Ervaring met dialectische gedragstherapie?

Wat heb je te verliezen?

DGT is ooit ontwikkeld voor mensen met BPS door iemand met BPS. Inmiddels wordt het veel breder ingezet.

DGT vraagt ook dat je verantwoordelijkheid gaat nemen. Dus het kan wel vrij intensief zijn inderdaad. Misschien is het tijd om het anders te doen dan alleen. Je leert handvatten om met de spanning om te gaan, dus ook met het oplopen ervan in de avond.

Is het ook het idee dat er een ander soort therapie gaat volgen na de DGT?

Geen persoonlijke ervaring om met je te delen helaas, hopelijk kan iemand anders dan aanvullen. Al zullen de ervaringen wisselend zijn, zoals met alle therapieën.

Succes!

Ik ken het helaas niet.

Heb je eerder therapie gehad?

Zijn er nog alternatieven?

Dat intensieve, waar ben je bang voor dat er met je zal gebeuren tijdens de therapie?

Ach lieve kind toch, dat laatste schrik ik van.
Dit zijn ook helemaal geen eerlijke keuzes dan toch....

Als de therapie je uit balans gaat gooien ben je verder van huis, maar zonder therapie ook. Je bent eigenlijk gewoon dus al heel lang, heel ver van huis?

Wat moeilijk. Ik wil je even een knuffel geven.

Euthanasie kan je altijd nog aanvragen toch?
Ik zou het doen. Je bent niet de enige daar met deze klachten en zolang jij geen andere copingstrategieen hebt geleerd zullen je huidige niet wegvallen. Niemand kan ze namelijk afnemen. Jij kan ze alleen zelf loslaten, waar en wanneer is jouw beslissing.

Ik heb geen ervaring met deze vorm van therapie. Wel heb ik een stemmingsstoornis en trauma (ptss) en angsten en is bijvoorbeeld dissociëren een van mijn copings. Die kan ik pas loslaten als ik iets nieuws heb om het door te vervangen.
Gewoon niet meer doen zonder een nieuwe tool is onmogelijk. Wel denk ik dat je van het begin af aan bewust van je coping’s moet zijn en hoe je deze zou kunnen vervangen.
Maar als je vragen hebt kan je ze die natuurlijk altijd nog stellen. Zij begrijpen echt je angsten wel

Ik heb je een hele PB gestuurd

Heel naar, maar misschien is het in deze fase handig om de verwachting te proberen los te laten dat je je na deze therapie beter moet voelen. Je bent gewend om je heel slecht te voelen en dat gaat met DGT niet anders zijn. Tegen het einde zie je wel hoe ver je bent en hoe het is en neem je de stap die dan volgt. Die verwachting je beter te gaan voelen kan je vasthouden in frustratie en daardoor ook die oude coping. Je gaat je namelijk niet beter voelen van de therapie, maar van de kleine veranderingen die je duurzaam kan inzetten doordat JIJ de therapie doet. Je krijgt geen therapie, je doet therapie. En je gaat je eerst een hele tijd echt niet goed voelen. En soms misschien beter en dan weer eens veel slechter.

DGT gaat over het zien van zowel het nare als het doen van het gezonde. Tegelijk. Zonder dat dat betekent dat het nare (direct) weggaat. Als je dat keer op keer op keer kunt herhalen kunnen dingen uit eindelijk veranderen. Steeds een kleine stap opnieuw en steeds een stapje toevoegen. Het is hard werken en zwaar, maar je kunt ook op het team hulpverleners om je heen vertrouwen.

Misschien voelt het ook als een sprong in het diepe. Elke keer dat je iets anders doet dan je gewend bent. Steeds weer die sprong. Dat je het nare laat bestaan naast het nieuwe wat je leert. Je beter voelen komt niet op één moment over het algemeen, maar meer geleidelijk en dan opeens met besefmomenten dat er dingen zijn veranderd.

Ik gun je enorm dat je je beter gaat voelen, focus op de kleine stappen.