Er niet toe doen

Mijn vriend en ik zijn best een goed team, alleen in één ding heel verschillend. Mijn vriend heeft namelijk een uitgebreide vriendenkring – die natuurlijk ook onderhouden moet worden. Mijn (weinige) vriendschappen hebben de tand des tijds niet doorstaan. Ik heb dingen in het verleden niet uitgepraat, vriendschappen laten verwateren… Met behulp van een psych weet ik dat ik de neiging heb om me terug te trekken wanneer ik me slecht behandeld voel. Ik word getriggerd als ik het idee krijg dat ik onbelangrijk ben en trek me dan terug. Best triest, maar zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen. Het is iets wat in mijn familie een generatie-op-generatie issue is. Natuurlijk heb ik er diep van binnen geen vrede mee. De manier waarop ik mijn leven heb ingericht is best eenzaam maar weegt toch op tegen de teleurstellingen en pijn.

Ik kan mijn vriend dat natuurlijk niet opleggen en daar worstel ik vreselijk mee. Mijn vriend doet genoeg dingen buiten mij, voor de komende weken staan er buiten de gebruikelijke sportavonden, een festival, een vrijgezellenweekend, verschillende borrelavondjes en een concert gepland. Soms geldt dan dat de partner mee komt, maar daar onttrek ik me vaak aan. Alternatief is dat ik dan ook alleen thuis zit. Dat is uit vrije wil, natuurlijk, maar ik voel me ook wel gedwongen om die keus te maken. Het gaat namelijk niet om mij, maar om mijn vriend die zijn vriendin meeneemt. Het is een soort kip-ei idee… ga ik niet meer mee omdat ik me er niet bij voel horen of hoor ik er niet bij omdat ik weinig meega. Ik wil niet zielig doen, want om erbij te horen, moet er een bepaalde betrokkenheid zijn. Ik kan me voorstellen dat als mensen mijn gereserveerdheid merken, dat ook niet uitnodigt. Maar ik ben niet bij machte om dat te keren, of het wordt geforceerd en daar prikken mensen ook doorheen.

Laatst hebben we spontaan een etentje getrakteerd in een restaurant. Dat is overigens wel in overleg gegaan, beetje smoezen aan tafel en ik vond het okee. Het viel me op dat mijn vriend dan wordt bedankt. Niet ik… Nou is hij ook degene met een (aan luxe zichtbaar) hoger salaris, maar toch… het ging van de gezamenlijke rekening en daar stort ik net zo veel op. Het gaat me echt niet om het geld, maar om het gevoel wat ik ervan krijg: ik doe er niet toe. Natuurlijk kennen die mensen de details niet, maar toch voelde het alsof hij er goede sier mee maakte. Ik ben overigens zelf ook blij dat hij gul is in het rondjes bier halen zodat ik niet aan de bar hoef te stuntelen, gaat ook van de gezamenlijke rekening… al vraag ik me nu af of de rest dan denkt dat ik ondertussen alleen op andermans kosten zit te drinken.

Als er iets wordt georganiseerd, dan wordt er ook vaak een gezamenlijk kado gegeven. Dat wordt dan in de groeps-app besproken waar alleen mijn vriend in zit. Bijdrage gaat van de gezamenlijke rekening, prima… maar als ik dan vervolgens op dat feestje ben, heb ik er niks van meegekregen. Dan denk ik wel dat mijn vriend hierin een steek laat vallen. Ik heb het idee dat hij het wel prima vindt dat ze hem zien als hoofdsponsor en de leukste van ons twee, als stel.

Ik ben hier met hem over in gesprek gegaan en natuurlijk is hij zich van geen kwaad bewust, ben ik overgevoelig en zie ik dingen die er niet zijn. Het voelt inderdaad allemaal heel verwarrend en ik vraag me soms af of mijn vriend hierin wel zo leuk is voor mij. Ik vraag me ook echt af hoe ik dit zelf kan ombuigen, of dat ik me voortaan maar helemaal van deze contacten moet onthouden. Hoe zien jullie dit… en is er herkenning?? Zoals jullie inmiddels vast begrijpen, is het ook niet makkelijk om een eigen kring op te bouwen.

cygnus schreef: ↑

18-08-2018 18:33

Vivinnetje, ik herken best veel van wat je hier allemaal over jezelf vertelt, weliswaar in minder sterke mate, maar het principe is hetzelfde. Met die constatering voel ik me enigszins gerechtigd je repliek te geven.
Eerst de psychologische factor: je hebt een negatief zelfbeeld. Goede nieuws: daar kan je met goede therapie wat aan doen. Dat is niet makkelijk, maar volgens mij is dat wel de oorzaak van jouw problemen. Het heeft mij ook jaren gekost, weliswaar zonder therapie maar wel met een functie waarin ik sociaal moest zijn.
Ten tweede, je post dat je jezelf niet herkent in de slachtofferrol. En nou ga ik even streng zijn: dat is precies wat je wel doet. Je wilt graag jouw negatieve zelfbeeld bevestigd zien, dus je vergroot alle sociaal negatieve elementen uit en negeert juist alle positieve dingen. Bekend psycho-sociaal proces, komt vaker voor dan je denkt.
Ten derde - en dan ga ik weer even streng zijn: je geeft anderen daarvan de schuld. Dat is veilig voor jezelf, want dan hoef je niet over jezelf na te gaan denken.
De truuk is natuurlijk omdat te doorbreken. Het zou mooi zijn als je de oorzaak weg kunt nemen: het gevoel dat je er niet toe doet. Ik begrijp, je hebt een relatie, dus je doet er sowieso toe. Alleen is dat voor jou moeilijk naar anderen over te brengen. Bekijk het eens zo: ‘Het interesseert me geen moer wat anderen over me denken, dit ben ik, ‘take it or leave it’. En wat dat betreft voel ik met je mee, want dat is erg lastig, daar heb ik zelf ook moeite mee. Maar het maakt je wel voor anderen interessanter: hee, die heeft misschien wel wat te vertellen...
Ikzelf ben erg jaloers op mensen die het niets kan schelen wat anderen over ze denken, ik ben ‘tha bomb’, wat ik doe in het leven is geweldig. Dat vermogen hebben jij en ik niet, maar het maakt je wel empathischer.
En als laatste: probeer serieus naar anderen te luisteren, niet alleen wat ze zeggen, maar vooral ook hoe, en vraag door. De meest sympathieke mensen zijn diegenen die echt naar anderen luisteren en interesse tonen. De meeste mensen praten graag over zichzelf, jij en ik niet, maar gebruik dat dan in jouw voordeel. Oprecht of niet, interesse tonen in iemand anders is een heel sterke sociaal bindende factor.
Suc!

Ja, mooie post Cygnus. En heel knap dat het je is gelukt om om te buigen in je werk. Het heeft mij ooit een baan gekost, omdat ik als een angstig vogeltje moet hebben rondgelopen tussen allerlei sterke persoonlijkheden… Stuk voor stuk mensen die geen enkele moeite hadden om zich te profileren, en ik was continu bezig om mezelf staande te houden. Het trieste is dan achteraf dat het dan niet lukt en je jezelf dáár ook weer bevestiging in ziet. Maar ergens was ik ook boos op hen. Dat er sommigen bij waren die ronduit onaardig waren en je als makkelijker pest-slachtoffer zagen… Ik was een prooi voor een groepje, ik heb me echt vreselijk slecht gevoeld in die periode en daar stelde ik hen inderdaad wel voor verantwoordelijk… want ik deed geen vlieg kwaad dus waarom moest dit zo?! Dus ik voelde me ook wel degelijk slachtoffer inderdaad.

Ik werk nu ergens met alleen maar mannen. Ik merk dat ik niet altijd serieus wordt genomen (dat doe ik zelf, ik stel me te pleasend op maar heb ook nog eens een dienende functie), maar merk wel dat ze erg op me gesteld zijn. Ik voel me ook wel erg op mijn gemak en ik kan mezelf zijn. I.t.t. de werkomgeving waar ik het niet heb gered, voel ik hier geen enkele druk om me beter voor te doen of onderhuidse pesterijen. Ik weet van iedereen waar ze mee bezig zijn en informeer vaak naar iets waarover ze bijvoorbeeld een paar weken geleden hebben verteld. Ik merk dan ook dat ze verrast zijn dat ik dat heb onthouden. Dus dat soort dingen kán ik wel. Ik verlang er ook echt naar, dat soort contacten als met mijn collega’s ook privé te kunnen hebben. Maar die collega’s zie ik 5 dagen in de week… en we zijn tot elkaar veroordeeld… ik hoef dus geen initiatieven te nemen. Met mijn vriend lukt dat ook prima, maar die is natuurlijk ook heel vertrouwd.

tu1nhek schreef: ↑

18-08-2018 18:56

.
INog één ding, en dit schreef ik al in mijn eerste post aan jou, want al eerder zag ik het voorbij komen in je posts. Deze wending heb je NIET zelf ingezet. Er is geen enkel kind dat op de wereld komt en uit zichzelf denkt "Goh, ik ben niet de moeite waard". Dit bestaat niet. Echt niet. Het begint allemaal met een jij-boodschap van buitenaf.

De wending waar je het over hebt, is ’n andere als die ik bedoelde… Ik bedoelde dat ik de neiging heb om me van mensen af te keren, als ik het naar mijn idee al heb ‘verpest’. Ik ben in mijn leven heel wat frisse starten aangegaan… met het idee dat ik me nu echt helemaal anders ging neerzetten. Ik zou leuk zijn, sociaal… en die mensen kenden me nog niet, dus ik was een blanco bladzijde… Tja. Dat was dodelijk vermoeiend en uiteindelijk val je toch door de mand.
Toch blij ik erbij dat ik denk dat het moeilijker is om vrienden te maken bij mensen die al een vertekend beeld van je hebben. Dus dat bedoelde ik, dat de ‘wending’ naar een negatief beeld van mij al si ingezet. Natuurlijk kan dat veranderen als ze je beter leren kennen, maar ik kom nooit in de fase van ‘beter leren kennen’, ook omdat ik dan zelf al ben gevlucht.

Maar ik begrijp wel wat je bedoelt met die wending… het is bij mij wel duidelijk terug te voeren. Mijn vader heeft behalve mijn moeder geen vrienden en vertoont extreem driftig gedrag als hij het idee heeft dat anderen (bijvoorbeeld zijn kinderen, maar ook zijn broer of zussen) hem passeren of negeren…. Nee, daar heb ik wel iets van mee gekregen. En ik werd er ook mee gestraft. Met afzondering (opsluiten op kamer, alleen moeten eten) en vernedering. Er werd me vaak letterlijk gezegd dat ik geen leuk kind was omdat ik geen vriendjes had. En dan werd ik voor straf buiten de deur gezet en moest ik naar de speelplaats en ik mocht pas terugkomen als ik een vriendje had gemaakt. Stonden ze achter de ramen te kijken hoe ik dat dan aanpakte. Ik denk nu echt: hoe kon je dat nou zo doen?! Maar dit soort problematiek is iets wat al generatie op generatie speelt.

Dank voor je link ook, ik ga ‘m eens doornemen!