ei kwijt

Lieve Dons,



Ik snap dat je dan zeker even behoefte hebt om "even" je ei kwijt te kunnen. Toen ik je bericht las, wist ik niet of je nu verdrietig of blij moest zijn dat de mensen die er voor geleerd hebben geen stempel op je weten te zetten, inclusief de daaraangekoppelde behandelmethode / oplossing. Eigenlijk is dat ook niet aan de orde, jij zit gewoon met een ...gevoel en dat kan ik me helemaal voorstellen. Ik kan je alleen maar laten weten dat ik aan je denk en hoop dat er snel een lichtpuntje voor je komt, in welke vorm dan ook.

misschien moet je een balans vinden in wat je zoekt, een contact hebben met iemand die voor alles staat is ook erg lastig.

Je hebt mensen in je omgeving waar je goed mee kunt praten, maar ook mensen met wie je eigenlijk alleen maar goed kunt lachen of stappen...

Ik begrijp dat het moeilijk is maar probeer de rugzak van je verleden in de eerste instantie voor jezelf te houden, zoek eerst naar een vorm van contact om vervolgens te bepalen wat je zou kunnen hebben aan dit conact: alleen gezelligheid of ook een goed gesprek? en misschien wel beide...

zo kom je tenminste wel wat verder...

Sterkte!

Ik hoop dat je gauw een lichtpuntje vindt, om weer verder te kunnen. Misschien helpt van je af schrijven ook al heel goed.

Andere therapie geen mogelijkheid? Hypnotherapie?

Wat is Psychq?

Begrijp ik hetgoed dat je zelf sociale angst hebt?

Ik denk dat er best mogelijkheden zijn voor hulp, echt! Je ziet het nu heel somber in maar er is meer in deze wereld dan je nu denkt. Ik denk dat je probleme nu meer is dat je zo somber bent. Als je wat meer geloof hebt in jezelf en wat er nog voor positiefs is, aan contacten met mensen, aan activiteiten zul je zien dat er meer op je pad komt. Het is belangrijk dat je het contact tussen jouw 'kluizenaarsbestaan' en de 'normale wereld' wat kleiner maakt. Bv door vrijwillgerswerk of een cursus.

Ik weet niet waarom je zolang werkeloos bent? Ik ben ook werkeloos. Heb een verleden achter de rug met depressie en WAO. Was net weer aan het werk toen ik mijn baan kwijt raakte door reorganisatie. Balen. Ik ben bij een arbeidsdeskundige van het UWV. Samen kijken we wat er mogelijk is en hoe ik hetnu verder ga aanpakken. Is enkel als stimulans. Ik weet niet of jij nog een uitkering krijgt maar heb je al eens geinformeerd bij het UWV naar de mogelijkheden?

En er zijn nog meer hulpverleners dan die ene die je noemt.

Via het UWV kan je inderdaad een persoonlijk re-integratieproject volgen. Voor als je wel wil en kan werken, maar drempels ziet bij het solliciteren enzo.



En wat betreft die vrienden... Uit je openingspost begrijp ik dat je juist geen stoornis hebt, dus ook geen sociale fobie ofzo...

Kan je niet op een sportvereniging, hobbyclub of wat mij part taalklasje ofzo? Daar leer je vaak heel snel mensen kennen en zo breid je sociale netwerk zich snel uit.

Denk maar aan vroeger op de basisschool. De vriendinnen die je daar had, was ook omdat je 'toevallig' bij ze in de klas zat en je toen merkte dat het wel klikte.



Maar misschien begrijp ik je verkeerd of denk ik te simpel hoor?.. Gezien je ook therapie enzo hebt..



Succes!!

Hoi lieve Dons,



Ik kan me voorstellen dat je je even verslagen voelt. Als zelfs een therapeute zegt het niet meer weten. Aan de andere kant geloof ik niet zo in "het niet meer weten". Wél voor een moment, of voor een paar dagen, maar niet meer dan dat. Ik zou verder kijken naar mogelijkheden. Deze therapeute is ook maar een mens, en zeker niet de enige peut op de wereld.



Je hebt een zwaar sociale angst en je leeft het leven van een kluizenaar, zeg je. Is groepstherapie niet iets voor je? Kun je oefenen met functioneren in groepen, en ook bespreken wat er zo moeilijk aan is, waar je tegenaan loopt. Wie weet doe je er zelfs leuke contacten op.



Ik denk dat je op het gebied van nieuwe sociale contacten te negatief kijkt. Er zullen genoeg mensen met een verleden zijn die wél durven af te spreken bijvoorbeeld. Daarbij zullen er ook genoeg "vlotte" mensen zijn die blijken om te kunnen gaan met jouw verleden.



Ik begrijp dat het af en toe allemaal hartstikke zwaar moeilijk is, en eng, en wanneer je ergens tegenaan loopt even demotiverend, maar ik heb het idee dat je geneigd bent op te geven en weg te zakken terwijl er nog zoveel mogelijkheden zijn.



Ik wens je heel veel sterkte en succes

dons schreef op 01 april 2008 @ 23:24:

Vandaag weer te horen gekregen bij PSHYQ dat de therapeute het ook niet weet...

ja wat moet je dan nog als die therapeute dat zegt...

ik ben een leuke spontane meid in een situatie die ze zelden tegenkomt..

jaren werkeloos, geisoleerd leven, dus een groot gat tussen de "normale wereld" en mijn kluizenaarsbestaan...

Geen pshychishe afwijkingen maar gewoon veel pech gehad in m'n leven...

ja wat moet je dan..

Als je van jezelf weet dat je een leuke spontane meid bent is er één ding dat je vooral niet moet doen en dat is in een hoekje gaan wachten tot iemand wel een stempel op je kan drukken. Je schrijft dat je weer een therapeute had die het niet weet. Misschien is het wel zo dat je óf echt niks mankeert óf je haar en jezelf zo voor de gek weet te houden door een masker op te zetten dat het onzichtbaar is.

De enige die jouw situatie van kluizenaarschap kan doorbreken ben jezelf. Je zult het lef moeten vinden om het te doorbreken.

alle reintegratie voor mensen met zware sociale angst is voor alleen voor mensen met een echt aangetoonde pshychishe afwijking zoals bv autisme.

er is gewoon niks..

Sorry, maar er is echt wel iets te vinden. Ook hier geldt ga niet afwachten, maar Google eens rond. Er is zoveel dat ook jou aan een baan kan helpen. Compleet aangepast aan wat jouw mogenlijkheden zijn.

iedereen rond de 40 heeft z'n leventje zoal opgebouwd, dus contacten vind ik alleen in de hoek van mensen met pshychishe problemen, en dat is zeer moeilijk omdat daar vaak heel moeilijk mee af te spreken is (ze durven niet, laat staan uitgaan)..

vlotte mensen is voor mij weer moeilijk omdat ik een heel verleden achter de rug heb met alle gevolgen vandien.

En hier tref je de snaar die bij mij de muziek maakt! Je vindt alleen contact met mensen met een psychisch probleem.....euh, ja en jij loopt/liep toch bij PsyQ wat maakt dat jouw? Je "verwijt" mensen met een psychisch probleem dat ze niet durven afspreken of uitgaan, tegelijkertijd doe je precies hetzelfde met vlotte mensen.

Misschien zoek je "vrienden" op de verkeerde plaatsen en misschien ben jezelf lang niet zo vlot, leuk en spontaan als jezelf denkt. Je zou de veertigers wiens leven nog één grote zoektocht is eens de kost moeten geven.

Ik val er zeg maar tussenin...

blijkbaar is daar niks voor, ik weet het gewoonweg niet

sorry moest het even kwijt

Als iemand, die mij nog niet kent, denkt dat ik hard reageer zal ik je vast voor zijn. Ja, ik reageer vrij hard. Iik ken het dat je van alles in je leven op je bord krijgt dat een ander niet op jouw leeftijd krijgt. Mijn leven is ook niet over rozen gegaan. Ik heb verdriet gehad en alle reden dat te houden, alleen wil ik dat niet en dus werk ik aan mezelf. Heb inmiddels meerdere labels ( ADHD, angststoornis, depressie, posttraumatische stressstoornis en burnout, volgens mij ben ik niks vergeten) aan mijn kont hangen, maar dat lost niks op. Ik zal het, net als in mijn verleden, zelf moeten doen.Daarbij heb ik vier kinderen waarvan er drie zelf een label hebben en eentje eenzijdig spontaan doof. Een overleden kind.

Hiermee wil ik mezelf niet op de borst slaan dat ik het erger heb of heb gehad dan menig ander. Juist van een ander vind ik altijd alles erger.

Ik ken het isolement, ook dat ik dat zelf heb moeten doorbreken. Ik ken de faalangst en paniekaanvallen die met zoiets gepaard kunnen gaan. Maar als je zelf die stap niet maakt kom je er nooit meer uit. Mijn grootste angst, zit met een burnout thuis, is dat ik ooit weer in een isolement terecht kom en vecht daar dus tegen.

En eerlijk gezegd word ik misselijk van hoe Dons over mensen met een psychiatrische stoornis denkt heel naar.



Ik wilde nog op mijn handen gaan zitten, of het topic dichtklappen, vooral niet reageren, maar helaas dat gaat me....weet ik nu zeker...niet lukken. Mea Culpa, mea maxima culpa.....oftwel het is allemaal Maxima d'r schuld.

Lolotte, ik had het stukje van Dons niet als kritiek naar mensen met psychische problemen opgevat. (en ik ben zelf een ptss-er...). Ik zie in haar stukje ook niet echt terug dat ze zelf NIET vindt dat ze een psychisch probleem heeft, hoor. Dons heeft het over een ernstige sociale fobie, da's toch ook een psychisch probleem?

Ikke denk dat je je aangevallen voelde waar het niet nodig was. Maar zo lees ik het. Of dat echt zo is, weet natuurlijk alleen Dons nu.

Dat is misschien zo, Pink, maar dat is wat ik er uit opmaakte.

Vooral door hoe ze over de vriendschappen, die er blijkbaar wel zijn, praat. Ik lees het als een verwijt naar de ene groep terwijl ze niet ziet dat haar mening eigenlijk een spiegel is van haar eigen gedrag.

Overigens heeft Dons het wel over een zware sociale stoornis als ze het over reïntegratie heeft, maar die is dus niet bij haar vastgesteld.



Laten we maar afwachten tot Dons zelf komt vertellen hoe zij het bedoelde en of ze al iets heeft ondernomen.