Psyche
alle pijlers
Emotioneel incontinent?....
maandag 7 april 2008 om 22:23
Ik ben (af)gewezen op het feit dat ik de controle totáál kwijt ben over mijn gevoelens. Ten eerste kan ik me niet hierin vinden.
Af en toe heb ik wel onzekere momenten waarin ik bepaalde dingen verkeerd opvat of uit zn verband trek. Ook kan ik weleens heel hard gaan huilen of iets zeggen waarvan ik achteraf weet dat dat nergens op gebaseerd was behalve of boosheid of teleurstelling.
Maar ben ik nu echt zo vreselijk kinderlijk dat ik mn emoties niet onder controle heb? Is dit niet iets wat heel veel mensen en misschien met name vrouwen hebben?
Af en toe heb ik wel onzekere momenten waarin ik bepaalde dingen verkeerd opvat of uit zn verband trek. Ook kan ik weleens heel hard gaan huilen of iets zeggen waarvan ik achteraf weet dat dat nergens op gebaseerd was behalve of boosheid of teleurstelling.
Maar ben ik nu echt zo vreselijk kinderlijk dat ik mn emoties niet onder controle heb? Is dit niet iets wat heel veel mensen en misschien met name vrouwen hebben?
maandag 7 april 2008 om 22:57
maandag 7 april 2008 om 23:03
Ik was ook emotioneel incontinent. Heb er iets aan gedaan, ben voor iedereen een leuker mens nu en vooral voor mezelf.
Ik herken het dus wel, maar ik herken het ook als een eigenschap die echt wel te veranderen is. Het heeft namelijk niet zo veel met gevoelig zijn te maken. Het heeft te maken met het op de juiste manier bij je binnen laten komen van triggers die je emotioneel kunnen maken.
Als je je eigen emoties beter onder controle hebt dan kun je nog steeds janken bij bruiloften, babies, etc. maar is het niet meer zo dat je altijd bij ruzies en bij gesprekken met je manager in huilen uitbarst.
Ik herken het dus wel, maar ik herken het ook als een eigenschap die echt wel te veranderen is. Het heeft namelijk niet zo veel met gevoelig zijn te maken. Het heeft te maken met het op de juiste manier bij je binnen laten komen van triggers die je emotioneel kunnen maken.
Als je je eigen emoties beter onder controle hebt dan kun je nog steeds janken bij bruiloften, babies, etc. maar is het niet meer zo dat je altijd bij ruzies en bij gesprekken met je manager in huilen uitbarst.
maandag 7 april 2008 om 23:52
dingen wel eens uit zijn verband trekken: ja. maar na even overdenken kan ik ze ook wel weer terug in zijn verband trekken (uuh)
ineens heel hard huilen: nee.
iets zeggen waarvan ik achteraf weet dat het nergens op gebaseerd is: nee. maar soms denk ik ze wel. in mijn hoofd dus. en als ik dan stil sta bij die gedachte en me bedenk hoe het zou klinken als ik ze hardop zou zeggen, merk ik hoe onvolwassen en kinderachtig zulke uitspraken zijn, en kan ik ze inhouden. ik heb gemerkt dat dat echt een keuze is. soms moet ik even tot 10 tellen of op mijn tong bijten want het is erg verleidelijk om ze uit te spreken, maar ik kies er echt voor om het niet te doen omdat ik me besef dat ik dan de situatie alleen maar erger en absurder maak.
ik moet zeggen dat ik die gedachten nu ook bijna nooit meer heb, vroeger had ik dat wel meer (ben 26)
ik heb ook niet altijd mijn emoties onder controle, maar ik kan ze wel goed benoemen. dus in plaats van dat ik iets kinderachtigs roep, benoem ik dat ik me erg boos, of verdrietig of teleurgesteld voel, en waarom ik me zo voel, en dat ik de neiging voel om........
want ik ben zelf ook een behoorlijk gevoelig typje die zich snel afgewezen voelt.
ik ken wel een aantal mensen om me heen die reageren zoals jij nu beschrijft hoe jij reageert. en ik moet zeggen dat ik dat vaak wel kinderachtig vind overkomen. en het argument dat veel vrouwen het hebben, vind ik het gedrag niet goedpraten.
als je er van baalt, en of mensen in je omgeving balen ervan, is het aan jou om dit te veranderen of niet.
ineens heel hard huilen: nee.
iets zeggen waarvan ik achteraf weet dat het nergens op gebaseerd is: nee. maar soms denk ik ze wel. in mijn hoofd dus. en als ik dan stil sta bij die gedachte en me bedenk hoe het zou klinken als ik ze hardop zou zeggen, merk ik hoe onvolwassen en kinderachtig zulke uitspraken zijn, en kan ik ze inhouden. ik heb gemerkt dat dat echt een keuze is. soms moet ik even tot 10 tellen of op mijn tong bijten want het is erg verleidelijk om ze uit te spreken, maar ik kies er echt voor om het niet te doen omdat ik me besef dat ik dan de situatie alleen maar erger en absurder maak.
ik moet zeggen dat ik die gedachten nu ook bijna nooit meer heb, vroeger had ik dat wel meer (ben 26)
ik heb ook niet altijd mijn emoties onder controle, maar ik kan ze wel goed benoemen. dus in plaats van dat ik iets kinderachtigs roep, benoem ik dat ik me erg boos, of verdrietig of teleurgesteld voel, en waarom ik me zo voel, en dat ik de neiging voel om........
want ik ben zelf ook een behoorlijk gevoelig typje die zich snel afgewezen voelt.
ik ken wel een aantal mensen om me heen die reageren zoals jij nu beschrijft hoe jij reageert. en ik moet zeggen dat ik dat vaak wel kinderachtig vind overkomen. en het argument dat veel vrouwen het hebben, vind ik het gedrag niet goedpraten.
als je er van baalt, en of mensen in je omgeving balen ervan, is het aan jou om dit te veranderen of niet.
dinsdag 8 april 2008 om 22:34
Ik vind dit wel een interessant topic, vooral omdat ik me vanmiddag ineens zo neerslachtig voelde en er niet mijn vinger op kon leggen, waardoor dit nou kwam.. (tegenvallend bezoek aan nieuw kdv voor ons zoontje, maar om daar nou verdrietig om te worden?) Ik dacht op dat moment: 'waarom kan ik die gevoelens nou niet even wegstoppen en moet ik mijn dag daardoor laten vergallen?' Emotioneel incontinent is denk ik wel de juiste term voor dit soort dingen, maar labiel zou ik mezelf niet willen noemen.. ik kan mezelf op mijn werk bijvoorbeeld veel beter onder controle houden, thuis heb ik hier meer moeite mee.
Boosheid of teleurstelling, kan ik dan bijv. slecht verbergen. Zoals Rary beschrijft, even op je tong bijten en tot 10 tellen helpt meestal wel, maar soms ontglipt me wel een opmerking waar ik dan later weer spijt van heb. Ik vind dat ook een kwestie van slechte controle van mezelf en probeer hier ook heel sterk op te letten.
Verder ben ik ook wel benieuwd wat jij eraan gedaan hebt Vl3inder?
Boosheid of teleurstelling, kan ik dan bijv. slecht verbergen. Zoals Rary beschrijft, even op je tong bijten en tot 10 tellen helpt meestal wel, maar soms ontglipt me wel een opmerking waar ik dan later weer spijt van heb. Ik vind dat ook een kwestie van slechte controle van mezelf en probeer hier ook heel sterk op te letten.
Verder ben ik ook wel benieuwd wat jij eraan gedaan hebt Vl3inder?
woensdag 9 april 2008 om 20:03
Ik heb het eigenlijk alleen maar in relaties als die ik met mijn vriend heb of met mijn ouders. Mensen die mij heel veel doen omdat ik van ze houd. Maar ik zie wel in dat het iets is waarin ik in de toekomst moet proberen te voorkomen door idd even tot 10 te tellen, te bedenken hoe het hardop zou klinken etc. Bedankt voor de tips 
Ik ben ook erg benieuwd naar Vl3inder!
Ik ben ook erg benieuwd naar Vl3inder!
dinsdag 22 april 2008 om 00:17
Ik herken het ook.
Ging ooit eens voor info naar een kraamkliniek. Toen ik vroeg of het ook in de weekenden voor zou komen (want toen woonden we nog niet samen en zag ik m alleen in het weekend) en zij ja zei, barstte ik in huilen uit.
Gewoon omdat het me verdrietig maakte dat ik m dan mss niet meer elk weekend zou zien.
Zo stom.
Ik heb ook wel vaker dat ik niet wil huilen maar dat ik wel moet huilen (tijdens iets vertellen) en dan zo snel mogelijk probeer te stoppen. Dat ziet er voor anderen vast heel raar uit. Mijn ogen worden vochtig, ik breek tijdens het vertellen en enkele tellen later probeer ik alweer te glimlachen.
Ging ooit eens voor info naar een kraamkliniek. Toen ik vroeg of het ook in de weekenden voor zou komen (want toen woonden we nog niet samen en zag ik m alleen in het weekend) en zij ja zei, barstte ik in huilen uit.
Gewoon omdat het me verdrietig maakte dat ik m dan mss niet meer elk weekend zou zien.
Zo stom.
Ik heb ook wel vaker dat ik niet wil huilen maar dat ik wel moet huilen (tijdens iets vertellen) en dan zo snel mogelijk probeer te stoppen. Dat ziet er voor anderen vast heel raar uit. Mijn ogen worden vochtig, ik breek tijdens het vertellen en enkele tellen later probeer ik alweer te glimlachen.
