Psyche
alle pijlers
Een levensvraagsuk. Herkenning?
zondag 19 oktober 2008 om 10:36
Hallo allemaal.
Al jaren worstel ik met de gedachte wat ik later wil worden als ik groot ben. Inmiddels ben ik 41 en weet ik het nog steeds niet. Schiet lekker op dus
Ik kan veel dingen een beetje, heel irritant. Momenteel speel ik toneel -betaald. Volgend jaar ook nog en dan houdt dat waarschijnlijk op. Verder ben ik erg goed met honden, dus denk aan de opleiding voor Kynologisch Gedragstherapeut. Of Klassiek Veterinair Homeopaat. Of ik kan mijn Glas-in-lood kunstjes omzetten in opdrachten aannemen.
Ik kan niet kiezen en eigenlijk kan ik niks echt heel goed, maar heel veel een beetje.
Het lijkt me zo handig om ergens in uit te blinken. Maar waar ik in uitblink is 'Twijfelen'. En daar kom je nu juist niet echt verder mee in het leven...
En dan is er nog de vraag: Moet ik wel een opleiding doen, of gewoon straks een redelijk leuk baantje zoeken en de heerlijke dingen doen die ik nu doe: paardrijden door de bossen, met mijn hond wandelen en trainen, stukjes schrijven, Glas-in-lood maken, toneelspelen, met vrienden leuke dingen doen... Al deze dingen maken me zo blij en dat zou toch ook genoeg kunnen zijn? Maar ik heb maar steeds het gevoel dat ik iets GROOTS moet doen. Dat ik kostbare tijd verspil aan fijne dingen doen.
Het is ook zoeken naar erkenning die ik vroeger nooit kreeg. Maar nu zou ik dat toch niet meer nodig moeten hebben?
Kennen jullie dit?
Of is dit een heel warrig verhaal?
Al jaren worstel ik met de gedachte wat ik later wil worden als ik groot ben. Inmiddels ben ik 41 en weet ik het nog steeds niet. Schiet lekker op dus
Ik kan veel dingen een beetje, heel irritant. Momenteel speel ik toneel -betaald. Volgend jaar ook nog en dan houdt dat waarschijnlijk op. Verder ben ik erg goed met honden, dus denk aan de opleiding voor Kynologisch Gedragstherapeut. Of Klassiek Veterinair Homeopaat. Of ik kan mijn Glas-in-lood kunstjes omzetten in opdrachten aannemen.
Ik kan niet kiezen en eigenlijk kan ik niks echt heel goed, maar heel veel een beetje.
Het lijkt me zo handig om ergens in uit te blinken. Maar waar ik in uitblink is 'Twijfelen'. En daar kom je nu juist niet echt verder mee in het leven...
En dan is er nog de vraag: Moet ik wel een opleiding doen, of gewoon straks een redelijk leuk baantje zoeken en de heerlijke dingen doen die ik nu doe: paardrijden door de bossen, met mijn hond wandelen en trainen, stukjes schrijven, Glas-in-lood maken, toneelspelen, met vrienden leuke dingen doen... Al deze dingen maken me zo blij en dat zou toch ook genoeg kunnen zijn? Maar ik heb maar steeds het gevoel dat ik iets GROOTS moet doen. Dat ik kostbare tijd verspil aan fijne dingen doen.
Het is ook zoeken naar erkenning die ik vroeger nooit kreeg. Maar nu zou ik dat toch niet meer nodig moeten hebben?
Kennen jullie dit?
Of is dit een heel warrig verhaal?
zondag 19 oktober 2008 om 10:50
Dat heel veel een beetje kunnen (en ook heel veel dingen leuk vinden trouwens) en jaloers zijn op iemand die wel uitblinkt in 1 ding, herken ik wel. Ik heb het ooit in een ver verleden bij de studentenpsycholoog eruit geflapt. Die was vrij resoluut: ik deel mensen voor het gemak maar even in in diegene die veel een beetje kunnen en diegene die 1 ding heel goed kunnen. Nu kun je wel hele jaloers zijn op die vioolspeler die heel goed viool kan spelen, maar als die zijn vinger verliest kan hij helemaal niks meer. Jij zou dan nog heel veel andere dingen kunnen.
dat scheelde wel een hoop in mijn perceptie.
Zoek dus iets waar je breed inzetbaar bent, die mensen hebben ze ook nodig op de wereld.
dat scheelde wel een hoop in mijn perceptie.
Zoek dus iets waar je breed inzetbaar bent, die mensen hebben ze ook nodig op de wereld.
zondag 19 oktober 2008 om 11:14
Je speelt - betaald - toneel. Dat is op zich uniek. In Nederland zijn niet heel veel mensen die van het toneel kunnen leven. Het is ook mijn vakgebied, al zit ik vooral aan de productiekant maar er van leven is al best bijzonder.
Als je voor publiek speelt, in een voorstelling waar mensen voor betalen, dan zou ik dat als erkenning beschouwen. Jij niet? Het feit dat mensen geld betalen om jou te zien, dat is toch fantastisch? Ze hoeven dat niet te doen namelijk. Het is niet zoiets als brood kopen of ziektekostenverzekeringen betalen.
Grootser en meeslepender dan toneelspelen, poeh, ik kan me bijna niks GROOTSERS voorstellen.
Je ben geen uitblinker in niks, wat jammer nou. De dingen die je doet zijn al best bijzonder. Misschien dat je zou kunnen proberen daar wat mee bevrediging uit te halen?
Als je voor publiek speelt, in een voorstelling waar mensen voor betalen, dan zou ik dat als erkenning beschouwen. Jij niet? Het feit dat mensen geld betalen om jou te zien, dat is toch fantastisch? Ze hoeven dat niet te doen namelijk. Het is niet zoiets als brood kopen of ziektekostenverzekeringen betalen.
Grootser en meeslepender dan toneelspelen, poeh, ik kan me bijna niks GROOTSERS voorstellen.
Je ben geen uitblinker in niks, wat jammer nou. De dingen die je doet zijn al best bijzonder. Misschien dat je zou kunnen proberen daar wat mee bevrediging uit te halen?
zondag 19 oktober 2008 om 11:26
Leven is meer dan werken. Wat ik lees is dat je nogal allround bent, en een hoop vaardigheden hebt.
Leven is een kunst. Je maakt mooie dingen, kan goed omgaan met dieren, je geniet van de mensen om je heen, je wordt betaald als acteur. Heel veel om trots op te zijn.
Is het misschien een idee om in je vrije tijd iets te gaan doen wat je echt niet kan? En dat te leren? Zodat je een uitdaging hebt die te overzien is en je tegelijkertijd de vrijheid hebt om je allround dingen te doen.
Leven is een kunst. Je maakt mooie dingen, kan goed omgaan met dieren, je geniet van de mensen om je heen, je wordt betaald als acteur. Heel veel om trots op te zijn.
Is het misschien een idee om in je vrije tijd iets te gaan doen wat je echt niet kan? En dat te leren? Zodat je een uitdaging hebt die te overzien is en je tegelijkertijd de vrijheid hebt om je allround dingen te doen.
zondag 19 oktober 2008 om 11:35
Ik herken er wel wat in. Komt denk ik ook omdat ik nogal een veelbelovend kind was. Ik heb altijd het idee gehad dat ik meer zou moeten doen omdat er meer in me zit. Een soort van schuldgevoel is het denk ik. De dingen die ik gedaan heb en doe, daar was en ben ik eigenlijk best wel goed in, maar ik zie de dingen die ik op werkgebied doe nooit als iets serieus.
Regelmatig heb ik nog dat gevoel dat het nu eens tijd wordt om serieus iets van mijn leven te gaan maken. Dan ga ik dus ook bedenken of ik moet studeren en welke studie dan etc. En dat terwijl ik eigenlijk een heel fijn leven heb. Ik ben eind 30 trouwens.
Regelmatig heb ik nog dat gevoel dat het nu eens tijd wordt om serieus iets van mijn leven te gaan maken. Dan ga ik dus ook bedenken of ik moet studeren en welke studie dan etc. En dat terwijl ik eigenlijk een heel fijn leven heb. Ik ben eind 30 trouwens.
Cum non tum age
zondag 19 oktober 2008 om 11:49
Dank voor de wijze reacties. Wel fijn om eens van 'wildvreemden' te horen wat die ervan vinden. (in plaats van mijn man).
Hanke321 je hebt gelijk, leven is meer dan werken! En je hebt ook gelijk als je zegt dat ik wel dingen heb waar ik trots op zou kunnen zijn. Nu dat nog even leren .
Het idee om in mijn vrije tijd iets te gaan proberen wat ik echt niet kan vind ik een goeie! Daar ga ik over nadenken! Moet dan wel iets zijn wat me wel leuk lijkt om te doen natuurlijk, niet zoiets als Swahili studeren. Of boekhouden.
En Eleonora, ik bevind me inderdaad in een unieke positie. Ik weet ook dat dat ophoudt binnenkort en dat ik dan waarschijnlijk niet meer aan de bak kom. Ik speel nu schoolvoorstellingen en daar begin ik langzamerhand te oud voor te worden. En ik heb geen toneelschool gedaan en ben eigenlijk niet briljant genoeg voor het 'Echte Toneel'. Maar nog ben ik erg dankbaar dat ik dat zolang toch heb kunnen doen.
Korenwolf, ik ZOU meer erkenning kunnen krijgen voor bv mijn Glas-in-lood, ik heb een aantal ontwerpen klaarliggen waar ik eventueel mee zou kunnen exposeren. (met zelfs een heuse expositieruimte waar ze me wel zouden willen!) Maar zodra ik daar aan denk komt er een soort verlamming en paniek over me. Vaak neem ik mezelf voor toch te gaan beginnen en halverwege stop ik dan toch weer.
Mevrouw75, goed gezegd. Grappig ook om mensen in ruwweg 2 groepen te verdelen, maar het snijdt wel hout wat je zegt. Het is heel handig om meer dingen een beetje te kunnen. Ik zou ook meer kunnne uitblinken in één van die dingen, maar zoals ik al zei, ik durf niet zo goed in het diepe te springen. Zou een personal coach een goed idee zijn? Iemand ervaring mee?
(en bedankt, ik heb echt wat aan de reacties!)
Hanke321 je hebt gelijk, leven is meer dan werken! En je hebt ook gelijk als je zegt dat ik wel dingen heb waar ik trots op zou kunnen zijn. Nu dat nog even leren .
Het idee om in mijn vrije tijd iets te gaan proberen wat ik echt niet kan vind ik een goeie! Daar ga ik over nadenken! Moet dan wel iets zijn wat me wel leuk lijkt om te doen natuurlijk, niet zoiets als Swahili studeren. Of boekhouden.
En Eleonora, ik bevind me inderdaad in een unieke positie. Ik weet ook dat dat ophoudt binnenkort en dat ik dan waarschijnlijk niet meer aan de bak kom. Ik speel nu schoolvoorstellingen en daar begin ik langzamerhand te oud voor te worden. En ik heb geen toneelschool gedaan en ben eigenlijk niet briljant genoeg voor het 'Echte Toneel'. Maar nog ben ik erg dankbaar dat ik dat zolang toch heb kunnen doen.
Korenwolf, ik ZOU meer erkenning kunnen krijgen voor bv mijn Glas-in-lood, ik heb een aantal ontwerpen klaarliggen waar ik eventueel mee zou kunnen exposeren. (met zelfs een heuse expositieruimte waar ze me wel zouden willen!) Maar zodra ik daar aan denk komt er een soort verlamming en paniek over me. Vaak neem ik mezelf voor toch te gaan beginnen en halverwege stop ik dan toch weer.
Mevrouw75, goed gezegd. Grappig ook om mensen in ruwweg 2 groepen te verdelen, maar het snijdt wel hout wat je zegt. Het is heel handig om meer dingen een beetje te kunnen. Ik zou ook meer kunnne uitblinken in één van die dingen, maar zoals ik al zei, ik durf niet zo goed in het diepe te springen. Zou een personal coach een goed idee zijn? Iemand ervaring mee?
(en bedankt, ik heb echt wat aan de reacties!)
zondag 19 oktober 2008 om 11:56
quote:noa schreef op 19 oktober 2008 @ 11:35:
Ik herken er wel wat in. Komt denk ik ook omdat ik nogal een veelbelovend kind was. Ik heb altijd het idee gehad dat ik meer zou moeten doen omdat er meer in me zit. Een soort van schuldgevoel is het denk ik. De dingen die ik gedaan heb en doe, daar was en ben ik eigenlijk best wel goed in, maar ik zie de dingen die ik op werkgebied doe nooit als iets serieus.
Regelmatig heb ik nog dat gevoel dat het nu eens tijd wordt om serieus iets van mijn leven te gaan maken. Dan ga ik dus ook bedenken of ik moet studeren en welke studie dan etc. En dat terwijl ik eigenlijk een heel fijn leven heb. Ik ben eind 30 trouwens.
dit herken ik helemaal!
momenteel doe ik:
fotografie, schilderen, plantaardige objecten en net begonnen met airbrush (nieuwe uitdaging!)
voor mijn werk ben ik bloembinder.
dat is mbo-niveau dus ik moet veel meer kunnen, vind ik van mezelf.....(ook nog kunstacademie gedaan)
maar als ik heel eerlijk ben, vind ik mijn werk gewoon heel erg leuk.
ben er ook erg goed in, ik heb een naam opgebouwd.
toen het bedrijf waar ik werkte failliet ging in mei, had ik de volgende dag al een andere baan.
het enige waar ik echt van baal, is dat het slecht betaalt.
en dan denk ik: had ik maar de kunstacademie afgemaakt, of toch engels gestudeerd.
maar, ja dan was ik denk ik helemaal niet gelukkig geworden....
Ik herken er wel wat in. Komt denk ik ook omdat ik nogal een veelbelovend kind was. Ik heb altijd het idee gehad dat ik meer zou moeten doen omdat er meer in me zit. Een soort van schuldgevoel is het denk ik. De dingen die ik gedaan heb en doe, daar was en ben ik eigenlijk best wel goed in, maar ik zie de dingen die ik op werkgebied doe nooit als iets serieus.
Regelmatig heb ik nog dat gevoel dat het nu eens tijd wordt om serieus iets van mijn leven te gaan maken. Dan ga ik dus ook bedenken of ik moet studeren en welke studie dan etc. En dat terwijl ik eigenlijk een heel fijn leven heb. Ik ben eind 30 trouwens.
dit herken ik helemaal!
momenteel doe ik:
fotografie, schilderen, plantaardige objecten en net begonnen met airbrush (nieuwe uitdaging!)
voor mijn werk ben ik bloembinder.
dat is mbo-niveau dus ik moet veel meer kunnen, vind ik van mezelf.....(ook nog kunstacademie gedaan)
maar als ik heel eerlijk ben, vind ik mijn werk gewoon heel erg leuk.
ben er ook erg goed in, ik heb een naam opgebouwd.
toen het bedrijf waar ik werkte failliet ging in mei, had ik de volgende dag al een andere baan.
het enige waar ik echt van baal, is dat het slecht betaalt.
en dan denk ik: had ik maar de kunstacademie afgemaakt, of toch engels gestudeerd.
maar, ja dan was ik denk ik helemaal niet gelukkig geworden....
zondag 19 oktober 2008 om 12:08
Danivo, ik heb ook jááááren als bloembindster gewerkt! Inderdaad, het betaalt niet geweldig. Ik zou het wel langer zijn blijven doen als ik niet een beetje uitgebuit werd door mijn baas. Toen ben ik door een niet indrukwekkend CV in een fabriek terecht gekomen aan de lopende band (echt waar) en heb daar jaren gewerkt. Ik had wel leuke collega's en kon ook nergens anders terecht. Eens aan de lopende band, altijd aan de lopende band.
Weer jaren later een baan als receptioniste gevonden, nadat ik behoorlijk creatief met mijn CV was geweest. Ik mocht anders nooit op gesprek komen, terwijl dat juist mijn sterke punt is: mezelf presenteren. Maar goed, nadat mijn CV op wonderbaarlijke wijze een stuk interessanter was geworden mocht ik opeens op gesprek komen. En werd ik gekozen.
Vorig jaar de baan opgegeven omdat het niet meer te combineren viel met spelen.
En als ik goed nadenk schaam ik me eigenlijk; wat een luxe om je druk te maken over wat je zou moeten kunnen, terwijl ik elke dag eten heb, mijn kinderen -die ik trouwens niet heb- niet sterven van de honger of ziekte, ik niet in oorlog leef en alles mag zeggen wat ik wil.
Maar toch hè....?
Weer jaren later een baan als receptioniste gevonden, nadat ik behoorlijk creatief met mijn CV was geweest. Ik mocht anders nooit op gesprek komen, terwijl dat juist mijn sterke punt is: mezelf presenteren. Maar goed, nadat mijn CV op wonderbaarlijke wijze een stuk interessanter was geworden mocht ik opeens op gesprek komen. En werd ik gekozen.
Vorig jaar de baan opgegeven omdat het niet meer te combineren viel met spelen.
En als ik goed nadenk schaam ik me eigenlijk; wat een luxe om je druk te maken over wat je zou moeten kunnen, terwijl ik elke dag eten heb, mijn kinderen -die ik trouwens niet heb- niet sterven van de honger of ziekte, ik niet in oorlog leef en alles mag zeggen wat ik wil.
Maar toch hè....?
zondag 19 oktober 2008 om 12:14
zondag 19 oktober 2008 om 14:06
Ja, dat van die kinderen... Ik bedoel natuurlijk Darfur ed, maarzelf heb ik geen kinderen Om de uitleg nog ingewikkelder te maken .
Anyway, net lekker met de hond in het bos gewandeld en het er weer eens flink met mijn man over gehad.
Ik wil nu echt eens gaan proberen om gewoon te doen wat ik leuk vind, zonder een opleiding te MOETEN doen. Want dat ga ik dan toch niet volhouden en me daar erg minderwaardig door voelen en zo steeds meer in de ons allen zo welbekende neerwaardse spiraal.
Succesvol is doen wat je leuk vindt. Dat is een goeie.
Grappig is dat we steeds naar anderen kijken. Zo ken ik iemand die 2 kinderen heeft en 'alleen maar' voor de kinderen zorgt. Ze werkt er niet bij, maar is helemaal op en top moeder. Ik kijk erg tegen haar op, ik vind het fantastisch dat ze zo goed voor haar kinderen zorgt en de energie vindt om ze een fijne jeugd te geven.
Aan de andere kant merk ik soms dat ze tegen mij opkijkt. Als ik wat meer naar mezelf zou kunnen kijken zoals een ander dat kan zou dat wel fijn zijn. Ga ik op oefenen.
Anyway, net lekker met de hond in het bos gewandeld en het er weer eens flink met mijn man over gehad.
Ik wil nu echt eens gaan proberen om gewoon te doen wat ik leuk vind, zonder een opleiding te MOETEN doen. Want dat ga ik dan toch niet volhouden en me daar erg minderwaardig door voelen en zo steeds meer in de ons allen zo welbekende neerwaardse spiraal.
Succesvol is doen wat je leuk vindt. Dat is een goeie.
Grappig is dat we steeds naar anderen kijken. Zo ken ik iemand die 2 kinderen heeft en 'alleen maar' voor de kinderen zorgt. Ze werkt er niet bij, maar is helemaal op en top moeder. Ik kijk erg tegen haar op, ik vind het fantastisch dat ze zo goed voor haar kinderen zorgt en de energie vindt om ze een fijne jeugd te geven.
Aan de andere kant merk ik soms dat ze tegen mij opkijkt. Als ik wat meer naar mezelf zou kunnen kijken zoals een ander dat kan zou dat wel fijn zijn. Ga ik op oefenen.
zondag 19 oktober 2008 om 14:12
quote:wateengedoe schreef op 19 oktober 2008 @ 11:49:
Korenwolf, ik ZOU meer erkenning kunnen krijgen voor bv mijn Glas-in-lood, ik heb een aantal ontwerpen klaarliggen waar ik eventueel mee zou kunnen exposeren. (met zelfs een heuse expositieruimte waar ze me wel zouden willen!) Maar zodra ik daar aan denk komt er een soort verlamming en paniek over me. Vaak neem ik mezelf voor toch te gaan beginnen en halverwege stop ik dan toch weer.
Daar zou ik dan 's mee aan de slag gaan. Waar komt die paniek vandaan? Wat is er goed aan om géén erkenning te krijgen?
Ik heb geen antwoord hoor, ik loop tegen vergelijkbare dingen aan. Ik ben goed in een aantal dingen, ik zou heel goed kunnen zijn als ik het lef had er meer mee naar buiten te komen. Maar ja, het heeft ook iets veiligs hè, om nooit iets te doen om je fantasieën aan de werkelijkheid te toetsen. Om over jezelf te blijven praten en denken als een kind in plaats van een volwassene.
Korenwolf, ik ZOU meer erkenning kunnen krijgen voor bv mijn Glas-in-lood, ik heb een aantal ontwerpen klaarliggen waar ik eventueel mee zou kunnen exposeren. (met zelfs een heuse expositieruimte waar ze me wel zouden willen!) Maar zodra ik daar aan denk komt er een soort verlamming en paniek over me. Vaak neem ik mezelf voor toch te gaan beginnen en halverwege stop ik dan toch weer.
Daar zou ik dan 's mee aan de slag gaan. Waar komt die paniek vandaan? Wat is er goed aan om géén erkenning te krijgen?
Ik heb geen antwoord hoor, ik loop tegen vergelijkbare dingen aan. Ik ben goed in een aantal dingen, ik zou heel goed kunnen zijn als ik het lef had er meer mee naar buiten te komen. Maar ja, het heeft ook iets veiligs hè, om nooit iets te doen om je fantasieën aan de werkelijkheid te toetsen. Om over jezelf te blijven praten en denken als een kind in plaats van een volwassene.
zondag 19 oktober 2008 om 14:37
Yep. Je zegt het precies. Het is veilig om te blijven roepen dat ik het niet durf. De paniek heeft daar denk ik mee te maken.
Zo heb ik vroeger nooit auditie durven doen voor 'echt' toneel omdat ik -als ik zou worden afgewezen- mijn fantasie daarover kwijt zou zijn geweest.
Tjezus, wat ontzettend mutserig eigenlijk!
(en dat terwijl ik altijd heel stoer tegen anderen zeg dat je beter op je bek kunt gaan om iets wat je wél geprobeerd hebt dan om iets wat je niet durfde te proberen)
Een grote leugen dus, want zelf doe ik dat ook niet. Val ik nu even door de mand...
Zo heb ik vroeger nooit auditie durven doen voor 'echt' toneel omdat ik -als ik zou worden afgewezen- mijn fantasie daarover kwijt zou zijn geweest.
Tjezus, wat ontzettend mutserig eigenlijk!
(en dat terwijl ik altijd heel stoer tegen anderen zeg dat je beter op je bek kunt gaan om iets wat je wél geprobeerd hebt dan om iets wat je niet durfde te proberen)
Een grote leugen dus, want zelf doe ik dat ook niet. Val ik nu even door de mand...
zondag 19 oktober 2008 om 20:43
Doe je voordeel met dit inzicht, zou ik zeggen.
Er zijn hier al zulke goede dingen gezegd, daar heb ik niets aan toe te voegen. Alleen misschien dat ik wel zou willen dat ik zulke talenten had zeg, het lijkt me heerlijk om dingen te doen waarvan je echt kunt genieten. Dingen waar je blij van wordt. Móet je een baan zoeken? Móet je een opleiding doen?
Mag het zó ook 'goed genoeg' zijn?
Of gewoon 'genoeg' zijn?
Er zijn hier al zulke goede dingen gezegd, daar heb ik niets aan toe te voegen. Alleen misschien dat ik wel zou willen dat ik zulke talenten had zeg, het lijkt me heerlijk om dingen te doen waarvan je echt kunt genieten. Dingen waar je blij van wordt. Móet je een baan zoeken? Móet je een opleiding doen?
Mag het zó ook 'goed genoeg' zijn?
Of gewoon 'genoeg' zijn?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 19 oktober 2008 om 20:54
quote:noa schreef op 19 oktober 2008 @ 12:14:
Trouwens Danivo en Wateengedoe, als ik dit zo lees, vind ik jullie ook succesvol. Succesvol is volgens mij dat je doet wat je leuk vindt.
bedankt!
ik doe ook echt wat ik leuk vind, ik ga elke dag met plezier naar mijn werk!
maar ik vind het gewoon kloten dat het zo slecht betaalt, mijn zusje(alleenstaand, 1 kind, eigen huis hartje stad) kan zat rondkomen van 3 dagen werken....
en ik was degene van ons tweeen die " veelbelovend" was....
maar goed, ooooiit word ik rijk
(beroemd boeit niet)
Trouwens Danivo en Wateengedoe, als ik dit zo lees, vind ik jullie ook succesvol. Succesvol is volgens mij dat je doet wat je leuk vindt.
bedankt!
ik doe ook echt wat ik leuk vind, ik ga elke dag met plezier naar mijn werk!
maar ik vind het gewoon kloten dat het zo slecht betaalt, mijn zusje(alleenstaand, 1 kind, eigen huis hartje stad) kan zat rondkomen van 3 dagen werken....
en ik was degene van ons tweeen die " veelbelovend" was....
maar goed, ooooiit word ik rijk
(beroemd boeit niet)
zondag 19 oktober 2008 om 20:58
pfff erg herkenbaar allemaal trouwens, ook van korenwolf.
zou het gewoon faalangst zijn??
ik heb zoveel ideeen, dingen die ik kan maken enz.
maar al voor ik begin met een schilderij bv. leg ik mezelf op de een of andere manier op dat het "Kunst"(hoofdletter) moet zijn....
probeer nu die druk eraf te krijgen en gewoon te maken waar ik plezier aan beleef...
zou het gewoon faalangst zijn??
ik heb zoveel ideeen, dingen die ik kan maken enz.
maar al voor ik begin met een schilderij bv. leg ik mezelf op de een of andere manier op dat het "Kunst"(hoofdletter) moet zijn....
probeer nu die druk eraf te krijgen en gewoon te maken waar ik plezier aan beleef...
