Emoties kwijt

Omdat ik nergens echt goed mijn verhaal kwijt kan, op dit forum uitgekomen. Ik ben een man van 34 jaar en ik zit al een aantal jaar ergens mee en er ook behoorlijk in vast komen te zitten. Ik voel me namelijk nu een jaar of 3 emotioneel verdoofd van binnen, ik voel mij niet blij, niet boos, niet verdrietig, ik kan bijvoorbeeld een hele weekend op de bank zitten zonder dat er iets uitkomt. Maar ik heb niet het idee dat ik depressief ben want ik lach nog genoeg(ja ook een emotie) en maak nog genoeg grapjes, heb ook totaal geen andere gezondheidsklachten. Nou ja hieronder even kort samengevat waar het eventueel mee te maken kan hebben. Ik hoop hier zo dat mensen het eventueel kunnen herkennen of handvaten/tips hebben. Want ik sta nu behoorlijk stil in het leven.


Nu waar het vandaan komt. Ik woon nu zo 7 jaar op mezelf. Op mijn 3de kwamen ze er al achter dat ik faalangst had en daardoor naar speciaal onderwijs gegaan. Ik kon altijd harstikke goed leren en haalde goede punten. Ik had meestal wel 1 a 2 vriendjes maar ik raakte steeds verder sociaal achterop omdat ik angststoornissen kreeg en uiteindelijk een depressie. Dit is allemaal gekomen doordat ik mijzelf nooit heb kunnen accepteren zowel innerlijk als uiterlijk niet. Ik werd vaak uitgelachen om mijn ogen en ik was mager. Hierdoor bleef ik overal een beetje in mezelf gekeerd waardoor het leek alsof ik niks wilde. Maar ik wilde ook stappen en lol maken etc, etc en ik besefte toen niet dat het aan mij lag. Ik heb dit lang verborgen gehouden tegen iedereen maar mijn ouders kregen op een gegeven moment door dat er wel iets aan de hand was en ik zo vaak boven op mijn slaapkamer was. Ik kreeg klachten zoals hoofdpijn, wazigheid, was heel erg moe en van alles en nog meer, ik heb ook jarenlang een soort van stemmetjes in mijn hoofd gehad. Als ik het woordje dood hoorde bijv. Moest ik zeggen dat ik pas over 100 jaar dood ga en dit en de afstandsbedieningen op bepaalde zenders uitzetten. Het ging heel de dag door jarenlang maar het leren leed er niet onder. En niemand had het door toen ik opeens die klachten van wazigheid, moeheid etc,etc kreeg. Hulp gezocht bij een psycholoog, mindfulness gehad anti-depressie pillen gehad. Tot de conclusie gekomen dat het een combinatie van angststoornissen was. Ik had toen natuurlijk ook dingen opgezocht op internet en soms denk ik ben ik niet zo schizofreen maar zo ver hebben ze bij mij nooit gezocht, uiteindelijk geaccepteerd en langzaamaan ging het weer beter, ik kwam een vriend tegen op de mbo met dezelfde interesses en waar ik toen ook heel veel mooie reizen heb meegemaakt. Maar uiteindelijk na jaren uit elkaar gegroeid omdat hij nogal dingen kon claimen en bemoeierig overkwam maar jarenlang van hem geaccepteerd. Misschien omdat ik niemand anders had. Uiteindelijk appte hij iets vervelends wat voor mij de druppel was. Sinds dat ik op mezelf ben heb ik hem niet meer gesproken. De andere vrienden die ik had mochten hem ook niet zo. Van het kleine vriendengroepje van het toenmalige dorp zijn er nu ook maar weinig die kunnen afspreken in het weekend, relaties, werken, huizen, kinderen, dus als er iemand niet kan sta ik er alleen voor. Uiteindelijk allemaal geaccepteerd dat ik het gevoel van vroeger niet meer helemaal terug ga krijgen qua emoties etc,etc een paar jaar geleden iemand tegen gekomen die ik leuk vond en ik verliefd werd (ik dacht yes het gevoel heb ik) maar helaas was het net niet wederzijds en dit deed pijn maar het was gewoon de leegte van liefdesverdriet (gewoon menselijk) nou overheen gekomen en ging weer verder met het leven. Tot dat ik een paar jaar geleden met de fiets gevallen ben, toen ik naar beneden wilde bij een parkeergarage maar toen ik boven stond was het hek open en halverwege ging het hek dicht waardoor ik niet meer kon remmen. En daar lag ik het deed weinig pijn ofzo had geen hoofpijn of iets dergelijks en kon nog wegdraaien waardoor ik niet op mijn hoofd gevallen was. Maar er gebeurde wel iets in mijn hoofd, ik voelde me behoorlijk verdoofd zeg maar en een paar dagen later voelde ik ook iets raars. Naar een de dokter geweest en naar de psycholoog. Maar die zei dat het allemaal door de schok kwam, echter voel ik me nu al 3 jaar behoorlijk leeg en emotieloos ik kan ergens zijn en bijv. Heel de tijd stil zijn wat ik eigenlijk niet wil. De angststoornissen heb ik overigens niet meer, ik ben een paar jaar geleden begonnen met sporten en behoorlijk in spiermassa aangekomen. In het sportgroepje en op het tennis bijv. sta ik er gewoon met zelfvertrouwen. Maar zodra ik vraag of iemand anders iets mee kan doen krijg ik ontwijkend gedrag dat is overigens ook zo op tinder en op een reisforum, zodra ik een foto van mezelf stuur is het gesprek vaak klaar terwijl ik tot dat moment een leuk gesprek heb. Op de één of andere manier willen mensen niet met mij omgaan of echt dingen doen. En ik wil zo graag mijn emoties weer terug krijgen of van dat lege gevoel af. (Verder heb ik totaal geen andere klachten overigens.) Ik heb daardoor sterk het idee dat ik geen diepere connectie kan maken met iemand zowel vriendschappelijk als op liefdesgebied.

cafe-lungo schreef: ↑

06-11-2021 18:56

Heb je nu wel of geen schizofrenie ?

Niet, althans zover hebben ze het nooit onderzocht omdat ik nog altijd redelijk tot goed kon functioneren qua leren en werk en ook geen gekke dingen deed die passen in dat ziektebeeld.

Avage schreef: ↑

07-11-2021 11:25

Mijn eerste gedachte is dat er sprake onverwerkt trauma zou kunnen zijn. Je bent lang aan het overleven geweest. Nu wil je gaan leven, maar mis je het contact met je diepere gevoelens wat daarvoor nodig is.

Geen verbinding kunnen ervaren met anderen, terwijl je dat wel wil, kan daar een symptoom van zijn.

Wat het lichaam/de geest doet om je te beschermen tegen pijn is heftige gevoelens sterk onderdrukken. Het nadeel is dat je daardoor op den duur nog maar weinig voelt. En er ook niet meer zelf bij kan komen. Daardoor wordt het leven heel vlak.

Zou het zoiets kunnen zijn denk je?

Ja zoiets zal het wel kunnen zijn inderdaad, altijd als ik op pad ging qua reizen of wat het dan ook was, was ik vaak in de overlevingsstand om het zomaar even te zeggen neemt niet weg dat ik toen altijd genoten had, maar altijd als ik dan weer thuis was dacht ik yes ik ben niet uitgescholden of uitgelachen. Ik ging altijd met een bepaalde spanning en die gedachte ergens naar toe. Na die val ben ik ook in gesprek gegaan met een psycholoog die zei ook al zoiets. Maar het heeft mij nog niet veel verder geholpen.

Avage schreef: ↑

07-11-2021 13:04

Het is ook behoorlijk hard werken, je bent zo 5 jaar verder en het vergt een dagelijkse inspanning. In contact komen met innerlijke pijn is echt geen feest.
Wel bevrijdend en ontzettend de moeite waard. Je moet er aan toe zijn denk ik.

Dat is het, maar ik weet niet zo goed hoe en alleen lijk ik er niet uit te komen en er zijn weinig mensen die mij lijken te begrijpen het is natuurlijk ook een vaag iets. En juist omdat het zo bevrijdend is wil ik het ook. Ik probeer echt wel zo goed als het kan op het moment te leven.