en ik dit probleem ook had). Verder ben ik (volgens mij) kerngezond en gewoon normaal in balans en happy in mijn leven. Op dit na dan...
Ik ben eigenlijk op zoek naar tips van mensen die misschien iets herkennen en dit probleem aan hebben weten te pakken. Tips voor goede boeken, websites etc zijn zeer welkom.
Dank jullie wel voor het lezen, sorry dat het zo'n lang verhaal geworden is.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik ben een hele moeilijke prater. En dan niet over gewone dingen, of persoonlijke dingen. Ik kan best gemakkelijk contacten leggen, een praatje maken etc.
Het probleem doet zich voor als het gaat om dingen waar ik moeite mee heb, of waar ik echt mee zit. Ik weet niet waar het vandaan komt of waarom ik hier zo bang voor ben. Het stomme is dus ook dat ik het juist heb bij mensen die dicht bij me staan; denk aan vriend, vriendin, ouders (in mindere mate). En juist bij deze mensen wil je je hart kunnen luchten.
Ik heb sinds 2 jaar een relatie (mijn eerste serieuze) en ik merk dat ik hier constant tegenaan loop. Als ik iets wil bespreken met mijn vriend, iets waar ik over pieker, of waar ik erg mee zit, dan weet ik gewoon niet hoe ik erover moet beginnen. Terwijl erover praten waarschijnlijk het meest op zou luchten. Maar het lukt me gewoon niet, dat juiste moment om erover te beginnen breekt nooit aan, ik weet niet hoe ik moet beginnen, ik word zenuwachtig en ga trillen, krijg het niet over mn lippen en kan me er gewoon niet toe zetten om erover te beginnen. Soms heeft hij door dat ik ergens mee zit en dan moet hij het echt uit mij trekken. Wat daarna als een grote opluchting voelt. Maar vaak genoeg heeft hij niets door.
Het gevolg: ik krop dingen veel te lang op en wanneer het er dan eindelijk uitkomt, gaat dat natuurlijk gepaard met een hoop tranen en emoties. Tot die tijd veel gedachtenkronkels/gepieker.
Dit ligt een beetje in mijn karakter denk ik, maar afgelopen jaar heb ik een aantal keer gezondheidsklachten gehad vanwege een gespannen houding en ik denk (weet eigenlijk wel zeker) dat dit hiermee te maken heeft. Ik voel me ook vaak gespannen. En daarnaast vind ik het niet eerlijk tegenover mijn vriend dat ik zo gesloten ben. Hij heeft volgens mij geen benul van wat er soms allemaal door mijn hoofd spookt.
Ter verduidelijking: onze relatie is erg goed. Hij is een goede jongen bij wie ik me helemaal op mijn gemak voel. Dit speelt natuurlijk niet alleen bij hem, ik geef mijn relatie even als voorbeeld, omdat hij natuurlijk erg dicht bij mij staat (zoals mijn ouders dat vroeger waren bij mij en ik dit probleem ook had). Verder ben ik (volgens mij) kerngezond en gewoon normaal in balans en happy in mijn leven. Op dit na dan...
Ik ben eigenlijk op zoek naar tips van mensen die misschien iets herkennen en dit probleem aan hebben weten te pakken. Tips voor goede boeken, websites etc zijn zeer welkom.
Dank jullie wel voor het lezen, sorry dat het zo'n lang verhaal geworden is.
dinsdag 6 januari 2009 om 21:31
Heey! Dat is rot voor je, kan me voorstellen dat je je niet fijn erbij voelt! Ik heb hier zelf ook heel lang last van gehad, maar op gegeven moment gebeurde er zoveel in mijn leven dat ik wel werd gedwongen om te praten... Kon eerst nooit mn gevoel uiten, maar langzamerhand heb ik geleerd om dat wel te doen. Ik vind het altijd fijn om van tevoren mn gedachten te ordenen en het van me af te schrijven. Dat is overigens ook iets wat ik moest leren, want het voelt raar om je gevoelens op papier te zetten, maar het is gewoon ietts wat je moet doen!
Misschien kun je ook gewoon tegen je vriend zeggen: ik zit hier en hier mee, en dat hij dan vanzelf meer vragen gaat stellen..
Succes!
Misschien kun je ook gewoon tegen je vriend zeggen: ik zit hier en hier mee, en dat hij dan vanzelf meer vragen gaat stellen..
Succes!
dinsdag 6 januari 2009 om 21:52
misschien helpt het je als je samen met je vriend een teken afspreekt, of misschien kun je wel gewoon zeggen: ik zit met iets, en dat als je dit teken afgeeft, dat dit voor hem het sein is om door te vragen hierop. Zo leer je misschien om hier wel meer mee naar buiten te treden, maar ligt de stimulans een beetje buiten jezelf. omdat het voor jezelf een hoge drempel is.
Ik legde vroeger zelf een grote druk op mij. Ik was er constant mee bezig en wilde het kwijt, maar durfde het niet kwijt bij iemand. Door er zo mee bezig te zijn en de droom om erover te beginnen bijna levendig werd, floepte er vaak opeens het eerste woord uit en dat vond ikzelf dan een enorme stimulans, maar wel eng om met een zin erachteraan te komen. Op den duur heb ik dit steeds meer en meer gedaan tot het natuurlijker begon aan te voelen en op dit moment ben ik iemand die heel goed gevoelens kan verwoorden en heel open is.
Misschien dat je er iets aan hebt. En anders wens ik je veel succes, en ook plezier met de eerste keren dat het je wel lukt. Dan mag je trots zijn ! absoluut, dat was voor mijzelf trouwens ook heel stimulerend, ik voelde trots als het lukte en zelfs als het eerste woord mij er uit floepte.
Ik legde vroeger zelf een grote druk op mij. Ik was er constant mee bezig en wilde het kwijt, maar durfde het niet kwijt bij iemand. Door er zo mee bezig te zijn en de droom om erover te beginnen bijna levendig werd, floepte er vaak opeens het eerste woord uit en dat vond ikzelf dan een enorme stimulans, maar wel eng om met een zin erachteraan te komen. Op den duur heb ik dit steeds meer en meer gedaan tot het natuurlijker begon aan te voelen en op dit moment ben ik iemand die heel goed gevoelens kan verwoorden en heel open is.
Misschien dat je er iets aan hebt. En anders wens ik je veel succes, en ook plezier met de eerste keren dat het je wel lukt. Dan mag je trots zijn ! absoluut, dat was voor mijzelf trouwens ook heel stimulerend, ik voelde trots als het lukte en zelfs als het eerste woord mij er uit floepte.
woensdag 7 januari 2009 om 08:46
Lastig sinaasappel! Wat ik me afvraag is of je het alleen hebt met 'piekerdingen' of ook met fijne gevoelens, bijvoorbeeld als je ergens heel enthousiast over bent; uit je dat wel makkelijk?
Zelf ben ik redelijk introvert en vind het juist moeilijk om contact te leggen en een koetjes en kalfjes praatje te maken. Daarvoor zit ik te veel in 'm'n hoofd' en denk dan, waarom zou ik hier iets over zeggen? Maar die dingen waar jij het over hebt; je gevoelens uiten naar vriend en familie, gaan bij mij juist heel makkelijk. Waarom ik dit opschrijf: voor mij hielp het boek 'het introverte type, een stille kracht' (nieuwe druk heeft een iets andere titel, introvert door het leven) heel goed om te ontdekken dat het niet erg is om introvert te zijn, het bevestigde voor mij dat het iets anders is als verlegenheid en dat je als introvert andere kwaliteiten hebt dan extraverte mensen. Maar goed, ik weet dus niet of je iets hebt aan deze boekentip, omdat jij aangeeft dat je juist wel makkelijk contact legt etc.
Wat misschien ook nog een tip is, is haptotherapie. Wil ik zelf ook graag doen. Haptotherapie helpt je om beter in contact te staan met je gevoelens. Of het werkt weet ik dus nog niet, maar misschien is het wat voor je.
O ja, en die tip van dingen opschrijven, werkt supergoed (althans voor mij). De dingen kunnen daardoor ineens duidelijk worden. Ook kan het opluchten, omdat je je gedachten ordent en ineens ziet dat het niet zo erg is, of het wordt duidelijk waar precies het pijnpunt zit.
Succes
Zelf ben ik redelijk introvert en vind het juist moeilijk om contact te leggen en een koetjes en kalfjes praatje te maken. Daarvoor zit ik te veel in 'm'n hoofd' en denk dan, waarom zou ik hier iets over zeggen? Maar die dingen waar jij het over hebt; je gevoelens uiten naar vriend en familie, gaan bij mij juist heel makkelijk. Waarom ik dit opschrijf: voor mij hielp het boek 'het introverte type, een stille kracht' (nieuwe druk heeft een iets andere titel, introvert door het leven) heel goed om te ontdekken dat het niet erg is om introvert te zijn, het bevestigde voor mij dat het iets anders is als verlegenheid en dat je als introvert andere kwaliteiten hebt dan extraverte mensen. Maar goed, ik weet dus niet of je iets hebt aan deze boekentip, omdat jij aangeeft dat je juist wel makkelijk contact legt etc.
Wat misschien ook nog een tip is, is haptotherapie. Wil ik zelf ook graag doen. Haptotherapie helpt je om beter in contact te staan met je gevoelens. Of het werkt weet ik dus nog niet, maar misschien is het wat voor je.
O ja, en die tip van dingen opschrijven, werkt supergoed (althans voor mij). De dingen kunnen daardoor ineens duidelijk worden. Ook kan het opluchten, omdat je je gedachten ordent en ineens ziet dat het niet zo erg is, of het wordt duidelijk waar precies het pijnpunt zit.
Succes
woensdag 7 januari 2009 om 19:04
donderdag 8 januari 2009 om 18:10
Hallo meiden,
Bedankt voor al jullie reacties!
Ik heb jullie tips nog niet uit kunnen proberen, daarvoor was ik te druk deze week. Jullie reacties doen me wel goed, ik zat hierdoor van de week wel een beetje in een dipje (was ook moe enzo).
Die tip van dat teken leek mij ook wel goed. Dat had ik zelf ook al eens bedacht. Probleem is alleen wel dat we niet samenwonen. Dus als ik ergens mee zit als ik alleen ben, lijkt het de volgende dag al niet meer zo belangrijk als we samen zijn. Of dan wil ik gewoon van hem genieten en geen moeilijke gesprekken voeren. Maar ja, over is het dan niet natuurlijk... en speelt het weer als ik alleen ben enzo. Maar het kan wel goed werken denk ik. Voel me er alleen beetje opgelaten onder op een of andere manier...
Opschrijven ga ik mee beginnen. Lijkt me wel prettig. Ik schrijf sowieso al gauw dingen op om mn hoofd te legen (to-do-lists enzo) en werkt goed. Maar zal in t begin ook wel even wennen zijn. Nog even denken over hoe je dingen dan opschrijft enzo.
Anoukske, het speelt alleen met, voor mij, moeilijke dingen. Enthousiasme etc is dan weer geen probleem. Dat boek ga ik lezen, dat kan geen kwaad. Aan therapie ofzo heb ik ook wel eens (op een heel groot piekermoment) gedacht. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik er wel baat bij zou kunnen hebben. Maar de drempel om daar achteraan te gaan is zoooo hoooog. En dan moet ik ook praten daar... wat moet ik zeggen dan?
Meer reacties zijn natuurlijk nog altijd welkom. Ik vind echt dat er iets moet veranderen, dus ik ga mn best doen...
Bedankt voor al jullie reacties!
Ik heb jullie tips nog niet uit kunnen proberen, daarvoor was ik te druk deze week. Jullie reacties doen me wel goed, ik zat hierdoor van de week wel een beetje in een dipje (was ook moe enzo).
Die tip van dat teken leek mij ook wel goed. Dat had ik zelf ook al eens bedacht. Probleem is alleen wel dat we niet samenwonen. Dus als ik ergens mee zit als ik alleen ben, lijkt het de volgende dag al niet meer zo belangrijk als we samen zijn. Of dan wil ik gewoon van hem genieten en geen moeilijke gesprekken voeren. Maar ja, over is het dan niet natuurlijk... en speelt het weer als ik alleen ben enzo. Maar het kan wel goed werken denk ik. Voel me er alleen beetje opgelaten onder op een of andere manier...
Opschrijven ga ik mee beginnen. Lijkt me wel prettig. Ik schrijf sowieso al gauw dingen op om mn hoofd te legen (to-do-lists enzo) en werkt goed. Maar zal in t begin ook wel even wennen zijn. Nog even denken over hoe je dingen dan opschrijft enzo.
Anoukske, het speelt alleen met, voor mij, moeilijke dingen. Enthousiasme etc is dan weer geen probleem. Dat boek ga ik lezen, dat kan geen kwaad. Aan therapie ofzo heb ik ook wel eens (op een heel groot piekermoment) gedacht. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik er wel baat bij zou kunnen hebben. Maar de drempel om daar achteraan te gaan is zoooo hoooog. En dan moet ik ook praten daar... wat moet ik zeggen dan?
Meer reacties zijn natuurlijk nog altijd welkom. Ik vind echt dat er iets moet veranderen, dus ik ga mn best doen...
vrijdag 9 januari 2009 om 17:05
Hoi,
Een hele simpele tip, maar vaak helpt het:
Hardop zeggen dat je het moeilijk vindt om erover te praten, maar... (en dan datgene zeggen wat je wilt zeggen). Er is soms geen juist moment, dus ook wat dat betreft kun je dat gewoon benoemen. "Ik weet niet of dit een goed moment is, maar..." Pak het moment.
Dit klinkt heel suf maar het werkt bij een hoop mensen.
Als je in therapie gaat dan zeg je dus dat je nooit wat kan/durft etc te zeggen. De therapeut zal echt verder vragen en daar gaaf je dan heus wel antwoord op. Het is een kwestie van benoemen, meer niet. En het is echt niet eng therapie, dus maak je niet druk.
Succes!
Een hele simpele tip, maar vaak helpt het:
Hardop zeggen dat je het moeilijk vindt om erover te praten, maar... (en dan datgene zeggen wat je wilt zeggen). Er is soms geen juist moment, dus ook wat dat betreft kun je dat gewoon benoemen. "Ik weet niet of dit een goed moment is, maar..." Pak het moment.
Dit klinkt heel suf maar het werkt bij een hoop mensen.
Als je in therapie gaat dan zeg je dus dat je nooit wat kan/durft etc te zeggen. De therapeut zal echt verder vragen en daar gaaf je dan heus wel antwoord op. Het is een kwestie van benoemen, meer niet. En het is echt niet eng therapie, dus maak je niet druk.
Succes!
zaterdag 10 januari 2009 om 20:21
Ik oefende altijd gesprekjes in mijn hoofd, in de praktijk pakte het altijd anders uit 
, bij ons ging het in het begin ook zo, je partner voelt dat er iets aan schort, "is er iets?", jij was er nog niet aan toe het erover te hebben en zei dus "nee hoor, niets" met inderdaad het gevolg dat ineens de bom barst en je "ruzie" maakt over iets heel triviaals en dan alles wat je opgekropt hebt er heeeeeel geforceerd uitkomt. En huilend iets vertellen geeft helemaal niks, je partner leert dat het jouw manier van uiten is en niet meteen hoeft te betekenen dat wat je dwars zat zo heel verschrikkelijk is. En stel je voor wat nu het ergste is dat er kan gebeuren...waarschijnlijk niets, of juist een opening voor een goed gesprek. Opschrijven is ook een goede tip.
, bij ons ging het in het begin ook zo, je partner voelt dat er iets aan schort, "is er iets?", jij was er nog niet aan toe het erover te hebben en zei dus "nee hoor, niets" met inderdaad het gevolg dat ineens de bom barst en je "ruzie" maakt over iets heel triviaals en dan alles wat je opgekropt hebt er heeeeeel geforceerd uitkomt. En huilend iets vertellen geeft helemaal niks, je partner leert dat het jouw manier van uiten is en niet meteen hoeft te betekenen dat wat je dwars zat zo heel verschrikkelijk is. En stel je voor wat nu het ergste is dat er kan gebeuren...waarschijnlijk niets, of juist een opening voor een goed gesprek. Opschrijven is ook een goede tip.
die ik wilde bestaat al...
