Er liever niet meer zijn

Vandaag bekroop mij ineens op een akelig rustige manier de gedachte dat ik er liever niet meer zou zijn.
Ik dacht altijd dat dat soort gedachtes gepaard zouden gaan met intens verdriet/drama en een vreselijk leven.
Maar ik heb geen vreselijk leven heb, verre van zelfs (feitelijk gezien).
Vroeger ervaarde ik het nog wel eens als zwaar, tegenwoordig voel ik dat eigenlijk niet eens meer zo. Ik ga gewoon door met alles.
En toen vandaag dacht ik ineens: wat zou het fijn zijn als het ineens nu klaar was.
Ik heb wel eens vaker gedacht: ik neem geen kinderen want vanaf dat moment ben ik verplicht om te leven.
Zoals ik net al zei, ik ervaar de dingen die ik vroeger als zwaar ervaarde, niet meer zo zeer als zwaar. Ik doe ze gewoon. Maar zin heb ik er ook niet in. En plezier heb ik ook bijna nooit.
Ik haal mijn enige soort van plezier uit het consumeren van bijv. veel te veel eten (voor zo ver je dat plezier kan noemen, het is eerder afleiding denk ik).
Daardoor ben ik heel veel aangekomen, en passen al mijn kleren niet meer.
Nieuwe kopen heeft geen zin, want over een paar weken pas ik die ook niet meer als ik zo door blijf gaan.
Ik ga een programma doen om af te vallen, maar bij de gedachte dat dan dat ene ding weg is, voel ik me nog leger.
Ik kon nog wel eens uitkijken naar een bepaald broodje of naar uit eten gaan.
Maar dat is er dan ook niet meer op regelmatige basis.
Ik spreek wel eens uit dat ik het gevoel heb dat ik werk en als ik dan thuis kom gaan de klusjes en dingen weer verder. Alles is een moetje. Mensen zeggen dan 'je moet iets doen wat je leuk vind'. Maar ik vind niks leuk.
Niks doet mij ook nog wat. Als iemand dood gaat denk ik, oke, die is dood.
Ik weet dat het niet normaal is.
Aan de ene kant wil ik graag weer wel normaal zijn, maar aan de andere kant weet ik niet meer waar te beginnen.
Ben wel eens eerder bij een psycholoog geweest, maar dat heeft weinig voor me gedaan.
Ook wel eens AD geslikt maar daar werd ik heel afgevlakt van, wat ik nu dus al van mezelf ben.
Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken, misschien het gewoon van me afschrijven...

watdachtjehiervan schreef: ↑

30-06-2021 12:19

Heb je lieve mensen om je heen?

Ik heb een vriend maar die weet ook niet wat hij hiermee aan zou moeten.
Vriendinnen kennen me wel een beetje als een persoon waar vaak wat mee is.
Ik heb ook niet veel vriendinnen.
Als iemand bij mij zou komen met dit probleem, zou ik ook niet weten wat ik zou moeten adviseren.

nansie schreef: ↑

30-06-2021 12:34

Wat naar dat je je zo voelt. Denk je dat je een depressie hebt? Is er ooit een diagnose gesteld, want ik begrijp dat je je al heel lang min of meer zo voelt?

Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt met wie je een band voelt en bij wie je terecht kunt. Als dat niet zo is, staan hieronder 2 telefoonnummers die je altijd kunt bellen, 24 uur per dag.

Als je suïcidale gedachten hebt, kun je anoniem de suïcidelijn bellen: 0800-0113. Je kunt ook chatten als je dat fijner vindt.

Je kunt ook anoniem 24/7 de luisterlijn bellen: 088 0767 000

Dankjewel Nansie. Ik weet niet of het een depressie is, ik heb daar toch een ander beeld bij. In ieder geval niet iemand die gewoon alle ballen in de lucht blijft houden.
Ik zou geen zelfmoord plegen, want daar ben ik te bang voor.
Het is meer de gedachte, dat als ik bijv. ziek zou worden, ik het niet meer zou willen laten behandelen.
Dat ik het prima zou vinden als ik morgen geschept word door een bus.
Maar het lef om zelf iets te doen heb ik niet.

Arequipa schreef: ↑

30-06-2021 12:46

Het klinkt zwaar TO, is het zo als ik er niet meer ben: prima maar als ik er blijf en het leven gaat zo door dan is het ook goed?

Zonder een diagnose te willen stellen of een label te willen plakken, je hebt ook ziektes waarbij het meer een lange sluimerende depressie is, zoals: een dysthyme stoornis (https://mentaalbeter.nl/depressie/dysthyme-stoornis/).

Maargoed wat de reden dan ook is, het lijkt me niet prettig leven als je nergens plezier uithaalt.

Heb je altijd al gehad dat je nergens meer naar uitkeek of dat dingen je niet zo raakte? Want zo niet, lijkt me het toch de moeite waard om nog eens met een psycholoog te kijken of er iets mogelijk is.

Want zo ben je het leven maar aan het uitzitten en kan me voorstellen dat het dan erg lang duurt.

Vroeger kon ik mij heel slecht voelen als ik ergens tegenop zag.
Maar ook heel blij als er iets leuks was.
Nu doet niks me wat, heb voornamelijk overal geen zin in...

Tutjebelletje schreef: ↑

30-06-2021 12:51

Lijkt me een zingevingsprobleem. Een hol bestaan zonder doel. Consumeren als enige vreugd. Maar het is bepaald niet uniek, en dat is dan weer hoopvol. Velen hebben dit pad voor jou bewandeld. Ga op zoek naar mensen die wel een invulling hebben gevonden voor hun bestaan en probeer uit wat voor jou werkt. Filosofie, religie, psychedelica of domweg een fijn volkstuintje. Het maakt niet uit.

Misschien is het een zingevingsprobleem. Maar ik denk niet dat het simpelweg 'kiezen' van een religie of een hobby dit allesomvattende gevoel kan aanpakken. geestverruimende middelen heb ik genoeg gehad, ook daarin ben ik in het verleden doorgeslagen.

nansie schreef: ↑

30-06-2021 12:54

Ik hoop dat je hulp gaat vragen, Unicorntje.

Ik weet ook niet of je een depressie hebt of iets anders, maar ik weet wel dat een depressie er bij iedereen anders uitziet. Het vlakke gevoel dat je beschrijft kan bij een depressie horen, en het kan best dat je ondertussen gewoon blijft functioneren, al gaat alles dan waarschijnlijk op de automatische piloot. Ook voor allerlei andere diagnoses geldt dat ze zich verschillend uiten bij verschillende mensen.
Ik zou je aanraden om naar je huisarts te gaan en een dubbel consult te vragen zodat je wat ruimer de tijd hebt. Vertel je huisarts over je klachten en hoelang je die al hebt, met alle ups en downs erbij, en bespreek met hem wat de beste aanpak is.

Op deze vraag hoef je hier geen antwoord te geven hoor, maar heb je nare dingen meegemaakt vroeger? Kan het daarmee te maken hebben?

Nee ik heb niks vervelends meegemaakt in mijn leven... in ieder geval niet in mijn jeugd. Wel heb ik een relatie gehad die me erg teleurgesteld heeft. Dit was met een heel egoïstische man die uiteindelijk toen ik de knoop doorhakte, heel veel spullen van mij nooit meer heeft terug gegeven. Maar over het algemeen vind ik relaties en mannen teleurstellend, ook daar heb ik me inmiddels bij neergelegd.

Ysje schreef: ↑

30-06-2021 13:32

Je beschrijft mijn leven. Bij mij is alweer jaren geleden dysthymie vastgesteld en ik gebruik medicatie. Zonder medicatie gebeurt er helemaal niets en lig ik op de bank. Met medicatie kan ik gewoon werken, sporten, met vrienden afspreken etc. Maar dat neemt niet weg dat ik er liever niet zou willen zijn. Ik heb geen actieve suïcidale wens, maar dat is eigenlijk alleen maar omdat ik bang ben dat het mislukt en ik dan nog verder van huis ben. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit anders heb gevoeld. Op een gekke manier went het ook wel. Wat dan wel weer een voordeel (voor mij) is, is dat ik eigenlijk nergens bang voor ben. Niet voor corona of kanker of klimaatverandering, etc.

Dus tja... weet ook niet wat ik met mijn bericht wil. Weet in ieder geval dat je niet de enige bent. Er was laatst ook een topic ' Vind jij het leven leuk?' of zoiets. Ik was verbaasd hoeveel mensen aangaven het leven niet bijzonder leuk te vinden.

Fijn om te horen dat iemand zich hierin herkent, al had ik jou natuurlijk ook meer geluk gegund.
Ik mis een soort basisgevoel van 'mij fijn voelen', waardoor ik dat altijd van buitenaf heb moeten halen.
En op den duur kom je daar jezelf dan weer in tegen en maakt het je extra ongelukkig.
Nu heb ik dan alleen nog dat eten, maar ik zit in de fase dat het mij weer ongelukkig maakt (want: ongemak, aankomen, schaamte) en dat ik ermee moet stoppen.
Ondertussen gaan alle vervelende dingen en verplichtingen gewoon door, en zie ik andere mensen wel blij/vrolijk/gelukkig zijn.

Ysje schreef: ↑

30-06-2021 14:58

Ja, dat herken ik. Ik heb geen idee hoe 'lekker in je vel zitten' aanvoelt, ik heb het nooit meegemaakt. Maar heb jij dan dat je nergens van kan genieten? Ik kan echt wel genieten van uit eten gaan en andere leuke dingen doen met vrienden. Ik vind m'n werk zelfs best wel leuk. Maar onderaan de streep overheerst toch wel het 'waarheen, waarvoor'-gevoel.

Ja er zijn wel momenten die ik leuk vind inderdaad.
Alhoewel die vaak samenhangen met iets eten, op een terras zitten (alcohol)..
Maar ook dat 'leuk' voelt leeg aan, omdat dat basisgevoel ontbreekt.
En soms denk ik ook wel eens, dat ik te veel verwacht van het leven.
En dat misschien wel iedereen zich zo voelt.
Toch begrijp ik dan niet hoe mensen het kunnen opbrengen om zo vrolijk en positief in het leven te staan.