Psyche
alle pijlers
Eenzaam & Onzeker
woensdag 25 oktober 2017 om 22:05
Hoi ik ben net nieuw op het forum en normaal gesproken ben ik helemaal niet zo van het posten van dingen, maar ik moest toch even mijn verhaal ergens kwijt. Zoals de titel al aangeeft voel ik mij al jaren, maar zeker de laatste tijd nogal eenzaam en er onzeker.
Ik worstel al jaren met eenzaamheid en onzekerheid. Dit komt voornamelijk doordat ik niet echt vrienden heb. Op de middelbare school had ik wel een paar vrienden, maar achteraf bleken ze vrij achterbaks te zijn en mij buiten te sluiten. De onzekerheid komt denk ik hieruit voort en ook het feit dat ik mij veel aantrek over wat andere van mij denken.
Nu heb ik dus altijd last gehad van deze onzekerheid/eenzaamheid, maar de laatste tijd wordt het erger. Dit heeft een specifieke reden en die zal ik daarom ook hier vertellen.
Door mijn onzekerheid heb ik dus ook nooit op een jongen durven afstappen. Ook al vond ik diegene wel leuk. Er is ook nooit een jongen op mij afgestapt. Hierdoor heb ik dus nooit echt ervaring gehad met jongens. Ik ben inmiddels 21 jaar en voelde me dus nog onzekerder over mijzelf en begon op een gegeven moment ook te twijfelen of het aan mij lag. Mijn ouders zeiden ook steeds van maak je geen zorgen het komt nog. Maar naar dit een paar jaar aangehoord te hebben begin je toch te twijfelen of dit echt wel zo is.
Nu sinds een paar maanden loop ik stage voor mijn opleiding. Op deze stage zit ook een jongen die ik erg leuk vind, maar vanwege mijn onzekerheid durfde ik er niet op af te stappen. Na een aantal weken kreeg ik in een keer een facebookbericht van hem. Ik was natuurlijk dolblij, want eindelijk zag iemand ook iets in mij. Ik had een tijdje vakantie dus we zagen elkaar niet echt, maar daarentegen spraken we elkaar veel via whatsapp (gewone gesprekken, maar ook seksueel getinte gesprekken). Ik heb met hem ook voor het eerst gezoend. Hij weet ook al mijn geheimen en ook dat ik dus niet veel ervaring heb ondanks mijn leeftijd. We hadden afgesproken om onze relatie op stage geheim te houden, omdat we niet helemaal wisten of het wel mocht. Na mijn vakantie spraken we ook af en toe af, maar omdat hij het druk had en nog andere verplichtingen had was dit vaak maar heel even max een uurtje. Het was wel altijd erg fijn als we bij elkaar waren. Maar sinds een paar weken hebben we ook niet zoveel gesprekken meer via whatsapp. De meeste gesprekken die we hebben komen vanuit mij. We hebben we eigenlijk ook niet meer echt afgesproken, ook niet voor dat ene uurtje. Ik heb hem laatst ook letterlijk gevraagd of hij mij misschien niet meer zo leuk vond. Hierop antwoorde hij dat dit niet het geval was en dat hij gewoon erg druk is met stage. Nou klopt dit ook ik ben ook erg druk met mijn stage. Ik kan amper tijd maken om naar mijn paard te gaan. Maar als hij het echt zou willen moet dit toch wel gewoon lukken of niet?
Naja om een lang verhaal kort te maken voel ik mij momenteel erg onzeker over mijzelf en gaat het steeds door mijn hoofd of het nu mijn schuld is? Ben ik nou zo raar?
Ook doordat hij eigenlijk de enige is tegen wie ik openlijk kan praten over van alles en de eerste persoon is die interesse in mij toont. Ik wil niet dat dit stopt, omdat ik anders weer terug ben bij af. Eenzaam en alleen. Ik weet wel dat ik nog jong ben en het nog wel kan komen, maar het gaat al jaren zo en nu heb ik eindelijk een keer de kans om echt te gaan leven (als een normaal persoon) en dan krijg ik dit weer. Wat me weer een deuk in mijn zelfvertrouwen geeft en mij nog onzekerder maakt.
Ik weet niet helemaal wat ik hoop te bereiken met deze post, maar ik hoop dat jullie misschien advies of iets dergelijks hebben? Misschien tips over hoe ik het moet aanpakken waardoor hij misschien wel tijd vrijmaakt?
Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal even kwijt kon, omdat het me anders alleen maar opvreet vanbinnen.
Bedankt voor de moeite van het lezen van mijn verhaal.
Ik worstel al jaren met eenzaamheid en onzekerheid. Dit komt voornamelijk doordat ik niet echt vrienden heb. Op de middelbare school had ik wel een paar vrienden, maar achteraf bleken ze vrij achterbaks te zijn en mij buiten te sluiten. De onzekerheid komt denk ik hieruit voort en ook het feit dat ik mij veel aantrek over wat andere van mij denken.
Nu heb ik dus altijd last gehad van deze onzekerheid/eenzaamheid, maar de laatste tijd wordt het erger. Dit heeft een specifieke reden en die zal ik daarom ook hier vertellen.
Door mijn onzekerheid heb ik dus ook nooit op een jongen durven afstappen. Ook al vond ik diegene wel leuk. Er is ook nooit een jongen op mij afgestapt. Hierdoor heb ik dus nooit echt ervaring gehad met jongens. Ik ben inmiddels 21 jaar en voelde me dus nog onzekerder over mijzelf en begon op een gegeven moment ook te twijfelen of het aan mij lag. Mijn ouders zeiden ook steeds van maak je geen zorgen het komt nog. Maar naar dit een paar jaar aangehoord te hebben begin je toch te twijfelen of dit echt wel zo is.
Nu sinds een paar maanden loop ik stage voor mijn opleiding. Op deze stage zit ook een jongen die ik erg leuk vind, maar vanwege mijn onzekerheid durfde ik er niet op af te stappen. Na een aantal weken kreeg ik in een keer een facebookbericht van hem. Ik was natuurlijk dolblij, want eindelijk zag iemand ook iets in mij. Ik had een tijdje vakantie dus we zagen elkaar niet echt, maar daarentegen spraken we elkaar veel via whatsapp (gewone gesprekken, maar ook seksueel getinte gesprekken). Ik heb met hem ook voor het eerst gezoend. Hij weet ook al mijn geheimen en ook dat ik dus niet veel ervaring heb ondanks mijn leeftijd. We hadden afgesproken om onze relatie op stage geheim te houden, omdat we niet helemaal wisten of het wel mocht. Na mijn vakantie spraken we ook af en toe af, maar omdat hij het druk had en nog andere verplichtingen had was dit vaak maar heel even max een uurtje. Het was wel altijd erg fijn als we bij elkaar waren. Maar sinds een paar weken hebben we ook niet zoveel gesprekken meer via whatsapp. De meeste gesprekken die we hebben komen vanuit mij. We hebben we eigenlijk ook niet meer echt afgesproken, ook niet voor dat ene uurtje. Ik heb hem laatst ook letterlijk gevraagd of hij mij misschien niet meer zo leuk vond. Hierop antwoorde hij dat dit niet het geval was en dat hij gewoon erg druk is met stage. Nou klopt dit ook ik ben ook erg druk met mijn stage. Ik kan amper tijd maken om naar mijn paard te gaan. Maar als hij het echt zou willen moet dit toch wel gewoon lukken of niet?
Naja om een lang verhaal kort te maken voel ik mij momenteel erg onzeker over mijzelf en gaat het steeds door mijn hoofd of het nu mijn schuld is? Ben ik nou zo raar?
Ook doordat hij eigenlijk de enige is tegen wie ik openlijk kan praten over van alles en de eerste persoon is die interesse in mij toont. Ik wil niet dat dit stopt, omdat ik anders weer terug ben bij af. Eenzaam en alleen. Ik weet wel dat ik nog jong ben en het nog wel kan komen, maar het gaat al jaren zo en nu heb ik eindelijk een keer de kans om echt te gaan leven (als een normaal persoon) en dan krijg ik dit weer. Wat me weer een deuk in mijn zelfvertrouwen geeft en mij nog onzekerder maakt.
Ik weet niet helemaal wat ik hoop te bereiken met deze post, maar ik hoop dat jullie misschien advies of iets dergelijks hebben? Misschien tips over hoe ik het moet aanpakken waardoor hij misschien wel tijd vrijmaakt?
Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn verhaal even kwijt kon, omdat het me anders alleen maar opvreet vanbinnen.
Bedankt voor de moeite van het lezen van mijn verhaal.
