Psyche
alle pijlers
Eenzaam
woensdag 1 november 2017 om 20:54
Hallo,
Ik ben een vrouw met autisme. Ik heb hiervoor behandeling gehad wat een jaar of twee geholpen heeft, maar nu heb ik opeens nieuwe klachten gekregen. Ik voel me somber, omdat ik me heel eenzaam voel. Ik heb geen vrienden, volg geen studie en ik ben zojuist mijn baan verloren omdat ik het werk niet aankon (ik kreeg last van paniekaanvallen). Ik krijg geen hap meer binnen door de spanning in mij (geen idee waar het vandaan komt). Soms zie ik het leven totaal niet meer zitten en kan ik urenlang huilen. Heeft iemand tips of ervaringen met dit probleem? Ik weet het allemaal niet meer.
Sorry als het verhaal wat warrig is, maar ik voel me erg verward.
Bedankt voor het lezen.
Ik ben een vrouw met autisme. Ik heb hiervoor behandeling gehad wat een jaar of twee geholpen heeft, maar nu heb ik opeens nieuwe klachten gekregen. Ik voel me somber, omdat ik me heel eenzaam voel. Ik heb geen vrienden, volg geen studie en ik ben zojuist mijn baan verloren omdat ik het werk niet aankon (ik kreeg last van paniekaanvallen). Ik krijg geen hap meer binnen door de spanning in mij (geen idee waar het vandaan komt). Soms zie ik het leven totaal niet meer zitten en kan ik urenlang huilen. Heeft iemand tips of ervaringen met dit probleem? Ik weet het allemaal niet meer.
Sorry als het verhaal wat warrig is, maar ik voel me erg verward.
Bedankt voor het lezen.
woensdag 1 november 2017 om 21:05
woensdag 1 november 2017 om 21:22
woensdag 1 november 2017 om 21:32
Jeetje wat vervelend zeg!
Als eerste wil ik je deze tip geven: Het Luisterend Oog (hoorde voorheen bij Humanitas, nu bij Sensoor) is een anoniem chatprogramma. Je kan hier anoniem chatten met een vrijwilliger die hiervoor getraind is. De chat is in principe voor iedereen die behoefte heeft om eens met iemand te kletsen, maar ook juist voor mensen die eenzaam zijn.
https://www.hetluisterendoog.nl/chat
Wat je in de chat wilt bespreken is compleet je eigen keuze. Wil je tips en advies dan kan dat, maar wil je gewoon even lekker je verhaal tegen iemand kwijt kunnen zonder veroordeeld te worden kan dat ook.
Ik ben hier zelf vrijwilliger geweest en veel mensen hadden er echt wat aan om eens met iemand te kunnen kletsen die luistert naar wat je zegt, zonder een oordeel of mening.
Als eerste wil ik je deze tip geven: Het Luisterend Oog (hoorde voorheen bij Humanitas, nu bij Sensoor) is een anoniem chatprogramma. Je kan hier anoniem chatten met een vrijwilliger die hiervoor getraind is. De chat is in principe voor iedereen die behoefte heeft om eens met iemand te kletsen, maar ook juist voor mensen die eenzaam zijn.
https://www.hetluisterendoog.nl/chat
Wat je in de chat wilt bespreken is compleet je eigen keuze. Wil je tips en advies dan kan dat, maar wil je gewoon even lekker je verhaal tegen iemand kwijt kunnen zonder veroordeeld te worden kan dat ook.
Ik ben hier zelf vrijwilliger geweest en veel mensen hadden er echt wat aan om eens met iemand te kunnen kletsen die luistert naar wat je zegt, zonder een oordeel of mening.
woensdag 1 november 2017 om 22:06
Ik weet niet waar je woont. Maar in mijn omgeving zijn veel werkplekken voor jongeren met dergelijke problematiek. Je krijgt dan wajong. Het zijn toffe plekken, weinig druk, en je maakt veel nieuwe vrienden.
Een er van is een rockcafé. Ik ben niet autistisch maar het gros van mijn vrienden bestaat nu uit mensen met autisme die daar werken of werkte, omdat er een setting was waardoor je op je gemak kon werken en mensen kon leren kennen. En ik kwam daar voor de muziek en je raakt dan vanzelf natuurlijk aan de praat. Mijn vrienden van daar hebben er veel baat bij gehad en zijn nu onderdeel van mijn vriendengroep.
Er is ook een gamecafé, kringloop en theather-podium met dezelfde setting.
Alles, geen studie hebben of baan hebben, is namelijk makkelijker met vrienden.
Aan je gekozen username te zien en wat je typt heb je humor en ben je intelligent en zul je weinig moeite hebben om die te kunnen maken. Je moet het mogelijk meer op plekken zoeken waar je hobby's en passies liggen.
Een er van is een rockcafé. Ik ben niet autistisch maar het gros van mijn vrienden bestaat nu uit mensen met autisme die daar werken of werkte, omdat er een setting was waardoor je op je gemak kon werken en mensen kon leren kennen. En ik kwam daar voor de muziek en je raakt dan vanzelf natuurlijk aan de praat. Mijn vrienden van daar hebben er veel baat bij gehad en zijn nu onderdeel van mijn vriendengroep.
Er is ook een gamecafé, kringloop en theather-podium met dezelfde setting.
Alles, geen studie hebben of baan hebben, is namelijk makkelijker met vrienden.
Aan je gekozen username te zien en wat je typt heb je humor en ben je intelligent en zul je weinig moeite hebben om die te kunnen maken. Je moet het mogelijk meer op plekken zoeken waar je hobby's en passies liggen.
woensdag 1 november 2017 om 22:09
Ach lieverd wat rot.
Zoals al eerder is gezegd hier, neem het heft in eigen handen. Jij bent de enige die kan bepalen of therapie nodig is. Je kunt ook bij maatschappelijk werk terecht.
Is er iemand in je omgeving waarbij je je verhaal kunt doen?
Of iemand die je eens kunt uitnodigen? Buren? Familie?
Het is heel erg om je zo te voelen.
Zoals al eerder is gezegd hier, neem het heft in eigen handen. Jij bent de enige die kan bepalen of therapie nodig is. Je kunt ook bij maatschappelijk werk terecht.
Is er iemand in je omgeving waarbij je je verhaal kunt doen?
Of iemand die je eens kunt uitnodigen? Buren? Familie?
Het is heel erg om je zo te voelen.
woensdag 1 november 2017 om 22:29
Je bent 19. Je bent geen kind meer maar meerderjarig.
Je hebt geen toestemming nodig van je ouders om in therapie te gaan.
Als jij denkt dat het goed voor je is gewoon doen.
Had / heb je wel hobby's waar je leeftijdsgenoten kan ontmoeten.
Het klinkt alsof je ouders en je begeleider je nogal kort willen houden en veel voor je willen bepalen.
Je hebt geen toestemming nodig van je ouders om in therapie te gaan.
Als jij denkt dat het goed voor je is gewoon doen.
Had / heb je wel hobby's waar je leeftijdsgenoten kan ontmoeten.
Het klinkt alsof je ouders en je begeleider je nogal kort willen houden en veel voor je willen bepalen.
woensdag 1 november 2017 om 22:41
Wat rot dat je je zo voelt. Ik herken het wel.
Hier ook Autisme en op jouw leeftijd (ben nu 32) had ik een beetje vergelijkbaar leven. Eenzaam en somber. Vriendinnen had ik bijna niet meer. Het leven van leeftijdsgenoten draaide naast school vooral om uitgaan en verkering. Mij boeide dat niet en dat maakte me een vreemde eend. Pijnlijk, maar toch ging ik geen dingen doen waar ik niet achter stond.
Ik liep toen ook stage en dat ging 2 keer goed mis. De werkdruk niet aankunnen, concentratieproblemen en moeizaam contact. Ik kreeg veel onbegrip. Men vond mij lui en dwars. Vaak werd ik afgesnauwd en dan lukten de meest simpele dingen niet meer van de zenuwen. Mijn enige pleziertjes waren fietsen, computeren en mijn huisdieren. Daar keek ik dan heel de dag naar uit. Mijn laatste stage heb ik niet afgemaakt doordat ik overspannen raakte. En ze zagen daar ook al dat ik het niet ging redden. Vaak ging ik er huilend naartoe en kwam net zo terug.
Tips heb ik niet echt. Bij mij is het een lange weg geweest van veel proberen (werk, hobbyclubjes om contact te maken). Uit die laatste groeiden geen vriendschappen. Zo'n 6 jaar had ik alleen mijn moeder nog als maatje. Nu heb ik weer een klein aantal vriendinnen. Allemaal mijn werk ontmoet. Toevallig had ik met deze mensen een klik, wat ik niet snel heb.
Hier ook Autisme en op jouw leeftijd (ben nu 32) had ik een beetje vergelijkbaar leven. Eenzaam en somber. Vriendinnen had ik bijna niet meer. Het leven van leeftijdsgenoten draaide naast school vooral om uitgaan en verkering. Mij boeide dat niet en dat maakte me een vreemde eend. Pijnlijk, maar toch ging ik geen dingen doen waar ik niet achter stond.
Ik liep toen ook stage en dat ging 2 keer goed mis. De werkdruk niet aankunnen, concentratieproblemen en moeizaam contact. Ik kreeg veel onbegrip. Men vond mij lui en dwars. Vaak werd ik afgesnauwd en dan lukten de meest simpele dingen niet meer van de zenuwen. Mijn enige pleziertjes waren fietsen, computeren en mijn huisdieren. Daar keek ik dan heel de dag naar uit. Mijn laatste stage heb ik niet afgemaakt doordat ik overspannen raakte. En ze zagen daar ook al dat ik het niet ging redden. Vaak ging ik er huilend naartoe en kwam net zo terug.
Tips heb ik niet echt. Bij mij is het een lange weg geweest van veel proberen (werk, hobbyclubjes om contact te maken). Uit die laatste groeiden geen vriendschappen. Zo'n 6 jaar had ik alleen mijn moeder nog als maatje. Nu heb ik weer een klein aantal vriendinnen. Allemaal mijn werk ontmoet. Toevallig had ik met deze mensen een klik, wat ik niet snel heb.
donderdag 2 november 2017 om 09:03
Wow, dus is precies wat ik meemaak. Zo jammer dat je dit allemaal mee moet maken..hondenmens schreef: ↑01-11-2017 22:41Wat rot dat je je zo voelt. Ik herken het wel.
Hier ook Autisme en op jouw leeftijd (ben nu 32) had ik een beetje vergelijkbaar leven. Eenzaam en somber. Vriendinnen had ik bijna niet meer. Het leven van leeftijdsgenoten draaide naast school vooral om uitgaan en verkering. Mij boeide dat niet en dat maakte me een vreemde eend. Pijnlijk, maar toch ging ik geen dingen doen waar ik niet achter stond.
Ik liep toen ook stage en dat ging 2 keer goed mis. De werkdruk niet aankunnen, concentratieproblemen en moeizaam contact. Ik kreeg veel onbegrip. Men vond mij lui en dwars. Vaak werd ik afgesnauwd en dan lukten de meest simpele dingen niet meer van de zenuwen. Mijn enige pleziertjes waren fietsen, computeren en mijn huisdieren. Daar keek ik dan heel de dag naar uit. Mijn laatste stage heb ik niet afgemaakt doordat ik overspannen raakte. En ze zagen daar ook al dat ik het niet ging redden. Vaak ging ik er huilend naartoe en kwam net zo terug.
Tips heb ik niet echt. Bij mij is het een lange weg geweest van veel proberen (werk, hobbyclubjes om contact te maken). Uit die laatste groeiden geen vriendschappen. Zo'n 6 jaar had ik alleen mijn moeder nog als maatje. Nu heb ik weer een klein aantal vriendinnen. Allemaal mijn werk ontmoet. Toevallig had ik met deze mensen een klik, wat ik niet snel heb.
donderdag 2 november 2017 om 09:04
Dat gevoel heb ik ook. Ik ben morgen de huisarts (ik stel dit telkens uit, want ik haat bellen). Ik heb op verschillende sporten gezeten, maar op de een of andere manier gaf ik telkens weer opsugarmiss schreef: ↑01-11-2017 22:29Je bent 19. Je bent geen kind meer maar meerderjarig.
Je hebt geen toestemming nodig van je ouders om in therapie te gaan.
Als jij denkt dat het goed voor je is gewoon doen.
Had / heb je wel hobby's waar je leeftijdsgenoten kan ontmoeten.
Het klinkt alsof je ouders en je begeleider je nogal kort willen houden en veel voor je willen bepalen.
donderdag 2 november 2017 om 09:05
Ik woon nog thuis. Dit zijn de enige mensen die ik zieYasna schreef: ↑01-11-2017 22:09Ach lieverd wat rot.
Zoals al eerder is gezegd hier, neem het heft in eigen handen. Jij bent de enige die kan bepalen of therapie nodig is. Je kunt ook bij maatschappelijk werk terecht.
Is er iemand in je omgeving waarbij je je verhaal kunt doen?
Of iemand die je eens kunt uitnodigen? Buren? Familie?
Het is heel erg om je zo te voelen.
donderdag 2 november 2017 om 23:20
Ik zag ook heel weinig mensen in die tijd. Alleen mijn opa en oom kwamen nog over de vloer. Zo'n contrast met vroeger, toen was het vaak de zoete inval. Er gebeurde dat jaar ook veel. Mijn ouders waren niet meer gelukkig samen. We deden amper leuke dingen meer, er hing een gespannen sfeer. Dan was ook mijn oom ongeneeslijk ziek. Mijn ouders leefden zo met hem mee dat er voor mijn verhalen weinig ruimte was. Ik had toen graag vrienden gehad.
