Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid?
maandag 25 januari 2010 om 23:07
Net als veel mensen begin ik met het van me afschrijven.
Het begon dus al op de basisschool, een beetje onzeker voelen, heel natuurlijk op die leeftijd, toch?
Maar daar bleef het niet bij, want een jaar later liep het echt uit de hand. Ik begon me gewoon depressief te voelen, en dat op die leeftijd. Ik voelde me eigenlijk altijd eenzaam zonder er echt bewust van te zijn, want ik had vrienden, en ik had het goed thuis, maar toch voelde ik me altijd down en het bleef heel lang zo, en ging me steeds onzekerder voelen. Op die leeftijd leer je ook dat vriendinnen niet altijd vriendinnen zijn, maar dat maakte het extra moeilijk in die kwetsbare periode waardoor ik me onbewust meer afsloot van mensen. Niet fysiek, maar wel geestelijk.
Langzamerhand kreeg ik de draad weer te pakken, en op onzekerheid na ging het vergeleken die vorige tijd beter.
Ik bleef op school een jaar zitten, waardoor ik nieuwe vrienden kreeg, gelukkig van mijn leeftijd. alles leek weer beter te gaan en alles ging even goed, eindelijk, na al die elendige jaren.
Totdat ik op een dag overvallen werd ik me eigen huis, alles veranderde. Ik kreeg een post traumatisch stress syndroom. Ik voelde niks meer, geen emoties, niks. Dat was een hele bizarre tijd, het ging ook zo voorbij omdat ik het gewoon niet helemaal mee maakte. Ik kon niet lachen, enkel doen alsof bij de dingen waar ik normaal wel om gelachen had. Huilen deed ik ook niet. Ik herinnerde me nog goed dat ik in de spiegel keek, en mezelf zag, emotieloos.
Daarna zijn we meteen verhuist, ik ben na die avond nooit meer in dat huis blijven slapen. Ik heb er veel nachtmerries over gehad, dat ik in dat huis moest slapen en ik voelde dat er iemand naar me keek.
Me jeugdelijke huis los laten was heel moeilijk, maar kreeg er wel een knus huis voor terug midden in de stad.
Ik ging naar een psycholoog om alles te verwerken. Eindelijk, een psycholoog, die ik eigenlijk al jaren wou hebben maar nooit het initatief nam om er over te beginnen of er een te zoeken.
Na een jaar was het zo goed als verwerkt, vrij snel, en wilde ik verder gaan.
Vreemd genoeg ging het heel goed op school, maar met mezelf iets minder. Ik voelde me nog meer buiten gesloten van mensen dan ik daarvoor al deed. Vooral omdat mensen me niks durfden te vragen op school over het gebeuren toen ik terug kwam, en ik er zelf ook niet over begon omdat ik het te moeilijk vond. Ik werd dus nog eenzamer.
Ik heb alles in me eentje verwerkt, ik en de psycholoog, zonder met andere mensen erover te praten over hoe ik me voelde.
In die tijd is ook mijn stiefmoeder overleden, mijn vader zijn vriendin, wat me erg veel pijn heb gedaan maar er bijna niet om heb kunnen huilen. Haar dochtertje woont nu bij mij en me moeder in huis omdat wij meer een 'gezin' vormde. Iedereen zoekt ze plekje dus nogsteeds.
Sinds een half jaar terug ging ik weer terug naar de psycholoog, met de klacht dat ik niet zoveel meer voelde. Het leek alsof het stress syndroom terug kwam, wel minder als eerst, maar toch voelbaar.
Ook is toen ADD bij mij ontdekt. Gek genoeg kwam ik er zelf mee. Ik las het op een site via een vriend van mij, die het zelf ook had. Na met hem een gesprek gevoerd te hebben zaten we op één lijn en vroeg hij het aan mij, en inderdaad had ik het eerder van leraren gehoord. Ik bleek het te hebben en heb daar nu medicijnen voor.
Maar goed, ik had dus de klacht dat ik minder voelde. Na een uitpluis in me verleden blijkt dus dat het eenzaamheid is, waar ik me helemaal in kon vinden. Zij beschreef precies wat ik voelde, en moest dus dingen opnoemen waardoor ik zo teruggetrokken ben geworden.
Het ging terug in me verleden, waar ik op één of andere manier moeite had om over te praten.
Ik ben over een lange tijd vertrouwen in mensen kwijt geraakt waardoor ik niet meer praatte over mijn eige problemen, en raakte langzaam in deze gewoonte waardoor ik me steeds eenzamer voelde.
Thuis moest ik dingen bedenken waardoor ik dacht dat de oorzaak zou kunnen zijn van dit alles.
na een lange tijd wist ik het bijna zeker; De scheiding van mijn ouders. Ook al was ik heel jong, mijn ouders vertelde me dat ik er veel last van heb gehad. Ook mijn moeder en ik liggen elkaar niet zo erg waardoor ik me verhalen voor me hield. Zij is het type dat graag in de kwetsbare rol kruipt, en mensen daarmee voor zich wint en dat tegen mij gebruikt als ik een keer iets doe waar zij het niet mee eens is. Of gaat huilen, zodat je je schuldig voeld en je aan haar toegeeft. Ook heeft ze een hele negatieve instelling, en is nooit voor iets spontaans in, terwijl ik 'niet zo negatief moet praten' als het een keer tegenzit. Terwijl ik toch zeker weet dat ik de hele overval in mijn eentje heb verwerkt zonder haar hulp.. zonder te klagen.. Zo heeft ze veel dingen, en ben daarover met mijn oudere zus gaan praten. zij bleek precies hetzelfde te hebben en hierdoor nog veel last heeft. 'Ik ben blij dat ik nu niet meer hier woon, maar ergens anders in het land met mijn vriend.' Vertelde ze.
En dat is precies wat ik ook wil! als ik bij andere mensen ben, zoals bij mijn vriend, voel ik me helemaal thuis. Ik wordt dan helemaal relaxed ook al heb ik moeite om me te voegen in hun gezin, zoals ik bij alle mensen heb eigenlijk. Toch vind ik het daar prettiger. als ik thuis kom is altijd alles precies hetzelfde; De negatieve instelling van mijn moeder. Je voelt het al als je binnen komt. Ik leer van mezelf en vriendinnen om, hoe moeilijk het ook is, positief te blijven en door te blijven gaan. Maar een tegenovergestelde instelling van je gedeprimeerde moeder (omdat ik ben overvallen) maakt het me heel moeilijk, moeilijker dan ze altijd al is geweest.
ik zit hier best wel mee want ik me niet verbonden met mensen en heb behoefte aan aandacht. ik geef mezelf altijd de schuld in grote groepen met onbekende mensen als ik me niet op me gemak voel. Dat heb ik al heel snel, dat gevoel. Zelfs bij mensen die ik wel ken. Het is iets dat er in is gaan sluipen in de jaren.
Zo , even mijn verhaal kwijt!
Mensen met reacties heel graag! Al is het een beetje om erover te kunnen praten of te vergelijken.
Groetjes, Sanne
Het begon dus al op de basisschool, een beetje onzeker voelen, heel natuurlijk op die leeftijd, toch?
Maar daar bleef het niet bij, want een jaar later liep het echt uit de hand. Ik begon me gewoon depressief te voelen, en dat op die leeftijd. Ik voelde me eigenlijk altijd eenzaam zonder er echt bewust van te zijn, want ik had vrienden, en ik had het goed thuis, maar toch voelde ik me altijd down en het bleef heel lang zo, en ging me steeds onzekerder voelen. Op die leeftijd leer je ook dat vriendinnen niet altijd vriendinnen zijn, maar dat maakte het extra moeilijk in die kwetsbare periode waardoor ik me onbewust meer afsloot van mensen. Niet fysiek, maar wel geestelijk.
Langzamerhand kreeg ik de draad weer te pakken, en op onzekerheid na ging het vergeleken die vorige tijd beter.
Ik bleef op school een jaar zitten, waardoor ik nieuwe vrienden kreeg, gelukkig van mijn leeftijd. alles leek weer beter te gaan en alles ging even goed, eindelijk, na al die elendige jaren.
Totdat ik op een dag overvallen werd ik me eigen huis, alles veranderde. Ik kreeg een post traumatisch stress syndroom. Ik voelde niks meer, geen emoties, niks. Dat was een hele bizarre tijd, het ging ook zo voorbij omdat ik het gewoon niet helemaal mee maakte. Ik kon niet lachen, enkel doen alsof bij de dingen waar ik normaal wel om gelachen had. Huilen deed ik ook niet. Ik herinnerde me nog goed dat ik in de spiegel keek, en mezelf zag, emotieloos.
Daarna zijn we meteen verhuist, ik ben na die avond nooit meer in dat huis blijven slapen. Ik heb er veel nachtmerries over gehad, dat ik in dat huis moest slapen en ik voelde dat er iemand naar me keek.
Me jeugdelijke huis los laten was heel moeilijk, maar kreeg er wel een knus huis voor terug midden in de stad.
Ik ging naar een psycholoog om alles te verwerken. Eindelijk, een psycholoog, die ik eigenlijk al jaren wou hebben maar nooit het initatief nam om er over te beginnen of er een te zoeken.
Na een jaar was het zo goed als verwerkt, vrij snel, en wilde ik verder gaan.
Vreemd genoeg ging het heel goed op school, maar met mezelf iets minder. Ik voelde me nog meer buiten gesloten van mensen dan ik daarvoor al deed. Vooral omdat mensen me niks durfden te vragen op school over het gebeuren toen ik terug kwam, en ik er zelf ook niet over begon omdat ik het te moeilijk vond. Ik werd dus nog eenzamer.
Ik heb alles in me eentje verwerkt, ik en de psycholoog, zonder met andere mensen erover te praten over hoe ik me voelde.
In die tijd is ook mijn stiefmoeder overleden, mijn vader zijn vriendin, wat me erg veel pijn heb gedaan maar er bijna niet om heb kunnen huilen. Haar dochtertje woont nu bij mij en me moeder in huis omdat wij meer een 'gezin' vormde. Iedereen zoekt ze plekje dus nogsteeds.
Sinds een half jaar terug ging ik weer terug naar de psycholoog, met de klacht dat ik niet zoveel meer voelde. Het leek alsof het stress syndroom terug kwam, wel minder als eerst, maar toch voelbaar.
Ook is toen ADD bij mij ontdekt. Gek genoeg kwam ik er zelf mee. Ik las het op een site via een vriend van mij, die het zelf ook had. Na met hem een gesprek gevoerd te hebben zaten we op één lijn en vroeg hij het aan mij, en inderdaad had ik het eerder van leraren gehoord. Ik bleek het te hebben en heb daar nu medicijnen voor.
Maar goed, ik had dus de klacht dat ik minder voelde. Na een uitpluis in me verleden blijkt dus dat het eenzaamheid is, waar ik me helemaal in kon vinden. Zij beschreef precies wat ik voelde, en moest dus dingen opnoemen waardoor ik zo teruggetrokken ben geworden.
Het ging terug in me verleden, waar ik op één of andere manier moeite had om over te praten.
Ik ben over een lange tijd vertrouwen in mensen kwijt geraakt waardoor ik niet meer praatte over mijn eige problemen, en raakte langzaam in deze gewoonte waardoor ik me steeds eenzamer voelde.
Thuis moest ik dingen bedenken waardoor ik dacht dat de oorzaak zou kunnen zijn van dit alles.
na een lange tijd wist ik het bijna zeker; De scheiding van mijn ouders. Ook al was ik heel jong, mijn ouders vertelde me dat ik er veel last van heb gehad. Ook mijn moeder en ik liggen elkaar niet zo erg waardoor ik me verhalen voor me hield. Zij is het type dat graag in de kwetsbare rol kruipt, en mensen daarmee voor zich wint en dat tegen mij gebruikt als ik een keer iets doe waar zij het niet mee eens is. Of gaat huilen, zodat je je schuldig voeld en je aan haar toegeeft. Ook heeft ze een hele negatieve instelling, en is nooit voor iets spontaans in, terwijl ik 'niet zo negatief moet praten' als het een keer tegenzit. Terwijl ik toch zeker weet dat ik de hele overval in mijn eentje heb verwerkt zonder haar hulp.. zonder te klagen.. Zo heeft ze veel dingen, en ben daarover met mijn oudere zus gaan praten. zij bleek precies hetzelfde te hebben en hierdoor nog veel last heeft. 'Ik ben blij dat ik nu niet meer hier woon, maar ergens anders in het land met mijn vriend.' Vertelde ze.
En dat is precies wat ik ook wil! als ik bij andere mensen ben, zoals bij mijn vriend, voel ik me helemaal thuis. Ik wordt dan helemaal relaxed ook al heb ik moeite om me te voegen in hun gezin, zoals ik bij alle mensen heb eigenlijk. Toch vind ik het daar prettiger. als ik thuis kom is altijd alles precies hetzelfde; De negatieve instelling van mijn moeder. Je voelt het al als je binnen komt. Ik leer van mezelf en vriendinnen om, hoe moeilijk het ook is, positief te blijven en door te blijven gaan. Maar een tegenovergestelde instelling van je gedeprimeerde moeder (omdat ik ben overvallen) maakt het me heel moeilijk, moeilijker dan ze altijd al is geweest.
ik zit hier best wel mee want ik me niet verbonden met mensen en heb behoefte aan aandacht. ik geef mezelf altijd de schuld in grote groepen met onbekende mensen als ik me niet op me gemak voel. Dat heb ik al heel snel, dat gevoel. Zelfs bij mensen die ik wel ken. Het is iets dat er in is gaan sluipen in de jaren.
Zo , even mijn verhaal kwijt!
Mensen met reacties heel graag! Al is het een beetje om erover te kunnen praten of te vergelijken.
Groetjes, Sanne
dinsdag 26 januari 2010 om 11:20
je eenzaam voelen, de scheiding van je ouders, ADD, onzekerheid, een te emo en kwetsbare moeder en de manier van reageren je schooltijd.......Ik ben 11 keer verhuisd in 30 jaar....
dit zou zo mijn verhaal kunnen zijn, behalve dat ik me erbij neer heb gelegd dat ik gewoon niet zo goed ben in groepen en weinig vrienden heb, misschien wat minder sociaal. Ben vrij makkelijk maar altijd overal onzeker over.... Ik heb mn gezin, mijn kids zijn zeker en doen het stukken beter dan ik op die leeftijd, hebben veel vrienden en een vrij stabiel leven. Mijn man werkt 6 dagen per week, ik ben thuis met de kids en doe af en toe een cursus en doe vrijwilligerswerk. Mijn leven is eenzaam.
Je bent toch anders met ADD en wie dat niet kent snapt het niet. Probeer daar geen punt van te maken, jij bent jij en daar moet je het mee doen en dat is heel goed te doen zolang je je er niet achter verschuilt.
dit zou zo mijn verhaal kunnen zijn, behalve dat ik me erbij neer heb gelegd dat ik gewoon niet zo goed ben in groepen en weinig vrienden heb, misschien wat minder sociaal. Ben vrij makkelijk maar altijd overal onzeker over.... Ik heb mn gezin, mijn kids zijn zeker en doen het stukken beter dan ik op die leeftijd, hebben veel vrienden en een vrij stabiel leven. Mijn man werkt 6 dagen per week, ik ben thuis met de kids en doe af en toe een cursus en doe vrijwilligerswerk. Mijn leven is eenzaam.
Je bent toch anders met ADD en wie dat niet kent snapt het niet. Probeer daar geen punt van te maken, jij bent jij en daar moet je het mee doen en dat is heel goed te doen zolang je je er niet achter verschuilt.
dinsdag 26 januari 2010 om 17:27
Ja klopt! ADD maakt alles een stuk moeilijker.
Toen dit bij mij werdt ontdekt was het eigenlijk wel een opluchting, omdat er voor mij eindelijk dingen duidelijk werden. Waarom ben ik zo rommelig? Waarom werk ik niet snel ook al probeer ik het? Waarom reageer ik af en toe heel vaag? Gelukkig is dit voor mij een minder groot probleem door mijn medicijnen, maar die onzekerheid is met de jaren al gegroeid, en daarbij alle andere dingen die erbij komen!
Alvast bedankt voor de reacties!
Toen dit bij mij werdt ontdekt was het eigenlijk wel een opluchting, omdat er voor mij eindelijk dingen duidelijk werden. Waarom ben ik zo rommelig? Waarom werk ik niet snel ook al probeer ik het? Waarom reageer ik af en toe heel vaag? Gelukkig is dit voor mij een minder groot probleem door mijn medicijnen, maar die onzekerheid is met de jaren al gegroeid, en daarbij alle andere dingen die erbij komen!
Alvast bedankt voor de reacties!
dinsdag 26 januari 2010 om 18:51
ik heb medicijnen geslikt maar ben er na 1,5 jaar mee gestopt. Ik werd er op een gegeven moment zo vaag van en kreeg neurotische tics... Ik red me prima zonder, heb af en toe (waarschijnlijk vaker dan ik doorheb) een rare reactie of sna ik dingen echt niet maar ach, ik kom er overheen hoor!
Wat doe jij aan je eenzaamheid?
Wat doe jij aan je eenzaamheid?
maandag 1 februari 2010 om 20:56
Ja klopt, dat heb ik ook wel een beetje met mijn medicijnen. Het verschil bij mij is dat ik op school zit, en als ik ze neem meestal heel rustig wordt. Soms té rustig, en dan wil ik ook alleen maar leren en mijn concentratie kunnen gebruiken in bijvoorbeeld toetsen. Ik kan soms ook gewoon niet lachen omdat ik me te down of rustig voel daardoor.
Welke medicijnen heb je gebruikt? Want ik kreeg meerdere opties toegewezen.
Het probleem bij mij is, is dat ik niet eenzaam bén, maar me wel zo voel. Soms ben ik stomverbaasd over hoe ik van vriendinnen hoor dat ze jaloers op me zijn op me uiterlijk en dat ik sociaal, spontaan ben en veel vrienden heb. Maar zo voel ik me niet. Als ik even alleen sta, weet ik me geen goeie houding te geven. Ik blijf altijd mezelf en probeer het van me af te schudden, maar het gevoel blijft altijd. En dat heb ik ook met vreemde mensen, vooral in groepen. Als ik bijvoorbeeld met mijn vriend naar een feest ga van zijn vrienden val ik meestal wel stil, maar probeer ik wel gewoon een gesprek te kunnen voeren en mensen hebben het meestal niet in de gaten. Heel vreemd.. ik voel het meer van binnen.
Ik probeer dus gewoon onafhankelijk van andere mensen te zijn, dingen zelf te bereiken, sociaal te zijn. Alleen het probleem is dat is nogal een niet erg leuke thuis situatie heb. De band met mijn moeder is niet heel erg goed laat ik maar zeggen.
Wat doe jij er eigenlijk aan?
Welke medicijnen heb je gebruikt? Want ik kreeg meerdere opties toegewezen.
Het probleem bij mij is, is dat ik niet eenzaam bén, maar me wel zo voel. Soms ben ik stomverbaasd over hoe ik van vriendinnen hoor dat ze jaloers op me zijn op me uiterlijk en dat ik sociaal, spontaan ben en veel vrienden heb. Maar zo voel ik me niet. Als ik even alleen sta, weet ik me geen goeie houding te geven. Ik blijf altijd mezelf en probeer het van me af te schudden, maar het gevoel blijft altijd. En dat heb ik ook met vreemde mensen, vooral in groepen. Als ik bijvoorbeeld met mijn vriend naar een feest ga van zijn vrienden val ik meestal wel stil, maar probeer ik wel gewoon een gesprek te kunnen voeren en mensen hebben het meestal niet in de gaten. Heel vreemd.. ik voel het meer van binnen.
Ik probeer dus gewoon onafhankelijk van andere mensen te zijn, dingen zelf te bereiken, sociaal te zijn. Alleen het probleem is dat is nogal een niet erg leuke thuis situatie heb. De band met mijn moeder is niet heel erg goed laat ik maar zeggen.
Wat doe jij er eigenlijk aan?
