Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid.
maandag 2 april 2018 om 01:47
Eerste post. In ben een man van 41 en ik wil mijn verhaal kwijt.
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen maar ik voel me dus eenzaam.
Ik ben altijd al verlegen geweest waardoor ik nooit vrienden heb gehad. Rond 2005 ben ik begonnen met chatten en vond een vrouw waar ik verliefd op werd. Ik heb ook heel vaak op en neer gereisd naar Finland, waar ze woonde (en nog woont). In 2008 was ik inmiddels met haar getrouwd en ben ik (in april 2008) verhuisd naar Finland. Mijn huwelijk was 8 jaar lang goed en toen begon het tekenen te geven van dat het minder goed werd. Mijn vrouw werd steeds minder gelukkig en in 2016 besloot ze om een eind te maken aan het huwelijk. Dit deed ze op een sociale media site. Ik was op vakantie in nederland en zij zat in Noorwegen. De reden dat we beiden in een ander land op vakantie waren was omdat ik al jaren mijn ouders wilde bezoeken, maar zei had helemaal geen zin om naar nederland op vakantie te gaan. We besloten toen, en dat ging gewoon in goede verstandhouding, dat ik naar nederland zou gaan. En zij had zin in Noorwegen dus ging ze daar naartoe. Nog een reden dat ik graag naar nederland wilde: in 2010 kregen we een zoon en mijn ouders wilden mijn zoon erg graag in levende lijve zien uiteraard. Ik vond het erg jammer dat mijn toenmalige vrouw niet met me mee wilde natuurlijk en realiseerde me ook wel dat het erg onorthodox was dat we niet gewoon met elkaar op vakantie gingen MET elkaar, maar ik dacht toen, " okay vooruit dan maar". Op de laatste dag dat ik in nederland was kreeg ik via FB dus dat bericht dat ze een scheiding had aangevraagd en of ik als ik terug zou zijn in Finland dat even kon gaan tekenen bij het rechtshuis. (sorry voor het lange verhaal ik wil gewoon een zo duidelijk mogeljk beeld geven). Mijn vrouw zou na mijn terugkomst nog een paar weken in Noorwegen zijn. Het bericht dat ze wilde scheiden kwam voor mij toch heel onverwachts. Ik wist dat ze niet echt gelukkig was maar dat ze ZO ongelukkig was wist ik niet. Ik heb niks verkeerds gedaan, ik drink niet, gok niet, ben niet geweldadig, ben niet vreemd gegaan, en ik dacht dat ik alle onenigheiden toch altijd goed uitpraatte met mijn vrouw dus ik snap het niet. De scheiding die mijn vrouw geregeld had, had ze ook maanden gepland met een buurvrouw. Ik heb hier een klap van opgelopen. Ik begon te denken "mischien ben ik gewoon te saai of zo" en "ze had het al maanden voorbereid, en ik had niks door..."
Okay... Dus verder met mijn verhaal. Ik kwam dus terug uit nederland, en vond het briefje op mijn bed waarin stond dat het niet aan mij lag en waarin ze vertelde dat ze de reden niet echt wist waarom ze wilde scheiden, maar dat ze liever alleen wilde zijn en dat ze ook naar een ander land wilde verhuizen. De jaren die daarna volgde ben ik écht heel alleen geweest. Ik had geen vrienden, buren, familie, oude kennissen, oud-collegas, familie van mijn vrouw was er ook niet en ik leefde in een afgelegen gebied en ik kreeg het Fins maar moeilijk geleerd dus ik kon er ook niet even op uit om eventjes een praatje te maken met iemand in de winkel ofzo dus dat was heel zwaar. Mijn ex-vrouw ging slapen als ik wakker was en in de avond zaten we allebei achter de computer. Onze huiskamer was een puinzooi omdat we allebei depressief waren en geen energie hadden om op te ruimen. Mijn ex-schoonmoeder had gedurende die tijd ook nog geprobeerd om haar ex vriend te vermoorden wat ook erg heftig was, en ze begon ook stalkers-gedrag te vertonen. Ik kreeg last van mijn gebit en moest maanden lang bijna elke week naar de tandarts en kwam daardoor regelmatig financieel heel krap te zitten. Later kreeg ik ook nog heel veel pijn in mijn rug, zo erg dat ik bijna niet meer kon lopen (ik heb nu nog last van mijn rug, maar niet zo erg als dat het geweest was.) Veel problemen dus en het voelde nóg zwaarder vanwege de lange koude winters in Finland (-20 graden of kouder is vrij normaal) en het feit dat de dagen daar in de winter heel kort zijn. Ik werd dus depressief en dacht maar aan 1 ding. "Dit moet zo snel mogelijk veranderen". Mijn vrouw was vastbesloten om naar een ander land te verhuizen, en dus dacht ik bij mijn eigen. Okay, dan ga ik terug naar Nederland. Ik ga terugwonen bij mijn ouders en intussen zoek ik werk en een huurhuis en zodra ik dat gevonden heb kan mijn zoon ook naar Nederland verhuizen. Dit had ik met mijn ex ook zo afgesproken. Toen ik in Nederland aankwam had ik na 3 weken werk. Het "arbeidsbureau" zorgde daar wel voor omdat ze er alles aan deden om me geen bijstand te geven. Ik heb de eerste maand ook geen geld gehad omdat ik van het "arbeidsbureau" al mijn finse afschriften van 3 maanden terug moest vertalen bij een beëidigd vertaler, op mijn kosten. Dat zou meer gekost hebben dan dat ik van de bijstand zou krijgen. Ook werd het me zwaar ontmoedigd om achter deze bijstand aan te gaan. Okay, nu werk ik dus omdat ik het eerste het beste baantje heb gepakt wat ik kon vinden. Ik doe dit werk nu 2 maanden en word er niet gelukkiger op. Het is oersaai, ik moet bijvoorbeeld de hele dag kip-nuggets van een krat in een bakje leggen. Ik zit sowieso al niet lekker in mijn vel vanwege de laatste jaren dus wilde ik echt iets anders gaan doen. Ik ben daarom met een opleiding begonnen, ik dacht dat dat een goed idee was, maar ik begin te merken dat ik het erg zwaar vind. Ik mis mijn zoon natuurlijk, ik kom moe thuis en ik denk dat ik gewoon te veel hooi op mijn vork heb genomen. Daarbij voel ik me nog steeds erg alleen. In Nederland heb ik natuurlijk mijn ouders, maar verder ook geen vrienden of andere familie die dichtbij woont. De vrienden die ik vroeger had waren geen echte vrienden en toen ik nog in Nederland woonde waren die personen al lang uit beeld. Ik weet niet of ik nog puf heb om mijn verhaal verder te vertellen, maar als afsluiting wil ik maar 1 ding nog zeggen. In de toekomst wil ik eindelijk een huurhuis hebben voor mezelf en mijn zoon, nooit meer een relatie, wat goede vrienden en een vaste baan (geen flexwerk). Wat ik echt belangrijk vind is, VRIENDEN. Ik schreeuw om vrienden. Ik hoef niet elke dag op de koffie of elke week naar de film. Nou ja als het klikt en we zouden daar zin in hebben, dan waarom niet natuurlijk, maar gewoon 1 of 2 vrienden, wat zou ik daar blij mee zijn. Maar ik weet niet hoe ik dat aan moet pakken en merk dat ik het op begin te geven. Naar een sportclub kan ik niet vanwege mijn rug en nou ja .. ik weet het gewoon even niet. Heeft iemand mischien een tip of een idee?
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen maar ik voel me dus eenzaam.
Ik ben altijd al verlegen geweest waardoor ik nooit vrienden heb gehad. Rond 2005 ben ik begonnen met chatten en vond een vrouw waar ik verliefd op werd. Ik heb ook heel vaak op en neer gereisd naar Finland, waar ze woonde (en nog woont). In 2008 was ik inmiddels met haar getrouwd en ben ik (in april 2008) verhuisd naar Finland. Mijn huwelijk was 8 jaar lang goed en toen begon het tekenen te geven van dat het minder goed werd. Mijn vrouw werd steeds minder gelukkig en in 2016 besloot ze om een eind te maken aan het huwelijk. Dit deed ze op een sociale media site. Ik was op vakantie in nederland en zij zat in Noorwegen. De reden dat we beiden in een ander land op vakantie waren was omdat ik al jaren mijn ouders wilde bezoeken, maar zei had helemaal geen zin om naar nederland op vakantie te gaan. We besloten toen, en dat ging gewoon in goede verstandhouding, dat ik naar nederland zou gaan. En zij had zin in Noorwegen dus ging ze daar naartoe. Nog een reden dat ik graag naar nederland wilde: in 2010 kregen we een zoon en mijn ouders wilden mijn zoon erg graag in levende lijve zien uiteraard. Ik vond het erg jammer dat mijn toenmalige vrouw niet met me mee wilde natuurlijk en realiseerde me ook wel dat het erg onorthodox was dat we niet gewoon met elkaar op vakantie gingen MET elkaar, maar ik dacht toen, " okay vooruit dan maar". Op de laatste dag dat ik in nederland was kreeg ik via FB dus dat bericht dat ze een scheiding had aangevraagd en of ik als ik terug zou zijn in Finland dat even kon gaan tekenen bij het rechtshuis. (sorry voor het lange verhaal ik wil gewoon een zo duidelijk mogeljk beeld geven). Mijn vrouw zou na mijn terugkomst nog een paar weken in Noorwegen zijn. Het bericht dat ze wilde scheiden kwam voor mij toch heel onverwachts. Ik wist dat ze niet echt gelukkig was maar dat ze ZO ongelukkig was wist ik niet. Ik heb niks verkeerds gedaan, ik drink niet, gok niet, ben niet geweldadig, ben niet vreemd gegaan, en ik dacht dat ik alle onenigheiden toch altijd goed uitpraatte met mijn vrouw dus ik snap het niet. De scheiding die mijn vrouw geregeld had, had ze ook maanden gepland met een buurvrouw. Ik heb hier een klap van opgelopen. Ik begon te denken "mischien ben ik gewoon te saai of zo" en "ze had het al maanden voorbereid, en ik had niks door..."
Okay... Dus verder met mijn verhaal. Ik kwam dus terug uit nederland, en vond het briefje op mijn bed waarin stond dat het niet aan mij lag en waarin ze vertelde dat ze de reden niet echt wist waarom ze wilde scheiden, maar dat ze liever alleen wilde zijn en dat ze ook naar een ander land wilde verhuizen. De jaren die daarna volgde ben ik écht heel alleen geweest. Ik had geen vrienden, buren, familie, oude kennissen, oud-collegas, familie van mijn vrouw was er ook niet en ik leefde in een afgelegen gebied en ik kreeg het Fins maar moeilijk geleerd dus ik kon er ook niet even op uit om eventjes een praatje te maken met iemand in de winkel ofzo dus dat was heel zwaar. Mijn ex-vrouw ging slapen als ik wakker was en in de avond zaten we allebei achter de computer. Onze huiskamer was een puinzooi omdat we allebei depressief waren en geen energie hadden om op te ruimen. Mijn ex-schoonmoeder had gedurende die tijd ook nog geprobeerd om haar ex vriend te vermoorden wat ook erg heftig was, en ze begon ook stalkers-gedrag te vertonen. Ik kreeg last van mijn gebit en moest maanden lang bijna elke week naar de tandarts en kwam daardoor regelmatig financieel heel krap te zitten. Later kreeg ik ook nog heel veel pijn in mijn rug, zo erg dat ik bijna niet meer kon lopen (ik heb nu nog last van mijn rug, maar niet zo erg als dat het geweest was.) Veel problemen dus en het voelde nóg zwaarder vanwege de lange koude winters in Finland (-20 graden of kouder is vrij normaal) en het feit dat de dagen daar in de winter heel kort zijn. Ik werd dus depressief en dacht maar aan 1 ding. "Dit moet zo snel mogelijk veranderen". Mijn vrouw was vastbesloten om naar een ander land te verhuizen, en dus dacht ik bij mijn eigen. Okay, dan ga ik terug naar Nederland. Ik ga terugwonen bij mijn ouders en intussen zoek ik werk en een huurhuis en zodra ik dat gevonden heb kan mijn zoon ook naar Nederland verhuizen. Dit had ik met mijn ex ook zo afgesproken. Toen ik in Nederland aankwam had ik na 3 weken werk. Het "arbeidsbureau" zorgde daar wel voor omdat ze er alles aan deden om me geen bijstand te geven. Ik heb de eerste maand ook geen geld gehad omdat ik van het "arbeidsbureau" al mijn finse afschriften van 3 maanden terug moest vertalen bij een beëidigd vertaler, op mijn kosten. Dat zou meer gekost hebben dan dat ik van de bijstand zou krijgen. Ook werd het me zwaar ontmoedigd om achter deze bijstand aan te gaan. Okay, nu werk ik dus omdat ik het eerste het beste baantje heb gepakt wat ik kon vinden. Ik doe dit werk nu 2 maanden en word er niet gelukkiger op. Het is oersaai, ik moet bijvoorbeeld de hele dag kip-nuggets van een krat in een bakje leggen. Ik zit sowieso al niet lekker in mijn vel vanwege de laatste jaren dus wilde ik echt iets anders gaan doen. Ik ben daarom met een opleiding begonnen, ik dacht dat dat een goed idee was, maar ik begin te merken dat ik het erg zwaar vind. Ik mis mijn zoon natuurlijk, ik kom moe thuis en ik denk dat ik gewoon te veel hooi op mijn vork heb genomen. Daarbij voel ik me nog steeds erg alleen. In Nederland heb ik natuurlijk mijn ouders, maar verder ook geen vrienden of andere familie die dichtbij woont. De vrienden die ik vroeger had waren geen echte vrienden en toen ik nog in Nederland woonde waren die personen al lang uit beeld. Ik weet niet of ik nog puf heb om mijn verhaal verder te vertellen, maar als afsluiting wil ik maar 1 ding nog zeggen. In de toekomst wil ik eindelijk een huurhuis hebben voor mezelf en mijn zoon, nooit meer een relatie, wat goede vrienden en een vaste baan (geen flexwerk). Wat ik echt belangrijk vind is, VRIENDEN. Ik schreeuw om vrienden. Ik hoef niet elke dag op de koffie of elke week naar de film. Nou ja als het klikt en we zouden daar zin in hebben, dan waarom niet natuurlijk, maar gewoon 1 of 2 vrienden, wat zou ik daar blij mee zijn. Maar ik weet niet hoe ik dat aan moet pakken en merk dat ik het op begin te geven. Naar een sportclub kan ik niet vanwege mijn rug en nou ja .. ik weet het gewoon even niet. Heeft iemand mischien een tip of een idee?
maandag 2 april 2018 om 02:43
Ga is naar de huisarts (als je in NL bent en Ik neem aan een verzekering hebt)
Kun je met een gespecialiseerd iemand (huisarts psycholoog) gaan zitten. Dit wordt volledig uit de basis vergoed, en die kan jou helpen met vervolgstappen.
Voor de rest voor vrienden:
- Ga sporten (voetbal, hockey, hardlopen, zo komt mijn vader nog wekelijks leuke nieuwe mensen tegen)
- Een andere hobby, zingen oid zolang het maar team gerelateerd is.
- zoek een buurthuis op of iets dergelijks.
Vrienden, zeker op jouw leeftijd, komen niet vanzelf daar moet je energie in steken.
Succes kerel!
Kun je met een gespecialiseerd iemand (huisarts psycholoog) gaan zitten. Dit wordt volledig uit de basis vergoed, en die kan jou helpen met vervolgstappen.
Voor de rest voor vrienden:
- Ga sporten (voetbal, hockey, hardlopen, zo komt mijn vader nog wekelijks leuke nieuwe mensen tegen)
- Een andere hobby, zingen oid zolang het maar team gerelateerd is.
- zoek een buurthuis op of iets dergelijks.
Vrienden, zeker op jouw leeftijd, komen niet vanzelf daar moet je energie in steken.
Succes kerel!
maandag 2 april 2018 om 05:28
Zelf zit ik in een andere tijdzone, maar wat echt helpt en heel basis is, is goed slapen. Het is midden in de nacht en ik snap dat het hoog zit, maar oprecht, stap 1 om je beter te voelen is beter slapen.
Verder zou ik een hobby gaan doen, een sport, vrijwilligerswerk misschien? een standaard onderneming waarbij je elke week mensen in een informele sfeer ziet, dan bouw je zo een gemeenschappelijke band op.
Verder zou ik een hobby gaan doen, een sport, vrijwilligerswerk misschien? een standaard onderneming waarbij je elke week mensen in een informele sfeer ziet, dan bouw je zo een gemeenschappelijke band op.
dinsdag 3 april 2018 om 11:58
Het meest nodige is eigenlijk al gezegd. Behalve dat je echt alinea's moet gaan gebruiken! 
En geen 'okay' zeggen tussendoor, is niet nodig en het leest wat prettiger.
Heel veel sterkte! Ik hoop dat je snel gelukkiger wordt. Hou in je achterhoofd dat werk meestal saai en een sleur blijft. Of je nou kipnuggets in een bakje legt of een kantoorbaan. Je moet echt je voldoening uit je leven halen door daarnaast ook leuke dingen te blijven doen.
En geen 'okay' zeggen tussendoor, is niet nodig en het leest wat prettiger.Heel veel sterkte! Ik hoop dat je snel gelukkiger wordt. Hou in je achterhoofd dat werk meestal saai en een sleur blijft. Of je nou kipnuggets in een bakje legt of een kantoorbaan. Je moet echt je voldoening uit je leven halen door daarnaast ook leuke dingen te blijven doen.
