Psyche
alle pijlers
Eenzaam en ongelukkig
maandag 28 september 2009 om 11:08
Hallo allemaal. Ik kon geen voorstelhoekje vinden dus sorry als ik het over het hoofd gezien heb en hier zo maar kom binnenvallen..
Phoe waar te beginnen. Nouja, ik ben ongelukkig en eenzaam. Geen echte vrienden. Niemand die me ooit eens opbelt of smst om te vragen of ik mee uitga en ik ben nooit een schouder, een luisterend oor. Dat steekt wel want ik doe ontzettend mijn best om een leuk persoon te zijn. Volgens mijn vriend ben ik dat ook. Oh en ik ben best sociaal en als ik eens wat heb met iemand gaat dat ook altijd hartstikke leuk. Maar daarna niets! Het blijft oppervlakkig. Ook kan ik met mensen wel heel intieme dingen bespreken maar hetzelfde gebeurt, uit het oog uit het hart? Het lijkt wel of ik het niet kan vasthouden.
Tevens studeer ik nu sinds een maand. Ook daarover ben ik niet gelukkig. Weet niet of het is wat ik wil. Heb nooit geweten wat ik precies wil. Vorig jaar is de bom in mijn gebarsten. Ben een jaar naar het buitenland geweest, heb mijn nieuwe vriend ontmoet en heb vrienden gemaakt. Het was een jaar van ontsnapping en ontspanning. Ik hoefde even niet te denken aan de toekomst, aan wat ik nou wil, waar ik mezelf zie over 10 jaar. Maar overal komt een eind aan en nu zit ik weer thuis. En voel ik me weer hetzelfde. Ik ben alleen weer een jaar ouder en voor mijn gevoel begint de tijd te dringen. Ik moet toch een doel weten te verzinnen, iets om na te streven? Vooralsnog is dat dus mijn huidige HBO opleiding maar hetgeen waar ik voor studeer hoef ik zo nodig niet te worden. Het geeft me alleen wel voldoening, het gevoel dat ik iets nuttigs doe. Ik heb 3 MBO opleidingen gedaan die me zo makkelijk afgingen dat ik echt niet het gevoel heb dat ik iets gepresteerd heb. Ik moet en kan meer presteren. Maar tegelijk brengt het ook zoveel spanning met zich mee en voel ik me gewoon constant ongelukkig en eenzaam.
Sorry voor het lange verhaal, ik weet niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik weer naar het buitenland vertrekken om te ontsnappen maar alles is al geregeld. Mijn vriend en ik gaan binnenkort samenwonen in de stad waar ik nu ook studeer. Het had allemaal zo perfect geweest als ik gewoon wat meer tevreden met mezelf was Ik hou ontzettend veel van hem dus weer weggaan en dit afkappen is geen optie, met hem wil ik oud worden..
Phoe waar te beginnen. Nouja, ik ben ongelukkig en eenzaam. Geen echte vrienden. Niemand die me ooit eens opbelt of smst om te vragen of ik mee uitga en ik ben nooit een schouder, een luisterend oor. Dat steekt wel want ik doe ontzettend mijn best om een leuk persoon te zijn. Volgens mijn vriend ben ik dat ook. Oh en ik ben best sociaal en als ik eens wat heb met iemand gaat dat ook altijd hartstikke leuk. Maar daarna niets! Het blijft oppervlakkig. Ook kan ik met mensen wel heel intieme dingen bespreken maar hetzelfde gebeurt, uit het oog uit het hart? Het lijkt wel of ik het niet kan vasthouden.
Tevens studeer ik nu sinds een maand. Ook daarover ben ik niet gelukkig. Weet niet of het is wat ik wil. Heb nooit geweten wat ik precies wil. Vorig jaar is de bom in mijn gebarsten. Ben een jaar naar het buitenland geweest, heb mijn nieuwe vriend ontmoet en heb vrienden gemaakt. Het was een jaar van ontsnapping en ontspanning. Ik hoefde even niet te denken aan de toekomst, aan wat ik nou wil, waar ik mezelf zie over 10 jaar. Maar overal komt een eind aan en nu zit ik weer thuis. En voel ik me weer hetzelfde. Ik ben alleen weer een jaar ouder en voor mijn gevoel begint de tijd te dringen. Ik moet toch een doel weten te verzinnen, iets om na te streven? Vooralsnog is dat dus mijn huidige HBO opleiding maar hetgeen waar ik voor studeer hoef ik zo nodig niet te worden. Het geeft me alleen wel voldoening, het gevoel dat ik iets nuttigs doe. Ik heb 3 MBO opleidingen gedaan die me zo makkelijk afgingen dat ik echt niet het gevoel heb dat ik iets gepresteerd heb. Ik moet en kan meer presteren. Maar tegelijk brengt het ook zoveel spanning met zich mee en voel ik me gewoon constant ongelukkig en eenzaam.
Sorry voor het lange verhaal, ik weet niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik weer naar het buitenland vertrekken om te ontsnappen maar alles is al geregeld. Mijn vriend en ik gaan binnenkort samenwonen in de stad waar ik nu ook studeer. Het had allemaal zo perfect geweest als ik gewoon wat meer tevreden met mezelf was Ik hou ontzettend veel van hem dus weer weggaan en dit afkappen is geen optie, met hem wil ik oud worden..
maandag 28 september 2009 om 11:35
He, welkom hier.
Wat een zwaar verhaal zeg. Gelukkig heb je je vriend waar je iig steun aan hebt.
Je verhaal klinkt wel bekend, ik heb me ook regelmatig zo gevoeld (en nu soms nog).
Misschien moet je eens met een psycholoog gaan praten, heeft mij enorm geholpen.
Ik weet ook niet precies wat je zou moeten doen. sommige dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn.
Naar het buitenland vertrekken is m.i. geen ontsnapping. Als je in het buitenland vrienden kan maken moet dat hier toch ook lukken?
Probeer iig de positieve dingen wat meer te zien, alles wat minder zwaar op te nemen. Komt tijd, komt raad.
Misschien wil je vriend ook nog wel eens naar het buitenland? Het is denk ik goed dat je een studie doet, concentreer je nu daar op, je gaat samenwonen, ook hartstikke leuk.
Misschien leer je tijdens je studie wat nieuwe vrienden kennen, of in je nieuwe buurt?
Iig een knuffel van mij alvast!
Wat een zwaar verhaal zeg. Gelukkig heb je je vriend waar je iig steun aan hebt.
Je verhaal klinkt wel bekend, ik heb me ook regelmatig zo gevoeld (en nu soms nog).
Misschien moet je eens met een psycholoog gaan praten, heeft mij enorm geholpen.
Ik weet ook niet precies wat je zou moeten doen. sommige dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn.
Naar het buitenland vertrekken is m.i. geen ontsnapping. Als je in het buitenland vrienden kan maken moet dat hier toch ook lukken?
Probeer iig de positieve dingen wat meer te zien, alles wat minder zwaar op te nemen. Komt tijd, komt raad.
Misschien wil je vriend ook nog wel eens naar het buitenland? Het is denk ik goed dat je een studie doet, concentreer je nu daar op, je gaat samenwonen, ook hartstikke leuk.
Misschien leer je tijdens je studie wat nieuwe vrienden kennen, of in je nieuwe buurt?
Iig een knuffel van mij alvast!
maandag 28 september 2009 om 11:47
Hé,
in ieder geval moet je weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt...ik weet niet of je rond de dertig bent...dan lees maar eens het boek 'dertigersdilemma's'...je lacht je rot als je ziet hoeveel mensen in deze fase van hun leven twijfelen over hoe en wat...heel herkenbaar...en ik heb het natuurlijk zelf ook niet voor niets gelezen!
Dat je je alleen en eenzaam voelt is natuurlijk hoe dan ook k*t, maar daar moet toch iets aan te doen zijn? Ga bij een vereniging of sportclub, daar ontmoet je zeker nieuwe mensen! Of probeer via het forum 'contacten' aan nieuwe kennissen te komen. Probeer daarnaast vooral te genieten van wat je wel hebt: een goede relatie, samenwonen, daar dromen anderen alleen maar van!
Liefs
in ieder geval moet je weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt...ik weet niet of je rond de dertig bent...dan lees maar eens het boek 'dertigersdilemma's'...je lacht je rot als je ziet hoeveel mensen in deze fase van hun leven twijfelen over hoe en wat...heel herkenbaar...en ik heb het natuurlijk zelf ook niet voor niets gelezen!
Dat je je alleen en eenzaam voelt is natuurlijk hoe dan ook k*t, maar daar moet toch iets aan te doen zijn? Ga bij een vereniging of sportclub, daar ontmoet je zeker nieuwe mensen! Of probeer via het forum 'contacten' aan nieuwe kennissen te komen. Probeer daarnaast vooral te genieten van wat je wel hebt: een goede relatie, samenwonen, daar dromen anderen alleen maar van!
Liefs
maandag 28 september 2009 om 13:24
Wat opvallend dat het in het buitenland wel goed ging en in NL niet. Misschien zet je jezelf teveel ''vast'' in allerlei patronen en verwachtingen? Dat maakt je krampachtig en dat maakt het moeilijker iets te bieden te hebben voor anderen -en jezelf-. Ik denk ook niet de hele tijd over mijn toekomst na. Als iemand vraagt ''waar zie je jezelf over 5 jaar'' begin ik heel hard te gillen dat dat in strijd is met mijn levensfilosofie... (en het is altijd nog goed gekomen met mij, vind ik zelf dan ) Natuurlijk is dat voor iedereen verschillend, maar misschien heb jij geleerd dat het zo ''moet'' en past het niet bij je.
Misschien verhuizen binnen NL, toch naar het buitenland, of met een psycholoog onderzoeken waar die patronen, ideeen en gevoelens vandaan komen?
Succes in elk geval.
Misschien verhuizen binnen NL, toch naar het buitenland, of met een psycholoog onderzoeken waar die patronen, ideeen en gevoelens vandaan komen?
Succes in elk geval.
maandag 28 september 2009 om 13:44
Hartelijk bedankt voor alle reacties. Ik heb zelf ook al zitten denken aan een psycholoog. Ik ben nog lang geen 30 trouwens, ben pas 24 Ik weet niet waar dat gekke gevoel van moeten presteren vandaan komt. Ik kan namelijk eigenlijk helemaal niet met de druk overweg die het met zich mee brengt. Het liefst zou ik gewoon een leuk baantje zoeken met niet teveel verantwoordelijkheden en druk maar gewoon iets waar ik met plezier heen ga, waar ik ook mensen ontmoet. Vanochtend werd ik gebeld door mijn stagebegeleider dat ze binnenkomt op stage komt om mij te beoordelen en te bekijken hoe ik het doe. Als ik daaraan denk slaat mijn hart over. Ik zie daar zó als een berg tegenop dat het een reden kan zijn om de hele studie af te blazen. Maar doe ik dat, dan ben ik tijdelijk opgelucht en blij, maar daarna voel ik me een faler, een loser, een niks. Dat wil ik niet!
Mijn vriend zit momenteel nog in het buitenland, hij komt binnen afzienbare tijd terug en dan willen we gaan samenwonen, de plek waar is vastgelegd voor tenminste een half jaar omdat hij daar gaat afstuderen. Ik zit me hier de hele dag al ellendig en alleen te voelen, ben misselijk en heb nergens zin in.
Ik heb zelf 2 theorieën; 1. ik ben te onzeker en niet gelukkig met mezelf, wat ik ook doe en nu probeer ik dat weg te nemen door een studie aan te gaan en te presteren (in de hoop dat ik mezelf niet meer zo minderwaardig beschouw als ik laat zien aan mezelf en de buitenwereld als dingen lukken). 2. ik ben depressief en wat ik ook aangrijp, het zal nooit goed zijn.
Zucht
Mijn vriend zit momenteel nog in het buitenland, hij komt binnen afzienbare tijd terug en dan willen we gaan samenwonen, de plek waar is vastgelegd voor tenminste een half jaar omdat hij daar gaat afstuderen. Ik zit me hier de hele dag al ellendig en alleen te voelen, ben misselijk en heb nergens zin in.
Ik heb zelf 2 theorieën; 1. ik ben te onzeker en niet gelukkig met mezelf, wat ik ook doe en nu probeer ik dat weg te nemen door een studie aan te gaan en te presteren (in de hoop dat ik mezelf niet meer zo minderwaardig beschouw als ik laat zien aan mezelf en de buitenwereld als dingen lukken). 2. ik ben depressief en wat ik ook aangrijp, het zal nooit goed zijn.
Zucht
maandag 28 september 2009 om 14:14
Bij alletwee je theorieen lijkt een psycholoog van toepassing. Onzekerheid, depressie, perfectionisme kunnen allemaal met elkaar te maken hebben en het lijkt me zonde om op een gegeven moment je opleiding aan de wilgen te hangen door faalangst (die dan weer bevestigd wordt) -en zo wie zo om zoveel tijd ongelukkig te zijn. Wat het ook is je bent niet happy en al een hele tijd, en het heeft gevolgen voor je functioneren.
Stagebezoeken zijn over het algemeen voor iedereen stressvol, maar als je er misselijk van wordt, gaat het toch wel ver. Kun je het je docent laten weten, misschien verlicht dat het al iets?
Waarschijnlijk is er aan je HBO wel een studentenpsycholoog verbonden. Het is heel goed mogelijk, dat je met een paar sessies al een heel eind geholpen bent.
Nogmaal succes en sterkte.
Stagebezoeken zijn over het algemeen voor iedereen stressvol, maar als je er misselijk van wordt, gaat het toch wel ver. Kun je het je docent laten weten, misschien verlicht dat het al iets?
Waarschijnlijk is er aan je HBO wel een studentenpsycholoog verbonden. Het is heel goed mogelijk, dat je met een paar sessies al een heel eind geholpen bent.
Nogmaal succes en sterkte.
maandag 28 september 2009 om 14:15
Ik kan me wel vinden in dat stukje van 30 dilemma, in ieder geval komt het sterk over als 'levensfase problematiek'. Qua leeftijd klopt dat ook wel, lees er eens wat over. En de punten die je nu zelf aandraagt, zou het misschien een idee zijn om daar eens wat proff. hulp voor te vragen? Lijkt me lastig om daar in je eentje zo mee te lopen worstelen. Bij hulp zal het probleem zich niet vanzelf oplossen maar misschien krijg je wel wat meer inzicht en geduld met jezelf. Sterkte.
dinsdag 29 september 2009 om 09:15