Emotioneel bij discussie.

Beschuldigingen, schelden en bedreigingen brengen vaak onherstelbare schade toe aan een relatie. U hoeft niet te vechten met uw partner. Maar het over alles eens zijn is ook dodelijk saai.



Met deze tien tips maakt u constructief ruzie:



1. Wees niet bang voor conflicten. Ze zijn normaal, zelfs gezond. Ze laten zien op welk punt we wat van elkaar kunnen leren.



2. Blijf bij het probleem. Voeg niet nog een probleem toe door elkaars gevoelens te kwetsen.



3. Luister met respect. Toon interesse voor wat de ander voelt en zeg niet dat hij of zij zich toch helemaal niet zo hoeft te voelen.



4. Praat zacht. Ook al schreeuwt uw partner, ga niet terugschreeuwen. Door zacht te praten blijf je je concentreren op het probleem in plaats van te reageren op de herrie.



5. Ga uzelf niet verdedigen. Door uw gelijk te willen bewijzen, escaleert een conflict al snel. Vraag door op de argumenten van de ander. Zo maakt u ruimte voor begrip.



6. Wees specifiek. Zeg precies wat u vervelend vindt. Spreek niet in termen van ‘altijd’ of ‘nooit’.



7. Kijk op welke punten u het met elkaar eens bent. Dat is een begin voor het vinden van een gezamenlijke oplossing.



8. Vraag naar suggesties of alternatieven, dat versterkt de samenwerking.



9. Doe concessies. Kleine concessies kunnen de situatie al snel veranderen.



10. Maak het weer goed voor u gaat slapen. Paren die dat als stelregel hanteren, geven er blijk van dat ze hun relatie belangrijker vinden dan dit ene conflict. Pas als u het niet meer zo kunt zien, is er reden voor zorg.



Bron: psychcentral





http://www.goedgevoel.be/...e-manier-ruziemaken.dhtml ( met veel meer links over ruzie )





Elk koppel maakt al eens ruzie, dat is onvermijdelijk. Maar in plaats van een conflict jou en je partner uit elkaar te laten drijven, kun je er ook iets positiefs van maken.



Bom die ontploft

Hoewel het niet goed is te vaak ruzie te maken, is het ook niet gezond als je het nooit doet. Deze koppels kroppen namelijk al hun gevoelens op, tot de bom plots ontploft. Onthou dat je door samen problemen op te lossen naar elkaar toe groeit. Ga dus een ruzie niet uit te weg, maar probeer er telkens uit te leren.



Niet veralgemenen

Als je partner zijn vuile was laat slingeren, begin dan niet meteen het verwijten "Jij bent altijd zo rommelig" naar zijn hoofd te slingeren. Het is beter te zeggen: "Ik vind het niet leuk om in een rommelig huis te leven, ik zou graag hebben dat jij je vuile was in de wasmand smijt." Omdat je partner je graag ziet, zal hij of zij hier ook rekening mee houden. Zo groeien jullie naar elkaar toe. Dit lijken op het eerste gezicht onbenullige dingen. Maar ze kunnen je leven heel wat aangenamer maken omdat ze dagdagelijkse ergernissen wegnemen, meldt e-gezondheid.be.



Oplossingen

In een ruzie of emotionele woordenwisseling hebben mensen vaak de neiging te overdrijven. Het is een manier om je punt duidelijk te maken, maar je doet het beter niet. Door te discussiëren op basis van de feiten, veel te praten, naar elkaars standpunt te luisteren en oplossingen aan te reiken, heb je meer kans om een oplossing te vinden waar jullie beiden tevreden mee zijn.



Familie erbuiten

Als je ergens mee zit, is het geen goed idee om de hele familie van je partner erbij te betrekken. Door te roepen "Je lijkt steeds meer op je moeder", raak je een gevoelige plek. Je kwetst je geliefde ermee en het haalt weinig uit. Denk er aan dat je je familie niet zelf kunt kiezen. Kritiek geven op iets waar je partner niets aan kan veranderen, heeft geen zin. (ep)

Is je man niet bereid - te proberen - zijn stem niet te verheffen als jullie van mening verschillen ? dat zou wellicht al een heel stuk schelen .

Wat vervelend voor je dat je je zo voelt! Ik ben zelf ook zo iemand die meteen begint te huilen in een discussie met haar vriend. De eerste keer schrok hij daar heel erg van, maar inmiddels weet hij dat ik gewoon zo ben. Misschien is dat voor jou ook een idee?



Gewoon tegen hem zeggen: 'ik weet dat het allemaal niet zo erg is, maar dat huilen heb ik niet onder controle. Als ik denk dat iets een ruzie is komen de tranen nu eenmaal' en vervolgens, al huilend, doorgaan met de discussie. Of moet je daarvoor te erg huilen?



Het hielp voor mij al heel erg om dat huilen niet meer als iets slechts of stoms te zien. Waarom zou je immers niet mogen huilen, een discussie met je man ís toch gewoon emotioneel?

huil je uit onmacht , uit angst , uit verdriet , van boosheid , om je gelijk te krijgen ( moeilijk voor de ander om door te zetten als discussiepartner in snot en kwijl uitbarst namelijk ) ?

Misschien kun je in je hoofd de mantra " wij zijn niet mijn ouders " herhalen ?

Nee , om tranen tegen te houden heb ik geen afdoende tip ; diep zuchten of tot tien tellen in de keuken met een glaasje water voordat je verder gaat , zou dat kunnen helpen ?

quote:blijfgewoonbianca schreef op 01 maart 2009 @ 15:33:

( moeilijk voor de ander om door te zetten als discussiepartner in snot en kwijl uitbarst namelijk ) ?



Ja, precies! Daarom heb ik ook met mijn vriend afgesproken dat hij het huilen gewoon mag negeren. Als hij er niet op reageert word ik vanzelf ook weer kalmer. Ik weet dat ik echt niet huil als machtsmiddel, het gebeurd gewoon.



Tips om niet te huilen heb ik dan ook niet echt. Wat water drinken, diep ademhalen, proberen te kalmeren, het helpt bij mij allemaal niks. Misschien dat je als je echt overstuur bent even kunt stoppen met de discussie totdat jij (én je man) weer gekalmeerd bent (zijn). Dan kun je daarna kalmer weer verder praten.



hmm, zie nu net dat je al weer gereageerd hebt. Vóel je je aangevallen of wórd je ook aangevallen? Dat is wel een verschil. Zou het niet helpen om dat gevoel uit te spreken? Zo van: 'ik voel me nu aangevallen en heb het idee dat ik me moet verdedigen.' Misschien heeft je man wel helemaal niet door dat hij je dat gevoel geeft.

quote:Liedjepiedje schreef op 01 maart 2009 @ 15:51:

Hij valt mij absoluut niet aan! Het gevoel heb ik wel, omdat hij een andere mening heeft dan mij. Hij weet dat ik niet tegen discussies kan en dat ik dan moet huilen. Hij weet dat inmiddels. In het begin dacht hij inderdaad dat ik het huilen gebruikte om hem om te krijgen, maar het gaat ECHT vanzelf.

Ik probeer nu vaak om op tijd te zeggen: Wil je rustig praten anders ga ik huilen. Ik baal er zo van dat ik het dan niet kan tegenhouden! Hij probeert er echt rekening mee te houden! Maar als je midden in een discussie zit is dat lastig!



Ik begrijp dat het lastig is om je in te houden in een discussie. Ik vraag me ook af in hoeverre je man er nog meer rekening mee zou moeten houden. Uit je post krijg ik het idee dat het meer jouw probleem is dan dat van hem: hij weet dat je hem er niet mee onder druk probeert te zetten, hij weet dat harde stemmen en discussies een trigger voor je is, daar probeert hij rekening mee te houden, en verder lijkt hij er niet zo erg mee te zitten. Alleen jij vindt het een probleem. Dan kun je proberen om niet meer te huilen, je kunt met iemand gaan praten over je jeugd, als je denkt dat er een onverwerkt probleem is, of je kunt gewoon accepteren dat jij in sommige situaties moet huilen. Voor alle oplossingen is iets te zeggen.



Je kunt bijvoorbeeld best leren om niet alles meteen als een aanval te zien. Je zou bij jezelf eens kunnen nagaan wáárom je je zo voelt. Dagelijks zullen heel veel mensen het niet met je eens zijn (dat is bij mij iig wel zo), maar je voelt je niet geroepen om je tegen iedereen te verdedigen of in huilen uit te barsten. Waarom moet je man het altijd met je eens zijn?



Als je echt denkt dat je jeugd je dwars zit kun je daar een keer met iemand over praten, zoals een psych of een coach (dat idee kreeg ik uit je eerste post niet, maar goed, het is wel een optie)



Of je kunt gewoon accepteren dat het huilen bij jou hoort, en er niet zo'n drama van maken. Hoe harder je tegen jezelf zegt dat je niet mag huilen, hoe rotter je je gaat voelen als het een keer toch gebeurt. Dus als hij toch te hard praat, gewoon lekker huilen en door gaan met discussieren. Dan maar hoofdpijn later, je hebt het dan toch maar mooi wel uitgesproken samen.

Ik herken het wel een beetje hoor. In mijn geval moet ik vaak huilen van boosheid. En dan raak ik vervolgens gefrustreerd dat ik mijn boosheid niet krachtiger kan uiten ipv in huilen uit te barsten. Ook als ik moe ben en 'ruzie' heb met mijn vriend moet ik soms huilen. Ik ben gewoon niet zo goed in ruzie maken.



Oplossingen heb ik er zelf ook nog niet voor gevonden, dus ik lees mee.

Ik heb dat ook gehad in mijn laatste relatie, ik voelde altijd onmacht... denk ik... ik hoop eigenlijk dat het nu over is, zo heb ik me niet meer gevoeld... maar goed, heb dan ook al 3 jaar geen relatie meer. Ik weet het niet en lees mee!



@ BGB wat fijn dat jij altijd van die goeie tips hebt!

Wat mij opvalt is dat je de link legt met je ouders.. In mijn deeltijdstudie heb ik supervisie, waarbij ik elke keer een casus inbreng waar ik tegen aanloop... zoiets als jij doet dus...



In de supervisie is het altijd van belang om te kijken waar het vandaan komt... Dat heb je dus al bereikt.

Volgende wat ik zou moeten doen is dan te kijken naar Hoe zou ik het willen? Laatste vraag is dan Wat heb je ervoor nodig?



Dus wat zou je stok achter de deur kunnen zijn?

Ik heb geen idee of deze methode wat voor je kan zijn... voor mij werkt het wel.. alleen het bespreekbaar maken dan al... en vervolgens hetgeen ik wil doen, gewoon doen...

Ik denk dat je gelijk hebt dat je "verkeerd" gedrag hebt aangeleerd. Of beter gezegd je gedrag, het huilen, is niet adequaat. Maar dan de vraag hoe leer je het af? Ik denk dat je al een eind op weg bent. Je realiseert je dat niet je vriend "fout" discussieert, maar dat jij je aangevallen voelt waardoor jij in je emotie schiet en moet huilen. Huilen is moeilijk te bedwingen, dat begrijp ik ook.



Ik denk dat je tactiek om te zeggen "wil je nu wat rustiger tegen me praten" een begin is, maar je legt hier wel impliciet bij hem neer dat hij rekening met je moet houden. Want als hij niet luid zou praten, zou jij niet moeten huilen. Begrijp je wat ik bedoel?



Wellicht is het beter als je aangeeft "ik zit nu niet in mijn kracht, ik word emotioneel". Geef me even de tijd om tot rust te komen dan praten we dadelijk verder. Dan houd je de boodschap bij jezelf.



Je kan dan proberen even tot rust te komen door een kop thee te zetten of iets anders te doen om even tot rust te komen. Al maak je dat ommetje om het huis. Daarna kun je dan weer de discussie in gaan.



Het kan echt wel een tijdje duren hoor voor je merkt dat je minder snel moet huilen dan je nu moet. Maar je zal merken dat als je een aantal keren op een meer adequate manier gereageerd hebt op een discussie dat dan ook je zelfvertrouwen toeneemt. Juist ook omdat je merkt dat het resultaat heeft. Je wordt serieus genomen en neemt jezelf serieus.



Uiteindelijk zal het dus ook echt minder worden dat je moet huilen. Het is een kwestie van aanleren. Al lijkt dat raar omdat het vanuit een emotie word aangestuurd.