Psyche
alle pijlers
Emotioneel onstabiel op uitwisseling?
woensdag 20 augustus 2008 om 00:14
Hallo allemaal,
Voor het derde jaar van mijn studie moet ik verplicht voor een half jaar op uitwisseling.
Dat vond/vind ik een van de grote pluspunten van deze opleiding, ik wil het heel graag en ik ben ook geselecteerd voor het land dat ik prefereerde. In december ga ik er naar toe.
Nu is het alleen zo dat ik psychisch niet helemaal stabiel ben. Ik heb sinds een jaar een eetstoornis en ben extreem onzeker over mijn uiterlijk.
Op het eerste gezicht functioneer ik prima, heb de eerste 2 jaar gewoon gehaald zonder al te veel moeite. Toch gaat het 'achter de gordijnen' helemaal niet goed met me, en ik begin me ineens af te vragen of het wel zo'n verstandig idee is om te gaan.
Ik wil ontzettend graag en als ik niet ga zou dat nogal drastisch zijn qua blijven zitten terwijl het hele curriculum is veranderd net na mijn eerste jaar, waardoor het allemaal heel ingewikkeld zou worden.
Maar de gedachte om een paar duizend km van huis te zitten met mijn isolatie-neiging en boulimia maakt me ook heel angstig.
Ik heb geen hulp voor deze problemen en er is eigenlijk ook niemand die het weet.
Wat denken jullie? Zou het falikant onverstandig zijn om zo onzeker zo ver weg van huis te gaan voor zo'n lange tijd?
Of zal het juist goed zijn om lekker weg te zijn, de vicieuze cirkel van mezelf isoleren en eetbuien te doorbreken?
Voor het derde jaar van mijn studie moet ik verplicht voor een half jaar op uitwisseling.
Dat vond/vind ik een van de grote pluspunten van deze opleiding, ik wil het heel graag en ik ben ook geselecteerd voor het land dat ik prefereerde. In december ga ik er naar toe.
Nu is het alleen zo dat ik psychisch niet helemaal stabiel ben. Ik heb sinds een jaar een eetstoornis en ben extreem onzeker over mijn uiterlijk.
Op het eerste gezicht functioneer ik prima, heb de eerste 2 jaar gewoon gehaald zonder al te veel moeite. Toch gaat het 'achter de gordijnen' helemaal niet goed met me, en ik begin me ineens af te vragen of het wel zo'n verstandig idee is om te gaan.
Ik wil ontzettend graag en als ik niet ga zou dat nogal drastisch zijn qua blijven zitten terwijl het hele curriculum is veranderd net na mijn eerste jaar, waardoor het allemaal heel ingewikkeld zou worden.
Maar de gedachte om een paar duizend km van huis te zitten met mijn isolatie-neiging en boulimia maakt me ook heel angstig.
Ik heb geen hulp voor deze problemen en er is eigenlijk ook niemand die het weet.
Wat denken jullie? Zou het falikant onverstandig zijn om zo onzeker zo ver weg van huis te gaan voor zo'n lange tijd?
Of zal het juist goed zijn om lekker weg te zijn, de vicieuze cirkel van mezelf isoleren en eetbuien te doorbreken?
woensdag 20 augustus 2008 om 06:55
woensdag 20 augustus 2008 om 12:13
woensdag 20 augustus 2008 om 23:33
Ten eerste lijkt het me goed toch hulp te zoeken en met iemand te praten over je problemen. In je eentje is het moeilijk op te lossen denk ik.
En hoe minder je je leven laat beinvloeden door je klachten hoe beter, toch? Anders loop je het risico in een neerwaartse spiraal te komen en steeds meer mogelijk leuke dingen te gaan vermijden. Dus ik zou er wel voor oppassen dat je je leven niet teveel inricht naar je klachten, en kijken of dit misschien een positieve impuls kan geven. Zoiets zelf en alleen ondernemen kan een enorme 'boost' voor je zelfvertrouwen zijn en de boel in perspectief plaatsen.
En hoe minder je je leven laat beinvloeden door je klachten hoe beter, toch? Anders loop je het risico in een neerwaartse spiraal te komen en steeds meer mogelijk leuke dingen te gaan vermijden. Dus ik zou er wel voor oppassen dat je je leven niet teveel inricht naar je klachten, en kijken of dit misschien een positieve impuls kan geven. Zoiets zelf en alleen ondernemen kan een enorme 'boost' voor je zelfvertrouwen zijn en de boel in perspectief plaatsen.
donderdag 21 augustus 2008 om 14:20
Doe je toevallig hebo? Ik ben in mijn tweede jaar op exchange gegaan en ik moet zeggen: er ging een wereld voor me open. Ik denk dat het heel belangrijk is om jouw problemen en twijfels te bespreken met de studie-adviseur. Er zijn namelijk vaak wel alternatieve regelingen. Misschien is handing om dat in je achterhoofd te houden als het niet goed gaat.
Maar ik kan je wel vertellen dat de band die er tussen exchange studenten onstaat heel sterk is en je een beetje elkaars tijdelijke famillie. Ik heb ook de neigeing om me vaak te isoleren en tuurlijk heb ik me wel eens eenzaam gevoeld maar er was altijd wel iemand. Belangrijk is dat je terecht komt in een huis met andere mensen.
Wat misschien ook fijn is dat als je op exchange gaat de relatie tussen exchange studenten erg sterk is en mensen accepteren elkaar veel sneller dan in het normale leven. Dat geeft een goede impuls aan je zelfverzekerheid en ook als je het in je eentje red in een ander land en een leuke tijd hebt geeft dat je ook veel zelfvertrouwen. Je leerd jezelf heel goed kennen.
Wat betreft je eetstoornis zou ik op zoek gaan hulp om te kijken hoe je hiermee om moet gaan. Je hebt nu nog een paar maanden de tijd om je voor te bereiden op je vertrek. In die tussentijd kun je dan ook met iemand bespreken hoe je kan voorkomen dat jouw eetsstoornis vereërgerd wanneer je weg bent. Misschien kan je ook met die persoon contact houden per email bijvoorbeeld om te bespreken hoe het gaat.
Naar welk land ga je en waarom duizenden kilometers weg? Als je twijfels blijft houden, is het dan niet fijner om een land wat dichterbij te kiezen zodat je tussentijds nog eens naar huis kan? Je hoeft jezelf niet compleet het diepe in te gooien
Maar ik kan je wel vertellen dat de band die er tussen exchange studenten onstaat heel sterk is en je een beetje elkaars tijdelijke famillie. Ik heb ook de neigeing om me vaak te isoleren en tuurlijk heb ik me wel eens eenzaam gevoeld maar er was altijd wel iemand. Belangrijk is dat je terecht komt in een huis met andere mensen.
Wat misschien ook fijn is dat als je op exchange gaat de relatie tussen exchange studenten erg sterk is en mensen accepteren elkaar veel sneller dan in het normale leven. Dat geeft een goede impuls aan je zelfverzekerheid en ook als je het in je eentje red in een ander land en een leuke tijd hebt geeft dat je ook veel zelfvertrouwen. Je leerd jezelf heel goed kennen.
Wat betreft je eetstoornis zou ik op zoek gaan hulp om te kijken hoe je hiermee om moet gaan. Je hebt nu nog een paar maanden de tijd om je voor te bereiden op je vertrek. In die tussentijd kun je dan ook met iemand bespreken hoe je kan voorkomen dat jouw eetsstoornis vereërgerd wanneer je weg bent. Misschien kan je ook met die persoon contact houden per email bijvoorbeeld om te bespreken hoe het gaat.
Naar welk land ga je en waarom duizenden kilometers weg? Als je twijfels blijft houden, is het dan niet fijner om een land wat dichterbij te kiezen zodat je tussentijds nog eens naar huis kan? Je hoeft jezelf niet compleet het diepe in te gooien
donderdag 21 augustus 2008 om 16:44
Hoi,
Bedankt voor de reacties!
Ja Snowflake ik doe inderdaad HEBO (Nederlandse stroom).
Ik ga naar Mexico, en dat wil ik echt heeeeeeel graag, dus ik ga liever niet naar een land dichtbij huis. Dat kan ik nu ook niet meer veranderen.
Ik denk aan de ene kant ook dat het juist heel goed zal zijn, en dat ik me waarschijnlijk niet eens echt KAN isoleren daar.
Er gaat ook nog een meisje uit mijn klas waar ik het goed mee kan vinden, dus waarschijnlijk beland ik ook met haar in een huis en wordt dat hartstikke gezellig.
Het idee van iemand inlichten en contact houden vind ik heel goed. Moet alleen nog even bedenken wie, en de stap zetten om het te vertellen (weet niet of ik dat kan.. ).
Ik zou misschien de coordinator van Mexico kunnen inlichten, maar ik denk eigenlijk dat dat helemaal geen goed idee is, omdat je juist wordt geselecteerd op de indruk dat je je daar wel gaat redden (ze hebben liever niet dat het daar misgaat met je). Misschien toch eens contact zoeken met de vertrouwenspersoon van de studie.
Ik vind het alleen zo verschrikkelijk moeilijk om over deze dingen te praten, ik klap echt he-le-maal dicht als puntje bij paaltje komt en probeer het onderwerp daarna weer zo lang mogelijk te vermijden.
Bedankt voor de reacties!
Ja Snowflake ik doe inderdaad HEBO (Nederlandse stroom).
Ik ga naar Mexico, en dat wil ik echt heeeeeeel graag, dus ik ga liever niet naar een land dichtbij huis. Dat kan ik nu ook niet meer veranderen.
Ik denk aan de ene kant ook dat het juist heel goed zal zijn, en dat ik me waarschijnlijk niet eens echt KAN isoleren daar
.Er gaat ook nog een meisje uit mijn klas waar ik het goed mee kan vinden, dus waarschijnlijk beland ik ook met haar in een huis en wordt dat hartstikke gezellig.
Het idee van iemand inlichten en contact houden vind ik heel goed. Moet alleen nog even bedenken wie, en de stap zetten om het te vertellen (weet niet of ik dat kan.. ).
Ik zou misschien de coordinator van Mexico kunnen inlichten, maar ik denk eigenlijk dat dat helemaal geen goed idee is, omdat je juist wordt geselecteerd op de indruk dat je je daar wel gaat redden (ze hebben liever niet dat het daar misgaat met je). Misschien toch eens contact zoeken met de vertrouwenspersoon van de studie.
Ik vind het alleen zo verschrikkelijk moeilijk om over deze dingen te praten, ik klap echt he-le-maal dicht als puntje bij paaltje komt en probeer het onderwerp daarna weer zo lang mogelijk te vermijden.
donderdag 21 augustus 2008 om 17:23
Er is ook een schoolpsycholoog. Je kunt info vinden over haar/hem op het intranet. Een vriendin is een aantal keer naar haar/hem toe gegaan. Ze had een goede ervaring met deze persoon. Anders kun je ook contact zoeken met iemand buiten school. Er zijn genoeg instantie die zich met eetproblemen bezig houden. Anders misschien je mentor?
En hou maar gewoon voor ogen dat als je een leuke exchange wilt dat je gewoon voorbereid moet gaan en met een gevoel. En dan moet je je gewoon over je angst heenstappen en gewoon het gesprek aangaan. Je zult zien dat je het je juist op zal luchten dat en je ook zekerder zal doen voelen. Sommige zaken kun je niet alleen oplossen. Gewoon afspraak maken, dan kun je er ook niet meer onderuit. Als je jezelf er niet alleen aan toe kan zetten, probeer het dan samen met iemand anders te doen.
Een vriend van mij was ook naar Mexico gegaan, die heeft een fantantische tijd gehad!
En hou maar gewoon voor ogen dat als je een leuke exchange wilt dat je gewoon voorbereid moet gaan en met een gevoel. En dan moet je je gewoon over je angst heenstappen en gewoon het gesprek aangaan. Je zult zien dat je het je juist op zal luchten dat en je ook zekerder zal doen voelen. Sommige zaken kun je niet alleen oplossen. Gewoon afspraak maken, dan kun je er ook niet meer onderuit. Als je jezelf er niet alleen aan toe kan zetten, probeer het dan samen met iemand anders te doen.
Een vriend van mij was ook naar Mexico gegaan, die heeft een fantantische tijd gehad!
donderdag 21 augustus 2008 om 17:32
Hoi,
Hier een ex-HEBOster
. Ik ben naar Hong Kong op uitwisseling geweest en ik had ook een eetstoornis. Wel zat ik op dat moment in een goede periode maar helemaal stabiel was ik niet.
Tijdens mijn uitwisseling heb ik er geen last van gehad, ik voelde me erg lekker. Wel heb ik de eerste week alles bij elkaar gehuild van heimwee maar ik was helemaal alleen. De andere meisjes zaten op een uni heel ver van HK island en ik dus alleen op HKU. Na 1 week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mezelf voorgesteld aan de eerste de beste Amerikaan en die zei: 'I'll introduce you to the rest' en vanaf dat moment was het 1 groot feest.
Ik ben er wel ontzettend van gegroeid (in geestelijke zin ) en had het niet willen missen.
Dus tsja, het lijkt me het proberen wel waard. Misschien bloei je er wel van op. En als het niet gaat ....dan is dat erg rot maar een ticket is natuurlijk ook zo geboekt.
Moeilijk hoor, sterkte met je beslissing!
Hier een ex-HEBOster
. Ik ben naar Hong Kong op uitwisseling geweest en ik had ook een eetstoornis. Wel zat ik op dat moment in een goede periode maar helemaal stabiel was ik niet. Tijdens mijn uitwisseling heb ik er geen last van gehad, ik voelde me erg lekker. Wel heb ik de eerste week alles bij elkaar gehuild van heimwee maar ik was helemaal alleen. De andere meisjes zaten op een uni heel ver van HK island en ik dus alleen op HKU. Na 1 week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mezelf voorgesteld aan de eerste de beste Amerikaan en die zei: 'I'll introduce you to the rest' en vanaf dat moment was het 1 groot feest.
Ik ben er wel ontzettend van gegroeid (in geestelijke zin
) en had het niet willen missen. Dus tsja, het lijkt me het proberen wel waard. Misschien bloei je er wel van op. En als het niet gaat ....dan is dat erg rot maar een ticket is natuurlijk ook zo geboekt.
Moeilijk hoor, sterkte met je beslissing!
donderdag 21 augustus 2008 om 17:49
Hoi Cin31, bedankt voor je reactie.
Hong Kong!
Ik denk nu ineens dat het juist alleen maar goed zal zijn om te gaan, want veel van mijn eetbuien heb ik vaak uit verveling en het gevoel dat ik 'vastzit' in dit huis (doe ik natuurlijk zelf).
Dat zal daar wel helemaal niet zo zijn, ik moet er constant op uit natuurlijk, dus ik denk dat het dan ook niet zo snel meer zal opspelen.
Die onzekerheid van mezelf maakt me nog wel een beetje bang, maar je hoort idd juist ontzettend vaak dat zo'n lang verblijf in het buitenland een mega boost is voor je zelfvertrouwen en zelfstandigheid.
Ik denk dat ik ook heimwee krijg aan het begin, maar dat is denk ik alleen maar omdat ik hier gewoon al mijn hele leven woon en elke dag ben (ga ook niet vaak uit logeren), dus even los moet weken van die vastigheid.
Nu ik er nog eens over nadenk, denk ik eigenlijk dat het alleen maar goed zal zijn om te gaan
Hong Kong!
Ik denk nu ineens dat het juist alleen maar goed zal zijn om te gaan, want veel van mijn eetbuien heb ik vaak uit verveling en het gevoel dat ik 'vastzit' in dit huis (doe ik natuurlijk zelf).
Dat zal daar wel helemaal niet zo zijn, ik moet er constant op uit natuurlijk, dus ik denk dat het dan ook niet zo snel meer zal opspelen.
Die onzekerheid van mezelf maakt me nog wel een beetje bang, maar je hoort idd juist ontzettend vaak dat zo'n lang verblijf in het buitenland een mega boost is voor je zelfvertrouwen en zelfstandigheid.
Ik denk dat ik ook heimwee krijg aan het begin, maar dat is denk ik alleen maar omdat ik hier gewoon al mijn hele leven woon en elke dag ben (ga ook niet vaak uit logeren), dus even los moet weken van die vastigheid.
Nu ik er nog eens over nadenk, denk ik eigenlijk dat het alleen maar goed zal zijn om te gaan
donderdag 28 augustus 2008 om 22:25
het kan idd juist de juiste prikkel zijn om het negatieve patroon te doorbreken.
je leeft, het land is mooi, je leert veel: daar heb je een gezond lichaam voor nodig.
En natuurlijk hoef je niet dik te worden, als je probeert gezond te leven en te bewegen. maar dat overgeven zorgt er uiteindelijk niet voor dat je veel afvalt en uiteindelijk gaat heel je lijf naar de klote.
Dit soort gedachten hielpen mij toen ik nog last had van mn eetstoornis (heb ik 9 jaar gehad, nu 4 jaar "clean")
Tuurlijk is het niet altijd zo makkelijk, maar uiteindelijk is het overgeven en eten een verslaving en ben jij degene die daar een eind aan kan maken. Als je daar veel leuke afleiding hebt is dat vast fijn en misschien goed om een preventieplan te maken voor als het minder gaat. Als ik bijvoorbeeld uitging ofzo zag ik altijd mooie dunne meisjes en dat was dan een reden om veel te gaan drinken, eten en overgeven en de dagen daarna weer te vasten. Als je van jezelf weet dat er situaties zijn die je lastig vindt dan kun je daarop anticiperen door een gedachten schema te maken: gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedrag: in hoeverre is dit reeel? en wat zijn bewijzen dat je geen gelijk hebt?
succes gr suzanne
je leeft, het land is mooi, je leert veel: daar heb je een gezond lichaam voor nodig.
En natuurlijk hoef je niet dik te worden, als je probeert gezond te leven en te bewegen. maar dat overgeven zorgt er uiteindelijk niet voor dat je veel afvalt en uiteindelijk gaat heel je lijf naar de klote.
Dit soort gedachten hielpen mij toen ik nog last had van mn eetstoornis (heb ik 9 jaar gehad, nu 4 jaar "clean")
Tuurlijk is het niet altijd zo makkelijk, maar uiteindelijk is het overgeven en eten een verslaving en ben jij degene die daar een eind aan kan maken. Als je daar veel leuke afleiding hebt is dat vast fijn en misschien goed om een preventieplan te maken voor als het minder gaat. Als ik bijvoorbeeld uitging ofzo zag ik altijd mooie dunne meisjes en dat was dan een reden om veel te gaan drinken, eten en overgeven en de dagen daarna weer te vasten. Als je van jezelf weet dat er situaties zijn die je lastig vindt dan kun je daarop anticiperen door een gedachten schema te maken: gebeurtenis, gedachten, gevoel, gedrag: in hoeverre is dit reeel? en wat zijn bewijzen dat je geen gelijk hebt?
succes gr suzanne
