Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
woensdag 14 februari 2024 om 22:58
Nou ook koek soms hoor maar de basis is ok, heb het geluk dat ik volkorenbrood, havermout en fruit ook echt lekker vind. (heb post op vorige pagina aangevuld)
Holletje check
Filmpjes check (itv kpn, opgenomen series op mobiel in bed)
Veel thee en water check
Schrijven (en delen met veilige lotgenoten) check
Holletje check
Filmpjes check (itv kpn, opgenomen series op mobiel in bed)
Veel thee en water check
Schrijven (en delen met veilige lotgenoten) check
woensdag 14 februari 2024 om 22:59
feow...
Had ik maar bij jou in de klas kunnen zitten.
Zeker maak je het verschil voor een aantal kinderen.
Ook al geloven ze het niet. Kunnen ze het niet geloven.
Als de juf het toch zegt...
.
Juffen als jij maken zo het verschil...
Al zie je ze nu niet. Melden ze zich niet.
6 uur per dag veilig en geliefd zijn. Er mogen zijn.
Er durven zijn.
Als het je lukt het zonder te grote emotie te vertellen, als feit en niet als oordeel.
Als dat je lukt...
Wat fantastisch dat je dit doet.
Dankjewel...
Had ik maar bij jou in de klas kunnen zitten.
Zeker maak je het verschil voor een aantal kinderen.
Ook al geloven ze het niet. Kunnen ze het niet geloven.
Als de juf het toch zegt...
.
Juffen als jij maken zo het verschil...
Al zie je ze nu niet. Melden ze zich niet.
6 uur per dag veilig en geliefd zijn. Er mogen zijn.
Er durven zijn.
Als het je lukt het zonder te grote emotie te vertellen, als feit en niet als oordeel.
Als dat je lukt...
Wat fantastisch dat je dit doet.
Dankjewel...
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 15-02-2024 13:20
18.66% gewijzigd
woensdag 14 februari 2024 om 22:59
woensdag 14 februari 2024 om 23:23
Wat mooi, Feow. Ik heb het daar ook met mijn kind over, dankzij Avo en nog een paar schrijvers hier.feow schreef: ↑14-02-2024 22:23Lieve avocadeau,
Jij maakt verschil.
Door jou, door wat ik van je gelezen heb, door hoe duidelijk jij schrijft.
Ik besteed in mijn klassen meer aandacht aan dingen die gebeuren doordat er mensen zijn die dingen doen die niet mogen. Zonder expliciet te benoemen wat allemaal (dat is natuurlijk ook voor iedereen verschillend), benoem ik veel vaker dan voorheen dat het nooit de schuld van kinderen is als grote mensen nare dingen doen. (En dan mag je dus aan álles denken: van ruzie maken met elkaar, katten op kinderen, winkeldiefstallen -laten- plegen, misbruik, enz). Ik benoem meer dat grote mensen, ook grote mensen van wie je houdt en die soms óók lief zijn, soms dingen doen die niet mogen. En dat ze kinderen daar soms de schuld van geven of zich beschaamd door laten voelen.
[…]
woensdag 14 februari 2024 om 23:25
Fijn je weer te lezen Avo!
Naar dat je je zo buitengesloten voelt Catootje. Ik denk dat er al goede tips gegeven zijn. Sterkte
Hanke, ik zou dan het Abc van ontstressen toepassen. Dat is het basis ontstressmodel van Live the connection. Er is een (online) workshop van. En ook een boek trouwens.
Ze hebben ook een speciaal proces voor noodgevallen, zoals extreme stress of als je in een loop zit. Ik heb daar een audiobestand van, maar ik zou niet weten hoe ik dat kan delen. Bovendien is het wel handig als je weet hoe je het basisproces moet uitvoeren.
Naar dat je je zo buitengesloten voelt Catootje. Ik denk dat er al goede tips gegeven zijn. Sterkte
Hanke, ik zou dan het Abc van ontstressen toepassen. Dat is het basis ontstressmodel van Live the connection. Er is een (online) workshop van. En ook een boek trouwens.
Ze hebben ook een speciaal proces voor noodgevallen, zoals extreme stress of als je in een loop zit. Ik heb daar een audiobestand van, maar ik zou niet weten hoe ik dat kan delen. Bovendien is het wel handig als je weet hoe je het basisproces moet uitvoeren.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 14 februari 2024 om 23:32
Ik heb fijne, goede slimme, mensen om me heen die luisteren en de broodnodige huilbui eruit trokken.
Wat er speelde in wat niet liep, voelt even te privé.
Er is idd ook veel paniek, oud trauma wat meeresoneert met dingen in het nu.
Het is de bedoeling dat ik ontmeng, de connectie maak met toen daar, en dan als mezelf als volwassene de flinter dan geef wat die nodig heeft.
Voor nu kan ik geen vertrouwen voelen (dat het goed komt) en dat daarom ook niet bieden aan mijn flinters, ook al zegt peut dat ik hen dat moet bieden. Nabijheid en er zijn wel kan ik wel, bij vlagen. Compassie is lastig. Merk wel dat het lukt met een omweg, via steun van anderen, om het te voelen en te bieden.
Het schijnt met diepe schaamte te maken te hebben. Ik als tiener die moest gaan voorbereiden op de grote mensenwereld met studeren en bijbaantje enzo, al voelde dat ik dat niet kon. Dat ik faalde. Nep was. En dat ik dat niet kunnen moest verstoppen. Maar de angst en eenzaamheid en schaamte waren heel groot. Ik kon me niet verstaanbaar maken. Er was ook niemand, veilig, die daarin iets voor me kon betekenen.
En het lijkt erop, kom ik deze week achter, dat ik toen al met jonge flinters te maken had waardoor dat wat eng en lastig was en me onzeker maakte, nog lastiger was om te leren. De paniek was toen al enorm.
Wat er speelde in wat niet liep, voelt even te privé.
Er is idd ook veel paniek, oud trauma wat meeresoneert met dingen in het nu.
Het is de bedoeling dat ik ontmeng, de connectie maak met toen daar, en dan als mezelf als volwassene de flinter dan geef wat die nodig heeft.
Voor nu kan ik geen vertrouwen voelen (dat het goed komt) en dat daarom ook niet bieden aan mijn flinters, ook al zegt peut dat ik hen dat moet bieden. Nabijheid en er zijn wel kan ik wel, bij vlagen. Compassie is lastig. Merk wel dat het lukt met een omweg, via steun van anderen, om het te voelen en te bieden.
Het schijnt met diepe schaamte te maken te hebben. Ik als tiener die moest gaan voorbereiden op de grote mensenwereld met studeren en bijbaantje enzo, al voelde dat ik dat niet kon. Dat ik faalde. Nep was. En dat ik dat niet kunnen moest verstoppen. Maar de angst en eenzaamheid en schaamte waren heel groot. Ik kon me niet verstaanbaar maken. Er was ook niemand, veilig, die daarin iets voor me kon betekenen.
En het lijkt erop, kom ik deze week achter, dat ik toen al met jonge flinters te maken had waardoor dat wat eng en lastig was en me onzeker maakte, nog lastiger was om te leren. De paniek was toen al enorm.
woensdag 14 februari 2024 om 23:36
Ik moet eigenlijk vooral even van me afschrijven. En tegelijkertijd voel ik me daar asociaal door, want het lukt me niet om een constructieve bijdrage te leveren aan dit topic. Ik pop op en verdwijn weer als het beter gaat.
Ik heb mijn paniek niet onder controle. Ik maak me teveel zorgen, heb het teveel proberen te onderdrukken waardoor het er nu uitklapt.
Het is de bedoeling dat ik over 2 weken met een nieuwe baan begin (wel binnen hetzelfde bedrijf). Maar ik leg mezelf zoveel druk op, en verbind alles aan elkaar waardoor ik het gevoel heb dat ik een zinkend schip ben.
Mijn begeleiding bij de ggz is helemaal stil gevallen. Ik had vorig jaar eindelijk een regie behandelaar waar ik me goed bij voelde na jaren kastje muur. Maar door reorganisatie heb ik een nieuwe regie behandelaar gekregen en die heeft me in november beloofd uit te gaan zoeken wat voor begeleiding ik kon krijgen en zou daar contact over opnemen. Ik heb nog steeds niks gehoord.. tegelijkertijd is mijn psychiater van baan veranderd en ik heb nog steeds niks van een nieuwe gehoord.
Ik blijf in de val trappen dat het goed gaat waardoor ik er dan niks mee doe, waardoor ik nu weer zo hoog zit dat ik niet weet waar ik moet beginnen. En soms heb ik gewoon t overweldigend gevoel dat echt gelukkig zijn er niet in zit voor me en daar word het zwart van in mijn hoofd.
Ik heb mijn paniek niet onder controle. Ik maak me teveel zorgen, heb het teveel proberen te onderdrukken waardoor het er nu uitklapt.
Het is de bedoeling dat ik over 2 weken met een nieuwe baan begin (wel binnen hetzelfde bedrijf). Maar ik leg mezelf zoveel druk op, en verbind alles aan elkaar waardoor ik het gevoel heb dat ik een zinkend schip ben.
Mijn begeleiding bij de ggz is helemaal stil gevallen. Ik had vorig jaar eindelijk een regie behandelaar waar ik me goed bij voelde na jaren kastje muur. Maar door reorganisatie heb ik een nieuwe regie behandelaar gekregen en die heeft me in november beloofd uit te gaan zoeken wat voor begeleiding ik kon krijgen en zou daar contact over opnemen. Ik heb nog steeds niks gehoord.. tegelijkertijd is mijn psychiater van baan veranderd en ik heb nog steeds niks van een nieuwe gehoord.
Ik blijf in de val trappen dat het goed gaat waardoor ik er dan niks mee doe, waardoor ik nu weer zo hoog zit dat ik niet weet waar ik moet beginnen. En soms heb ik gewoon t overweldigend gevoel dat echt gelukkig zijn er niet in zit voor me en daar word het zwart van in mijn hoofd.
woensdag 14 februari 2024 om 23:52
Ja, supermooi in theorie, ongmengen, naar toen gaan en dan als je gezonde zelf aandacht en troost geven aan het deel van je dat dat nodig heeft.
Vind ik ook altijd een prachtige theorie.
Ik geloof nooit dat de mensen die dat bedenken, dat in praktijk kunnen.
En zeker niet als je buiten je window-of-tolerance bent.
Want dat is er aan de hand nu.
Je lijf zit in de stress stand: vechten/vluchten/paniek.
Vind ik ook altijd een prachtige theorie.
Ik geloof nooit dat de mensen die dat bedenken, dat in praktijk kunnen.
En zeker niet als je buiten je window-of-tolerance bent.
Want dat is er aan de hand nu.
Je lijf zit in de stress stand: vechten/vluchten/paniek.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 15-02-2024 13:21
75.29% gewijzigd
donderdag 15 februari 2024 om 00:45
donderdag 15 februari 2024 om 05:23
Hey Avo, fijn je te zien. Denk dat jij anderen zo veel input kunt geven door jouw expertise en zo ... dat jij die expertise hebt. Mooi om jou te lezen.
Fijn zo'n juf Feow. Ik ben een paar keer Sinterklaas geweest op een basis school en je weet dat daar kinderen in zitten die ook worstelen met wat zij meemaken en Sinterklaas weet alles toch? Waarom helpt hij dan niet? Misschien kan jij daar eens over sparren met wat collega's of zo. De juf is uiteindelijk ook iemand waar je terecht kan.
Alles is weg en heb niets gelezen. Toch weet je wat er stond, of i.i.g. de strekking. Zo sterk en moedig om het te delen en zo fijn dat het, al is het maar een heel klein beetje of tijdelijk, helpt.
Catootje, eenzaam, mijn hele leven eigenlijk terwijl ik prima functioneer. Man van de wereld, als je met me praat of mij ziet, gezin met twee volwassen kinderen, alles onder controle. Niemand ziet het gat.
Ontkenning, zo herkenbaar. Je kunt er echt helemaal niets mee en voor mij is het hetzelfde als hierboven ook gemeld is. Aanvaard het maar, het is niet anders.
Dit telt voor mij, was ook ingrijpend, gaat over plaatsing in dementenhuis, waar je tot op de laatste dag, als direct kind, buiten bent gehouden. Zo laf en laag. Klaar mee en geen contact meer.
Jij sterkte met jouw strijd en voor jou zijn er nog openingen en is er nog tijd.
voor wie het nodig heeft en het wil.
Fijn zo'n juf Feow. Ik ben een paar keer Sinterklaas geweest op een basis school en je weet dat daar kinderen in zitten die ook worstelen met wat zij meemaken en Sinterklaas weet alles toch? Waarom helpt hij dan niet? Misschien kan jij daar eens over sparren met wat collega's of zo. De juf is uiteindelijk ook iemand waar je terecht kan.
Alles is weg en heb niets gelezen. Toch weet je wat er stond, of i.i.g. de strekking. Zo sterk en moedig om het te delen en zo fijn dat het, al is het maar een heel klein beetje of tijdelijk, helpt.
Catootje, eenzaam, mijn hele leven eigenlijk terwijl ik prima functioneer. Man van de wereld, als je met me praat of mij ziet, gezin met twee volwassen kinderen, alles onder controle. Niemand ziet het gat.
Ontkenning, zo herkenbaar. Je kunt er echt helemaal niets mee en voor mij is het hetzelfde als hierboven ook gemeld is. Aanvaard het maar, het is niet anders.
Dit telt voor mij, was ook ingrijpend, gaat over plaatsing in dementenhuis, waar je tot op de laatste dag, als direct kind, buiten bent gehouden. Zo laf en laag. Klaar mee en geen contact meer.
Jij sterkte met jouw strijd en voor jou zijn er nog openingen en is er nog tijd.
voor wie het nodig heeft en het wil.
hijdie wijzigde dit bericht op 15-02-2024 05:34
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
10.75% gewijzigd
donderdag 15 februari 2024 om 09:07
Feow het lijkt misschien weinig, maar juffen zoals jij maken een wereld van verschil voor kinderen zoals 'wij'. Bij mij was het een docent op de middelbare school, die door te laten weten wat niet normaal is een deurtje opende. Hij heeft mijn leven gered, letterlijk. En hoewel k ik als puber vooral boos en afweren (en oneindig bang en in paniek en in de war) was, ben ik hem ontzettend dankbaar voor zijn optreden toen. Nog altijd is hij op de moeilijkste momenten het bewijs dat er ook goede mensen bestaan.
Avo wat fijn dat je terug bent. Geen sorry nodig. Het was zo begrijpelijk. Ik had de gedachte ook. Het voelt nog steeds onveilig. Ik heb dan ook niet echt tips voor je Hanke sorry. Ik kom zelf ook niet zo uit de mist.
Catootje ik kan je alleen maar sterkte wensen. Intensief betrokken zijn bij het laatste deel van het leven van een (schoon)ouder is al heel zwaar als je dan ook nog het gevoel hebt er buiten te staan helemaal. Probeer vooral in verbinding met je partner te blijven, je hebt elkaar nog zo nodig, zeker met een (jong) gezin.
Ik ga dit weekend een weekend weg met mijn beste vriendin. Het is voor het eerst sinds ruim 20 jaar dat ik wegga zonder op zijn minst iemand uit mijn gezin. Ik ben weleens met de kinderen of een kind alleen weggeweest en de laatste paar jaar soms met man alleen, maar nooit alleen zonder een gezinslid.
Toen we dit afspraken en boeken was het voorjaar, bijna zomer en ging het goed met me. Nu ben ik ben in paniek. Bang dat ik niet leuk genoeg ben, dat ik het weekend verpest met mijn 'gedoe'. Dat ik de vriendschap verpest. Dat ik hiermee de enige vriendin die altijd is gebleven ga verliezen.
En ik wist toen ook nog niet dat we gingen verhuizen. Het voelt of ik kan hier de zooi op laat knappen (het oude huis moet leeg). Maar ook, ik ben net een heel heel klein beetje geland in het nieuwe huis en nu ga ik weg. Ik weet het allemaal niet zo goed. Paniek en gedachtenchaos.
Avo wat fijn dat je terug bent. Geen sorry nodig. Het was zo begrijpelijk. Ik had de gedachte ook. Het voelt nog steeds onveilig. Ik heb dan ook niet echt tips voor je Hanke sorry. Ik kom zelf ook niet zo uit de mist.
Catootje ik kan je alleen maar sterkte wensen. Intensief betrokken zijn bij het laatste deel van het leven van een (schoon)ouder is al heel zwaar als je dan ook nog het gevoel hebt er buiten te staan helemaal. Probeer vooral in verbinding met je partner te blijven, je hebt elkaar nog zo nodig, zeker met een (jong) gezin.
Ik ga dit weekend een weekend weg met mijn beste vriendin. Het is voor het eerst sinds ruim 20 jaar dat ik wegga zonder op zijn minst iemand uit mijn gezin. Ik ben weleens met de kinderen of een kind alleen weggeweest en de laatste paar jaar soms met man alleen, maar nooit alleen zonder een gezinslid.
Toen we dit afspraken en boeken was het voorjaar, bijna zomer en ging het goed met me. Nu ben ik ben in paniek. Bang dat ik niet leuk genoeg ben, dat ik het weekend verpest met mijn 'gedoe'. Dat ik de vriendschap verpest. Dat ik hiermee de enige vriendin die altijd is gebleven ga verliezen.
En ik wist toen ook nog niet dat we gingen verhuizen. Het voelt of ik kan hier de zooi op laat knappen (het oude huis moet leeg). Maar ook, ik ben net een heel heel klein beetje geland in het nieuwe huis en nu ga ik weg. Ik weet het allemaal niet zo goed. Paniek en gedachtenchaos.
Forever is a hell of a long time
donderdag 15 februari 2024 om 10:18
Fijn dat je er weer bent Avocadeau. Ik (en ik weet bijna zeker de anderen ook) waren niet boos, wel ongerust over jouw welzijn. Wat goed dat je dat doet Feow, geeft mij ook weer inspiratie. Hanke, wat lijkt me dat naar. Ik heb niet echt tips, dus ik hoop dat je wat kunt met wat de anderen schrijven. Ik doe zelf vooral aan niet helpende dingen. Maar wat mij achteraf meestal wel helpt, is toch huilen bij veilige mensen.
Catootje ook veel sterkte gewenst, lijkt me een pittige tijd.
Selune, weet je vriendin van de zaken waarmee je worstelt? Kent ze je goed? Kun je een beetje terughalen toen je je zo voelde, wat maakte dat je er zin in had om dit te gaan ondernemen? Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik het herken. Het gevoel van je niet goed genoeg voelen. Hoe dat te veranderen, weet ik helaas (nog) niet. Ook omdat ik altijd bevestigd wordt in mijn gevoel door wat anderen zeggen/doen.
Catootje ook veel sterkte gewenst, lijkt me een pittige tijd.
Selune, weet je vriendin van de zaken waarmee je worstelt? Kent ze je goed? Kun je een beetje terughalen toen je je zo voelde, wat maakte dat je er zin in had om dit te gaan ondernemen? Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik het herken. Het gevoel van je niet goed genoeg voelen. Hoe dat te veranderen, weet ik helaas (nog) niet. Ook omdat ik altijd bevestigd wordt in mijn gevoel door wat anderen zeggen/doen.
donderdag 15 februari 2024 om 12:51
Vriendin kent me goed en weet dat het de afgelopen maanden en enorme worsteling is. Zij is er van overtuigd dat het goedkomt. Ik ben bang dat ze het toch echt niet leuk vind als ze merkt hoe vaak ik in paniek raak, hoe lastig het OV momenteel is. Ze weet dat eten/drinken een ding is, heeft er nooit moeite mee als ik iets apart bestel of oversla ofzo, maar ik ben heel bang dat dat anders is als het 4 dagen zijn.
Forever is a hell of a long time
donderdag 15 februari 2024 om 14:43
Gisterochtend was ik behoorlijk in paniek. Het er nog even 'luchtig' met man over gehad. Hij snapt echt niet waar mijn gedachten vandaan komen. Ik had er ook geen zin in om het weer allemaal te gaan benoemen. Hij was ook aan het thuiswerken, dus veel tijd was er ook niet.
Daarna ging het toch iets beter en kon ik het meer loslaten. Maar het blijft lastig, het komt steeds weer terug.
Gisteravond gaan poolen met man. Hij had in het weekend voorgesteld om met z'n vieren te gaan. Maar de andere twee wisten niet of ze wilden of konden (o.a. zij dus). Dus toen met z'n tweeën gegaan. Was wel leuk ondanks dat ik er niks van bak. Maar ik ben bang dat ik straks voortdurend met haar opgescheept zit. En dan man leuk zie doen met haar terwijl hij thuis soms best wel chagrijnig is. Ik heb ook gezegd dat ik ook nog dingen met hem alleen wil doen en dan zegt hij 'natuurlijk', maar als ik nu al zie hoeveel weekenden er al weer wat gepland staat, wordt dat moeilijk. A.s. weekend gaan we wel samen een weekendje weg. Ben ik al blij dat we dat al afgesproken hadden, want anders had hij misschien alweer ja gezegd tegen iets anders...
Man heeft meer energie en is makkelijker met mensen dan ik, dus wel logisch dat hij sneller iets met anderen wilt doen. En ik vind dat allemaal ook goed zolang het niet ten koste van ons gaat.
Daarna ging het toch iets beter en kon ik het meer loslaten. Maar het blijft lastig, het komt steeds weer terug.
Gisteravond gaan poolen met man. Hij had in het weekend voorgesteld om met z'n vieren te gaan. Maar de andere twee wisten niet of ze wilden of konden (o.a. zij dus). Dus toen met z'n tweeën gegaan. Was wel leuk ondanks dat ik er niks van bak. Maar ik ben bang dat ik straks voortdurend met haar opgescheept zit. En dan man leuk zie doen met haar terwijl hij thuis soms best wel chagrijnig is. Ik heb ook gezegd dat ik ook nog dingen met hem alleen wil doen en dan zegt hij 'natuurlijk', maar als ik nu al zie hoeveel weekenden er al weer wat gepland staat, wordt dat moeilijk. A.s. weekend gaan we wel samen een weekendje weg. Ben ik al blij dat we dat al afgesproken hadden, want anders had hij misschien alweer ja gezegd tegen iets anders...
Man heeft meer energie en is makkelijker met mensen dan ik, dus wel logisch dat hij sneller iets met anderen wilt doen. En ik vind dat allemaal ook goed zolang het niet ten koste van ons gaat.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 15 februari 2024 om 15:00
Avo, zonder jou en Bloem was dit topic er niet geweest, en kijk hoe groot de behoefte daaraan is! En wat feow schrijft, hoe waardevol is dat? Ik herinner me dat de vorige keer anoniem n.a.v. precies hetzelfde was, het is gewoon een heel diepe angst die je soms aanvliegt. Ik ben blij dat je er weer bent.
Catootje, is de uitsluiting er eentje van voorkeur, dat ze jou er niet bij willen? Of zijn het van die formele dingen waarbij het voor de bureaucratie telt of je wel of niet bloedverwant bent, waardoor je er nu buiten valt?
Wat verdrietig dat je nu van twee mensen tegelijk afscheid moet nemen.
Hanke, je verdrinkt nu. Vind je het gek dat dingen dan niet lukken?
Ik wou dat ik een goede tip voor je had of een reddingsbootje. Ik herken wel hoe heftig je lichaam kan reageren terwijl je hoofd denkt: doe toch normaal, wat is er nou helemaal aan de hand? Wat ik zo tussen de regels door van je hebt gelezen wás er ook een heleboel aan de hand en is die reactie van je lijf dus ook niet zo raar. Wat het niet minder rot maakt natuurlijk.
Catootje, is de uitsluiting er eentje van voorkeur, dat ze jou er niet bij willen? Of zijn het van die formele dingen waarbij het voor de bureaucratie telt of je wel of niet bloedverwant bent, waardoor je er nu buiten valt?
Wat verdrietig dat je nu van twee mensen tegelijk afscheid moet nemen.
Hanke, je verdrinkt nu. Vind je het gek dat dingen dan niet lukken?
Ik wou dat ik een goede tip voor je had of een reddingsbootje. Ik herken wel hoe heftig je lichaam kan reageren terwijl je hoofd denkt: doe toch normaal, wat is er nou helemaal aan de hand? Wat ik zo tussen de regels door van je hebt gelezen wás er ook een heleboel aan de hand en is die reactie van je lijf dus ook niet zo raar. Wat het niet minder rot maakt natuurlijk.
What a nuanced anxiety
vrijdag 16 februari 2024 om 14:43
Ik vind buitengesloten worden door familie ook een lastigs iets. Ik vraag me vaak af of ze het expres doen of dat het zo gegroeid is. Ik weet vaak dingen niet die in de familie spelen. Ik hoor het vaak pas op het laatst of ik zie opeens foto's in de gezins-app verschijnen.
Zo hoorde ik afgelopen dinsdag pas dat mijn zus en zwager vandaag geregistreerd partnerschap hebben. Het is puur administratief en geen poespas erom heen, maar familie van mijn zwager kwam dus last minute met het voorstel om morgen (toch) met z'n allen ergens te gaan eten. Mijn broer appt mij of wij mee kunnen.
Dus: broer weet ervan, zus van zwager weet ervan, maar ik weet van niks. Was er geen etentje geweest, had ik helemaal van niks geweten.
Ander voorbeeld: mijn jongste broer woont in het buitenland en komt gemiddeld 2 keer per jaar naar Nederland. Ik hoor meestal via via dat hij dan en dan komt. Soms hoor ik niks en zie ik aan foto's in de groepsapp dat hij in Nederland is, bij mijn zus of ouders.
Als ik het wel weet, is afspreken moeilijk omdat zij hun hele week vaak al vol hebben gepland met bezoekjes aan familie en vrienden (en ik niet op de prioriteitenlijst sta) en als hij er opeens is en ik van niks wist, is dat helemaal niet meer mogelijk omdat het dan ook voor mezelf te last minute is
Ik heb erg afwijzingsgevoelig door dingen uit het verleden, maar ik merk dat het me binnen de familie eigenlijk steeds minder doet. Het doet wel pijn, maar ik 'wen' er op de een of andere manier aan. Ik heb ook niet de energie om er tegen te blijven vechten. Ik heb al vaker aangegeven dat ik het fijn zou vinden als dit soort dingen in de groepsapp gedeeld zouden worden, maar als dat dan niet gebeurt..
Zo hoorde ik afgelopen dinsdag pas dat mijn zus en zwager vandaag geregistreerd partnerschap hebben. Het is puur administratief en geen poespas erom heen, maar familie van mijn zwager kwam dus last minute met het voorstel om morgen (toch) met z'n allen ergens te gaan eten. Mijn broer appt mij of wij mee kunnen.
Dus: broer weet ervan, zus van zwager weet ervan, maar ik weet van niks. Was er geen etentje geweest, had ik helemaal van niks geweten.
Ander voorbeeld: mijn jongste broer woont in het buitenland en komt gemiddeld 2 keer per jaar naar Nederland. Ik hoor meestal via via dat hij dan en dan komt. Soms hoor ik niks en zie ik aan foto's in de groepsapp dat hij in Nederland is, bij mijn zus of ouders.
Als ik het wel weet, is afspreken moeilijk omdat zij hun hele week vaak al vol hebben gepland met bezoekjes aan familie en vrienden (en ik niet op de prioriteitenlijst sta) en als hij er opeens is en ik van niks wist, is dat helemaal niet meer mogelijk omdat het dan ook voor mezelf te last minute is
Ik heb erg afwijzingsgevoelig door dingen uit het verleden, maar ik merk dat het me binnen de familie eigenlijk steeds minder doet. Het doet wel pijn, maar ik 'wen' er op de een of andere manier aan. Ik heb ook niet de energie om er tegen te blijven vechten. Ik heb al vaker aangegeven dat ik het fijn zou vinden als dit soort dingen in de groepsapp gedeeld zouden worden, maar als dat dan niet gebeurt..
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
