Psyche
alle pijlers
Emotioneel om niks
zondag 14 december 2008 om 19:02
Hallo medeforummers.
Ik heb al een topic 'oppervlakkig leven'. Het gaat nog steeds niet echt lekker met me en ik heb echt ups en downs
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, ik ben vorig jaar ingestort op mn werk. Ik was al weken achter elkaar aan het huilen tot dit zich uitte op het werk en toen ging het niet meer. Diagnose burn out/depressie. Een combie hiervan.
Ik ben even uit de roulatie gewees maar vrij snel begonnen met opbouw van uren op mn werk. Mn werk was een groot struikelblok voor me en ik heb uiteindelijk een andere baan gevonden en ben hier 1 augustus begonnen. Het gaat helemaal goed op mn nieuwe werk en ben er ook erg blij mee.
Tijdens mijn 'ziek zijn' netjes naar de psych geweest, dat wordt min of meer ook wel van je verwacht als je dit overkomt. Waarschijnlijk is er nooit echt en klik geweest want bij alles wat hij zei dacht ik altijd weer dat ik dat zelf ook wel kon bedenken.
Er zat op een gegeven mometn ook veel te lang tussen consulten dat ik het nut er niet meer van in zag.
Ik ben nu alleen nog zo snel emotioneel. Deels doordat mijn relatie een paar weken geleden is uit gegaan (hij heeft de beslissing genomen) maar het lijkt ook doordat ik vorig jaar mn tranen aan de buitenwereld heb laten zien dat het nu veel makkelijker gaat. Niet dat ik in het openbaar aan het huilen ben maar ik ben heel snel emotioneel.
Soms denk ik dat ik weer rijp ben voor therapie (gewoon of een alternatieve vorm). En soms ben ik heel hard voor mezelf en zeg ik dat er veel ergere dingen op de wereld zijn dan dat ik een beetje emotioneel ben.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee duidelijk wil maken (dat is wel een teken dat het even niet heel erg lekker met me gaat) Maar misschien hebben jullie tips, oa over alternatieve therapieen. Of misschien heb je er zelf ook last van.
Alles is welkom. Alvast bedankt.
Ik heb al een topic 'oppervlakkig leven'. Het gaat nog steeds niet echt lekker met me en ik heb echt ups en downs
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, ik ben vorig jaar ingestort op mn werk. Ik was al weken achter elkaar aan het huilen tot dit zich uitte op het werk en toen ging het niet meer. Diagnose burn out/depressie. Een combie hiervan.
Ik ben even uit de roulatie gewees maar vrij snel begonnen met opbouw van uren op mn werk. Mn werk was een groot struikelblok voor me en ik heb uiteindelijk een andere baan gevonden en ben hier 1 augustus begonnen. Het gaat helemaal goed op mn nieuwe werk en ben er ook erg blij mee.
Tijdens mijn 'ziek zijn' netjes naar de psych geweest, dat wordt min of meer ook wel van je verwacht als je dit overkomt. Waarschijnlijk is er nooit echt en klik geweest want bij alles wat hij zei dacht ik altijd weer dat ik dat zelf ook wel kon bedenken.
Er zat op een gegeven mometn ook veel te lang tussen consulten dat ik het nut er niet meer van in zag.
Ik ben nu alleen nog zo snel emotioneel. Deels doordat mijn relatie een paar weken geleden is uit gegaan (hij heeft de beslissing genomen) maar het lijkt ook doordat ik vorig jaar mn tranen aan de buitenwereld heb laten zien dat het nu veel makkelijker gaat. Niet dat ik in het openbaar aan het huilen ben maar ik ben heel snel emotioneel.
Soms denk ik dat ik weer rijp ben voor therapie (gewoon of een alternatieve vorm). En soms ben ik heel hard voor mezelf en zeg ik dat er veel ergere dingen op de wereld zijn dan dat ik een beetje emotioneel ben.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee duidelijk wil maken (dat is wel een teken dat het even niet heel erg lekker met me gaat) Maar misschien hebben jullie tips, oa over alternatieve therapieen. Of misschien heb je er zelf ook last van.
Alles is welkom. Alvast bedankt.
zondag 14 december 2008 om 19:23
Lieve shyshy,
IK herken het allemaal zo. Ik ben in mei thuis komen te zitten.
Ook te veel stress enzo op het werk. diagnose:overspannen.
Ik ben in augustus weer begonnen met werken. Bezoek nog steeds keurig mijn psych maar een echte klik is er niet.....
Gelukkig heb ik wel goede hulp in het alternatieve circuit gevonden waar ik echt beter van ben geworden.
Maar het blijft op en neer gaan. Vanmiddag nog zitten huilen...Waarom? Geen idee. Soms lijkt er geen rem op te zitten. Of het nu op het werk is (alleen bij vertrouwde collega's ), bij vrienden het gaat inderdaad alleemaal veel sneller met die tranen.
Ik zou zo graag willen dat dit soort dingen weer minder worden.
Maar aan de anderen kant hoort het nu ook wel bij me.
Hoe is het met jouw energie?
Met de mijne is het sterk wisselend. IK merk wel in tijden van die enorme emotionaliteit dat daar ook heel veel energie in gaat zitten.
Eigenlijk heb ik ook geen tip..........ik lees vol verwachting mee.
En ik wil je een even een dikke knuffel geven.
IK herken het allemaal zo. Ik ben in mei thuis komen te zitten.
Ook te veel stress enzo op het werk. diagnose:overspannen.
Ik ben in augustus weer begonnen met werken. Bezoek nog steeds keurig mijn psych maar een echte klik is er niet.....
Gelukkig heb ik wel goede hulp in het alternatieve circuit gevonden waar ik echt beter van ben geworden.
Maar het blijft op en neer gaan. Vanmiddag nog zitten huilen...Waarom? Geen idee. Soms lijkt er geen rem op te zitten. Of het nu op het werk is (alleen bij vertrouwde collega's ), bij vrienden het gaat inderdaad alleemaal veel sneller met die tranen.
Ik zou zo graag willen dat dit soort dingen weer minder worden.
Maar aan de anderen kant hoort het nu ook wel bij me.
Hoe is het met jouw energie?
Met de mijne is het sterk wisselend. IK merk wel in tijden van die enorme emotionaliteit dat daar ook heel veel energie in gaat zitten.
Eigenlijk heb ik ook geen tip..........ik lees vol verwachting mee.
En ik wil je een even een dikke knuffel geven.
maandag 15 december 2008 om 01:55
Het kan altijd erger!
Maar dat is nu iets waar je niet over na moet denken, want dan maak je het alleen maar erger voor jezelf.
Dit is jouw struikelblok en dat is het belangrijkste op dit moment!
Probeer afstand te nemen van jezelf...wat zou je doen/adviseren voor iemand die met deze problemem zit... dan kom je er zelf achter wat je nodig hebt.
Begin bij de oplossing, en werk terug tot waar je nu bent, wat blijk je nodig te hebben voor je bij die oplossing bent?
Om even een simpel practisch voorbeeld te geven...
Waar wil je naar toe? (doel) Koerier zijn.
Wat moet daar voor gebeuren? (de weg) Rijbewijs halen.
Waar begin ik mee (middelen) Autorijlessen nemen.
Dit is een praktijk gericht voorbeeld, maar je kan dat ook omzetten.
Maar dat is nu iets waar je niet over na moet denken, want dan maak je het alleen maar erger voor jezelf.
Dit is jouw struikelblok en dat is het belangrijkste op dit moment!
Probeer afstand te nemen van jezelf...wat zou je doen/adviseren voor iemand die met deze problemem zit... dan kom je er zelf achter wat je nodig hebt.
Begin bij de oplossing, en werk terug tot waar je nu bent, wat blijk je nodig te hebben voor je bij die oplossing bent?
Om even een simpel practisch voorbeeld te geven...
Waar wil je naar toe? (doel) Koerier zijn.
Wat moet daar voor gebeuren? (de weg) Rijbewijs halen.
Waar begin ik mee (middelen) Autorijlessen nemen.
Dit is een praktijk gericht voorbeeld, maar je kan dat ook omzetten.
maandag 15 december 2008 om 20:14
Hallo chaootje 2
Dank je wel voor je knuffel
Het gekke is dat ik vandaag weer een beetje bij ben. Ja ik heb het erg naar mn zin op het werk en kan dus daar lekker mn energie in kwijt. En nee ik ga mezelf niet over de kop lopen want dat heb ik vorigjaar al gedaan.
Het zijn echt ups en downs. Soms lijkt het wel een straf. Ik kan me nog herinneren dat ik een paar jaar geleden erg gelukkig was. Ik had het erg naar mn zin op mn werk (vorige baan). Had een goede functie, leuke collega's, lag goed in de groep. Ik heb vaak genoeg gedacht van wanneer gaat het fout.
En ja nu (vorig jaar) dus.
Ik was erg gefrustreerd in het weekend omdat ik geen leuke kleding kon vinden en geen schoenen. Opeens klap ik dicht en word ik emotioneel.
Lonki,
Ik heb zelf ook een vriend die ff in een dip zit en ja tegen hem zeg ik precies de dingen wat mn verstand zegt. Qua gevoel snap ik hem zo maar probeer tegen hem heel opbeurend en positief te praten. Soms lukt dat ook tegen mezelf maar soms ook niet.
Er zijn zoveel mensen (jongeren)diep zich zo voelen. Waar kan het toch aan liggen?
Dank voor jullie reactie. Hopelijk krijg ik er nog meer en krijg ik een beetje positieve energie.
Dank je wel voor je knuffel
Het gekke is dat ik vandaag weer een beetje bij ben. Ja ik heb het erg naar mn zin op het werk en kan dus daar lekker mn energie in kwijt. En nee ik ga mezelf niet over de kop lopen want dat heb ik vorigjaar al gedaan.
Het zijn echt ups en downs. Soms lijkt het wel een straf. Ik kan me nog herinneren dat ik een paar jaar geleden erg gelukkig was. Ik had het erg naar mn zin op mn werk (vorige baan). Had een goede functie, leuke collega's, lag goed in de groep. Ik heb vaak genoeg gedacht van wanneer gaat het fout.
En ja nu (vorig jaar) dus.
Ik was erg gefrustreerd in het weekend omdat ik geen leuke kleding kon vinden en geen schoenen. Opeens klap ik dicht en word ik emotioneel.
Lonki,
Ik heb zelf ook een vriend die ff in een dip zit en ja tegen hem zeg ik precies de dingen wat mn verstand zegt. Qua gevoel snap ik hem zo maar probeer tegen hem heel opbeurend en positief te praten. Soms lukt dat ook tegen mezelf maar soms ook niet.
Er zijn zoveel mensen (jongeren)diep zich zo voelen. Waar kan het toch aan liggen?
Dank voor jullie reactie. Hopelijk krijg ik er nog meer en krijg ik een beetje positieve energie.
woensdag 17 december 2008 om 04:52
woensdag 17 december 2008 om 08:59
Hey shyshy,
Wat vervelend, maar misschein ben je een beetje te hard voor jezelf. Het eerste wat ik me afvroeg toen ik je stukje las was, "waarom is het zo slecht om emotioneel te zijn?". Misschien ben je gewoon een emotioneel iemand, maar heb je dat heel lang verstandelijk onderdrukt. (Ik kom zelf van een erg calvinistische achtergrond, waar emoties uiten zwaar taboe was...). Misschien zijn er wel een hoop dingen die er gewoon uit moeten? Ik weet het niet hoor, ik ben helemaal niet zo thuis in de menselijke psyche
Een vriendin van me zei dit weekend: Huilen is het schoonmaken van je hart. Misschien dat je daar wel mee bezig bent.
Sterkte er mee!
Sterkte in ieder geval.
Wat vervelend, maar misschein ben je een beetje te hard voor jezelf. Het eerste wat ik me afvroeg toen ik je stukje las was, "waarom is het zo slecht om emotioneel te zijn?". Misschien ben je gewoon een emotioneel iemand, maar heb je dat heel lang verstandelijk onderdrukt. (Ik kom zelf van een erg calvinistische achtergrond, waar emoties uiten zwaar taboe was...). Misschien zijn er wel een hoop dingen die er gewoon uit moeten? Ik weet het niet hoor, ik ben helemaal niet zo thuis in de menselijke psyche
Een vriendin van me zei dit weekend: Huilen is het schoonmaken van je hart. Misschien dat je daar wel mee bezig bent.
Sterkte er mee!
Sterkte in ieder geval.
