Psyche
alle pijlers
En nu heb ik even 'niks' meer...
woensdag 17 februari 2010 om 19:48
Ik heb even een andere naam aan gemaakt, ivm herkenbaarheid.
Soms, als ik met de neus op de feiten wordt gedrukt, wordt het me allemaal eventjes te veel. Ik wil het toch even aan iemand kwijt, maar ik heb eigenlijk niemand die ik kan bellen, die naar me luisteren kan, daarom wil ik mijn verhaal hier even kwijt!
Ik zit nu al ongeveer een jaartje thuis, ivm een posttraumatische stress stoornis. Ik ben zo getraumatiseerd door alles wat er is gebeurd, dat ik op een gegeven moment niet meer normaal kon werken.
Poeh waar moet ik beginnen, laat ik het maar even in het kort samen vatten!
Ik ben vroeger geestelijk mishandelt, door een moeder met een psychiatrische aandoening.
Mijn vader heeft me nooit bij zich genomen na de scheiding, omdat zijn vriendin dit niet wilde. Ik wilde wel heel graag bij mijn vader zijn. Maar hij heeft me min of meer in de steek gelaten. Hij laat nu ook maar heel weinig van zich horen. Hij is alleen maar bezig met zijn vriendin en kind. Dit doet onvoorstelbaar veel pijn. Keer op keer heb ik nog die hoop zeg maar! Dat het toch nog goed komt. En dat hij eens zegt: ach meisje, ik ben zo trots op je. Maar dit is nog nooit gebeurd. Ik zou zo graag gewoon een vader en moeder hebben gehad. Die ooit een keer iets leuks met me hadden gedaan, of die een keer naar me luisterden, naar de leuke dingen die ik aan iemand kwijt wou. Of die een keer met me gingen uit eten, zoals je dat wel eens ziet, maar dit is nog nooit gebeurd. En dit doet zo veel pijn.
Met mijn moeder heb ik heel af en toe nog contact, maar zij is er ook nooit voor me. Ze is er ook nooit voor me geweest. Dat kan ze eigenlijk ook niet. Dit heeft uiteraard lang geduurd voor ik dit heb geaccepteerd.
Mijn hele familie weet dat ik nu tijdelijk ziek thuis zit, maar er is nog nooit iemand geweest die echt iets voor me gedaan heeft. Ze vragen alleen maar altijd: en heb je nog geen werk? Zoals ook mijn vader. Ik zit niet voor niks thuis momenteel denk ik dan. Maar dat begrijpen ze eigenlijk niet.
Uiteraard ga ik naar een psycholoog. Die geeft me heel erg veel inzichten, waar ik ook aan werk. Maar ik voel zo’n pijn en verdriet van het niet hebben van een vader en moeder die er echt voor me zijn! Ik krijg alleen maar altijd afwijzingen.
Met nieuwjaarsdag zou mijn vader eigenlijk langskomen. Daar was ik heel erg blij om! Ik had van allerlei lekkers in huis gehaald en een half uur van tevoren belde hij af omdat hij te moe was… Maar hij gaat wel elke week naar vrienden en hij gaat wel een paar keer per week uiteten met zijn vriendin, etc. etc.
Soms denk ik er ook over om het contact met mijn vader te verbreken, voorlopig dan. Want nu heb ik alleen maar hoop en voel ik me op de een of andere manier gebruikt. En als ik het contact verbreek, kan ik het misschien beter een plek geven.
Wat ik nu eigenlijk wil met dit topic weet ik ook niet zo goed. Ik wilde dit even kwijt.. Misschien hebben jullie nog tips of wat dan ook! Dankjewel in ieder geval.
Soms, als ik met de neus op de feiten wordt gedrukt, wordt het me allemaal eventjes te veel. Ik wil het toch even aan iemand kwijt, maar ik heb eigenlijk niemand die ik kan bellen, die naar me luisteren kan, daarom wil ik mijn verhaal hier even kwijt!
Ik zit nu al ongeveer een jaartje thuis, ivm een posttraumatische stress stoornis. Ik ben zo getraumatiseerd door alles wat er is gebeurd, dat ik op een gegeven moment niet meer normaal kon werken.
Poeh waar moet ik beginnen, laat ik het maar even in het kort samen vatten!
Ik ben vroeger geestelijk mishandelt, door een moeder met een psychiatrische aandoening.
Mijn vader heeft me nooit bij zich genomen na de scheiding, omdat zijn vriendin dit niet wilde. Ik wilde wel heel graag bij mijn vader zijn. Maar hij heeft me min of meer in de steek gelaten. Hij laat nu ook maar heel weinig van zich horen. Hij is alleen maar bezig met zijn vriendin en kind. Dit doet onvoorstelbaar veel pijn. Keer op keer heb ik nog die hoop zeg maar! Dat het toch nog goed komt. En dat hij eens zegt: ach meisje, ik ben zo trots op je. Maar dit is nog nooit gebeurd. Ik zou zo graag gewoon een vader en moeder hebben gehad. Die ooit een keer iets leuks met me hadden gedaan, of die een keer naar me luisterden, naar de leuke dingen die ik aan iemand kwijt wou. Of die een keer met me gingen uit eten, zoals je dat wel eens ziet, maar dit is nog nooit gebeurd. En dit doet zo veel pijn.
Met mijn moeder heb ik heel af en toe nog contact, maar zij is er ook nooit voor me. Ze is er ook nooit voor me geweest. Dat kan ze eigenlijk ook niet. Dit heeft uiteraard lang geduurd voor ik dit heb geaccepteerd.
Mijn hele familie weet dat ik nu tijdelijk ziek thuis zit, maar er is nog nooit iemand geweest die echt iets voor me gedaan heeft. Ze vragen alleen maar altijd: en heb je nog geen werk? Zoals ook mijn vader. Ik zit niet voor niks thuis momenteel denk ik dan. Maar dat begrijpen ze eigenlijk niet.
Uiteraard ga ik naar een psycholoog. Die geeft me heel erg veel inzichten, waar ik ook aan werk. Maar ik voel zo’n pijn en verdriet van het niet hebben van een vader en moeder die er echt voor me zijn! Ik krijg alleen maar altijd afwijzingen.
Met nieuwjaarsdag zou mijn vader eigenlijk langskomen. Daar was ik heel erg blij om! Ik had van allerlei lekkers in huis gehaald en een half uur van tevoren belde hij af omdat hij te moe was… Maar hij gaat wel elke week naar vrienden en hij gaat wel een paar keer per week uiteten met zijn vriendin, etc. etc.
Soms denk ik er ook over om het contact met mijn vader te verbreken, voorlopig dan. Want nu heb ik alleen maar hoop en voel ik me op de een of andere manier gebruikt. En als ik het contact verbreek, kan ik het misschien beter een plek geven.
Wat ik nu eigenlijk wil met dit topic weet ik ook niet zo goed. Ik wilde dit even kwijt.. Misschien hebben jullie nog tips of wat dan ook! Dankjewel in ieder geval.
woensdag 17 februari 2010 om 20:07
Sorry, maar wat een zak van een vader heb jij zeg. Jij "klinkt" als een leuke en warme intelligente meid, een dochter waar hij verdorie trots op zou moeten zijn! Helaas zal je eigenwaarde wel dermate gekrompen zijn door zijn waardeloze gedrag dat je dat niet inziet. Mijn vader heeft na de scheiding van mijn ouders ook nooit naar me omgekeken en ik heb jarenlang geen contact met hem gehad. En jaar of 7 geleden is dat weer hersteld en hij heeft ook zijn excuus aangeboden omdat hij inzag dat hij geen goede vader is geweest. Ik heb hem vergeven en hij doet nu zijn best, op zijn (beperkte) manier, maar nog steeds ondervind ik de gevolgen ervan in relaties bijvoorbeeld. Terwijl ik toch echt genoeg eigenwaarde heb, zoiets fundamenteels blijf je missen. Een hele dikke knuffel vor jou en ik hoop dat er heel snel heel veel moois op je pad gaat komen!
woensdag 17 februari 2010 om 20:09
Tjonge jonge zeg, wat heb jij een lekkere jeugd gehad. Ik snap dat je je wilt vastklampen aan het laatste beetje contact dat je hebt met je vader, maar wat voegt hij toe? Niets toch? Ik zou mij gaan richten op de mensen die je wel energie geven.
Heel veel sterkte. En ik hoop dat je heel gauw weer lekker in je vel zit.
Heel veel sterkte. En ik hoop dat je heel gauw weer lekker in je vel zit.
woensdag 17 februari 2010 om 20:32
@Evidenza: Daar heb je helemaal gelijk in! Dat zou ik inderdaad veel meer moeten doen. Ergens anders mijn energie in steken. Maar poeh wat is dat moeilijk, als je nog met die wonden/littekens zit. Voel telkens dat verdriet, die leegte van het geen warmte voelen.
@Bosaapje: Dankjewel
@_Hertje_: Precies, daar is mijn eigenwaarde behoorlijk van gekrompen, op een gegeven moment ging ik echt aan mezelf twijfelen en op "tenen lopen" om het allemaal maar zo goed mogelijk voor mijn vader te doen. Maar wat ik ook doe of zeg, hij heeft overal kritiek op. Zijn opmerkingen hakken er echt in!
Erg dat je ook zo'n vader hebt/hebt gehad. Maar wel fijn dat hij het uiteindelijk toch in gezien heeft en zijn excuses aangeboden heeft. Maar er zal natuurlijk altijd een soort 'barst' in jullie relatie blijven.
@toffifee: Nee inderdaad, hij voegt totaal niets meer toe, hij maakt me alleen maar nog verdrietiger etc.
@Bosaapje: Dankjewel
@_Hertje_: Precies, daar is mijn eigenwaarde behoorlijk van gekrompen, op een gegeven moment ging ik echt aan mezelf twijfelen en op "tenen lopen" om het allemaal maar zo goed mogelijk voor mijn vader te doen. Maar wat ik ook doe of zeg, hij heeft overal kritiek op. Zijn opmerkingen hakken er echt in!
Erg dat je ook zo'n vader hebt/hebt gehad. Maar wel fijn dat hij het uiteindelijk toch in gezien heeft en zijn excuses aangeboden heeft. Maar er zal natuurlijk altijd een soort 'barst' in jullie relatie blijven.
@toffifee: Nee inderdaad, hij voegt totaal niets meer toe, hij maakt me alleen maar nog verdrietiger etc.
woensdag 17 februari 2010 om 21:14
Wat een naar verhaal
Hoe vaak ga je naar die psycholoog? Is hij eerstelijns of tweedelijns? Ik heb zelf een complexe PTSS en ik heb gemerkt dat ik door het oeverloze eerstelijns gebabbel geen stap vooruit kwam. Nu ik tweedelijns zorg krijg heb ik in ieder geval weer het idéé dat er echt dingen worden aangepakt en dat ik het misschien ooit achter me kan laten (ben nog niet zo heel langbezig). Dat alleen scheelt al een hoop .
Heel veel sterkte en nieuw geluk
Hoe vaak ga je naar die psycholoog? Is hij eerstelijns of tweedelijns? Ik heb zelf een complexe PTSS en ik heb gemerkt dat ik door het oeverloze eerstelijns gebabbel geen stap vooruit kwam. Nu ik tweedelijns zorg krijg heb ik in ieder geval weer het idéé dat er echt dingen worden aangepakt en dat ik het misschien ooit achter me kan laten (ben nog niet zo heel langbezig). Dat alleen scheelt al een hoop .
Heel veel sterkte en nieuw geluk
woensdag 17 februari 2010 om 21:14
Een tijdelijke break kan best een goede oplossing zijn. Zoals je zegt voegt je vader nu weinig toe en maakt hij je alleen maar verdrietiger. Hoe pijnlijk ook, afstand kan je rust geven. Even geen hoop en de onvermijdelijke teleurstelling die er bij hoort. Kan je echt tijd voor jezelf nemen en werken aan dit gemis dat er altijd zal zijn. Leren dat te accepteren ipv hoop koesteren. Leren die waardering uit jezelf te halen ipv je vader nodig te hebben. Op het moment dat je los bent van je vader/ jeugd en de hoop en verwachtingen hebt losgelaten kan je wel contact hebben zonder daar aan onder door te gaan.
Heel veel sterkte. Het is helaas erg herkenbaar...
Heel veel sterkte. Het is helaas erg herkenbaar...
woensdag 17 februari 2010 om 21:27
Dankjewel allemaal voor de tips en reacties, die ga ik zeker in me op nemen en gebruiken!
@ twinkeling: Mijn psycholoog is ook tweedelijns. Het helpt wel, maar uiteindelijk moet je toch alles zelf doen en dat valt vaak toch wel zwaar, denk dat je dat zelf ook maar al te goed weet! Jij ook heel veel sterkte met het verwerken ervan!
@ twinkeling: Mijn psycholoog is ook tweedelijns. Het helpt wel, maar uiteindelijk moet je toch alles zelf doen en dat valt vaak toch wel zwaar, denk dat je dat zelf ook maar al te goed weet! Jij ook heel veel sterkte met het verwerken ervan!
woensdag 17 februari 2010 om 22:16
Wauwsers, Bloempotje, geen kattenpis als ik dit allemaal zo lees!
Zoals een aantal anderen al opmerkten: Je vader heeft geen toegevoegde waarde voor jou.
Pijnlijk, maar waar.
Ook deze dame heeft de nodige klappen van de zweep gehad.
Ik ken mijn eigen vader niet, na de scheiding, ik was toen 6, heeft hij afstand gedaan van mij en mijn broer en zus. Na 17 jaar heb ik zelf contact opgenomen, maar het enige wat hij wilde was iig geen antwoord op mijn vragen geven. De allerbelangrijkste voor mij was: Waarom? Want het heeft mijn hele leven beïnvloed. En hij weigerde antwoord te geven, ik moest het verleden maar laten rusten. Dat heeft voor mij de doorslag gegeven om echt voor mezelf te kiezen en hem verder links te laten liggen, te meer daar hij in ene keer mijn leven wilde regelen. Toen wilde hij dat niet, nu ik volwassen ben en een eigen gezin heb hoeft dat ook niet meer!
Bloepotje, wat ik eigenlijk wil zeggen: Leef je eigen leven en laat de hoop je leven niet regelen, want dan kom je keer op keer bedrogen uit. Wordt je elke keer teleurgesteld en pijn gedaan.
Je leeft maar 1 keer en haal dan het beste eruit wat er in zit. En soms betekent dat je dan rigereuze beslissingen moet nemen ter bescherming van jezelf!
Ik wens je alle kracht en sterkte toe, want het is soms erg pijnlijk om vaders en dochters in de stad te zien lopen, innig gearmd, lachend, liefdevol.
Pijnlijk om gelukkige familie's samen iets te zien vieren middels een etentje of zo. Kerst, verjaardagen...
Ik heb het achter me gelaten, ook met veel pijn en moeite, maar jij kan dat ook!
Zoals een aantal anderen al opmerkten: Je vader heeft geen toegevoegde waarde voor jou.
Pijnlijk, maar waar.
Ook deze dame heeft de nodige klappen van de zweep gehad.
Ik ken mijn eigen vader niet, na de scheiding, ik was toen 6, heeft hij afstand gedaan van mij en mijn broer en zus. Na 17 jaar heb ik zelf contact opgenomen, maar het enige wat hij wilde was iig geen antwoord op mijn vragen geven. De allerbelangrijkste voor mij was: Waarom? Want het heeft mijn hele leven beïnvloed. En hij weigerde antwoord te geven, ik moest het verleden maar laten rusten. Dat heeft voor mij de doorslag gegeven om echt voor mezelf te kiezen en hem verder links te laten liggen, te meer daar hij in ene keer mijn leven wilde regelen. Toen wilde hij dat niet, nu ik volwassen ben en een eigen gezin heb hoeft dat ook niet meer!
Bloepotje, wat ik eigenlijk wil zeggen: Leef je eigen leven en laat de hoop je leven niet regelen, want dan kom je keer op keer bedrogen uit. Wordt je elke keer teleurgesteld en pijn gedaan.
Je leeft maar 1 keer en haal dan het beste eruit wat er in zit. En soms betekent dat je dan rigereuze beslissingen moet nemen ter bescherming van jezelf!
Ik wens je alle kracht en sterkte toe, want het is soms erg pijnlijk om vaders en dochters in de stad te zien lopen, innig gearmd, lachend, liefdevol.
Pijnlijk om gelukkige familie's samen iets te zien vieren middels een etentje of zo. Kerst, verjaardagen...
Ik heb het achter me gelaten, ook met veel pijn en moeite, maar jij kan dat ook!
woensdag 17 februari 2010 om 23:16
Hey Bloesie,
Ook jij zal het wel heel moeilijk hebben gehad en nog!
Ja dat herken ik heel erg, als ik andere kinderen met hun vader of moeder door de stad zie lopen, of als ik gezinnen zie uiteten. Dan gaat er iets door me heen..Of als ik foto's zie, bijvoorbeeld op de hyves, van meiden die lekker met hun mams alleen op vakantie of een weekendje weg zijn geweest! Dat is een ver van mijn bedshow, helaas.. maar we moeten er toch maar het beste van maken, maar ohh wat komt daar veel onmacht en boosheid bij kijken he!
Ook jij zal het wel heel moeilijk hebben gehad en nog!
Ja dat herken ik heel erg, als ik andere kinderen met hun vader of moeder door de stad zie lopen, of als ik gezinnen zie uiteten. Dan gaat er iets door me heen..Of als ik foto's zie, bijvoorbeeld op de hyves, van meiden die lekker met hun mams alleen op vakantie of een weekendje weg zijn geweest! Dat is een ver van mijn bedshow, helaas.. maar we moeten er toch maar het beste van maken, maar ohh wat komt daar veel onmacht en boosheid bij kijken he!
zaterdag 20 februari 2010 om 15:53
Lieve Bloempotje, zolang jij contact houdt met je vader zul je teleurgesteld worden, keer op keer. Feitelijk hou je dat zelf dan ook in stand, omdat je hoopt dat hij verandert en dingen tegen je zegt die je graag van hem wilt horen.
Diep in je hart weet je dat je dat niet zult gaan horen, heb ik gelijk? Zoals je al aangaf: hij voegt niets toe aan je leven, alleen maar pijn.
Zoals anderen hier ook al zeggen: laat hem los zodat hij je geen pijn meer kan doen. Dat is heel moeilijk en verdrietig, dat weet ik uit eigen ervaring. Je gaat dan door een rouwproces heen, maar je zult zien dat je er veel sterker uit gaat komen.
De hoop die je nu hebt is als een zwerende wond. Die gaat niet dicht, die blijft maar zweren. En dat moet je niet willen.
Setter
Diep in je hart weet je dat je dat niet zult gaan horen, heb ik gelijk? Zoals je al aangaf: hij voegt niets toe aan je leven, alleen maar pijn.
Zoals anderen hier ook al zeggen: laat hem los zodat hij je geen pijn meer kan doen. Dat is heel moeilijk en verdrietig, dat weet ik uit eigen ervaring. Je gaat dan door een rouwproces heen, maar je zult zien dat je er veel sterker uit gaat komen.
De hoop die je nu hebt is als een zwerende wond. Die gaat niet dicht, die blijft maar zweren. En dat moet je niet willen.
Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 20 februari 2010 om 17:50
tjee bloempotje, wat zul jij je verdrietig en eenzaam voelen. Dat van nieuwjaarsdag klinkt echt vreselijk.
Ik heb niet echt tips om te geven, ik denk dat je zelf ook weet dat je beter niet te veel hoop op je familie moet vestigen. Maar ja doe dat maar eens, makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb zelf het contact met mijn biologische vader verbroken op mijn 13e, ik heb toen voor mijzelf gekozen.
Een beslissing die ik toen moest nemen en waar ik achter sta. Maar het doet nu na al die jaren nog steeds pijn. Ik blijf wel eens jaloers kijken naar gelukkige gezinnen.
Maar ik ben er wel achter dat je daar niet veel mee opschiet.
Het klinkt echt supersuf en betweterig maar ik heb geleerd andere dingen te waarderen. Daarnaast ben ik trots op wie ik ben en ik was mezelf nooit geworden zonder al die dingen mee te maken.
Misschien een manier voor jou om er mee om te gaan?
heel veel sterkte en ik hoop dat het je helpt om hier een beetje te schrijven, ik zal je topc in elk geval volgen
Ik heb niet echt tips om te geven, ik denk dat je zelf ook weet dat je beter niet te veel hoop op je familie moet vestigen. Maar ja doe dat maar eens, makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb zelf het contact met mijn biologische vader verbroken op mijn 13e, ik heb toen voor mijzelf gekozen.
Een beslissing die ik toen moest nemen en waar ik achter sta. Maar het doet nu na al die jaren nog steeds pijn. Ik blijf wel eens jaloers kijken naar gelukkige gezinnen.
Maar ik ben er wel achter dat je daar niet veel mee opschiet.
Het klinkt echt supersuf en betweterig maar ik heb geleerd andere dingen te waarderen. Daarnaast ben ik trots op wie ik ben en ik was mezelf nooit geworden zonder al die dingen mee te maken.
Misschien een manier voor jou om er mee om te gaan?
heel veel sterkte en ik hoop dat het je helpt om hier een beetje te schrijven, ik zal je topc in elk geval volgen
zondag 21 februari 2010 om 17:07
Hoi Bloempotje,
Wat een ongeloofelijke nare situatie zeg! Ik kan mij heel goed voorstellen dat je gewoon twee lieve ouders wilt hebben die er voor jou zijn en bij wie je terecht kunt. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar als je het niet hebt dan weet je hoe waardevol het is. Zelf zit ik ook in een soortgelijke situatie.. Mijn vader is overleden en mijn moeder wil niets met mij te maken hebben.. Ik kan me dus helaas heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik heb alleen geen tips voor je, want ik worstel zelf ook heel erg met het ''leven zonder ouders''. Wel wil ik je een geven! Je geeft in je OP aan dat je niemand hebt die je kunt bellen.. Heb je verder nog andere mensen in je leven met wie je close bent? Broers/zussen/vriendinnen? En je geeft ook aan dat je overweegt om het contact met je vader te verbreken.. Het zou best kunnen dat dat je leven wel een stukje rustiger maakt en niets hoeft natuurlijk definitief te zijn.. Maar welk gedeelte zorgt er nog voor dat je wel contact met hem blijft houden? En heb je er ook wel eens met hem over gepraat?
Wat een ongeloofelijke nare situatie zeg! Ik kan mij heel goed voorstellen dat je gewoon twee lieve ouders wilt hebben die er voor jou zijn en bij wie je terecht kunt. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar als je het niet hebt dan weet je hoe waardevol het is. Zelf zit ik ook in een soortgelijke situatie.. Mijn vader is overleden en mijn moeder wil niets met mij te maken hebben.. Ik kan me dus helaas heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik heb alleen geen tips voor je, want ik worstel zelf ook heel erg met het ''leven zonder ouders''. Wel wil ik je een geven! Je geeft in je OP aan dat je niemand hebt die je kunt bellen.. Heb je verder nog andere mensen in je leven met wie je close bent? Broers/zussen/vriendinnen? En je geeft ook aan dat je overweegt om het contact met je vader te verbreken.. Het zou best kunnen dat dat je leven wel een stukje rustiger maakt en niets hoeft natuurlijk definitief te zijn.. Maar welk gedeelte zorgt er nog voor dat je wel contact met hem blijft houden? En heb je er ook wel eens met hem over gepraat?
zondag 21 februari 2010 om 22:26
Bloempotje,
Ik heb het er bij tijd en wijle moeilijk mee gehad, nu niet meer.
Idioot genoeg: Ik weet dat mijn vader ernstig ziek is, al een aantal jaren, maar ga er niet naar toe en heel hard gezegd, ook niet naar zijn begrafenis. Hij is een volslagen vreemde voor me, kan net zo goed een wildvreemde man aanklampen en zegge: He, Pa!
De hoop dat het anders zal worden heb ik allang laten varen evenals dt met mijn moeder. Ben voor mijn broers en zussen blij dat ze er voor hen wèl is, helaas niet voor mij, maar heb eht altijd al alleen moeten doen, dus red ik het nu ook wel. Ik heb het geaccepteerd, iets anders hoef ik niet op te rekenen. Heb ik jaren energie in gestoken, dat kan ik beter besteden aan mijn eigen kinderen. En ja, af en toe heb ik het echt wel moeilijk wat mijn moeder betreft, maar he, het wordt er niet anders van, ik moet door, de wereld draait door.....
Zielig? Nee hoor! Ik blijf het positieve in het leven wel zien, al zijn het soms hele kleine dingetjes.... Juist die maken het de moeite waard!
Kop op meis, het gaat je vast wel lukken!!!
Ik heb het er bij tijd en wijle moeilijk mee gehad, nu niet meer.
Idioot genoeg: Ik weet dat mijn vader ernstig ziek is, al een aantal jaren, maar ga er niet naar toe en heel hard gezegd, ook niet naar zijn begrafenis. Hij is een volslagen vreemde voor me, kan net zo goed een wildvreemde man aanklampen en zegge: He, Pa!
De hoop dat het anders zal worden heb ik allang laten varen evenals dt met mijn moeder. Ben voor mijn broers en zussen blij dat ze er voor hen wèl is, helaas niet voor mij, maar heb eht altijd al alleen moeten doen, dus red ik het nu ook wel. Ik heb het geaccepteerd, iets anders hoef ik niet op te rekenen. Heb ik jaren energie in gestoken, dat kan ik beter besteden aan mijn eigen kinderen. En ja, af en toe heb ik het echt wel moeilijk wat mijn moeder betreft, maar he, het wordt er niet anders van, ik moet door, de wereld draait door.....
Zielig? Nee hoor! Ik blijf het positieve in het leven wel zien, al zijn het soms hele kleine dingetjes.... Juist die maken het de moeite waard!
Kop op meis, het gaat je vast wel lukken!!!
maandag 22 februari 2010 om 11:53
Boempotje,
Ik herken voor mezelf een aantal dingen uit jouw verhaal. Ik ga momenteel diep door het stof. Mijn verstand zegt het is klaar, mijn mijn gevoel doet iets anders. Ik zou zo graag willen dat ik geen last meer had van het feit dat mijn vader en moeder er niet echt voor mij waren. Ik kreeg goed te eten en te drinken, maar heb echte aandacht gemist. Nu nog steeds trouwens.
Ik heb er zo genoeg van om keer op keer te moeten vechten tegen mijn gevoel. Ik wil met het nu bezig zijn. Soms lukt dat al aardig, maar er zit iets behoorlijk in de weg.
Nu ik thuis zit laat mijn familie ook niets van zicht horen.
Ik begrijp je heel goed.
Ik herken voor mezelf een aantal dingen uit jouw verhaal. Ik ga momenteel diep door het stof. Mijn verstand zegt het is klaar, mijn mijn gevoel doet iets anders. Ik zou zo graag willen dat ik geen last meer had van het feit dat mijn vader en moeder er niet echt voor mij waren. Ik kreeg goed te eten en te drinken, maar heb echte aandacht gemist. Nu nog steeds trouwens.
Ik heb er zo genoeg van om keer op keer te moeten vechten tegen mijn gevoel. Ik wil met het nu bezig zijn. Soms lukt dat al aardig, maar er zit iets behoorlijk in de weg.
Nu ik thuis zit laat mijn familie ook niets van zicht horen.
Ik begrijp je heel goed.
dinsdag 23 februari 2010 om 00:48
Bedankt voor al jullie lieve reacties!
Eigenlijk heb ik helemaal niemand meer verder, alleen mijn oma!! Daar ga ik nu ik nog even ziek thuis zit ook elke dag heen. Maar zij is helaas ook al 87...
Ik heb wel nog een zusje, maar zij is heel erg in zichzelf gekeerd, ik kan niet met haar praten over alles wat we hebben meegemaakt, dat kan zij gewoonweg niet. Ze blokkeert dan gigantisch! Ze is ook echt het tegenover gestelde van mij. Zij is eigenlijk niet zo'n vechter, ze neigt nu ook naar het depressieve. Maar zij woont ook nog bij onze moeder! Ze wil ook met geen enkele psycholoog of iets praten. Ze wordt kwaad als er over die problematische situatie gesproken wordt..
Vriendinnen heb ik eigenlijk niet meer... Wel gehad.. maar eentje is naar het buitenland verhuisd en eentje heeft me min of meer laten vallen..Ik moest alleen maar geven en ik kreeg nooit een luisterend oor terug. Op een gegeven moment heeft ze niks meer laten horen.
Weet je, mijn zelfvertrouwen is zo behoorlijk aangetast, er is eigenlijk niks meer van over!! Ik weet eigenlijk dat ik er leuk uit zie, dat ik een knappe meid ben, maar ik kan me er niet meer naar gedragen, ik heb geen uitstraling meer. Eigenlijk logisch, mijn uitstraling is nu precies zoals ik me voel! In sociale situaties, bijvoorbeeld als ik boodschappen ga doen of als iemand op straat een praatje met me maakt etc. ben ik gigantisch zenuwachtig, nerveus en onzeker. Ik tril dan helemaal. Vandaag hield een jongeman de deur voor me open en dan weet ik niet meer waar ik moet kijken. Ik denk over alles na, hoe kijk ik, hoe gedraag ik me, hoe is mijn lichaamsbeweging. Ik wil daar vanaf!
Weet je, ik vind het zonde van mezelf. Ik weet dat ik ontzettend veel talenten in me heb, maar ik kom er niet achter welke. Ik kan zoveel, maar ik zit nu met een posttraumatische stress stoornis thuis en ben ontzettend onzeker. En God, ik weet niet hoe ik er vanaf kom!!
Ik wil weer die vrolijke meid zijn, die wat voor de wereld betekend, die lekker gezellig mee kan doen, maar ik kan het niet, heb er de energie niet voor...
Eigenlijk heb ik helemaal niemand meer verder, alleen mijn oma!! Daar ga ik nu ik nog even ziek thuis zit ook elke dag heen. Maar zij is helaas ook al 87...
Ik heb wel nog een zusje, maar zij is heel erg in zichzelf gekeerd, ik kan niet met haar praten over alles wat we hebben meegemaakt, dat kan zij gewoonweg niet. Ze blokkeert dan gigantisch! Ze is ook echt het tegenover gestelde van mij. Zij is eigenlijk niet zo'n vechter, ze neigt nu ook naar het depressieve. Maar zij woont ook nog bij onze moeder! Ze wil ook met geen enkele psycholoog of iets praten. Ze wordt kwaad als er over die problematische situatie gesproken wordt..
Vriendinnen heb ik eigenlijk niet meer... Wel gehad.. maar eentje is naar het buitenland verhuisd en eentje heeft me min of meer laten vallen..Ik moest alleen maar geven en ik kreeg nooit een luisterend oor terug. Op een gegeven moment heeft ze niks meer laten horen.
Weet je, mijn zelfvertrouwen is zo behoorlijk aangetast, er is eigenlijk niks meer van over!! Ik weet eigenlijk dat ik er leuk uit zie, dat ik een knappe meid ben, maar ik kan me er niet meer naar gedragen, ik heb geen uitstraling meer. Eigenlijk logisch, mijn uitstraling is nu precies zoals ik me voel! In sociale situaties, bijvoorbeeld als ik boodschappen ga doen of als iemand op straat een praatje met me maakt etc. ben ik gigantisch zenuwachtig, nerveus en onzeker. Ik tril dan helemaal. Vandaag hield een jongeman de deur voor me open en dan weet ik niet meer waar ik moet kijken. Ik denk over alles na, hoe kijk ik, hoe gedraag ik me, hoe is mijn lichaamsbeweging. Ik wil daar vanaf!
Weet je, ik vind het zonde van mezelf. Ik weet dat ik ontzettend veel talenten in me heb, maar ik kom er niet achter welke. Ik kan zoveel, maar ik zit nu met een posttraumatische stress stoornis thuis en ben ontzettend onzeker. En God, ik weet niet hoe ik er vanaf kom!!
Ik wil weer die vrolijke meid zijn, die wat voor de wereld betekend, die lekker gezellig mee kan doen, maar ik kan het niet, heb er de energie niet voor...
dinsdag 23 februari 2010 om 09:47
Bloempotje,
Echt zo herkenbaar vind ik je situatie. Je wilt zo graag weer gewoon gelukkig zijn en je probeert van alles om dat maar te bewerkstelligen.. maar het lukt gewoon niet. Zo frustrerend! Ik probeer mezelf altijd maar voor te houden dat na regen altijd zonneschijn komt, daar ben ik namelijk echt van overtuigd.. Alleen wanneer?! Wat helpt jou om de dagen door te komen? Ik vind het wel enorm positief dat je wel nog zo naar jezelf kunt kijken en ziet dat er een echt leuke vrouw in je verscholen zit.. maar dat je haar even kwijt bent... Dat betekent toch dat je wel lichtpuntjes ziet.. en dat is volgens mij erg goed! Je gaf eerder ook aan dat je met een psycholoog praat, heb je het gevoel dat dat iets doet? Merk je verbetering? En werk je ook samen met iemand om bijvoorbeeld weer voor een aantal uurtjes per week de arbeidsmarkt op te gaan? Of is dat gewoon echt nog niet haalbaar?
PS ik vind het bijna schokkend hoe zeer je verhaal op de mijne lijkt.. Geen ouders.. en ook ik heb een zusje met wie ik helaas geen kant op kan.. zij leeft ook helemaal in haar eigen wereld.. En wat familie betreft ook alleen nog een oma.. Het is niet mijn bedoeling trouwens om jouw topic te ''vervuilen'' met mijn eigen verhaal.. maar misschien biedt het je steun te weten dat er anderen ook in een soortgelijke situatie zitten..?
Echt zo herkenbaar vind ik je situatie. Je wilt zo graag weer gewoon gelukkig zijn en je probeert van alles om dat maar te bewerkstelligen.. maar het lukt gewoon niet. Zo frustrerend! Ik probeer mezelf altijd maar voor te houden dat na regen altijd zonneschijn komt, daar ben ik namelijk echt van overtuigd.. Alleen wanneer?! Wat helpt jou om de dagen door te komen? Ik vind het wel enorm positief dat je wel nog zo naar jezelf kunt kijken en ziet dat er een echt leuke vrouw in je verscholen zit.. maar dat je haar even kwijt bent... Dat betekent toch dat je wel lichtpuntjes ziet.. en dat is volgens mij erg goed! Je gaf eerder ook aan dat je met een psycholoog praat, heb je het gevoel dat dat iets doet? Merk je verbetering? En werk je ook samen met iemand om bijvoorbeeld weer voor een aantal uurtjes per week de arbeidsmarkt op te gaan? Of is dat gewoon echt nog niet haalbaar?
PS ik vind het bijna schokkend hoe zeer je verhaal op de mijne lijkt.. Geen ouders.. en ook ik heb een zusje met wie ik helaas geen kant op kan.. zij leeft ook helemaal in haar eigen wereld.. En wat familie betreft ook alleen nog een oma.. Het is niet mijn bedoeling trouwens om jouw topic te ''vervuilen'' met mijn eigen verhaal.. maar misschien biedt het je steun te weten dat er anderen ook in een soortgelijke situatie zitten..?
