een naar gevoel

Wat naar dat je je zo voelt en dat het je niet lukt om een balans te vinden met je borderline. Borderline is geen virus, je komt er niet meer vanaf. Het is een kwestie van er mee leren leven, niet van uitzieken en wachten tot je er vanaf bent.



Heb je psychische ondersteuning gekregen na de diagnose? Kan je daar nog steeds een beroep op doen?

Ik herken het gevoel, en ik ben geen borderliner. Ik denk dat iedereen dat weleens heeft. Alleen in jouw geval gaat het blijkbaar niet weg, en dat vind ik echt ongelooflijk k#t voor je. Weet je, je praat negatief over jezelf door te zeggen dat je ondankbaar bent enzo. Maar je schiet er niets mee op met jezelf zo te veroordelen en naar beneden te halen. Maakt het feit dat je je onzeker voelt je tot een minder mens, ofzo?



Mag ik vragen waarom je 100% bent afgekeurd? Je werkt er wel bij zeg je, dus dat kan je wel. Niet om je te veroordelen ofzo (ik ken je situatie niet), maar voel je je daar prettig bij, of zie je het afgekeurd-zijn ook als een stempel?



Weet je wat het is, okee je hebt borderline. Oftewel, je bent borderliner, zoals je zelf zegt. Maar je bent daarnaast nog zo veel meer. Je bent moeder, partner, vriendin, plus een hele hoop persoonlijke eigenschappen die ik niet van je weet, omdat ik je niet ken. Val jezelf niet te hard joh. En zoals Poezewoes zegt: als je psychische ondersteuning hebt gehad, is het misschien een idee om daar wederom een beroep op te doen. Nergens voor nodig om je zo slecht te blijven voelen, en dat zeg ik níet om te bagatelliseren, maar wél om je een hart onder de riem te steken

Dan zou ik maar rapido weer aan de antidepressiva gaan! Ben zelf ook een keer gestopt omdat het goed ging, ik ken de valkuil

(heb geen borderline trouwens) Dus dat doe ik nu niet meer!!