Psyche
alle pijlers
Emotionele zondagen
zondag 24 januari 2010 om 21:48
Mijn vriend en ik wonen ver uit elkaar, zo ongeveer 70 km. Dit betekend dat wij elkaar alleen in het weekend zien, van donderdagavond tot zondagochtend vroeg. Je zou denken dat dit niet zo'n probleem moet zijn omdat het toch ongeveer 3 dagen in de week zijn, maar elke zondag als we niet meer samen zijn word ik misselijk, krijg ik hoofdpijn en voel me dus helemaal niet lekker. Ook word ik dan erg emotioneel en kan ik over van alles en nog wat huilen, maar vooral om het feit dat ik niet meer met hem samen ben, tenminste, dat denk ik dan. Tijdens deze "buien" ga ik ook over verschillende dingen nadenken.
Maar er is nog wat anders, thuis hebben wij paarden en krijgen wij elk jaar een aantal veulens. Dit jaar werd er een veulen geboren waarbij ik vanaf het begin erg betrokken was, dit vooral omdat ik erbij was tijdens de geboorte. Het veulen was 5 maanden oud toen het slecht ging met haar, ze is uiteindelijk dood gegaan en de laatste uren van haar leven heb ik bij haar gelegen, ze is dus dood gegaan terwijl ik bij haar lag. Dit heeft mij erg geraakt en ik kom er dus ook slecht overheen. Vooral op de zondagen ga ik hier dus erg over nadenken en voel ik me er enorm slecht door.
Nu is eigenlijk mijn vraag aan jullie of jullie weten of dit te maken kan hebben met elkaar en in welk opzicht? Ook zou ik het fijn vinden om gelijkwaardige verhalen te lezen en/of om tips te krijgen hoe jullie denken dat ik hiermee om zou moeten gaan, waardoor mijn zondagen misschien wat minder heftig worden.
Maar er is nog wat anders, thuis hebben wij paarden en krijgen wij elk jaar een aantal veulens. Dit jaar werd er een veulen geboren waarbij ik vanaf het begin erg betrokken was, dit vooral omdat ik erbij was tijdens de geboorte. Het veulen was 5 maanden oud toen het slecht ging met haar, ze is uiteindelijk dood gegaan en de laatste uren van haar leven heb ik bij haar gelegen, ze is dus dood gegaan terwijl ik bij haar lag. Dit heeft mij erg geraakt en ik kom er dus ook slecht overheen. Vooral op de zondagen ga ik hier dus erg over nadenken en voel ik me er enorm slecht door.
Nu is eigenlijk mijn vraag aan jullie of jullie weten of dit te maken kan hebben met elkaar en in welk opzicht? Ook zou ik het fijn vinden om gelijkwaardige verhalen te lezen en/of om tips te krijgen hoe jullie denken dat ik hiermee om zou moeten gaan, waardoor mijn zondagen misschien wat minder heftig worden.
zondag 24 januari 2010 om 21:52
Zorg dat je levensvreugde niet van de aanwezigheid van je vriend afhangt. Maak leuke plannen voor jezelf voor het moment dat je vriend weer naar huis gaat. Ga lekker paardrijden op zondagmiddag of spreek met vriendinnen af. Pak 'n bioscoopje of doe wat anders leuks.
Lijkt me sterk dat je dode veulen je zondagen deprimeert, je hebt volgens mij vooral moeite met alleen zijn en jezelf vermaken als je verdrietige/eenzame gevoel optreedt zo snel als je vriend weer weg is.
Overigens heb ik het veulen van mijn paard dood geboren zien worden en dat heeft echt geen blijvende impact op me gehad.
Lijkt me sterk dat je dode veulen je zondagen deprimeert, je hebt volgens mij vooral moeite met alleen zijn en jezelf vermaken als je verdrietige/eenzame gevoel optreedt zo snel als je vriend weer weg is.
Overigens heb ik het veulen van mijn paard dood geboren zien worden en dat heeft echt geen blijvende impact op me gehad.
zondag 24 januari 2010 om 21:58
Ik denk dat je aan je overleden veulentje denkt omdat je zoveel liefde voor haar gevoelt hebt. En als je afscheid van je vriend neemt voel je je verdrietig en dan komt dit trieste moment ook weer boven.
Dat is mijn leken psychologie haha.
Dat je daarom steeds weer hier aan moet denken.
Ik zou proberen om het positief te zien. Jullie relatie gaat goed. Over een week zie je hem weer. En ga de rest van de dag iets voor jezelf doen wat je een beetje afleid.
Leuke series kijken, met een vriendin bijkletsen of iets ondernemen, het huis poetsen zoiets. En niet teveel in een negatieve, trieste bui blijven hangen. Dat is nergens voor nodig. Kom op meid!
Dat is mijn leken psychologie haha.
Dat je daarom steeds weer hier aan moet denken.
Ik zou proberen om het positief te zien. Jullie relatie gaat goed. Over een week zie je hem weer. En ga de rest van de dag iets voor jezelf doen wat je een beetje afleid.
Leuke series kijken, met een vriendin bijkletsen of iets ondernemen, het huis poetsen zoiets. En niet teveel in een negatieve, trieste bui blijven hangen. Dat is nergens voor nodig. Kom op meid!
zondag 24 januari 2010 om 22:13
Hier ook een weekend relatie en ik voel me ook wel eens een beetje rot als hij weer weg gaat. Aan de andere kant hebben we hier zelf voor gekozen.
Het geluk in je leven moet niet afhangen van je vriend. Ik heb buiten mijn vriend ook nog een druk sociaal leven. School, vrienden en een eigen huis.
We koesteren de momenten die we extra bij elkaar kunnen zijn. En zolang het zo is is het zo.
Vroeger heb ik ook paarden gehad. En ja soms ging er één dood. Vooral als je echt een band met een dier hebt is dat rot maar je moet er niet in blijven hangen.
Het geluk in je leven moet niet afhangen van je vriend. Ik heb buiten mijn vriend ook nog een druk sociaal leven. School, vrienden en een eigen huis.
We koesteren de momenten die we extra bij elkaar kunnen zijn. En zolang het zo is is het zo.
Vroeger heb ik ook paarden gehad. En ja soms ging er één dood. Vooral als je echt een band met een dier hebt is dat rot maar je moet er niet in blijven hangen.
zondag 24 januari 2010 om 22:24
Mijn vriend en ik wonen allebei aan de andere kant van 't land (beide aan een uiteinde van de A12)
Wij zien elkaar gemiddeld 1x per 4 weken in 't weekend. Ik zou wel willen dat 't vaker zou zijn, maar dat is nou eenmaal niet zo.
En als je dan elke week in zak en as zit omdat je je zo eenzaam voelt, tja, je houdt 't ook zelf in stand denk ik zo.
Wat al eerder gezegd is: zoek afleiding (hoe moeilijk ook) en bedenk dat je 'm snel weer ziet..
Wij zien elkaar gemiddeld 1x per 4 weken in 't weekend. Ik zou wel willen dat 't vaker zou zijn, maar dat is nou eenmaal niet zo.
En als je dan elke week in zak en as zit omdat je je zo eenzaam voelt, tja, je houdt 't ook zelf in stand denk ik zo.
Wat al eerder gezegd is: zoek afleiding (hoe moeilijk ook) en bedenk dat je 'm snel weer ziet..
anoniem_6362ebe5f124e wijzigde dit bericht op 24-01-2010 22:25
Reden: kleine toevoeging
Reden: kleine toevoeging
% gewijzigd
zondag 24 januari 2010 om 22:28
quote:Ikke_78 schreef op 24 januari 2010 @ 22:24:
Mijn vriend en ik wonen allebei aan de andere kant van 't land (beide aan een uiteinde van de A12)
Wij zien elkaar gemiddeld 1x per 4 weken in 't weekend. Ik zou wel willen dat 't vaker zou zijn, maar dat is nou eenmaal niet zo.
En als je dan elke week in zak en as zit omdat je je zo eenzaam voelt, tja, je houdt 't ook zelf in stand denk ik zo.
Wat al eerder gezegd is: zoek afleiding (hoe moeilijk ook) en bedenk dat je 'm snel weer ziet..
1keer in de 4 weken lijkt me erg moeilijk hoor. Elke week oke.
Knap dat je dat kunt! (F)
Mijn vriend en ik wonen allebei aan de andere kant van 't land (beide aan een uiteinde van de A12)
Wij zien elkaar gemiddeld 1x per 4 weken in 't weekend. Ik zou wel willen dat 't vaker zou zijn, maar dat is nou eenmaal niet zo.
En als je dan elke week in zak en as zit omdat je je zo eenzaam voelt, tja, je houdt 't ook zelf in stand denk ik zo.
Wat al eerder gezegd is: zoek afleiding (hoe moeilijk ook) en bedenk dat je 'm snel weer ziet..
1keer in de 4 weken lijkt me erg moeilijk hoor. Elke week oke.
Knap dat je dat kunt! (F)
zondag 24 januari 2010 om 22:33
Aiseg....
Dit is een forum waar enkel vrouwen komen.
Vrouwen onder elkaar kunnen best hard zijn.... jammergenoeg....
Sommige reacties die ik hier lees, zijn helemaal niet opbeurend bedoeld.
Waarom reageren ze dan toch op uw bericht? Om zich zelf beter te gaan voelen door een ander in't belachelijke te trekken??
Een mens is een ingewikkeld wezen. Iedereen heeft wel eens zijn dipjes, en wel eens zijn verdrietjes waar hij/zij om onverklaarbare redenen minder snel over raakt dan normaal.
Niemand moet met stenen gooien naar een ander hier voor.
Iets of iemand verliezen waar je heel erg om gaf, is altijd erg, zelfs al is't 'maar' een dier. Je weet inderdaad vooraf dat dieren kunnen doodgaan. Maar je weet evengoed vooraf dat mensen kunnen doodgaan.... betekent dit dan dat je er niet verdrietig mag voor zijn??
Misschien heeft het één inderdaad met het ander te maken, projecteer je ergens het verlies van uw veulen in een angst om iemand te verliezen, ook al is't maar voor een week. Een angst om alleen achter te blijven, zonder die geliefde bij u.
Vooral als je, zoals je zegt, bij uw veulen was toen het stierf, onstaat sneller een 'trauma' denk ik.
Je wou graag wat verhaaltjes van anderen...
Een half jaar terug stierf een collega van mij, een meisje van 26, door een longembolie.
Als zij thuis was gestorven, en wij het nieuws de dag nadien te horen kregen op het werk, dan was het voor iedereen heel slecht nieuws geweest.
Maar het liep net iets anders.
Ze kwam die morgen gewoon werken, maar viel na een tijdje flauw op't werk. Je denkt.... ze redt het wel, het komt wel ok....
Tot ook haar hartslag en ademhaling het begaf.
Dan denk je.... we reanimeren haar wel, ze haalt het wel....
Maar reanimatie had geen zin meer. Ze namen haar nog mee naar't ziekenhuis om daar verdere pogingen te ondernemen. Je blijft hopen en smeken.... maar helaas....
Op die manier is het allemaal veel traumatischer dan het gewoon maar te horen vertellen dat ze stierf.
Je bouwt voor uzelf een zekere spanning op in uw hoofd, en het kan best wel een hele tijd duren vooraleer die spanning weer gaat liggen, met soms de raarste reacties als gevolg.
Misschien zijn uw verloren zondagen inderdaad nog wat een nasleep van uw slechte ervaring met uw veulen.
Slechts twee dingen kunnen het verhelpen denk ik....
Ten eerste de tijd die het wel iets zal helen
Ten tweede jijzelf, door inderdaad zoals al gezegd was, te gaan proberen om op één of ander manier van uw zondagen te gaan genieten.
Bedenk dat jullie al jaren samenwonen. Wat zou je dan eens heel graag doen op een moment dat hij er niet is?
Al is't maar eens heel lang in bad liggen, wat zitten computeren, een boek lezen of wat boodschappen doen....
Misschien was uw verhaal hier even op zetten al een eerste stap in de goede richting
Groetjes
Dit is een forum waar enkel vrouwen komen.
Vrouwen onder elkaar kunnen best hard zijn.... jammergenoeg....
Sommige reacties die ik hier lees, zijn helemaal niet opbeurend bedoeld.
Waarom reageren ze dan toch op uw bericht? Om zich zelf beter te gaan voelen door een ander in't belachelijke te trekken??
Een mens is een ingewikkeld wezen. Iedereen heeft wel eens zijn dipjes, en wel eens zijn verdrietjes waar hij/zij om onverklaarbare redenen minder snel over raakt dan normaal.
Niemand moet met stenen gooien naar een ander hier voor.
Iets of iemand verliezen waar je heel erg om gaf, is altijd erg, zelfs al is't 'maar' een dier. Je weet inderdaad vooraf dat dieren kunnen doodgaan. Maar je weet evengoed vooraf dat mensen kunnen doodgaan.... betekent dit dan dat je er niet verdrietig mag voor zijn??
Misschien heeft het één inderdaad met het ander te maken, projecteer je ergens het verlies van uw veulen in een angst om iemand te verliezen, ook al is't maar voor een week. Een angst om alleen achter te blijven, zonder die geliefde bij u.
Vooral als je, zoals je zegt, bij uw veulen was toen het stierf, onstaat sneller een 'trauma' denk ik.
Je wou graag wat verhaaltjes van anderen...
Een half jaar terug stierf een collega van mij, een meisje van 26, door een longembolie.
Als zij thuis was gestorven, en wij het nieuws de dag nadien te horen kregen op het werk, dan was het voor iedereen heel slecht nieuws geweest.
Maar het liep net iets anders.
Ze kwam die morgen gewoon werken, maar viel na een tijdje flauw op't werk. Je denkt.... ze redt het wel, het komt wel ok....
Tot ook haar hartslag en ademhaling het begaf.
Dan denk je.... we reanimeren haar wel, ze haalt het wel....
Maar reanimatie had geen zin meer. Ze namen haar nog mee naar't ziekenhuis om daar verdere pogingen te ondernemen. Je blijft hopen en smeken.... maar helaas....
Op die manier is het allemaal veel traumatischer dan het gewoon maar te horen vertellen dat ze stierf.
Je bouwt voor uzelf een zekere spanning op in uw hoofd, en het kan best wel een hele tijd duren vooraleer die spanning weer gaat liggen, met soms de raarste reacties als gevolg.
Misschien zijn uw verloren zondagen inderdaad nog wat een nasleep van uw slechte ervaring met uw veulen.
Slechts twee dingen kunnen het verhelpen denk ik....
Ten eerste de tijd die het wel iets zal helen
Ten tweede jijzelf, door inderdaad zoals al gezegd was, te gaan proberen om op één of ander manier van uw zondagen te gaan genieten.
Bedenk dat jullie al jaren samenwonen. Wat zou je dan eens heel graag doen op een moment dat hij er niet is?
Al is't maar eens heel lang in bad liggen, wat zitten computeren, een boek lezen of wat boodschappen doen....
Misschien was uw verhaal hier even op zetten al een eerste stap in de goede richting
Groetjes
zondag 24 januari 2010 om 22:42
quote:vicks schreef op 24 januari 2010 @ 22:33:
Aiseg....
Dit is een forum waar enkel vrouwen komen.
Vrouwen onder elkaar kunnen best hard zijn.... jammergenoeg....
Sommige reacties die ik hier lees, zijn helemaal niet opbeurend bedoeld.
Waarom reageren ze dan toch op uw bericht? Om zich zelf beter te gaan voelen door een ander in't belachelijke te trekken??
Een mens is een ingewikkeld wezen. Iedereen heeft wel eens zijn dipjes, en wel eens zijn verdrietjes waar hij/zij om onverklaarbare redenen minder snel over raakt dan normaal.
Niemand moet met stenen gooien naar een ander hier voor.
Pardon? Ik zie alleen maar reacties van mensen die haar eerlijk vertellen wat ze ervan denken. Ik zie geen gemene of lullige reacties.
Iets of iemand verliezen waar je heel erg om gaf, is altijd erg, zelfs al is't 'maar' een dier. Je weet inderdaad vooraf dat dieren kunnen doodgaan. Maar je weet evengoed vooraf dat mensen kunnen doodgaan.... betekent dit dan dat je er niet verdrietig mag voor zijn??
Nee, je mag er gerust verdrietig om zijn. Maar je moet het wel relativeren.
Misschien heeft het één inderdaad met het ander te maken, projecteer je ergens het verlies van uw veulen in een angst om iemand te verliezen, ook al is't maar voor een week. Een angst om alleen achter te blijven, zonder die geliefde bij u.
Vooral als je, zoals je zegt, bij uw veulen was toen het stierf, onstaat sneller een 'trauma' denk ik.
Je wou graag wat verhaaltjes van anderen...
Een half jaar terug stierf een collega van mij, een meisje van 26, door een longembolie.
Als zij thuis was gestorven, en wij het nieuws de dag nadien te horen kregen op het werk, dan was het voor iedereen heel slecht nieuws geweest.
Maar het liep net iets anders.
Ze kwam die morgen gewoon werken, maar viel na een tijdje flauw op't werk. Je denkt.... ze redt het wel, het komt wel ok....
Tot ook haar hartslag en ademhaling het begaf.
Dan denk je.... we reanimeren haar wel, ze haalt het wel....
Maar reanimatie had geen zin meer. Ze namen haar nog mee naar't ziekenhuis om daar verdere pogingen te ondernemen. Je blijft hopen en smeken.... maar helaas....
Op die manier is het allemaal veel traumatischer dan het gewoon maar te horen vertellen dat ze stierf.
Dit is volgens mij totaal iets anders. Want hoe lullig ook een dier is een dier. Als je voor je ogen een mens ziet sterven kan dat echt enorm veel met je doen. Natuurlijk bij een dier ook maar dieren gaan dood. (jonge) mensen horen niet dood te gaan.
Je bouwt voor uzelf een zekere spanning op in uw hoofd, en het kan best wel een hele tijd duren vooraleer die spanning weer gaat liggen, met soms de raarste reacties als gevolg.
Misschien zijn uw verloren zondagen inderdaad nog wat een nasleep van uw slechte ervaring met uw veulen.
Slechts twee dingen kunnen het verhelpen denk ik....
Ten eerste de tijd die het wel iets zal helen
Ten tweede jijzelf, door inderdaad zoals al gezegd was, te gaan proberen om op één of ander manier van uw zondagen te gaan genieten.
Bedenk dat jullie al jaren samenwonen. Wat zou je dan eens heel graag doen op een moment dat hij er niet is?
Al is't maar eens heel lang in bad liggen, wat zitten computeren, een boek lezen of wat boodschappen doen....
Misschien was uw verhaal hier even op zetten al een eerste stap in de goede richting
Groetjes
Aiseg....
Dit is een forum waar enkel vrouwen komen.
Vrouwen onder elkaar kunnen best hard zijn.... jammergenoeg....
Sommige reacties die ik hier lees, zijn helemaal niet opbeurend bedoeld.
Waarom reageren ze dan toch op uw bericht? Om zich zelf beter te gaan voelen door een ander in't belachelijke te trekken??
Een mens is een ingewikkeld wezen. Iedereen heeft wel eens zijn dipjes, en wel eens zijn verdrietjes waar hij/zij om onverklaarbare redenen minder snel over raakt dan normaal.
Niemand moet met stenen gooien naar een ander hier voor.
Pardon? Ik zie alleen maar reacties van mensen die haar eerlijk vertellen wat ze ervan denken. Ik zie geen gemene of lullige reacties.
Iets of iemand verliezen waar je heel erg om gaf, is altijd erg, zelfs al is't 'maar' een dier. Je weet inderdaad vooraf dat dieren kunnen doodgaan. Maar je weet evengoed vooraf dat mensen kunnen doodgaan.... betekent dit dan dat je er niet verdrietig mag voor zijn??
Nee, je mag er gerust verdrietig om zijn. Maar je moet het wel relativeren.
Misschien heeft het één inderdaad met het ander te maken, projecteer je ergens het verlies van uw veulen in een angst om iemand te verliezen, ook al is't maar voor een week. Een angst om alleen achter te blijven, zonder die geliefde bij u.
Vooral als je, zoals je zegt, bij uw veulen was toen het stierf, onstaat sneller een 'trauma' denk ik.
Je wou graag wat verhaaltjes van anderen...
Een half jaar terug stierf een collega van mij, een meisje van 26, door een longembolie.
Als zij thuis was gestorven, en wij het nieuws de dag nadien te horen kregen op het werk, dan was het voor iedereen heel slecht nieuws geweest.
Maar het liep net iets anders.
Ze kwam die morgen gewoon werken, maar viel na een tijdje flauw op't werk. Je denkt.... ze redt het wel, het komt wel ok....
Tot ook haar hartslag en ademhaling het begaf.
Dan denk je.... we reanimeren haar wel, ze haalt het wel....
Maar reanimatie had geen zin meer. Ze namen haar nog mee naar't ziekenhuis om daar verdere pogingen te ondernemen. Je blijft hopen en smeken.... maar helaas....
Op die manier is het allemaal veel traumatischer dan het gewoon maar te horen vertellen dat ze stierf.
Dit is volgens mij totaal iets anders. Want hoe lullig ook een dier is een dier. Als je voor je ogen een mens ziet sterven kan dat echt enorm veel met je doen. Natuurlijk bij een dier ook maar dieren gaan dood. (jonge) mensen horen niet dood te gaan.
Je bouwt voor uzelf een zekere spanning op in uw hoofd, en het kan best wel een hele tijd duren vooraleer die spanning weer gaat liggen, met soms de raarste reacties als gevolg.
Misschien zijn uw verloren zondagen inderdaad nog wat een nasleep van uw slechte ervaring met uw veulen.
Slechts twee dingen kunnen het verhelpen denk ik....
Ten eerste de tijd die het wel iets zal helen
Ten tweede jijzelf, door inderdaad zoals al gezegd was, te gaan proberen om op één of ander manier van uw zondagen te gaan genieten.
Bedenk dat jullie al jaren samenwonen. Wat zou je dan eens heel graag doen op een moment dat hij er niet is?
Al is't maar eens heel lang in bad liggen, wat zitten computeren, een boek lezen of wat boodschappen doen....
Misschien was uw verhaal hier even op zetten al een eerste stap in de goede richting
Groetjes
zondag 24 januari 2010 om 22:49
Heli...
Dit was dan ook niet tegen u bedoeld.
Eerder het zinnetje 'stel je niet zo aan', van iemand anders, vond ik niet zo op zijn plaats.
Iedereen heeft wel eens een down, en in een down hoor je die zin wel niet graag veronderstel ik.....
Voor diegenen die zich onterecht aangesproken voelen ....
mijn excuses
En Mikk...
je moet inderdaad kunnen relativeren.
Maar heel soms, in die down.... heel soms lukt het dan niet al te best om te relativeren, hoe graag je het ook zou willen....
Jonge mensen dienen niet te sterven, jonge veulens eigenlijk ook niet.
Aiseg zal zich ook al wel ingebeeld hebben dat ze een aangename tijd met het veulen tegemoet ging, en dan loopt het anders...
Dit is nu inderdaad wel niet iets waar je uw leven moet door laten kapot gaan, maar in een down.... dan kan ik me best voorstellen dat dit de dingen zijn die terug naar boven komen....
mvg,
Vicky
Dit was dan ook niet tegen u bedoeld.
Eerder het zinnetje 'stel je niet zo aan', van iemand anders, vond ik niet zo op zijn plaats.
Iedereen heeft wel eens een down, en in een down hoor je die zin wel niet graag veronderstel ik.....
Voor diegenen die zich onterecht aangesproken voelen ....
mijn excuses
En Mikk...
je moet inderdaad kunnen relativeren.
Maar heel soms, in die down.... heel soms lukt het dan niet al te best om te relativeren, hoe graag je het ook zou willen....
Jonge mensen dienen niet te sterven, jonge veulens eigenlijk ook niet.
Aiseg zal zich ook al wel ingebeeld hebben dat ze een aangename tijd met het veulen tegemoet ging, en dan loopt het anders...
Dit is nu inderdaad wel niet iets waar je uw leven moet door laten kapot gaan, maar in een down.... dan kan ik me best voorstellen dat dit de dingen zijn die terug naar boven komen....
mvg,
Vicky
zondag 24 januari 2010 om 22:59
quote:vicks schreef op 24 januari 2010 @ 22:49:
Heli...
Dit was dan ook niet tegen u bedoeld.
Eerder het zinnetje 'stel je niet zo aan', van iemand anders, vond ik niet zo op zijn plaats.
Iedereen heeft wel eens een down, en in een down hoor je die zin wel niet graag veronderstel ik.....
Voor diegenen die zich onterecht aangesproken voelen ....
mijn excuses
En Mikk...
je moet inderdaad kunnen relativeren.
Maar heel soms, in die down.... heel soms lukt het dan niet al te best om te relativeren, hoe graag je het ook zou willen....
Jonge mensen dienen niet te sterven, jonge veulens eigenlijk ook niet.
Aiseg zal zich ook al wel ingebeeld hebben dat ze een aangename tijd met het veulen tegemoet ging, en dan loopt het anders...
Dit is nu inderdaad wel niet iets waar je uw leven moet door laten kapot gaan, maar in een down.... dan kan ik me best voorstellen dat dit de dingen zijn die terug naar boven komen....
mvg,
Vicky
Jonge veulens horen ook niet te sterven maar als het wel gebeurt heeft dat een reden. Paarden zijn gevoelige dieren en ze kunnen niet hetzelfde behandeld worden als mensen (denk aan een gebroken been) Als er wat mis is is het beter dat ze doodgaan hoe had dan ook.
Maar misschien ben ik in deze niet objectief. Ik heb jaren lang bij allerlei fokkers (ook liefhebbers hoor) gelopen die het vreselijk vonden als een veulentje doodging maar lang bleven we daar niet bij stil staan.
Als je je elke keer zo ontzettend rot voelt als je vriend weg gaat ben je naar mijn mening te afhankelijk. Ik hou van mijn vriend en we willen niets liever dan samenwonen maar de huidige economie laat dat niet toe. Dus zolang het zo is is het zo.
Ik heb een eigen leven en hij ook. Ik zou dit niet vol kunnen houden als dit anders was.
Heli...
Dit was dan ook niet tegen u bedoeld.
Eerder het zinnetje 'stel je niet zo aan', van iemand anders, vond ik niet zo op zijn plaats.
Iedereen heeft wel eens een down, en in een down hoor je die zin wel niet graag veronderstel ik.....
Voor diegenen die zich onterecht aangesproken voelen ....
mijn excuses
En Mikk...
je moet inderdaad kunnen relativeren.
Maar heel soms, in die down.... heel soms lukt het dan niet al te best om te relativeren, hoe graag je het ook zou willen....
Jonge mensen dienen niet te sterven, jonge veulens eigenlijk ook niet.
Aiseg zal zich ook al wel ingebeeld hebben dat ze een aangename tijd met het veulen tegemoet ging, en dan loopt het anders...
Dit is nu inderdaad wel niet iets waar je uw leven moet door laten kapot gaan, maar in een down.... dan kan ik me best voorstellen dat dit de dingen zijn die terug naar boven komen....
mvg,
Vicky
Jonge veulens horen ook niet te sterven maar als het wel gebeurt heeft dat een reden. Paarden zijn gevoelige dieren en ze kunnen niet hetzelfde behandeld worden als mensen (denk aan een gebroken been) Als er wat mis is is het beter dat ze doodgaan hoe had dan ook.
Maar misschien ben ik in deze niet objectief. Ik heb jaren lang bij allerlei fokkers (ook liefhebbers hoor) gelopen die het vreselijk vonden als een veulentje doodging maar lang bleven we daar niet bij stil staan.
Als je je elke keer zo ontzettend rot voelt als je vriend weg gaat ben je naar mijn mening te afhankelijk. Ik hou van mijn vriend en we willen niets liever dan samenwonen maar de huidige economie laat dat niet toe. Dus zolang het zo is is het zo.
Ik heb een eigen leven en hij ook. Ik zou dit niet vol kunnen houden als dit anders was.
zondag 24 januari 2010 om 23:02
quote:Mikk schreef op 24 januari 2010 @ 22:59:
[...]
Jonge veulens horen ook niet te sterven maar als het wel gebeurt heeft dat een reden. Paarden zijn gevoelige dieren en ze kunnen niet hetzelfde behandeld worden als mensen (denk aan een gebroken been) Als er wat mis is is het beter dat ze doodgaan hoe had dan ook.
Maar misschien ben ik in deze niet objectief. Ik heb jaren lang bij allerlei fokkers (ook liefhebbers hoor) gelopen die het vreselijk vonden als een veulentje doodging maar lang bleven we daar niet bij stil staan.Ik was allang blij dat mijn paard (de merrie) het overleefde. Natuurlijk kut dat dat veulen dood ging (overigens ging ie dood doordat mijn paard in al z'n pijn het dooddrukte tijdens de bevalling. Je hebt ergens naar uit gekeken en dan is het opeens over. Tja, niet leuk en het levert 'n paar dagen nachtmerries op, maar daarna gaat 't leven weer door. Het was voor mij in elk geval niet iets om in te blijven hangen, terwijl mijn leven op dat moment toch voornamelijk om paarden draaide.
[...]
Jonge veulens horen ook niet te sterven maar als het wel gebeurt heeft dat een reden. Paarden zijn gevoelige dieren en ze kunnen niet hetzelfde behandeld worden als mensen (denk aan een gebroken been) Als er wat mis is is het beter dat ze doodgaan hoe had dan ook.
Maar misschien ben ik in deze niet objectief. Ik heb jaren lang bij allerlei fokkers (ook liefhebbers hoor) gelopen die het vreselijk vonden als een veulentje doodging maar lang bleven we daar niet bij stil staan.Ik was allang blij dat mijn paard (de merrie) het overleefde. Natuurlijk kut dat dat veulen dood ging (overigens ging ie dood doordat mijn paard in al z'n pijn het dooddrukte tijdens de bevalling. Je hebt ergens naar uit gekeken en dan is het opeens over. Tja, niet leuk en het levert 'n paar dagen nachtmerries op, maar daarna gaat 't leven weer door. Het was voor mij in elk geval niet iets om in te blijven hangen, terwijl mijn leven op dat moment toch voornamelijk om paarden draaide.
zondag 24 januari 2010 om 23:10
quote:Mikk schreef op 24 januari 2010 @ 22:28:
[...]
1keer in de 4 weken lijkt me erg moeilijk hoor. Elke week oke.
Knap dat je dat kunt! (F)
Tja, je doet 't met wat je hebt he..
Wat dat betreft geldt voor mij wel: alles went...
Maar heb 't er in 't begin wel moeilijk mee gehad hoor. En nog af en toe wel eens. Je hebt af en toe van die dagen he...
[...]
1keer in de 4 weken lijkt me erg moeilijk hoor. Elke week oke.
Knap dat je dat kunt! (F)
Tja, je doet 't met wat je hebt he..
Wat dat betreft geldt voor mij wel: alles went...
Maar heb 't er in 't begin wel moeilijk mee gehad hoor. En nog af en toe wel eens. Je hebt af en toe van die dagen he...
zondag 24 januari 2010 om 23:23
quote:elninjoo schreef op 24 januari 2010 @ 23:02:
[...]
Ik was allang blij dat mijn paard (de merrie) het overleefde. Natuurlijk kut dat dat veulen dood ging (overigens ging ie dood doordat mijn paard in al z'n pijn het dooddrukte tijdens de bevalling. Je hebt ergens naar uit gekeken en dan is het opeens over. Tja, niet leuk en het levert 'n paar dagen nachtmerries op, maar daarna gaat 't leven weer door. Het was voor mij in elk geval niet iets om in te blijven hangen, terwijl mijn leven op dat moment toch voornamelijk om paarden draaide.Ja ik was ook zo'n paardenmeisje. Gelukkig heb ik het nooit hoeven meemaken bij mijn eigen merries. Maar dan nog, ik kan me niet voorstellen dat ik er zo in zou zijn blijven hangen.
[...]
Ik was allang blij dat mijn paard (de merrie) het overleefde. Natuurlijk kut dat dat veulen dood ging (overigens ging ie dood doordat mijn paard in al z'n pijn het dooddrukte tijdens de bevalling. Je hebt ergens naar uit gekeken en dan is het opeens over. Tja, niet leuk en het levert 'n paar dagen nachtmerries op, maar daarna gaat 't leven weer door. Het was voor mij in elk geval niet iets om in te blijven hangen, terwijl mijn leven op dat moment toch voornamelijk om paarden draaide.Ja ik was ook zo'n paardenmeisje. Gelukkig heb ik het nooit hoeven meemaken bij mijn eigen merries. Maar dan nog, ik kan me niet voorstellen dat ik er zo in zou zijn blijven hangen.
zondag 24 januari 2010 om 23:35
Even een geheel andere invalshoek... Ik herkwn dat emotionele op zondag wel . Bij mij kwan het doordat ik op zondag een heel ander ritme heb dan de rest van de week en ik niet goed at. Daardoor kwam mijn bloedsuiker of hormoongebeuren in de war en raakte ik in een flinke dip . Iemand gaf mij town de tip om flink te ontbijten en inderdaad mijn zondagsdipjes waren weg . Het leven kan soms zo simpel zijn!
maandag 25 januari 2010 om 19:08
Aiseg, ben je (behalve dat je aan dat veulen wordt herinnerd) gelukkig op de woonlocatie waar je doordeweeks zit? Ik LAT al jaren met mijn vriend. Heb echter ook een tijd gehad dat ik niet weg te branden was uit m'n vriends huis. Dat kwam gewoon omdat ik doodongelukkig was in de stad waar ik toen zelf woonde. Ik woon nu alweer een paar jaar in een andere stad (nog steeds op 200 km afstand) en voel me hier beter. Heb ook veel minder moeite om afscheid te nemen van vriend na het weekend of om een weekendje hier te blijven zonder hem te zien.
maandag 25 januari 2010 om 19:29
Allereerst bedankt voor de reacties! Ik heb er denk ik wel wat aan ookal heb ik verschillende dingen ervan al wel geprobeert.
Vicks bedankt voor je lange reactie, vind het fijn om te lezen dat er mensen zijn die het een beetje begrijpen en ik denk inderdaad dat het goed is geweest om mijn verhaal op het forum te zetten.
Sagrera, eigenlijk ben ik wel gelukkig op mijn woonlocatie, het enige waar ik af en toe van baal is dat ik nog bij mijn ouders en broertje woon. Dit is verder niet erg maar mijn broertje en ik liggen elkaar niet altijd erg goed. Maar verder vind ik het eigenlijk altijd fijn om thuis te zijn. Wie weet zou het wel schelen als ik ergens anders zou wonen maar dat kan ik nu niet betalen.
Vicks bedankt voor je lange reactie, vind het fijn om te lezen dat er mensen zijn die het een beetje begrijpen en ik denk inderdaad dat het goed is geweest om mijn verhaal op het forum te zetten.
Sagrera, eigenlijk ben ik wel gelukkig op mijn woonlocatie, het enige waar ik af en toe van baal is dat ik nog bij mijn ouders en broertje woon. Dit is verder niet erg maar mijn broertje en ik liggen elkaar niet altijd erg goed. Maar verder vind ik het eigenlijk altijd fijn om thuis te zijn. Wie weet zou het wel schelen als ik ergens anders zou wonen maar dat kan ik nu niet betalen.
