Psyche
alle pijlers
emmer (te) vol
zondag 3 januari 2010 om 02:46
Hoi allemaal,
normaal gesproken zit ik onder een andere nick op het forum, deze gebruik ik af en toe omdat ik niet herkend wil worden door meelezers (vrienden) of mensen van vaste topics waar ik meeschrijf.
Ik weet eigenlijk niet goed waar ik beginnen moet en daarmee vat ik misschien wel een beetje samen waar ik me nu bevind. Ik weet ook niet precies wat van jullie te verwachten, ik wil even mijn ei kwijt, maar reacties zijn uiteraard welkom.
Eigenlijk denk ik dat ik 'gewoon' erdoorheen zit even. Maar voel me wel sinds een aantal weken redelijk depressief. Vroeger heb ik met een zware depressie te maken gehad, zoals dat is het niet en ik weet ook dat het een valkuil blijft. Ik weet alleen niet goed wat nu te doen. Destijds heb ik een aantal antidepressiva geprobeerd, maar die sloegen toen niet aan. Als ik een goeie ervaring met een ervan had gehad, zou ik nu overwegen naar de huisarts te gaan om te vragen of het een optie is deze medicatie een paar maanden te gebruiken (evt lage dosering), maar die ervaring heb ik dus niet. Ik heb al veel gezien in de hulpverlening, denk dat een huisarts me zou verwijzen naar een psycholoog en ik weet werkelijk niet of ik daar nou verder mee kom. Op dit moment ben ik geneigd het maar even aan te kijken, maar ik weet niet goed wat wijsheid is.
Ik voel me erg moe, ben sowieso niet goed in op tijd naar bed gaan, dat helpt natuurlijk niet, haha. Daarnaast is het in mijn hoofd altijd druk, niet als in piekeren, maar meer als in activiteit vna de hersenen. Ik heb als kind epilepsie gehad - niet de bekende vorm. Toen ik de klachten had hebben ze me een slaappil gegeven en toen waren de aanvallen eigenlijk direct over. Daarnaast werd ik actiever/helderder. Ik zou nu dus bijna denken: kom maar weer op met zo'n pil.. Een paar jaar later ben ik genezen verklaard. Op de EEG vond men de activiteit nog wel onrustig, maar niet zodanig dat het duidt op epilepsie. Desondanks vraag ik me wel eens af of er niet nog een spoor van is blijven hangen. Ik zou dit graag uitzoeken, maar het is lastig, want erkenning hiervan lijkt moeilijk te vinden. Ik weet niet goed waar ik aan moet kloppen en heb er de energie bijna niet voor.
Energie is ook een probleem. Ik werk 32 uur, dat gaat tamelijk goed, en ik doe daarnaast wel wat dingen, maar ik merk dat ik altijd andere dingen weer laat liggen (dit zijn ook snel dingen als orde in huis enzo) en ik heb daardoor altijd het gevoel achter de feiten aan te lopen. Sowieso moet ik ook naar de huisarts voor een paar (onschuldige maar wel irritante) dingen. Blijft ook maar liggen. Ik wil gewoon altijd te veel, maar er is ook weinig duiding van het energie-probleem. Ik denk dat die onrust in de kop daar een grote rol in speelt, want 's nachts gaat het gewoon door in de vorm van onrustige dromen, niet goed in de diepe slaap kunnen komen et cetera. En misschien dat de depressieve gevoelens hier ook wel mede uit voortkomen door de vermoeidheid bijvoorbeeld. Dat zou toch knap suf zijn als nu pas zou blijken dat het iets medisch is. Maar ik behap dit gewoon even niet nu, om er actief achteraan te gaan.
Het is een hectisch jaar geweest. Begin 2009 heb ik m'n relatie beëindigd. Ook is mijn kat overleden in die periode. Toen op zoek naar een huis. In m'n eentje wat gekocht, een heel geregel en gedoe. Nu woon ik in een nieuwe stad. Kan dus ook in sociaal opzicht weer bijna opnieuw beginnen. Daar heb ik wel prioriteit bij gelegd, dus daar gebeurt wel wat, maar het kost tijd. En in m'n vriendenkring in m'n oude woonplaats hebben ze dat niet zo door dat ik me best wel eenzaam voel. Ik was er laatst met een gezellige avond en er werd door iemand met wie ik niet zoveel optrek zelf ee vervolg voorgesteld in het nieuwe jaar. Begonnen ze druk te overleggen, maar eigenlijk werd ik er niet echt bij betrokken. Zal niet bewust zijn geweest, maar het valt niet zo lekker nu.
Ben in het afgelopen jaar ook weer voorzichtig wat gaan daten. Helaas ook enkele blauwtjes gelopen (ja, ik weet het, kan gebeuren). Twee daarvan zijn me wel wat zwaarder gevallen. Ik denk dat de laatste min of meer de spreekwoordelijke druppel was. Ik vond deze jongen echt leuk, ik dacht hij mij ook (dat is het kloterige, ik zet de deur eigenlijk pas op een kier als ik ook goeie signalen van de ander krijg), maar zeer tegenstrijdige signalen en toen ik probeerde dat een beetje te doorbreken was hij er klaar mee. Ik snap dat het dan beter is zo, maar het is zuur en gewoon op alles wat verder speelt te veel kennelijk. Dan nog wat gedoe op m'n werk (voel me niet helemaal voor vol aangezien) en dan is het plaatje redelijk compleet denk ik.
Het seizoen helpt ook niet bepaald, ik heb wel enige aanleg voor wintersomberheid, maar nooit echt zoals nu. Ik vermoed dat het dat is plus de vermoeidheid/belasting nav de eerdergenoemde dingen. Maar wat moet ik ermee? Ik probeer op mezelf te letten, heb met de feestdagen rustig aan gedaan. Alleen op tijd naar bed gaan doordeweeks vind ik moeilijk. Ik zit dan niet op tijdstippen als deze online, maar het is toch vaak pas tussen twaalf en half een dat ik erin lig en dan slaap ik tussen een en half twee. Om even na zevenen gaat de wekker. Punt is dat ik 's avonds iets beter kan ontspannen dan overdag. Overdag heb ik meer de druk van dingen die ik moet 'regelen', 's avonds geef ik mezelf wat respijt en word ik ook wat wakkerder, kennelijk iets rustiger in m'n hoofd door minder 'moeten' (al speelt de onrust nog steeds, want 24/7).
Een aantal dingen gaat goed, op het werk doe ik het goed, ik heb ook best eea bereikt, dat eigen huis, een begin van sociale contacten in nieuwe stad bijvoorbeeld. Maar ik vind het moeilijk aan de minder leuke gevoelens toe te geven, of 'vond' toen ik er nog omheen kon en nu is het alsof een deken over me heen gevallen is. Dan kan ik best overdag nog wel even vrolijk en leuk doen, maar ik kan veel minder 'aan' door die grote vermoeidheid. Ik raak verlamd gevoelsmatig, weet niet wat ik moet doen. Heb het gevoel dat ik er totaal alleen voor sta. Mensen staan achter me, maar ik moet alles zelf in beweging zetten en ik weet niet waar te beginnen. Ik bedoel dit allemaal niet zo jankerig als ik het neerzet, ik merk gewoon dat ik verstil. En ben zo moe dat ik eigenlijk gewoon alleen wil zijn en geen gedoe. Geen gedoe en gezeik. Het was te veel gedoe en gezeik in het afgelopen jaar. 2010 kan alleen maar beter worden, roep ik maar. Maar ja, ik voel me nu dus wel (licht?) depressief en heb eigenlijk geen idee...
Hm, ik geloof dat het een wat lang verhaal geworden is, excuus daarvoor. Ik hoop dat het een beetje te volgen is :-s
normaal gesproken zit ik onder een andere nick op het forum, deze gebruik ik af en toe omdat ik niet herkend wil worden door meelezers (vrienden) of mensen van vaste topics waar ik meeschrijf.
Ik weet eigenlijk niet goed waar ik beginnen moet en daarmee vat ik misschien wel een beetje samen waar ik me nu bevind. Ik weet ook niet precies wat van jullie te verwachten, ik wil even mijn ei kwijt, maar reacties zijn uiteraard welkom.
Eigenlijk denk ik dat ik 'gewoon' erdoorheen zit even. Maar voel me wel sinds een aantal weken redelijk depressief. Vroeger heb ik met een zware depressie te maken gehad, zoals dat is het niet en ik weet ook dat het een valkuil blijft. Ik weet alleen niet goed wat nu te doen. Destijds heb ik een aantal antidepressiva geprobeerd, maar die sloegen toen niet aan. Als ik een goeie ervaring met een ervan had gehad, zou ik nu overwegen naar de huisarts te gaan om te vragen of het een optie is deze medicatie een paar maanden te gebruiken (evt lage dosering), maar die ervaring heb ik dus niet. Ik heb al veel gezien in de hulpverlening, denk dat een huisarts me zou verwijzen naar een psycholoog en ik weet werkelijk niet of ik daar nou verder mee kom. Op dit moment ben ik geneigd het maar even aan te kijken, maar ik weet niet goed wat wijsheid is.
Ik voel me erg moe, ben sowieso niet goed in op tijd naar bed gaan, dat helpt natuurlijk niet, haha. Daarnaast is het in mijn hoofd altijd druk, niet als in piekeren, maar meer als in activiteit vna de hersenen. Ik heb als kind epilepsie gehad - niet de bekende vorm. Toen ik de klachten had hebben ze me een slaappil gegeven en toen waren de aanvallen eigenlijk direct over. Daarnaast werd ik actiever/helderder. Ik zou nu dus bijna denken: kom maar weer op met zo'n pil.. Een paar jaar later ben ik genezen verklaard. Op de EEG vond men de activiteit nog wel onrustig, maar niet zodanig dat het duidt op epilepsie. Desondanks vraag ik me wel eens af of er niet nog een spoor van is blijven hangen. Ik zou dit graag uitzoeken, maar het is lastig, want erkenning hiervan lijkt moeilijk te vinden. Ik weet niet goed waar ik aan moet kloppen en heb er de energie bijna niet voor.
Energie is ook een probleem. Ik werk 32 uur, dat gaat tamelijk goed, en ik doe daarnaast wel wat dingen, maar ik merk dat ik altijd andere dingen weer laat liggen (dit zijn ook snel dingen als orde in huis enzo) en ik heb daardoor altijd het gevoel achter de feiten aan te lopen. Sowieso moet ik ook naar de huisarts voor een paar (onschuldige maar wel irritante) dingen. Blijft ook maar liggen. Ik wil gewoon altijd te veel, maar er is ook weinig duiding van het energie-probleem. Ik denk dat die onrust in de kop daar een grote rol in speelt, want 's nachts gaat het gewoon door in de vorm van onrustige dromen, niet goed in de diepe slaap kunnen komen et cetera. En misschien dat de depressieve gevoelens hier ook wel mede uit voortkomen door de vermoeidheid bijvoorbeeld. Dat zou toch knap suf zijn als nu pas zou blijken dat het iets medisch is. Maar ik behap dit gewoon even niet nu, om er actief achteraan te gaan.
Het is een hectisch jaar geweest. Begin 2009 heb ik m'n relatie beëindigd. Ook is mijn kat overleden in die periode. Toen op zoek naar een huis. In m'n eentje wat gekocht, een heel geregel en gedoe. Nu woon ik in een nieuwe stad. Kan dus ook in sociaal opzicht weer bijna opnieuw beginnen. Daar heb ik wel prioriteit bij gelegd, dus daar gebeurt wel wat, maar het kost tijd. En in m'n vriendenkring in m'n oude woonplaats hebben ze dat niet zo door dat ik me best wel eenzaam voel. Ik was er laatst met een gezellige avond en er werd door iemand met wie ik niet zoveel optrek zelf ee vervolg voorgesteld in het nieuwe jaar. Begonnen ze druk te overleggen, maar eigenlijk werd ik er niet echt bij betrokken. Zal niet bewust zijn geweest, maar het valt niet zo lekker nu.
Ben in het afgelopen jaar ook weer voorzichtig wat gaan daten. Helaas ook enkele blauwtjes gelopen (ja, ik weet het, kan gebeuren). Twee daarvan zijn me wel wat zwaarder gevallen. Ik denk dat de laatste min of meer de spreekwoordelijke druppel was. Ik vond deze jongen echt leuk, ik dacht hij mij ook (dat is het kloterige, ik zet de deur eigenlijk pas op een kier als ik ook goeie signalen van de ander krijg), maar zeer tegenstrijdige signalen en toen ik probeerde dat een beetje te doorbreken was hij er klaar mee. Ik snap dat het dan beter is zo, maar het is zuur en gewoon op alles wat verder speelt te veel kennelijk. Dan nog wat gedoe op m'n werk (voel me niet helemaal voor vol aangezien) en dan is het plaatje redelijk compleet denk ik.
Het seizoen helpt ook niet bepaald, ik heb wel enige aanleg voor wintersomberheid, maar nooit echt zoals nu. Ik vermoed dat het dat is plus de vermoeidheid/belasting nav de eerdergenoemde dingen. Maar wat moet ik ermee? Ik probeer op mezelf te letten, heb met de feestdagen rustig aan gedaan. Alleen op tijd naar bed gaan doordeweeks vind ik moeilijk. Ik zit dan niet op tijdstippen als deze online, maar het is toch vaak pas tussen twaalf en half een dat ik erin lig en dan slaap ik tussen een en half twee. Om even na zevenen gaat de wekker. Punt is dat ik 's avonds iets beter kan ontspannen dan overdag. Overdag heb ik meer de druk van dingen die ik moet 'regelen', 's avonds geef ik mezelf wat respijt en word ik ook wat wakkerder, kennelijk iets rustiger in m'n hoofd door minder 'moeten' (al speelt de onrust nog steeds, want 24/7).
Een aantal dingen gaat goed, op het werk doe ik het goed, ik heb ook best eea bereikt, dat eigen huis, een begin van sociale contacten in nieuwe stad bijvoorbeeld. Maar ik vind het moeilijk aan de minder leuke gevoelens toe te geven, of 'vond' toen ik er nog omheen kon en nu is het alsof een deken over me heen gevallen is. Dan kan ik best overdag nog wel even vrolijk en leuk doen, maar ik kan veel minder 'aan' door die grote vermoeidheid. Ik raak verlamd gevoelsmatig, weet niet wat ik moet doen. Heb het gevoel dat ik er totaal alleen voor sta. Mensen staan achter me, maar ik moet alles zelf in beweging zetten en ik weet niet waar te beginnen. Ik bedoel dit allemaal niet zo jankerig als ik het neerzet, ik merk gewoon dat ik verstil. En ben zo moe dat ik eigenlijk gewoon alleen wil zijn en geen gedoe. Geen gedoe en gezeik. Het was te veel gedoe en gezeik in het afgelopen jaar. 2010 kan alleen maar beter worden, roep ik maar. Maar ja, ik voel me nu dus wel (licht?) depressief en heb eigenlijk geen idee...
Hm, ik geloof dat het een wat lang verhaal geworden is, excuus daarvoor. Ik hoop dat het een beetje te volgen is :-s
zondag 3 januari 2010 om 03:17
Eigenlijk ben je heel goed bezig met alles in je leventje, maar het is gewoon allemaal even KUT!
Mag ook wel even hoor, zo te lezen zijn er allemaal dingen gebeurd die een kleine of grote impact hebben gehad, of dat nou positief of negatief is, het hakt er emotioneel toch in als je alles bij elkaar optelt.
Ik zou eerst proberen voor mezelf een tijdslimiet te stellen waarin je even helemaal op "mag" gaan in je lusteloosheid, vermoeidheid, dip etc. Soms is het gewoon even nodig.
Zeg bijv. tegen jezelf dat je morgen tot 2 uur mag janken, in je pyama hangen, ontbijten met koekjes enzovoorts en dat je om 2 uur gaat douchen, aankleden, opmaken en gaat kijken wat er bij jou in de buurt te doen is.
Is dat wat?
Mag ook wel even hoor, zo te lezen zijn er allemaal dingen gebeurd die een kleine of grote impact hebben gehad, of dat nou positief of negatief is, het hakt er emotioneel toch in als je alles bij elkaar optelt.
Ik zou eerst proberen voor mezelf een tijdslimiet te stellen waarin je even helemaal op "mag" gaan in je lusteloosheid, vermoeidheid, dip etc. Soms is het gewoon even nodig.
Zeg bijv. tegen jezelf dat je morgen tot 2 uur mag janken, in je pyama hangen, ontbijten met koekjes enzovoorts en dat je om 2 uur gaat douchen, aankleden, opmaken en gaat kijken wat er bij jou in de buurt te doen is.
Is dat wat?
zondag 3 januari 2010 om 08:49
dat is wel veel minderzoet, kan me voostellen dat je er even doorheen zit.
Je schrijft dat je al eerder een depressie hebt gehad, heb je toen professionele hulp gehad?
Ik ben het eens met de andere adviezen, wat tijd nemen om echt te huilen en misschien iemand om mee te praten..
Misschien is het ook goed om de dingen apart te zien, alles bij elkaar is het zoveel. Het helpt ook om een dagboek te kopen. Heb ik ook gedaan en als alles dan zoveel lijkt schrijf ik het allemaal op en pak ik het later een voor een aan.
ADpillen zijn trouwens ook niet alles, duurt lang voordat ze werken en het is beter als je er zonder die pillen doorheen komt, goed voor je zelfvertrouwen
Een psycholoog kan je helpen om dingen weer in perspectief te zien, waarom probeer je het niet gewoon een keer?
Zeker omdat je al eerder een depressie hebt gehad.
Tja en dat slapen; dat is echt balen. Wat doe je voordat je gaat slapen?
Je schrijft dat je al eerder een depressie hebt gehad, heb je toen professionele hulp gehad?
Ik ben het eens met de andere adviezen, wat tijd nemen om echt te huilen en misschien iemand om mee te praten..
Misschien is het ook goed om de dingen apart te zien, alles bij elkaar is het zoveel. Het helpt ook om een dagboek te kopen. Heb ik ook gedaan en als alles dan zoveel lijkt schrijf ik het allemaal op en pak ik het later een voor een aan.
ADpillen zijn trouwens ook niet alles, duurt lang voordat ze werken en het is beter als je er zonder die pillen doorheen komt, goed voor je zelfvertrouwen
Een psycholoog kan je helpen om dingen weer in perspectief te zien, waarom probeer je het niet gewoon een keer?
Zeker omdat je al eerder een depressie hebt gehad.
Tja en dat slapen; dat is echt balen. Wat doe je voordat je gaat slapen?
zondag 3 januari 2010 om 09:17
allereerst wat vervelend dat je in zo een situatie zit.
het enige dat je kunt doen als je emmertje vol is, is hem simpelweg leeg kieperen. ga dingen doen waar je vrolijk van wordt en praat er met hele goede vrienden over.
voor de drukte in je hoofd en het beter inslapen kun je valeriaan proberen. dit is een onschuldig middel maar het werkt wel.
Valeriaan
De werkzame stof in Valeriaan is valeriaan.
Valeriaan heeft een licht rustgevende werking. De samenstelling en werking van de beschikbare producten wisselt sterk en is onder andere ook afhankelijk van de vorm waarin het beschikbaar is (bijvoorbeeld als druppelvloeistof, als thee of als dragees).
Het wordt gebruikt bij lichte vormen van nervositeit en spanning en bij slapeloosheid.
Angstgevoelens en gespannenheid
Valeriaan werkt in lichte mate kalmerend als u angstig of gespannen bent. Hierdoor verminderen ook de lichamelijke klachten, zoals hartkloppingen, buikpijn, trillen en transpireren, die vaak met angst en spanning gepaard gaan.
Valeriaan is een tijdelijke hulp bij deze verschijnselen. Het lost de oorzaak van uw gespannenheid echter niet op.
Effect
De werking begint binnen een half uur en houdt ongeveer vier uur aan.
Klik voor meer informatie over medicijnen bij angstgevoelens en gespannenheid.
Slapeloosheid
Valeriaan heeft een licht rustgevende werking en bevordert zo dat u in slaap valt. De werking begint binnen een half uur en houdt ongeveer vier uur aan.
Klik voor meer informatie over medicijnen bij slapeloosheid.
het enige dat je kunt doen als je emmertje vol is, is hem simpelweg leeg kieperen. ga dingen doen waar je vrolijk van wordt en praat er met hele goede vrienden over.
voor de drukte in je hoofd en het beter inslapen kun je valeriaan proberen. dit is een onschuldig middel maar het werkt wel.
Valeriaan
De werkzame stof in Valeriaan is valeriaan.
Valeriaan heeft een licht rustgevende werking. De samenstelling en werking van de beschikbare producten wisselt sterk en is onder andere ook afhankelijk van de vorm waarin het beschikbaar is (bijvoorbeeld als druppelvloeistof, als thee of als dragees).
Het wordt gebruikt bij lichte vormen van nervositeit en spanning en bij slapeloosheid.
Angstgevoelens en gespannenheid
Valeriaan werkt in lichte mate kalmerend als u angstig of gespannen bent. Hierdoor verminderen ook de lichamelijke klachten, zoals hartkloppingen, buikpijn, trillen en transpireren, die vaak met angst en spanning gepaard gaan.
Valeriaan is een tijdelijke hulp bij deze verschijnselen. Het lost de oorzaak van uw gespannenheid echter niet op.
Effect
De werking begint binnen een half uur en houdt ongeveer vier uur aan.
Klik voor meer informatie over medicijnen bij angstgevoelens en gespannenheid.
Slapeloosheid
Valeriaan heeft een licht rustgevende werking en bevordert zo dat u in slaap valt. De werking begint binnen een half uur en houdt ongeveer vier uur aan.
Klik voor meer informatie over medicijnen bij slapeloosheid.
zondag 3 januari 2010 om 10:34
Ik heb geen verstand van depressies, maar mij lijken de zaken die je de afgelopen tijd hebt meegemaakt eerlijk gezegd van het normale kaliber tegenslagen dat iedereen in zijn leven wel meemaakt. Mijn advies zou zijn: richt je op positieve dingen, ga lekker naar de kapper, laat je nagels doen, neem een zonnebankkuurtje, gezond eten, sporten, kijk naar komedies en ga naar cabaretvoorstellingen om zoveel mogelijk te lachen, spreek af met vrienden van wie je energie krijgt. En huur een werkster in voor je huis.
zondag 3 januari 2010 om 12:47
Ik heb het idee dat je jezelf wat meer rust moet gunnen. Je moet zoveel van jezelf.
Je bent net een jaar single en bent alweer op zoek. Waarom?
Dan je huis op orde houden. Tja, dat is toch echt een kwestie van bijhouden. Als je opstaat, meteen het bed opmaken. Als je je tanden hebt gepoetst meteen even de wastafel droogzemen. Na het douchen handdoek ophangen. Na het koken meteen de keuken opruimen. Plan dat ook gewoon in. Dus koken, eten en opruimen kost je gewoon ongeveer een uur. Als je om 5 uur van je werk thuiskomt, dan kun je dus niet eerder afspreken dan om 6 uur.
Voordat je 's avonds naar bed gaat, glas wegruimen, kussentjes weer netjes neerzetten, deken opvouwen, tafel opruimen, tijdschriften op een stapeltje.... Ook een handige truk is diverse manden en kisten neerzetten die bij je interieur passen. Ik gooi de tijdschriften in de mand links, de dekens in een kist rechts, administratie gaat in een mandje op tafel, glaswerk in een mand in de keuken (mand vol, meenemen, legen).
Als tafels leeg zijn, is het ook makkelijker om even stof af te nemen. Maar als ze vol liggen dan ontbreekt vaak de puf om eraan te beginnen, waardoor je het niet doet, er nog meer puin bijkomt, je nog minder zin hebt om het te doen, en zo een paar avonden tegen een rommeltje aan kijkt waarvan je weet dat het toch een keer gedaan moet worden.
Een opgeruimde tafel daarentegen nodigt uit om een kaarsje aan te steken, en dan ziet het er veel gezelliger uit.
Verder lijkt me dat een goed gesprek met een goede vriendin uit je oude stad ook weleens zou kunnen helpen. Wij wonen zelf ook niet bepaald in de buurt van de anderen en ik merk dat daardoor vriendschappen verwaterd zijn. Nou is dat voor ons niet erg, want we wonen hier inmiddels alweer bijna 5 jaar dus we hebben ook nieuwe contacten. Maar het is lastig.
Het is wel zo, dat je 'oude' vrienden natuurlijk niet kunnen ruiken dat jij je eenzaam voelt. Dat zul je toch echt zelf moeten aangeven. Bel iemand op, vraag of ze zin heeft om af te spreken en als het gesprek de goede kant opgaat kun je best eens vermelden dat je je alleen voelt. Oh, en vraag dan niet: heb je zin om vanavond te komen? maar: Goh, zullen we eens afspreken?
Bij de eerste vraag is vanavond het eerste struikelblok, en komen het tweede. Bij de tweede vraag staan datum en plaats open. Dat is een stuk flexibeler en de kans op een afspraak wordt daarmee veel groter.
En als het je troosten kan: de dagen worden alweer langer
Met andere woorden, nog eventjes en dan is het alweer lente...
Je bent net een jaar single en bent alweer op zoek. Waarom?
Dan je huis op orde houden. Tja, dat is toch echt een kwestie van bijhouden. Als je opstaat, meteen het bed opmaken. Als je je tanden hebt gepoetst meteen even de wastafel droogzemen. Na het douchen handdoek ophangen. Na het koken meteen de keuken opruimen. Plan dat ook gewoon in. Dus koken, eten en opruimen kost je gewoon ongeveer een uur. Als je om 5 uur van je werk thuiskomt, dan kun je dus niet eerder afspreken dan om 6 uur.
Voordat je 's avonds naar bed gaat, glas wegruimen, kussentjes weer netjes neerzetten, deken opvouwen, tafel opruimen, tijdschriften op een stapeltje.... Ook een handige truk is diverse manden en kisten neerzetten die bij je interieur passen. Ik gooi de tijdschriften in de mand links, de dekens in een kist rechts, administratie gaat in een mandje op tafel, glaswerk in een mand in de keuken (mand vol, meenemen, legen).
Als tafels leeg zijn, is het ook makkelijker om even stof af te nemen. Maar als ze vol liggen dan ontbreekt vaak de puf om eraan te beginnen, waardoor je het niet doet, er nog meer puin bijkomt, je nog minder zin hebt om het te doen, en zo een paar avonden tegen een rommeltje aan kijkt waarvan je weet dat het toch een keer gedaan moet worden.
Een opgeruimde tafel daarentegen nodigt uit om een kaarsje aan te steken, en dan ziet het er veel gezelliger uit.
Verder lijkt me dat een goed gesprek met een goede vriendin uit je oude stad ook weleens zou kunnen helpen. Wij wonen zelf ook niet bepaald in de buurt van de anderen en ik merk dat daardoor vriendschappen verwaterd zijn. Nou is dat voor ons niet erg, want we wonen hier inmiddels alweer bijna 5 jaar dus we hebben ook nieuwe contacten. Maar het is lastig.
Het is wel zo, dat je 'oude' vrienden natuurlijk niet kunnen ruiken dat jij je eenzaam voelt. Dat zul je toch echt zelf moeten aangeven. Bel iemand op, vraag of ze zin heeft om af te spreken en als het gesprek de goede kant opgaat kun je best eens vermelden dat je je alleen voelt. Oh, en vraag dan niet: heb je zin om vanavond te komen? maar: Goh, zullen we eens afspreken?
Bij de eerste vraag is vanavond het eerste struikelblok, en komen het tweede. Bij de tweede vraag staan datum en plaats open. Dat is een stuk flexibeler en de kans op een afspraak wordt daarmee veel groter.
En als het je troosten kan: de dagen worden alweer langer
Met andere woorden, nog eventjes en dan is het alweer lente...
zondag 3 januari 2010 om 16:58
Dank voor jullie reacties en tips. Dat rustig aan doen probeer ik dus al wel en bijv dat van die mandjes heb ik inderdaad ingevoerd en houdt de tafel overzichtelijk 
En rest van dat opriumen is ook wat discipline inderdaad, vind ik lastig, maar is natuurlijk het beste.
En zo direct ga ik met een vriend wat eten en zo plan ik in ieder geval ook dingen om de deur uit te zijn (anders zou ik overigens ook tegen de muren opschieten uiteindelijk) en vanaf morgen weer de werkstructuur. Waar ik wel een beetje tegenop zie, maar dat heb ik altijd wel een beetje na een (korte of langere) vakantie.
Voor ik naar bed ga zit ik vaak nog online, niet heel ideaal, weet ik. Ik probeer daar eerder mee te stoppen en bijvoorbeeld nog even in bad te gaan, maar ik ben daar vaak aan de late kant mee. In bed lees ik nog wat voor ik ga slapen.
Valeriaan zal ik 'ns naar kijken, heb ik geloof ik nog nooit echt geprobeerd.
Psycholoog.. Ik bedoelde niet aan te geven dat ik daar niet in geloof in 't algemeen. Ik ben in het verleden bij psychologen geweest. Misschien is het eigenlijk ook wel zo dat ik meer zou hebben aan een maatje (en dan bedoel ik niet per definitie een partner) dat me een beetje helpt. Juist doordat ik denk - en ik zie het in jullie reacties ook her en der terug - dat het niet puur een (milde) depressie is, maar eerder een opeenstapeling van zaken. De afstand maakt het me dan niet makkelijk inderdaad, en ik ben ook niet zo goed in 'hulp vragen', juist als ik het niet zo overzie, maar misschien is het goed dat eens te doen.
En ik snap wel dat m'n vrienden niet kunnen ruiken dat ik me eenzaam voel, juist omdat ik daar niet zo open over ben. En ik weet van mezelf ook dat ik gevoelig ben voor me niet gezien of gehoord voelen, dat is een 'thema' waarvan ik ook nog niet goed weet wat ik er nou mee moet. Het zal dan ook wel aan mijzelf hebben gelegen, maar ik vond het gewoon naar te bemerken dat toen het over de nieuwe 'meeting' in januari ging, er nauwelijks gereageerd werd op mij toen ik aangaf niet doordeweeks te kunnen, maar wel op een andere vriend met dezelfde boodschap. Oke, daardoor is het voor mij ook opgelost, maar ik krijg er wel een vervelend gevoel van. Ik zou denk ik juist een verhuisde vriendin proberen er extra bij te betrekken, of zij nou aangeeft zich eenzaam te voelen of niet. Maar goed, ik weet ook dat ik daar wat overgevoelig in ben en daardoor daar ook eerder op zal anticiperen naar anderen toe, dat kan ik hen verder niet verwijten. Dan hoop ik maar dat het aan mij ligt. Desondanks heb ik er wel een beetje de pest over in. Nou ja, goed... inderdaad, de dagen lengen weer wat.
Nou, direct 'op zoek' ben ik niet, maar ja, eerlijk is eerlijk: een leuke persoon als 'scharrel' leek me wel wat. Maar nu dus weer minder, dus ik ben niet zo meer in datingmood. De blauwtjespersonen liep ik trouwens irl tegen 't lijf. Een kwam echt op mij af en ja, ik vond 'm leuk.. voor wel te zien hoe het zou lopen, niet direct voor een relatie, hij was ook nog niet lang single. Met de tweede ben ik een weekend lang opgetrokken omdat de rest van de aanwezigen ehh een stukkie ouder was. We hadden lol samen en tja, dan kun je zo'n klik wel voelen en het is ook niet dat ik vind dat ik dat dan maar keihard moet negeren. Dus dan is het toch wel even 'een hard gelag' als dan ineens de deur in je gezicht dichtgesmeten wordt.
Ik voel me nu wel redelijk hoor, het wisselt en vermoeidheid speelt hier ook een grote rol in, zoals wel vaker maar nu sterker. Ik zou het zo ontzettend graag wat rustiger hebben in de bovenkamer....
En rest van dat opriumen is ook wat discipline inderdaad, vind ik lastig, maar is natuurlijk het beste.En zo direct ga ik met een vriend wat eten en zo plan ik in ieder geval ook dingen om de deur uit te zijn (anders zou ik overigens ook tegen de muren opschieten uiteindelijk) en vanaf morgen weer de werkstructuur. Waar ik wel een beetje tegenop zie, maar dat heb ik altijd wel een beetje na een (korte of langere) vakantie.
Voor ik naar bed ga zit ik vaak nog online, niet heel ideaal, weet ik. Ik probeer daar eerder mee te stoppen en bijvoorbeeld nog even in bad te gaan, maar ik ben daar vaak aan de late kant mee. In bed lees ik nog wat voor ik ga slapen.
Valeriaan zal ik 'ns naar kijken, heb ik geloof ik nog nooit echt geprobeerd.
Psycholoog.. Ik bedoelde niet aan te geven dat ik daar niet in geloof in 't algemeen. Ik ben in het verleden bij psychologen geweest. Misschien is het eigenlijk ook wel zo dat ik meer zou hebben aan een maatje (en dan bedoel ik niet per definitie een partner) dat me een beetje helpt. Juist doordat ik denk - en ik zie het in jullie reacties ook her en der terug - dat het niet puur een (milde) depressie is, maar eerder een opeenstapeling van zaken. De afstand maakt het me dan niet makkelijk inderdaad, en ik ben ook niet zo goed in 'hulp vragen', juist als ik het niet zo overzie, maar misschien is het goed dat eens te doen.
En ik snap wel dat m'n vrienden niet kunnen ruiken dat ik me eenzaam voel, juist omdat ik daar niet zo open over ben. En ik weet van mezelf ook dat ik gevoelig ben voor me niet gezien of gehoord voelen, dat is een 'thema' waarvan ik ook nog niet goed weet wat ik er nou mee moet. Het zal dan ook wel aan mijzelf hebben gelegen, maar ik vond het gewoon naar te bemerken dat toen het over de nieuwe 'meeting' in januari ging, er nauwelijks gereageerd werd op mij toen ik aangaf niet doordeweeks te kunnen, maar wel op een andere vriend met dezelfde boodschap. Oke, daardoor is het voor mij ook opgelost, maar ik krijg er wel een vervelend gevoel van. Ik zou denk ik juist een verhuisde vriendin proberen er extra bij te betrekken, of zij nou aangeeft zich eenzaam te voelen of niet. Maar goed, ik weet ook dat ik daar wat overgevoelig in ben en daardoor daar ook eerder op zal anticiperen naar anderen toe, dat kan ik hen verder niet verwijten. Dan hoop ik maar dat het aan mij ligt. Desondanks heb ik er wel een beetje de pest over in. Nou ja, goed... inderdaad, de dagen lengen weer wat.
Nou, direct 'op zoek' ben ik niet, maar ja, eerlijk is eerlijk: een leuke persoon als 'scharrel' leek me wel wat. Maar nu dus weer minder, dus ik ben niet zo meer in datingmood. De blauwtjespersonen liep ik trouwens irl tegen 't lijf. Een kwam echt op mij af en ja, ik vond 'm leuk.. voor wel te zien hoe het zou lopen, niet direct voor een relatie, hij was ook nog niet lang single. Met de tweede ben ik een weekend lang opgetrokken omdat de rest van de aanwezigen ehh een stukkie ouder was. We hadden lol samen en tja, dan kun je zo'n klik wel voelen en het is ook niet dat ik vind dat ik dat dan maar keihard moet negeren. Dus dan is het toch wel even 'een hard gelag' als dan ineens de deur in je gezicht dichtgesmeten wordt.
Ik voel me nu wel redelijk hoor, het wisselt en vermoeidheid speelt hier ook een grote rol in, zoals wel vaker maar nu sterker. Ik zou het zo ontzettend graag wat rustiger hebben in de bovenkamer....
zondag 3 januari 2010 om 17:42
Rustiger in je bovenkamer.... probeer het eens met lavendel-olie. Een paar drupjes op je hoofdkussen voordat je gaat slapen, in de woonkamer een brandertje. Word je ook een beetje rustiger van.
En een dagboek wil ook nog wel eens helpen. Of mediteren. Dat klinkt zweverig, maar dat hoeft niet. Gewoon lekker gaan liggen, bewust al je spieren ontspannen, luisteren naar je eigen ademhaling. Echt luisteren. Dan concentreer je je op iets, waardoor je rustiger wordt.
Als je echt moeite hebt met op tijd naar bed gaan, probeer dan om bijv. 2 vaste doordeweekse avonden aan te houden om het wel te doen. Bijvoorbeeld op dinsdag- en donderdagavond je pc uitzetten om half negen, het bad laten vollopen, daar een uurtje inliggen met een tijdschrift en wat te drinken, daarna in bed. Dan is het een uur of tien, als je dan door kunt slapen tot zeven, heb je aardig wat uurtjes achter de rug en is het ook niet zo erg als het de avond erna weer wat later wordt.
Voorslapen werkt beter dan bijslapen trouwens. Houd daar rekening mee.
En een dagboek wil ook nog wel eens helpen. Of mediteren. Dat klinkt zweverig, maar dat hoeft niet. Gewoon lekker gaan liggen, bewust al je spieren ontspannen, luisteren naar je eigen ademhaling. Echt luisteren. Dan concentreer je je op iets, waardoor je rustiger wordt.
Als je echt moeite hebt met op tijd naar bed gaan, probeer dan om bijv. 2 vaste doordeweekse avonden aan te houden om het wel te doen. Bijvoorbeeld op dinsdag- en donderdagavond je pc uitzetten om half negen, het bad laten vollopen, daar een uurtje inliggen met een tijdschrift en wat te drinken, daarna in bed. Dan is het een uur of tien, als je dan door kunt slapen tot zeven, heb je aardig wat uurtjes achter de rug en is het ook niet zo erg als het de avond erna weer wat later wordt.
Voorslapen werkt beter dan bijslapen trouwens. Houd daar rekening mee.
zondag 3 januari 2010 om 18:55
Ik heb niet alle berichten gelezen maar ik vind dat je je wel heel erg als "slachtoffer" opstelt en jezelf wel heel erg zielig vindt. Geef jezelf een schop onder de kont en ga wat doen.
Ja, ik ben ook in een nieuwe stad gaan wonen, ben gediagnosticeerd met een voorstadium van baarmoederhalskanker en mijn relatie is uitgegaan omdat mijn vriend (nog steeds niet) eerlijk tegen me was. Voor mij genoeg reden om mezelf bij de kladden te pakken, een mooie reis te gaan maken en een parttime bedrijfje te starten. En nu zeg ik niet dat jij dat ook moet doen, maar doe in ieder geval IETS ipv te sikkeneuren (spontaan gevoel dat bij me opkwam toen ik je post las)
Een welgemeend: SUCCES!
Ja, ik ben ook in een nieuwe stad gaan wonen, ben gediagnosticeerd met een voorstadium van baarmoederhalskanker en mijn relatie is uitgegaan omdat mijn vriend (nog steeds niet) eerlijk tegen me was. Voor mij genoeg reden om mezelf bij de kladden te pakken, een mooie reis te gaan maken en een parttime bedrijfje te starten. En nu zeg ik niet dat jij dat ook moet doen, maar doe in ieder geval IETS ipv te sikkeneuren (spontaan gevoel dat bij me opkwam toen ik je post las)
Een welgemeend: SUCCES!
zondag 3 januari 2010 om 19:06
Na deze oprechte reactie misschien wel fair om uit te leggen wat ik met "iets"bedoel: probeer voor jezelf na te gaan waar jouw hart sneller van gaat kloppen (hobby, dieren, sport, nieuwe look, werk, anders-wat dan ook) maw waar krijg je energie van en ga dat verder ontwikkelen, vind je drive en kom bij je kern. Als je eenmaal leert om naar jouw eigen hart te luisteren (ipv bijv invloeden om je heen, opvoeding of andere externe factoren) word je vanzelf happy en zelfverzekerder daarin. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat wel,..maar niet onmogelijk!
zondag 3 januari 2010 om 22:44
@mamalelie: dank weer voor de tips, goeie ook om mbt op tijd naar bed te gaan de lat niet meteen torenhoog te leggen.
@vivamies: allereerst, heel shit voor je, vooral die diagnose (kunnen ze er dan wel iets aan weghalen als het een voorstadium betreft?) en je relatie. En dank voor je welgemeende succeswens en oprechte reactie. Ik snap je gevoel wel een beetje, maar misschien is het ook goed om te bedenken dat het - in ieder geval voor mij - zo is dat ik echt wel actief ben in het veranderen en aanpakken van dingen. Zoals ik al aangaf ben ik bezig met de sociale contacten, maar dat kost gewoon tijd. Muziek is voor mij heel belangrijk en ook daarvoor ben ik al enige tijd bezig iets te zoeken, maar ook dat kost even en daarin heb ik ook last van mijn energie. Ik wil veel, zo probeer ik ook te sporten tweemaal per week, heb ik al een hobby (met andere mensen) op een avond en ik vind het moeilijk aan te voelen (of: aan te wíllen voelen) waar het te veel wordt. Ik moet die balans nog wat vinden.
Een hart dat sneller gaat kloppen heb ik niet zo snel, da's een beetje een punt en maakt het oo wel eens ingewikkelder aan te voelen wanneer ik iets juist wel moet doen of juist niet. Waar krijg ik energie van, waar neit. Ik ben daar echt al mee bezig, ook werkgerelateerd.
Los van de dingen die ik probeer en doe voel ik me gewoon alsnog af en toe rot. Dingen kosten tijd en ik heb last van die vermoeidheid, wat weer somberheid kan veroorzaken. Zoals ik geloof ik al aangaf vind ik het moeilijk dit bij vrienden aan te geven, concreet hulp te vragen, dan gooi ik het makkelijker even hier neer. Dat dat als slachtoffer/zelfmedelijden overkomt kan ik wel wat begrijpen, maar het is niet het hele plaatje. Waar het eigenlijk voor mij vooral op neerkomt is dat ik met een aantal dingen niet goed weet waar te beginnen. Dat pogingen tot iets soms weer 'doodlopen'. Ik heb inmiddels wel een paar dingen bedacht met betrekking tot die onrust, wie ik wil/kan benaderen. Ik was 't alweer vergeten (...), maar via m'n werk kan ik wat gesprekken hebben bij iemand, over die energie ook. Wat zijn energievreters, wat geeft energie. Misschien dat zij mij ook wat kan helpen met e.e.a.
Wat ik gewoon af en toe moeilijk te 'verkroppen' vind is dat ik tussen tien en vijf jaar geleden behoorlijk intensief in de hulpverlening ben geweest (verschillende soorten) en dat ik dan wel weer op de poten ben beland, maar dat in essentie de problemen nog steeds dezelfde zijn, ookal word ik er nu niet zwaar depressief van. Me leeg voelen, moeite hebben om te genieten bijvoorbeeld. Ik weet echt na al die tijd nog steeds niet goed waar dat nou vandaan moet komen, of het zou misschien ook die constante vermoeidheid meoten zijn. En ja, dan voel ik me even rot en alleen en doe ik hier mijn verhaal. Het is bepaald niet zo dat ik alleen maar de hele dag thuis of tegen anderen aan zit te sikkeneuren. Dat laatste moet ik misschien wel juist eens wat meer 'durven' en ik ben dan ook aan het bedenken op welke manier(en) vrienden me eventueel een beetje zouden kunnen helpen. Bijvoorbeeld met het creëren van overzicht, of het schrijven van een brief naar een arts.
Ik denk juist dat ik de laatste tijd meer naar m'n hart luister. Maar die 'drive'... Da's gewoon een lastig te grijpen iets voor mij. Zou graag met de muziek iets doen en optreden en ben daarin dan ook zeker al een tijdje op zoek naar een bandje oid. Voor de rest wil ik gewoon erg graag rust in die kop en zoek ik ook naar oplossingen daarvoor.
@vivamies: allereerst, heel shit voor je, vooral die diagnose (kunnen ze er dan wel iets aan weghalen als het een voorstadium betreft?) en je relatie. En dank voor je welgemeende succeswens en oprechte reactie. Ik snap je gevoel wel een beetje, maar misschien is het ook goed om te bedenken dat het - in ieder geval voor mij - zo is dat ik echt wel actief ben in het veranderen en aanpakken van dingen. Zoals ik al aangaf ben ik bezig met de sociale contacten, maar dat kost gewoon tijd. Muziek is voor mij heel belangrijk en ook daarvoor ben ik al enige tijd bezig iets te zoeken, maar ook dat kost even en daarin heb ik ook last van mijn energie. Ik wil veel, zo probeer ik ook te sporten tweemaal per week, heb ik al een hobby (met andere mensen) op een avond en ik vind het moeilijk aan te voelen (of: aan te wíllen voelen) waar het te veel wordt. Ik moet die balans nog wat vinden.
Een hart dat sneller gaat kloppen heb ik niet zo snel, da's een beetje een punt en maakt het oo wel eens ingewikkelder aan te voelen wanneer ik iets juist wel moet doen of juist niet. Waar krijg ik energie van, waar neit. Ik ben daar echt al mee bezig, ook werkgerelateerd.
Los van de dingen die ik probeer en doe voel ik me gewoon alsnog af en toe rot. Dingen kosten tijd en ik heb last van die vermoeidheid, wat weer somberheid kan veroorzaken. Zoals ik geloof ik al aangaf vind ik het moeilijk dit bij vrienden aan te geven, concreet hulp te vragen, dan gooi ik het makkelijker even hier neer. Dat dat als slachtoffer/zelfmedelijden overkomt kan ik wel wat begrijpen, maar het is niet het hele plaatje. Waar het eigenlijk voor mij vooral op neerkomt is dat ik met een aantal dingen niet goed weet waar te beginnen. Dat pogingen tot iets soms weer 'doodlopen'. Ik heb inmiddels wel een paar dingen bedacht met betrekking tot die onrust, wie ik wil/kan benaderen. Ik was 't alweer vergeten (...), maar via m'n werk kan ik wat gesprekken hebben bij iemand, over die energie ook. Wat zijn energievreters, wat geeft energie. Misschien dat zij mij ook wat kan helpen met e.e.a.
Wat ik gewoon af en toe moeilijk te 'verkroppen' vind is dat ik tussen tien en vijf jaar geleden behoorlijk intensief in de hulpverlening ben geweest (verschillende soorten) en dat ik dan wel weer op de poten ben beland, maar dat in essentie de problemen nog steeds dezelfde zijn, ookal word ik er nu niet zwaar depressief van. Me leeg voelen, moeite hebben om te genieten bijvoorbeeld. Ik weet echt na al die tijd nog steeds niet goed waar dat nou vandaan moet komen, of het zou misschien ook die constante vermoeidheid meoten zijn. En ja, dan voel ik me even rot en alleen en doe ik hier mijn verhaal. Het is bepaald niet zo dat ik alleen maar de hele dag thuis of tegen anderen aan zit te sikkeneuren. Dat laatste moet ik misschien wel juist eens wat meer 'durven' en ik ben dan ook aan het bedenken op welke manier(en) vrienden me eventueel een beetje zouden kunnen helpen. Bijvoorbeeld met het creëren van overzicht, of het schrijven van een brief naar een arts.
Ik denk juist dat ik de laatste tijd meer naar m'n hart luister. Maar die 'drive'... Da's gewoon een lastig te grijpen iets voor mij. Zou graag met de muziek iets doen en optreden en ben daarin dan ook zeker al een tijdje op zoek naar een bandje oid. Voor de rest wil ik gewoon erg graag rust in die kop en zoek ik ook naar oplossingen daarvoor.
maandag 4 januari 2010 om 09:16
Hi Minderzoet,
Thnks voor je uitleg. Zoals je het beschrijft lijkt het idd alsof je heel veel uitprobeer-bordjes aan het hooghouden bent. En als je daarbij niet goed kan aanvoelen wat bij je past, kan ik me voorstellen dat dat heel veel energie kost (veel twijfel kost ook energie).
Ik realiseer me dat ik als buitenstaander makkelijk praten heb, ondanks dat ik zelf ook het nodige mee maak. Het enige wat ik kan doen is vertellen hoe het voor mij werkt, realiserende dat we 2 verschillende personen zijn.
Door het opgroeien bij een moeder met een persoonlijkheidsstoornis heb ik nooit vanuit mijn eigen gevoel leren te leven. Toen ik dit jaren geleden ondekte en dat stemmetje van binnenin wat meer de ruimte ging geven, leerde ik dat dat stemmetje (mijn gevoel) het vaak bij het juiste eind had mbt wat goed voor me was. Om een lang verhaal kort te maken kreeg ik steeds meer contact met mezelf en leerde steeds meer vertrouwen op wat goed voor me was (soms waren dat dingen die maatschappelijk niet logisch waren). (Meditatie en "aarden"kan hierbij helpen) De bottom line is: wat goed voelt is meestal ook goed voor je en hoe meer je luistert naar jezelf en daarop kan vertrouwen hoe meer energie je krijgt en dingen doet die goed voor je zijn.
Dit is een heel proces wat niet in een paar dagen gebeurd, maar wel een heel fijn proces. Ik heb inmiddels een ijzersterk vertrouwen in mezelf opgebouwd en vertrouw volledig op mijn gevoel (ondanks dat het gevoel er best eens naastzit bijv mbt mijn gezondheid). Dat geeft mij een sterk en rustig gevoel van ik kan de hele wereld aan (en dat geloof ik echt). The secret (boek/film)kan je misschien ook een stapje vooruit helpen daarin. Maar het begint in inzicht in jezelf en het luisteren naar jezelf=dichtbij jezelf komen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt!
Liefs, vivamies
Thnks voor je uitleg. Zoals je het beschrijft lijkt het idd alsof je heel veel uitprobeer-bordjes aan het hooghouden bent. En als je daarbij niet goed kan aanvoelen wat bij je past, kan ik me voorstellen dat dat heel veel energie kost (veel twijfel kost ook energie).
Ik realiseer me dat ik als buitenstaander makkelijk praten heb, ondanks dat ik zelf ook het nodige mee maak. Het enige wat ik kan doen is vertellen hoe het voor mij werkt, realiserende dat we 2 verschillende personen zijn.
Door het opgroeien bij een moeder met een persoonlijkheidsstoornis heb ik nooit vanuit mijn eigen gevoel leren te leven. Toen ik dit jaren geleden ondekte en dat stemmetje van binnenin wat meer de ruimte ging geven, leerde ik dat dat stemmetje (mijn gevoel) het vaak bij het juiste eind had mbt wat goed voor me was. Om een lang verhaal kort te maken kreeg ik steeds meer contact met mezelf en leerde steeds meer vertrouwen op wat goed voor me was (soms waren dat dingen die maatschappelijk niet logisch waren). (Meditatie en "aarden"kan hierbij helpen) De bottom line is: wat goed voelt is meestal ook goed voor je en hoe meer je luistert naar jezelf en daarop kan vertrouwen hoe meer energie je krijgt en dingen doet die goed voor je zijn.
Dit is een heel proces wat niet in een paar dagen gebeurd, maar wel een heel fijn proces. Ik heb inmiddels een ijzersterk vertrouwen in mezelf opgebouwd en vertrouw volledig op mijn gevoel (ondanks dat het gevoel er best eens naastzit bijv mbt mijn gezondheid). Dat geeft mij een sterk en rustig gevoel van ik kan de hele wereld aan (en dat geloof ik echt). The secret (boek/film)kan je misschien ook een stapje vooruit helpen daarin. Maar het begint in inzicht in jezelf en het luisteren naar jezelf=dichtbij jezelf komen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt!
Liefs, vivamies
dinsdag 5 januari 2010 om 18:16
Hoi Vivamies,
dank voor je reactie weer. Fijn dat je hebt kunnen leren vanuit je gevoel te leven. Zoals ik al schreef ben ik daar ook al wel mee bezig. Het is alleen misschien nog tamelijk primair: waar heb ik behoefte aan. Ja, is ook heel basaal, maar het komt er nu (nog?) vooral op neer dat ik als ik rust nodig heb die rust ook eerder pak. Dus dan maar niet gaan stappen (is sowieso tamelijk 'veel' voor me haha), dan maar niet steeds naar anderen toe reizen. Ik vind daarin de balans dan wel weer lastig, het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat ik een soort kluizenaar word Maar goed, ik denk dat dat wel lukt. Het gevoel van een 'drive' of 'passie' vind ik al veel lastiger. Muziek (op de planken en/of samen met anderen spelen) is dna eigenlijk het voornaamste. Daarom ben ik daarin wel weer aan het zoeken.
Werk is best wel een forse energievreter. Er zijn ook leuke dingen aan, het is o.a. gezellig en er lijkt oko wel ruimte te zijn voor wat ik leuk zou vinden, al moet dat nog een beetje komen. Anderzijds komt de bevordering die me min of meer in het vooruitzicht was gesteld maar niet, dus dat helpt natuurlijk niet met energie. Maar ik zou wat gesprekken coaching gaan doen, misschien heeft die persoon ook wel wat tips. Zij kan me sowieso misschien helpen wat dingen te ordenen, zodat ik dingen ook echt ga aanpakken ipv de berg steeds groter te laten worden.
Maar bedankt weer! En kijk maar (ook voor andere lezers) of je nog wilt reageren hoor, want het was bij het openen ook een beetje een gevoel van niet gehoord zijn door een aantal factoren bij elkaar (dus ja, daar zit zeker wat slachtofferigs in op zo'n moment en slecht in aan de bel trekken) en dat is nu wel wat bijgetrokken weer. Het was goed om even van me af te schrijven en misschien kom ik dat nog wel weer doen, maar ik kan natuurlijk ook gewoon ergens in een lopend topic aansluiten, dacht ik.
Tot zover bedankt iig!
dank voor je reactie weer. Fijn dat je hebt kunnen leren vanuit je gevoel te leven. Zoals ik al schreef ben ik daar ook al wel mee bezig. Het is alleen misschien nog tamelijk primair: waar heb ik behoefte aan. Ja, is ook heel basaal, maar het komt er nu (nog?) vooral op neer dat ik als ik rust nodig heb die rust ook eerder pak. Dus dan maar niet gaan stappen (is sowieso tamelijk 'veel' voor me haha), dan maar niet steeds naar anderen toe reizen. Ik vind daarin de balans dan wel weer lastig, het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat ik een soort kluizenaar word Maar goed, ik denk dat dat wel lukt. Het gevoel van een 'drive' of 'passie' vind ik al veel lastiger. Muziek (op de planken en/of samen met anderen spelen) is dna eigenlijk het voornaamste. Daarom ben ik daarin wel weer aan het zoeken.
Werk is best wel een forse energievreter. Er zijn ook leuke dingen aan, het is o.a. gezellig en er lijkt oko wel ruimte te zijn voor wat ik leuk zou vinden, al moet dat nog een beetje komen. Anderzijds komt de bevordering die me min of meer in het vooruitzicht was gesteld maar niet, dus dat helpt natuurlijk niet met energie. Maar ik zou wat gesprekken coaching gaan doen, misschien heeft die persoon ook wel wat tips. Zij kan me sowieso misschien helpen wat dingen te ordenen, zodat ik dingen ook echt ga aanpakken ipv de berg steeds groter te laten worden.
Maar bedankt weer! En kijk maar (ook voor andere lezers) of je nog wilt reageren hoor, want het was bij het openen ook een beetje een gevoel van niet gehoord zijn door een aantal factoren bij elkaar (dus ja, daar zit zeker wat slachtofferigs in op zo'n moment en slecht in aan de bel trekken) en dat is nu wel wat bijgetrokken weer. Het was goed om even van me af te schrijven en misschien kom ik dat nog wel weer doen, maar ik kan natuurlijk ook gewoon ergens in een lopend topic aansluiten, dacht ik.
Tot zover bedankt iig!
